Ik kreeg gisteren, vóór ik ging slapen, nog een mail van 'be-alert', met een waarschuwing voor stormschade vandaag in de late namiddag ten gevolge van onweer. In het binnenland zou de temperatuur kunnen oplopen tot +25°C, aan zee moeten we met heel wat minder tevreden zijn. Met een schamele 21°C zal mijn tuin nu niet direct veranderen in een subtropisch Aards Paradijs. Integendeel zelfs, het is gewoon een aangename warmte om buiten te zitten. Dat heb ik trouwens al gedaan om mijn krant te lezen en de spellekes te doen. In de krant staat het tweede verslag van onvervalste familievete in ons Vlaams leefgebied. Natuurlijk spreken de vetes en ruzies in gewone families niet tot de verbeelding en kan men daar ook geen reeks over maken. Maar eens het familiefortuin zo rond het miljard euro gaat bedragen en er verschillende erven zijn die het oneens geraken over verdeling of denken dat ze bedrogen en beroofd zijn over wat miljoenen uit de erfenis, is het voer voor verhalen in de roddelpers of voor een zomerse reeks in de gazet. Ditmaal over de discrete Brugse familie Tytgadt. Zevenentwintig jaar na de plotse dood op 55 jarige leeftijd van de pater familias Jean, is de oudste zoon nog altijd op oorlogspad om 275 miljoen te recuperen van wat hij zou misgelopen hebben bij de uitvoering van het testament in maart 1980. Hierbij klaagt hij zowel zijn moeder, broers en zus aan van verduistering en malversaties van het familiefortuin, ten zijne nadeel. Als twintiger, toen zijn vader overleed en nu na 27 jaar een man van middelbare leeftijd, is hij nog altijd een kruistocht aan het voeren om een kwart miljard te vinden dat hem door zijn neus zou geboord zijn door zijn directe verwanten. Waarschijnlijk zullen we daar in de toekomst nog wel eens wat over lezen. tenslotte gaat het over een beursgenoteerd bedrijven (te vinden op wikipedia) en daar worden familievetes niet echt in dank afgenomen, het is zelfs slecht voor de aandelenkoers.
Dit jaar heb ik het gazon nog niet laten verticuteren en dat toont zich door de hoeveelheid mos dat ik nu zie in mijn grasmat. Ik woon niet in Japan waar ze dat minuscule plantje koesteren en er ware tuintjes van maken. Ik woon ook niet in China waar ze even zot zijn van dat plantje en waar ze een nieuw exemplaar, Syntrichia caninervis, gevonden hebben. Dat zou bestand zijn voor droogte, hitte en straling. Het zou ideaal zijn om mee te nemen naar Mars. Het is wel niet eetbaar maar planten zouden belangrijke diensten kunnen leveren voor de missies die naar de rode planeet vertrekken: ze kunnen CO2 en H2O omzetten in O2 en koolhydraten en dat is 'lucht en voedsel'. Geen idee of die 'nep' Marsmissie van 378 dagen, de "Mars Dune Alpha" gebruik heeft gemaakt van dit 'mosje'. Enfin, die vier astronauten zijn 'veilig' geland na hun verblijf in de koepel die Mars creëerde op het onderzoeksterrein van de Nasa in Houston, Texas. Tot morgen
Het voorspelt niet veel goeds als de wolkenschaapjes op wandel gaan. Ik zou eigenlijk niets meer over ons weer moeten zeggen, uiteindelijk zijn we dit weertype al een zwangerschap lang gewoon. Maar het seizoen is 'zomer' en meestal verwachten we dan toch veel zonnige dagen met soms eens wat tropische temperaturen, zeker als er constant geschreven wordt dat de aarde 1,5°C opgewarmd is, dat er verandering van klimaat is en dat we naar mediterrane toestanden evolueren. Ik kan niet zeggen dat ik of anderen dat al gevoeld hebben, ik hoor iedereen alleen maar vragen: heb je de verwarming al moeten aanzetten? Gelukkig nog niet, maar dat zou toch geen vraag mogen zijn in deze periode van het jaar. De komkommers groeien ook al niet goed, het is geen komkommertijd in de pers te noemen deze maand juli. Het zijn ernstige reportages zoals de verkiezingsuitslag bij onze zuiderburen. In Frankrijk is de hoop van extreemrechts om te regeren verdwenen, niettegenstaande de verwachtingen van de eerste stemronde dit deed vermoeden. Zowel in Nederland en ook bij ons, heeft de rechtse arm van de kiezer toch een heel ander parlement en regering geïnstalleerd, wat de Fransen ook hoopten. Maar de bevolking heeft schrik van alles wat 'extreem' is en is dus massaal gaan stemmen om dat te voorkomen. In Engeland was er ook al een omwenteling te bespeuren nu Labour terug aan de macht komt. Het is allemaal voer voor de politieke analisten die nog even moeten wachten met verlof te nemen. Ondertussen had de krant toch al een paar nieuwe series klaarliggen om het papier vol te schrijven. De geruchtmakende titel: "Vijf Vlaamse Familievetes" deed me toch direct naar p.10 van de gazet grijpen. Ik ben nogal gesteld op smeuïge verhalen. Het verhaal van gewezen vlasboer Roger De Clerck (1924-2015), die een imperium van tapijtfabrieken stichtte de wereld rond, nadat de vlasindustrie zware klappen kreeg en bijna onbestaande werd. Als goede en hardwerkende Belg was belastingen betalen er té veel aan. De wet omzeilen om geen geld aan de staat te moeten afdragen werd zijn sport. Hij verdeelde vroegtijdig zijn fabrieken en bedrijven onder zijn 6 kinderen, waarvan er 3 dachten meer rechten te hebben dan de 2 anderen ( een dochter woonde in Amerika en was er niet bij betrokken) en het spel van ruzies, processen en gerechtsgangen zat op de wagen. De rijkdom van de familie kwam een eerste maal in de publieke belangstelling toen een kleinzoon van Roger ontvoerd werd en er een losgeld van 250 miljBeF werd geëist.
