Eigenlijk is er voor mij maar één belangrijk item vandaag: overleven mijn zoon, kleindochter en kleinzoon de "Dodentocht"? Aan Thomas twijfel ik niet echt, die heeft 3/4 van het traject afgelegd. De laatste 25 km zal het sowieso wel lukken. Meer twijfels heb ik over het uithoudingsvermogen van Fleur (18j) en Noah (16j). De jongsten zitten nu om 12u aan 60 afgelegde kilometers, wat op zich voor deze jongeren toch al een hele prestatie is. Gaan ze al stappend terug in Bornem geraken? Of moet mama hen aan een checkpoint komen oppikken. Hoe het ook uitdraait, ik ben echt wel fier op mijn familieleden die een gezamelijke sportieve onderneming tot het uiterste willen volhouden. Mijn kleindochter en kleinzoon zullen de stappers van morgen zijn!!!. Voor de rest kan ik me niet concentreren op iets anders. Het zal bij deze 140 woordjes blijven. Tot morgen
Na de garnaalkroketten zijn mijn logés naar het binnenland teruggekeerd. Het is weer stilletjes in huis en de hond heeft er ook last van. Aandacht van mij alleen is niet hetzelfde als van 3 personen extra die dan ook nog eens met hem een balspelletje willen spelen en een wandeling doen. Ik mis dan weer de geprekken bij het ontbijt en de lunch. Eens van gedachten kunnen wisselen over de huidige wereldsituatie vooral dan Oekraïne, maar meer nog het drama in de Gazastreek. Weer eens is het de gewone man van de straat die de dupe is van dit conflict dat eigenlijk al eeuwen aan de gang is. De kanten die normaal Israël steunen en nu luidkeels roepen voor een boycot, hoort men genoeg. Met of zonder voorstellen voor sancties. De Leiders van Gaza, Hamas, zijn stom of doof want reageren nooit op de verdwijning van de voedseltransporten die landen zoals bv België, droppen boven het geteisterde gebied. Gisteren lekte er dan ook nog eens uit via de BBC dat Hamas over miljoenen euro's beschikken om het maandloon van zijn personeel uit te betalen. Dat ziet men natuurlijk niet op de beelden van de hongerige kinderen en vrouwen, die onder een bobardementenregen leven. Krijgen die mensen dan geen hulp van hun moslimbroeders om te overleven? Of is de Gazastrook economisch voor niemand van belang, tenzij voor bewoning? Talrijke pogingen zijn er ondernomen, overeenkomsten, pacten en verdragen zijn er al veel gesloten en telkens flakkert het conflict in alle hevigheid weer los, nadat weer één van de onderhandelaars zijn leven liet in een vuurgevecht. Om een God zijn er al vele oorlogen gestreden!!!
Vanavond moet ik toch zó lang mogelijk wakker blijven om mijn jongste zoon, mijn kleindochter en kleinzoon te volgen via de trackinglist van de "Dodentocht" in Bornem. Een etmaal rondlopen met de walkingshoes, zonder ongelukken, val, verstuikingen, bleinen enz is een hele prestaties. Er zijn 14 checkpoints waar hun deelnemersnummer wordt gescand en dan kan ik en de rest van de familie, hen volgen. Zijn ze nog bij de wandelaars of hebben ze tussenin toch de handdoek in de ring moeten werpen? De vorige keer was mijn zoon, 5 minuten vóór sluitingstijd binnen gewandeld. Hij had dan 23u 55min gewandeld. Nu is er ook Fleur bij, 18j en Noah, 16 jaar. Ik ben nieuwsgierig naar hun prestaties. Maar ik ben zó al fier genoeg dat ze die uitdaging aandurven om samen met hun vader en 13.000 andere stappers de 100km aan te vangen en rond te maken. Tot morgen
