Bakken en braden! We zijn er eindelijk gloeiend bij! Nog niet zo erg als op de "Akropolis Adieu" bezongen door Vicky Leandros of in "Zaragossa" bezongen door Jimmy Frey, maar met 27°C kan het toch al tellen. Voor mij is dat al méér dan het maximum dan ik kan verdragen. Goed dus dan er weer een spannende bergetappe te volgen is op tv, zodat ik zonder gêne kan binnen zitten. Ik moet seffens nog wel de hitte eens trotseren want door de wereldwijde computerpanne was ook de computer van mijn apotheek, een internationale keten, slachtoffer en was er enkel een blauw vlak te zien. In de moderne tijd wordt de medicatie op het ID gezet en de apotheker leest op zijn scherm wat ik nodig heb. Geen papiertje komt er meer aan te pas. Dat is natuurlijk goed om de bomen te beschermen tegen 'kap' maar zoals nu we nu vaststellen, de technologie mag niet falen. Hopelijk is er deze avond weer wat leven en een andere kleur te zien op de pc. Ik heb eigenlijk met dit warme weer niet veel te melden. Alleen was er deze morgen al een rush naar strand, zee, en de beachbars. Met een vlakke zee en een stralend blauwe lucht, beloofd dat voor iedereen een prachtige dag te worden, voor groot en klein, voor jong en oud. Hopelijk hebben ze toch wat lessen getrokken uit de zware redding die er moest gebeuren uit de zee. Het is werkelijk waar: de zee is je grootste vriend, maar tevens de grootste vijand!. Weinig beseffen dat het een waarheid is. Ik ga nu naa de bergetappe kijken. Tot morgen
Onverwachte bezoekjes van kids zijn altijd plezant. Gisteren kwam het jongste kleinkind (11) met zijn andere oma, onverwacht op bezoek. Vanavond sluiten ze hun tweedaags verblijf af, om samen met mij eens het avondmaal te gebruiken vooraleer naar de binnelandse warmte te rijden. Zo zal het de hele vakantieperiode wel zijn: onverwachte bezoekjes van kinderen en kleinkinderen. De tijd dat de kids tevreden waren om met 'oma zee' dagen op te trekken, met een gocar rijden, een ijsje te likken, putjes te graven en kastelen met grachten te bouwen op het strand en pootje baden, ligt al ver achter mij. Het zijn tieners die overal naar toe trekken met vrienden en familie en oma zee woont té kortbij voor een zomerverlof of té ver af door de files. Ik heb hen in ieder geval prachtige strandvakanties aan de Belgische kust kunnen bezorgen op de leeftijd dat ze er volop van konden genieten. En eerlijk gezegd, ik begin mijn rust meer en meer op prijs te stellen. Straks nog wat extra toespijs gaan halen, waterijsjes, cola in kleine blikjes, cecemel in kleine flesjes en nog wat andere lekkernijen voor het kleine grut. Veel nieuws viel er in de krant niet te lezen. Alle voorvallen groot of klein worden wel meer uitgesponnen en van meer commentaar voorzien. Een hele bladzijde over de anonieme quick seks in de bosjes langs de stopplaatsen aan de autostrades. Dat naar aanleiding van, waarschijnlijk de oplossing, van de moord op een zeventig jarige man, gevonden op zo'n verlaten parking. Weeral wat bijgeleerd, denk ik dan, die me wat leren over voor mij er niet toe dienende zaken, belevenissen en omstandigheden. Een weetje dat me niet wijzer maakt, maar voor sommigen, meestal mannen, toch vérstrekkende gevolgen kan hebben. Ook een bladzijde over de mentale druk van de Democratische Partij in de USA, op de huidige president om af te zien van zijn campagne om herkozen te worden. Niet alleen zijn 'onzekerheid' bij spreken, gaan en staan, maar ook omdat hij weeral 'covid' zou hebben. Een kans om zonder gezichtsverlies uit die 'ratrace' van speeches, verplaatsingen en efforts om aan te tonen dat hij nog kwiek, jong en gezond is, te stappen. Een kans om zijn running made en vice president Kamila Harris, aan het presidentschap te helpen Ze zou zó de eerste Amerikaanse vrouw worden. Enplus, ze draagt de Amerikaanse geschiedenis in zich. Haar afkomst is Afro-Amerikaanse (slaven) en een Aziatisch-Amerikaanse (Vietnam). Wat zou er meer Amerikaans zijn dan een vrouw met dergelijk genealogische afkomst. Zozie, zie zo, ik heb gezegd voor vandaag. Tot morgen
Mijn tuimelperte van gisterenmorgen zorgt ervoor dat ik nog meer stram en stijf ben dan gewoonlijk. Ik ben al niet van de soepelste, eigenlijk nooit geweest, maar de scharen van een krab zien er beweeglijker uit dan mijn vingers en handen. En laat het nu juist dat zijn dat ik nodig heb om te bloggen: beweegbare vingers om de letters op het toetsenbord aan te slaan. Moeilijk en pijnlijk gaat ook. Ik begin mijn woensdagse verhaaltje maar. Eigenlijk heeft het niet veel om het lijf, veel nieuwigheden of roddels zijn er niet te melden, die heb ik gisteren al kunnen uitwisselen met de buurvrouw. Die had een minder geslaagde vakantieweek achter de rug door pech met de auto vanaf uur '2'. Ze rijdt nog altijd met een reservewagen rond. Geen gekwetsten te melden, gelukkig, maar als je een paar uur moet wachten op een autosnelweg om hulp te krijgen, krijg je gespannen en pijnlijke zenuwen. Onze babbel was niet alleen kommer en kwel, maar het slechte nieuws moet eerst afgehandeld worden vooraleer de leuke praat aan bod komt. Blij waren we beiden dat Sofie Wilmes een interessante plaats kreeg in de Europese politiek, 'vice voorzitter' van het Europese Parlement. De vraag is nu of ze ook nog in België en functie gaat opnemen, gezien het grote aantal voorkeurstemmen dat ze haalde bij de verkiezingen in juni jl voor MR. Ook de nabeschouwing van het gekwetste oor van martelaar voor een jobke, werd druk besproken, vooral dan zijn verband rond zijn schelp. Hij gedraagt er zich ook naar, hij ondergaat zonder tegenpruttelen alle égards in het publiek, laat het applaus zich welgevallen en de gebalde vuist blijft wat achterwege. Eigenlijk denk ik dat hij serieus geschokt is van het feit dat er iemand zijn oneliners niet smaakt. Hij waande zich onaantastbaar maar moet nu met een realiteit leven die hij nooit verwacht had, kwetsbaarheid. Heilig zal men hem niet verklaren, wat men wel gedaan heeft met de vermoorde keizerlijke familie, de Romanov's uit Rusland. Op 17 juli 1918 werdenTsaar Nicolaas II (1868-1918), de tsarina (46) en de 4 dochters (22,21,19,17) en 1 zoon (13) vermoord in Jekatarinenburg en begraven in de bossen van de Oeral. Zij waren Russisch Orthodoxe gelovigen. In het buitenland erkende de Orthodoxe Kerk hen in 1978, als 'Strastoterpets' wat pas in 2000 gebeurde in de kerk van Moskou. De Orthodoxe Kerk maakt een onderscheid tussen, martelaren die stierven voor hun geloof en personen die wel veel pijn lijden/leden, geweldloos afzien van verzet en de dood grootmoedig en vergevingsgezind hebben verdragen. Een kerkelijke officiële begrafenis is er geweest in 1998 in de Sint Petrus en Pauluskathedraal in Sint Petersburg, nadat de lichamen werden teruggevonden en een DNA onderzoek bevestigde dat het om de keizerlijke familie ging. Tot morgen
