Gisteren in de late namiddag, toen het tijd werd om binnen te blijven begon mijn 'zaptijd'. Ik had geen zin om te lezen, maar had ook geen enkel opgenomen film of documentaire die ik wilde bekijken. Ik kan zeggen dat mijn geest wat lui was om naar iets te zien waar ik klaar wakker voor moest zijn, alert en bij manier van spreken bij de pinken. Dan is het enige dat nuttig kan zijn, eens zien wat er op de vele zenders allemaal aangeboden wordt als tijdverdrijf. Eerste vaststelling, oneindig veel oude sitcoms met als beste "Zeg ns AA" dat nog altijd te pruimen is, wat wil zeggen, tijdloos. "Allo Allo" blijft ook nog zo'n oude comedyserie die een glimlach doet opborrelen. Dan kwamen de nieuwe gedrochten aan de beurt: Big Brother, Married at First Sight, Masterchef USA, Chateau Meiland. De uitdrukking die ik het meeste gehoord heb, conversaties waren er nauwelijks te noemen in die programma's, "what the fuck". Ook ontelbare crimi-series uit de oude doos die bijna permanent onderbroken worden door reklame en me dus mateloos ergerden. Ik heb 's avonds naar het "Hoge Noorden " gekeken wat toch een betere inhoud heeft dan het Nederlandse "Ik vertrek". De Hollanders, meestal bureaucraten, kopen krotten in Frankrijk of Spanje om, om te bouwen tot luxueuze 'gite's', B & B, glampings en campings. Altijd met de nodige tegenspoed zowel wat de financiën betreft als de administratie in het nieuwe land, en de nodige sores met de verkoper en aannemers. "De dag vandaag" is niet slecht maar een beetje te luidruchtig gepresenteerd door Fien en Bart. Ik zet er dan maar de teletekst onder en het geluid af. Enfin, zoveel boeiends is er niet altijd te vinden op de buis, het is gisteren wat men noemt: lui amusement geweest. Hopelijk vandaag wat beter. Tot morgen
Het is nog nooit anders geweest en het zal ook nooit anders worden: na regen komt zonneschijn!. Ook vandaag is er na de zondvloed van de laatste dagen weer de kleur van hoop en goed weer. Ik kan weer buiten zonder regenjas, zonder paraplu die binnenste buiten keert en binnenkomen met een droog hondje. Op die manier heeft het water rustig de tijd om diep in de grond te dringen en niet weg te spoelen langs de riolen. Eén dag per maand is het wel nodig om wat administratie te doen. Gisterenavond in bed besliste ik dat het vandaag mijn eerste taak zou zijn, me daar eens mee bezig te houden. Zelfs vóór de krant te lezen. Het is een saai en duur werkje (rekeningen betalen) maar soms ook plezant omdat ik dan mijn mails beantwoord, de toegezonden filmpjes bekijk, de jokes lees. Het is dan ook de dag dat ik naar de brievenbus stap om de post met postzegels in de rode bus te steken. Het is fijn met dit zonnige weer buiten te zijn. Weinig volk, droog weer, zelfs de wind is gaan liggen. Maar eerst eens mijmeren bij het overlijden van een van de drie grote sekssymbolen van de jaren vijftig van vorige eeuw. Gina Lollobrigida, La Lollo (1927-2023). Ik heb haar cinematografie eens bekeken en heb van haar geen enkele film gezien. Ze was wel tot op zeer hoge leeftijd, wat men noemt, 'een schoon madam'. Na haar filmcarrière legde ze zich toe op de fotografie en werd een erkende waarde in dit kunstgenre. De laatste jaren kwam ze vooral in het nieuws door de keuze van alsmaar jongere echtgenoten en amants. De andere sekssymbolen van vorige eeuw verkeren nog in goede gezondheid. Sofia Loren, La Loren, kan men nog af en toe eens bewonderen in films. Verschillende films heb ik gezien van haar zoals "El Cid", "A Countess from Hong Kong" en het wondermooie "Una Giornata Particolare". De films zijn nog altijd genietbaar om te zien. De derde is natuurlijk BB, Brigitte Bardot. Nu voornamelijk gekend als dierenrechtenactiviste maar ook voor, de jongste jaren, haar uitspraken over racisme en discriminatie. Maar ze introduceerde, in 1953 op het strand van Cannes het ontwerp van Louis Réard (1897-1984), de 'bikini'. Revolutionair was dat kledingstuk toen te noemen. Haar bekendste film is wellicht "Et Dieu Créa la Femme" en haar vele romances met filmsterren en zangers. Ze verkeerd nog in goede gezondheid en gaat vrij naturel door het leven dus zonder botox of plastische chirurgie, wat van de vorige diva's niet kan gezegd worden. Tot morgen
Ik werd wakker van de regen en de wind. Ik ben dan maar opgestaan om zeker te zijn dat ik de krantenman tegenkwam en zo met een droge gazet binnen kwam. Bij een overvalste koude en kille regendag is de krant uiterst belangrijk als tijdverdrijf en zal van A → Z, uitgevlooid en gelezen worden. Geen enkel verhaaltje noch woordje zal aan mijn lodderig oog ontsnappen. Het is zelfs zo erg buiten, dat de hond amper een poot wil uitsteken om zijn noodzakelijke behoeften te doen. In ieder geval zal de watervoorraad weer aangevuld worden om de droge zomerperiode probleemloos door te komen. En geloof het of niet, deze verregende dag heeft per toeval de naam 'Blue Monday' gekregen. Grauwe grijze januariluchten, die dan ook nog eens nattigheid brengen, dat zou van deze 3e maandag van 2023, de meest depressieve dag van het nieuwe jaar maken. De feestjes en recepties zijn achter de rug en van de goede voornemens, bij de jaarwissel, is men al afgestapt. Natuurlijk is dat een commerciële uitvinding, om de mensen aan te zetten en te motiveren, nog een reisje naar het warme zuiden te boeken. Het is geen aangename periode maar al heel mijn leven, leef ik met de 4 seizoenen omdat ik in België woon. Iedere tijd heeft wel zijn charme en zijn specifieke bezigheid. Mijn gemoedsgesteldheid ondervind daar geen hinder van, want we schuiven toch stilletjesaan richting lente en ik heb al sneeuwklokjes in de tuin. En Van Dale is ook weer productief geworden met woorden die waarschijnlijk nooit bij de drukker belanden: keerpuntpaus, spiekvest, Hollands Gloriegen, medifoor, gerontofascisme. Plezanter zijn dan de woorden die in Vlaanderen gebruikt worden en in Nederland niet of nauwelijks gekend zijn en ons uniek maakt: chemie, werkaanbieding, benedenverdiep, groot of klein onderhoud, ingenottreding, gemachtigd opzichter, ingemaakte kast, lastigaard. En nu 'ben ik van zin' af te sluiten met het zingen van het liedje "Broeder Jacob, broeder Jacob, slaapt gij nog, slaapt gij nog.....dat zingen onze Noorderburen ook met andere woorden. Geniet van regen en wind!!! Tot morgen
