this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Mrs.Bo and Mr. Silver
17-03-2010
de week in beeld...
Baby Tibo kon niet naar mijn verjaardagsfeestje komen omdat hij die dag zo ziek was, hij had heel hoge koorts, moest veel overgeven en had diaree.
Maandag kon hij niet naar de kribbe en kwam hij een hele dag naar zijn nana'ke.
De kleine, zieke, brave jongen heeft bijna de hele dag geslapen en wanneer hij niet sliep was het voldoende om eens flink geknuffeld te worden, wat ik natuurlijk graag gedaan heb.
Dinsdag en woensdag is hij bij zijn andere grootmoeder en donderdag en vrijdag komt hij terug naar ons. Hopelijk is hij dan weer voldoende genezen om volgende week terug naar de kribbe te gaan.
Ik ben benieuwd welke bacterie of virus hij dan weer gaat opdoen?
Ik hoop dat het mooie lenteweer nog even blijft duren, dan kunnen we morgen met hem een lange wandeling doen.
Maandag namiddag had de papa van Tibo vrij en hebben vader en zoon verder gewerkt aan onze bijkeuken. Nog even doorbijten en het is af.
Hieronder zie je de beginfase en daarna hoe het er nu 'gedeeltelijk' uitziet. Hoewel ik bang was van 'trop is teveel' met al het wit, stoort het me nu helemaal niet dat alles wit is, de ruimte is precies twee keer zo groot.
Dinsdag had ik dan een dagje vrij om even te bekomen van de vorige drukken dagen - de zilveren surfer gaat dan op stap met zijn ex-collega's - en daarom was het de geschikte dag om vriendin Paz uit te nodigen voor een babbeltje.
Hieronder zien jullie het prachtig geschenk dat ze voor mijn verjaardag heeft gemaakt .
Ze heeft (zonder dat ik er iets van wist) een foto van mij en de kleinkinderen gekopieerd, deze vervolgens aangepast en verkleind en dan heeft ze er een stempel van laten maken, zodat ik nu mijn persoonlijke boekenstempel heb.
Ik ben er ongelooflijk blij mee en ik vind dat ze de gelijkenis van mezelf en twee kleinkinderen ongelooflijk heeft weten te vatten, voor alle blogvrienden en familie en vrienden die haar kennen - ze is toch een veelzijdige artiest nietwaar?
Niet enkel kan ze fantastisch goed acteren, maar bovendien kan ze uitstekend tekenen en schilderen.
Ik kreeg de mail die je hierna kan lezen pas toegezonden. Meestal lees ik mails en gaan ze de prullemand in, maar toevallig zag ik onlangs op TV iets gelijkaardig in een medische uitzending.
Misschien hebben jullie deze mail ook ontvangen, goed, dan moet ge niet verder lezen hé
Wij senioren komen nu allemaal op een respectabele leeftijd en de richtlijn hieronder vermeld is zo gemakkelijk te onthouden dat ik het zelfs kan.
Nu is het maar hopen dat mijne zilveren het ook kan onthouden, wat ik betwijfel.
Hij is er zo eentje zoals die oude in DADS ARMY ( Brits feuilleton op TV ). Die stond ook altijd stokstijf midden in de kamer te roepen : "don't panic don't panic" maar ondertussen gebeurde er niets.
Enfin, ik ga mijn best doen om het hem nog eens goed uit te leggen, maar ik weet zijn antwoord nu al : "gij doet altijd onnozel, ik ga toch niet weten of het nu echt is of niet"
Maar nu serieus, hier wat je moet doen indien iemand zonder reden struikelt, valt of raar doet :
G.A.S. Het moeilijkste deel is het herkennen van een beroerte, de correcte diagnose stellen en de patiënt binnen de drie uur medisch behandelen, wat niet gemakkelijk is.
Herkennen van een beroerte: Je hoeft slechts "3" stappen te onthouden.
Soms zijn symptomen van een beroerte moeilijk te identificeren. Spijtig want het gemis aan opmerkzaamheid loopt bijna altijd uit op een ramp. Het slachtoffer van een beroerte kan ernstige letsels overhouden indien de mensen bij wie hij is, de symptomen niet tijdig herkennen.
Dokters zeggen dat een omstaander een aanval kan herkennen door het stellen van drie simpele vragen: G * Vraag de persoon om te GLIMLACHEN (de mondhoeken moeten beiden simultaan omhoog gaan).
A * Vraag hem de ARMEN ALLEBEI OP TE STEKEN (de armen moeten beide gelijktijdig en met dezelfde moeite omhoog te tillen zijn). S * Vraag de persoon om te SPREKEN, om een SIMPEL ZINNETJE TE ZEGGEN (Coherent, bv: "Het is zonnig vandaag" er mag geen gebrabbel tussen zijn)
Nota: een ander teken van een beroerte is dit: Vraag de persoon om zijn tong uit te steken. Als de tong scheef trekt, als deze naar de ene of andere kant trekt, is dat ook een teken van een beroerte.
Als hij of zij moeite heeft met eender welke van deze taken, bel dan onmiddellijk 100 of 112 en beschrijf de symptomen aan de dispatcher.
Benadruk dat er haast is geboden !
Een cardioloog zei, dat als iedereen minstens tien andere mensen kan verwittigen, er zeker één leven gered kan worden.
Je kan ook FAST proberen onthouden: BEDANKT SIEKE
F = FACE of gelaat ( mond staat scheef of mondhoeken hangen naar beneden, vragen om te lachen of tanden te laten zien)
A = ARMEN (kijk of een arm of been verlamd is, vraag aan het slachtoffer om ogen te sluiten en beiden armen voor zich uit te strekken met de handpalmen naar boven)
S = SPRAAK ( ga na of het slachtoffer moeite heeft om te spreken, laat desnoods een zin herhalen)
T = TIJD (probeer te weten te komen hoelang deze klachten al duren)
Hier zit ik weer met ijskoude, bibberende teentjes tengevolge van een -hopelijk laatste- winterprik!
'k heb wel dikke sokken aan, maar mijn voeten en mijn rug blijven koud aanvoelen. Geloof me ... er is nog sneeuw op komst en ik ben Frank Deboosere niet
Vorige week begon slecht met een heel zieke Tibo.
Nog erger was het dat hij nog zieker werd en er zelfs een ziekenhuis opname nodig was, gelukkig maar voor één nacht.
Het laatste nieuws : de koorts is weg, de longen zijn
terug proper, hij houdt zijn eten in langs onder en boven....maar hij staat nu wel vol rode uitslag.
Pfffft.... nu maar vingers en koude tenen gekruist houden dat hij niet dezelfde weg opgaat zoals Seppe ocharme, die om de haverklap elke bacterie en virus overneemt.
Zijn mama en papa hadden vandaag gepland om een standje te zetten op onze plaatselijke parochiale rommelmarkt.
De nu te kleine meisjes kleding van onze kleindochter mag weg, nu hun derde kindje een jongen bleek te zijn.
Mr. Silver is gisteren even gaan meehelpen om hun standje op te zetten terwijl ik ging lampetteren met mijn blogmaatjes.
Ik hoef jullie niet te vertellen dat het weer supergezellig was en dat we 's avonds ijsblokjes op onze moe-gebabbelde tongen moesten leggen.
Ik hoor jullie al denken : 'niet moeilijk zo'n kwetterende stel kippen', maar wees gerust, onze geliefde haan Ludovicus moet voor de dames niet onderdoen hoor!
Door de ziekte van Tibo staan de werken in onze bij-keuken momenteel op hold.
Zoon 2 ging vorige week de electriciteit aansluiten, maar door alle hierboven vermelde omstandigheden is het er natuurlijk niet van gekomen.
Mr. zilveren Handige Harry heeft wel het overige werk zo goed mogelijk alleen gedaan, zelfs de klinken hangen aan de nieuwe kast.