Er is al comfort-food, nu noemt men ook al de herhalingen van al die ooit eens zó populaire reeksen ook al 'troost-televisie'. Blijkbaar is het herbekijken van bekende situaties en weten hoe het afloopt, brengt geen enkel bezwaar meer mee. Het is zelfs goed voor de moraal. Er wordt niet al té veel naar de nieuwe reeksen op Netflix gekeken, men blijft liever bij de vertrouwde "Kampioenen" of "Friends", zelfs de "Familie Pfaff" kent een hausse. Tot zover dag 1 van week 28. Tot morgen
Het is zondag en toch is het een dag zoals 13 in een dozijn. Dat doet me dan weeral denken aan het lied van Louis Neefs (1937-1980), "Aan het strand van Oostende". Als ik zijn liedje hoor, verdwijnt op slag de grijsheid van de dag, want zelfs een 'zondag' is niet bestand tegen deze kleur. Maar ik heb al mijnen klap gehad met 'de vrienden' die weer naar de zee afzakten. Vanaf volgende week zullen ze hier een paar weken vertoeven. Voor mij is dat iedere dag 'klap' gegarandeert en mijn vakanieperiode. Het is natuurlijk spijtig dat er vandaag weer wat buien zullen zijn, net nu de 'Godelieveprocessie' uit gaat in Gistel. Toch een optocht waar er telkens zo'n 1000 figuranten aan deelnemen voor de historische evocatie van haar leven en marteldood. De processie is sinds 2017 erkend al s 'Cultureel Immaterieel Erfgoed' en gaat ieder ieder jaar de zondag nà 5 juli uit in Gistel. De eerste maal dat deze rondgang met relikwiën beschreven is, was in 1459. De kern van de huidige processie dateert van begin de jaren '50 van vorige eeuw. De Abdij ten Putte werd opgezet door 'Edith' de dochter van Bertholt en zijn 2e vrouw. Zij werd blind geboren en na een spoeling met het 'water van de put' zou haar gezichtsvermogen gekomen zijn. Zij stichtte de benedictessenabdij op de plaats waar Godelieve werd vermoord. Tegenwoordig huist er de "Congregatie Moeder van Vrede" zowel broeders als zusters dragen er het 'mariaal blauwen habijt'. Het nu ommuurde beluik met witte abdijgebouwen en een prachtige tuin, is een oase van rust en stilte. Er is ook een congrescentrum en een cafetaria waar ook de vele wielertoeristen even komen verpozen. Natuurlijk is er ook de waterbron vlakbij de kapel, waar volgens mijn kleinkinderen, het beste water uit de kraantjes komt. Ik ga daar heel graag naar toe, omwille van de ingetogen rust en om een noveenkaars aan te steken. Godelieve was afkomstig van Wierre-Effroy, een dorp in Nord-Pas-de-Calais, waar de voorbije week ook deze heilige herdacht werd, al noemt men haar 'Godeleine'. Ik rij naar Gistel, niet alleen voor de abdij, maar ook omdat ze daar 2 grote en mooie tuincentra hebben en ik meestal alles eens combineer als uitstap. In afwachting van de regenvlagen, die wel degelijk op komst zijn, ga ik eerst met Baziel nog eventjes buiten. Dan komen we tenminste met droge poten binnen en hebben we ons klein toertje gedaan vooraleer te gaan kijken naar de grote Tour. Tot morgen
Na de forse regenvlagen is het even stilte op weervlak, vooraleer de volgende storing, met veel wind, de kust zal bereiken. Het zal geen storm zijn, want ze heeft geen naam gekregen. Vanaf 11u zou de wind in kracht toenemen en 5, 6 of 7 Beaufort laten optekenen, dat zijn snelheden van 50→80 km per uur. Het goede nieuws is, dat het overdag zal gebeuren, dat is altijd minder schrikwekkend is dan tijdens de donkere uren. De vooruitzichten voor de komende weken zijn echt niet fraai te noemen want: want als het op Sinte Godelieve regent, vult zij haar putje 40 dagen met regen!!!. Als dat waarheid wordt, zal ik de volgende weken niet met mijnen gieter moeten rondgaan. Morgen wat meer over deze vrouw, die leefde van ca 1049- ca 1070 en vandaag wel haar naamdag heeft. Na haar dood moet er eigenlijk vrij vlug een 'wonder' geschied zijn in haar naam, want sinds 1084 werd ze al een Sinte.
Gisteren werd dan de eerste Belgische ritzege genoteerd in de Tour de France. Spijtig genoeg niet mijn favoriet. Maar terug het ritme van een kampioen krijgen vraagt, na een zware val met verschillende kwetsuren, toch wat maanden revalidatie. Dat is al heel wat, dat hij deze zware rittenkoers kan rijden. En de winnaar van de tijdrit? Wel, ik heb daar niet veel sympathie voor, ik vind dat bijwijlen een arrogant ventje. Maar ja, hij heeft goeie benen met stevige kuiten en is zich zeer bewust van zijn eigen kunnen en suprematie in een fietspeloton. Ik moet in mijn boekske nog eens kijken welke rit het vandaag is. En als er geen wielrennen is, is er nog altijd voetbal, waarvan het EK op zijn laatste benen loopt. Ondertussen is Wimbledon ook al bezig en dan komen er nog eens Olympische Spelen. Sport genoeg, waaraan ik deelneem vanuit mijn zetel en dat is ook vermoeiend te noemen.
Veel valt er voor de rest niet te vertellen deze dag. Ik ga met mijn hondje buiten. Ook contoleren of alles muurvast zit vooraleer de bewaarder van de winden 'Aeolus' (hij houdt vast in grotten), er eentje laat vliegen. Vandaag zou dat 'Notos' zijn, de God van de zuidenwinden. Ik zal ondertussen luisteren naar Zjef Vanuytsel (1945-2015) die over "De Zotte Morgen" een liedje schreef en zong. Zo'n winderige dag is wel een zotte dag en daar moet je "Geen Houten Kop" voor hebben, die krijg ik van de wind.Tot morgen
Noppes, nada, niente, niets, niks, nop....nul, zo kan ik het nieuws van de dag omschrijven, maar ook of er van 'zon' sprake is. Mijnen schone permanent van deze morgen was al naar de vaantjes vooraleer ik mijn voordeur had open gedaan: het was terug gewassen, en hing zoals het de gewoonte is, in slierten steil rechtdoor naar beneden. Ik ben nog altijd nat van de hevige 'bui' die me overviel. Heeft het milieu er wat mee te maken, of is het de straalstroom, of de seizoenen die het noorden kwijt zijn? De realiteit is gewoonweg dat 'nat' de omschrijving van de dag en dagen is, en dat is geen 'kwakkel'. En omdat mijn vader van de 'Kwakkel' kwam, ben ik dat woord eens gaan opzoeken. Het is niet het gehucht bij Terneuzen, maar een baanhoek in het verlengde van 'Lijkveldstraat' in Sint Pauwels, nu deelgemeente van Sint Gillis-Waas, dat naar Stekene leidt. Maar als ge er linksaf slaagt komt ge in Puyvelde, gehucht van Belsele, deelgemeente van Sint Niklaas-Waas, terecht. En José kan over 'Puivelde koerse'(sinds 1966) en Puivelde niet zwijgen. Daar woonde ooit een idool van hem en eerste winnaar van die koers, Albert Van Vlierberghe (1941-1991). Voor mij was Puivelde, de woonplaats van een tante en nonkel met hun vierkoppige kroost, waar we op het feest van Sint Job een 'beeweg' deden (3x rond de kerk lopen, de kruisweg in de kerk en dat met paternoster in de hand om de bollekes te tellen) en daarna taart gingen eten in de grote familiekring. In die contreien woont nog familie van mij. Maar 'kwakkel' heeft nog vele betekenissen. Het kan een foutief, vals bericht zijn of een serieuze misser in de pers, die in journalistiek een 'canard' genoemd wordt. Meestal volgt daarop dan een rectificatie of rechtzetting van het valse bericht. Het kan ook betekenen dat men op de sukkel is en een slechte tijd doormaakt. Ofwel spreekt men over een hoendervogel zoals een 'kwartel'. Soms wordt een babbelaarster ook zo genoemd, maar dan spreekt men nogal rap van een 'kwek'. Het is komkommertijd en dat valt uit mijn schrijfsels ook wel te merken, denk ik. Gelukkig is er de Tour, met een spannende rit vandaag, een tijdrit. Hopelijk wint Wout nog eens, maar ik ben realist genoeg om te vermoeden dat er een andere winnaar zal zijn. En als het niet spannend is, kruip ik terug in mijn hoekske met een boekske. Tot morgen