De hemel zit vol met schaapjes. Eigenlijk is dat best mooi om te zien. Is dat een voorbode voor regen? Misschien een spatje hier en daar. Het is eigenlijk triest om te zien dat ik mijn hortensia's niet van voldoende water kan voorzien. Welk ook het uur van begieting is, alles verdwijnt bliksemsnel en veelal door de wind. Het grondwater staat zo laag dat de wortels van deze plant moeite hebben om erbij te geraken en ik mijn kostbaar drinkwater niet alleen aan hen kan besteden. Ondanks wat iedereen beweert, is het hier een vrij droge en winderige zomer geweest met matige warmte. Natuurlijk is dat best oké voor alle buitenevenementen die er deze zomer aan de kust georganiseerd worden. Niet in het minst 'Theater aan Zee' dat met verschillende voorstellingen per dag uitpakt, zowel binnenshuis als in de duinen en het strand. De voorstellingen buiten krijgen regelmatig bezoek van opdringerige meeuwen, die op het podium neerstrijken en een glimlach ontlokken aan veel toeschouwers maar ook irritaties geven aan de spelers. Tja, de meeuwen zijn van geen kleintje vervaard en bij de toeristen op het strand zijn ze ook niet welkom. Dus ze kunnen niet aan hun eten dat aangespoeld komt met de getijden, en zoeken dan maar de mensen op die misschien een kruimeltje of wat meer in het rond strooien. Maar mijn kinderen geven hun ogen goed de kost en zien bij de verschillende voorstellingen 'Bekende Vlamingen' verschijnen. Het is voor hen plezant dat VIPS dezelfde voorliefde hebben voor het spel en evengoed voor een uur of 2 op een houten bankje willen zitten om het schouwspel te volgen. Meteen rees zo eens de vraag bij mij; met welke BV, ik eens graag kennis zou maken en een gesprekje voeren. Eigenlijk heb ik zo geen naam voor ogen waar ik eens een paar uur zou willen mee kletsen over van alles en nog wat. In ieder geval zou het al iemand moeten zijn die ik met zijn gewone naam kan aanspreken: geen sire, minister, professor, of welke titel dan ook dat die mensen willen gehoord hebben als je met hen een gesprek zou voeren. Zangers, tv-persoonlijkheden, filmsterren stellen zich dikwijls zo hautain op, dat ze in een gouden kooi zitten en met het plebs niets meer van doen willen hebben. Meestal zijn hun interesses ook maar mager te noemen als het niet over een 'rol' of een 'liedje' gaat. Uiteindelijk besloot ik dat ik nog de beste, gezelligste en meest interessantste gesprekken heb met mijn familieleden, vrienden en buren. Nog een dagje genieten van mijn kroost en deze avond afsluiten met een 'garnalenkroket' met versiering en frietjes. Lekkere vettige Vlaamse kost. Tot morgen
Het zal een prachtige woensdag worden. De zon is al volop aanwezig, de wind is gaan liggen en de temperaturen zijn aangenaam te noemen. Straks vertrekken mijn volwassen kinderen weer richting theaterfestival in Oostende en komt een kleinkind den hoop vergroten. De gaanden en de komende man, zoals ze dat noemen en dat vind ik wel plezant aan de vakantiemaanden. Mijn vriend heeft ook fantastisch nieuws gehad en heeft zijn zware behandeling met vrucht afgesloten. Nu is het tijd voor rust en herstel en daar zal de zee en het goede weer veel aan doen. Natuurlijk ook mijn fijne babbels en tof gezelschap!!.