Onze machines werken allemaal mits verlengdraden her en der verspreid door de keuken, maar ach, dat vinden we allemaal veel minder erg dan de gezondheid van Tibo.
Gisterenavond zijn wij na de blogmeeting nog een hapje gaan eten.
Donderdag en vrijdag zijn zo'n beetje de 'kookdagen' van Mr. Silver geworden.
Hij is wel een heel handige Harry maar hij kan ocharme nog geen ei koken, maar al goed, want anders was hij bijna perfect en van een perfecte man wordt ge snel misselijk nietwaar?
Donderdag moet alles snel snel, want dan gaat hij Schwiegermutti bezoeken en dan eten we pizza of fritjes van de frituur en 's vrijdags gaan we soms een hapje eten.
Plezant... zo eens niet hoeven te koken, want soms heb ik echt geen inspiratie meer.
Ik zag (dankzij info van vriendin Paz) gisteren mijn fluitende oor specialist op TV in de laatste show.
Tot nu heeft hij me niet kunnen helpen en mijn oren zullen héél héél hard moeten fluiten vooraleer ik hem iets in mijn hersenen laat implanteren.
De magnetische schokken heb ik al gehad en ook die hebben niet geholpen, bijster gezellig waren ze niet bepaald te noemen.
Ik heb zo'n beetje het gevoel dat ik voor de Prof. een proefkonijn ben.
Ik heb nu drie weken lang weer een bepaalde medicatie moeten nemen (heeft ook niet geholpen) en ik moet nu terug contact opnemen met het UZA om te starten met een andere soort medicatie waar ik een beetje huiverig tegenover sta.
De nieuwe medicatie die ik zou moeten nemen is een lichte
vorm van dezelfde medicatie die ze geven aan mensen die afkicken van drugs omdat die soms zaken zien die er niet zijn.
Volgens de Prof. hoor ik zaken (dat gefluit) dat er niet is en daarom zou deze medicatie mij 'misschien' ook kunnen helpen.
Verder kreeg ik een berg papieren mee om in te vullen voor een wetenschappelijke studie van de Prof.
Snappen jullie wat mijn sex leven te maken kan hebben met tinnitus ???
Ikke niet, maar de vragen staan er !
Enfin ik besluit zelf of ik ze invul of niet hé.
Misschien is de Prof. tegelijk aan een ander onderzoek bezig en slaat hij zo twee vliegen met één klap.
Ik keek net naar buiten en merkte dat de donker grijze lucht precies plaats maakt voor een iets lichter grijze lucht... joepie de poepie, ik ben met héél weinig tevreden.
Roll on springtime....
Bon, blogje bijgewerkt, nu blogjes lezen en vanmiddag gaan we eens kijken of zoon en schoondochter al wat verkocht hebben op de rommelmarkt.
Ondertussen komen we daar bijna iedereen tegen die we kennen en ik ben er zeker van dat Mr. Silver na de rommelmarkt met heel veel goesting een Parochiaal Duveltje zal willen drinken.
Toedeloekes.
@ Natoken : gisteren je lieve bericht ontvangen, we hebben allemaal aan u gedacht en u heel hard gemist hoor.
Zondag hebben we geluk gehad hé, we zijn ontsnapt aan het ergste van een hevige storm, vergeleken met de landen in onze omgeving toch.
Door regen en wind zijn we bij schoondochter 1 geraakt en hebben we samen haar verjaardag gevierd. Kleinzoon en zoon 1 (zijne papa dus) hadden gezorgd voor lekkere hapjes en de moeder van schoondochter voor lekkere taart.
Maandag, het begin van een nieuwe week.
Onze kleine schat Tibo was nog altijd flink ziek. De antibiotica slaat precies niet aan en heel de dag had het bazeke nog hoge koorts en wou enkel geknuffeld en gesust worden, wat we natuurlijk met veel plezier een hele dag gedaan hebben..
Vandaag neemt zijn mama een dag sociaal verlof en gaan ze nog maar eens naar de pediater.
Ze zouden daar korting bonnetjes moeten uitdelen, want als ze er niet met Seppe zitten is het met zijn zusje en nu weerTibo.
Ach, wij hebben vroeger net hetzelfde meegemaakt met hun papa en spijtig genoeg lijkt het alsof ze zijn genen geërfd hebben.
Wij hebben ook de ondergrondse garage van onze pediater afbetaald.
Wat onze bijkeuken betreft: het was te verwachten, onze keuken is amper drie jaar oud maar een blauwe kast was niet meer te vinden.
Helemaal in de put slenterden we door de Ikea tot ik bij de slaapkamers plots eentje zag "volledig in 't wit." Alles ton sur ton, tot zelfs de kaarsen toe.
Ik remde zo bruusk dat ik remsporen achterliet, Mr. Silver botste tegen me aan en ik zei : " maar zie nu eens shoeke, da's helemaal niet lelijk hé, alles zo in't wit..."
Mr. Silver doet al het werk maar heeft eigenlijk qua keuze niet veel in de pap te brokken, dus hij koos voor het wijze antwoord : " euh ja, euh dat ziet er niet slecht uit hé."
waarop we meteen terug stevenden naar de afdeling keukens en prompt een witte kast bestelden.
Die kast hangt nu tegen de witte tegels, boven de witte afwasmachine, de witte droogkast, de witte microgolf oven en de witte frigo. Enkel mijn zwarte Kenwood stoofpot stoort het geheel. Nu heb ik spijt dat ik geen witte gekocht heb.
Ach...vandaag kan al niet meer kapot, er schijnt er een heerlijk lentezonnetje door het glas van de veranda en alles schittert en blinkt.
Mijn zonnebril ligt klaar voor de zomer
@ Petra et al: ik denk toch niet dat ik de deuren ga overschilderen, het ziet er veel te proper uit.
@ Lipske : die avatar kon ik maken via een nieuwsbrief van mijn provider Scarlet. Je kon het maar één keer maken en de nieuwsbrief heb ik al uit mijn mailbox gewist, sorry hoor zoeteke.
@ Natoken : gisteren niet aan de computer geraakt wegens onze zieke baby, maar toch nog een heel gelukkige verjaardag gewenst.
Baai de wee : ik meen dat ik al groene scheutjes zie doorkomen bij de planten die we van u gekregen hebben. Je laat me op tijd toch weten wanneer ik de Dahlia's moet planten hé?
enfin tot seffens, want Mr. Silver wil van deze rustdag genieten door me mee te nemen naar Ikea.
't ja ieder heeft zo zijn eigen idee van rusten nietwaar? Mijn idee is een pyamadag, maw. de hele dag rondhangen in je pyama en NIKS doen, maar ge moet al eens iets doen voor uwen Handige Harry.
Van Handige Harry gesproken, samen met zoon 2 hebben ze heel hard gewerkt in de bijkeuken en het is nu net voor die bijkeuken dat we naar Ikea moeten om een nieuwe kast te kopen. Mijn keuken is blauw/wit en vermits de nieuwe tegels in de bijkeuken wit zijn was het natuurlijk mijn idee om daar een blauwe kast te hangen. Kwestie van in de zomer geen zonnebril in de keuken te moeten dragen door een overdaad aan wit.
Om mijn dag goed te maken zijn mijne zilveren : "goh shoeke, dat blauw van onze keuken zullen ze zeker niet meer hebben, maar de witte kasten nog wel, daar ben ik zeker van". Lap ... wat nu? Enfin dat zullen we straks bij Ikea beslissen, wit op wit kan gewoon niet, desnoods maar een ander blauw, de twee ruimtes zijn toch gescheiden door een deur.
Vandaag is hij voor de eerste keer na de strenge winter naar zijn co-tuin getrokken met vriend/schoonvader van zoon 2. Ze gaan proberen groenten te kweken remember ??? Benieuwd of het zal lukken, maar kom, zo blijven ze toch van't straat. Het zal plezant zijn in deze regen.
Hij lag vannacht al te niezen en te proesten!
