this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Mrs.Bo and Mr. Silver
20-01-2010
jakkes en bwjakkes en nog van dattes ...
Even tijd voor een bedenkelijke bedenking, 't is al lang geleden nietwaar?
Ik heb maandagavond laat gekeken naar het eerste deel van een programma op BBC1: "Britain's Really Disgusting food" met Alex Riley, BBC's 'connoisseur of rubbish food'.
Na het bekijken van dit programma word je misschien niet op slag vegetariër, maar er zullen toch vleessoorten zijn die je nooit meer met plezier door je strot zal krijgen, zoals bv. hotdogs, chickenburgers, hamburgers etc.
Neem je tijd en bekijk de video's hierna. Ze zijn spijtig genoeg niet in het Nederlands, maar ze spreken voor zichzelf.
Wanneer je weet dat je goedkope hotdog, hamburger, kippeburger of chicken Kiev voornamelijk bestaat uit de geperste resten vlees én het karkas van een koe of kip, ondermeer ogen, neus, teelballen, beenderen, huid, ofte ... “Ears, eyes, eyelids, noses, brains, lips, nipples, bum-holes, testicles, penises, bones, ball-bags...”, dan ben ik ervan overtuigd dat je hotdog beslist minder goed zal smaken.
In Engeland worden sommige vleesproducten door de FAS goedgekeurd met slechts 10% vlees en de rest is vleesafval en andere toebehoren. Op het etiket wordt dan vermeld : 'Economy' et ça suffit!
Een ander soort vlees dat geldt als 'vlees' op de ingrediënten lijst is MRM vlees ofte Mechanically Recovered Meat. (mechanisch bekomen vlees) - hoe dit gebeurt zie je in de onderste video.
Dit gebeurt niet enkel met kippen, maar ook uit de restanten van hele koe karkassen wordt een 'substantie' geperst dat in de Joekee ook geldt als : vlees.
Godzijdank kent mijn broer I een biologische boer in de Ardennen en kan ik misschien toch nog genieten van mijn volgende biefstuk.
Kleinzoontje IV heeft nog steeds wat men in de volksmond: ' Het Snot' noemt en dit neusslijmvocht en het hoestje, gepaard met koorts is meer dan voldoende voor een duidelijke 'Njet - no entrance - quarantaine' bij de Kribbe.
Begrijpelijk natuurlijk, want anders worden alle andere boelekes ook ziek hé.
Met als gevolg natuurlijk dat Mr. Silver en ik de voorbije week ons jongste schatje nog maar eens lekker vertroeteld hebben.
Dinsdag was er echter een quarantaine dag bij nana, moi dus, omdat ik 's morgens werd ingespoten met een radioactief spul.
Mij werd gezegd dat ik 24 uur uit de buurt van baby's en zwangere vrouwen moest blijven.
Groen-gloeiend (van al dat radioactief spul) zijn Mr. Silver en ikzelf een hapje gaan eten vooraleer ik enkele uren later terug naar het ziekenhuis toog (mooi woord hé?) om aldaar Herniaretta voor de elfendertigste keer te laten scannen.
De uitslag van mijn botscan dwarrelt nog ergens rond in cyberland. Volgende week zal het - bij leven en welzijn - in de PC van mijn huisarts gearriveerd zijn.
Woensdag hebben we kleinzoontjes I en II opgevangen, want op school was het een pedagogische studiedag.
De dag vloog voorbij. Tegenwoordig moet je niet meer buiten om een kinder video te huren, je bestelt het gewoon via de kabel. Lang leve de technologie!
Kleinzoon II wou vervolgens graag tekenen en zijn voorkeur gaat uit naar Dino's zoals je kan zien op de foto. Elke dinosaurus die ooit heeft bestaan kent hij bij naam en hij kan ze allemaal tekenen.
Kleinzoon I daarentegen speelde liever op de computer en samen hebben we, later op de dag, verder gelezen in het spannend boek dat hij bij had.
Gisteren avond zijn we met bijna al onze blogmaatjes gaan kijken naar blogvriendin Paz, die meespeelde in het stuk: "Yerma vraagt een toefeling" bij het Dion Theater, alwaar mijne zilveren -als hobby- elke week meewerkt met de technische ploeg. Zij zorgen ondermeer voor het decor.
Yerma is een stuk voor + 16 jaar omwille van het euh ... liederlijk taalgebruik en de inhoud van het stuk.
Ik denk dat ik niet enkel voor mezelf spreek wanneer ik schrijf dat het ontzettend goed gespeeld werd. Een heel dikke proficiat aan de hele cast.
Mijn woordenschat van Vlaamse scheldwoorden en andere expliciete taal is er serieus op vooruit gegaan.
Hoewel Mr. Silver mee het decor heeft helpen bouwen, moet ik tot mijn spijt zeggen dat ik vond dat het er heel belabberd uit zag. Zo kan ik ook decors bouwen. Ik vermoed dat ze (de technische ploeg) daar op woensdag avond veel plezanter zaken te doen hebben dan decors bouwen
Mr. Silver protesteerde nadien fel, dat het minimalistisch decor een keuze van de regisseur was en dat er bijzonder hard en lang was gewerkt aan het ineen timmeren van een ramp ( euh...oprit ) dat een acteur-echtgenoot toeliet om full speed, per fiets het podium op en af te rijden.
Allez, we zullen dat dan maar geloven hé?!
Morgen gaan we nog maar eens nieuwjaar vieren, deze keer met Schwiegermutti en twee van onze goede vrienden, die mee voor haar gezorgd hebben toen wij in Australië waren.
Vandaag had ik een rustdag ingelast - af en toe moet er zo eentje tussen zitten nietwaar?
Ik besloot om er een echte wellness dag van te maken, maar dan een goedkope, maw. thuis en gratis.
Ik liet mijn bad vol lopen en kieperde er een zakje oranje bollen in - een kerst cadeautje.
Vermits ik normaal nooit 'bollen' in mijn badwater doe, was ik in de veronderstelling dat ze gevuld waren met badschuim.
Ik vleide vervolgens mijn Rubensiaans lijf zachtjes neder in het dampende, warme water waarin de oranje bollen ronddreven en ik kneep er eentje open.
Tot mijn verbazing kwam er olie uit.
Tot mijn nog grotere verbazing waren alle bollen aan het oplossen en even later dreef ik - bij manier van spreken - rond in een oliebad.
Gelukkig was Mr. Silver naar de Reno beurs, want had hij me dan vastgepakt, dan was ik uit zijn armen gefloept van vettigheid.
Ik voelde aan als een paling in een emmer snot. (het liederlijk taalgebruik van gisteren zit blijkbaar nog steeds in mijn hoofd).
Bij nader inzien had ik misschien maar één oranje bol 'per bad' mogen gebruiken, maar ja, al doende leert men.
Ik heb daarna dan maar een douche genomen en me duchtig gewassen met ordinaire Sunlight zeep om het vet te verwijderen, ik vreesde al dat er CIF aan te pas zou komen.
Maar nu ga ik mijn wellness dag verder zetten en me neervleien in de zetel met een glaasje bijzonder lekkere Australische wijn en het laatste nieuwe boek van Ben Elton verder lezen.
Er is niet veel nodig om gelukkig te zijn, zeg dat ik het gezegd heb! ;-)
Vandaag heb ik wat tijd over - tot nu toch - dus snel even alles up to date brengen.
Maandag en dinsdag was het baby-opvang-dag.
Dat was weer even wennen, zo'n kleine baby vraagt meer aandacht dan de wat oudere kleinkindjes.
Papke erin, boerke eruit, protjes vanonder, eten van gisteren vervolgens eruit in de pamper, verversen en puf ... ge zijt twee uur verder vooraleer ge het beseft.
Daarna een flinke wandeling om het schatje terug in slaap te wiegen.
Bij een broodnodige rustpauze omwille van Herniaretta, die ik sus met een glaasje lekker warme gluhwein, ontmoetten we tot onze grote verbazing Lea, de halve trouwboek van ons aller Ludovicus.
De twee glunderende grootmoeders bewonderen samen de dik ingeduffelde slapende baby en we oooeee'n en aaaa'en er duchtig op los.
Woensdag moest ik babysit forfait geven, want mijn hersenen moesten weer gezapt worden omdat mijn oren niet meer zouden fluiten.
Jaja...als ze niet met naalden in mijn knoesels steken voor mijn rug, dan zappen ze mijn hersenen voor mijn fluitoren.
De ziekenkas zal lachen, maar ik lach ook maar groentjes hoor, 'k ben nog nooit van mijn leven zo dikwijls in ziekenhuizen geweest.
De lieve jongen, diep in de koude kelders van het UZA, zei dat de EEG 'iets' had aangewezen vooraan in het midden van wat nog rest van mijn hersenen.