Hoe moet ik de wind van vandaag noemen? Gure wind, stormwind, hevige wind, windstoten....Ik ben dan maar eens in de gekende encyclopedie gaan zoeken of er geen naam van toepassing was op dit weertype bij ons hier te lande. Overal ter wereld hebben ze een naam voor een wind die in hun land of streek raast: bora, buram, chamsin, chinook, föhn, ghibli, harmattan, levanter, mistral, el pompero, samoen, sirocco, terral en nog vele andere. Bij ons is het doodgewoon wind zolang die niet van een 'storm met naam' komt. Wat er ook van zij, sjaal, muts en handschoenen zijn geen overbodige luxe vandaag en 'en plus', stevig in de schoenen staan. Ik heb gisteren geen film gekeken in de namiddag, maar een klapke met de vrienden gedaan. Die kwamen onverwachts binnen gevaren met een lekker taartje. Mijn keel werd weer geolied door de leuke babbels. Ik kreeg ook weer de naam van een schrijver en een paar titels van zijn boeken die misschien interessant waren om te lezen: David Foekinos met de boeken "Het geheime leven van Henri Pick." en "De Jongen die nét niet Harry Potter werd". Ik geloof hen op hun woord dat het goede boeken zijn. En 's avonds heb ik dan genoten van de liedjeswedstrijd. Gans de week heb ik de voorstelling gevolgd van de artiesten die telkens twee liedjes mochten kwelen of zingen. Ik vond dat ze eigenlijk allemaal wel iets hadden dat het speciaal maakte. Uiteindelijk ging 'Gustaph', de ouderdomsdeken van de bende zangers en zangeressen, met de eer en het ticket naar Liverpool lopen en wel met een swingend nummer. Nu is het weer uitkijken naar die grootse show en hopen dat ons land nog eens kan winnen. Ondertussen las ik weer een citaat dat me een riem onder het hart steekt. Uit het boekje "Zei mijnen Bompa": "Zo lang je weet dat je vergeet, ben je in de fleur van je sleet". Tot morgen
Wat doet een mens zoal op een natte dag in het weekend? Eerst en vooral een deel van de weekendkrant lezen, wat puzzeltjes oplossen en dan kijken waarmee ik me de rest van de dag kan bezighouden. Ik heb nog wat boeken te lezen maar ik wil zo liever een beetje onderuit gezakt in de zetel me laten amuseren. Dat wil zeggen, zelf geen inspanning moeten leveren voor wat amusement en tijdverdrijf. De tv is altijd gesneden koek en zelden een nieuwigheid te zien op een namiddag. Dat wil zeggen dat ik eens in mijn kast moet snuisteren om een goede namiddagfilm te vinden. Bij mijn lijstjes zag ik direct een naam staan die me een gemakkelijke keuze bood welke film ik moest nemen. Humphrey Bogart (1899-1957), een afstammeling van Nederlandse en Britse migranten, filmster van een paar klassiekers, zoals "Casablanca". Hij was de man van de gangsterrollen, uitgerust met hoed, regenjas en onvermijdelijke sigaret. Maar in de film die ik ga bekijken, is hij een notoire dronkaard en een ruwe monteur, die, samen met een seutje van een weldoenster, gespeeld door Katharine Hepburn (1907-2003) het opnemen tegen de Duitse oorlogsmachine in Afrika. Dat doen ze met zijn bootje "The African Queen". In 1994 is deze film geselecteerd voor conservering in het National Film Registry van de USA en in de Library of Congres. Reden; de film is cultureel, historisch en esthetisch belangrijk. Ik ben een enorme fan van Katharine Hepburn. Ze word de 'First Lady of American Cinema' genoemd. Ze heeft de meeste Oscars verzameld als Beste Actrice, en vele nominaties. Prachtige films zijn dus "African Queen" (1959), "Suddenly, Last Summer" (1959), "Quess Who's Coming to Dinner"(1967), "On Golden Pond" (1981). Ze schreef een boek over het bootje: The African Queen-The making over the African Queen - or- How I went to Africa with Bogart, Bacall (vrouw van Bogart) and Huston (regisseur) and Almost Lost My Mind. Haar biografie heeft ze ook geschreven met de korte titel, "Me". Ze was de dochter van een 'liberale dokter en een suffragette'. Dat vertaalde ze door afstand te nemen van de Hollywoodnormen: geen make-up, droeg altijd een broek, weigerde met de pers mee te werken. Veel relaties gehad maar nooit gehuwd en zelden te vinden in de roddelblaadjes. Ik heb mijn amusement voor deze namiddag gevonden en ik hoop voor iedereen dat die het zijne vindt op deze regenachtige en winderige dag. Tot morgen