Maar dat zal zeker niet van het werken in de tuin zijn, neeje, we hebben deze week nogal dikwijls ons jongste kleinzoon opgepast, want dat baazeke was flink ziek.
Zes maanden oud, de immuniteit verkregen van de lekkere melk van mama, is nu foetsjie, weg....
Nu moet hij zijn eigen weerstand en immuniteit beginnen opbouwen en dat gaat natuurlijk gepaard met het overnemen van alle microben, bacteriën en virussen die de ronde doen in de kribbe en bij zus en broertje.
Maar 't is een lieve zieke hoor, zelfs helemaal ondergesch...t..n lacht hij met een grote tandeloze grijns waar je niet aan kunt weerstaan.
Bon, als ik een beetje deftig wil voorkomen in de winkel zal ik daar nu best werk van maken, want ik zit nog in mijn pyama mode.
Toemaatje à la Kommaneuker :
In de klas van kleinzoon 1 (9 jaar) vroeg de leerkracht : "wie heeft er grootouders die spelletjes spelen op de computer?"
waarop onze kleinzoon zijn vinger omhoog stak.
Toen zei hij me met ogen waar de trots uitstraalde : " zeg nana, ik was de enige die mijn vinger omhoog stak, goed hé? " en ikke, de nana, ook zo fier als een gieter natuurlijk.
Zou ik nog even tijd hebben voor een spelletje Mahjong en Bejeweled? Nee ... ik denk het niet.
Middle-of-the-Night Insomnia - Insomnia characterized by difficulty returning to sleep after awakening in the middle of the night or waking too early in the morning. Also referred to as nocturnal awakenings. Encompasses middle and terminal insomnia.
Middle insomnia - waking during the middle of the night, difficulty maintaining sleep. Often associated with pain disorders or medical illness.
Voilà, één van die twee hierboven zal het zijn zeker?
Ik lag al twee uur te draaien en te keren en besloot toen maar op te staan.
't is niet de eerste keer dat ik zo iets doe. Wat hebt ge er nu aan om wakker in uw bed te liggen draaien en keren en op de duur begint ge aan van alles en nog wat te denken en te piekeren gelijk zot.
Nee, 't is beter op te staan en uw wakkere periode nuttig te besteden zoals ik nu doe.
Mijn blogje bijschrijven.
'k heb daarstraks nog druppeltjes Contramal genomen, dit op aanraden van meneer doktoor, die beweert dat mijn pijnen gewoon een gevolg van 'slijtage' en 'de ouden dag' zijn. Hij zal het wel best weten zeker, hij heeft ervoor gestudeerd.
Toch geloof ik hem niet 100% en ga ik binnen afzienbare tijd naar een andere specialist, die van ons Lewieke. Een tweede opinie kan nooit kwaad hé?
Meneer doktoor heeft me ook aangeraden om wat meer te bewegen en dankzij de gulle vrijgevigheid van ons aller schat Lipske, heb ik nu voor mijn TV een hometrainer staan. Ik kijk nu al fietsend naar opgenomen TV programma's.
Het is wel een raar zicht zo'n fiets in de living, maar gewoon naar een stomme muur zitten kijken terwijl je fietst is ook niet het van het, zeg nu zelf.
Daarnet was het kop of munt : ga ik fietsen voor de TV of ga ik me aan de computer zetten?
De computer heeft gewonnen en sebiet ga ik op Facebook nog wat onnozel spellekes spelen en wie weet, misschien val ik dan terug in't slaap.
Insomnia ofte slapeloosheid is wel een mes dat aan twee kanten snijdt. Vermits je om twee uur 's morgens klaarwakker bent val je 's avonds om acht uur als een blok in't slaap.
Enfin, ik moet me er 'bij manier van spreken' bij neerleggen, niks aan te doen, 't is nu zo.
Even nadenken wat er de voorbije dagen gebeurd is, kwestie van mijn dagboek op punt te houden.
Gisteren waren broer Ardennen en zijn vrouw hier op bezoek.
Eergisteren ben ik met de Red Hatters naar het Echt Antwaarps Theater geweest : 'Mijn vrouw zit in Egypte' oeps ... Freudiaans slippertje ... 'Mijn vrouw zit op Kreta'.
Het was zo lang geleden dat ik nog naar het EAT was geweest dat ik me vergist had en stond te wachten op de andere Red Hatters voor 'het Arenberg schouwburg.' in plaats van links in de straat voor het EAT. Enfin, we hebben mekaar uiteindelijk toch gevonden.
Het was zoals te verwachten een leuk stuk en we hebben goed gelachen. Ik begrijp echt niet waarom ze op een zondag namiddag niet af en toe zo'n stuk volksvermaak op TV uitzenden. Op enkele Franse posten zie je toch regelmatig een toneelstuk in dialect. Het hoeft toch altijd geen zware cultuur te zijn nietwaar?
Wat voor eergisteren gebeurd is ben ik inmiddels vergeten, mijn agenda ligt beneden en blijkbaar begint mijn korte termijn geheugen ook al te sputteren.
Ah ja .. ik weet het terug, ons huis is al heel de week een bouwwerf, ik zou het bijna vergeten hebben.
De bijkeuken wordt met de dag mooier en de prachtige witte tegels vallen schitterend mee. Zoon en vader hebben de hele week heel hard gewerkt en het begint er echt heel goed uit te zijn.
Wat die tegels betreft : ventje trok me mee naar de stockverkoop bij een lokale tegelhandelaar. Ik vond op die afdeling mijn goesting niet, ging daarna binnen in de winkel en vond daar wel mijn goesting. Mr. Silver trok me vervolgens terug naar de stockverkoop en zei : " 't is maar een bijkeuken hé shoeke, een machinekamer, het hoeft geen fortuin te kosten."
Bon, ikke terug met hem naar de stockverkoop en wat zag mijn lodderig oog : een stock ongelooflijk prachtige tegels.
Ik zei tegen mijne lekkere : "voilà zie, dat is't. Deze vind ik ècht prachtig", waarop mijn wederhelft één tegeltje bekeek, vervolgens de doos, bleek uitsloeg en zei : " gij zijt niet goe zeker, deze kosten een fortuin" en me vervolgens stante pede weer de winkel in trok en ik zonder enig morren de tegels kreeg die ik eerst gekozen had.
't is maar een kwestie van hoe ge het aanpakt hé?
Allez, mijn blogje is weer bijgewerkt, nu ga ik Bejeweled en Mahjong spelen tot mijn oogbollen uit hun kasten vallen.
Hier zie daar zie ...we zijn terug van weggeweest.
"Uit het oog, uit het hart": zegt men hier, maar in Engeland zegt men : "absence makes the heart grow fonder" en ik sluit me bij het tweede aan.
Ik heb jullie allemaal gemist en ik hoop omgekeerd hetzelfde.
Voor we vertrokken was Seppe ziek en het bleek weer een longonsteking te zijn. Dat ventje heeft nu echt geen geluk hé? Maar ge ziet er nooit aan. Zelfs zo ziek is hij springlevend. Gelukkig vertrouwt schoondochter het nooit en laat ze hem tijdig nakijken door de kinderarts en weer bleek straffe medicatie nodig.
Net voor we vertrokken werd zijn zusje ziek uit sympathie en bij haar werd een keel en oorontsteking vastgesteld.
Maar kom, er is meer nodig om de familie Bojako thuis te houden.
Ziek of niet ziek... weg waren we.
drie neefjes
De kleinkinderen hebben hun microobkes doorgegeven aan hun grootmoeder en die zit momenteel met een krakende, hese stem, maar waarschijnlijk door de sterke medicatie voor Herniaretta heeft ze er bitter weinig hinder van.
Mr. Silver en ik zijn na het verblijf met onze kinderen nog broer Ardennen gaan bezoeken, hij woont trouwens maar vijftien minuten van het dorpje waar we verbleven.
Maar wat een rit? !!!!
Ons tommeke stuurde ons via de kortste weg naar hun dorp maar hield geen rekening met een spekgladde steile weg.
