.     Jaja, normaal gezien heb ik een goede weerstand, maar deze keer heb ik de microben van onze zieke kleinkindjes overgenomen, of wie bij de hond slaapt krijgt zijn vlooien. Mijn hoest klinkt alsof er ergens in huis een hese zeehond blaft en ik weet terug waar mijn sinussen zich bevinden  . Maar kom ... we zullen het maar bezien als een voorjaarsverkoudheid en hopen dat het snel overgaat.   Vorige week was er weer eentje dat kon tellen. Ik ben zoals ik al zei begonnen met GIE (Gewicht in evenwicht) : een programma dat loopt in het ziekenhuis. Momenteel ben ik aan een light versie bezig, want het echte programma begint pas in september. Wat houdt het in? Wel eerst bezoek je een diëtiste, een endocrinoloog en een dokter in de fysische geneeskunde. Dit allemaal om te zien of je wel geschikt bent voor het dieet en de oefeningen.   Het lijkt alsof ik de hele week in het ziekenhuis heb zitten aanschuiven in wachtkamers. Ik was al een weekje bezig met het dieet en hoopte natuurlijk op een spectaculair gewichtsverlies, maar het bleken slechts een miezerige zevenhonderd grammetjes te zijn die eraf waren.   We hebben verder onze eerste fysio oefeningen ook al achter de rug en dinsdag as. is het zwemmen of bewegen in het water, ik weet het niet. Vanaf september wordt het twee keer per week bewegen: of fysio, of cardio of zwemmen.   Verder heb ik me een spiksplinternieuwe fiets aangeschaft (met lage opstap) die we over en weer zullen meenemen naar zee om zo nog iets meer te bewegen, want stappen lukt niet goed meer. Ik twijfelde nog of ik een electrische fiets zou kopen, maar dan moet je niet echt moeite doen om vooruit te komen. Bovendien hoorde ik van de moeder van mijn schoondochter dat na haar aanschaf van zo'n fiets, enkele jaren terug, ze nu al geen nieuwe batterij voor die fiets kan kopen, want die maken ze nu al niet meer. Erg, want die fietsen kosten behoorlijk veel geld.   Voeg bij dit alles nog de opvang van een zieke kleindochter en kleinzoon, de verjaardag van kleinzoon 2 en voilà mijn week was rond. 's Avonds val ik als een blok in't slaap en komt er van computeren niets in huis.   Dinsdag as. - na het zwemmen - vertrekken we voor een weekje naar onze caravan aan zee en nu maar vingers en tenen gekruist houden dat het weer zo mooi blijft als de voorbije dagen. Veel meer dan dat weekje zit er niet in in de maand mei, want mijn agenda staat al overvol. De jaarlijkse parochie feesten zijn in aantocht, plus nog enkele verjaardagen en een huwelijk.   In de verte hoor ik Mr. Silver werken, hij heeft de tuintegels en de tuinmeubelen hun zomerbadje gegeven.. Nu we de heerlijke warme zon gezien en gevoeld hebben willen we natuurlijk meer tijd in de tuin doorbrengen, zeker na die lange koude winter. Hé .... ik merk net dat mijn blogje verjaard is op 12 april. Vijf jaar bloggen, niet te geloven hé? Benieuwd of we het nog even lang kunnen volhouden?!

25-04-2010 om 12:04 geschreven door BOJAKO  

Bojako heeft een verschrikkelijk drukke week achter de rug. 

Momenteel nog twee zieke kleinkindjes hier.

Morgen misschien tijd om dagboek volledig bij te schrijven

23-04-2010 om 15:14 geschreven door BOJAKO  

 