Bij het nieuws dat de NASA een kernreactor wil plaatsen op de maan, moet ik toch wel eventjes de wenkbrauwen fronsen. Het lijkt er op dat ze een permanente basis willen installeren op ons Janneke en geleidelijk aan het ISS afbouwen. Het probleem voor dergelijke bewoning is dat er té weinig natuurlijk zonnelicht is, te weinig zonne-energie, want de nacht duurt op ons Manneke Maan ongeveer 2 weken. Geen zonne-energie zoals nu op het ISS, geen leven. Dan moet alles maar via een andere bron aangeboord worden. Een kleine kernreactor zou een ideaal instrument zijn, aldus de wetenschappers. De reactoren zouden zelfs veel kleiner zijn dan die van Doel, om aan de behoeften van bewoning op de maan te voldoen. Ik stel mij daarbij toch heel veel vragen. Wat als die reactor ontploft zoals in Tsjernobil of in Fukushima na een aardbeving? Stel dat op die manier de maan zou beschadigd worden of ontploffen? Einde van de romantische nachten met rozengeur en manenschijn!!! Ocharme onze toekomstige geliefden die die wondermooie setting voor liefdesbetuigingen zouden kwijtspelen. De ambities van de mensen en vooral dan de onderzoekers en wetenschappers lijken torenhoog te zijn, alles kan, alles mag, alles moet kunnen zonder betwisting. Men vergeet soms dat, zoals W.F. Hermans (1921-1995) zegt "De mens is een chemisch proces als een ander" en dat er veel onbekende invloeden zijn die daar een effect kunnen op hebben, vooral in een donkere omgeving in de ruimte leven, met enkel maar kunstmatig opgewekt onnatuurlijk licht en leefomgeving. Hoe gaat de gemoedstoestand van de ruimtemens evolueren, zijn brein, zijn uithoudingsvermogen. Volgens mij allemaal onbekende factoren want de mens is en blijft een moeilijk te voorspellen wezen. Ik hou toch mijn hart vast voor veel experimenten die wetenschappers willen uitvoeren, met alleen een theoretische uitslag in het achterhoofd. tot morgen
Kortste dag van het jaar, en dat is nu eens niet in de winter maar in volle zomertijd. De aarde draait vandaag sneller om haar as, om wat voor reden dan ook en dat levert een verlies van 1,25 milliseconde 'dag' op. Waarschijnlijk zal ik dat niet voelen, want eerlijk gezegd heeft 'tijd' niet veel vat meer op mij. Ik sta op, ik leef en ga terug slapen, wat maakt die 'milliseconde' in mijn leven uit? Natuurlijk is dat voor de wetenschap een belangrijk gegeven en ook nog voor andere onderzoeken, maar voor een doorsnee mens maakt dat niet zo heel veel uit. Ga ik dat merken aan mijn tijdsweergave op de PC? Geen idee. Het hoeft voor mij ook allemaal niet meer zo stipt te zijn tenzij ik een taart bak of eten bereid. Maar vandaag maakt ik gerechten warm, en dat kan bijna à la minute: aardappelpuree en ballekes in tomatensaus. Mijn gasten gaan terug naar Oostende voor de namiddag- en avondvoorstellingen, en hun inwendige mens moet zeker en vast versterkt worden om de verplaatsing van hier naar de theaterpodia te doen. Ze doen dat per fiets en in het er naar toe rijden zijn ze er vliegensvlug omdat ze wind mee hebben. 