Deze morgen ben ik onderuit gelopen door een zéér enthousiaste hond. Dat is een klein hondje met een gigantische snelheid, macht en kracht. Alleen mijn linkse ringvinger heb ik verstuikt door te proberen mijn val wat tegen te houden. Raziel stond er een beetje beteuterd bij en wist niet wat te doen terwijl ik in het natte gras lag. Behalve mijn verstuikt vingertje is er geen schade te melden, ik moet zelfs niet met een pleister erop rondlopen. Dat doet de Amerikaanse presidentskandidaat wel natuurlijk, met plezier en verve. Hij moet laten zien aan wat hij ontsnapt is en draagt een gigantisch wit verband rond zijn oorschelp om dat visueel te maken voor de ganse wereldbevolking en inzonderheid de Amerikaanse. Misschien dat de discussie over het wapenbezit/verbod eens terug ter sprake zal komen. Natuurlijk is dat al jaren een gevecht tegen de machtige wapenlobby in het land van Uncle Sam. Die industrie van wapens is zo machtig dat niemand er tegen kan optornen en verandering kan brengen in een amendement dat wapenbezit rechtvaardigt voor elke vrije man/vrouw. Het Tweede Amendement in The Bill of Rights werd aan de Amerikaanse Grondwet toegevoegd op 15 december 1791: "Het verbiedt de overheid om het natuurrecht op het bezitten en dragen van wapens te schenden". Tot hiertoe is er geen enkele politieke partij of politicus er in geslaagd, daar enige verandering in te brengen. Men kan in feite ongestraft met een wapen rondlopen om zichzelf te verdedigen als men denkt dat zijn vrijheid en leven in gevaar is. Want dat zingen de Yankee's met het hand op het hart "over the land of the free and the home of the brave (geschreven door Francis Scott Key, 1779-1843) Tot zover deze aanslag in Amerika.
Ondertussen is het bijna middag geworden. Wat vliegt mijn tijd toch voorbij 's morgens; buiten gaan, lezen, leren, spelletjes doen, schrijven. Ik heb toch weeral een woord geleerd dat ik niet kende: kinnesinne = jaloers zijn, een pijnlijke en negatieve emotie hebben omdat men een beetje afgunstig is op het geluk van anderen en het zelf ontbeert. Mijn dag is dus weeral half goed. De minder goede kant vandaag is de regen. Tot morgen
Op de frontpagina staat natuurlijk de aanslag op ex-president Trump, waarbij er omstaanders het leven lieten en er gekwetsten vielen. Hij kwam er met een schampschot vanaf en een bloedende oorschelp. Gelukkig was Biden vlug met een reactie: waar waren en waar dienen al die veiligheidsambtenaren en de bodygards voor als een enkeling zomaar overal met een geweer kan rondlopen en plaatsnemen op een dak, zichtbaar voor al de omstaanders. Hij nam de munitie uit de mond van Donald, door deze medeling. Want Donald stond al klaar met de woorden van een politieke aanslag opgezet door zijn concurrent in de race naar het Witte Huis. Het is een laakbare daad van een jongman, die jammer genoeg werd doodgeschoten vooraleer hij kon zeggen wat hem bezielde of de 'zin' van deze schietpartij toelichten. Er valt heel wat te onderzoeken door FBI en CIA. Natuurlijk verklaard deze presidentskandidaat dat hij goddelijke bescherming geniet en het dus een teken was dat hij de meest geschikte man is om de functie van president, ten tweede male uit te voeren. Bewijs: een schietpartij die alleen maar een sneetje aan zijn oor teweegbracht. Het verhaal zal tot den treure toe uitgebuit worden en al zeker en vast tot november, maand van de verkiezingen in Amerika.
Het weekend stond ook bol van de sportieve exploten in het voetbal, tennis, wielrennen. Zaterdag en zondag was de koers uren heer en meester op het televisiescherm en de radio. Twee dagen van hoogspanning, wie de Pyreneeënritten op zijn naam ging schrijven. Twee dagen met dezelfde uitslag: een Sloveen van 26, een Deen van bijna 28j, en een Belg van 24j. Mannen in de fleur van hun leven die de koersliehebbers waar voor hun geld gaven en de ritten betwistten op het scherp van de snee. Samen met het prachtige landschap, gaf dat uren kijkplezier, met tussenin eens zappen naar het tennis waar er ook een aflossing is van de wacht. De Serviër Djokovic, 37 ondertussen, tegen het jonge Spaanse geweld, Carlos Alcaraz, 21 lentes. Die mepte Novak in 3 sets richting pensioen. Het was ook Spanje boven in het voetbal, die het Engelse elftal naar de 2e plaats verwezen met een 2-1 score. Voor sportliefhebbers, een sportweekend van de bovenste plank met allemaal eerste klasspelers, die allemaal streden voor de eer, de medailles en het geld. Ik was moe van alles gade te slaan en te bekijken vanuit mijn chaise longue. En de sport houdt maar niet op, deze zomer. Nog een weekje 'Tour' en dan beginnen de Olympische Spelen. Vakantie is hier thuis, ik zou zot zijn om bumper aan bumper te gaan rijden, zeker nu het mooie weer ook op komst is. Ik moet niet ver rijden om mezelf te verwennen, 6km heen, 7km terug naar de warenhuizen waar alles aanwezig is om mijn hartje en maag te plezieren. Daar rij ik straks naar toe zonder uren files. Tot morgen
Met de nodige strubbelingen kunnen van start gaan vandaag. Gelukkig was de hulp voor al mijn computerproblemen bij de hand. Een berichtje sturen, en hopsakee, de reddende engel steekt de straat over. En voor mij, betekent dat weer wat meer wijsheid gekregen over dat technisch genie dat een personal computer is, maar een onmisbaar deel begint uit te maken van mijn dagdagelijks leven en al zeker nodig is om in contact te komen met de blogvrienden en de rest van de wereldbevolking.
Het is 'le quatorze juillet' en zoals het hoort op deze dag: plein soleil. De Fransen vieren hun nationale feestdag met de nodige optochten, vooral dan in Parijs. In de koers is deze etappe dan weer een 'koninginnerit' in de mooie Pyreneeën. Aankomst op Plateau de Beille, een berg van 1780m boven zeeniveau. En zoals gewoonlijk hoop ik dat de beste mag winnen en dat is meestal degene die eerst over de meet komt.