Klaar om mijn dagtaak te beginnen, met een stralende zon en een stevige bries uit westelijke richting. The Fourth of July, Independence Day in the United States of America. De vlag met 13 strepen en 50 sterren wordt gehesen op alle belangrijke gebouwen die iets met de USA te maken hebben. Niet bij mij dus. Maar ik vier iedere dag wel mijn 'independence day', en hopelijk mag ik die nog lang vieren. Want 'onafhankelijk zijn' is een belangrijk en kostbaar iets voor de senior. Zelfstandigheid in doen en laten, in lopen gaan en staan, zelfbeschikkensrecht, zelfzekerheid, zelfbewustzijn, zelfrespect en al die andere woorden waar "zelf" in voorkomt. En als ik iets niet goed meer weet of woorden te kort kom of niet zeker ben van de schrijfwijze, is er maar één onontbeerlijke zoekmachine: wikipedia. Wikipedia is alles wat ik nodig heb om te weten, te schrijven, te lezen, kortom meer dan één encyclopedie en honderden woordenboeken. Ik vergelijk dat technologisch wonder een beetje met een slager. Je gaat de beenhouwerij binnen en je vraagt 100gr of twee sneetjes hesp. Het papiertje van de verpakking gaat op de weegschaal en de eerste vraag die je dan hoort is 'mag het wat meer zijn?'. Awel dat heb je ook voor bij deze 'weetal'. Soms vragen jullie zich af of ik alles onthou, weet, of superbegaafd ben. Niet dus. Want zoals gisteren wilde ik enkel weten of 'godgeklaagd', 'Godgeklaagd' moest zijn en wat kreeg ik op mijn boterham? Het liedje van Eva De Roovere en de uitdrukking van de man met de 100 rode Ferrari's, politieker, econoom, schrijver, publicist en veroordeeld oplichter, niet in grote weelde gestorven, J-P Van Rossem. Maar ik zag ook voor mij de man die tijdens de eedaflegging van een bibberende Albert, 'vive la république' scandeerde naar analogie van Julien Lahout (1884-1950) bij de eedaflegging van Baudewijn (1930-1993). Voilà en zo heb ik met één klik voor een antwoord op een onnozel vraagje, een stukje geschiedenis opgerakeld dat halfvergaan in mijn achterhoofd zat. Al de senioren hebben in hun leven heel wat 'geschiedenis' meegemaakt, evoluties gekend, dat ongezien is in de geschiedenis van de mensheid. Dat is natuurlijk niet allemaal parate kennis gebleven, er is altijd een trigger nodig om dat eens vanonder het stof te halen. Ik vind dat dan eens plezant om de context weer eens te weten en de geschiedenis achter een voorval, verhaal of wat dan ook. Tot morgen
Wat doet me vermoeden dat het geen herfst, winter of lente is? Wel, ik heb geraniums in mijn bloempotten buiten staan en ook vlijtige liesjes. Daarenboven loop ik zonder sokken, wat een teken is dat de temperaturen toch rond de 15°C moet zijn. Voor de rest beleef ik alles en ziet het eruit zoals de vernoemde seizoenen behalve het seizoen waarin we nu zitten: zomer. Wat zei Jean-Pierre Van Rossum (1949-2018), na een stom ongeval, en gebruikte hij als titel van zijn toneelstuk "....t is godgeklaagd" en wat zingt Eva De Roovere, "Godgeklaagd" en dat is trouwens ondanks de titel een mooie song. Maar al dat jammeren helpt natuurlijk niet om er alsnog een mooie warme zomer van te maken. Iedereen moet het doen met hetgeen er op ons bord komt, schoon weer of nattigheid. Het goede is natuurlijk dat ik mijn armen niet moet overbelasten om met een gieter vol met water rond te lopen om mijn bloemekes water te geven. Mijn armen worden nu moe van mijn boek of e-reader of de krant vast te houden. Dat laatste om te lezen en spellekes te doen en ondertussen leer ik toch weeral een nieuw woord: bossage of bosschage. Misschien zeggen er velen; alleeee, kende da nie? Nee dus, en moest ik het opzoeken. Het eerste is een bewerken van blokken van natuursteen in reliëf om het er een rustiek en natuurlijk uitzicht te geven. Het tweede is een klein groepje bomen, een klein bosje in een landschap. Ik zal het van mijn leven nie meer vergeten. Ondertussen deint en breidt mijn woordenboek in mijn hoofd maar uit, met nieuwigheden die ik dagdagelijks tegenkom. Dat doet me constateren dat ik vóór mijn pensionering een dom blond wicht was. De wijsheid komt bij mij dus met de jaren en de grijze haren. Tot zover de bedenking over mezelf. Ja, gisteren was er natuurlijk het optreden van "The Boss" in Werchter, die zijn zangtalenten nog maar eens kwam demonstreren op de befaamde wei. Bruce Springsteen, draagt België een warm hart toe, ook al omdat dochterlief hier haar grote liefde vond. Ik ben geweldige fan, heb toch wat liedjes van hem om af te spelen, maar naar een concert gaan van de rock 'n roll legende zal ik nooit doen. Ik ben ooit eens naar een live-optreden van een of andere zanger geweest en de vibraties van de bassen kwamen langs mijn voeten omhoog naar al mijn organen. Nee, een live optreden van een artiest zal ik nooit nog meemaken. Nog één mededeling die me opgevallen is de laatste dagen. Op 1 juli is er een bericht in de krant dat de opmars van de invasieve hoornaars door het slechte weer gestopt is. Op 2 juli, de hoornaars zijn niet meer te stoppen al zijn hun nesten wat kleiner en steken ze ook al de mens, met name een kind. Dat was het voor vandaag. Tot morgen