Boven aan de top besliste onze auto dat het welletjes was en gleden we zachtjes achterwaarts de steile helling terug af naar beneden.
Peentjes heb ik gezweet en ik heb Mr. Silver nog nooit zo bleek gezien.
Wreed slecht voor onzen tikker.
Voorzichtig hebben we daarna, op aanraden van broer Ardennen de route van de bus gevolgd, op die weg wordt altijd gestrooid, tank ze lord. (gotzeidank)
Enfin, nu zijn we weer thuis en omdat het krokusvakantie is heeft onze zoon 2 afgesproken met zijn padre dat deze week onze machinekamer (bij keuken) helemaal opnieuw afgekapt, beplaatsterd en betegeld wordt.
Die Handige Harry's besparen me een fortuin.
Ons huis ziet er momenteel wel uit alsof er een bom gevallen is, maar dat zal iedereen wel begrijpen die ooit verbouwd heeft terwijl men er woont.
Ik ga deze tekst en wat foto's nu op mijn blogje zetten, want ik sta ook een week achter met het lezen van mijn favoriete blogjes.
Vandaag een kleinkindloze dag, ge kunt niet geloven hoe rustig het nu in huis is.
Mr. Silver had al drie weken zijn 'dinsdag drankje met zijn ex-collega's' afgezegd, maar stond erop om vandaag te gaan, wat zijn volste recht is natuurlijk.
Ik vind het moeilijk (door Herniaretta) om alleen twee kindjes bij te houden, vandaar dus ook voor mij die kleinkindvrije dag.
Kleinzoon 4 moet stilletjesaan ook beginnen wennen aan een volle dag in de kribbe, hoewel ik nog zoveel mogelijk probeer om hem halve dagen bij te houden.
Hij is een dan ook een droom van een baby, die enkel eventjes knort wanneer hij honger, dorst of een vuile pamper heeft. Lossen we deze probleempjes op, dan worden we beloond met een stralende, tandeloze glimlach.
Gisteren had Seppe echter ook een hoestje en we werden gevraagd of we ook op hem konden passen.
Op Seppe passen is een ander paar mouwen. Hoestje of geen hoestje, zijn Duracell batterijtjes draaien al hoestend nog altijd op volle toeren. 's avonds waren Mr. Silver en ik stikkapot, waarop zoon 2 zei : "ja dat hebben wij alle dagen hé." maar ik vraag me af of hij nog zo zal spreken wanneer hij zo oud is als wij?
Mr. Silver, aangestoken doorNatoken en haar echtgenoot, heeft er nu een hobby bij.
Samen met de schoonvader van zoon 2 hebben ze besloten om een groententuintje aan te leggen en er ook een kippenkot op te zetten met twee kippen, die zullen zorgen voor verse eitjes. Twee kippen bezorgen ons per dag één ei de man, als alles goed gaat tenminste.
Ik vind het leuk dat twee gepensioneerde bompa's een hobby erbij nemen, maar deze hobby is een pieteklein beetje bedenkelijk.
De grond is in bruikleen, zo meen ik toch begrepen te hebben, van een stokoude dame. Het ligt er zo maar te liggen en zij vindt het niet erg dat iemand er nuttig gebruik van maakt.
Nog een bedenkelijk feit vind ik dat de grond héél dicht bij het crematorium ligt.
Onze erwtjes en peekes en andere eventuele groenten en tikkeneikes zullen vruchtbaar (of bezoedeld) worden door de uitlaatgassen van iemand zijn nonkel Jef of tante Germaine die net het heden voor het hiernamaals heeft geruild.
Stel bovendien dat na al de moeite van het planten 'dezer gewasschen' de stokoude madam, eigenares van de grond, ter plekke doodvalt en het stuk grond opgeëist wordt door de erfgenamen, dan is al de moeite van de twee plantende, schuppende bompa's 'vruchteloos' geweest.
Toen ik dit zijdelings even opmerkte aan mijne zilveren, wuifde hij het zoals altijd achteloos weg met de woorden : "gij zijt toch altijd nen doemdenker zenne".
Deze woorden heb ik al meermaals gehoord, maar één van ons twee moet toch met beide voeten op de grond blijven.
Enfin, stel dat we nooit een eerste oogst mogen oogsten, dan zullen de twee bompa's er waarschijnlijk toch wat plezier aan beleefd hebben.
Ten eerste biedt het hen een ontsnappingsroute aan - even weg van vrouw en kinderen- en in de serre zal wel op regelmatige tijdstippen gerust worden, en er zal vast en zeker een tuinstoel en een bak Duvel staan om eens uit te blazen en hun dorst te lessen.
In mijn verbeelding zie ik hen al staan, rustend op hun schup, en het doet me denken aan een tafereel uit één van mijn lievelingsboeken: Boerenpsalm van Felix Timmermans.
Mr. Silver wordt mijnen boer Wortel... schoon hé?
Het wordt trouwens een druk weekend, er zal van tuinieren de eerste dagen niet veel meer in huis komen.
Vrijdag vertrekken we voor een lang weekend naar de Ardennen, de krokusvakantie begint. (zie video hierboven van vorig jaar)
Zoals elk jaar huren we daar een huis met ontzettend veel slaapkamers samen met onze kinderen en kleinkinderen.
Heerlijk om elk jaar zo eens allemaal samen te zijn. De kinderen doen lange wandelingen en ik blijf thuis, luister naar het stromen van de Ourthe, lees een boek of rust in de zetel.
't Zal nog veel te koud zijn om in de tuin te liggen - nog slechts één maandje en 't is lente.
Kijken jullie er ook zo naar uit?
Baai de wee :
Genieten jullie ook zo van het TV programma : 'In Godsnaam' met Annemie Struyf op TV één.
Ik vind het een heerlijk programma en ik vind haar onschuldige, lieve manier van interviewen ongelooflijk verfrissend en boeiend.
Lap, woensdag vandaag, de week is weeral half, niet te geloven.
't Is gelukkig niet meer zo nat als gisteren, maar het kan nog keren. Ik heb niet naar de weerberichten geluisterd.
Bij Broer Ardennen blijkt het nog erger, die zit bedolven onder een pak sneeuw en kan daar enkel nog met een 4x4 rijden.
Vorige zondag zijn wij, als afsluiter van de feestmaanden, met schoondochter, de twee oudste kleinzoontjes en neef en zijn familie, naar de pantomime Sleeping Beauty gaan kijken in de Arenberg schouwburg, opgevoerd door BATS (The British American Theatrical Society).
Een Pantomime moet je tenminste één keer in je leven gezien hebben als kind en onze twee oudste kleinzonen zijn nu op de leeftijd dat ze een gekend sprookje in een andere taal wel kunnen volgen.
Pantomimes dateren van de middeleeuwen, een soort Comedia dell Arte en Pantomimes zijn in Engeland zo traditioneel als Buckingham Palace, darts, cricket en Roast Beef en Yorkshire pudding. Ze worden altijd opgevoerd rond de kerstperiode en zijn steeds gebaseerd op bekende sprookjes.
Het spel is heel simpel : een meisje verkleed als jongen, die de zoon is van een man verkleed als vrouw, wint het hart van een meisje, hou je vast : verkleed als meisje en bijgestaan door één of meerdere personen verkleed als dieren. Bovendien is er altijd een 'Dame' van de partij.
De jongen die de hoofdrol speelt is dus een meisje en hij is'de held'. Deze persoon zal verliefd worden op de prinses, haar redden en lang en gelukkig zullen ze verder leven, zoals in bijna alle sprookjes.
Het meisje dat de hoofdrol speelt is dus wèl een meisje, een ècht meisje en meestal het mooiste meisje van de groep. Ze is jong en onschuldig.
The Dame : is een caricatuur van een vrouw gespeeld door een man, gekleed als een soort Drag Queen en ze loopt als een rode draad door heel het stuk.