"Geeft Sint Hilarius zonneschijn, weldra zal het kouder zijn". De spreuk wordt bevestigd door de weermannen van dienst. Vandaag nog een ferm zonnestraaltje meepikken vooraleer de regen en de koude weer in het land komen. Maar blijkbaar is de 2e vrijdag van de maand januari, een dag dat de goede voornemens van nieuwjaarsdag, gedoemd zijn om geruisloos te verdwijnen. Per toeval is dat nu op een vrijdag de 13e, waarbij het volksgeloof toch wel een impact heeft. Is het een geluksdag of brengt hij ongeluk? Ik zal maar rekenen op 'geluk' want ik moet boodschappen gaan doen. Maar de hoop om te volharden in al die beloften en hoop om zich aan de goede voornemens te houden, gaat zo maar niet. Daar is wilskracht voor nodig en daar kan je niet voor trainen. Beter is het om de gewoontes te veranderen zoals bv niet met een lege maag te gaan shoppen in een voedingswinkel om van de zoetigheden te kunnen afblijven, of de pas gekochte kleren aandoen als men op stap gaat om zo de verleiding te weerstaan weer wat nieuws aan te schaffen.Tja, en sigaretten dan? Er is maar één effectieve remedie: gewoon stoppen. Zelfcontrole is zo moeilijk en vraagt enorme inspanningen. Mij lukt het min of meer door een vast ritme aan te houden en er zo min mogelijk, enkel met goede redenen, van af te wijken. Zoals op tijd in bed: geen film of interessant programma na 22u bekijken, liever een sitcom of iets luchtigs. Opstaan op een gezegend uur, niet in bed blijven liggen enz. Een levend wezen in huis hebben, helpt daarbij. Dat beestje moet 's morgens buiten en moet op tijd zijn eten hebben. Met nieuwjaar spreek ik geen 'goede voornemens' voor mezelf, meer uit. Of toch wel, niet te veel zagen en klagen, die brengen toch geen zoden aan de dijk. Ik ben tevreden met wat mijn leven is en wat het me te bieden heeft. Vrijdag de 13e zal een geluksdag worden. In ieder geval is het vandaag mijn 1100e blogje dat ik schrijf en daar ben ik best wel fier over. Het is een plezante manier om mijn leven te overzien, met de pijn en de verdrietjes maar vooral de vele blije momenten terug beleven. De gebeurtenissen van 3 jaar eens overlopen, weten wat de wereld ons bracht en hoe vlug ik dat allemaal vergeten ben. En nu ga ik me schrap zetten want ik moet een stevig windje trotseren om mijn commissies te gaan doen. Tot morgen
Ik kan geen ander woord bedenken dan 'guur' voor het weer vandaag: felle regenbuien, felle wind. Één positief element is de temperatuur, 11°C. Het is een dag om het binnenshuis warm en gezellig te maken, want het zal binnenblijven zijn. Af en toe de hond eens buiten laten, maar aangezien het hondenweer is, is die ook rap terug binnen. En ik zou dan tijd genoeg moeten hebben om rustig en goed mijn krant te doorploegen, helaas door een onvoorzichtigheid van de krantenbezorger heb ik een nat vodje gekregen. Eerst een beetje laten drogen om tenminste de tv-programma's voor deze avond te kunnen raadplegen. Gelukkig is er, bij manier van spreken, een min of meer vast stramien. Wat me aangenaam verrast zijn de geselecteerde zangers en zangeressen die in eurosong proberen de gunst van de kijkers te krijgen. Er zitten een paar verrassingen en zeer goede songs tussen. Ik denk dat het heel moeilijk kiezen zal zijn. Nog twee avonden luisteren en dan benieuwd zijn naar de keuze van de kijker.
Vandaag kan ik niet anders dan ook weer eens Agatha Christie oftewel Mary Westmacott (1890-1976) vernoemen. De boeken van deze auteur hebben me uren leesplezier bezorgd en de verfilmingen en de tv-series veel kijkplezier. Af en toe pak ik nog eens een dvd uit mijn kast om het verhaal nog eens te beleven gespeeld door David Suchet als Poirot of Joan Hickson (1906-1998) als Miss Marple. Regelmatig verschijnen er nog boeken over het raadsel van haar verdwijning in 1926. Een spoorloos zijn gedurende 11 dagen in een hotel in Harrogate, ingecheckt met de achternaam van de minnares van haar man Archie Christie. Zo verscheen er eind vorig jaar, 46 jaar na haar overlijden, een nieuw boek "De Affaire Christie" van Nina de Gramont. Een boek dat meer is dan de titel doet vermoeden, een boek dat een tijdsbeeld wil scheppen van de, soms mensonterende, leefomstandigheden van alleenstaande zwangere vrouwen, gescheiden, zelfs voor getrouwde vrouwen. Ze gebruikt de verdwijning van Agatha als portemanteau om de situaties en problematiek te beschrijven en weer te geven. Bij haar scheiding van Archie, stond ze erop zijn achternaam te mogen behouden omdat ze als schrijfster met die naam al enige bekendheid had verworven. Ik denk dat zangeres Tina Turner de mosterd bij haar heeft gehaald. Ook zij vroeg tijdens haar scheiding enkel de naam te mogen behouden, die haar 'lieve' echtgenoot haar gegeven had, om op te treden. Beiden konden op deze manier professioneel direct van start gaan en beiden werden zéér succesvol. Hier past als afsluiter voor vandaag een citaat van Agatha Christie: "Ik hou van het leven. Ik voel me wel eens enorm en wanhopig ellendig en gekweld door verdriet, maar door dit alles weet ik nog steeds heel zeker, dat het iets groots is om te leven". Tot morgen
Na de regendag van gisteren is het vandaag volop zon en dat is goed nieuws voor de buurman. Vandaag zal hij 73 kaarsjes kunnen uitblazen op zijn taart, tenminste als zijn vrouw een efforke gedaan heeft om een gigantische taart te bakken. Ik hoor later wel of hij genoeg asem had om ze allemaal uit te blazen. Veel nieuws valt er niet te rapen, dat hoeft ook niet altijd zo te zijn. Het is vooral koninklijk en prinselijk nieuws dat met de aandacht gaat lopen. Er is natuurlijk het overlijden van de ex-koning van Griekenland en die is al 'ex' sinds 60 jaar. De vraag is dan natuurlijk 'verdient die nog het predikaat 'koning' als hij gedurende amper 9 jaar leider was van de Grieken? Dat zal wel, dat is zoals bij de presidenten, die krijgen ook levenslang dat predikaat of bij ministers, die blijven ook de rest van hun dagen 'excellenties'. Maar bij royalty is men nogal verslaafd aan die titels, gezien hun aantal sterk afneemt. Door zijn overlijden wordt ook weer eens duidelijk hoe die koninklijke en