De vorige keer werd er gezapt op het hersendeel waar het gehoor zich situeert, maar nu ging hij zappen waar er 'iets' was vastgesteld.
Ik zette me schrap en incasseerde verbeten de kleine, venijnige tikjes van de electronische voorhamer tegen mijn hersenpan, ik voelde het daveren en trillen tot in mijn sinussen en mijn tanden.
Ik hoop echt dat die dokters weten wat ze daar doen, want indien ik voordien geen hersenbeschadiging had, dan zal ik dit nu beslist wel hebben vrees ik.
Trouwens ik vraag me af welk 'bruikbaar' deel van de hersenen zich bevindt in mijn voorste hersenkwab, dat ze nu aan het be-stroomstoten zijn.
Seffens verander ik, zoals Jack Nicholson in 'One flew over the cuckoo's nest', in een soort zombie na een lobotomie.
Enfin, de toekomst zal het uitwijzen.
Mr. Silver zegt dat ik altijd al een raar madam ben geweest en dat het zeker niet zal opvallen wanneer ik nog raarder begin te doen.
Van uwen snurk-slaapgenoot zult ge het maar krijgen. (diepe zucht)
Gisteren was het dan weer de bijeenkomst van mijn blogvrienden en ik spreek zeker niet voor mezelf wanneer ik schrijf dat we daar allemaal ongelooflijk van genieten en er naar uitkijken elke maand.
Nu moet ik me heel dringend wat gaan fatsoeneren, want ons voorlaatste nieuwsjaarsfeestje is vanavond en zoals ik er nu uitzie kan ik echt niet onder de mensen komen.
Spijtig, want met dit weer zijn mijn dikke wollen sokken, de dikke warme oma sjaal rond mijn schouders en mijn thermisch ondergoed nog steeds heerlijk om te dragen, in huis dan wel.
Ik heb ook al ongelooflijk geniet gehad van mijn hoge Australische UGG boots, die ik bij grote kou zoals nu zelfs in huis durf dragen.
Ik vraag me wel af wanneer ze zo'n warme botten ooit nodig hebben in Australië ???
Gedaan met feesten, enfin bijna toch. Nog één receptie en één feestje en dan zijn we er door.
2010 begint met wreed spannende kleding! Trop is teveel zei VDB altijd, en de man had gelijk, zeg dat ik het gezegd heb.
Er zijn op deze aardkloot bijzonder sterke vrouwen, die bikkelhard zijn en die kunnen weerstaan aan al het lekkers dat hun voorgeschoteld wordt, maar spijtig genoeg behoor ik niet tot die categorie.
Ik behoor tot de categorie die bij het vertrek thuis altijd denkt : ‘ik ga vandaag enkel water of Cola light drinken en ik zoek tussen al het lekkers een tomaatje en een blad sla' - da's mijn WW training (al drie keer gedaan).
Ik zei dus : ik vertrek thuis met die intentie, maar ‘maain fleish is zoe swak', zou schwiegermutti zeggen, want zodra mij het eerste glaasje bubbels wordt aangereikt, neem ik die met een grote smile aan en zoeven al mijn goede voornemens met warp snelheid uit het raam.
's Avonds in bed lig ik me dan vreselijk schuldig te voelen, maar vandaag meen ik het: enkel water en brood zal het worden!
Vandaag is het niet enkel D-day, maar ook T-day.
Tibo-day.
De mama van Tibo begint vandaag, na vier maanden zwangerschapsverlof, terug te werken en om de stap naar de kribbe (voor beiden) wat gemakkelijker te maken, had ik voorgesteld om hem een tijdje slechts halve dagen naar de kribbe te doen. Mr. Silver en ik zouden hem dan 's middags in de kribbe ophalen en hem na de middag rotverwennen, zodat het kind er ocharme geen trauma aan overhoudt.
Zo'n schattig klein, mollig baby dropke ineens in het diep gooien, dat kan toch gewoon niet hé, zeg nu zelf?!
Maar wat denkt ge ? ..... juist !
Gisteren belde de mama van Tibo :
"euh... nana, ik heb slecht nieuws, Tibo hoest nog altijd en nu maakt hij ook koorts. Hij kan zo toch niet naar de kribbe hé, ziet ge dat misschien zitten om hem een hele dag bij te houden, morgen na het werk gaan we onmiddellijk naar de dokter, want dat hoesten blijft maar duren en nu hij ook wat koorts maakt worden we ongerust."
Mijn grootmoederhart bloedde meteen emmers vol en ik zei : "maar natuurlijk kind, ge kunt dat schatje toch niet ziek naar de kribbe doen, wat is een halve dag meer?"
't zal tenslotte ons laatste 'boeleke' zijn ( eventuele latere ongelukjes buiten beschouwing latend, ne mens moet altijd voorzichtig zijn met wat hij zegt/schrijft nietwaar? )
Voilà en hier zit ik nu, klaar en paraat : 't is zeven uur vijfendertig 's ochtens, buiten ligt er nog een pak sneeuw, 't vriest dat het kraakt en de verwarming moet nog aanslaan, gelukkig heb ik mijn ultra dikke sokken aan en mijn dikke, warme oma sjaal rond mijn schouders hangen.
Knap! Echt een foto om in Vogue te zetten.
Gelukkig ben ik niet beroemd en zijn er geen paparazi die 's morgens vroeg met een camera rondlopen.
Een paar dagen geleden was zoon 2 alleen thuis met zijn drie kindjes en wat kan je dan beter doen dan bij je ouders langs gaan? Alle hulp is dan welkom.
Kleindochter had haar lievelingspop 'Robbie' meegebracht en Robbie mocht van haar een tijdje komen logeren bij nana en doeshka* (*Mr.Silver).
's Avonds toen de rust in huis weer was nedergedaald en doeshka al in zijnen beddenbak lag te snurken, vond nana dat het tijd was dat Robbie moest slapen.
Ze wikkelde hem lekker warm in, gaf hem een teder nachtzoentje op zijn neus en legde hem te slapen in de box.
De volgende ochtend :
Nana was al uren op en zat rustig de krant te lezen toen doeshka eindelijk ook opstond en 'de blaffeturen*' (*rolluiken) omhoog trok.
Hij draaide zich om, liep voorbij de box en riep toen luid:
"GODVERDOEMME ZE ZIJN DE KLEINE GISTEREN VERGETEN MEE TE NEMEN".
Met een lijkbleek gezicht stond hij aan de box met zijn hand op zijn hart te hijgen van 't verschieten.
Ik lag in een deuk van't lachen.
Het zijn die kleine dingen die het leven toch soms zo plezant maken nietwaar?
Mr. Silver aan het werk ( zie video ...... hahahahahaha) .....
Halookes,
Zoals velen al dachten ... 't is hier tenhuize Bojako weer wreed druk en daarom blijft er natuurlijk bitter weinig tijd over om aan de computer te komen.
Wij feesten er hier op los dat het niet meer gewoon is!
De vierentwintigste kwamen alle kinderen en kleinkinderen hier bij ons eten en 's morgens moest ik nog eerst voor een EMG naar het ziekenhuis. Ik was niet zeker wat een EMG was, maar ik vermoedde dat het iets te maken had met naalden en mijn vermoeden werd bevestigd.
Ik begrijp nu waarom ik onmiddellijk een afspraak kreeg toen ik telefoneerde naar het ziekenhuis ... er zat geen kat, ik was binnen en buiten in een half uur.
Hoewel ik aan 'meneer doktoor' trachtte uit te leggen dat mijn rugpijn zich situeerde ergens boven mijn staartbeentje en dat de pijn uitstraalde naar mijn rechter bil (ofte hesp) begon de lieve man toch maar naalden in mijn enkel en rechter onderbeen te prikken. Ondanks mijn protest dat mijn onderbeen nog behoorlijk functioneerde en vrij pijnloos was, bleef hij stoïcijns verder prikken.
Het eindresultaat was zoals verwacht : " ik vind niets mevrouwtje, misschien moet u een botscan overwegen, of wacht even, ik merk in de computer dat u al een botscan heeft gehad, maar dat is al vier jaar geleden, misschien kunt u nog eens een botscan laten doen, er is inmiddels misschien wat veranderd aan de toestand. En mevrouw, vergeet niet, we worden allemaal een dagje ouder hé ... misschien wat artrose hier en daar en misschien wat euh ...overgewicht ...."
jajajajaja ... alsof magere mensen geen pijnlijke rug of hernia krijgen! Kom zeg, ik begin het beu te worden.
Ik vroeg of hij mij geen spuitje kon geven op de pijnlijke plaats zodat ik een tijdje verder zou kunnen, maar hij beweerde dat dit beter zou gebeuren na de botscan.