De weervrouw noemde gisteren de voorspelling " gewoon Belgisch weer". Ik heb altijd gedacht dat het de "drache nationale" was. Wat er ook van zij, het is wat het is. Schijnt de zon, geniet er met volle teugen van. Is het weer wat grijzer, dan heb ik compassie met alle mannen en vrouwen die professioneel aan buitenssporten doen. Gelukkig worden ze er rijkelijk voor betaald en geven ons wat verzet, plezier en ergernis tijdens de natte perioden. Voor de rest, het is 15°C. Herfst- en winterkledij zijn terug van weg geweest, in feite zijn ze sinds september 2023 nooit weggeweest. Ik zet dan maar een vrolijk deuntje op van de té vroeg overleden Duitse charmezanger, Rex Gildo (1936-1999): "Fiësta Mexicana, Hossa, Hossa....". Een liedje kan een grijze dag een kleurig tintje geven. Voor de rest is er niet al te veel nieuws onder de zon te vermelden: Connor wil weer voorzitter worden, De Wever premier en de Belgische sjotters kunnen terug hun luxeleventje opnemen en laten de negatieve commentaren als water over hun schouders vloeien. Zelf heb ik veel persoonlijke herinneringen aan deze dag, die ik een beetje met weemoed herinner: mijn vader zou 108jaar worden, mijn ouders zouden 78 jaar getrouwd zijn en ikzelf ook al 53 jaar. Deze dagen worden nooit meer gevierd, alleen altijd herdacht, wat toch wel belangrijk is. Ik ben toch blij dat ik gisteren naar de supermarkt gegaan ben en wat lekkernijen heb meegebracht om op te smullen terwijl ik aan de boeken van Steve Cavanagh begin in de volgorde die mijn vriend-ITer aangaf: 1) de verdediging, 2) het pleidooi, 3) de getuige, 4) dertien, 5) fifty fifty. Ik heb mijn bezigheid om de dagen door te brengen, binnen of buiten. In mijn reader zijn alle schrijvers volgens abc gesorteerd en ik zit al aan de 'c'. Tussenin heb ik nog een paar gewone boeken die ik moest lezen, vooral dan de boeken waar foto's staan, zoals "De geuren van de Kathedraal" van Wendy Wauters. Bon, ik ga nu nog eventjes buiten met de hond, terwijl het droog is. Dan mijn lunch nemen, vervolgens de tv aanzetten en me in de zetel installeren met alles wat ik maar zou kunnen nodig hebben deze namiddag. Eerst wil ik nog een warme groet brengen aan Ani, die meedeelt dat ze wil stoppen met haar blog. Tot morgen
Wat was ik vergeten toen ik hoognodig boodschappen moest doen vandaag? Dat het een maandag is, 1 juli en de vakantie begint!. Parkings eivol aan de grootwarenhuizen, jengelende en zagende kinderen en sussende oma's en opa's die nog wat extra lekkernijen in de kar legden. Ware het niet dat ik zonder brood en yoghurt zat, mijn allerbelangrijkste voedings middelen, en al de kliekjes uit de ijskast had opgegeten, ik had rechtsomkeer gemaakt. Toen kreeg ik die vapeurs, waarvan ik dacht ze nooit meer te krijgen en liep met een zakdoek constant mijn voorhoofd en nek van druppels te ontdoen. Niets zo vervelend als die opvliegers krijgen 'en plein publique' en zo rood als de lel van een kalkoen worden. Ik heb dan maar wat crème glace meegebracht om af te koelen. Natuurlijk had ik op een andere dag moeten commissies doen, maar sinds vorige donderdag heb ik een uitstelgedrag omdat de leesmicrobe me weer te pakken heeft. Dan leef ik niet anders dan voor mijn lectuur. Niets zo gemakkelijk als mijn reader natuurlijk, want ik moet zelfs voor een nieuw boek, niet rechtstaan. Ja, ik steek soms té veel de loftrompet van mijn electronisch speelgoedje, maar het is handig. Natuurlijk gaat er niks boven een boek met kaft en op papier gedrukte letters die zinnen vormen en zo ons een tekst of verhaal bieden, met ritselende bladen als men ze omdraait. Vandaar dat ik zeer gehecht ben aan mijn papieren krant die weeral eens duurder wordt. Sinds het ontstaan van die boekdrukkunst is er voor ons, de gewone mensen, de ontvoogding begonnen. Iedereen kon nu zelf lezen wat er gedrukt stond en staat en de machtigen der aarde konden en kunnen ons geen blazekes meer wijsmaken. Want iedereen leerde lezen. Dat gaat dus ook weeral achteruit. Men schrijft niet meer tenzij met emoji's, en afkortingen, men spreekt niet meer tenzij in 'one liners'. Vandaar ook het succes van al die rechtse en extreem-rechtse partijen die een patent hebben op 'one-liners'. De kiezers hoeven geen pagina te lezen van het partijprogramma en zien dan ook de gevolgen voor anderen en henzelf, niet in. Wat me de laatste dagen opvalt: op de vooravond van de gemeenteraadsverkiezingen, en het spel van de lijstvorming, is dat er veel pas verkozen parlementariërs, zich verkiesbaar stellen voor een gemeentelijke job en dan specifiek hun oog laten vallen op het burgemeestersjerp. Meer werkzekerheid (6 jaar ipv 4)? Minder gecontesteerd? Meer slagkracht minder vleugellam? Alles wordt nogal eens gauw met de mantel der liefde bedekt en daar zijn onze politici niet ongevoelig voor. Wait and see, eerst komen er de sportdagen in volle getale aan: voetbal, Tour, Olympische Spelen, Wimbledon. Als het goed weer is, zal ik dat allemaal volgen op mijn GSM, bij slecht weer met een lodderig oog op de tv gevestigd, want mijn leesmicrobe is nog niet weg. Daar bestaat geen antibiotica voor, alleen "alles gelezen" maar dat zal nog niet té rap gebeuren.Tot morgen
Ik vraag me al jaren af, als ik wakker word wanneer ik eens in mijn bed zal kunnen blijven liggen, ttz eens omdraaien in mijn warme bed en nog een trokske doen. Dat komt er niet van en misschien maar goed ook. Maar eens beneden denk ik niet meer aan mijn bed. Nadat ik met de hond buiten ben geweest en mijn koffie heb gedronken, had ik geen krant om te lezen. Maar deze week ben ik op mijn e-reader, de boeken van Chris Carter beginnen lezen. Vrij spannende thrillers en redelijk goed geschreven. In het kort gezegd, fantastische vakantielectuur. En 'vakantielectuur' noem ik niet omdat ik naar een andere stad of staat wil, maar gewoon boeken die ik buiten kan lezen, die spannend zijn en de omgeving doen vergeten. Gisteren was ik begonnen aan het laatste boek van hem dat in de bib van mijn e-reader stond (4), "Handtekening van het Kwaad". Om 8u30 heb ik mij buiten gezet en heb het boek in een keer uitgelezen zonder me te verzetten of rond te lopen. Een boek van meer dan 400 blz waarvan ik er nog een kleine 300 moest lezen. Rond 12u30 was die klus geklaard. De hond was een beetje van zijn melk want zoiets had hij nog niet meegemaakt dat bazinneke van 's morgens, uren aan een stuk op haar bank bleef zitten. Hij wordt daar moe van omdat hij alles in het oog wil houden wat er zich buiten afspeelt. Nu zijn we weer terug binnen en ligt hij braaf aan mijn voeten te slapen. Vandaag ga ik niet meer lezen. De volgende in het rijtje is van Steve Cavanagh, waarvan er ook een paar in mijn bibliotheek zitten. De boeken op mijn electronisch wonder zijn alfabethisch gerangschikt, na ieder gelezen boek staat de vermelding 'gelezen' en bij ieder begonnen boek staat hoeveel pct ik er al van gelezen heb. Geen bladwijzer heb ik nodig, geen schrijver of titel moet ik nog onthouden, dat kleine fardje houdt alles voor mij bij. Zéééér handig. Maar tussen gisteren en vandaag is er toch ook weeral wat gebeurd, en niet alleen de 'tourstart' in een verzengende hitte. Op Radio 2, gingen ze gisteren weer van start met "Vlaamse Mysteries" dat dan ook op de site van VRTnws verschijnt. "Poeders Mann, Waarom waren ze zo populair?" Ze waren verdovend, verslavend en hielpen velen de dag door te komen en de eentonigheid en zwaarte van de arbeid en leven te vergeten. In de jaren 50-60-70 kon je overal deze poeders kopen, ook bij de kruidenier op de hoek. In Sint Niklaas gebruikten de arbeiders het "Witte Kruis" van de Apotheker Tuypens. Allebei bevatten ze codeïne, cafeïne in hoge mate en beiden waren nefast voor de maag en nieren. De poeders bestaan nog maar bevatten geen gevaarlijke substanties meer. In Sint Niklaas is onlangs de apotheek van weleer, waar nu een frituur in gevestigd is, als 'art nouveau' bouwwerk geklasseerd. In Antwerpen is 'apotheek Mann' nog een echte apotheek. Tot morgen
