Maria Ten Hemel Opneming, de katholieke feestdag in verschillende landen die een vrije dag opleveren. In de Kerk al gevierd sinds de 5-6 eeuw na Christus maar ingesteld als feestdag op 15 augustus door Paus Sergius I (650-701). Hij was verzot of idolaat van Moeder Maria want stelde ook Maria Lichtmis (02/02) als feestdag in, Maria Geboorte (08/09), Maria Boodschap (25/03). Het is moederkensdag in de provincie Antwerpen, in Antwerpen Stad en verschillende steden, stadjes, dorpjes en gemeentes rondom die wereldstad. Ik woon wel aan de kust waar dat niet gevierd wordt, maar mijn roots zijn in het gebied waar er bloemen, pralines en reukwaren aan de 'mama' werd overhandigd op 'halfoogst'. Vandaag was er als geschenk 'hemelwater'. Iedereen intens blij, plant, dier, mens, dat het 's morgens vroeg gebeurde zodat de rest van de dag droog en zonnig kan verlopen. En als ik nu door het venster kijk, zie ik zowaar het blauwe licht aan het einde van de regentunnel verschijnen. De hond is ook tevreden want die ligt aan mijn voeten te snurken van contentementen. Doordat hij in de regen buiten moest na zijn nachtrust, heb ik hem héél goed drooggewreven en een bijhorende massage gegeven. Het is precies of hij het feestvarken is op mijn feestdag. Maar alle gekheid op een stokje, het is toch plezant als de kinderen eens een extra belletje doen of berichtje sturen op deze dag. Verder is het een dag die toch wel belangrijk zal zijn voor de meisjes die op deze dag in 1996 levend uit het huis van de kindermoordenaar zijn gehaald. Het gruwelhuis is afgebroken en er is een herdenkingsplekske van gemaakt. Een gelukkige dag was het toen voor de ouders van Sabinne en Laetitia. Maar An en Eefje, Julie en Melissa konden spijtig genoeg niet aan de gruwel ontsnappen van de seriemoordenaars. Een andere gruwel kwam op deze dag ook tot een einde toen de Japanse Keizer eindelijk capituleerde. Ondanks de onvoorwaardelijke overgave, die hij overigens al op 8 mei 1945 had ondertekent, waren er nog twee atoombommen nodig, opdat Hirohito zich volledig aan de wil van de geallieerden zou onderwierpen. Tot morgen
Een buitenissige verjaardagstaart is hier, vandaag, terdege op zijn plaats. Het is niet zomaar iemand die verjaart: (één van)* de allerbeste van mijn beste maats!. *mijn toevoeging bij dit verjaardagsgedichtje van Stijn De Paepe (1979-2022), want ik heb 2 beste maats.
Er was euforie in het kamp van de Belgische wielrensters in Glasgow. Het mag gezegd worden, Lotte is een wereldkampioene die terecht het goud van de piste, de baan en de weg om haar hals kreeg gehangen. Enkele weken geleden haalde ze nog een podiumplaats in de Tour Femmes in Frankrijk. Straffe prestaties en chapeau voor deze 27 jarige dame.
De vorige alinea's behoorden natuurlijk niet bij het komkommernieuws. Wel hoor ik niks meer uit de Wetstraat en laat me er maar eventjes van uitgaan, dat geen nieuws goed nieuws. En komkommer lust ik toch niet zo graag. Maar hopelijk wordt er wel eens rap iets gedaan aan die prijsstijgingen in de supermarkten en andere winkels waar voeding verkocht wordt. Mijn coupe brésiliene die ik enkele weken geleden bestelde als dessert, wilde ik thuis ook namaken. Omdat ik geen ijs in huis heb, geen brésiliene nootjes, geen caramelsaus, geen crème glace wafeltjes en geen crème fraîche in huis had, was ik genootzaakt deze morgen dringend op pad te gaan en de voorraad lekkers in te slaan. De komkommers liet ik links liggen, in feite is dat toch maar alleen wat gekleurd water. Ik had beter dat meegebracht want dat kost maar 86ct, terwijl de benodigdheden voor mijn coupe wel duur uitvielen. Natuurlijk zijn mijn dozen ijs (2soorten), mijn nootjes, de saus, de koekjes en de slagroom niet in één keer opgegeten, maar het is toch een duurder nagerechtje dan ik gedacht had. Vooral omdat ik eens 'bio'vanille-ijs van Fairtrade meebracht en ook echte slagroom van een gekend botermerk in mijn opbergzak stak. Eens een eenmalige extra uitgave die me toch wel gesmaakt heeft en waar ik vanavond nog wel een grote schaal van zal eten. Dat is het zowat, dat is dus komkommernieuws, héél licht verteerbaar. Tot morgen
Sinds 1976 is dit dé dag waar eens aandacht besteed wordt aan de mensen die links zijn. Niet van gedachtengoed maar van handelingen en daden. Links zijn is soms heel vervelend als je als 'linkse' aan tafel zit met enkel rechtsen. Je stoot ongewild, voortdurend tegen elkaar. Het is ook moeilijk om de juiste attributen te vinden om te werken, zoals bv scharen. En door ons schrift van links naar rechts was het vroeger oppassen geblazen om niet té veel vlekken te maken als ik aan het schrijven was. Tafel dekken is ook nog zo'n eikel probleem, het bestek leg ik altijd verkeerd voor mijn gasten. Alleen als mijn kinderen er zijn, met hun drieën wel te verstaan, gaat alles vanzelf. Dan zijn we met 4 linkshandigen. Dat gebeurt niet meer natuurlijk, ieder heeft een rechtse partner gevonden en van de 9 kleinkinderen heeft geen enkele die eigenschap geërfd. Dus ja, zo eens een dag waarop men aangeeft dat er niet alleen rechtshandigen zijn die alles in orde maken, is welkom. Ik heb natuurlijk geen figuurlijke '2 linkerhanden'. Ik ben alleen en moet niet alles maar wel veel kunnen, om vooruit te gaan in het leven.