Enfin, Bojako naar huis, nog maar een pijnstiller genomen en verder het feest voorbereid met hulp van hare Zilveren, die ondertussen bij de Fons van blog 'Keukenweetjes' iets was gaan halen. (Bedankt hoor Fons, ge zijt een schat, maar dat wist ge al zeker!)
Met Kerstdag zijn we verder gaan feesten bij zoon 1 en schoondochter en gisteren hebben we hier dan weer Kerstmis gevierd met Schwiegermutti en schoonbroer en schoonzus zee.
Vandaag gaan we Kerstmis vieren bij neef en zijn vrouwtje en oudejaar gaan we vieren bij broer 2 en schoonzus met onze beste vrienden. Nieuwjaarsdag dan weer bij zoon 2 en schoondochter.
HOE WILLEKEKIK NU VERMAGEREN ???????
Verder, bij gebrek aan tijd, want seffens komt zoon 2 met de drie kinnekes, wat sfeerbeelden....
Zalig Kerstfeest en Gelukkig Nieuwjaar aan al onze lieve blogvrienden van ons en van al onze kleinkindjes!
dit jaar hebben de jongens toch een prachtige sneeuwman kunnen maken in de tuin , maar zoals je hieronder kan zien ...
ook de sneeuwman heeft nu blijkbaar last van artrose en overgewicht.... huh !
Opwarming van de aarde... pffft... al eens door het raam gekeken ja ?
Neeje ???
Wel, bij ons hier in de koekenstad ligt er het grootste pak sneeuw dat ik al in jaren heb gezien.
Ik zit met een deken rond mijn benen te typen om mijn voeten en mijn rug warm te krijgen.
Kan iemand me uitleggen waarom men altijd een koude rug heeft wanneer het sneeuwt?
Mr.Silver heeft net de kachel aangestoken omdat ik zo zit te klappertanden. Met zo'n weer gaat er niets boven een haardvuur met dansende, warme vlammetjes om het warm te krijgen.
Sneeuw is mooi, sneeuw is prachtig
maar het heeft ook wel z'n nadelen,
zo'n stuk of tachtig.
(tot daar mijn poging tot dichten)
Eergisteren heb ik 's morgens veertig, ja u leest het goed, veertig lange minuten staan bevriezen aan de tramhalte omdat heel Antwerpen besloten had om gebruik te maken van het openbaar vervoer, vervolgens nog eens veertig minuten wachten om terug thuis te geraken.
‘k Heb vanop de tram twee mensen met een smak tegen de vlakte zien gaan en ik dacht: ocharme, ochheere, ik hoop dat ze er niets van overhouden.
Gisteren ben ik met Mr. Silver verf gaan kiezen voor onze keukenmuur en uiteindelijk heb ik gekozen voor een koele, doch toch nog warme lavendelblauw.
Thuis stopte Mr. Silver voor de deur, ik stapte uit en wie ging er toen tegen de vlakte denkt ge?
Ja natuurlijk, wat had ge gedacht?
Madam Bojako had de ijzelplek niet gezien en maakte, niet bijster elegant, ook met een fameuze smak, kennis met de straatstenen van good old Antwerp.
Even onelegant ben ik rechtgeklauterd en naar binnengesukkeld en daarna Herniaretta maar in haar vuistje lachen...
Mr. Silver begon, na een heel kort woordje troost, de grote keukenmuur te schilderen en ik moet zeggen : het ziet er mooi uit.
Lavendelblauw: je zou denken dat het een koude kleur is, maar er straalt toch een warmte uit en in de zomer mag het in de keuken ook geen al te warme kleur zijn.
Bij deze temperatuur ben je heel snel geneigd om iets rood te kiezen.
Bovendien meen ik ooit gelezen te hebben dat vliegen een verschrikkelijke hekel hebben aan de kleur blauw. Ik heb dan weer een vreselijke hekel aan vliegen in mijn keuken, dus dat komt goed uit.
De kleine keukenmuur wordt pas na Kerstmis geschilderd. Ik denk dat mijnen teerbeminde aan mijn gelaatsuitdrukking zag dat ik niet opgezet was met al die vreselijke rommel in huis zo vlak voor de feestdagen.
Nu alles weer op z'n plaats staat ziet het er al een beetje beter uit.
Nog altijd een beetje ‘trop is teveel', maar Mr. Silver is zo vreselijk gesteld op een huis vol glitterslingers, kaarsjes, grote kerstboom enz. Bij hem staat de uitdrukking : "less is more" helemaal niet in zijn woordenboek.
Vanmorgen hebben we samen alle geschenkjes ingepakt en onder de boom gelegd.
De kleinzonen vroegen zich al af waarom er niets onder de boom lag toen ze hier vrijdag kwamen slapen.
Samen met hunnen doeshka (Russische naam voor Bompa) hebben ze vrijdag, terwijl ik weer op trot was, nog een prachtige sneeuwman gemaakt in de tuin.
Heel de weg naar huis in de auto heb ik moeten horen dat ‘de sneeuw niet goed plakte'. Ik wist zelfs niet dat er 'plaksneeuw' en andere sneeuw was, maar dat je moet blijkbaar van het mannelijk geslacht zijn om zulke dingen te begrijpen.
De meeste kerstkaartjes zijn ook de deur uit. Ze zullen weliswaar misschien een ietsiebietsie te laat aankomen, maar beter laat dan nooit.
Mijn kerstmenu zit gedeeltelijk al in mijn achterhoofd en gedeeltelijk in mijn diepvries, dus dat is ook al in orde.
Met de moed der wanhoop heb ik dan eindelijk - na de val - gebeld naar het ziekenhuis om ene EMG te laten doen en ik geef u te raden welke dag ze me gaan onderzoeken. Juist, jawel: de vierentwintigstedecember! Waarschijnlijk omdat er geen ander zinnig mens op die dag een onderzoek laat uitvoeren.
't Is hier ook de dag dat de kinderen en kleinkinderen komen eten.
Gelukkig is het onderzoek om 11 uur 's morgens en ik hoop dat ik nadien nog in staat zal zijn om te koken.
Maar kom, alle traiteurs maken de dag ervoor hun gerechten om die nadien op te warmen, dus dat zal dit jaar ook hier veiligheidshalve moeten gebeuren.
Vanavond is't hier Chinees. " I like Chinese ... they only come up to my knees..." ( het liedje van Monty Python speelt dan altijd door mijn hoofd.)
Hopelijk gaat Mr. Silver niet onderuit terwijl hij naar de Chinees heen en terug strompelt.
Misschien zou ik best onze oude tennisrackets aan z'n voeten binden zoals in de oude trappers films, maar iets in me zegt dat hij niet zal willen meewerken.
Eergisteren telefoon van zoon 2 : "mama zijde gij thuis?"
mama : " ...ja zeuneke, wat is er?"
zoon 2 : " onze Seppe heeft de Spaanse Spetter en voor alle veiligheid gaan we best met hem naar de dokter, ge weet dat ge met hem niet voorzichtig genoeg kunt zijn hé?"
mama : " en de vraag is ? ...."
zoon 2 : " ah ja, kunt ge ons klein efkes bijhouden, want met drie kinderen bij de dokter, dat is nogal druk hé?"
mama : " natuurlijk bazeke, breng ze maar ".
Na het doktersonderzoek kwamen ze kleindochter ophalen en Seppe keek met verbazing naar de fantastische multi - color - bling - bling slingers die zijn grootvader overal in huis heeft opgehangen.
" En wat vindt ge van nana haar mooie kerstboom?" vroeg ik, want de boom versieren is mijn taak.
Zoon 2 schoot in de lach en zei : " Seppe heeft de boom waarschijnlijk nog niet opgemerkt omdat er overal zoveel slingers en versiering hangen, "
Gisteren :
's morgens rond zeven uur : de telefoon gaat:
zoon 2 : " euh mama, zijde vandaag thuis? "
mama : " ja zeuneke, heel de dag, waarom ? "
( ik was van plan om deze rustige dag te benutten om mijn kerstkaarten te schrijven en mijn foto's van Australië te sorteren.)
zoon 2 : " mijn vrouwke is ziek, voor de eerste keer in vier maanden heeft ze last van mastitis (zie Wikipedia) ons dochtertje kan wel naar school, maar zie je het zitten om Seppe bij te houden, die heeft nog altijd diarree?"
mama : "zeker ventje, kom maar af en breng genoeg reservebroeken en onderbroekjes mee".
Wat later terug telefoon :
"Dag mevrouw, u spreekt hier met de installateur van Scarlet, mag ik binnen een half uurtje al langskomen?"
Oeps .. Holy Moly...bijna vergeten!