Verder heb je ook altijd een chorus. Een pantomime is geen echte pantomime zonder chorus, zij zorgen voor zang en dans en hier komen de jongste acteurs van de groep aan bod.
Een flinke dosis Slapstick is ook nodig als ingrediënt voor een goede pantomime.
Verder wordt ook verwacht dat het publiek actief deelneemt aan het hele gebeuren.
Men verwacht bv. dat heel de zaal luid BOE roept elke keer de boze heks op het toneel verschijnt, verder moeten de kinderen de acteurs verwittigen van gevaar door bv. "Behind you!" te gillen wanneer een slechterik zich achter de goede bevindt.
Op het einde van de pantomime is er dan nog samenzang met de hele zaal. Zondag werd uit volle borst de Hokey Cokey door allen meegezongen.
Vervolgens worden alle kinderen verzocht om mee op het podium te komen en natuurlijk mogen de in de zaal gesmeten snoepjes niet ontbreken.
We hebben er allemaal van genoten. Proficiat BATS !
De volgende dagen van de week bracht ik vooral door in wachtzalen van dokters.
Mijn huisarts had de uitslag van mijn botscan gekregen en zei me : "Sleet hé madam, sleet en artrose, niks aan te doen, ik zal u wat straffere pijnstillers voorschrijven en ge zoudt toch best vermageren hoor, misschien een hometrainer overwegen?" Duh....
Ik ben dus nu van Dafalgan Codeïne ge-upgrade naar drie maal tien druppeltjes Contramal, maar ik kan me niet verzoenen met het idee dat ik dit voor de rest van mijn leven moet doen.
Ik heb mijn huisarts dan ook gezegd dat ik om een tweede opinie ga vragen aan een andere rugspecialist.
Gisteren was het dan de beurt aan mijn nog steeds lustig fluitende oren.
Ik moest nu bij THE BIG MAN himself komen, de neurochirug.
HIJ was wel een dik anderhalf uur te laat op onze afspraak.
Ik krijg daar behoorlijk het Sch...t van.
Wij moeten altijd op tijd zijn, maar artsen verontschuldigen zich zelfs niet als ze anderhalf uur te laat zijn, het lijkt de normaalste zaak van de wereld te zijn.
Enfin, alle testen waren achter de rug en ook hij knikte bedenkelijk toen hij me het uiteindelijk resultaat meedeelde:
"Mevrouw, op de scan en op de EEG is activiteit te zien die er niet zou mogen zijn, maar er wel degelijk is. U hoort een geluid, maar het is er in feite niet."
Chinees ??? Ja, voor mij ook hoor.
Om nu te proberen van dit geluid 'dat er niet is maar dat ik wel hoor' af te komen, moet ik nu experimenteren met geneesmiddelen. Ik moet wel zeggen dat ik dit ook écht niet prettig vind, maar ja, voortdurend fluitende oren zijn ook niet bepaald prettig.
Ik kreeg verder een dikke bundel vragen mee, die ik bij het volgend bezoek degelijk ingevuld terug moet meebrengen. Ik denk dat ik nu deel uitmaak van een research programma naar oorsuizen.
Enfin, 't kan ooit misschien in de verre toekomst iemand helpen nietwaar.
Waarschijnlijk door de Contramal en de andere nieuwe pillen zit ik er niets mee in
't Is zo'n beetje zoals de man die per ongeluk Valium kreeg van de apotheker voor zijn buikloop ... hij had nog steeds buikloop maar zat er ook niet meer mee in.
Voilà, mijn dagboekje is bijgeschreven.
Nu mezelf toonbaar maken voor de rest van de wereld, want straks komen de twee oudste kleinzoontjes tot hun mama uitgeslapen is na haar nachtshift.
Donderdag was het op de school van kleindochter en Seppe een pedagogische studiedag, opvang was nodig.
Zoon 2 vroeg ons of wij het zagen zitten om die dag op beide kindjes te passen en of hij Tibo naar de kribbe moest doen.
Ach..waar er twee zijn kunnen er drie zijn nietwaar?
Ik sprong 's morgens gezwind uit mijn bed - bij manier van spreken dan wel - om onze kleinkroost te ontvangen om 8,30 uur.
Mr. Silver bleef lekker doorsnurken.
Toen de bende arriveerde gaf ik de tweede oudste de toelating om hun grootvader uit zijn bed te trekken, waarop Seppe meteen de trap opstoof.
Seppe is nu wat je kan noemen op: 'orkaan' leeftijd.
Volgens mij geven mijn kinderen hem Duracell batterijtjes als ontbijt, maar hij doet alles met zo'n brede, guitige lach dat je ongewild moet meelachen.
Ik had 's morgens snel een gemakkelijke jogging broek aangetrokken met een gemakkelijke pull, dat ook bestand is tegen de onverwachte bloepjes van Tibo en gemakkelijk kan uitgewassen worden.
Kleindochter bekeek me van top tot teen en zei met smekende ogen : "nana ik wil ook graag zo'n zachte broek", waarop ik in mijn kinder-reserve-kleding-kast dook en voor haar een rode jogging broek en dito T shirt vond.
Zij heeft er de hele dag zo fier als een gieter mee rondgelopen en was heel teleurgesteld toen ik haar zei dat de reserve kleedjes hier moesten blijven.
Seppe daarentegen vroeg me na de middag waarom ik nog steeds in mijn pyama rondliep.
Nu moet ik zeggen, indien ik iets later was opgestaan, dan had ik waarschijnlijk na de middag nog steeds in mijn pyama rondgelopen, want ik had nog geen moment tijd gehad om van kleding te wisselen.
Verbazend hoe zo'n drie kleine kindjes twee volwassen mensen een hele dag in de weer kunnen houden.
Toen hun papa hen rond vier uur kwam ophalen zakten mijne zilveren en ik uitgeput in de zetel.
Ik zei : " Nu begrijp ik waarom men best zo vroeg mogelijk met kinderen moet beginnen, hoe heb ik het vroeger ooit klaargespeeld?"
Mr. Silver kon amper pap zeggen en knikte gewoon ja met z'n hoofd.
Ik moest plots terugdenken aan de blog van Fons van Keukenweetjeswaar ik onlangs een interessante item over de huisvrouw van vroeger had gelezen.
Ik zocht het even terug op en liet het aan Mr. Silver lezen.
Ik ben ervan overtuigd dat Fons het me niet kwalijk zal nemen wanneer ik het hier nog eens op mijn blog plaats.
Nu kan je ermee lachen, maar onze vaders - en echtgenoot -verwachtten inderdaad vroeger die behandeling toen ze van hun werk naar huis kwamen. Jaja... ook mijne zilveren.
Hij moest nu, zoveel jaar nadien, met schroom toegeven, dat kindjes verzorgen bijzonder zwaar werk is en indien hij het toen beseft had, hij zich anders zou gedragen hebben.
Ik gaf hem de heilige absolutie.
Hier dan een:
Echt uittreksel uit een Katholiek schoolboek voor de afdeling "Huishoudkunde" voor meisjes uitgegeven in 1960.
Maak dat het eten klaar is
Maak de zaken op voorhand klaar, de avond voordien als het moet, zodat een heerlijke maaltijd hem opwacht als hij terug keert van zijn werk. Het is een vorm van duidelijk maken dat je aan hem hebt gedacht en je bezorgd bent over zijn noden. De meeste mannen hebben honger als ze thuis komen en het vooruitzicht op een stevige maaltijd (vooral als het hun lievelingskostje is) maakt deel uit van de noodzakelijke warme verwelkoming.
Wees op tijd klaar
Neem voor jezelf een kwartier rust voor hij thuis komt om te ontspannen.
Werk uw opmaak een beetje bij, doe een band in je haren en wees fris en bevallig.
Hij heeft een zware dag achter de rug samen met mensen die hem overladen met werk en zorgen.
Wees dus opgewekt en een beetje interessanter dan laatstgenoemden. Zijn zware dagtaak moet opgevrolijkt worden en daar ligt ergens jouw taak dat het zo wordt.