Zoals iedereen weeral eens kan vaststellen, een stralende warme zomer zit er niet meer aan te komen in dit gezegende jaar '23. Maar daarom naar het Zuiden rijden om warmte op te doen en de zon te zien schijnen is net wat overdreven voor mij. Urenlang in de verzengende hitte onderweg zijn, files (+1100km) te trotseren, in de rij staan tussen de uitlaatgassen van de auto's van de duizenden toeristen, de broeierige zon op de carrosserie, de stank van het verhit asfalt en de payages om te mogen aanschuiven.... lekker in ons landje blijven en in mijn eigen bedje slapen, is nog altijd het aangenaamste tijdsverdrijf. Daarbij, ik wil ook geen valiezen meer klaarmaken, dat heb ik genoeg gedaan in mijn leven. Hopelijk blijft een nodig 'pakken' nog zéééér lang achterwege.
De 'Dodentocht' in Bornem is weer eens uitgestapt en iedereen kan weer uitkijken naar de editie van volgend jaar. Iets meer dan 8.000 wandelaars, in bar slechte en natte omstandigheden, hebben de 100 km binnen de tijdslimiet gelopen. Spijtig voor Hendrik, die zijn 34e tocht niet helemaal kon volbrengen. Deze 94 jarige krak kreeg onderweg te veel oponthoud door de journalisten en anderen die van alles over deze kranige stapper wilde weten. Hij moest 'afstappen' van het parcours na 60km. Samen, met de 96 jarige Jo Leemans zal hij zingen "Que sera, sera, wat zijn moet zal zo zijn...". Tot morgen
Velen zullen me tegenspreken, maar ik heb geen enkel blij gevoel, noch enige euforie bij de eerste Belgische tijdrit wereldkampioen. Het is nen rappe, dat valt niet te ontkennen, hij heeft dat trouwens al voldoende bewezen, maar zijn valse bescheidenheid ligt me niet zo goed. Ik heb de tv afgezet toen het duidelijk werd dat hij deze 48 km lange tijdrit ging winnen. Alle blz met verslag over de prestatie in de krant sla ik over. Ik wil die superlatieven niet lezen, en begin dan maar aan mijn schrijfwerk. Op mijn zelfgemaakte bureau staat een eeuwigdurende agenda. Niet het jaartal is belangrijk, wel de dag. Zo vertellen de makers (Goossenaerts, Goyvaerts, Poschet) elke dag een verhaal, une petite histoire, dat op deze dag belangrijk was in de geschiedenis van de mensheid. In het jaar 30 vóór de geboorte van ons Heer, pleegde de schoonheid, schoonste vrouw van die tijd, Koningin van het Oude Egypte, Cleopatra (69vC-30vC) op 12 augustus, zelfmoord. Ze vernam dat haar geliefde en vader van 3 van haar 4 kinderen, Marcus Antonius (89vC-30vC) medeconsul in het 'triumviraat' dat de Romeinse Republiek (509vC-27vC) bestuurde, in ongenade was gevallen bij de andere machthebbers in Rome. Toen Marcus dacht dat zijn liefste al dood was, spiesde hij zich op zijn eigen zwaard. Hij hoorde in zijn laatste uren, dat ze nog gezond en levend was, en kroop met zijn laatste krachten naar haar toe. Hij stierf uiteindelijk nog in haar armen op 1 augustus. De meest beroemde minnares van de 2 belangrijkste heersers van die tijd, Marcus en Julius Caesar (100vC-44vC) vreesde voor haar leven en nam zelf initiatief voor haar dood. Niet zoals algemeen gedacht door een beet van een Egyptische cobra maar wel door een zeer giftig goedje en gekend pijnloos mengsel van opium, gevlekte scheerling en monnikskap, te drinken. Zo zou haar alom geroemde schoonheid na haar dood niet verdwijnen. Men zegt van haar, dat ze uitgeprobeerd heeft op haar bedienden en slaven welk de minst pijnlijke dood zou zijn. Méér dan 150 films zijn er over deze erotische, gepassioneerde, sommige zeggen zelfs 'loeder', gemaakt. Dat sinds de eerste pogingen voor films in 1899. Over het aantal boeken dat over haar en haar liefdesgeschiedenis geschreven is, heb ik het raden naar. Verschillende songs zijn er ook over haar gemaakt met het meest recentste en bekendste van de Azerbeidzjaanse Samira Efendi "Cleopatra". Dit lied zou te gehore gebracht worden en had ze voor haar land gezongen op het Eurovisiesongfestival in 2020. Helaas werd dat afgelast omwille van de corona-epidemie. Maar op youtube en spotify kan men alles beluisteren. De middag is ondertussen al een eindje voorbij, de zon schijnt, ik ga dus wat buiten lezen. Tot morgen
Weinig nieuws onder de zon, maar ze schijnt ook niet. Het is wel een aangename temperatuur vandaag, 21°C. Deze morgen dacht ik nochtans een stralende dag tegemoet te treden, maar na een paar uur zag ik dat ik verkeerd gedacht had en werd alles weer doodgewoon 'grijs'. Ik heb toch buiten de krant kunnen lezen en de spellekes kunnen doen. Dat vind ik altijd wel plezant. De hond is dan ook tevreden terwijl hij alles en iedereen in de gaten kan houden en me verwittigt als er een andere viervoeter te dicht bij zijn domein komt. Dan naar binnen om de raadseltjes op de pc op te lossen. Er waren geen 'nevelen' rond mijn hoofd blijven hangen en ik heb dus alles goed en zonder fouten kunnen oplossen, wat ook niet zo heel dikwijls voorvalt. Boudewijn de Groot zingt dan wel "Als de rook om je hoofd is verdwenen" maar ik rook al jaren niet meer vandaar dat ik 'nevel' gebruik, terwijl ik dat lied zing. Vandaag moet ik toch ook wat supporteren voor onze Belgische coureur Wout, die de 48 km lange tijdrit gaat betwisten samen met talloze anderen. Het zijn allemaal straffe atleten. Even straf zijn de wandelaars van de "Dodentocht" in Bornem. Op volle sterkte terug deze avond. 13.000 sportievelingen gaan een strijd aan met zichzelf en de rest van de deelnemers om binnen de gestelde 24 uren terug aan het vertrekpunt te komen, na verschillende checkpoints te zijn gepasseerd. Deze keer geen familielid dat de wandeling gaat ondernemen. Eén prestatie tot een goed einde gebracht is voorlopig genoeg. Voorgaande jaar heeft hij ook de Belgische Kust afgestapt met enkele kameraden, toch ongeveer 65 km. Het ziet er een rustig dagje uit, wat eten, wat lezen, wat schrijven, wat kijken. Zo zeg ik dan maar weer......Tot morgen