Net voor ons vertrek naar Australië belde een lieve dame van Scarlet me op om me mee te delen dat wij nu ook via hen TV konden kijken, en wel 10 € per maand goedkoper dan bij onze huidige leverancier.
Toen ik haar vroeg om zeven weken later terug te bellen, moest en zou ik absoluut die dag toezeggen, of de promotie actie verviel.
Ze verzekerde me dat ik gegarandeerd alles zou krijgen wat ik nu had, maar wel flink wat goedkoper.
Ik zei dus toe, want geef toe, tien euro per maand is niet niks voor ne gepensioneerde den dag van vandaag.
Ik drukte haar nogmaals op het hart dat we zeven weken lang aan de andere kant van de wereldbol zouden zitten, ze moest dus wel geduld hebben.
Ze nam daarvan nota.
Mijn voeten Zjérard : twee keer heeft ze me in 't kot van de nacht in Australië wakker gebeld om te vragen of de installateur mocht langskomen. Duh !!!!
Enfin nu kwamen èn Seppe èn de installateur.
Seppe arriveerde, gekleed als een michelin manneke omdat het zo koud was en hij had een grote zak extra broeken bij. (niet nodig gehad, want zijn buikloop zal een eendags loopje geweest zijn).
Het was lang geleden dat Seppe bij ons geweest was, dus elk stuk speelgoed was terug nieuw voor hem, het werd bekeken, er werd mee gespeeld en vervolgens werd het overal uitgestald op de vloer in de keuken en de living.
Toen de jonge Scarlet installateur arriveerde denk ik dat de arme man spijt had dat hij geen zonnebril bij had.
Stel je voor : een grote versierde kerstboom, overal in huis slingers, elke vierkante centimeter vloer voorzien van een stuk speelgoed en daartussen zat onze non-stop kwetterende Seppe.
"Wat komt die meneer doen? Wie is die meneer. Mag ik meehelpen met die meneer? Krijg ik worstjes? Krijg ik drinken? Mag ik TV kijken? En tel daarbij de gewone duizend andere'waarom' vragen, eigen aan driejarigen.
Na zoveel weken wou ik toch even controleren of die brave man wel alles bij had wat me destijds door de dame aan de telefoon beloofd werd.
Na mijn inquisitie bleek dat enkele - voor mij - belangrijke zaken toch niet helemaal waren zoals ik verwachtte, dus ik moest die arme man teleurgesteld met heel zijn boeltje onverrichter zake terug sturen. Enkel de modem voor onze internet verbinding werd vernieuwd.
Gratis nog wel, en dan zeg je natuurlijk niet nee.
Zoon 2 kwam in de namiddag Seppe terug ophalen en ik schreef vervolgens verder mijn Kerstkaarten, enkelen droegen al sporen van de plakvingertjes van Seppe en nadien werkte ik beneden aan de laptop aan de foto's van Australië.
Ik was zo verdiept in het uitzoeken van de foto's dat ik Mr. Silver uit het oog verloor.
Pas toen ik de dagelijks terugkerende vraag hoorde :
"Wat gaan we vandaag eten shoeke? " keek ik op en ik schrok me rot.
Hij had mijn hele 'grote' keukenkast leeggehaald en de ganse inhoud stond her en der in de living en de keuken verspreid op kasten en tafels.
Pure chaos!
Ik kreeg bijna een appelflauwte maar beet heel wijselijk op mijn tong.
Ik had hem een tijdje terug gezegd dat vòòr Kerstmis de keukenmuren moesten geschilderd zijn. Ik vraag hem dit namelijk al meer dan een jaar.
Maar nooit had ik gedacht dat mijne zilveren zou luisteren en doen wat ik zeg. Meestal knikt hij braafjes ja en doet hij verder leuk zijn goesting.
" Zoon 2 komt morgen de muren plamuren" zei hij, toen hij mijn verschrikte blik zag.
"Morrege?" gilde ik ... " Morrege staat de agenda zo vol als een ei, dat weet ge toch?"
"Ja maar zoon 2 kon enkel die dag komen plamuren, dus ik zet nu alles uit de weg voor hem."
"Euh .. waar staat mijn Tupperware?" vroeg ik, nog altijd niet van de schok bekomen, maar toen hij antwoordde " ergens ", besloot ik dat mijn kip evengoed kon marineren in een kom van ons goed servies als in een Tupperware pot.
Ik kroop 's avonds in mijn bed, zuchtte diep en dacht bij mijn eigen zichzelve :
"tegen Kerstmis zal het wel opgeruimd zijn zeker?"
Donderdag ben ik naar Brussel geweest voor de test van de website van de Europese Unie.
Het was boeiend.
Ik kreeg allerlei vragen en moest vervolgens op de Engelstalige website de antwoorden trachten te vinden, zodat ze eventueel de website kunnen aanpassen.
Nu ik weet dat er een website van de Europese unie is, kan ik daar eens meer gaan kijken. Weten jullie trouwens waarvoor de sterren op de Europese vlag staan?
Voor hen die geïnteresseerd zijn: het antwoord kan je vinden op de website : http://europa.eu/
Had ik echter geweten dat het zo vreselijk moeilijk zou zijn om in Brussel een parkeerplaats te vinden, dan was ik beslist met de trein gegaan.
Vrijdag was het dan weer Schwiegermutti dag. - diepe, diepe, heel diepe zucht !
Haar oogarts was verhuisd naar Lier en ze moest nu naar daar toe om haar cataracts te laten kuisen ??!
Nadien zijn we met z'n driekes naar 'de Loenchgarten' geweest om een hapje te eten, waar ze me tussen twee beten in vertelde ons hoe lief onze kinderen geweest waren om met haar, tijdens onze vakantie, een uitstapje te doen met de auto, maar ze liet me toch weer heel duidelijk horen dat 'de kinderen von fandag' oep Restaurant egt kien manieren hebben.
Toen ik langs mijn neus weg vroeg hoe haar kinderen zich vroeger op driejarige leeftijd gedroegen in een Restaurant keek ze me venijnig met haar boze 'oeuil de Moscou' aan.
Zij en ik weten namelijk heel goed dat ze vroeger nooit met kleine kinderen uit eten ging. “Restaurant” is trouwens een groot woord voor een McDonalds of een Loenchgarten nietwaar?
Gisteren, zaterdag, was het 'X-day' : m.a.w. Xmas-decoration day.
Mr. Silver had een halve kelder naar boven gesleurd en onze living is nu -naar Engelse traditie- één en al bling bling.
Overal hangen kleurrijke, blinkende slingers en er staat een Kerstboom om U tegen te zeggen.
Tussen het versieren in heeft Mr. Silver met broer 2 dan nog een oud, zwaar zetelbed van boven naar beneden geshouwd; vervolgens een dubbel bed, matras en een kar vol hout opgehaald bij broer 2.
Samen met Mr. Silver heb ik het hout naar de tuin helpen dragen en pas na de eerste splinter was ik zo wijs om mijn werkhandschoenen aan te trekken. Vervolgens heeft Mr. Silver in z'n eentje het dubbel bed boven geïnstalleerd en hebben we nu een echte logeerkamer.... (bovendien een vluchtruimte voor 'moi' bij teveel snurk decibels)
Ergens tussendoor heb ik ook nog tijd gevonden om mijn haar te kleuren wat dringend nodig was.
's Avonds had ik ècht niet veel zin meer om te koken, dus ik besloot om beuling met appelspijs te maken.
Er is maar één beuling dat ik lust en dat is de beuling van de GB. Nu had ik me in de Delhaize laten verleiden, maar dat is goed geweest voor één keer. De hele avond heeft die verdraaide beuling bij ons op de maag gelegen. 'k zou klacht moeten indienen bij Delhaize. Jakkes, een echte afrader.
't is héél lang geleden, maar hier volgen enkele bedenkingen, want mijn hersenen draaien op volle toeren tijdens mijn slapeloze nachten:
waarom is de piepjonge a-politieke De Croo verkozen tot voorzitter van de VLD? Toch niet omdat zijne papa den Herman De Croo is zeker ?!
Waarom heb ik vandaag zo'n koude voeten? Toch niet omdat de winter begint zeker?!
Waarom word ik 's nachts elk uur wakker? Toch niet omdat Mr. Silver zo hard snurkt zeker?!
Waarom val ik altijd in slaap op 't einde van een spannende film ? Toch niet omdat Mr. Silver me elke nacht wakker snurkt zeker?
Waarom heb ik die ene Schwiegermutti getroffen die alles altijd zo negatief bekijkt en dat al bijna zeventachtig jaren lang?!
Waarom is het zo moeilijk om 200,000 punten te halen bij Bejeweled op Facebook?
Waarom is het zo moeilijk om 4000 punten te halen bij Mahjong op Facebook?