prinselijke hoven met elkaar verweven zijn. Constantijn is de broer van de koningin van Spanje en dus oom van koning Felipe van Spanje. Hij is de nonkel van kroonprins Frederik van Denemarken want zijn vrouw, ex-koningin Anne Marie, is de jongste zus van de koningin van Denemarken. Natuurlijk was hij de peter van onnoemelijk veel spruiten in prinselijke en koninklijke middens en overal welkom als gast. De andere hoogheid die al dagen de nieuwsbladen en roddelbladjes beheerst is ene Harry, hertog van Sussex. Die doet me altijd denken aan het schilderij van Hendrik de Achtste (1491-1547) dat Hans Holbein de Jonge (1497-1543) van hem maakte. Enfin, "The Spare" staat weer volop in de belangstelling met zijn boek " De Reserve" en de vele interviews die hij geeft op de Amerikaanse tv-zenders. Familieruzies zijn in alle lagen van de maatschappij te vinden maar smeuïg zijn ze pas als ze over de koninklijke spruiten en andere adellijke familieleden gaan. Maar dit boek interesseert me nu werkelijk niet. Hij heeft zelf gekozen voor een ander dan een koninklijk en prinselijk leven, vèr van de égards en het geld dat daarmee gepaard gaat. Nu moest hij wel een andere bron aanboren om inkomsten te genereren. Gewoon werk zit er voor 'deze jongen' niet in en dus is het ponden en dollars verdienen met 'modder gooien'. De nest bevuilen, noem ik dat. Maar in ruil voor miljoenen, is geen enkel menselijk wezen opgewassen en wil men al eens een en ander zeggen en vergeet men schone schijn en opvoeding.Tot morgen
Ik maak eens graag gebruik van de titel van het gedicht dat 'Loftoejoe' gisteren schreef, "Lichtpuntje". Ewel, vandaag kwam er ondanks de sterke wind en de felle regen een lichtpuntje voor mij: een regenpijp die hersteld werd na een jaar van kommer en kwel. Het begin dat alles in orde komt? Ik durf het te hopen. Is er veel ander nieuws? Wel, we gaan voorlopig aan een redelijke prijs elentriek blijven hebben. De kerncentrales blijven open, de windturbines draaien, en de zonnepanelen zijn goed voor energie te leveren tijdens de lente en de zomer. Toch heel wat politici zijn wat van hun pluimen verloren. Jarenlang bekvechten en verkiezingswinst halen uit een standpunt dat niet levensvatbaar was. We hebben geen alternatief voor de productie van electriciteit, dan gebruik te maken van kernenergie. We hebben wat wind, we hebben wat zon, maar geen natuurlijke fossiele bronnen om ons licht en warmte te geven. We zijn daarvoor echter aangewezen op de goodwill van de landen die daar wel over beschikken en ons dat willen verkopen. Kernenergie kunnen we zelf opwekken met als nadeel dat de reactoren in Franse handen zijn. Enfin, een volmaakte wereld bestaat nog niet, het is telkens tevreden zijn met de kruimels die anderen ons gunnen en waarvoor we een flinke geldsom moeten neertellen. En gaan we nu naar een deflatie? Gaan de prijzen van onze boodschappenkarren naar beneden gaan? Daar twijfel ik sterk aan. Er is te veel gejammer geweest en een onverhoopte toelating voor opslag gaat de bakker, de beenhouwer of de grootwarenhuizen niet zomaar wegwerken. En al die electrische wagens die zo gepromoot worden! Ze kunnen weer met een gerust hart uitrijden en onze wegen bevolken. Vandaag las ik iets moois, waarom er een auto nodig blijft: de moeilijkheid is dat volwassenen geen recht hebben op een auto, maar dat je je kinderen het recht niet kan ontzeggen een ouder met een auto te hebben!.
Vanmorgen stapte ik nogal slapjes uit mijn bed, maar toch mijn eerste turnoefeningen gedaan vooraleer rond te lopen en dan eens goed in de spiegel gekeken. En ik zag een 'wit pijlken'. En toen dacht ik, 'accentueer vandaag wat je mooi vindt aan jezelf en camoufleer de rest'. Ik heb mijn ogen dan maar extra in de verf gezet en de rest in een trainingspak gestoken. Tot morgen
De puzzeltjes in de krant zijn opgelost, de wordle/wordle 6 zijn allebei gevonden en de taalvraagjes zijn voor deze namiddag. Een gebruik uit de Provincie Antwerpen en de stad Doornik, dat ik hier nog niet ben tegengekomen is de 'Verloren Maandag'. Een koekenbroodje dat stamt uit de Middeleeuwen, toen op de eerste maandag na Driekoningen, de ambtenaren werden ingezworen. Dat werd uitgebreid gevierd en er werd die dag niet meer gewerkt. Dat was dus een 'verloren maandag'. Over de oorsprong van dit gebruik doen veel legendes, verhalen en ook historische waarheden de ronde. Feit is dat het een eerste keer vermeld werd in een 'Lorreinse Akte' uit 1231. Daarna zijn er gegevens gevonden in Antwerpen in een 'kerkrekening' van 1431 en een 'stadsrekening' uit 1513. Om de kosten van de viering binnen de perken te houden, liet de Stad de bakkers worstenbrood en appelbollen bakken voor de traktatie. De bakkers maken in de Provincie Antwerpen en in Doornik, plaatsen waar het gebruik is blijven bestaan, op "Verloren Maandag" nog altijd worstenbrood en appelbollen. In sommige cafés krijgen de klanten dat gratis aangeboden bij hun 'bolleke'. Natuurlijk neemt ook hier weer de fantasie de bovenhand en is er variatie troef, zeker bij de worstenbroodjes. Nu zijn er al in dat bladerdeeg, niet alleen worsten te vinden, maar soms worden ze vergezeld van ajuin, spek, witloof, krieken of een bolognaise. De laatste nieuwigheid is een 'kreeftworstenbroodje': gehakt van gevogelte + kreeftenvlees + Thaise specerijen + kruiden. Of deze combinatie succesvol zal zijn weten we volgend jaar: is het zeer lekker en veel verkocht dan zien we de combinatie terug bij de bakkers, zoniet was het een duur probeersel en een flop. Ik zal straks even rondkijken bij de bakkers of die lekkernijen hier te vinden zijn terwijl ik wacht tijdens het jaarlijkse nazicht van de auto. Eens rondlopen in Veurne is altijd plezant. Tot morgen