Groot nieuws was er deze morgen uit de VS, waar Trump aan een aanslag op zijn leven ontsnapte en er enkel een bloedende schelp van zijn oor, aan over houdt. Dat zal natuurlijk weer enorm uitgediept worden tijdens de kiescampagne van 2 oude mannen voor de belangrijkste post in hun land: president zijn. Het moet natuurlijk een goede schutter geweest zijn die wel het target ten dele miste, maar deze zwaar beveiligde man toch wist te raken. Men kan zich afvragen waar al die bewapende bodygards voor dienen, als de eerste de beste toch toch zomaar met een geweer kan rondlopen. De schutter is wel gedood maar er zijn ook verschillende gewonden gevallen in het publiek dat rond de kandidaat-president samentroepte. Trump zal deze actie wel breed uitsmeren en zichzelf als een halve heilige gaan profileren die met Gods hulp al de kogels weerstaan heeft om zijn missie als belangrijkste Amerikaan, verder te zetten. Gelukkig voor al de immigranten is het een rasechte Amerikaan die de schoten afvuurde en zelfs geregistreerd staat als republikein op de kieslijsten, maar ook 10$ doneerde aan de democratische partij. Van een 'tweezak' gesproken. Het is wel spijtig dat het nog altijd kan gebeuren dat een man die niet akkoord gaat met een man of zijn politiek wil beslechten met kogels en niet met woorden. Het laatste woord zal daar nog niet over gezegd of geschreven zijn.
Ik heb ook op mijn kast een boek openliggen, waar er voor iedere dag een Oosterse wijsheid valt te lezen. Vandaag een 'zenonderrichting'die van toepassing is op iedere dag van ons leven: 'in ons' onderscheidt gisteren van vandaag!. Tot morgen
'Wanneer het op Sint Henricus, droog is of regent, 7 weken duurt die zegen'. Weerspreuk van de dag. Ieder moet voor zichzelf invullen wat de weersvoorspelling voor de volgende weken in je gemeente, dorp of stad zal zijn. Afgaande op de maanden die voorbij zijn, denk ik dat we met nattigheid voor de rest van de vakantie zullen blijven zitten. Dat neemt niet weg, dat 'crème glace' dé lekkernij van de vakantie is. Dat beseft ook de krant en doet, samen met een jonge chocolatier, onderzoek naar de beste 'bol' van de kust. Tot het einde van augustus doen ze iedere week een andere badplaats aan om te proeven. Vandaag verslag vanuit Knokke. Of deze test relevant is, weet ik niet, want ze hebben op de Dijk maar 4 cremeries bezocht en ik veronderstel dat er heel wat meer ijssalons zich daar bevinden. Wat me opvalt is de kostprijs van een bolleke vanille of choclade-ijs: 2,5-3€. Gierige pin die ik ben en gulzige ijs-eter, kijk ik naar de kostprijs van de literdozen ijs in de grootwarenhuizen: 1,55 -2,69€ per liter. Daar zitten dan ettelijke bollen vanille of chocolade-ijs in. Over smaken valt natuurlijk niet te redetwisten. Industrieel ijs is natuurlijk wat anders dan vers schepijs maar een hoorntje met 2 bollen vanille is 5€ en dat kan mijnen bruinen niet trekken om dat iedere dag te spenderen aan een versnapering. Ik zal ook hier eens naar de prijzen gaan kijken. Gewoonlijk kijk ik niet zo naar de prijs van een lekkernij, maar nu dat het zo gedrukt staat, is het toch eens nadenken. Af en toe met een galette of een hoorntje paraderen op den dijk, moet wel kunnen, maar voor een dagdagelijkse portie ijs, schep ik dat wel in een kommeke uit mijn literdozen. Is er iets anders speciaal te vermelden? Niet echt. Het is natuurlijk wel een belangrijk weekend voor Den Tour, met zware Pyreneeënritten die me in gedachten terugvoeren naar een vakantie met mijn ouders, toen ik een prille tiener was. Dat heb ik al ooit eens vermeld en zal er niet meer over uitweiden. Ik ga de teevee insnschakelen en me klaarzetten om naar de mooie landschappen te kijken. Ondertussen wel luisterend naar de commentaarstemmen van José en Renaat. Ik hou wel altijd mijn e-reader bij de hand voor de momenten dat er niet veel gebeurt in de koers. Tot morgen
Een beetje later als gewoonlijk, maar het was té nat om vroeg te beginnen. Na de 'zon'dag van gisteren is er vandaag een 'regen'dag. Ze wisselen elkaar vrolijk af, een dag om buiten te vertoeven, een dag om binnen te blijven. Alleen vervelend en vermoeiend is telkens de kledij aanpassen. Gisteren een luchtig t-shirtje om buiten onder de parasol te zitten, vandaag een onderhemdje, een t-shirt met lange mauwen en een fleece om met de paraplu op stap te gaan. Erger is het natuurlijk gesteld met de mensen die deze week al een tornado over zich heen kregen en hun huis vernield werd en nu een regenbui over zich heen krijgen die alles nog eens kloddernat maakt op de koop toe. Het jaar 2024 zit voor veel mensen en bedrijven wat tegen, zelfs de conservenfabrieken beginnen te klagen wegens 'geen aanvoer van groenten'. Ik leef ook mee met de ouders die met hun kroost in België vakantie nemen. Alhoewel, het kleine grut is er misschien niet zo rouwig om als ik denk; ze hebben immers hun tablet, IPad, Iphone en wat al niet meer zij. Nu zullen ze onbelemmerd en zonder zagen, er zich mee mogen amuseren. Een beetje medelijden heb ik toch wel met de redders hier aan zee. Ze bemannen 82 reddersposten over 34km strand en per post zijn er 3-8 redders aanwezig van 10u30 tot 18u30. Met dit weer is het natuurlijk geen pleziertje om zowel natte voeten als een nat hoofd te krijgen en niemand op het strand te zien lopen en toch aanwezig te moeten zijn. Af en toe blazen ze eens op hun misthoorns, spelen met de signaalvlaggen vanop hun mirador en beheersen een keer de woeste baren van de zee met hun zodiac, als tijdverdrijf en wachtend op de strandgasten en de zomerse drukke dagen.