Waarom kan ik een boek zoals 'A child named IT ' van David J Pelzer niet neerleggen en moet ik het in één ruk uitlezen? Noemen ze zo'n boek nu een 'page-turner'?
Zoals Eddy Wally het altijd zo welsprekend zegt: "wow zech .... ongeloofleik hoe snel de teid voorbei fliegt ... wow ..."
Ik ben nog helemaal uit mijne cadans, zelfs 's nachts.
Dit kan toch geen jetlag meer zijn hé, het zijn nu naar mijn zeer bescheiden mening gewoon slaapstoornissen aan het worden.
Om vier uur 's morgens word ik nog steeds wakker, met als gevolg dat ik om acht uur 's avonds als een blok in slaap val.
'k zit vast in een vicieuze cirkel waar ik niet uit geraak.
Alles lijdt eronder. Zelfs mijn dagboek blogje, mijn blogbezoekjes, mijn mail en mijn Farmke op Facebook.
Tijdens de dag gaat het nog goed, alles is weer normaal ... kindjes komen, kindjes gaan, bezoek komt, bezoek gaat ...
Koken, wassen en plassen, enfin de gewone dagelijkse sleur hé.
Ik wou daarnet weer eerst iets anders gaan doen, maar ik besloot na diep nadenken om nu toch eerst mijn mails te lezen en mijn dagboek aan te vullen, foert!
Vorige vrijdag (da's al lang geleden, maar mijn dagboek moet bij blijven) was het een heel gezellig weerzien met mijn lieve blogvrienden (behalve ons Pazke) en zaterdag trokken Mr. Silver en ik voor twee dagen naar de Ardennen naar broer 1 en schoonzus. Ons biologisch vlees lag nog in hunnen diepvries. Het was er vreselijk weer, miezerig, regen... bjakkes, ne mens zou er nog depressief van worden.
Ik ben de laatste tijd al zoveel mensen 'met snot' tegengekomen dat ik nu natuurlijk ook 'met snot' zit. Plezààààànt. Maar kom, zo lang het daarbij blijft zullen we maar niet klagen zeker?
Gisteren kreeg ik eerst een bezoekje van zoon 2, vervolgens van neef 1, dan enkele 'lange' telefoontjes met zus Engeland en twee vriendinnen.
Mr. Silver was gaan lampetteren mijn zijn ex-collega's. Ik bereidde het eten voor die avond, vervolgens kwamen broer Ardennen en schoonzus op bezoek en rond een uur of vijf kwamen zoon 1 en de twee kleinzoontjes eten. Wat later kwam zoon 2 met twee van zijn kindjes en dat kwam goed uit, want DIE GOEDE LIEVE SINT had hier speculaas en Clementijntjes achtergelaten, toch ne lieve Sint hé? Zoals ge ziet loopt hier alles weer normaal.
Toen nadien heel de bende vertrokken was, was het weer hoog tijd voor mij om dodookes te doen.
Herniaretta liet ook een hèèl diepe zucht van verlichting toen ze zich plat neervleide in het echtelijk ledikant.
Ik heb daarnet het twee jaar oude doktersbriefje van mijn prikbord genomen en ik ga nu - met de moed in mijn schoenen - toch eindelijk een afspraak maken om een EMG te laten nemen.
Het doktersbriefje hangt er al bijna twee jaar omdat ik vrees dat het een onderzoek is waarbij men dikke naalden in zenuwen prikt om te zien of en waar je pijn hebt.
Nu begint de pijn mijn vrees voor naalden te overheersen, dus ik ga mezelf dwingen om een afspraak te maken, maar .... ik ga eerst nog efkes wachten.
Vandaag heb ik namelijk een afspraak in Brussel.
Via neef 1 kreeg ik een mail van een firma die Engelstalige mensen zocht voor een enquête.
Curieus gelijk altijd zond ik een mailtje terug, met als gevolg dat ik deze namiddag een Engelstalige Europese website mag komen uittesten op gebruiks vriendelijkheid.
voilà 't is weer eens wat anders hé en zo verveel ik me niet
Ook nog eens de moeite gedaan om een kaderke en een beeleke hier te plakken voor ik vergeet hoe het moet.
Zo op het eerste zicht ziet het er niet goed uit, de linkse kant van de donkerblauwe kader ziet er dunner uit dan de rechtse, maar het zal toch zo moeten blijven want 'k heb geen tijd meer
De week is weer half en het lijkt alsof het enkele ogenblikken geleden nog maar zondag was.
"Dat is nu oud worden " zei mijn moeder zaliger altijd en mijn moeder had altijd gelijk.
Snel even recapituleren wat er ondertussen gebeurd is.
Zoals ik jullie al verklapt had : ik ben naar mijn allereerste Red Hat bijeenkomst geweest.
Ik heb kennisgemaakt met Queen Florry, onze mascotte Flo-Flo en alle andere Ladies en ik moet zeggen : het is me ongelooflijk meegevallen.
Ik had me al wel vanaf het begin als Red Hat Lady ingeschreven, maar het was me tot nu nog altijd niet gelukt om naar een bijeenkomst te gaan omwille van een overvolle agenda.
Geef toe : op onze leeftijd is het soms nodig om eens lekker op een deftige manier uit de bol te gaan. Je wordt als groep op straat niet uitgelachen, maar je tovert op alle gezichten wel een lach, da's heel wat anders.
Queen Florry heeft als Antwerpse Lady met veel succes deze eerste groep Red Hat Ladies in België opgericht.
Er waren Ladies uit alle hoeken van België en zelfs van Nederland en ik ben ervan overtuigd dat er nog veel meer Ladies zullen volgen.
Queen Florry
Maandag had ik dan weer een afspraak in het UZA voor mijn nog steeds piepfluitende oren.
Deze keer werden drie testen gedaan.
Een EEG (ik dacht dat ze mijn hart gingen onderzoeken maar het bleken mijn hersenen te zijn).
Een jonge dokter (ze zien er tegenwoordig toch allemaal zo vreselijk jong uit hé?) zette me een antieke, rode zwemmuts op vol gaten, vervolgens werd mijn hersenpan verbonden met een machine via allerlei electroden waar gel of lijm op uitgesmeerd werd en de jonge dokter verzekerde me met zijn hand op zijn hart dat ik niet in een aflevering van 'verborgen camera' verzeild was en dat er stiekem geen foto's gemaakt werden. 't zou de moeite geweest zijn.
Na dit onderzoek trokken we naar een andere kamer waar hij me met een ander machine 'magnetische bursts' op mijn hoofd gaf. Mannekes zeg, plezant is anders!
Voor het derde onderzoek trokken we weer naar een andere kamer en daar kreeg ik twee natte sponzen tegen mijn hoofd, die werden vastgehouden met een brede elastiek, dat werd aan een apparaatje aangesloten en zo moest ik twintig minuten blijven zitten. Het verontrustte me dat ik niets voelde of hoorde, dit integenstelling tot de pijnlijke magnetische bursts, maar hij verzekerde me dat het zo hoorde.
Na al die onderzoeken moest ik hem tot mijn spijt bekennen dat mijn oren nog even lustig floten als voorheen, ik voelde/hoorde geen fluit (no pun intended) verbetering.
Hij zei dat de laatste behandeling 'misschien' enkele dagen later verbetering zou geven, maar ik vrees ervoor. Ik denk dat ik piepfluitend verder door het leven zal moeten.
Enfin, ik heb nog een paar afspraken gekregen voor januari en ik ben benieuwd wat ze nog met mijn hoofd en oren kunnen doen?!
Mijn kapsel was nadien natuurlijk niet meer om aan te zien, overal op mijn hoofd en in mijn haar zaten plukjes gel of gom, maar ventje en ik besloten om die middag toch even naar het Shopping Center te gaan. Na een kwartiertje winkelen gaf Herniaretta me echter duidelijk te verstaan dat zij die dag geen zin had in winkelen en werden we tot onze grote spijt verplicht om terug naar huis te keren.
Zeven weken heeft Seppe het volgehouden, maar wij zijn terug en hij is weer ziek.
We waren net terug thuis toen de telefoon ging. Zoon 2 vroeg of we hem konden depanneren, hij moest zo snel mogelijk naar het ziekenhuis, want zijn vrouwtje was daar met Tibo en de zieke Seppe. Men had toen al vastgesteld dat Seppe een longontsteking had en de vraag was of hij moest opgenomen worden.
Op ons voorstel namen we kleindochter mee naar huis, ze is nog niet schoolplichtig en ze kon de nacht en volgende dag bij ons doorbrengen, dat was dan toch al één zorg minder.
Met baby's verwacht je een slapeloze nacht, maar kleindochter bezorgde me er ook een en dit nèt nu ik over mijn Jetlag ben.