Ik blijf dit maar het nieuwe jaar noemen en we zijn al 222 dagen ver. Ik kan zeggen, het jaar is bijna versleten. 2023 heeft tot hiertoe al 'vanalles wat' gebracht maar niks op het gewone tijdstip. Zelfs de weerspreuken op de naamdag van Sint Laurentius kiezen van beide walletjes om zeker te zijn ooit eens gelijk te krijgen. Zoals: op St Laureins regenvlagen, 6 weken duren de waterplagen!. Voor het geval er op deze dag de zon schijnt, wat nu het geval is: is het op Sint Laurentius klaar, er zal veel fruit zijn in 't najaar. Maar er wordt toch het een en ander naar deze man uit de 3e nC, genoemd. Meestal is hij afgebeeld met een boek en een 'rooster', hij was bibliothecaris en werd omwille van zijn geloof 'geroosterd' en onthoofd. Dat de man hete tranen zal gelaten hebben bij zijn martelingen wordt in herinnering gebracht door de vallende sterren, die rond deze tijd van het jaar 'Laurentiustranen' worden genoemd. Ook is het een goede periode om de 'laurenskop' of zeehaan of knorhaan maar beter gekend als 'poon' te vangen in mijn geliefde Noordzee. En zoals gisteren in 'het Nieuws' gemeld, heeft de 'Koninklijke Vereniging van de Laurentiusgezellen' sinds 1213, maar zeker sinds 1308, het voorrecht om de 'meiboomplanting' te doen in Brussel. De boom wordt op 09/08 uitgekozen in het Terkamerenbos, omgehakt, door de 'buumdroegers' naar de hoek van de Zandstraat en Broekstraat gebracht en moet vóór 17u geplant zijn, want anders zou dit voorrecht naar de stad Leuven gaan. De precieze oorsprong van dit gebruik is niet meer na te gaan. Is het omwille van accijnzen in 1200 en zoveel, of is het omwille van een twist op een huwelijksfeest tussen een Brusselse/Brusselaar en Leuvense/Leuvenaar?. De folklorestoet blijft in ieder geval bestaan en is erkend door de Unesco als immaterieel erfgoed. Dit evenement staat ook bekend als de 'perelaarstoet' omdat van bij het begin er peren werden verkocht. Volledigheidshalve moet ik ook de 'Perelaarommegangstoet' van Klerken (Houthulst) vermelden met bijhorende Laurentiusbedevaart op de zondag na 10 augustus. Veel peren eten, dan zijn onze perenkwekers gelukkige mensen. Een groot deel van de opbrengst gaat sinds de oorlog, niet meer naar Oekraïne en Rusland. Tot morgen
Oef, oef, oef, de gouden bol is weer van 's morgens present.Toch al een heel stuk later dan op 21/06/23, nu pas om 6u15. Maar dat heb ik moeten nakijken omdat op dat tijdstip mijn oogjes nog goed op elkaar geplakt waren. s'Avonds is het al om 21u15 dat de zon dodokes gaat doen, maar dan wil ik eerst nog naar de maan, de sterren en de planeten kijken. Doordat het al wat vroeger donker is moet ik ook niet te lang wachten om die flikkeringen aan de hemel te zien. Ik ben al op stap geweest deze morgen om alle lege flessen, confituurpotten en ander gleiswerk naar de glasbol te brengen. Nadien eens op de bank gaan zitten op den dijk en het schouwspel van de zonnekloppers wat afgekeken. Er was al heel wat volk te zien, ook in de strandbars. En maar kloppen en bouwen op het strand. Ieder wil zijn eigen stukje zand hebben. Met palen en doeken bouwt men zijn eigen strandhuisje, deels om zijn persoonlijke bezittingen wat te beschermen, deels om de zeebries niet te voelen. Ja, ja, het is vakantieweer en daar moeten we met z'n allen van genieten na de dagen van regen, wind en koude. Ik ga dat in mijn eigen tuin doen, geen lawaai, daar heerst er toch wat meer rust dan tussen al de badgasten te gaan zitten of te liggen. Tenandere, tot 15/09 mag mijn hondje niet mee op het strand, en waar woeffie niet welkom is beperk ik mijn verblijf. Meestal is het vliegensvlug boodschappen doen want in de voedingdwinkels mag hij niet binnen, hij is (gelukkig voor mij) nog geen assistentiehond. De jarige van de dag is nog niet op zijn retour, integendeel zelfs. Willy Sommers (71j) is nog nooit zo populair geweest als het laatste jaar, zowel als performer, als zanger of als presentator. Deze avond zal er op de opnames van "10 om te zien" dan ook luidkeels meegezongen worden met zijn "Zeven anjers, zeven rozen" of met "Als een leeuw in een kooi". Het is middag geweest en ga nu eerst wat eten. Tot morgen
Ik heb niks tegen regen, wind en wat frissere temperaturen. Maar de weermannen proberen zoete broodjes te bakken met hun luisterend en kijkend publiek door hen tevreden te stellen met een dooie mus. Daarbij het morrend publiek proberen te paaien met voorspellingen te doen, die niet waargemaakt kunnen worden omdat ze er in eerste instantie niets aan kunnen veranderen en in tweede instantie de mensen valse hoop geven. Daarbij volgt telkens de zin 'hoe tevreden we hier wel niet moeten zijn' met de normale temperaturen voor de tijd van het jaar. Kijk eens naar de helse warmte in het Zuiden, de felle verwoestende storm Hans in het Noorden en de vele dodelijke tyfoons in het Oosten. We moeten dus echt wel doodgelukkig en hemels blij zijn in het Westen met dit 'normale weer' voor deze tijd van het jaar. Dat kan allemaal waar zijn maar ik zou toch genieten van 20°C in de schaduw, een leuk briesje te voelen, eens een short aan te doen, korte mouwen te dragen en de paraplu thuis te laten. Maar ja, het is wat het is en gelukkig zijn er mijn boeken, de opgenomen tv-programma's en de vele muzikanten die ik tegenkwam vandaag en wiens muziek ik zal beluisteren: Louis Neefs (1937-1980), Cornelis Vreeswijk (1937-1987), Ferre Grignard (1939-1982), Olivia Newton-John (1948-2022) en de springlevenden Salim Seghers en Jelle Cleymans. Hou jullie warm. Tot morgen