's Nachts terugkeren is andere koek. Wind tegen! Gelukkig kunnen ze gebruik maken van hun electrische ondersteuning op de fiets. De temperaturen zijn nog altijd aan de karige kant, 17°C, maar het is de wind die het weerbeeld bepaald. De wolken waaien hier weg met een snelheid van meer dan 60 km/u richting binnenland en bezorgen ons wel de mooie blauwe luchten, maar ook het optornen tegen de windvlagen als men op wandel is en het opstuivende zand brengt soms veel ongemak. Maar voor de rest brengt de westnoordwestenwind, veel gezonde zeelucht aan. Het loopt hier allemaal gesmeerd met mijn dochter en schone zoon. Het is gezellig aan tafel. Alleen is er de verdeling en oplossen van de puzzels in de krant dat ik moet afbakenen. Gelukkig zijn er 2 extra blz puzzels en woordspelletjes die ik mijn logés laat oplossen. Die zijn aan mij niet besteed omdat de oplossingen onderaan de pagina's staan en ik dan altijd de neiging heb te kijken naar de oplossingen in plaats van zelf eens een beetje te zoeken. Voor de rest heb ik niet veel te melden, het is nog altijd komkommertijd behalve in Gaza en Oekraïne. De oplossingen zijn nog niet in zicht, dat is toch een smet op de mensheid, zoals ook onze Vorst op 21/07 te kennen gaf. Tot morgen
Als je naar het weeknummer kijkt, zie je hoe rap de tijd vliegt, zeker als men weet dat de er af en toe een milliseconde minder dag is. Maar dat is eigenlijk nieuws voor morgen. Vandaag draai ik mijn lesjes, oefeningen eens om en doe dat straks na de middag. Seffens komen mijn logés toe, die van zon, zee, strand komen genieten maar vooral voor het TAZ, Theater Aan Zee, in Oostende. Hoe hun agenda en het aantal voorstellingen dat ze gaan bekijken eruit ziet, zal ik straks wel horen. Eerst zal ik wel horen hoe hun uitstap naar Wenen geweest is, vooral of ze evenzeer bekoord zijn door het "Sissi-verhaal" als ik. Natuurlijk was haar leven geen roman zoals de Sissi-filmtrilogie met Romy Schneider (1938-1982), wiens leven ook niet over rozen verlopen is. Maar door die romantische films heb ik wel goede zinnetjes en woorden geleerd om toch vlot de Duitse taal te begrijpen en soms te spreken. Het is al tijd om de boterhammentafel te dekken want ze zijn hier bijna. Tot morgen
Een beetje bezinning daarvoor kan een zondagochtend ook al eens dienen. Gisteren zou César 16 jaar geworden zijn, maar het heeft niet mogen zijn. Niettegenstaande het 3jaar geleden is dat de zoon van de tuinman Carl, plots overleed, blijft het verdriet en gemis intens. Ook de vraag 'waar ben je' blijven de ouders eens regelmatig stellen of de zin 'waar je ook bent'. Waar zijn stoffelijke resten zijn, weet iedereen. Maar César was méér dan lichaam alleen en waar kan men dat vinden? Zo is het voor elkeen die een dierbare uit zijn omgeving ziet verdwijnen. Jaren geleden heb ik voor mezelf een antwoord gevonden en dat geef ik dan ook soms door. Sommige tv-programma's hebben gasten die iets extra's geven aan datgene waarvoor ze uitgenodigd zijn, bv Michael Van Peel in het tv-programma van Thomas Vanderveecken in "Alleen Elvis blijft bestaan". Ik denk dat het stand-upcomedian, cabaretier Michael Van Peel was, die danig onder de indruk was van een foto in de ruimte genomen. Carl Sagan (1934-1996), met 5 specialiteiten in de ruimtevaart, was verbonden aan het Voyager 1 programma. Na 6 miljard km in de ruimte en op het punt om ons zonnestelsel te verlaten, had Carl het lumineuze idee de cameralens van de ruimtesonde eens te draaien naar de aarde. Op 14 februari 1990 werd alzo de enige en unieke foto van onze planeet gefotografeerd tussen al de miljarden en miljarden stofjes en de grote donkere uitgestrektheid en oneindigheid van het heelal. We zien een 'blauwe stip' tevoorschijn komen: onze thuisbasis moeder aarde, The Pale Blue Dot. Even later hoorde ik iemand vertellen, dat al die stofjes die in het donkere hemelruim zweven, de zieltjes van onze overledenen zijn. Ik geloofde dat meteen en vind dat een geruststellende gedachte dat niet alles van een persoon teloor is gegaan maar dat zijn geest, wijsheid, ziel, blijft bestaan in het oneindige. Maar er is ook het gezegde, men is nooit 'dood zolang er iemand je denkt, vernoemt, citeert'. Ik heb tenandere al dikwijls over onze 'blauwe aarde' verteld. Omdat nu eenmaal het 'onvermijdelijke' er voor iedereen op aarde is en niemand zomaar van deze aardbol zo maar weg wil en in het ongewisse verdwijnen. In ieder geval hoop ik hier nog lang rond te lopen vooraleer ik een stofje in het heelal zal worden. Tot morgen