Om vier uur zat ze klaarwakker in bed en vroeg ze of ik de TV wou aanzetten. Na twee verhaaltjes sliep ze terug in, maar nana geraakte niet meer in slaap, met als gevolg dat ik gisteren om zeven uur in mijn tram ben gekropen en heb geslapen als een marmot.
PS: update Seppe - het is een bacteriële longontsteking, antibiotica is nodig maar geen ziekenhuis opname, oef ...
kleindochter aan de PC (vroeg begonnen, veel gewonnen)
Niet enkel mijn 'writer is geblocked', maar ook mijn hersenen en body functioneren nog steeds niet naar behoren, die zijn ook nog steeds 'geblocked'.
Ik wijt het zelf nog aan de Jetlag. Nog steeds val ik op de meest ongehoorde ogenblikken in slaap en word ik midden in de nacht wakker.
Vanmorgen om vijf uur al zat ik een 'Achmed tikkeneike'* te eten terwijl ik naar een gisterenavond opgenomen TV programma keek. Gisterenavond kon ik niet blijven kijken, want toen vielen mijn kleppen weer toe, dedju dedju dedju toch.
(verklaring Achmed tikkeneike) : nicht Sydney was met haar echtgenoot gaan kijken naar de Amerikaanse buikspreker Jeff Dunham (Achmed de zelfmoordterrorist) en tijdens de act vertelt Achmed dat hij zijn zoon meenam naar een vader/zoon werkdag. Op de vraag : 'en waar is uw zoon nu ?' antwoordt Achmed : 'oh ... here, there... euh ... everywhere' terwijl hij met zijn vervaarlijke ogen in het rond kijkt.
Terwijl ze nog aan't vertellen was over de act zette nicht Sydney een tikkeneike in de microgolf oven om het 40 seconden te pocheren, maar ze liet het er een ietsiepietsie te lang in en het eitje ontplofte en de microgolf oven hing vol spetters ei. Daarna vroegen we elke ochtend om een Achmed eitje, zo eentje 'here, there and everywhere'.
Toen Mr. Silver vanmorgen opstond en zag dat ik een ei in de microgolfoven had gepocheerd vroeg hij natuurlijk onmiddellijk of ik een 'Achmed eitje' had klaargemaakt. Ik vrees dat dit nu een standing joke zal blijven in ons leven. Voor diegenen die het recept willen van een Achmed ei :
...men neme een heel klein Tupperware potteke, men breekt er een ei in, de dooier heel laten en men zet het potteke met ei in de microgolfoven voor circa 40 seconden, zonder deksel. Blijf erbij staan want het gaat ontzettend snel. Is het nog iets te snottig, dan doe je er enkele seconden bij, maar let goed op of je ei ontploft en je hebt een kwartier kuis. Smakelijk!
Zelfs mijn ingewanden hebben zich nog niet terug aangepast aan het Belgisch uur, ook zij denken nog steeds dat twee uur 's nachts 'het moment' is om naar de WC te gaan. Plezant is anders ....
Enfin, 't zal wel beteren zeker? Mr. Silver lijkt er toch al overheen, maar ja die kan altijd en overal slapen, dus dat valt zo niet op.
We hebben hier anders niet stilgezeten de voorbije week, wat had je gedacht?
Twee verjaardagen en een doopsel... 'k heb zelfs met Jetlag nog een biscuit gebakken voor elke gelegenheid, wat me eraan doet denken dat ik nog via Fons moet passeren voor mijn krieken van de Jan van de hondjes Bas en Belle.
Her en der hebben we ook al een beetje ge-babysit en al een dagje visite ontvangen. Schoonzus Ardennen was in Antwerpen met twee van haar kleindochtertjes.
Maar ons Pazke werd ongerust en vroeg me discreet per mail of ik nog leefde. Dat wordt dan hiermede rechtgezet hé Pazke.
Ik heb vanmorgen dan maar een straffe Magnesium pil genomen, dat helpt naar het schijnt tegen vermoeidheid, maar het heeft als nadeel dat ik er altijd wreed honger van krijg en dat kan mijn voluptueuze body best missen.
Morgen ga ik weer op avontuur. Ik ga voor de eerste keer de Red Hatters ontmoeten. Ik word zelf ook een Red Hatter. Mijn rode hoed hangt al klaar en nu nog op zoek naar geschikte paarse kleding.
Het idee om op je oude dag eens lekker gek te doen bevalt me wel, dat zal de mensen die me kennen niet verwonderen. Op stap met dames van mijn leeftijd, allen gekleed in een rode hoed en paarse kledij. Gracieus maar excentriek ouder worden noemt men dat.
Ik laat jullie weten hoe het meegevallen is en indien het plezant is dan ben ik ervan overtuigd dat er nog meer Red Hatters in mijn vriendenkring zullen volgen.
Nu snel even een blogronde doen bij mijn Favorieten en dan op Facebook op mijn boederij gaan werken en zien of ik Lieve en Hotlips kan verslaan met Bejeweled.... zoals ge ziet verveel ik me niet, maar geef toe: 't is nu echt geen weer om te gaan wandelen hé?
Hieronder foto's van het doopsel van Tibo. Mijn dierbare vriend Ronald Milo had weer een prachtig gedicht geschreven voor Tibo en ik wil hem er nogmaals voor bedanken. Ik hoop uit gans mijn hart dat hij zijn blog 'Ernst' in de toekomst terug zal openen.
Bij de aankomst in Australië hebben we er niets van gemerkt, maar nu zijn Mr. Silver en ik compleet van de kaart.
We vallen op de meest ongelooflijke momenten in slaap en worden op de even meest ongelooflijke uren terug wakker.
Vandaag begin ik me voor het eerst terug een beetje normaal te voelen.
Jetlag is de (Engelse) naam voor de verstoring van het slaap-waakritme die bijvoorbeeld optreedt wanneer iemand in korte tijd, bijvoorbeeld per vliegtuig, naar een plaats op aarde gaat waar het volgens de plaatselijke tijd substantieel vroeger of later is dan op de plaats van vertrek. Het woord komt van 'jet' (Engels voor straalvliegtuig) en 'lag' (Engels voor achterop lopen, na-ijlen).
Jetlag wordt meestal meer als hinderlijk ervaren wanneer men een oostwaartse verplaatsing maakt (waardoor men dus de tijd "kwijt raakt") dan andersom. De symptomen zijn vooral vermoeidheid, die een dag of 5 kan aanhouden, desoriëntatie, dehydratie, verminderde energie en concentratie, slaapstoornissen.
Gisteren vierden we de verjaardagen van zoon 1 en kleinzoon 1 en vandaag wordt Tibo gedoopt, we vliegen er ineens terug vollen damp in.
Vanaf morgen hoop ik dat al mijn functies terug normaal zullen zijn
PS : zijn er nog mensen die zoals Willy mijn blog helemaal caduul zien?
Het is nu zes uur 's morgens op den dag desch Heeren negentien november, tweeduuzend en negen en bibieke en haren zilveren zijn nu terug thuis en al drie uur op.
Waarom vraagt ge u waarschijnlijk af? Neeje?
Wel toch ga ik het vertellen!
Gisteren arriveerden we, na een uitputtende vlucht van meer dan vierentwintig ellenlange uren, in ons landeke van melk en honing, moe, uitgeput, kapot... enfin jullie begrijpen wat ik bedoel.
't Begon al goed in Sydney.
De dame aan de incheck balie zette onze drie loodzware valiezen op de weegschaal, keek ons fronsend aan en schudde meewarig ‘no-no-no-no-noooo' heen en weer met haar lieflijk hoofd.
"Much, much, much too heavy!" voegde ze er heel flegmatiek aan toe.
Ik had me van de inpak niets aangetrokken en keek verwonderd en verbaasd naar mijne zilveren, die meestal zulke zaken met militair discipline regelt.
Hij schrok zichtbaar en sloeg zelfs bleek uit toen de dame zei dat we 500 dollar extra zouden moeten betalen.
500 dollar was zo ongeveer de waarde van de valies zelf, speciaal aangekocht als vervoermiddel voor de souveniertjes voor kinderen, kleinkinderen en onszelf.
De dame schrok waarschijnlijk omdat wij zo verschoten en zei : (vrij vertaald) " kijk eens in de valies of jullie er niets kunnen uitnemen dat je mee kan nemen op het vliegtuig." en ze overhandigde ons zelfs een zakje (with the compliments of Qantas).
Toen de bewuste valies bij het openen ( na verwoed zoeken naar de sleutel en foefelen met de code) eindelijk open'barstte', besloten we om mijn Imelda Marcos verzameling schoenen in de aangeboden zak te steken. 'Schoenen wegen veel' verzekerde de dame ons.
Maar nog steeds was de valies veel te zwaar.