Onder een stralende blauwe hemel zijn mijn logés richting binnenland vertrokken. Mij rest de volgende dagen opruim, afwas, restjes opeten, wassen en plassen en alles in orde brengen voor de volgende zomergasten. De voorraden moeten ook weer eens deftig aangevuld worden want ik stelde vast dat er veel nog op het nippertje niet vervallen was en dat er al sommige kruiden en smaakmakers niet meer voorradig waren in mijn kasten. Sinds corona is alles veranderd en vooral, het kleine grut is groot geworden en trekt naar andere oorden om de vakantie door te brengen met de vrienden. Het aantal gasten in de vakantie is serieus afgenomen en met wat ouder te worden ben ik daar niet rouwig om. De ouders komen nu mee om hun kroost te entertainen gedurende de dag en ik zorg voor de maaltijden. Op die manier is het voor mij haalbaar: niet meer de verantwoordelijkheid moeten nemen om pubers van 24/24 u op te passen en bezig te houden. Maar vandaag zal er niet gewerkt worden. Het is eerst 'recup' tijd en voor de hond ook. Die ligt trouwens al plat aan mijn voeten te snurken. Zulke dagen zijn plezant maar vermoeiend. Van 'recuperatie' gesproken. Deze morgen, voor het opstaan en het nog stil genieten van mijn bed dacht ik: dat is toch eigenaardig als ik 's morgens wakker ben, kan ik stokstijf in mijn bed blijven liggen en vallen mijn oogleden zonder meer terug dicht en geniet ik van die lichte slaaproes. Terwijl ik dikwijls 's avonds zenuwachtig word al ik niet stante pede in slaap val, begin te woelen in bed, schaapjes moet beginnen tellen of mezelf hypnotiseren om de slaap te vinden. Ik moet eens overdenken hoe dat komt en als ik dan de oplossing gevonden heb, zal ik dat meteen melden. Iedereen kan maar genieten van de inval of het reuze idee 'hoe direct in slaap vallen'. Wel staat vast dat ik nu een siësta ga doen, daar heb ik nood aan. Tot morgen
Het is nog eens een goede ouderwetse zomer waar ons land in de volksmond voor gekend staat: grijs, nat, wind, af en toe een streep zon en niet te warm. Dat danken we dit keer aan 'Antoni', een storm die ons van dit weerbeeld voorziet. Gisteren hebben we allemaal een 'drache nationale' gekregen, met het zuiverste hemelwater, zelfs méér dan nodig was om ons gewassen en proper te voelen. Ons lijf en leden zijn al netjes nu er nog voor zorgen dat alle spinnenwebben en muizenissen uit ons hoofd kunnen verdwijnen. Daar dient dan een wandeling voor in een 'krachtig windveld'. Met 90 km/u zal dat allemaal wel lukken, en al de zorgen, kommer en kwel, zullen op een hoopje onder het zand verdwijnen. Voor de hond is het natuurlijk een pretje, een godsgeschenk, dat al die geuren naar zijn neus toe komen gewaaid. Zijn flappies waaien achter zijn kop, hij geniet ervan. Straks zal hij nog wel een dijkwandeling gaan maken met mijn drie logés. Wat er ook van zij, gezond weer is het in ieder geval. Met gezonde lucht die we inademen, naar onze longen transporteren en zo ons bloed van de nodige gezonde zuurstof voorzien. Dat is toch wat anders dan de niet zo gezonde 40°C in het zuiden waar de mensen voor op de vlucht moeten gaan, zich binnen moeten opsluiten en er leven met de ongezonde lucht die de airco uitspuwt om het leefbaar te houden. Ik heb voor deze zomer nog maar één wens: eens een standvastige 20°C overdag, en een briesje in plaats van die gigantsiche luchtverplaatsingen, dat zou wel aangenaam zijn. Genoeg over het weer, al is dat naast de belastingen, het geliefkoosde onderwerp van mijn landgenoten.
Er zijn niet veel snoepjes waar ik echt verzot op ben. Melocakes lust ik wel, koekjes met wat chocolade op, maar liefst van al 'Mars' maar dan wel uit de diepvries. Ik breng die niet vaak mee uit de winkel want ik kan er niet van afblijven. Dit weekend staat er in één van de katerns van de krant, de achtergrond en de geschiedenis van deze lekkernij. Blijkt dat 'Mars' gewoon de familienaam is van de bedenker van deze zoete heerlijkheid. Blijkt ook dat dit bedrijf met miljardenomzet en de gekende merken zoals Twix, M&M enz maar ook hondenvoeding produceert, nog altijd een familiaal bedrijf is, geen multinational en een niet-beursgenoteerde business is. Als familie zijn ze heel discreet, werken zelf in hun bedrijf en komen zelden of nooit in de roddelboekskes terecht. Het zijn gewoon lekkere zoete snoepjes, en ik ga ze niet eten vandaag. Ik heb me gisteren te goed gedaan aan de 'garnalenkroketten' en 'coupe Brésilienne', dat moet eventjes volstaan. Tot morgen
Naast babbelen en kletsen, een garnaalkroket eten, buiten zijn, hebben mijn dochter en ik nog een gezamelijke hobby: lezen. Boeken lezen, eigenlijk letters verslinden, doet mijn dochter van kleinsaf aan. De stadsbibliotheek was vlug uitgelezen en ook de thuisbibliotheek voldeed dikwijls niet meer aan haar leeshonger. Ze heeft dan ook, bij gebrek aan andere lectuur, de 25-delige Larousse-encyclopedie uitgelezen. Dus als ze langskomt is dat bekijken welke nieuwe boeken ik heb, want we hebben voor aanschaf van lectuur wel andere interesses. Een geluk, zou ik bijna zeggen. maar nu hebben we beiden ook een e-reader met verschillende schrijvers en titels die er al op gebrand staan. Plezant is wel dat ik nog heel veel boeken op papier heb, die ook in mijn internetbib staan, zodat we momenteel hetzelfde aan het lezen zijn. Een dikke turf op papier die zijn dochter vastheeft en die ik op het scherm lees. Een eerste deel (+600blz) van een trilogie van het nieuw Zweedse schrijversduo, Camilla Läckberg en Henrik Fexeus: Box. Spannend!! Moet ik er mee inzitten dat het regent? Nee, lezen en bespreken, niets aangenamer dan zo mijn uren samen met mijn dochter door te brengen. De schone zoon en de zoon sturen we weg naar de bowling, zodat we beiden onze honger kunnen stillen met woorden. Maar de inwendige mens heeft eerst een beetje vaster voedsel nodig, het is dan ook al middag. Smakelijk. Tot morgen