Het is de betere dag van het weekend, zegt Frank, en ik geloof hem op zijn woord. Er is wat wind, het is 6°C, wat wolkjes hier en daar met veel blauw tussendoor en een gele bol aan het firmament. Het is ook leuk om zien dat de mezenbollen niet alleen voedsel zijn voor de mezen maar dat er een variatie aan kleine vogeltjes de zaadjes komen pikken. Een rustige start van 2023. Geen grote nieuwskoppen te horen of te lezen. Dat is ook te zien bij Van Dale. Het jaar is té nieuw denk ik om een 'inspanning te leveren' om den 'dikken' nog wat aan te dikken. Op het wereldtoneel is niks interessants gebeurd tenzij die 15 stembeurten voor een 'speaker' in het 'Huis van Afgevaardigden' buiten beschouwing gelaten. Men vindt geen woord dat hier in de Lage Landen daarvoor bruikbaar zou zijn. 'On speaking terms again' is hier al ingeburgerd, daar moet de redactie niet mee voor de pinnen komen. Ik heb dan maar eens gekeken wat de 'heiligheid' me te bieden had. Een verbazing van formaat bij de Heilige van onze hoofdstad. Dat is Goule-Gudule, beter gekend als Sint Goedele van Brussel. Eigenlijk was ze al heilig bij haar conceptie, om het zo vriendelijk te zeggen. Haar vader was Sint Witger, haar moeder was Sint Amelberga, haar zus was Reinhildis van Kontich en haar broer Emebertus van Cambrai. Ze werd grootgebracht in het klooster van haar tante, Sint Geertuida van Nijvel, als kluizenares. Dit alles geschiedde in de 7e-8e eeuw in Ham bij Aalst of Hamme in Brabant. Nu zou er gebeld worden naar de 'hulplijn voor huiselijk geweld, misbruik en kindermishandeling' of 'Kind en Gezin' erop afsturen (als ze al grondig zouden willen controleren want er schort wat aan die organisatie) of 'Slachtofferhulp' contacteren. Genoeg ernst voor een zondagmorgen. Muziek brengt vrolijkheid en goedgezindheid zeker op een verjaardag van 3 muzikale grootheden. Elvis Presley (1935-1977) en dit keer kies ik eens voor zijn kerst-ep uit 1957, met tradionele Christmas Carols en Gospelsongs: "Peace in the Valley", "Take my Hand, Precious Lord", "Santa Claus is back in Town". David Bowie (1947-2016) heeft ook een kerstplaat in zijn repertoire opgenomen, "Peace on Earth/Little Drummer Boy". Maar het liefst van al hoor ik zijn duetten met Mick Jagger,"Dancing in the Street" of met Tina Turner "Tonight" maar zeker en vast met Queen, "Under Pressure". Als laatste levende legende, zangeres van verschillende titelsongs van de Bond-films: Shirley Bassey. "Goldfinger", "Diamonds are Forever", "Moonraker". Andere hits zijn "Big Spender", "This is My Life". Voldoende muziek voor een zondagmorgen. Eventjes tijd voor de 'betere' zin, zoals Stephen Hawking (1942-2017), natuurkundige, wiskindige, kosmoloog er een paar liet optekenen: "We zijn nu allemaal verbonden via het internet, zoals neuronen in een reusachtig brein." en ook "Ik ben gewoon een kind dat nooit ouder geworden is. Ik blijf nog steeds die 'hoe' en 'waarom' vragen stellen. Af en toe vind ik een antwoord". Als laatste citaat: "ok ben niet bang voor de dood, maar heb geen haast op te sterven". Tot morgen
Een druilerige, winderige zaterdag. En als ik dan buiten kom hoor ik de bomen zingen of is het kreunen onder de sterke windstoten? Kort gezegd, nog geen lenteweer. Maar de sneeuwklokjes staan volop in bloei, de krokussen steken al boven de grond en ook de narcissen komen weer tevoorschijn. Het is natuurlijk niet zo koud voor putje winter, 10°C. De dagen lengen, maar het is meestal 's avonds dat het wat langer licht blijft. De voorjaarsbloeiers profiteren het meest van die kleine minuutjes meer daglicht. Van mij mag de winter op deze manier verder blijven kabbelen en mij richting lente voeren. Week I van dit veelbelovende nieuwe jaar, loopt al op zijn einde. Wat is mijn balans van deze eerste 7 dagen? week? Negatief, omdat ik een paar dagen in de lappenmand heb gelegen. Positief, omdat ik echte hulp heb gekregen om alle moeilijkheden met een 'lastigaard', te kunnen trotseren. Dat is heel veel waard. Daarom heb ik ook weer kunnen zoeken naar een item dat enkele dagen kan meegaan in mijn blog. Het is natuurlijk nog altijd de maand van de bezoeken afleggen, recepties, eerste vergaderingen of bijeenkomsten van het jaar en dan zijn er de onvermijdelijke gesprekken en te zoeken onderwerpen om een gesprek gaande te houden. Ik heb een 100-tal vragen gevonden, die met een ja-nee te beantwoorden zijn als je geen zin in een verder gesprek hebt, maar je kan er uiteraard ook een hele discussie rond breien. Iedere dag een paar vraagjes. 1) is wereldvrede mogelijk? 2) ben je bang in het donker? 3) ben je blij met je naam? 4) ben je een avondmens? 5) ben je een optimist? Genoeg voor vandaag, morgen andere en betere misschien. Maar omdat muziek ook belangrijk is in het leven ben ik eens op zoek gegaan naar Vlaamse bijna vergeten zangers/zangeressen. Overal zijn er weeral lijstjes te horen van de meest succesvolle liedjes van de 'eighties over the nineties to the nillies' zowel op radio als tv. Mijn keuze viel in eerste instantie op de folkgroep "Ishtar". Zij vertegenwoordigden ons land in 2008 op het Eurovisiesongfestival met een lied in een verzonnen taal: "O Julissi". De zangeres van de band, Soetkin Baptist, staat weer in de belangstelling door het programma van Annemie Struijf, "Het Hoge Noorden" met name Noorwegen. De zangeres woont er al een aantal jaren en geeft nu zanglessen in scholen, conservatoria en is ook dirigente bij zangkoren. En dan kwam ik bij Dirk Blanchart terecht, een Vlaamse rockzanger en gitarist, die het mooie "No Regrets" in 1990 de wereld instuurde. Het is een van mijn favoriete nummers en staat dan ook op mijn playlist. En omdat er zoveel wind is vandaag, vergeet ik Vanessa Chinitor niet. Zij zong voor ons land in The Eurovisoncontest van 1999, "Like The Wind". Ik vind dat geen slecht nummer al werd ze maar 12e en ex æquo met the Uk en 38 punten. Tot morgen