Breng orde op zaken
Maak nog een laatste ronde door de voornaamste kamers van het huis juist voor je man thuis komt.
Verzamel de schoolboeken, speelgoed, papieren enz. en neem nog vlug het stof af op de tafels.
Gedurende de koudste maanden van het jaar
Je moet een gezellig vuurtje aanmaken waarnaast hij zich kan koesteren en ontspannen. Uw man zal het gevoel krijgen van in een ordelijke en rustige haven te zijn aangekomen en dat maakt jou ook gelukkig.
Voor zijn comfort zorgen bezorgt jou een enorme persoonlijke voldoening.
Breng het geluid op een minimaal niveau
Bij zijn aankomst zet je best al het geluid af van wasmachine, droogkast of stofzuiger.
Probeer de kinderen kalm te krijgen. Wees blij hem te zien. Verwelkom hem met een warme glimlach en toon de oprechtheid van uw wil om hem te bevallen.
Luister naar hem
Het zou kunnen dat je een dozijn belangrijke zaakjes aan hem wilt vertellen, maar daarvoor is zijn thuiskomst niet het geschikte moment. Laat hem eerst spreken, herinner je dat zijn onderwerpen belangrijker zijn dan de uwe. Maak ongeveer dat het zijn avond wordt.
Maak nooit je beklag als hij laat thuis komt
Klaag nooit als hij laat thuis komt voor de maaltijd of zelfs als hij de hele nacht wegblijft.
Bekijk het als kleinschalig in vergelijking met wat hij heeft moeten doorstaan gedurende de dag. Instaleer hem comfortabel. Vraag hem zich te ontspannen in de zetel of te gaan rusten in bed. Maak een warme of frisdrank klaar.
Schud de kussens op en stel voor zijn schoenen uit te trekken. Spreek hem aan met een zachte, vredelievende en plezante stem. Stel hem geen vragen wat hij heeft gedaan en twijfel nooit aan zijn oordeel of zijn rechtschapenheid. Denk er aan dat hij de meester is in huis en uit deze functie zal hij steeds zijn wil uitoefenen met eerlijkheid en waarheid.
Wanneer hij klaar is met eten, ruim de tafel af en doe vlug de afwas
Als je man vraagt om te helpen wijs zijn voorstel af want hij zou zich kunnen verplicht voelen om het steeds weer te doen en na een zware dagtaak heeft hij geen nood aan extra werk.
Zet hem aan om zich aan zijn favoriete bezigheden te wijden. Toon je interesse hiervoor zonder hem het gevoel te geven dat je op gelijke voet komt op zijn gebied. Als je zelf kleine bezigheden hebt, doe ze zonder praten en storen, want zijn interesse punten zijn meestal belangrijker dan die van de vrouw.
Uiteindelijk de avond
Breng het huis in orde zodat het klaar is voor de volgende morgen. Denk er aan eventueel een ontbijt op voorhand klaar te maken. Het ontbijt van je man is uiterst belangrijk als hij op een positieve manier zijn zware dagtaak moet aanvatten.
Eenmaal dat jullie in de slaapkamer zijn aangekomen maak je je klaar om zo vlug mogelijk in bed te komen.
Niettegenstaande de vrouwelijke hygiëne
Een grote rol speelt, mag het niet de bedoeling zijn dat uw man de rij moet doen om in de badkamer te komen, zoals hij moet doen om zijn trein te halen. Zorg er echter wel voor dat je het beste voorkomen hebt als je gaat slapen. Tracht een voorkomen te hebben dat innemend is zonder uitdagend te zijn. Als je een nachtcrème moet aanbrengen of krulspelden, wacht tot hij slaapt want het zou hem kunnen ergeren bij het zien van een dergelijk schouwspel net voor hij slaapt.
Wat de intieme relaties betreft met je man
Het is heel belangrijk je te herinneren wat jullie elkaar beloofden bij het huwelijk en voornamelijk de belofte van gehoorzaamheid. Als hij van oordeel is onmiddellijk te willen slapen dan zal het zo zijn. Te allen tijde word je geleid door de wil van je man en oefen je op geen enkel moment druk op hem uit om hem tot een intieme relatie te stimuleren.
Als je man voorstelt te paren
Aanvaardt met nederigheid maar houdt steeds in het achterhoofd dat het plezier aan de man is besteed en veel belangrijker is dan dat van een vrouw. Als hij zijn orgasme bereikt is een beetje gekreun van jou kant niet misplaatst, integendeel het zal hem overtuigen dat jij er ook plezier aan hebt beleefd.
Als je man minder normale handelingen voorstelt
Gedraag je gehoorzamend en lijdzaam maar geef je eventueel ongenoegen aan door een stilzwijgen. Het is waarschijnlijk dat je man onmiddellijk zal inslapen. Breng je kledij weer in orde, breng je schoonheidsproducten aan alsook je haarverzorging.
Nu mag je de wekker zetten
Om zeker even voor je man op te zijn in de morgen. Zo kan je hem een kop thee maken tegen dat hij wakker wordt.
Even tijd voor een bedenkelijke bedenking, 't is al lang geleden nietwaar?
Ik heb maandagavond laat gekeken naar het eerste deel van een programma op BBC1: "Britain's Really Disgusting food" met Alex Riley, BBC's 'connoisseur of rubbish food'.
Na het bekijken van dit programma word je misschien niet op slag vegetariër, maar er zullen toch vleessoorten zijn die je nooit meer met plezier door je strot zal krijgen, zoals bv. hotdogs, chickenburgers, hamburgers etc.
Neem je tijd en bekijk de video's hierna. Ze zijn spijtig genoeg niet in het Nederlands, maar ze spreken voor zichzelf.
Wanneer je weet dat je goedkope hotdog, hamburger, kippeburger of chicken Kiev voornamelijk bestaat uit de geperste resten vlees én het karkas van een koe of kip, ondermeer ogen, neus, teelballen, beenderen, huid, ofte ... “Ears, eyes, eyelids, noses, brains, lips, nipples, bum-holes, testicles, penises, bones, ball-bags...”, dan ben ik ervan overtuigd dat je hotdog beslist minder goed zal smaken.
In Engeland worden sommige vleesproducten door de FAS goedgekeurd met slechts 10% vlees en de rest is vleesafval en andere toebehoren. Op het etiket wordt dan vermeld : 'Economy' et ça suffit!
Een ander soort vlees dat geldt als 'vlees' op de ingrediënten lijst is MRM vlees ofte Mechanically Recovered Meat. (mechanisch bekomen vlees) - hoe dit gebeurt zie je in de onderste video.
Dit gebeurt niet enkel met kippen, maar ook uit de restanten van hele koe karkassen wordt een 'substantie' geperst dat in de Joekee ook geldt als : vlees.
Godzijdank kent mijn broer I een biologische boer in de Ardennen en kan ik misschien toch nog genieten van mijn volgende biefstuk.
Kleinzoontje IV heeft nog steeds wat men in de volksmond: ' Het Snot' noemt en dit neusslijmvocht en het hoestje, gepaard met koorts is meer dan voldoende voor een duidelijke 'Njet - no entrance - quarantaine' bij de Kribbe.
Begrijpelijk natuurlijk, want anders worden alle andere boelekes ook ziek hé.
Met als gevolg natuurlijk dat Mr. Silver en ik de voorbije week ons jongste schatje nog maar eens lekker vertroeteld hebben.
Dinsdag was er echter een quarantaine dag bij nana, moi dus, omdat ik 's morgens werd ingespoten met een radioactief spul.
Mij werd gezegd dat ik 24 uur uit de buurt van baby's en zwangere vrouwen moest blijven.
Groen-gloeiend (van al dat radioactief spul) zijn Mr. Silver en ikzelf een hapje gaan eten vooraleer ik enkele uren later terug naar het ziekenhuis toog (mooi woord hé?) om aldaar Herniaretta voor de elfendertigste keer te laten scannen.