Vandaag zijn er een paar mensen die ik wel wil vermelden, die op deze dag ooit geboren werden of geboren zijn. Natuurlijk mag ik Julius Caesar (-100vC tot -44vC) niet vergeten vermelden. Het is de man die zijn naam gaf aan de 7e maand van het jaar. Veel plezier beleefde iedereen aan het leven van Eddy Wally (1932-2016) die met zijn liedjes en uitspraken, iedereen toch een glimlach bezorgde. Raymond Ceulemans is ook al op een respectabele leeftijd, 87j, gekomen en leerde ons het 'driebanden biljart' kennen. Maar vooral wil ik de jongste 'Nobelprijs winnares voor de vrede' in 2014, vermelden: Malala Yousafzai. Ondertussen is ze 27 jaar geworden, maar werd een boegbeeld voor al de meisjes die gebukt gaan onder het Talibanregime in Pakistan. Op weg naar haar examen in 2012, werd ze samen met nog enkele meisjes neergeschoten. In kritieke toestand kwam ze in het ziekenhuis terecht. Ze overleefde en in Engeland werd de kogel uit haar hoofd verwijderd. Met een 3D-techniek werd er een schedelprothese van titanium geplaatst en een implantaat in haar oor. Ze blijft een activiste voor onderwijs voor meisjes in de door de Taliban bezette gebieden. Tot morgen
Het federale parlement heeft ook zijn eedaflegging doorstaan. Een nieuwe kamervoorzitter die overloopt van zelfbewondering en waarschijnlijk nieuwe overhemden moet aanschaffen omdat zijn col te klein is geworden. Een zelfgenoegzame nieuwe formateur die, buiten burgemeester van een grote stad, partijvoorzitter, parlementslid nu ook nog eens hengelt naar het loon van een premier. Alhoewel, deze sinjoor kan moeilijk met kritiek leven en het zou best wel eens kunnen zijn dat hij een ministerpost naast zich zal leggen. Het is de man die liever aan de touwtjes trekt achter de schermen en de poppetjes voor hem laat dansen. Hopelijk gaat hij zijn Duits-Oostenrijkse pak eens afzweren en een echt Belgisch kostuum zich laten aanmeten. Die kledij is een statement zonder woorden, die niet past in het Belgische kader en al zeker niet bij een premier van een drietalig zelfstandig land. Het verleden is het verleden, al meer dan 80 jaar en daar hoeft niet meer op gealludeerd te worden. Het is een beetje bang afwachten wat de toekomstige regering te bieden zal hebben en waar ze voor zullen staan. Hopelijk een deontologisch verantwoord leiderschap, waar niet alleen de Antwerpenaars zich goed bij voelen maar alle 11,6 miljoen Belgen. Tot daar mijn eerste woorden over hetgeen zich in het federaal parlement aan het ontrollen is.
Was er ander nieuws te noteren onder de stralende zon van vandaag? Niet direct, nee. Ik ga wel profiteren van de grote ronde gele bol met haar warme stralen. Want voor deze nacht is er weer een nieuwe waarschuwing gekomen: regen en onweer. Boodschappen zijn voor een andere keer. Tot morgen
Ik ben hier ontsnapt aan het ergste noodweer. Een gerommel in de verte, een lichtflits en wat regen. Ik kan niet klagen als je de rampen ziet die er gebeurden in het binnenland. Vooral de omgeving van Mechelen, heeft het hard te verduren gekregen. Veel materiële schade met gelukkig geen doden of gekwetsten tijdens het onweer. Het is me het zomertje wel, dit jaar!. Het is niet de eerste keer in mijn leven dat er van zon amper sprake is in de zomer, maar plezant is het niet. Toen ik mijn ogen open deed en de grijze lucht zag, vroeg ik me af of ik er een pyjamadag van zou maken. Wijselijk besloot ik dat maar niet te doen, want dat zou de dag nog wat triestiger maken dan dat hij al is. Ik heb een wat fleurige grasgroene polo aangetrokken en dat brengt wat kleur in het leven. 't Is natuurlijk jammer dat de hond bij zo'n weer altijd met modderpoten binnen komt en dat de emmer met water, de dweil en den aftrekker, binnen handbereik moeten staan om alles weer 'spic en span' te maken. Ik heb met dit soort weder dik mijn bezigheid. Natuurlijk is dat nieuwsfeit niet van groot belang. Opmerkelijk vond ik weer de blunder van formaat die te zien was bij de opening van een nieuwe brug over de E40 in Drongen. De auto's en al zeker de camions, kunnen moeilijk of helemaal niet de bochten nemen, zonder een gevaarlijke move te doen op de brug die links en rechts van de provinciebaan moet verbinden. Ingenieurs, architecten en andere slimme mensen hebben jarenlang dit traject bestuurd, weten al jaren over hoeveel ruimte (gemeentegronden) ze kunnen beschikken, kosten handenvol geld en bij de eerste vrachtwagen die over deze nieuwe weg rijd en een andere camion of auto moet passeren loopt het al mis. Gevaarlijke manœuvers moeten er uitgevoerd worden om over dat brugske te geraken. Is dat op te lossen? Ja, als men aan beide zijden van de rijweg op de brug, de 3 meter brede fietspaden versmald, of de brug afbreken en links en recht wat gronden onteigenen. Het is dus méé r dan tijd dat het onderwijs gedegen en hoogstaande lessen wiskunde aanbiedt en al zeker aan ingenieurs en architecten. Voor de rest is er weinig nieuws, alleen nog wat wachten op de regeringsvorming van de 'jeune premier', nu de koning Bartje tot formateur benoemd heeft. Dat was mijn nieuws vandaag. Tot morgen
Ik kreeg gisteren, vóór ik ging slapen, nog een mail van 'be-alert', met een waarschuwing voor stormschade vandaag in de late namiddag ten gevolge van onweer. In het binnenland zou de temperatuur kunnen oplopen tot +25°C, aan zee moeten we met heel wat minder tevreden zijn. Met een schamele 21°C zal mijn tuin nu niet direct veranderen in een subtropisch Aards Paradijs. Integendeel zelfs, het is gewoon een aangename warmte om buiten te zitten. Dat heb ik trouwens al gedaan om mijn krant te lezen en de spellekes te doen. In de krant staat het tweede verslag van onvervalste familievete in ons Vlaams leefgebied. Natuurlijk spreken de vetes en ruzies in gewone families niet tot de verbeelding en kan men daar ook geen reeks over maken. Maar eens het familiefortuin zo rond het miljard euro gaat bedragen en er verschillende erven zijn die het oneens geraken over verdeling of denken dat ze bedrogen en beroofd zijn over wat miljoenen uit de erfenis, is het voer voor verhalen in de roddelpers of voor een zomerse reeks in de gazet. Ditmaal over de discrete Brugse familie Tytgadt. Zevenentwintig jaar na de plotse dood op 55 jarige leeftijd van de pater familias Jean, is de oudste zoon nog altijd op oorlogspad om 275 miljoen te recuperen van wat hij zou misgelopen hebben bij de uitvoering van het testament in maart 1980. Hierbij klaagt hij zowel zijn moeder, broers en zus aan van verduistering en malversaties van het familiefortuin, ten zijne nadeel. Als twintiger, toen zijn vader overleed en nu na 27 jaar een man van middelbare leeftijd, is hij nog altijd een kruistocht aan het voeren om een kwart miljard te vinden dat hem door zijn neus zou geboord zijn door zijn directe verwanten. Waarschijnlijk zullen we daar in de toekomst nog wel eens wat over lezen. tenslotte gaat het over een beursgenoteerd bedrijven (te vinden op wikipedia) en daar worden familievetes niet echt in dank afgenomen, het is zelfs slecht voor de aandelenkoers.