Het zal vandaag een kort berichtje zijn. Een memo, afkorting van 'memorandum', een briefingnota in bedrijven, nog niet 'thuis' in gebruik. Vroeger werden die berichtjes rap genoteerd in 'steno', meestal door een secretaresse die achteraf de tijd kreeg om een brief of een memo deftig neer te schrijven op de schrijfmachine. Ik denk niet dat steno nog wordt aangeleerd, de computer is veel handiger in gebruik of men neemt het gesprokene op met een dictafoon, waarbij later dan rustig de woorden van de baas kunnen uitgetypt worden. Met een dictafoon wordt nog veel gewerkt in ziekenhuizen, uitslagen van onderzoeken allehande, de diagnose van patiënten, behandelingen enz, de dokter spreekt alles in en de medisch secretaresse typt het over in een dossier of in een mededeling naar een andere dokter of huisarts. Maar soms zou stenoschrift nog handig zijn als ik bv een lumineuze inval zou krijgen en het vlug wil vastleggen om mijn idee niet kwijt te spelen. Ik heb wel een gsm met mogelijkheid voor opname, maar daar ben ik niet handig genoeg voor om daar gebruik van te maken. Dat allemaal om te zeggen dat ik straks nog logés krijg, en ik niet zo heel veel tijd op overschot heb. In het weekend zal mijn huisje weer vollopen. Dan heb ik niet veel tijd om de gazet uit te pluizen om interessante weetjes te weten te komen. Woensdag was de hond bij de kapper langsgeweest, vandaag ik, en onze 'pels' ziet er bij ons beiden stralend 'wit' uit. Tot morgen
Terwijl mijn logé zijn looptraining afwerkt, de poetsdienst het stof en zand verwijdert in mijn huis, de hond trouw aan mijn voeten ligt, probeer ik wat te schrijven. Mijn gedachten springen van jot naar jer, met andere woorden ik heb het moeilijk me te concentreren. Niet dat er zoveel nieuwsgaring is waar ik een keuze uit moet maken, maar de wind speelt me parten. De vakantiegangers zien meteen eens een andere zijde van de kust: de wind. Nog altijd beter dan de striemende regen van gisteren waarbij het bijna onmogelijk was om door te stappen. Maar een goed windje van 5-6 Bf, daarmee kan je nog buitenkomen en een spektakel van de golven zien. Natuurlijk ben je meteen ook gezandstraald, wat dan weeral goed is om een stralende huid te krijgen omdat het opstuivende zand samen met de wind alle vuiligheid uit de poriën haalt. Het is eens een gratis schoonheidsbelevenis, die veel mensen toch een glimlach op hun snoetje brengt als ze de stevige wind eens willen trotseren. In de krant is er niet veel dat de moeite loont om te vertellen, als op de eerste pagina al de scheiding van de 'jeune premier' van Canada staat, dat er een verre gigantische grootouder en oerwalvis gereconstrueerd is en dat er per dag, om de ruines te beschermen in Griekenland, maar 20.000 bezoekers mogen komen i.p.v. de 23.000. Maar er bestaat geen beperking op het aantal uren dat ze op de Akropolis mogen verblijven, het blijft er dus gigantisch druk en het tegen mekaar oplopen van gewelste. Dan bekijk ik maar eens de weerspreuken van de dag: Is het heet op Sint Domijn, dan zal het een strenge winter zijn!. ik moet dus geen schrik hebben voor mijn energiefactuur deze winter, als het van deze heilige afhangt en zijn spreuk afhangt. Sint Domijn is eigenlijk de Vlaamse benaming voor de H. Dominicus van Guzmàn of van Osma (1170-1221). Een belangrijk man en stichter van de Dominicanerorde, ook de 'Orde van de Predikheren' genoemd. Ze hielden zich vooral met prediking en zielzorg bezig. De Dominicanessen waren de vrouwen die toetraden tot deze contemplatieve orde waar de bekendste vertegenwoordigster 'Soeur Sourire' was, die met haar lied over de stichter van deze orde hoge toppen scoorde in de hitparade: "Dominique nique nique, s'en allait tout simplement, routier, pauvre et chantant....". Maar het succes zorgde ervoor dat de zuster haar kap over de haag smeet en terug Jeanne Deckers (1933-1985) werd. Ze kon op werelds niveau haar talenten niet meer verzilveren en stierf samen met haar geliefde, berooid en totaal gedisillusioneerd. Op haar grafzerk in Waver staat de inscriptie: "J'ai vu voler son âme à travers les nuages" een zin uit "Luc Dominique". Tot morgen
Het moet ander 'weer' worden want mijn woorden zijn opgebruikt om het soort temperatuur, wind, regen, of zonneschijn weer te geven. De hoop die alle weermannen/vrouwen geven is nog een paar dagen geduld hebben. Ondertussen zie ik hier aan zee verkleunde mensen rondlopen, wel met shorts en korte broeken om te tonen dat het vakantie is, maar voor de rest een winterpull, sjaal, lange mouwen en vooral een regenjas die ook winddicht is. Het is wat het is, zegt men dan, en zo doe ik ook maar voort in deze echte Belgische zomer. Niet alle illustere ideeën van mijn blog komen uit mijn brein gesproten. Mijn vrienden attenderen me erop dat ik mijn '1302' leef. Ik schrijf vandaag mijn eigen 'sporenslag'. En net zoals de 'Veldslag in Kortrijk' in 1302 aan de Groeningebeek, probeer ik ook in mijn blog 1302, 'mijn 500 sporen' na te laten, niet met de Guldensporen van de Franse ridders, maar met hedendaagse woorden. Het verhaal werd beroemd door Hendrik Conscience (1812-1883), de schrijver die zijn volk leerde lezen door het spannende boek te schrijven in 1838: De Leeuw van Vlaanderen. Een geromantiseerde versie van de veldslag in de 14e eeuw dat eigenlijk bedoeld was om het Belgische 'gevoel' bij de bevolking aan te wakkeren. Dat pakte enigszins anders uit en werd eigenlijk het verhaal van het gevecht om Vlaanderen voor zijn grondgebied en de Vlaamse taal, zoals iedereen ondertussen wel weet. Ik zal niet meer weten of mijn woorden ooit beroemd zullen worden want het verhaal van de 'sporen' werd pas algemeen gekend en bekend na 536 jaar. En aangezien ik nog maar iets meer dan de helft van mijn 'slag' gebruikt heb, kan ik gerust een ander zeer belangrijk item onder de aandacht brengen: Earth Overshoot Day. Al een dag later dan 2022, hebben we alles opgebruikt wat onze planeet in een jaar kan produceren om zijn bevolking in leven te houden. We leven voor de rest van het jaar op overschotten, restanten of opgeslagen voedsel, om het zo maar eens te zeggen. Met 'we' bedoel ik dan de Westerse bevolking. Is het daarom dat de grootwarenhuizen hun producten maar duurder en duurder maken omdat 'opslag' geld kost en ze dat moeten doorrekenen aan de verbruiker of beter, kun klanten? We mogen niet vergeten dat ongeveer 10% van de wereldbevolking leeft in permanente hongersnood, vooral in Afrika en Azië.