Ik begin aan de vierde jaargang van mijn blog, "een meisje van 1948", dat tekent met 'pijltje'. Dat zal vandaag voor de 1093e keer gebeuren. Ik ben wel een beetje fier op die schrijfsels die ik iedere dag weer produceer. Soms zitten er goede verhaaltjes bij, soms trekken ze op niets en is het een woordspielerei te noemen maar doorgaans zijn ze perfect leesbaar. De beginzin is ditmaal het vertrek van mijn gasten richting binnenland. Binnen 6 weken zijn ze hier terug. Op die manier zal het nieuwe jaar ook weer vlug een 'oudjaar' worden. De kinderen bezoeken me in de verlofperiodes van de kids en zo gebeurt het dat ik niet per dag tel maar met weken. Een goede babbel, lekker eten, commentaar geven op het nieuws allerhande en op hetgeen er op de buis te zien was. En dear Jan Peumans, die 72 kaarsjes op zijn taart krijgt, zal Sven op sterk water zetten om volgend jaar weer present te zijn in de Chalet in Vielsalm. De beste voorzitter van de alom geprezen jury, die beslissen welke verdienstelijke medeburger een belangrijke award van "Vrede op Aarde" krijgt. En vandaag is het Driekoningen. Her en der lopen en bellen verklede kinderen met een gekleurde ster, aan de deuren om een snoepje of een cent te krijgen. De zogenaamde mini Melchiors, Balthazars of Caspars. Om zeker te zijn van een goede gift als ze bellemannnetje spelen, draaien ze vrolijk met hun ster en zingen daarbij de 'Driekoningsliedjes' zoals : 1) Driekoningen, Driekoningen, geef mij nen nieuwen hoed, mijnen ouwe is versleten, mijn moeder mag het niet weten, ons vader heeft het geld al op de toonbank gelegd. 2) Wij komen van het Oosten, wij komen van ver, a la beline postiljon, wij hebben gezongen voor dit huis, a la beline postiljon, van cher ami tot in de knie, wij zijn drie koningskinderen, sa pater trok naar Vendelo ma chère amie!!. Dat zijn zowat de enige liedjes die ik me nog herinner. Er zijn er een heleboel meer, afhankelijk van de streek, dorp of gemeente waar je woont. Stilaan zal ook dit folkloristisch gezang verdwijnen voor andere plezante bezigheden die instaan voor het amusement van kleine en grote kinderen: de kleine om te krijgen, de grote om te geven. Ik ga niet zingen vandaag, mijn stembanden hebben rust nodig na het getater van de laatste dagen. Nog een beetje opruimen, nagenieten van het bezoek en me bezondigen aan de overgebleven zoetigheden. De hond is al aan zijn grote rustperiode begonnen en ik ga zijn voorbeeld volgen. Tot morgen
De griepspuit heeft me gisteren enkele uren buiten strijd gehouden. Merci, op dat vlak gaat het goed, en nu maar hopen dat, na al de voorzieningen die ik genomen heb, corona, griep en andere ongewenste bezoekers, mijn huisje voorbij zullen gaan. Maar een ander herstel is ook nodig geworden en dat lukt ook niet meer zonder hulp van een goede dokter en een pilletje. Zo is het inderdaad, als oudere, als vrouw en als alleenstaande ben ik niet vrijgesteld van zorgen. Pensioen is ook niet het synoniem van een onbezorgd, onbekommerd eeuwigdurend verlof. Nee, de vrijheid is er wel, maar het ouder worden brengt ook allerlei kwaaltjes die nooit meer verdwijnen en soms best wel hinderlijk kunnen zijn. En 'op rust' zijn mag ook niet te letterlijk genomen worden, er moet nog altijd 'geleefd' worden. Het vraagt veel inspanningen om dat zinvol te doen en dat zinvol is voor eenieder een andere invulling. Maar een dipje, een beetje depri komt niet zomaar opduiken. Het stak af en toe in mijn leven de kop op, maar telkens vond ik terug mijn evenwicht, zij het dikwijls met compromissen sluiten en een percentje minder mezelf zijn als resultaat. En nu dat ik mijn 'ik' bijna volledig had opzij gezet en bijna opgebruikt was, was er maar een klein triggertje nodig om geconfronteerd te worden met een depressie, een burn on, nog net geen burn out. Het was ploeteren, voortdoen en alle 'niet noodzakelijke' activiteiten wegwuiven. Het was een vervreemden van mezelf. Tot ik besefte dat, 4 dagen rondlopen in nachtkledij zonder ziek te zijn, geen gezond leven etaleerde maar dat er iets grondigs fout was met mij. Gelukkig kan ik hulp vinden om me weer op de been te helpen, een goed gesprek, wat chemisch stuff gedurende een paar maanden en ik kan weer de hort op. En ook de babbels met dichte familie doen deugd. Iedere dag weer beter. Tot morgen
Het griepvaccin van gisteren speelt me parten. Dus waarschijnlijk vandaag geen tekstje dierbare bloggers. Ik spaar mijn energie want deze namiddag komen kinderen en kids. Tot morgen