.       Lewieke, beter bekend als ons aller LUDOVICUS heeft zelf heel zware rugproblemen. Daarbij vergeleken zijn die van mij en die van vele mede-bloggers peanuts.   Zoals alle mensen van onze gezegende leeftijd zagen we over onze pijntjes en kwaaltjes wanneer we elkaar in de lijve ontmoeten tussen pot en pint.   Nadat ik de laatste keer van mijne huisdoktoor te horen had gekregen : "mevrouw,  met die slechte rug zult ge moeten leren leven, ik zal u wat zwaardere pijnstillers geven en probeer wat te vermageren!!!" zei ons Lewieke : "Maar Bo, ga toch eens naar mijne rugspecialist, ik ben er zeker van dat die u kan helpen."   Leren leven met een slechte rug en steeds maar zwaardere pijnstillers nemen zag ik echt nog niet zitten, dus ik zei tegen mijnen huisdoktoor : " sorry dokter, ik hoop dat ge het niet kwalijk neemt, maar ik ga ergens anders om een tweede opinie" waarop ik zag dat de man bij zijn eigen zichzelve dacht : "mens doet al op...."   'k heb vrij lang moeten wachten maar dinsdag was het eindelijk zo ver, ik mocht naar de dokter van Lewieke.   Ik vertelde mijn rugverhaal in steno versie aan de dokter, hij bezag even mijn vele platen, scans etc.. en zei na TWEE minuten : "ik zie waar het probleem zit mevrouw, sta eens even recht",  wat ik natuurlijk deed, want een doktoor is ongeveer hetzelfde als de directeur vroeger op school, als die zegt : spring, dan spring je.   Plots drukte de dokter nèt op de plaats waar de pijn zich situeert en ik kromp ineen van de pijn. " daar zit het hé mevrouw?" vroeg hij vriendelijk, terwijl ik me bleekjes liet neerzakken op een stoel en enkel nog ja kon knikken.   " 't ja u hebt aan uw heiligbeen een aangeboren afwijking mevrouw en daar is weinig aan te verhelpen met kiné, dat zal wel even deugd doen, maar de volgende dag hebt u terug pijn.  Ge hebt zeker de meeste pijn terwijl ge slentert of stilstaat?" Goddekke toch, die man was gewoon een helderziende! Ik stamelde dan ook : " verdorie meneer, gij zijt precies nen helderziende, hoe kunt ge het weten?"   Hij glimlachte en ik werd bijna op slag verliefd ... eindelijk iemand die wist wat ik had, bovendien was hij de alleereerste die NIET zei dat ik moest vermageren.   Hij ging verder en ik luisterde met open mond:  "Ik heb goed nieuws, ik kan u misschien helpen, maar 100% beloven durf ik niet, het zal afwachten zijn hoe u reageert op de facetbehandeling.     Ik zal het u even in lekentermen trachten uit te leggen:  ik zal proberen de zenuwen dood te maken zodat ge geen pijn meer voelt.   Ge kunt het vergelijken met een slechte tand.  Het is alsof ik de zenuw in de tand dood maak, maar ge behoudt de tand.    Ge begrijpt dat de oorzaak dan niet weg is, maar de pijn zou moeten weg zijn, wat denkt ge?"     Wat dacht die dat ik dacht, ik sprong bijna een gat in de lucht en zei : " geen tandpijn meer in mijne rug, doe het maar direct dokter, ik teken er onmiddellijk voor, kill die zenuw en liefst zo snel mogelijk!".   Zo snel mogelijk is natuurlijk een relatieve term in de medische wereld. Hij nam zijn afspraak agenda, humde en zuchtte en zei toen : "ik heb pas een vrije datum in juli, schikt u dat?"  Hoewel juli ons vakantie maand is (aan zee) twijfelde ik geen seconde en ik noteerde het in mijn agenda.   Ongelooflijk hé... jaren loop je met pijn en al die dokters merkten niet op dat ik een aangeboren afwijking in mijn rug had en deze zag het onmiddellijk.   Zo zie je dat je zelfs in de medische wereld moet rondshoppen om uiteindelijk bij de juiste dokter terecht te komen.   Bedankt Lewieke...de volgende keer dat ik u zie krijgt ge nog een extra extra dikke knuffel.

15-04-2010 om 11:48 geschreven door BOJAKO  

 