Voilà, dames en heren, ik geraak niet aan mijn 500 sporen want ik heb een logé in huis, een liefhebber van toneel en dat is er dezer dagen in overvloed te zien in de 'Koningin der Badsteden' = Oostende en TAZ. Ik moet de hongerigen spijzen en de dorstigen laven. Tot morgen
Ik heb de schaapjes geteld vannacht, het waren er ontzettend veel, 01.23 . Vandaar dat ik me deze morgen een beetje 'lam'lendig voelde. Maar met de stevige westenwind was dat gevoel direct weggewaaid eens ik me buiten waagde. En nu voel ik me weer gewoon 'wakker' en kiplekker. Vandaag is het de geboortedag van Robert Baden-Powell (1857-1941) die in 1907 de padvinderij oprichtte. Als voorstander van de vrouwenemancipatie die fel opkwam en tot stand kwam na W.O.I, besliste hij, dat bij de 'scouting' de meisjes een gelijke behandeling kregen als de jongens. De gidsen kregen hetzelfde stevige programma als de boy-scouts. Dat brengt me naar de 'jarige bloem' in de familie. Als middenste van mijn 9 kleinkinderen, blaast ze 16 kaarsjes uit en kreeg dit jaar op scoutskamp haar 'totem': afwachtende nandoe. Boudewijn de Groot schreef en zong daar een mooie song over: Een meisje van Zestien. Ze zal zich wel amuseren vandaag met broers, zus, mama en papa, op vakantietournee in het Zudoosten van Europa. Ik heb wel een mooie quote van Baden-Powell, behalve 'sta paraat': het meest waardevolle is te proberen geluk te brengen in het leven van anderen.
Er zijn nog een paar die een verjaardag ooit gevierd hebben of vieren. Mijn oog valt dan in eerste instantie op Keizer Claudius I (10vC- 54), wiens leven verwerkt werd in een prachtige BBC reeks in 1976, met een grandioze acteerprestatie van Derek Jacobi: I, Claudius. Pikant weetje over Claudius, zijn 4e echtgenote, was de dochter van zijn broer en haar zoon Nero (37-68), volgde door allerlei machinaties Claudius op. Natuurlijk stierf de keizer geen simpele dood. Een eerste poging met vergiftigde paddenstoelen mislukte omdat de keizer er ontzettend van moest breken en het gif niet in zijn bloedbaan kwam. Een tweede poging tot moord lukte mede door de hulp van zijn lijfarts en de rare gewoontes van de Romeinen bij overvloedige en copieuze banketten: tussen de verschillende gangen van het diner, stak men een 'veer' in de keel om braakneigingen op te wekken en zo weer met goede moed en eetlust de volgende schotel met vis, vlees of gevogelte naar binnen te werken. De mede-samenzweerder stak een vergiftigde veer in de keel van de keizer, dit keer lukte het wel. Door de vroegere complotten en uitschakeling van andere gegadigden voor de troon, werd Nero keizer. Hij is berucht en gekend van de vele wreedheden, de Rome brand en een geliefkoosd 4-letterwoord in de kruiswoordraadsels. Toch heeft Claudius 2 mooie citaten laten optekenen: "hij die verlangt is altijd arm" en "zeg niet altijd wat je weet, maar weet altijd wat je zegt". Nu nog een echte jarige: Frank Deboosere. Na zijn uitzwaaien in maart 2023, heeft hij vandaag echt de pensioengerechtigde leeftijd bereikt. Ik wens hem nog vele gezonde jaren met zijn gezin en sluit af met zijn gekendste zin en uitdrukking: morgen zijn we er weer met meer weer. Tot morgen
Iedereen verbaast van dat getal? Wel ik ook! Zoveel keren heb ik al voor mijn pc gezeten om mijn bedenkingen te maken over de dingen des levens. Zelden dat er een dag niks gebeurt, zelden dat er een dag voorbij gaat zonder een opvallend iets. Ik probeer dat dan op mijn manier een beetje weer te geven, ook dikwijls door stil te staan bij een feit uit het verleden. Zoals vandaag de herdenking van de dood van Koning Boudewijn (1930-1993), ook weeral dertig jaar geleden. Ons land werd in een nooit geziene rouw gedompeld en duizenden brachten zijn stoffelijk overschot een laatste groet. De piepjonge vorst heb ik zelf ooit ontmoet toen hij de Heirmanklok in het kasteel Walburg in St Niklaas kwam inhuldigen op 04/11/1956. Samen met een buurmeisje mocht ik een enorme mand met verse bloemen aan onze koning overhandigen. Toen was die klok echt een bezienswaardigheid waarop de planeten, een sterrenhemel, de dierenriem en nog veel meer te zien was en natuurlijk ook het uur in alle delen van de wereld. De klok werd ontmanteld tijden de renovatiewerken aan het kasteel in 1977. Lange tijd lag de klok ergens te verpieteren in een leeg winkelpand. Nu tikt het, sinds 2016, zoals vanouds maar wel in de jeneverstokerij van Wichelen. De klok is een voorspeller van de stand van de sterren en planeten, behalve van het weer. Dat is echt onvoorspelbaar. Door de nattigheid en de bijhorende friste, die zich ook al in huis laat voelen, zal ik niet de enige zijn die de vraag stelt: is dat nu een tijd, 31 juli, midden de zomer, om de verwarming aan te zetten? Natuurlijk niet, maar doordat ik die vraag al stel is er toch wel iets aan de hand die het niet aangenaam maakt deze zomer. We zijn dan wel de ongemakken kwijt van corona, maar die kunnen snel terugkomen bij dergelijk miezerig weer en die griep en verkoudheden ook meebrengen. De schuld en oorzaak van dit nat, winderige en kil weer, komt door een diepgaande depressie boven de Scandinavische gebieden, die vervat zit in de straalstroom en waar geen pilleke of gesprek met een psycholoog, voor een oplossing kan zorgen. De krant heb ik deze morgen ternauwernood van de verdrinkingsdood kunnen redden. Gelukkig, dan kon ik toch nog wat komkommernieuws lezen over de 'last minute booking' van vele landgenoten richting 40°C in Zuid Europa. Dan doorsta ik toch liever de depressie van Noord Europa, die is toch wat gezonder. Dat is het voor vandaag. Als laatste zin wil ik meegeven, waar wij senioren ons nogal eens kunnen aan bezondigen: klaag nooit over je leeftijd, veel mensen hebben nooit het voorrecht gehad. Tot morgen