Dit jaar heb ik het gazon nog niet laten verticuteren en dat toont zich door de hoeveelheid mos dat ik nu zie in mijn grasmat. Ik woon niet in Japan waar ze dat minuscule plantje koesteren en er ware tuintjes van maken. Ik woon ook niet in China waar ze even zot zijn van dat plantje en waar ze een nieuw exemplaar, Syntrichia caninervis, gevonden hebben. Dat zou bestand zijn voor droogte, hitte en straling. Het zou ideaal zijn om mee te nemen naar Mars. Het is wel niet eetbaar maar planten zouden belangrijke diensten kunnen leveren voor de missies die naar de rode planeet vertrekken: ze kunnen CO2 en H2O omzetten in O2 en koolhydraten en dat is 'lucht en voedsel'. Geen idee of die 'nep' Marsmissie van 378 dagen, de "Mars Dune Alpha" gebruik heeft gemaakt van dit 'mosje'. Enfin, die vier astronauten zijn 'veilig' geland na hun verblijf in de koepel die Mars creëerde op het onderzoeksterrein van de Nasa in Houston, Texas. Tot morgen
Het voorspelt niet veel goeds als de wolkenschaapjes op wandel gaan. Ik zou eigenlijk niets meer over ons weer moeten zeggen, uiteindelijk zijn we dit weertype al een zwangerschap lang gewoon. Maar het seizoen is 'zomer' en meestal verwachten we dan toch veel zonnige dagen met soms eens wat tropische temperaturen, zeker als er constant geschreven wordt dat de aarde 1,5°C opgewarmd is, dat er verandering van klimaat is en dat we naar mediterrane toestanden evolueren. Ik kan niet zeggen dat ik of anderen dat al gevoeld hebben, ik hoor iedereen alleen maar vragen: heb je de verwarming al moeten aanzetten? Gelukkig nog niet, maar dat zou toch geen vraag mogen zijn in deze periode van het jaar. De komkommers groeien ook al niet goed, het is geen komkommertijd in de pers te noemen deze maand juli. Het zijn ernstige reportages zoals de verkiezingsuitslag bij onze zuiderburen. In Frankrijk is de hoop van extreemrechts om te regeren verdwenen, niettegenstaande de verwachtingen van de eerste stemronde dit deed vermoeden. Zowel in Nederland en ook bij ons, heeft de rechtse arm van de kiezer toch een heel ander parlement en regering geïnstalleerd, wat de Fransen ook hoopten. Maar de bevolking heeft schrik van alles wat 'extreem' is en is dus massaal gaan stemmen om dat te voorkomen. In Engeland was er ook al een omwenteling te bespeuren nu Labour terug aan de macht komt. Het is allemaal voer voor de politieke analisten die nog even moeten wachten met verlof te nemen. Ondertussen had de krant toch al een paar nieuwe series klaarliggen om het papier vol te schrijven. De geruchtmakende titel: "Vijf Vlaamse Familievetes" deed me toch direct naar p.10 van de gazet grijpen. Ik ben nogal gesteld op smeuïge verhalen. Het verhaal van gewezen vlasboer Roger De Clerck (1924-2015), die een imperium van tapijtfabrieken stichtte de wereld rond, nadat de vlasindustrie zware klappen kreeg en bijna onbestaande werd. Als goede en hardwerkende Belg was belastingen betalen er té veel aan. De wet omzeilen om geen geld aan de staat te moeten afdragen werd zijn sport. Hij verdeelde vroegtijdig zijn fabrieken en bedrijven onder zijn 6 kinderen, waarvan er 3 dachten meer rechten te hebben dan de 2 anderen ( een dochter woonde in Amerika en was er niet bij betrokken) en het spel van ruzies, processen en gerechtsgangen zat op de wagen. De rijkdom van de familie kwam een eerste maal in de publieke belangstelling toen een kleinzoon van Roger ontvoerd werd en er een losgeld van 250 miljBeF werd geëist.
Er is al comfort-food, nu noemt men ook al de herhalingen van al die ooit eens zó populaire reeksen ook al 'troost-televisie'. Blijkbaar is het herbekijken van bekende situaties en weten hoe het afloopt, brengt geen enkel bezwaar meer mee. Het is zelfs goed voor de moraal. Er wordt niet al té veel naar de nieuwe reeksen op Netflix gekeken, men blijft liever bij de vertrouwde "Kampioenen" of "Friends", zelfs de "Familie Pfaff" kent een hausse. Tot zover dag 1 van week 28. Tot morgen
Het is zondag en toch is het een dag zoals 13 in een dozijn. Dat doet me dan weeral denken aan het lied van Louis Neefs (1937-1980), "Aan het strand van Oostende". Als ik zijn liedje hoor, verdwijnt op slag de grijsheid van de dag, want zelfs een 'zondag' is niet bestand tegen deze kleur. Maar ik heb al mijnen klap gehad met 'de vrienden' die weer naar de zee afzakten. Vanaf volgende week zullen ze hier een paar weken vertoeven. Voor mij is dat iedere dag 'klap' gegarandeert en mijn vakanieperiode. Het is natuurlijk spijtig dat er vandaag weer wat buien zullen zijn, net nu de 'Godelieveprocessie' uit gaat in Gistel. Toch een optocht waar er telkens zo'n 1000 figuranten aan deelnemen voor de historische evocatie van haar leven en marteldood. De processie is sinds 2017 erkend al s 'Cultureel Immaterieel Erfgoed' en gaat ieder ieder jaar de zondag nà 5 juli uit in Gistel. De eerste maal dat deze rondgang met relikwiën beschreven is, was in 1459. De kern van de huidige processie dateert van begin de jaren '50 van vorige eeuw. De Abdij ten Putte werd opgezet door 'Edith' de dochter van Bertholt en zijn 2e vrouw. Zij werd blind geboren en na een spoeling met het 'water van de put' zou haar gezichtsvermogen gekomen zijn. Zij stichtte de benedictessenabdij op de plaats waar Godelieve werd vermoord. Tegenwoordig huist er de "Congregatie Moeder van Vrede" zowel broeders als zusters dragen er het 'mariaal blauwen habijt'. Het nu ommuurde beluik met witte abdijgebouwen en een prachtige tuin, is een oase van rust en stilte. Er is ook een congrescentrum en een cafetaria waar ook de vele wielertoeristen even komen verpozen. Natuurlijk is er ook de waterbron vlakbij de kapel, waar volgens mijn kleinkinderen, het beste water uit de kraantjes komt. Ik ga daar heel graag naar toe, omwille van de ingetogen rust en om een noveenkaars aan te steken. Godelieve was afkomstig van Wierre-Effroy, een dorp in Nord-Pas-de-Calais, waar de voorbije week ook deze heilige herdacht werd, al noemt men haar 'Godeleine'. Ik rij naar Gistel, niet alleen voor de abdij, maar ook omdat ze daar 2 grote en mooie tuincentra hebben en ik meestal alles eens combineer als uitstap. In afwachting van de regenvlagen, die wel degelijk op komst zijn, ga ik eerst met Baziel nog eventjes buiten. Dan komen we tenminste met droge poten binnen en hebben we ons klein toertje gedaan vooraleer te gaan kijken naar de grote Tour. Tot morgen
Na de forse regenvlagen is het even stilte op weervlak, vooraleer de volgende storing, met veel wind, de kust zal bereiken. Het zal geen storm zijn, want ze heeft geen naam gekregen. Vanaf 11u zou de wind in kracht toenemen en 5, 6 of 7 Beaufort laten optekenen, dat zijn snelheden van 50→80 km per uur. Het goede nieuws is, dat het overdag zal gebeuren, dat is altijd minder schrikwekkend is dan tijdens de donkere uren. De vooruitzichten voor de komende weken zijn echt niet fraai te noemen want: want als het op Sinte Godelieve regent, vult zij haar putje 40 dagen met regen!!!. Als dat waarheid wordt, zal ik de volgende weken niet met mijnen gieter moeten rondgaan. Morgen wat meer over deze vrouw, die leefde van ca 1049- ca 1070 en vandaag wel haar naamdag heeft. Na haar dood moet er eigenlijk vrij vlug een 'wonder' geschied zijn in haar naam, want sinds 1084 werd ze al een Sinte.