Wijsheid komt met de jaren, verstand komt met de jaren, maar aftakeling komt ook met de jaren. Ik bedoel hiermee niet de ziekte van Alzheimer of Parkinson, maar gewoonweg 'sleet'. Dat is niet erg "zolang men weet dat men vergeet, is men in de fleur van zijnen sleet", maar als een president voor miljarden mensen laat zien, hoe 'sleet' oogt en wat het teweegbrengt, is het toch maar een intriest schouwspel. De huidige leider weet nog alles, hij zegt nog alles, staat nog fier rechtop, oogt nog redelijk goed met zijn gladgestreken emotieloos gezicht, maar struikelt over woorden en cijfers. Twee ouwe mannen die President van Amerika willen zijn of worden. Twee ouwe mannen, die van zichzelf het beste denken, die niet willen toegeven dat er een andere generatie het beleid moet overnemen, was bij momenten een intriest schouwspel om te zien en getuigt voor geen van beiden te beschikken over waar leiderschap. Daarmee bedoel ik niet dat zeventig-en tachtigjarigen geen inbreng meer kunnen hebben die nuttig is voor een maatschappij of land. Maar een natie besturen met diverse leeftijdsgroepen, identiteiten, en socio-culturele verschillen is toch gebaat met een jonger iemand die nog volop in het leven staat en zowel in staat is om de eisen van de jongere generatie te verstaan als de oudere, het middenkader dus. Ook de complexiteit van de wereld in de 21e eeuw is van een andere orde dan ten tijde van de Middeleeuwen met de koene ridders. De leider moet een souplesse hebben, zowel in denken als handelen. Maar beide heren blijven in hun eigen kleine wereldje ronddraaien en worden bijgestuurd door medewerkers naargelang de kijkcijfers of de polls mee - of tegenvallen. Ondertussen blijven ze met hun eigen gedacht van regeren zitten, gestoeld op het beheer van hun eigen zaken, familie, personeel en vrienden. Dat beheer trekken ze door naar het besturen van een wereldmacht. Dat is een gevaarlijk gegeven bij een wereldleider; niet meer kunnen inspelen op razendsnelle veranderingen in deze wereld. Net zoals hier, ben ik blij met democratische verkiezingen maar die kunnen een maatschappij overhoop gooien, ontwrichten, een andere dynamiek teweegbrengen die niet altijd gunstig is voor de hele bevolking maar dikwijls maar voor een kleine elitaire groep. De hierboven geschreven regels is al psychische en intellectuele arbeid, dat ook in het weekend moet gebeuren, naast de fysieke daden die in een weekend ook moeten gesteld worden. Boeken en kranten lezen, raadseltjes oplossen is goed om mijn verstand up to date te houden en te laten werken. Voor mijn fysieke arbeid, die ik ook iedere dag moet doen, zal het vandaag met de bal spelen zijn, een toerken in de tuin doen en mijn afwas na het avondmaal. La Grande Boucle gaat van start, een paar namiddaguren zullen daar ook aan besteed worden. Tot morgen
Eén weerfenomeen is hier bijna iedere dag aanwezig: een zeebries. In mindere of meerdere mate, zorgt dat er voor dat een giletke bij de hand hebben, geen slecht idee is en soms geen overbodige luxe als men in de schaduw loopt. Bij zeer zonnige dagen is dat de plaats waar ik meestal loop, wandel of zit. En die zeebries ontstaat als er méér dan 8°C verschil is tussen landlucht en zeelucht, wat meestal het geval is in de herfst, winter en lenteseizoen. Niet alleen die temperaturen maken de felheid van de zeebries, maar ook de 'windkracht' Is de wind méér dan 4Bf, dan wordt het zeebrieseffect onderdrukt. Is de wind minder dan 3 Beaufort, dan kan er een zeebries ontstaan. Nu is er vooral een westenwind van 3 à 4 Bf en onderdrukt een beetje de zeebries, die meestal in de namiddag tevoorschijn komt. Met 17-18° is het hier niet warm te noemen. Maar het is droog en dat was en is vooral belangrijk voor de festivalgangers die naar "Rammstein" gaan kijken en luisteren in Oostende. Vorig jaar was de Duitse metalband tot hier te horen doordat de wind de decibels in mijn richting blies. De 6 koppige leden omschrijven hun muziek als 'Tanzmetal' wat een combinatie is van progressieve metal met industrieel, techno en gothic invloeden. Gisteren en waarschijnlijk ook vandaag, zal ik van het lawaai gespaard blijven en heb ik medelijden met de omwonenden die content moeten zijn met deze hardrock muziek en misschien liever "Hij speelde accordeon" van Luc Steeno zouden horen. Maar vanaf deze namiddag zal het ook hier wat drukker en lawaaiiger worden: de grote vakantie begint met de zon!. Kort gezegd, de bijna verdrievoudiging van het inwonersaantal zorgt voor genoeg leven in de brouwerij de komende 2 maanden. Dat is toch altijd even wennen om al die joelende kinderen weer te horen, al die activiteiten weer te zien 'on the beach'. Dat is altijd weer plezant, maar na 2 maanden is er het plezier vanaf en zijn de inwoners weer tevreden met de rust en het alledaagse leven. Vandaag dus nog een laatste les 'frans leren' met de tekst van Frans Jacobs maar gezongen door de hedendaagse folkgroep "Wreed Plezant". Het derde couplet volgt nu: "Als ik later zal trouwen, een meisje fijn en chique, dan kan ze janverdomme, geleerd worden als ik. ja, 'k zal haar liefde geven vrienden, dat is geen zwans, ik zal haar alles leren van 't huishouden in 't frans. 'un chien dat is nen handdoek, un fou is nen doktoor, banane dat is nen zweetvoet, garçon is nen pastoor, un boudin dat is nen vogel, étoile dat is de maan, le soleil dat is nen kogel, une vache dat is nen haan'!". Voilà sè, dat was de laatste les van het schooljaar 2023-24, en hopelijk heeft iedereen veel geleerd, alvorens een rustgevende vakantie te nemen. Maar dat doe ik niet, mijn blog stopt nooit. Tot morgen