Zo af en toe wijst iemand me er eens op dat ik eens wat beter moet kijken naar iemand die onlangs in de belangstelling stond. Het is waar dat ik eens moest kijken naar de Nobelprijswinnaar Literatuur in 2022. Een vrouw, een Française, Annie Ernaux. Auteur van een 20-tal boeken, zeer leesbaar, met eenvoudige woorden, zinnen, teksten en uit haar leven gegrepen en met haar persoonlijke ervaringen. Dat alles geschreven zonder een té veel 'ik' te gebruiken. Vandaar ook dat citaten en quotes die uit haar boeken werden gehaald, iedereen kan gebruiken. Ik noteer er een paar omdat ik ze in mijn mémoires ook zou kunnen gebruiken. Dit zal mijn blog zijn voor vandaag. "Ik begon een literair wezen van mezelf te maken, iemand die leeft alsof haar ervaringen ooit zouden worden opgeschreven". "Als ik schrijf, heb ik niet de indruk in mij te kijken, ik kijk in een herinnering" = A la recherche du temps perdu?? Proust (1871-1922) "Ik besef dat ik een deel van mezelf heb achtergelaten op een plek waar ik waarschijnlijk nooit meer zal terugkomen". En als laatste, waar de senioren zich zeker en vast kunnen in vinden: "Oud worden is vervagen, is transparant worden". De bespreking van 'de kip en het ei' uit mijn letterzoeker is voor een volgende keer. Rap nog meegedeeld dat onze 'straatkip Carmen' nog geen vidé is geworden. Ze paradeert, een Carmen waardig, nog altid door onze straatjes. Tot morgen
Ondanks de sneeuwklokjes die al bloeien en de warme temperaturen die aan lente doen denken, blijft het 's morgens nog lang duren vooraleer het licht wordt. Ik vergeet, zoals zovelen denk ik, dat we nog altijd in putje winter vertoeven. Natuurlijk is het aangenaam om op deze manier de wintermaanden door te komen en niet aan de stookkosten te moeten denken. Minder plezant evenwel is het feit dat er al muggen zijn, dat het ongedierte massaal aanwezig blijft en de tuin blijft teisteren. Het is rondlopen met een zakje en telkens ik een snoodaard aan mijn planten zie, het bladje verwijderen met de boosdoener erop en in een plastiek zak steken en meegeven met de vuilkar. Maar de wintermaanden hebben ook nog hun charme doordat ik mezenbollen opgehangen heb. Roodborstjes, mussen, kwikstaartjes en ander kleine vliegende diertjes, komen zo voor mijn ogen de graantjes proeven. Toch altijd een schouwspel en leuk om te zien. Ook moet ik eens uitkijken naar de 'scholekster'. In 2023 wordt 'Het Jaar van de Scholekster'. Een waadvogel die hier aan onze kust leeft: een rode bek en lange poten, en leeft van hetgeen er op het strand te vinden is, mossels, kokkels, schelpen. Ook hij heeft bescherming nodig want zijn leefgebied wordt bedreigd. Deze zwart-wit gevederde vogels kunnen echt wel een gezegende leeftijd krijgen. Zo had men in 1982 een mannetje geringd in hun leefgebied aan de IJzermonding. Datzelfde vogeltje kwam een team ornithologen terug tegen in hetzelfde natuurgebied in december 2016. Uitzonderlijk mag het wel genoemd worden dat men na 35 jaar datzelfde vogeltje nog eens kan spotten in goede gezondheid. Gaat men het vogeltje nog eens waarnemen? Een ander dier dat de aandacht vraagt en niet omdat het gaat uitsterven: mister rabbit. Maar het is, als je de Chinese dierenriem aanhangig zijt, het Jaar van Het Konijn. In tegenstelling tot de Westerse astrologie met de maanden, telt de 12-jarige cyclus van de dieren, die voorkomen in de Chinese dierenriem, met het geboortejaar. Ik ben een 'rat' omdat ik geboren ben in 1948, al ben ik hier een 'kreeft'omdat ik op 22 juni jarig ben. Nog tot 22 januari zitten we evenwel nog in het 'jaar van de tijger'. Ik zal dat verhaaltje wel vervolgen bij de start van het Chinese Nieuwjaar. In 2023 wil men ook voor een belangrijk voedingsmiddel even aandacht vragen: gierst. Behoort tot de grassenfamilie zoals gerst, haver, rogge, tarwe, rijst...Een graangewas met kleine korrel, die gebruikt wordt voor meel, griesmeel, vlokken, popcorn en soms ook vogelzaad. Is een zeer belangrijk voedselgewas in Afrika en Azië en vroeger ook in Europa. Men wil dit jaar de belangrijkheid van dit gewas eens onderstrepen door het eens in de kijker te zetten, vooral omdat het zeer gemakkelijk te telen is, een goede voedingsbron en glutenvrij. Voilà, het nieuwe jaar is ingezet met wat weetjes die ik vandaag gelezen heb. Nu zoek ik alleen nog een project waarbij ik vanalles moet opzoeken en dan iedere dag een paar regels in mijn blog aan kan wijden. Tot morgen
The Pointer Sisters zongen "I'm So Excited" dat was ik ook, maar het nieuwe jaar werd in stilte wakker, vredig en rustig. Dat zijn ook mijn wensen voor 2023, mijn dierbaren, de bloggers van seniorennet, eigenlijk is dat mijn wens voor de wereld. Niet te vergeten natuurlijk voor elkeen een zéér goede gezondheid want anders is er niets mogelijk. Ik heb gisteren naar "Vrede op Aarde" gekeken en naar "Kamal". Geen enkel van deze programma's heeft me een aangename avond bezorgd. De gasten van Sven waren niet spitant genoeg, zagen elkaar niet goed zitten. Ik vond dat er een bitsige sfeer hing. Gelukkig was er af en toe een tussendoortje naar het Ardense Chalet. Kamal had af en toe goede vondsten in zijn Nieuwjaarsshow maar maakte me ontzettend nerveus met zijn over en weer geloop. Hopelijk is in het nieuwe jaar "Alles kan beter", zoals het was een eeuwigheid geleden met het gelijknamige programma op Canvas. En vanavond kijk ik weer naar "Vrede op Aarde" van Sven en zijn gasten. Naar het programma "Heel Holland bakt" zal ik ook kijken. Ik kan nog wat inspiratie gebruiken en kennis op doen voor mijn baksels in 2023. Op 1 januari worden er ook nog wat tradities in stand gehouden, zoals bijvoorbeeld de Nieuwjaarsduiken in zee. Ook het onvermijdelijke Nieuwjaarsconcert vanuit de Gouden Zaal van de 'Wiener Musikverein', het concertgebouw van de stad. Naar goede gewoonte en al sinds 01/01/1941, speelt men daar het licht klassiek repertoire van de familie Strauss en andere tijdsgenoten, die walsen en marsen componeerden. Afsluiten gebeurt meestal met: "An der schönen blauen Donau" van Johann Strauss jr (1825-1899), en de "Radetzkymars" van