Gisteren werd dan de eerste Belgische ritzege genoteerd in de Tour de France. Spijtig genoeg niet mijn favoriet. Maar terug het ritme van een kampioen krijgen vraagt, na een zware val met verschillende kwetsuren, toch wat maanden revalidatie. Dat is al heel wat, dat hij deze zware rittenkoers kan rijden. En de winnaar van de tijdrit? Wel, ik heb daar niet veel sympathie voor, ik vind dat bijwijlen een arrogant ventje. Maar ja, hij heeft goeie benen met stevige kuiten en is zich zeer bewust van zijn eigen kunnen en suprematie in een fietspeloton. Ik moet in mijn boekske nog eens kijken welke rit het vandaag is. En als er geen wielrennen is, is er nog altijd voetbal, waarvan het EK op zijn laatste benen loopt. Ondertussen is Wimbledon ook al bezig en dan komen er nog eens Olympische Spelen. Sport genoeg, waaraan ik deelneem vanuit mijn zetel en dat is ook vermoeiend te noemen.
Veel valt er voor de rest niet te vertellen deze dag. Ik ga met mijn hondje buiten. Ook contoleren of alles muurvast zit vooraleer de bewaarder van de winden 'Aeolus' (hij houdt vast in grotten), er eentje laat vliegen. Vandaag zou dat 'Notos' zijn, de God van de zuidenwinden. Ik zal ondertussen luisteren naar Zjef Vanuytsel (1945-2015) die over "De Zotte Morgen" een liedje schreef en zong. Zo'n winderige dag is wel een zotte dag en daar moet je "Geen Houten Kop" voor hebben, die krijg ik van de wind.Tot morgen
Noppes, nada, niente, niets, niks, nop....nul, zo kan ik het nieuws van de dag omschrijven, maar ook of er van 'zon' sprake is. Mijnen schone permanent van deze morgen was al naar de vaantjes vooraleer ik mijn voordeur had open gedaan: het was terug gewassen, en hing zoals het de gewoonte is, in slierten steil rechtdoor naar beneden. Ik ben nog altijd nat van de hevige 'bui' die me overviel. Heeft het milieu er wat mee te maken, of is het de straalstroom, of de seizoenen die het noorden kwijt zijn? De realiteit is gewoonweg dat 'nat' de omschrijving van de dag en dagen is, en dat is geen 'kwakkel'. En omdat mijn vader van de 'Kwakkel' kwam, ben ik dat woord eens gaan opzoeken. Het is niet het gehucht bij Terneuzen, maar een baanhoek in het verlengde van 'Lijkveldstraat' in Sint Pauwels, nu deelgemeente van Sint Gillis-Waas, dat naar Stekene leidt. Maar als ge er linksaf slaagt komt ge in Puyvelde, gehucht van Belsele, deelgemeente van Sint Niklaas-Waas, terecht. En José kan over 'Puivelde koerse'(sinds 1966) en Puivelde niet zwijgen. Daar woonde ooit een idool van hem en eerste winnaar van die koers, Albert Van Vlierberghe (1941-1991). Voor mij was Puivelde, de woonplaats van een tante en nonkel met hun vierkoppige kroost, waar we op het feest van Sint Job een 'beeweg' deden (3x rond de kerk lopen, de kruisweg in de kerk en dat met paternoster in de hand om de bollekes te tellen) en daarna taart gingen eten in de grote familiekring. In die contreien woont nog familie van mij. Maar 'kwakkel' heeft nog vele betekenissen. Het kan een foutief, vals bericht zijn of een serieuze misser in de pers, die in journalistiek een 'canard' genoemd wordt. Meestal volgt daarop dan een rectificatie of rechtzetting van het valse bericht. Het kan ook betekenen dat men op de sukkel is en een slechte tijd doormaakt. Ofwel spreekt men over een hoendervogel zoals een 'kwartel'. Soms wordt een babbelaarster ook zo genoemd, maar dan spreekt men nogal rap van een 'kwek'. Het is komkommertijd en dat valt uit mijn schrijfsels ook wel te merken, denk ik. Gelukkig is er de Tour, met een spannende rit vandaag, een tijdrit. Hopelijk wint Wout nog eens, maar ik ben realist genoeg om te vermoeden dat er een andere winnaar zal zijn. En als het niet spannend is, kruip ik terug in mijn hoekske met een boekske. Tot morgen
Klaar om mijn dagtaak te beginnen, met een stralende zon en een stevige bries uit westelijke richting. The Fourth of July, Independence Day in the United States of America. De vlag met 13 strepen en 50 sterren wordt gehesen op alle belangrijke gebouwen die iets met de USA te maken hebben. Niet bij mij dus. Maar ik vier iedere dag wel mijn 'independence day', en hopelijk mag ik die nog lang vieren. Want 'onafhankelijk zijn' is een belangrijk en kostbaar iets voor de senior. Zelfstandigheid in doen en laten, in lopen gaan en staan, zelfbeschikkensrecht, zelfzekerheid, zelfbewustzijn, zelfrespect en al die andere woorden waar "zelf" in voorkomt. En als ik iets niet goed meer weet of woorden te kort kom of niet zeker ben van de schrijfwijze, is er maar één onontbeerlijke zoekmachine: wikipedia. Wikipedia is alles wat ik nodig heb om te weten, te schrijven, te lezen, kortom meer dan één encyclopedie en honderden woordenboeken. Ik vergelijk dat technologisch wonder een beetje met een slager. Je gaat de beenhouwerij binnen en je vraagt 100gr of twee sneetjes hesp. Het papiertje van de verpakking gaat op de weegschaal en de eerste vraag die je dan hoort is 'mag het wat meer zijn?'. Awel dat heb je ook voor bij deze 'weetal'. Soms vragen jullie zich af of ik alles onthou, weet, of superbegaafd ben. Niet dus. Want zoals gisteren wilde ik enkel weten of 'godgeklaagd', 'Godgeklaagd' moest zijn en wat kreeg ik op mijn boterham? Het liedje van Eva De Roovere en de uitdrukking van de man met de 100 rode Ferrari's, politieker, econoom, schrijver, publicist en veroordeeld oplichter, niet in grote weelde gestorven, J-P Van Rossem. Maar ik zag ook voor mij de man die tijdens de eedaflegging van een bibberende Albert, 'vive la république' scandeerde naar analogie van Julien Lahout (1884-1950) bij de eedaflegging van Baudewijn (1930-1993). Voilà en zo heb ik met één klik voor een antwoord op een onnozel vraagje, een stukje geschiedenis opgerakeld dat halfvergaan in mijn achterhoofd zat. Al de senioren hebben in hun leven heel wat 'geschiedenis' meegemaakt, evoluties gekend, dat ongezien is in de geschiedenis van de mensheid. Dat is natuurlijk niet allemaal parate kennis gebleven, er is altijd een trigger nodig om dat eens vanonder het stof te halen. Ik vind dat dan eens plezant om de context weer eens te weten en de geschiedenis achter een voorval, verhaal of wat dan ook. Tot morgen