Eindelijk, na lange tijd, heb ik vannacht nog eens mijn Eva's pyjama kunnen aantrekken! Met niets slapen is in deze contreien, dus ook voor mij, niet alledaags. Ik zou dat meer moeten doen om mijn vel eens te laten ademen en mijn poriën van de buitenlucht te laten genieten. Het grootste orgaan van ons lichaam, de huid, behandelen we dikwijls nogal stiefmoederlijk, alsof het niet van belang is. Ik bedek het veel en graag, liefst 24 u per dag, 7dagen op 7. Daarom niet altijd met kleren maar ook met lakens, dekbedden, dekens. Buiten lopen zoals God me geschapen heeft doe ik niet, ik ben al blij dat de temperaturen zo zijn dat ik in mijn blootje kan slapen. Daarmee zeg ik maar, viva de warmte, het doet deugd. Aangezien er niet veel ander nieuws is, krijgt het voetbal weer de meeste aandacht. In de Wetstraat valt er momenteel niet veel te beleven, de meeste politici zijn met de gemeenteraadsverkiezingen al bezig. Na de vrij matte campagne voor het Vlaams, Federaal en Europees Parlement, is het nu alle hens aan dek om op gemeentelijk of stedelijk vlak een goede score te hebben. Hier zal het wel met verwijten en beschimpingen gebeuren. Dat zijn tenminste de voortekenen die ik zie. Kortweg: de kopman van CD&V is overgestapt naar LDD, waarvan de kopman op de eerste plaats van de West-Vlaamse NVA figureerde en na zijn zege, zijn lidkaart van die partij bij het oud papier stak. De NVA komt nu met een nieuwe frontman die al het vuur aan de schenen van de parlementair verkozene steekt omwille van slecht beheer als burgemeester zodat hij, de inwoners per hoofd, met de meeste schuld van het land opzadelde, dat wil zeggen, Middelkerke zit met torenhoge schulden. Afwachten wat er de komende weken aan polemieken zullen te horen zijn: welles en nietes zullen de meest gebruikte woorden zijn.
Dan nu strofe 2 met refrein van "Frans leren". "Toch blijf ik voort studeren, en 'k word vroeg of laat, als ik zo blijf leren, dokter of advokaat, een klerk of een notaris: dàt zal een leven zijn, of ook nog secretaris met mijn frans en latijn". Het refrein: "un chameau is een katte, chemise dat is nen hond, un pigeon dat is een ratte, rosbeef dat is nen stront, un cheval dat is een kieken, notaire dat is een dief, un lion dat iseen bieken, l'amour dat is nen brief". Morgen de laatste Franse woorden.
Boudewijn I is gevonden, Boudewijn I van Assebroek, deelgemeente van Brugge. Een jaar geleden werd bij de graafwerken voor het nieuwe Brugse BRUSK, een gekleurde grafkelder ontdekt. In een loden kist werd het skelet ontdekt, wat direct op een belangrijk persoon wees. Na de koolstofdatering en een historische zoektocht is men vrijwel zeker dat de man, van ts de 25-40 jaar, 1m74 groot, al 766 jaar in zijn sarcofaag ligt en dat het gaat om de nobele heer Boudewijn, die met zijn beleid, begonnen was met getalte te geven aan Vlaanderen. Tot morgen
Vooraleer 'coastal granny' of 'oma zee' haar hersenen gaar koken, probeer ik toch nog een zinnig bericht op mijn blog posten. Coastal granny is enige jaren geleden als woord geïntroduceerd voor alle boma's die na hun actieve zorg voor het huishouden, hun laatste jaren gingen spenderen, doorbrachten en uitrusten aan onze West Vlaamse kust en zich daartoe van een speciale dresscode bedienden: alles moest wit, gebroken wit of écru zijn, van top tot teen. Zeker onontbeerlijk is de rieten hoed met bloemen en de witte loafers. Denk maar aan de uitrusting van Diane Keaton, die eigenaardig genoeg, nooit een mammy is geweest, laat staan een granny. Men vindt vooral dergelijke uitrustingen bij de dames die op de 'Place tu m'as vue' paraderen, die in bijna elke badstad te vinden is en zeker en vast in Knokke. Gelukkig is dat hier nog niet het geval want ik zou lelijk uit de toon vallen met mijn blauw gerief en mijn crocs. Ik heb een spring-in-'t-veld als metgezel en die zorgt dat 'wit' snel zwart wordt. Natuurlijk hoort daar ook het brabbeltaaltje Frans bij. De jongeren zullen dàt zelfs niet meer kunnen als men de resultaten van de Vlaamse toetsen voor het 4e leerjaar van de lagere school en van het 2ejaar secundair bekijkt voor wiskunde, Nederlands, kennisverwerving: schabouwelijk. De volgende minister van onderwijs, geclaimd door politici van , what's in a name, 'Vooruit', zal zijn werk hebben. De Vlaamse Canon heeft de leerlingen niks geleerd en daar hebben de heren van cultuur en ministeries jarenlang mee bezig geweest als belangrijk onderdeel van hetgeen iedereen moet kennen. De kennis van onze kinderen voor die bovengenoemde vakken, is zo een beetje zoals het Frans dat ik vond in een lied van'Den Welgekenden Volkszanger Frans Jacobs, Zandstraat 43, Gent, die erbij vermeld "al mijne liedern mogen door Groot en Klein gezongen worden, Zij bevatten niets tegen de Zeden". De liederen van deze Frans zijn opgenomen in het repertoire van de folkgroep "Wreed en Plezant" die probeert de liedjes van de marktzanger in ere te herstelllen. In de onderverdeling van hun liedjes "Spot en Ironie" vond ik "Frans Leren" op de melodie van "Les fraises et les framboises" van Les Charlots. De tekst is dus van onze Frans, geen idee wanneer die leefde, 1e strofe: "Als ik ging naar de schole, 'k leerde van alles goed. Ik heb de Franse taal bemachtigd en zeer goed. Kan alles lezen, schrijven gelijk nen franskiljon, want met de franse tale, gaat men de wereld rond" Refrein "un lapin dat is nen kater, cochon dat is ne man, en manger is een glas water, beaucoup dat is 'n koffiekan, un enfant dat is nen ezel, église dat is 'n hoed, et un bæuf dat is een kwezel, la main dat is nen voet". Morgen strofe 2. Tot morgen
Ik deed mijn ogen open en dacht dat ik deze nacht een 2000 km gereden had naar de Middellandse Zee. Een blauwe lucht, een grote zon, bijna windstil en al 23°C. Meteen begon ik het liedje van Toon Hermans (1916-2000) te zingen: Mediterrané, zo blauw, zo blauw....! Natuurlijk krijgt onze Noordzee niet de blauwe kleur van die zuidelijker gelegen zee, maar dat staalgrijze blauw is op z'n minst even mooi. Na al de nattigheid, wind en wachten zijn deze dagen een forse beloning voor de Belgen en hun geduld. Ik ben gisteren, zoals gezegd en geschreven, nog naar een tuincentrum gereden en daar draag ik nu de gevolgen van: stram, stijf en rugpijn. Ik heb 3 zakken met een dood gewicht van 50 liter houtschilfers, van de paletten genomen en ze op de kar gelegd. Aan de kassa moest ik één zak ervan nemen om op de rol van de kassa te leggen om te scannen. Daarna nog terug leggen, naar de auto gaan , de zakken in de koffer leggen en thuis weer eruit halen om ze naar de tuin te brengen. Hetzelfde ritueel met de zakken grond 'geschikt voor alle doeleinden'. Daarnaast nog wat kleine afsluitingen om de perken te beveiligen tegen het geweld en het water van de hond. In plaats van die werkzaamheden te beginnen zoals het plan was vandaag, is er een recupdag voorzien voor mijn ledematen. Ik heb niets van plantgoed meegebracht, ik moet me niet haasten om dat werkje te doen. De hond wil sowieso rustig blijven liggen in de schaduw, ook voor hem is het een beetje te warm geworden om een poot uit te steken om een spelletje te doen.