Het is toch een beetje moeilijk te geloven dat het klimaat en seizoenen aan verandering toe zijn en dat de aarde opwarmt, als je in België woont. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik een typisch Belgische zomer meemaak. Af en toe eens met een hittegolf, af en toe eens met gewoon zomerweer en zoals vandaag een echte herfstdag met regen en wind. Ik hoor zelfs de zee wenen tot hier, zo triestig vindt ze het zelf dat er maar 17°C is om haar een beetje warmte te geven. Beloven doen de weermannen weer veel, zoals gewoonlijk. Ik zeg dan maar 'wait and see'. Bij zo'n weer wordt er gemakkelijk 'troostvoeding' gegeten. Was dat vroeger worsten, puree, appelmoes of rode kool afhankelijk van het seizoen, dan staan we nu aan te schuiven aan de fastfoodketens om een bicky burger, een zakje frieten met een of andere saus, bouletbal of frikandel erbij te nemen. En dat weten dus ook al die fastfoodgiganten. Er zou in België nog plaats zijn om 250 van die aanschuifeethuizen te plaatsen!!!. Het lijkt erop of ze ons allemaal zo bol en rond willen krijgen als de Yankees. Wij waren de uitvinders van een frietkot op wielen, waar men een zakje friet klein of groot met een kwak mayonnaise of tartare kon aanschaffen. Maar die stoorden het straatbeeld en moesten in vaste gebouwen komen met alle gevolgen vandien. Al dat vroegere straateten van bij ons werd binnen de kortste keren vervangen door kebabzaken waarvan je nooit weet wanneer die draaiende spies met vlees vervangen werd, hamburgerketens allerhande, pizzeria's, den afhaal chinees, allemaal eten voor het vuistje om onze frietcultuur te doen vergeten. En de nog overblijvende frietzaken worden bemand door Chinezen, Vietnamezen, Koreanen, Enfin, al de mensen die naar hier gevlucht zijn om een onderkomen en inkomen te hebben. Niks mis mee natuurlijk, maar het 'echte' Vlaanderen verdwijnt uit het straatbeeld. Natuurlijk komen de kilo's eraan als er iedere dag naar een gemakkelijkheidsoplossing voor eten wordt gezocht. De farmaceutische firma's zijn daar blij mee. De verkoop van Ozempic en aanverwanten gaan pijlsnel omhoog. Ook de chirurgen zijn niet echt boos om deze ontwikkeling. Maagverkleiningen of gastric bypass worden regelmatig uitgevoerd in de ziekenhuizen. We moeten maar naar onze BV's kijken. Natuurlijk lust ik ook een pakske friet of een bicky burger, maar dat is geen voedsel of voeding voor iedere dag. Net zo min als de crème glace, de melocakes en de andere lekkernijen. Maar smaken doen ze alleszins als men een dipje heeft. Zó, ik zie het wolkendek wat openbreken, maar warm is het nog niet te noemen. Tot morgen
Een nieuwe maand en die vier ik met de verjaardag van mijn 5e kleinkind dat de leeftijd van 18 jaar bereikt. Daarbij heeft ze nog een bloemige naam: Fleur. Ze is ook echt een bloemeke van een meisje en de oudste van de 4 kinderen in de familie klepkens. Nog een maand blijft deze 'gids' thuis en dan begint voor haar het studentenleven in de grootstad Gent. Ik wens deze vrolijke meid, een goed leven toe.