Wat doet me vermoeden dat het geen herfst, winter of lente is? Wel, ik heb geraniums in mijn bloempotten buiten staan en ook vlijtige liesjes. Daarenboven loop ik zonder sokken, wat een teken is dat de temperaturen toch rond de 15°C moet zijn. Voor de rest beleef ik alles en ziet het eruit zoals de vernoemde seizoenen behalve het seizoen waarin we nu zitten: zomer. Wat zei Jean-Pierre Van Rossum (1949-2018), na een stom ongeval, en gebruikte hij als titel van zijn toneelstuk "....t is godgeklaagd" en wat zingt Eva De Roovere, "Godgeklaagd" en dat is trouwens ondanks de titel een mooie song. Maar al dat jammeren helpt natuurlijk niet om er alsnog een mooie warme zomer van te maken. Iedereen moet het doen met hetgeen er op ons bord komt, schoon weer of nattigheid. Het goede is natuurlijk dat ik mijn armen niet moet overbelasten om met een gieter vol met water rond te lopen om mijn bloemekes water te geven. Mijn armen worden nu moe van mijn boek of e-reader of de krant vast te houden. Dat laatste om te lezen en spellekes te doen en ondertussen leer ik toch weeral een nieuw woord: bossage of bosschage. Misschien zeggen er velen; alleeee, kende da nie? Nee dus, en moest ik het opzoeken. Het eerste is een bewerken van blokken van natuursteen in reliëf om het er een rustiek en natuurlijk uitzicht te geven. Het tweede is een klein groepje bomen, een klein bosje in een landschap. Ik zal het van mijn leven nie meer vergeten. Ondertussen deint en breidt mijn woordenboek in mijn hoofd maar uit, met nieuwigheden die ik dagdagelijks tegenkom. Dat doet me constateren dat ik vóór mijn pensionering een dom blond wicht was. De wijsheid komt bij mij dus met de jaren en de grijze haren. Tot zover de bedenking over mezelf. Ja, gisteren was er natuurlijk het optreden van "The Boss" in Werchter, die zijn zangtalenten nog maar eens kwam demonstreren op de befaamde wei. Bruce Springsteen, draagt België een warm hart toe, ook al omdat dochterlief hier haar grote liefde vond. Ik ben geweldige fan, heb toch wat liedjes van hem om af te spelen, maar naar een concert gaan van de rock 'n roll legende zal ik nooit doen. Ik ben ooit eens naar een live-optreden van een of andere zanger geweest en de vibraties van de bassen kwamen langs mijn voeten omhoog naar al mijn organen. Nee, een live optreden van een artiest zal ik nooit nog meemaken. Nog één mededeling die me opgevallen is de laatste dagen. Op 1 juli is er een bericht in de krant dat de opmars van de invasieve hoornaars door het slechte weer gestopt is. Op 2 juli, de hoornaars zijn niet meer te stoppen al zijn hun nesten wat kleiner en steken ze ook al de mens, met name een kind. Dat was het voor vandaag. Tot morgen
De weervrouw noemde gisteren de voorspelling " gewoon Belgisch weer". Ik heb altijd gedacht dat het de "drache nationale" was. Wat er ook van zij, het is wat het is. Schijnt de zon, geniet er met volle teugen van. Is het weer wat grijzer, dan heb ik compassie met alle mannen en vrouwen die professioneel aan buitenssporten doen. Gelukkig worden ze er rijkelijk voor betaald en geven ons wat verzet, plezier en ergernis tijdens de natte perioden. Voor de rest, het is 15°C. Herfst- en winterkledij zijn terug van weg geweest, in feite zijn ze sinds september 2023 nooit weggeweest. Ik zet dan maar een vrolijk deuntje op van de té vroeg overleden Duitse charmezanger, Rex Gildo (1936-1999): "Fiësta Mexicana, Hossa, Hossa....". Een liedje kan een grijze dag een kleurig tintje geven. Voor de rest is er niet al te veel nieuws onder de zon te vermelden: Connor wil weer voorzitter worden, De Wever premier en de Belgische sjotters kunnen terug hun luxeleventje opnemen en laten de negatieve commentaren als water over hun schouders vloeien. Zelf heb ik veel persoonlijke herinneringen aan deze dag, die ik een beetje met weemoed herinner: mijn vader zou 108jaar worden, mijn ouders zouden 78 jaar getrouwd zijn en ikzelf ook al 53 jaar. Deze dagen worden nooit meer gevierd, alleen altijd herdacht, wat toch wel belangrijk is. Ik ben toch blij dat ik gisteren naar de supermarkt gegaan ben en wat lekkernijen heb meegebracht om op te smullen terwijl ik aan de boeken van Steve Cavanagh begin in de volgorde die mijn vriend-ITer aangaf: 1) de verdediging, 2) het pleidooi, 3) de getuige, 4) dertien, 5) fifty fifty. Ik heb mijn bezigheid om de dagen door te brengen, binnen of buiten. In mijn reader zijn alle schrijvers volgens abc gesorteerd en ik zit al aan de 'c'. Tussenin heb ik nog een paar gewone boeken die ik moest lezen, vooral dan de boeken waar foto's staan, zoals "De geuren van de Kathedraal" van Wendy Wauters. Bon, ik ga nu nog eventjes buiten met de hond, terwijl het droog is. Dan mijn lunch nemen, vervolgens de tv aanzetten en me in de zetel installeren met alles wat ik maar zou kunnen nodig hebben deze namiddag. Eerst wil ik nog een warme groet brengen aan Ani, die meedeelt dat ze wil stoppen met haar blog. Tot morgen