Gsteren startte een reeks in de krant: Start to flirt. Omdat je nooit te oud bent om indruk te maken op het andere geslacht, ik misschien op die manier ooit nog eens een man aan de haak kan slaan, wilde ik deze serie wel volgen. Flirten moet volgens de wetenschap aan de vereisten van een heilige Drievuldigheid voldoen, te weten: oogcontact zoeken en wat aanhouden zonder arrogant te lijken, glimlachen dat doe ik altijd en als derde puntje moet je een 'open houding' hebben wat dat dan ook moge zijn. Het eerste werd vandaag besproken. Niets nieuws geleerd en nogal veel flauwe kul. Ik heb van kleinsaf geleerd dat je de mensen die je aanspreekt of jou aanspreken, altijd in de ogen moet kijken, een geïnteresseerde blik (wat dat dan ook mag zijn) vertonen en ondertussen niet naar een andere knappe adonis mag kijken die passeert. Ben nieuwsgierig wat ze morgen over de 'glimlach' zullen schrijven.
De krant heeft een paar bladzijden over Michael Jackson (1958-2009) geschreven vanwege zijn 15 jarige overlijdensdatum. Ik was geen fan en nog niet. Daarom vandaag geen song van hem maar wel een lied van Yasmine (1972-2009), wiens liederen nog altijd wondermooi zijn om naar te luisteren zoals: Meisjes aan de Macht, Porselein, Diep in Mij, Hoog in de Wolken.....Tot morgen
Week 26 begint met het vermelden van de verjaardag van kleinkind nr 2. De jongen krijgt ook al een andere voordeur, ttz, hij wordt twintig jaar. Momenteel is hij nog in de examenperiode en hopelijk met een goed resultaat dat 3 maanden vakantie als beloning geeft. Vieren met broer en zus zal dus nu de proclamatie gebeuren.
Sinds mijn carrièrewending (Vlaams woord van de dag) in 2013, ben ik van 'bediende bij een firma' noodgedongen overgestapt naar 'gepensioneerde bediende in mijn eigen zaak'. Ik blijf mijn beroep uitoefenen met dezelfde instrumenten als degene die ik 'toen' gebruikte nl een computer. Toen, met vooraf geprogrammeerde programma's te bedienen en te gebruiken, nu met zelf geïnstalleerde software. Sindsdien ben ik, zoals zovele senioren, mijn eigen bediende geworden. Bankzaken verrichten want de kantoren zijn bijna allemaal dichtgegaan, contacten met de overheden, vragen aan dienstencentra, verplichte afspraken maken bij artsen, vragen allerhande want fysiek kan men bijna nergens meer terecht. Om dat te bevorderen, wordt men ook ontmoedigd om telefonisch contact te nemen en wordt men omgeleid langs allerlei verschillende diensten en meestal via goedkopere bedienden in Spanje, Marokko...die de Vlaamse taal machtig zijn en over dossiers kunnen beschikken en bv de vragen voor gas en electriciteit kunnen beantwoorden. Het is misschien wat zwart-wit weergegeven maar we evolueren naar een anonieme maatschappij, een digitale maatschappij en een maatschappij van 'trek uw plan'. Gelukkig heb ik een vriend-IT'er, die me altijd kan helpen als er haperingen in mijn systeem zitten maar met een zware crash van de pc is dikwijls de enige oplossing, de aanschaf van een nieuwe personal computer. Dat gebeurde 3 jaar geleden. In bui dat iedereen in mijn omgeving, mens, dier of ding een naam moet hebben, heb ik mijn pc de naam 'tik tik tok tok'. Tik tik omwillen van het geluid van het toetsenbord of schrijfmachine, tok tok omdat ik, vooral met mijn blog, aan jullie deur kom kloppen om wat nieuws te vertellen of te sprokkelen. Waarom vertel ik dat nu weer? Sinds enige tijd verschijnen er weer berichten waar ik kop noch staart aan kreeg, hapert er al eens iets aan de synchronisatie,... en dan is het handig dat ik een reparateur dichtbij heb. Die helpt me beter dan gelijk welke firma van herstellingen en waarbij je dan 'je geheugen' voor weken moet laten staan vooraleer het terug op je bureau staat. Gisteren waren er dus een paar uur voorzien om alle reparaties uit te voeren en nog wat extra boeken op mijn e-reader te placeren. Bon, ik heb nog wat spullen nodig voor in de tuin, die ga ik me nu aanschaffen. Het is middag, zeer zonnig weer, er zal dus weinig volk zijn in het magazijn en dan ben ik weer rap thuis. Tot morgen
De kortste nacht is voorbij, de langste dag ook en mijn verjaardag is ook weeral gepasseerd. Het was een enorm goede dag met veel wensen van bekende en op mijn blog, ook onbekende schrijvers. En als ik zo deze morgen met halfslapende ogen eens naar mijn spiegelbeeld keek, was ik best tevreden met wat ik zag. Ik zag er geen dag ouder uit dan eergisteren, beter zelfs, ik vond dat ik wat jonger oogde. Dat kan natuurlijk ook gelegen hebben aan het getemperde licht (ik ben nogal gierig om electriciteit te gebruiken als het niet nodig is) en mijn ogen die niet meer zo goed zien. Maar laat me zeggen, dat ik 'dik' tevreden ben, al is het maar op een illussie. Ik heb nog wat kramieksneetjes liggen als ontbijt en een pralineke voor bij de koffie deze namiddag. En aangezien het nu al volop zon is, zal het buiten genieten worden, eindelijk, van wat warmte. Ik heb er lang moeten op wachten, zoals iedereen. Vandaag is het ook de verjaardag van de 'blijde intrede' in mijn huis van Raziel, dat soms schattige engeltje/bengeltje van een hondje. Zes jaar is hij al mijn compagnon de route. Waar ik ben is hij, en omgekeerd ook behalve in de winkels, bij de kapper en dokter. Dat is het verslag van the day after. Het is ook the day after de winst van de Rode Duivels. Eerst was er tot ten treure toe verslag van de verkiezingen, nu zal er tot ten treure toe, iedere stap en pass van de sjotterkes, geanaliseerd worden. Die 90 minuten op een gemilimetreerde grasmat is het waard om er uren en dagen over te palaveren en gazetten mee vol te schrijven. Vandaag is het dan ook nog eens het BK wielrennen in Zottegem. Al die sport is om er zot van te worden. Daarna begint de Tour de France en zijn er de Olympische spelen. Ik zal veel programma's moeten opnemen om bij slecht weer toch iets anders op het scherm te krijgen dan sport. Dat was mijn verslag van de laatste dag van week 25 van het jaar Onzes Heeren 2024. Tot morgen