De uitslag van mijn botscan dwarrelt nog ergens rond in cyberland. Volgende week zal het - bij leven en welzijn - in de PC van mijn huisarts gearriveerd zijn.
Woensdag hebben we kleinzoontjes I en II opgevangen, want op school was het een pedagogische studiedag.
De dag vloog voorbij. Tegenwoordig moet je niet meer buiten om een kinder video te huren, je bestelt het gewoon via de kabel. Lang leve de technologie!
Kleinzoon II wou vervolgens graag tekenen en zijn voorkeur gaat uit naar Dino's zoals je kan zien op de foto. Elke dinosaurus die ooit heeft bestaan kent hij bij naam en hij kan ze allemaal tekenen.
Kleinzoon I daarentegen speelde liever op de computer en samen hebben we, later op de dag, verder gelezen in het spannend boek dat hij bij had.
Gisteren avond zijn we met bijna al onze blogmaatjes gaan kijken naar blogvriendin Paz, die meespeelde in het stuk: "Yerma vraagt een toefeling" bij het Dion Theater, alwaar mijne zilveren -als hobby- elke week meewerkt met de technische ploeg. Zij zorgen ondermeer voor het decor.
Yerma is een stuk voor + 16 jaar omwille van het euh ... liederlijk taalgebruik en de inhoud van het stuk.
Ik denk dat ik niet enkel voor mezelf spreek wanneer ik schrijf dat het ontzettend goed gespeeld werd. Een heel dikke proficiat aan de hele cast.
Mijn woordenschat van Vlaamse scheldwoorden en andere expliciete taal is er serieus op vooruit gegaan.
Hoewel Mr. Silver mee het decor heeft helpen bouwen, moet ik tot mijn spijt zeggen dat ik vond dat het er heel belabberd uit zag. Zo kan ik ook decors bouwen. Ik vermoed dat ze (de technische ploeg) daar op woensdag avond veel plezanter zaken te doen hebben dan decors bouwen
Mr. Silver protesteerde nadien fel, dat het minimalistisch decor een keuze van de regisseur was en dat er bijzonder hard en lang was gewerkt aan het ineen timmeren van een ramp ( euh...oprit ) dat een acteur-echtgenoot toeliet om full speed, per fiets het podium op en af te rijden.
Allez, we zullen dat dan maar geloven hé?!
Morgen gaan we nog maar eens nieuwjaar vieren, deze keer met Schwiegermutti en twee van onze goede vrienden, die mee voor haar gezorgd hebben toen wij in Australië waren.
Vandaag had ik een rustdag ingelast - af en toe moet er zo eentje tussen zitten nietwaar?
Ik besloot om er een echte wellness dag van te maken, maar dan een goedkope, maw. thuis en gratis.
Ik liet mijn bad vol lopen en kieperde er een zakje oranje bollen in - een kerst cadeautje.
Vermits ik normaal nooit 'bollen' in mijn badwater doe, was ik in de veronderstelling dat ze gevuld waren met badschuim.
Ik vleide vervolgens mijn Rubensiaans lijf zachtjes neder in het dampende, warme water waarin de oranje bollen ronddreven en ik kneep er eentje open.
Tot mijn verbazing kwam er olie uit.
Tot mijn nog grotere verbazing waren alle bollen aan het oplossen en even later dreef ik - bij manier van spreken - rond in een oliebad.
Gelukkig was Mr. Silver naar de Reno beurs, want had hij me dan vastgepakt, dan was ik uit zijn armen gefloept van vettigheid.
Ik voelde aan als een paling in een emmer snot. (het liederlijk taalgebruik van gisteren zit blijkbaar nog steeds in mijn hoofd).
Bij nader inzien had ik misschien maar één oranje bol 'per bad' mogen gebruiken, maar ja, al doende leert men.
Ik heb daarna dan maar een douche genomen en me duchtig gewassen met ordinaire Sunlight zeep om het vet te verwijderen, ik vreesde al dat er CIF aan te pas zou komen.
Maar nu ga ik mijn wellness dag verder zetten en me neervleien in de zetel met een glaasje bijzonder lekkere Australische wijn en het laatste nieuwe boek van Ben Elton verder lezen.
Er is niet veel nodig om gelukkig te zijn, zeg dat ik het gezegd heb! ;-)
Vandaag heb ik wat tijd over - tot nu toch - dus snel even alles up to date brengen.
Maandag en dinsdag was het baby-opvang-dag.
Dat was weer even wennen, zo'n kleine baby vraagt meer aandacht dan de wat oudere kleinkindjes.
Papke erin, boerke eruit, protjes vanonder, eten van gisteren vervolgens eruit in de pamper, verversen en puf ... ge zijt twee uur verder vooraleer ge het beseft.
Daarna een flinke wandeling om het schatje terug in slaap te wiegen.
Bij een broodnodige rustpauze omwille van Herniaretta, die ik sus met een glaasje lekker warme gluhwein, ontmoetten we tot onze grote verbazing Lea, de halve trouwboek van ons aller Ludovicus.
De twee glunderende grootmoeders bewonderen samen de dik ingeduffelde slapende baby en we oooeee'n en aaaa'en er duchtig op los.
Woensdag moest ik babysit forfait geven, want mijn hersenen moesten weer gezapt worden omdat mijn oren niet meer zouden fluiten.
Jaja...als ze niet met naalden in mijn knoesels steken voor mijn rug, dan zappen ze mijn hersenen voor mijn fluitoren.
De ziekenkas zal lachen, maar ik lach ook maar groentjes hoor, 'k ben nog nooit van mijn leven zo dikwijls in ziekenhuizen geweest.
De lieve jongen, diep in de koude kelders van het UZA, zei dat de EEG 'iets' had aangewezen vooraan in het midden van wat nog rest van mijn hersenen.
De vorige keer werd er gezapt op het hersendeel waar het gehoor zich situeert, maar nu ging hij zappen waar er 'iets' was vastgesteld.
Ik zette me schrap en incasseerde verbeten de kleine, venijnige tikjes van de electronische voorhamer tegen mijn hersenpan, ik voelde het daveren en trillen tot in mijn sinussen en mijn tanden.
Ik hoop echt dat die dokters weten wat ze daar doen, want indien ik voordien geen hersenbeschadiging had, dan zal ik dit nu beslist wel hebben vrees ik.
Trouwens ik vraag me af welk 'bruikbaar' deel van de hersenen zich bevindt in mijn voorste hersenkwab, dat ze nu aan het be-stroomstoten zijn.
Seffens verander ik, zoals Jack Nicholson in 'One flew over the cuckoo's nest', in een soort zombie na een lobotomie.
Enfin, de toekomst zal het uitwijzen.
Mr. Silver zegt dat ik altijd al een raar madam ben geweest en dat het zeker niet zal opvallen wanneer ik nog raarder begin te doen.
Van uwen snurk-slaapgenoot zult ge het maar krijgen. (diepe zucht)
Gisteren was het dan weer de bijeenkomst van mijn blogvrienden en ik spreek zeker niet voor mezelf wanneer ik schrijf dat we daar allemaal ongelooflijk van genieten en er naar uitkijken elke maand.
Nu moet ik me heel dringend wat gaan fatsoeneren, want ons voorlaatste nieuwsjaarsfeestje is vanavond en zoals ik er nu uitzie kan ik echt niet onder de mensen komen.
Spijtig, want met dit weer zijn mijn dikke wollen sokken, de dikke warme oma sjaal rond mijn schouders en mijn thermisch ondergoed nog steeds heerlijk om te dragen, in huis dan wel.
Ik heb ook al ongelooflijk geniet gehad van mijn hoge Australische UGG boots, die ik bij grote kou zoals nu zelfs in huis durf dragen.
Ik vraag me wel af wanneer ze zo'n warme botten ooit nodig hebben in Australië ???