Toen mijn huis nog vol leven was op een zondagochtend werd er ook altijd in een zondags ontbijt voorzien: een kramiekske, koffiekoeken, boterkoeken, pistolets en sandwiches. Nu is dat natuurlijk eventjes anders. Niet meer vers bij de bakker gaan halen, maar zelf vers afbakken van uit de 'diepvries' vooraf geprepareerde koeken, mini-croissants of mini-boterkoeken. Ze smaken ook goed en het huis ruikt lekker naar vers gebakken koeken. Een rozijnen- of suikerbrood breng ik soms nog mee van de bakker, maar dan moet ik wel goesting hebben om een paar dagen hetzelfde brood te eten. Het is natuurlijk ook zo dat de 'warme bakker' stilaan aan het verdwijnen is en dat de 'koeken- en brooddegen' van dezelfde fabrieken komen en dat de bakkers hetzelfde doen als ik: afbakken in hun ovens. Het neemt niet weg dat ik op deze manier van een zondag toch probeer iets anders te maken, dan 's ochtends een boterham met chocolade te eten. Dat is natuurlijk ook weer niet te versmaden. Maar binnenkort zal de prijs van een 'reep' weer omhoog gaan want de cacaobonen worden weer duurder. De bonen komen meestal van gebieden rond de evenaar, met een warm en vochtig klimaat. Door de klimaatveranderingen dreigt hun omgeving te hoge temperaturen te krijgen en te weinig vochtigheid in de lucht, en verminderd de opbrengst van de bomen en bonen. Waarschijnlijk zullen andere landen de productie wel overnemen van West Afrika, zoals Australië, Indonesië en Maleisië. De chocoladereep zal dan misschien niet zo rap verdwijnen maar wel fors duurder worden. Gisteren is de tuinman nog geweest om de haag weer mooi in vorm te snoeien, de buxusmot weer eens weg te jagen vooraleer alle buxushaagjes weer kaalgevreten zijn en de gazon weer een treffelijk zicht te geven. De hond heeft het grassperk niet alleen van putten voorzien, maar ook van paadjes door steeds op dezelfde plaats te lopen en te springen voor ziijn bal te vangen. In ieder geval, de tuin wordt hier volop gebruikt, niet als paradepaardje voor de buurt maar als speelplein voor de hond. Nu ga ik luisteren naar 'Won Ton Ton' waar Bea Van der Maat (1960-2023) de leadzangeres was en het mooie liedje "I Lie and I Cheat" zong. Tot morgen
Wie kan het nog weten, wie kan het nog controleren? Het weer op de 29e juli is hetzelfde weer van de 5e februari. Wat ik wel weet is dat het vandaag een halve dag regen en een halve dag zon zal zijn en daar kan ik best mee leven. Afhankelijk van wanneer die halve dag zon begint, zal de namiddag starten met tuinwerkzaamheden bij droogte of het volgen van de Clásica San Sebastián, een klassieker in het wielrennen van 230km, als de regendruppels blijven vallen. Die wedstrijd levert niet alleen roem en glorie maar ook het typische Baskische hoofddeksel voor de winnaar op: txapela. Het ziet eruit als een grote alpino of baret, een zwarte platte pannenkoek op het hoofd. Een gegeerd goed bij de coureurs. Mocht het na de finish van deze koers, nog regenen, dan kan ik nog altijd kijken naar de zware bergétappe van de Tour Femme. In deze Tour heeft onze landgenote Lotte, toch al zeker de 'groene trui' gewonnen = de snelste benen van het vrouwenpeloton. En als het dan nog altijd geen weer is om buiten te zitten is er nog altijd mijn e-reader waar ik momenteel een boek van +600 blz heb geopend: "Box" van Camilla Läckberg en Hendrik Fexeus. Meer nieuws heb ik niet vandaag tenzij jullie het nieuws uit de oudheid ook willen weten: in 587 vóór Christus werd de Tempel van Jeruzalem verwoest door de Babylonische Koning Nabukadnezar. Het is geen legende maar is in verschillende historische bronnen te lezen. De Joden gingen in ballingschap. Bij hun terugkeer enkele decennia later herbouwden ze de Tempel, de zogenaamde 2e Tempel, die verwoest werd door de Romeinen in 70 n Chr.Toen is de 'Ark van het Verbond' en zijn de 'Twee Stenen Tafels van Mozes' ook verdwenen. Sindsdien is 'Indiana Jones' nog altijd op zoek naar die heilige voorwerpen en daarvoor zijn er al 5 films nodig geweest of noem ik dat 'documentaires' met wat spanning en avontuur gemengd. En over deze Nabukadnezar schreef niet alleen de Profeet Daniël in het Oude Testament maar componeerde Guiseppe Verdi (1813-1901) zijn prachtige opera "Nabucco" met in het eerste bedrijf het wondermooie "Slavenkoor". Ik beluister graag het duet van Pavarotti (1935-2007) en Zucchero voor de uitvoering van "Va Pensiero", de stemmen van een geschoolde tenor en operastem vermengd met de rauwe stem van een rockzanger. Tot morgen