Dat 'meisje van 1948' is haar 75e jaar uitgestrompeld, maar fier rechtop haar 76e zomer tegemoet getreden. De ballonnen en de vlagjes hingen weer aan mijn hekje, met dank aan mijn buurvrouw en 'happy birthday to you' werd aan datzelfde hekje gezongen door mijn vrienden. De verjaardag kan niet meer stuk, want ook de tuinman kwam mijn gras fatsoeneren zodat mijn hofke er ook weer prachtig bij ligt. En nu is het nog wachten op de zomerzon die men mij beloofd heeft. Nu rest me nog een laatste overzicht te geven en wel van een 'actieve hobby'. Niet echt aan mij besteed maar bij de senioren en jongere snaken fervent en met passie beoefend. Voor mij al zeker niet hardlopen of klimmen op heuvels, bergen of muren. Dat is nooit mijnen dada geweest en zal het nooit worden. Zelfs de duinen vind ik al moeilijk in dat losse zand te bestijgen. Wat ik nooit gedaan heb en vanseleven niet zal doen is boksen, bootcamp, surfen en skateborden. Wat ik wel veel gedaan heb als kind was rolschaatsen niet met skates of skeelers, maar gewoon met een ijzeren zool met riempjes opgenageld en 4 ijzeren wieltjes eronder. In mijn jonge jaren deed ik ook nog aan tennis, geen padellen zoals nu de grote hype is. In de school beoefenden we ook basketbal en volleybal, maar eens de schoolbanken uit het zicht was er van die sporten ook geen sprake meer. Zwemmen heb ik altijd graag gedaan en nu is het nog pootje baden dat ik doe of over de golfjes springen samen met de hond. Fietsen hoort er ook niet meer bij, al heb ik vroeger, tot een tiental jaren geleden, heelw wat kilometers afgetrapt. Dansen deed ik ook graag, maar die activiteit is ook afgevoerd. Wat blijft er nog over om enigszins actief genoemd te worden? Wandelen. Maar vandaag zal dat niet gebeuren. Ik ga genieten van de gekregen pralines, rozijnenboterham met boerenboter en een chocomelk erbij. En als de zon tevoorschijn komt, genieten van haar stralen. Tot morgen
De vroegste zonsopkomst van het jaar en de laatste zonsondergang van het jaar, 22u. Beide niet te zien omwille van de langste grijze dag van het jaar. Weliswaar in droge omstandigheden, wat ook al positief is samen met de 17°C. En nu maar hopen dat de weerberichten eens zullen uitkomen. In ieder geval, de mensen geloven de weervrouwen want het was een drukte van jewelste in het groot warenhuis. Na de kapbeurt, die iets langer duurde dan normaal, het afhalen van mijn chocoladerepen bij mijn buurvrouw, die ze nog voor mij gaat halen in Brugge, een spelletje met de hond en een boterham, ben ik ook richting winkel gereden. De kooplusigen sleurden bakken bier en water naar de wachtende auto's, voor mij stond crème glace op mijn lijstje van onmisbare aankopen want de inwendige mens heeft niet alleen water nodig maar ook heel koude voedingbij hittegolven. Vooraleer nu een beetje te rusten hadden jullie nog mijn blog te goed en krijgen jullie ook nog een paar suggesties om tijdens de voorziene warmte je bezig te kunnen houden. Dit zijn de knutselhobby's voor volwassen. Kaarten maken, glas-in-lood maken genre tafellampen van Tiffany, zeefdrukken, papier-maché à la Delphine, boetseren genre prinses Beatice (NL), mozaïek, keramiek, kaarsen maken om een huis sfeervol te maken. Keuze genoeg. Wie ook zijn keuze gemaakt heeft na de verkiezingen ondanks zjn vele voorkeurstemmen is good ald boy, Jan. Hij wil zijn rol in het Vlaamse parlement niet opnemen om niet voortdurend in aanvaring te komen met Annick, die blijkbaar niet zijn beste vriendin is, niettegenstaande ze tot dezelfde partij behoren, Ze werkt met haar woordenvloed en betweterigheid op zijn zenuwen. Hij blijft zich liever thuis amuseren en nog eens op tv-komen bij "Vrede op Aarde" rond Kerstdag.Tot morgen
Een gewone dag met de routine van iedere donderdag: poetsmorgen. Als je een poetsdienst nodig hebt is er geen keuze van dagen om te kuisen. Dan zijn het vaste afspraken waar niet onderuit te komen is. Dat heeft zijn voor en zijn nadelen. Zo is er toch iedere week een poetsbeurt in mijn huis. De ene week is dat voor de slaapkamer, badkamer, trap en keuken, de andere week is dat voor keuken, terras (soms), living, bureautje en hal. Zo wordt alles in mijn huis op geregelde tijdstippen toch eens onder handen genomen. Het voordeel van zo'n regeling op vaste dagen is wel, dat ik niet meer aan kuisen hoef te denken voor de rest van de week en ligt er alles spic en span bij als ern onverwacht bezoek komt. Gisteren was het nog goed weer en dan is wat werken in de tuin toch plezant. De tuinman doet dan wel het zware snoeiwerk maar af en toe ga ik toch nog eens met de snoeischaar over de hagen en andere struiken om alles fris, gezond en keurig afgelijnd te houden. Deze namiddag zal ik nog wat verder doen want ik heb gisteren niet alles kunnen doen. Vervolg van de hobby's, ditmaal over 'technische hoby's'. Dat is nu wel iets dat niet aan mij besteed is, maar velen kunnen zich daar uren, dagen en weken mee bezighouden. Het van hét is het 'tiktokken', het photoshoppen, 3D printen. Modelbouw, robots bouwen, drones bouwen en besturen. Een podcast maken wat ook weer zeer gegeerd is en apps ontwikkelen. Natuurlijk ook sleutelen en repareren van fietsen en als men dan moe is eijn eigen gebrouwd sap drinken zoals daar zijn zelf gemaakte wijn of bier of appelsap. Vervelen kan een mens zich nooit doen. Er is zo veel te doen en voor ieders interesse, vaardigheid en kundigheid, wat. tot morgen