Deze nacht waren er veel bliksemschichten, weinig gedonder en af en toe een goede scheut water. Als ik deze morgen buiten ging, waren de planten stofvrij gemaakt en zag ik goed de verscheidenheid aan groen terwijl ik weeral met plezier de gezonde zeelucht inademde. Ik blijf als het droog is 's morgens zo'n halfuur buiten zitten om alles eens te overschouwen terwijl de hond zijn poten aan het strekken is. Op allerlei manieren heb ik geleerd de tijd af te lezen zonder uurwerk bij de hand te hebben. Natuurlijk moet ik beginnen met de klok naast mijn bed te bekijken want dat is het beginpunt dat ik nodig heb voor mijn verdere tijdsberekening. Ik leef al jaar en dag zonder polshorloge en kan nu echt wel een schatting maken hoe laat het is. Te beginnen met de zonnestand als ze schijnt. Als ik dan buiten ga zitten weet ik bv hoelang ik daar zit. Verdere info is er omdat om het kwartier er een tram passeert naar De Panne en een paar minuten later zoeft er de tram richting Oostende/Knokke. Ik wacht tot er 2 in elke richting gepasseerd zijn om naar binnen te gaan en te ontbijten. De krant lees ik binnen, als het buiten te winderig of regenachtig is. Rond 10 u ga ik weer buiten een toerke doen en daarna richting mijn bureauke voor mails te lezen, oefeningen te doen, te schrijven. Ook zet ik de venster open om inspiratie te laten binnenwaaien en uitzicht te hebben op de werkzaamheden bij de buurvrouw. Gevelsschilderwerken zijn ze daar aan het doen met een zeer attractieve schilder. Gisteren was hij deftig gekleed, nu staat hij op de hoogtewerker in bloot bovenlijf en de short juist tot aan de bilspleet omlaag getrokken. De voorkant kant ik natuurlijk niet zien, maar wel dat den elastiek van zijn broek tot onder zijn 6 maand zwangere buik is getrokken. Er is wat bewolking gekomen en dan trekt hij zijn wit t'shirt aan om niet van koude om te vallen. Voor de rest is het allemaal iedere dag hetzelfde triestige nieuws en daar wens ik weinig over te zeggen aangezien ze zelfs in de regering daar een spoedoverleg gaan hebben binnen de 14 dagen. Als gewone mens kan men zich alleen maar ergeren over dergelijke gang van zaken en de spoed waarmee de hoge omes beslissingen nemen als het niet voor zichzelf is. Tot morgen
Terwijl ik gisteren over Napoleon aan het lezen was, passeerde er een piepklein muisje aan mijn voeten. Ik zie niet graag muizen in mijn omgeving en al zeker niet dicht bij mijn huis. Ik was naar het grootwarenhuis geweest en had nog niet alles naar boven gebracht uit de garage, ik was dus lichtjes in paniek dat er nog eten of verpakkingen stonden waar ze aan konden knabbelen. Van de weerga naar de kelder om alle voedingswaren sito presto op zijn plaats te leggen in de keuken. Ik heb nog nooit iets in de kelder waargenomen dat er extra bewoners in mijn huis zijn, maar je weet dus maar nooit dat er iets aan mijn aandacht ontsnapt. Eventjes google geraadpleegt wat er tegen muizen zoal gebruikt kan worden en blijkbaar bracht laurier en lavendel een geur waar ze voor op de vlucht slaan. Lavendel staat er genoeg in de tuin en laurierblaadjes vond ik in de keuken. Op strategische plaatsen heb ik dan wat gelegd, zodat de geur hen verdrijft. Ik wil niet persé een muizenval zetten want ik heb schrik om dode dieren aan te raken en/of ze te verwijderen.
Er zou straks wat regen passeren en dat is nu toch wel eens een godsgeschenk. Het is hier echt stuifzand geworden en de minste beweging van de hond op het 'hooi,' zie je zo dat zand opstuiven. Natuurlijk ben ik blij met die droge periode, het is veel aangenamer om de tijd buiten door te brengen dan binnen. Maar de planten zien werkelijk af en ik kan niet genoeg water voorzien voor alle planten enkel voor de potplanten. Zo mooi wit als mijn beestje was na de kapbeurt, zo grijs is hij nu geworden van het opstuivend zand. Daarbij heeft hijzelf voor zijn grijze kop gezorgd door een knook, die ik meebracht voor hem, te begraven in dat mulle zand. Twee uur nadien had hij er al spijt van en ging het terug opgraven. Dat beestje verveeld zich ook nooit, juist zoals zijn baasje, altijd een bezigheid vinden.
Ik heb de krant nog niet gelezen. Dat ga ik nu doen. Tot morgen