Eén van de leading ladies van 'De Ochtend' op Radio 1, (Sara Vandermosten of Benedikte Coussement) formuleerde het perfect wat de mens op deze grijze vrijdag nodig heeft: een vrolijk liedje. Dit keer de meezinger van Roxette, "Joyride". En of ik meegezongen heb, natuurlijk ter verbijstering van mijn huisgenoot 'de hond'. Maar dat geeft, want eerlijk gezegd, ik gebruik nu de Vlaamse uitdrukking van de dag om mijn gezang te omschrijven, "dat is niet om mee te lachen" en dat doet mijn hondje dan ook niet. Mijn Franse oefeningen waren ook niet om mee te lachen, 0% juist. Beter gemutst werd ik wel van mijn Nederlandse oefeningen, die allemaal excellent waren en au fond is dat plus important. En Google wijst er in zijn begingeneriek op wie echt wel belangrijk was voor de vrouwen en wie we niet mogen vergeten Isabelle Gatti de Gamond (1839-1905). Dat doe ik niet en met mij veel andere vrouwen, want ze heeft haar 'Rue' in Brussel/Ukkel gekregen. Zij was de 'stichteres' van de Middelbaar Onderwijs voor meisjes en verzette zich tegen het idee van de 'femmes savantes'. Dat was de idee die men toen had van 'vrouwen' die geëmancipeerd waren en door hun studies 'hun vrouwelijkheid' zouden verliezen. Zij was een voorvechtsters voor het vrouwenstemrecht dat er uiteindelijk maar in 1948 zou komen. Zij wees erop dat meisjes/vrouwen/dames respectabel waren door hun werk, kennis en talent. Haar volgers werden 'gatticiennes' genoemd waarvan dan de eerste juriste kwam, Marie Popelin (1846-1913) en de eerste vrouw in het parlement, Marie Spaak-Janson (1873-1960) met bekende nazaten zoals ministers. En toch ondanks al die mogelijkheden van beroepskeuzes en wijsheden, houden toch de meeste vrouwen nog van de stationromannekes. Die beschrijven een wereld waar vele vrouwen van dromen maar niet tot de realiteit behoort: de rijke man, die valt voor de charmes van de arme vrouw of de arme vrouw die valt voor de avances van de schatrijke playboy die ze tot een brave huisvader kan omtoveren. Alle scenarios zijn gesitueerd in een romantisch kader, meestal in het zuiden onder de Spaanse zon. Ondanks de soms neerbuigende bejegening, soms ook bespotting, blijft het genre enorm populair. Temeer omdat het dikwijls gedurende een treinrit of middagpauze uit te lezen is en een goed gevoel geeft eens men de laatste bladzijde heeft omgeslagen. Sinds 1975 zijn de 'Bouquet' boekjes te koop en vandaag drukt men nr 4500. Herman Brusselmans noemde ze smalend 'bladzijden vol clichés', tot hij gevraagd werd een boekje te schrijven. Hij noemde het 'vrij moeilijk om te doen' en 'een vak apart'. Ik denk dat ik me eens eentje zal aanschaffen om mijn romantisch zieltje eens een boost te geven en uren te dromen van romantische momenten die er ooit wel waren in mijn leven. Tot morgen
Eén van de leading ladies van 'De Ochtend' op Radio 1, (Sara Vandermosten of Benedikte Coussement) formuleerde het perfect wat de mens op deze grijze vrijdag nodig heeft: een vrolijk liedje. Dit keer de meezinger van Roxette, "Joyride". En of ik meegezongen heb, natuurlijk ter verbijstering van mijn huisgenoot 'de hond'. Maar dat geeft, want eerlijk gezegd, ik gebruik nu de Vlaamse uitdrukking van de dag om mijn gezang te omschrijven, "dat is niet om mee te lachen" en dat doet mijn hondje dan ook niet. Mijn Franse oefeningen waren ook niet om mee te lachen, 0% juist. Beter gemutst werd ik wel van mijn Nederlandse oefeningen, die allemaal excellent waren en au fond is dat plus important. En Google wijst er in zijn begingeneriek op wie echt wel belangrijk was voor de vrouwen en wie we niet mogen vergeten Isabelle Gatti de Gamond (1839-1905). Dat doe ik niet en met mij veel andere vrouwen, want ze heeft haar 'Rue' in Brussel/Ukkel gekregen. Zij was de 'stichteres' van de Middelbaar Onderwijs voor meisjes en verzette zich tegen het idee van de 'femmes savantes'. Dat was de idee die men toen had van 'vrouwen' die geëmancipeerd waren en door hun studies 'hun vrouwelijkheid' zouden verliezen. Zij was een voorvechtsters voor het vrouwenstemrecht dat er uiteindelijk maar in 1948 zou komen. Zij wees erop dat meisjes/vrouwen/dames respectabel waren door hun werk, kennis en talent. Haar volgers werden 'gatticiennes' genoemd waarvan dan de eerste juriste kwam, Mary Popelin en de eerste vrouw in het parlement, arie
. Vandaar dat ik me deze morgen een beetje 'lam'lendig voelde. Maar met de stevige westenwind was dat gevoel direct weggewaaid eens ik me buiten waagde. En nu voel ik me weer gewoon 'wakker' en kiplekker. Vandaag is het de geboortedag van Robert Baden-Powell (1857-1941) die in 1907 de padvinderij oprichtte. Als voorstander van de vrouwenemancipatie die fel opkwam en tot stand kwam na W.O.I, besliste hij, dat bij de 'scouting' de meisjes een gelijke behandeling kregen als de jongens. De gidsen kregen hetzelfde stevige programma als de boy-scouts. Dat brengt me naar de 'jarige bloem' in de familie. Als middenste van mijn 9 kleinkinderen, blaast ze 16 kaarsjes uit en kreeg dit jaar op scoutskamp haar 'totem': afwachtende nandoe. Boudewijn de Groot schreef en zong daar een mooie song over: Een meisje van Zestien. Ze zal zich wel amuseren vandaag met broers, zus, mama en papa, op vakantietournee in het Zudoosten van Europa. Ik heb wel een mooie quote van Baden-Powell, behalve 'sta paraat': het meest waardevolle is te proberen geluk te brengen in het leven van anderen.