De zweetdruppeltjes parelden, enfin dropen inmiddels van het voorhoofd van Mr.Silver (waarschijnlijk ook omdat hij zijn dikke fleece jas (uit de bewuste valies) nu droeg bij een hitte van +30°C .
De dame keek ons weer meewarig aan en zei met ogen waar medelijden uitdroop...(vrij vertaald ) :
" weet ge, mijn shift is nu gedaan, doe jullie valies toe, ik weet van niets, ik laat jullie bagage erdoor, maar zorg ervoor dat het nooit meer gebeurt! ) waarop wij als superbrave, terechtgewezen schoolkinderen braafjes: ‘ja mevrouw' knikten en haar uitvoerig op Japanse wijze met buigingen en breed glimlachend bedankten.
Bezweet en uitgeput al voor we vertrokken ploften we eindelijk neer in onze vliegtuig stoelen en de sfeer werd onmiddellijk beter bij het drinken van de Champagne die ons werd aangeboden.
Ik verwittig hierbij nogmaals mensen die van plan zijn om heel ver te reizen : NEEM BUSINESS CLASS, want anders kom je dood aan op je bestemming op onze gezegende leeftijd.
Zelfs met buisiness class strompelden ventje en ik puffend een dikke vierentwintig uur later in de armen van onze zoon 1, die ik van contentement bij het weerzien bijna plat knuffelde.
Thuis had onze schat van een schoondochter voor proviand gezorgd en ook voor een prachtig boeket bloemen. De kleinzoontjes hadden gezorgd voor even prachtige 'welkom thuis' tekeningen.
Na een telefoontje kwamen schoondochter 1 en onze twee oudste kleinzoontjes puffend aangelopen om ons te verwelkomen en te overladen met kusjes en knuffels.
Om de spanning er wat in te houden gebaarde ik even van krommen aas, maar toen kon kleinzoon 2 zich echt niet meer inhouden en vroeg hij : " en nana...zijt ge mijn schelpen niet vergeten mee te brengen?"
Net toen we hen hun souveniertjes hadden gegeven kwamen zoon 2 en zijn familie aan.
Weer volgde een flinke kus en knuffelpartij en werd baby Tibo van kop tot teentjes bewonderd.
Rond vijf uur begonnen ventje en ik de jetlag serieus te voelen.
De kinderen merkten dat we onze kleppen (oogleden Thea) amper konden openhouden en vertrokken.
Noch ventje noch ik wisten welke dag of uur het was en om vijf uur dertig kropen we samen uitgeput in onzen tram (bedstee Thea).
Ik legde de telefoon af en we vielen beiden onmiddellijk in een diepe, droomloze slaap.
We namen zelfs de tijd niet om te douchen ( 't was dan ook veel te koud in de badkamer, onze centrale verwarming had het begeven tijdens onze afwezigheid).
Beneden hadden we de stoof kunnen aansteken, maar boven was het ijskoud.
Aangezien we om vijf uur 's middags onze nacht ingingen, ging onze biologische wekker natuurlijk af om drie uur vanmorgen.
Het zal nog even duren om terug volledig normaal te functioneren vrees ik.
Ik denk dat we best vanmiddag een kort dutje doen en dan op een normaal uur gaan slapen vanavond.
Ik kon gisteren bij onze aankomst de deurmat niet kussen omdat de gang vol valiezen stond, maar ik ga dat nu snel even goedmaken...
Zoals ik hierboven al zei :
Oost west, maar thuis BEST !!!!
voor we vertrekken nog snel even een foto van de vogeltjes in de tuin
de bewuste bagage
met de trein naar International Airport
ons vliegtuig van Sydney tot Londen
een laatste blik op Sydney
daarna nog enkel wolken en vervolgens een lange nacht
Het einde van onze reis naar de andere kant van de wereld is in zicht.
Nog drie keertjes dodo doen en het is zover.
Dan mogen we op die grote witte vogel in de lucht stappen, de witte vogel met de rode kangoeroe op z'n staart.
We vliegen eerst ongeveer zes uur richting Bangkok waar we even uit het vliegtuig moeten, waarschijnlijk om bij te tanken en om van crew te veranderen.
Vervolgens stappen we ‘hopelijk' terug in onze grote witte vogel en dan is het een lange vlucht richting Londen.
Daar stappen we uit de grote witte vogel met de kangoeroe, na een busreisje van terminal naar terminal in een kleine witte vogel die ons naar het landje van melk van honing zal brengen.
Zoon 1, die ons komt halen in Zaventem, is al verwittigd dat we tijdens onze reis nog meer bagage verzameld hebben.
Vandaag, zaterdag, is het hier bij nicht Sydney BBQ voor alle familieleden in en rond Sydney die afscheid komen nemen van ons.
Het is buiten schitterend weer en ze voorspellen morgen en overmorgen tot 40°C, dat is nu net iets te warm vind ik, maar kom... ik klaag niet. Ik mag bijna naar huis!
Thuis zal het schrikken worden om zo plots in de winter te stappen.
Het is zo onwerkelijk om hier in Sydney de kerstversieringen te zien in volle zomer.
Nicht 2 van Sydney (geëmigreerd van Londen naar hier in de jaren zestig) zei me dat ze het nog steeds niet goed kan vatten om Kerstmis in de zomer te vieren en dat na zoveel jaren.
De treinreis van Brisbane naar Sydney die vijftien uur duurde was heerlijk. Op een trein kan je tenminste eens rechtstaan en rondlopen.
Ik had in mijn gedachten een soort Oriënt Express met een buffet wagon, waar je beiden samen aan een mooi gedekte tafel zou kunnen zitten, maar dat sloeg wat tegen.
Net zoals in een vliegtuig heb je aan de achterkant van de zetel voor je een tafeltje en de maaltijden worden in de microgolf opgewarmd en die moet je afhalen aan het Buffet en mee terug naar je stoel nemen.
Het zicht is adembenemend maar zonder variatie.
Zoals je kan zien op de foto is het na al de regen die wij gebracht hebben, mooi groen.
Vijftien uur lang lijkt het alsof je door de Ardennen blijft rijden met her en der een farmhuisje en overal koeien.
Nu dacht ik dat Australië een schapenland was, maar dat is veranderd.
Schapen vind je nu in Nieuw Zeeland en in Australië zijn het runderen.
De kleine stadjes waar de trein stopt zijn allemaal zowat hetzelfde. Huisjes allemaal in dezelfde stijl van die van nicht Sydney.
Het geraamte van het huis wordt in hout gebouwd en de muren zijn van hardboard (gyproc of iets dergelijk.) De buitenkant wordt bekleed met platen allerlei en soms met een geplakte steensoort.
De nieuwe huizen van nu zijn dan weer, zeker het interieur, uiterst modern en praktisch.
Volgebouwde straten met rijhuizen zoals bij ons zie je bijna nergens.
Het land heeft een oppervlakte van 7.741.220 km² en heeft slechts 22 miljoen inwoners waarvan het grootste deel in en nabij de grote steden woont.
Het was heerlijk om mails te ontvangen van de kinderen en kleinkinderen.
Onze kinderen hebben Skype nog niet ontdekt, maar ik heb wel met Paz, Natoken en Ludovicus gesproken.
Hier in Australië gebruikt iedereen Skype, zelfs de dokter waar ik mijn peperdure pillen moest halen, maar dat is dan weer een ander verhaal.
De geuren van de BBQ beginnen mijn reukorgaan te strelen en het bezoek zal weldra arriveren, dus nu snel deze tekst op mijn blog en misschien kan ik nog wat schrijven voor ons vertrek.
ZICHT UIT DE TREIN
PRECIES 15 UUR ARDENNEN
ibis aan een picknick tafel
op stap met nicht Brisbane.
HeelvVeel steden hebben Britse namen
iedereen is ongelooflijk vriendelijk
toen ik vroeg of ik even op de foto mocht met deze échte Queensland Politieman had hij helemaal geen bezwaar zoals je kan zien.
Joepie, we beginnen nu serieus af te tellen naar de terugreis.
Vorige zaterdag zijn we na een dikke week in Sufers Paradise aan de Goldcoast terug naar nicht Brisbane gekomen, per boemeltrein. (een kleine misrekening)
Ongelooflijk hoeveel mensen ons aanspraken en hoe behulpzaam iedereen was.
Zoals ik al zei is een ‘echte Australiër' echt zeldzaam. Uiteindelijk zijn dat de Aboriginals en die wonen veel meer in het binnenland en op meer afgelegen plaatsen.
Op straat en op de trein zie je een bonte mengeling van alle rassen en culturen.
Wanneer ze hun verhaal beginnen te vertellen blijkt dat ze allen afstammen van voorvaders uit één of ander Europees land en ontelbare mensen hebben Europa bezocht en zijn er doorgereisd, maar slechts enkelen hebben de Noordelijke kant van Europa bezocht.