Wat was ik vergeten toen ik hoognodig boodschappen moest doen vandaag? Dat het een maandag is, 1 juli en de vakantie begint!. Parkings eivol aan de grootwarenhuizen, jengelende en zagende kinderen en sussende oma's en opa's die nog wat extra lekkernijen in de kar legden. Ware het niet dat ik zonder brood en yoghurt zat, mijn allerbelangrijkste voedings middelen, en al de kliekjes uit de ijskast had opgegeten, ik had rechtsomkeer gemaakt. Toen kreeg ik die vapeurs, waarvan ik dacht ze nooit meer te krijgen en liep met een zakdoek constant mijn voorhoofd en nek van druppels te ontdoen. Niets zo vervelend als die opvliegers krijgen 'en plein publique' en zo rood als de lel van een kalkoen worden. Ik heb dan maar wat crème glace meegebracht om af te koelen. Natuurlijk had ik op een andere dag moeten commissies doen, maar sinds vorige donderdag heb ik een uitstelgedrag omdat de leesmicrobe me weer te pakken heeft. Dan leef ik niet anders dan voor mijn lectuur. Niets zo gemakkelijk als mijn reader natuurlijk, want ik moet zelfs voor een nieuw boek, niet rechtstaan. Ja, ik steek soms té veel de loftrompet van mijn electronisch speelgoedje, maar het is handig. Natuurlijk gaat er niks boven een boek met kaft en op papier gedrukte letters die zinnen vormen en zo ons een tekst of verhaal bieden, met ritselende bladen als men ze omdraait. Vandaar dat ik zeer gehecht ben aan mijn papieren krant die weeral eens duurder wordt. Sinds het ontstaan van die boekdrukkunst is er voor ons, de gewone mensen, de ontvoogding begonnen. Iedereen kon nu zelf lezen wat er gedrukt stond en staat en de machtigen der aarde konden en kunnen ons geen blazekes meer wijsmaken. Want iedereen leerde lezen. Dat gaat dus ook weeral achteruit. Men schrijft niet meer tenzij met emoji's, en afkortingen, men spreekt niet meer tenzij in 'one liners'. Vandaar ook het succes van al die rechtse en extreem-rechtse partijen die een patent hebben op 'one-liners'. De kiezers hoeven geen pagina te lezen van het partijprogramma en zien dan ook de gevolgen voor anderen en henzelf, niet in. Wat me de laatste dagen opvalt: op de vooravond van de gemeenteraadsverkiezingen, en het spel van de lijstvorming, is dat er veel pas verkozen parlementariërs, zich verkiesbaar stellen voor een gemeentelijke job en dan specifiek hun oog laten vallen op het burgemeestersjerp. Meer werkzekerheid (6 jaar ipv 4)? Minder gecontesteerd? Meer slagkracht minder vleugellam? Alles wordt nogal eens gauw met de mantel der liefde bedekt en daar zijn onze politici niet ongevoelig voor. Wait and see, eerst komen er de sportdagen in volle getale aan: voetbal, Tour, Olympische Spelen, Wimbledon. Als het goed weer is, zal ik dat allemaal volgen op mijn GSM, bij slecht weer met een lodderig oog op de tv gevestigd, want mijn leesmicrobe is nog niet weg. Daar bestaat geen antibiotica voor, alleen "alles gelezen" maar dat zal nog niet té rap gebeuren.Tot morgen
Ik vraag me al jaren af, als ik wakker word wanneer ik eens in mijn bed zal kunnen blijven liggen, ttz eens omdraaien in mijn warme bed en nog een trokske doen. Dat komt er niet van en misschien maar goed ook. Maar eens beneden denk ik niet meer aan mijn bed. Nadat ik met de hond buiten ben geweest en mijn koffie heb gedronken, had ik geen krant om te lezen. Maar deze week ben ik op mijn e-reader, de boeken van Chris Carter beginnen lezen. Vrij spannende thrillers en redelijk goed geschreven. In het kort gezegd, fantastische vakantielectuur. En 'vakantielectuur' noem ik niet omdat ik naar een andere stad of staat wil, maar gewoon boeken die ik buiten kan lezen, die spannend zijn en de omgeving doen vergeten. Gisteren was ik begonnen aan het laatste boek van hem dat in de bib van mijn e-reader stond (4), "Handtekening van het Kwaad". Om 8u30 heb ik mij buiten gezet en heb het boek in een keer uitgelezen zonder me te verzetten of rond te lopen. Een boek van meer dan 400 blz waarvan ik er nog een kleine 300 moest lezen. Rond 12u30 was die klus geklaard. De hond was een beetje van zijn melk want zoiets had hij nog niet meegemaakt dat bazinneke van 's morgens, uren aan een stuk op haar bank bleef zitten. Hij wordt daar moe van omdat hij alles in het oog wil houden wat er zich buiten afspeelt. Nu zijn we weer terug binnen en ligt hij braaf aan mijn voeten te slapen. Vandaag ga ik niet meer lezen. De volgende in het rijtje is van Steve Cavanagh, waarvan er ook een paar in mijn bibliotheek zitten. De boeken op mijn electronisch wonder zijn alfabethisch gerangschikt, na ieder gelezen boek staat de vermelding 'gelezen' en bij ieder begonnen boek staat hoeveel pct ik er al van gelezen heb. Geen bladwijzer heb ik nodig, geen schrijver of titel moet ik nog onthouden, dat kleine fardje houdt alles voor mij bij. Zéééér handig. Maar tussen gisteren en vandaag is er toch ook weeral wat gebeurd, en niet alleen de 'tourstart' in een verzengende hitte. Op Radio 2, gingen ze gisteren weer van start met "Vlaamse Mysteries" dat dan ook op de site van VRTnws verschijnt. "Poeders Mann, Waarom waren ze zo populair?" Ze waren verdovend, verslavend en hielpen velen de dag door te komen en de eentonigheid en zwaarte van de arbeid en leven te vergeten. In de jaren 50-60-70 kon je overal deze poeders kopen, ook bij de kruidenier op de hoek. In Sint Niklaas gebruikten de arbeiders het "Witte Kruis" van de Apotheker Tuypens. Allebei bevatten ze codeïne, cafeïne in hoge mate en beiden waren nefast voor de maag en nieren. De poeders bestaan nog maar bevatten geen gevaarlijke substanties meer. In Sint Niklaas is onlangs de apotheek van weleer, waar nu een frituur in gevestigd is, als 'art nouveau' bouwwerk geklasseerd. In Antwerpen is 'apotheek Mann' nog een echte apotheek. Tot morgen
Was er ander nieuws te noteren onder de stralende zon van vandaag? Niet direct, nee. Ik ga wel profiteren van de grote ronde gele bol met haar warme stralen. Want voor deze nacht is er weer een nieuwe waarschuwing gekomen: regen en onweer. Boodschappen zijn voor een andere keer. Tot morgen