Gedaan met feesten, enfin bijna toch. Nog één receptie en één feestje en dan zijn we er door.
2010 begint met wreed spannende kleding! Trop is teveel zei VDB altijd, en de man had gelijk, zeg dat ik het gezegd heb.
Er zijn op deze aardkloot bijzonder sterke vrouwen, die bikkelhard zijn en die kunnen weerstaan aan al het lekkers dat hun voorgeschoteld wordt, maar spijtig genoeg behoor ik niet tot die categorie.
Ik behoor tot de categorie die bij het vertrek thuis altijd denkt : ‘ik ga vandaag enkel water of Cola light drinken en ik zoek tussen al het lekkers een tomaatje en een blad sla' - da's mijn WW training (al drie keer gedaan).
Ik zei dus : ik vertrek thuis met die intentie, maar ‘maain fleish is zoe swak', zou schwiegermutti zeggen, want zodra mij het eerste glaasje bubbels wordt aangereikt, neem ik die met een grote smile aan en zoeven al mijn goede voornemens met warp snelheid uit het raam.
's Avonds in bed lig ik me dan vreselijk schuldig te voelen, maar vandaag meen ik het: enkel water en brood zal het worden!
Vandaag is het niet enkel D-day, maar ook T-day.
Tibo-day.
De mama van Tibo begint vandaag, na vier maanden zwangerschapsverlof, terug te werken en om de stap naar de kribbe (voor beiden) wat gemakkelijker te maken, had ik voorgesteld om hem een tijdje slechts halve dagen naar de kribbe te doen. Mr. Silver en ik zouden hem dan 's middags in de kribbe ophalen en hem na de middag rotverwennen, zodat het kind er ocharme geen trauma aan overhoudt.
Zo'n schattig klein, mollig baby dropke ineens in het diep gooien, dat kan toch gewoon niet hé, zeg nu zelf?!
Maar wat denkt ge ? ..... juist !
Gisteren belde de mama van Tibo :
"euh... nana, ik heb slecht nieuws, Tibo hoest nog altijd en nu maakt hij ook koorts. Hij kan zo toch niet naar de kribbe hé, ziet ge dat misschien zitten om hem een hele dag bij te houden, morgen na het werk gaan we onmiddellijk naar de dokter, want dat hoesten blijft maar duren en nu hij ook wat koorts maakt worden we ongerust."
Mijn grootmoederhart bloedde meteen emmers vol en ik zei : "maar natuurlijk kind, ge kunt dat schatje toch niet ziek naar de kribbe doen, wat is een halve dag meer?"
't zal tenslotte ons laatste 'boeleke' zijn ( eventuele latere ongelukjes buiten beschouwing latend, ne mens moet altijd voorzichtig zijn met wat hij zegt/schrijft nietwaar? )
Voilà en hier zit ik nu, klaar en paraat : 't is zeven uur vijfendertig 's ochtens, buiten ligt er nog een pak sneeuw, 't vriest dat het kraakt en de verwarming moet nog aanslaan, gelukkig heb ik mijn ultra dikke sokken aan en mijn dikke, warme oma sjaal rond mijn schouders hangen.
Knap! Echt een foto om in Vogue te zetten.
Gelukkig ben ik niet beroemd en zijn er geen paparazi die 's morgens vroeg met een camera rondlopen.
Een paar dagen geleden was zoon 2 alleen thuis met zijn drie kindjes en wat kan je dan beter doen dan bij je ouders langs gaan? Alle hulp is dan welkom.
Kleindochter had haar lievelingspop 'Robbie' meegebracht en Robbie mocht van haar een tijdje komen logeren bij nana en doeshka* (*Mr.Silver).
's Avonds toen de rust in huis weer was nedergedaald en doeshka al in zijnen beddenbak lag te snurken, vond nana dat het tijd was dat Robbie moest slapen.
Ze wikkelde hem lekker warm in, gaf hem een teder nachtzoentje op zijn neus en legde hem te slapen in de box.
De volgende ochtend :
Nana was al uren op en zat rustig de krant te lezen toen doeshka eindelijk ook opstond en 'de blaffeturen*' (*rolluiken) omhoog trok.
Hij draaide zich om, liep voorbij de box en riep toen luid:
"GODVERDOEMME ZE ZIJN DE KLEINE GISTEREN VERGETEN MEE TE NEMEN".
Met een lijkbleek gezicht stond hij aan de box met zijn hand op zijn hart te hijgen van 't verschieten.
Ik lag in een deuk van't lachen.
Het zijn die kleine dingen die het leven toch soms zo plezant maken nietwaar?
Mr. Silver aan het werk ( zie video ...... hahahahahaha) .....
Halookes,
Zoals velen al dachten ... 't is hier tenhuize Bojako weer wreed druk en daarom blijft er natuurlijk bitter weinig tijd over om aan de computer te komen.
Wij feesten er hier op los dat het niet meer gewoon is!
De vierentwintigste kwamen alle kinderen en kleinkinderen hier bij ons eten en 's morgens moest ik nog eerst voor een EMG naar het ziekenhuis. Ik was niet zeker wat een EMG was, maar ik vermoedde dat het iets te maken had met naalden en mijn vermoeden werd bevestigd.
Ik begrijp nu waarom ik onmiddellijk een afspraak kreeg toen ik telefoneerde naar het ziekenhuis ... er zat geen kat, ik was binnen en buiten in een half uur.
Hoewel ik aan 'meneer doktoor' trachtte uit te leggen dat mijn rugpijn zich situeerde ergens boven mijn staartbeentje en dat de pijn uitstraalde naar mijn rechter bil (ofte hesp) begon de lieve man toch maar naalden in mijn enkel en rechter onderbeen te prikken. Ondanks mijn protest dat mijn onderbeen nog behoorlijk functioneerde en vrij pijnloos was, bleef hij stoïcijns verder prikken.
Het eindresultaat was zoals verwacht : " ik vind niets mevrouwtje, misschien moet u een botscan overwegen, of wacht even, ik merk in de computer dat u al een botscan heeft gehad, maar dat is al vier jaar geleden, misschien kunt u nog eens een botscan laten doen, er is inmiddels misschien wat veranderd aan de toestand. En mevrouw, vergeet niet, we worden allemaal een dagje ouder hé ... misschien wat artrose hier en daar en misschien wat euh ...overgewicht ...."
jajajajaja ... alsof magere mensen geen pijnlijke rug of hernia krijgen! Kom zeg, ik begin het beu te worden.
Ik vroeg of hij mij geen spuitje kon geven op de pijnlijke plaats zodat ik een tijdje verder zou kunnen, maar hij beweerde dat dit beter zou gebeuren na de botscan.
Enfin, Bojako naar huis, nog maar een pijnstiller genomen en verder het feest voorbereid met hulp van hare Zilveren, die ondertussen bij de Fons van blog 'Keukenweetjes' iets was gaan halen. (Bedankt hoor Fons, ge zijt een schat, maar dat wist ge al zeker!)
Met Kerstdag zijn we verder gaan feesten bij zoon 1 en schoondochter en gisteren hebben we hier dan weer Kerstmis gevierd met Schwiegermutti en schoonbroer en schoonzus zee.
Vandaag gaan we Kerstmis vieren bij neef en zijn vrouwtje en oudejaar gaan we vieren bij broer 2 en schoonzus met onze beste vrienden. Nieuwjaarsdag dan weer bij zoon 2 en schoondochter.
HOE WILLEKEKIK NU VERMAGEREN ???????
Verder, bij gebrek aan tijd, want seffens komt zoon 2 met de drie kinnekes, wat sfeerbeelden....
Zalig Kerstfeest en Gelukkig Nieuwjaar aan al onze lieve blogvrienden van ons en van al onze kleinkindjes!
dit jaar hebben de jongens toch een prachtige sneeuwman kunnen maken in de tuin , maar zoals je hieronder kan zien ...
ook de sneeuwman heeft nu blijkbaar last van artrose en overgewicht.... huh !
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