Bij onze terugkeer was de man van nicht Brisbane nogmaals ontslagen uit het ziekenhuis en het lijkt nu alsof zijn longontsteking wat beter is.
Er werd gevreesd dat hij ‘The Swine Flu' (de Mexicaanse griep) had, maar na onderzoek bleek dit niet te zijn. (gelukkig voor ons, want ik wil nu wel hèèl hèèl hèèl graag terug naar huis) maar dat wisten jullie al wel zeker.
Toen wij hier arriveerden leed Australië onder een ellenlange droogte.
Het had sinds april niet meer geregend en ieder sprietje gras, of wat er nog van overbleef, smeekte om een druppel regen.
Maar op Belgen kan je altijd rekenen: zodra wij onze valiezen opendeden was het prijs.
Sinsdien is de regen overal met bakken uit de lucht gevallen, ook hier in Brisbane.
Bij ons doet iedereen een vreugdedans wanneer de zon drie dagen na elkaar schijnt en hier doet iedereen een vreugdedans wanneer het regent en bidden ze om nog meer.
Nog even en de Australische regering geeft ons een vergoeding om te blijven als ‘regenbrengers'.
Hier in Brisbane is het een vochtig, warm klimaat, veel warmer dan Sydney, Canberra en Melbourne. De temperatuur is meestal rond de 28°C en loopt volgens nicht in de zomermaanden op tot rond de 40°C.
De enorme regenbuien hebben wel her en der voor wateroverlast gezorgd en zelfs voor overstromingen op enkele plaatsen.
Mr. Silver en ik hebben een treinreis van één volle dag terug naar Sydney geboekt, om op die wijze nog een impressie te krijgen van Australië, maar nu is het hopen dat de trein de hele weg rijdt, want op enkele plaatsen waren er overstromingen en moesten de mensen overstappen op autobussen (cfr. de nieuwsberichten van zondag).
Het overstappen op bussen vind ik niet zo erg, maar we sleuren wel heel wat bagage mee en we gingen dit in een speciaal compartiment van de trein zetten zodat we vrij in de trein konden rondlopen en enkel onze handbagage nodig hadden.
Ik ben nu al zo ver dat ik bij mezelf denk : pfft.... ‘what will be will be'... we zullen wel in Sydney geraken hoe dan ook, maar ik zou niet graag mijn valies vol geschenkjes voor de kinderen kwijt geraken.
Nicht Brisbane heeft ons gisteren hier de hele prachtige kustlijn laten bewonderen.
Die is zo helemaal anders dan die van ons.
Overal zijn er grote overdekte plaatsen met tafels en banken om te picknicken en er staan ook grote BBQ's die je kan bedienen met munten.
Wat me ook is opgevallen in Australië zijn de VELE en propere openbare toiletten, iets dat je bij ons niet vindt.
's Avonds had nicht een BBQ thuis gepland en al haar kinderen die hier wonen kwamen om afscheid te nemen, het was een gezellige boel.
Morgen zullen we onze valiezen inpakken, want woensdag ochtend om zes uur moeten we al aan de trein zijn in Brisbane, dat wordt vroeg opstaan!
Na een treinreis (of busreis) van circa vijftien uur worden we opgewacht door nicht Sydney, waar we nog de resterende dagen tot ons vertrek zullen verblijven.
Deze vijf dagen zijn ook al volgeboekt.
We hebben afgesproken met ex-nicht Londen die in de jaren zestig ook naar hier is geëmigreerd en de andere nichten willen ook nog allemaal afscheid komen nemen.
Het zullen nog drukke dagen worden denk ik.
We hebben al twee valiezen meer om terug te komen... misschien moeten we overwegen om wat oud gerief hier achter te laten.
Het is bijna niet te geloven dat we onderweg van zomer naar winter zullen vliegen.
Veel vrienden zullen denken: zat ik maar daar in dat ver tropisch land, maar geloof me : ik tel nu zoals ik zei de dagen en uren af om terug thuis te zijn!
Dit wordt mijn eerste en laatste avontuur!
't Zit echt niet in mijn genen.
Bojako die een lekkere 'Snapper' gaat binnenspelen.
Pazke is dit de vis die je toen in Java hebt gegeten?
Dezelfde Snapper hieronder iets later...(aan de tanden zie je waarom het een snapper wordt genoemd)
Het tomaatje werd tussen de tanden gestoken om de vlijmscherpe tandjes te tonen.
Met nicht Brisbane en haar echtgenoot zijn we samen voor vier dagen naar de Goldcoast gekomen, ‘Surfers Paradise' om meer precies te zijn.
Het begon al slecht.
Net voor we zouden vertrekken kreeg de man van nicht Brisbane een longontsteking. Hij werd echter na één dag ontslagen uit het ziekenhuis en nicht vond dat hij evengoed kon genezen in een hotel aan zee.
Mr. Silver en ik vonden het hier in Surfers Paradise zo paradijselijk goed, dat we besloten om met ons tweetjes nog een weekje langer te blijven.
Het weer is zalig, niet te warm en niet te koud. Heerlijk!
Ons hotel is vlakbij het strand, we hoeven de straat maar over te steken en indien de surf te hoog is kan ik nog altijd zwemmen in het verwarmd zwembad van het hotel.
Surfers Paradise vind ik een mengeling van Benidorm, Ibiza en de Ramblas in Barcelona.
Het is een mooi zandstrand zoals bij ons, maar dan wel kilometers lang en dun bevolkt.
Met mijn hoogtevrees krijg je me nooit in een van die wolkenkrabbers, dus wij hebben geopteerd voor een eerste verdiep.
Nicht verzekerde me dat er nog veel betere plaatsen zijn, veel rustiger en geen hoogbouw, maar voor ons is het hier OK.
We hebben al zo lang in het binnenland en in steden gezeten. Gewoon rustig naar de grote golven van de Pacific kijken volstaat voor ons.
Er zijn zoals op de Ramblas in Barcelona ook veel winkeltjes, terrasjes en animatie.
Veel autochtone aboriginal inwoners zie je hier niet, tenzij de occasionele didgeridoo speler in traditionele klederdracht : maw gekleed in een lendedoekje, zijn didgeridoo voor zich en op z'n lichaam witte strepen.
Wat je hier wel enorm veel ziet zijn Aziaten. Ik ken geen Chinees uit een Koreaan of een Japanner, dus ik hou het maar bij Aziaten.
Toen Mr. Silver en ik ons hier in het hotel kwamen inschrijven bleek dat de dochter van de dame aan de receptie als buitenlandse studente in Gent gestudeerd had.
De dame was zeer ontsteld over onze manier van gradueren. Hier wordt er, net zoals in Amerika en Engeland, een hele ceremonie van gemaakt en de afgestudeerde graduaten dragen dan allen een toga.
De moeder was speciaal voor die graduatie van haar dochter van Australië naar België gevlogen omdat men er hier enorm veel waarde aan hecht.
Het bleek een enorme teleurstelling, er was helemaal geen ceremonie en ze geraakte amper de universiteit binnen om bij haar dochter te zijn.
Ik verzekerde haar dat het bij de graduatie van onze zoon toen hij afstudeerde als architect ook zo was. Gewoon de directeur die op de trappen van de Academie een korte speech gaf en vervolgens een naam afroeping van al de studenten die geslaagd waren.
We kregen wel - ergens in de drukte - een glaasje schuimwijn en wat chips indien ik het me goed herinner en dat was het.
Ze was ook verwonderd dat wij in zo'n piepklein land ‘onze taalkwestie' hadden.
De partner van haar dochter, die we intussen ook ontmoet hebben, is van Neder over Heembeek en spreekt enkel Frans.
We zorgen ervoor dat er geen taalproblemen zijn door beiden Engels te spreken, hoewel ik ervan overtuigd ben dat Mr. Silver en ik beter Frans spreken dan hij Vlaams.
Volgende zaterdag zullen we dan per trein terug naar nicht Brisbane gaan voor enkele dagen en dan vervolgens met een treinreis die één dag lang duurt, reizen we terug naar nicht Sydney voor de resterende dagen van onze lange reis.
Deze lange, verre reis heeft enkel mijn reisfobie nog verergerd.
Nooit krijgt Mr. Silver me nog mee op zo'n reis.
Ik begrijp dat er mensen zijn die een reismicrobe in hun bloed hebben, maar geef mij maar mijn huisje en mijn tuintje en mijn kinderen en kleinkinderen.
Mr. Silver mag alleen op trot, ik zal de rest van de wereld wel bekijken op TV via National Geographic.
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
Maandag had ik dan weer een afspraak in het UZA voor mijn nog steeds piepfluitende oren. 