Johan Strauss sr (1804-1899). Nagenietend van het middagmaal, dat vrij sober is vandaag, (ik heb het jaar op mijn eentje inzet), is het languit liggen zoeken tussen al de tv-kanalen, waar de uitzending van het 'Vierschansentoernooi' van Garmisch-Partenkirche te bekijken is. Maar 1 januari is ook gekend als 'Familiedag'. Het voorlezen van de typisch Belgische Nieuwjaarsbrieven, hoort daar zeker bij. Van 3-12 jaar leest het kleine grut brieven voor aan "Liefste Ouders", "Liefste Meter" en "Liefste Peter". De inhoud van de brief, meestal in dichtvorm, bevat goede en beste wensen voor wie de brief bedoeld is. De kinderen zelf noemen ook hun intenties voor het nieuwe jaar, zoals beter leren. De zenuwachtigheid om ten overstaan van ouders, broers, zussen en de rest van de familie, die brief luidop te moeten voorlezen is een martelgang voor menig kind. Maar iedereen krijgt na afloop van zijn optreden een welverdiend applaus, een geschenkje of wat geld. De tekst wordt door iedereen bestudeerd, het schoonschrift wordt bestoefd, de kunst van het voorlezen wordt beoordeeld. Enfin men bejubelt het kind zoals nooit tevoren voor al de capaciteiten die getoond worden. Het is een oude traditie, zeker al sinds de 16eE in voege. Toen was het elitair. Enkel voor wie de kans kreeg school te volgen, kon lezen en schrijven en zijn talenten etaleren. Ziezo, het nieuwe jaar is van start gegaan. Tot morgen
Toen ik opstond was de vraag aan mezelf: maak ik er mijn laatste pyjamaparty van 2022 van? De vraag was rap vergeten, toen ik mijn voordeur opende. Dan was 'the big question'; heb ik een droge krant? Niet dus. Een natte krant voor de laatste dag van 2022 en de eerste dag van 2023!! De krant lezen en de spelletjes moeten wachten tot de gazet is opgedroogd. Ze verkondigen al dagen dat dit de warmste Silvester ooit zal worden, genieten zal het niet echt zijn met deze kletsnatte subtropische lucht die met 70km/uur naar onze streken komt. Waarschijnlijk zal die me voor eerstvolgende uren binnenhouden. Voor de rest valt er niet veel te vertellen over 2022. Het was een warm jaar, dat voorbij is gevlogen. Daarmee is alles gezegd. En Sint Silvester is de patroonheilige van de huisdieren, waartoe mijn hondje behoort. Ik zal aan deze heilige dan maar een gunst vragen en een kaarsje branden: bescherm mijn schatje goed. Ik heb nu tijd genoeg om alle onafgewerkte taken tot een goed einde te brengen, me toeleggen en studeren op Word, documenten aanmaken, selecteren, kopiëren, plakken, printen en foutloos schrijven. Hou het allemaal veilig en gezond en tot volgend jaar, tot morgen in 2023....
Om mij te vinden bij de blogs van seniorennet gebruiken jullie de trefwoorden 'roger_maria', de namen van mijn ouders. Maria is een algemeen gekende naam en heeft feestdagen té over met allerlei specificaties; onbevlekt ontvangen, ten hemel opneming, lichtmis.... Mijn vader noem ikzelf een 'heilig man' maar ik was hem nog nooit in de heiligenkalender tegen gekomen. Dit 'Martyrologium Romanum' kwam in 1588 tot stand toen de Romeinse 'lijst van Usuardus' en de Griekse 'Menologion van Sirlet' werden samengevoegd door Paus Gregorius XIII (1502-1585) een man die goed gezelschap was als je zijn wereldse naam leest, Ugo Buoncompagni. Een paus die ons ook de Gregoriaanse kalender bezorgde. De Gregoriaanse muziek en kerkelijke gezangen waren al veel vroeger in voege gebracht door een andere Gregorius. Er waren zovele aanvullingen door pausen en kerkvaders gebeurd, dat Vaticanum II (1963-1965) besliste dat er dringend een herziening nodig was van die lijst vanuit een meer historisch-kritisch oogpunt en meer biografische en bibliografische gegevens eraan toegevoegd. Het werk was pas ten einde in 2001. In 2004 verscheen de eerste editie en telde 844 blz, met meer dan 6650 namen van heiligen en martelaren en ook nog eens meer dan 7400 niet met naam genoemde martelaren zoals 'een heiligennaam en 14 anderen'. De Kerk heeft een gigantische lijst en kan daarom ieder jaar eens een andere heilige in het zonnetje zetten. En zo komt de 'Heilige Roger/Rogerius van Barletta'(1060-1129) ook eens aan de beurt. Niet een heilige 'pur sang' te noemen eerder een heiligheid geworden 'par hasard'. Een anekdote, een verhaal met een humoristische ondertoon en een kwinkslag, die aan mijn vader ook niet vreemd was. Kort weergegeven: in 1276 stelde men in Barletta, gelegen bijna aan de hak van Italië, Adriatische Zee, vast dat hun kerk geen relikwiën bevatte, geen beeweg-attributen die garant stonden voor inkomsten. Enkele fanatiekelingen beslisten om in de naburige stad Cannes (nu een deelgemeente van Barletta) op strooptocht te gaan in de kathedraal. Ze brachten kisten vol met gouden en zilveren kerkelijk vaatwerk en voorwerpen mee, een kerkklok, een marmeren bisschopszetel, en het lichaam van bisschop Rogerus en diens zilveren buste. Maar na een vreselijk dispuut over wat aan wie behoorde, beval de Paus dat alles terug moest bezorgd worden waar ze het vandaan hadden gehaald. Maar de ' kist van bisschop Rogerus en zijn zilveren buste, mochten ze houden, zo heilig werd die door de ingezetenen en clerus van Cannes niet bevonden! En zo wordt op 30 december, in de 'Chiesa San Ruggero', een heilge Mis opgedragen ter zijner ere. Hij kreeg er een eigen gebedje bij: Almachtige Eeuwige God, door uw toedoen is de Heilige Rogerus van Cannae, hier in Barletta terecht gekomen, en dat wij op grond van zijn verdiensten en deugden voor altijd van alle kwaad gevrijwaard mogen zijn. Amen. Wat dan ook geschiedde. Tot morgen