.    Ik zal de titel even snel of traag uitleggen, 't is maar hoe je het bekijkt. Vorige week was waarschijnlijk even lang als elke andere week, maar die vorige week is tegen zo'n ongelooflijke snelheid voorbijgevlogen dat het echt niet meer gezond is. Ooooof.... wat ook een mogelijkheid is, ik ben nu zo ongelooflijk traag geworden dat ik de snelheid van een gewone week niet meer kan volgen. Enfin, ik weet het niet meer. Vierentwintig uur zijn vierentwintig uur en daar kan niemand iets aan veranderen.  Ik snap alleen niet waarom ik vroeger in vierentwintig uur tien keer meer kon doen als nu in diezelfde vierentwintig uur. Maar kom, genoeg gezaagd en gezeverd. 't Begon vorige dinsdag na de paasdagen : Bibieke (moi) ging naar een diëtiste. (onder zachte dwang van hare halve trouwboek die verzot is op planken met een gat erin). In ons ziekenhuis is dat niet even snel binnen en buiten. Nee nee... eerst een half uur aanschuiven in een wachtrij om je te laten registreren en om een voorschot te betalen, dan op zoek naar het gepaste lokaal. Daar aangekomen geef je mooi je papiertje af aan een nieuwe balie dat je van de vorige balie hebt gekregen en vervolgens vlieg je voor een tijdje mooi de wachtzaal in, lekker tussen de andere dikkerdjes. Niet àl te laat kwam de diëtiste me halen en ze bood me zelfs haar excuses aan voor het wachten, iets wat de Prof. van de fluitende oren (zie een tijdje terug) beneden zijn waardigheid achtte. Het lief kind deed haar uiterste best om me uit te leggen wat goed en slecht was voor mijn vetkwabbetjes, maar ik moest een geeuw verbijten.  Ik ben tenslotte al drie keer 'met enig succes' naar de WW geweest en weet als geen ander wat goed of slecht is voor gezegde vetkwabbetjes. Ik benadrukte nogmaal mijn vrees voor het beruchte JOJO effect van al dat diëten. Ondanks drie geslaagde WW diëten in het verleden ben ik nu traag maar zeker dikker dan ooit geworden.   Het eraf krijgen is niet moeilijk, het eraf houden is gewoon onmogelijk! Maarrrrr....(Franse rrrr)  in dit ziekenhuis wordt het dieet gekoppeld aan veel beweging. Bij de WW moest je daar zelf naar op zoek, maar hier wordt er voor beweging gezorgd. De beweging zal echter pas goed op start komen in september, maar ik werd door het lief kind al wat op de goede weg gezet.   Volgende week moet ik me ergens in hetzelfde ziekenhuis aanbieden met zwemgerief en sportkledij.    Benieuwd hoe dat gaat aflopen. 't Zal een mooi zicht zijn, allemaal dikkerdjes in een zwempak - het doet me terugdenken aan vroeger toen ik een prenatale cursus volgde. Al die dikke buikjes rondhuppelend in een maillot. Maar ik dwaal weer af.   Enfin, na een uurtje praten, meten en wegen werd ik met een boekje, een schriftje en een schouderklopje naar huis gestuurd. In het schriftje moet ik (net zoals bij de WW) alles noteren wat er door het mondje gaat en de volgende dag aan het kontje hangt. Tot mijn grote consternatie bleek ik drie centimeter gekrompen te zijn. Voilà dat is het bewijs : ik word niet dikker, ik word gewoon korter.  Ik krimp gewoon op een foute manier, in de lengte ipv in de breedte. De volgende dag was het nog altijd goed weer, dus een dagje winkelen in onze koekenstad was ook een must, weer geen tijd om aan de PC te zitten. De dag daarna gingen we op bezoek bij vrienden in de Kempen en samen met hen gingen we iets eten bij de Trappisten.  Ik nam uiterst braaf een slaatje en slechts één Triple. Geef toe, ge kunt toch niet bij de Trappisten zitten en geen bier drinken hé, zeg nu zelf !   Het mooi weer bleef maar duren, dus de volgende dag werd ons karretje volgeladen en trokken we naar zee om de voortent aan onze caravan te zetten. Terwijl mijne zilveren buiten zijn kilo's eraf wroette, (ik werd af en toe eens geroepen om een paaltje vast te houden) zat ik in de caravan en probeerde ik op mijn laptop aansluiting te krijgen met het internet via mijn Mobistar stick.    Sakkerdesakkerdesakker ... ik was de pincode vergeten en net zoals bij een bankkaart mag je slechts drie keer proberen en dan slaat de boel tilt. Niks te internetten .... We bleven daar aan zee in ons mini huis op wielen slapen en vertrokken de volgende dag naar broer Ardennen, want mijn biologisch vlees was aangekomen. Van zee naar de Ardennen, het kan niet op, we hebben Belzikske langs alle kanten gezien. 's Avonds bleven we daar slapen,  want het is onverantwoord om Mr. Silver nog te laten rijden met enkele Duvels en wat wijn achter zijn kiezen. (en die man wordt maar niet dik, hoe is't toch mogelijk ??? )   Bon, we zijn sinds gisteren middag thuis en zoals ik daarstraks al zei ... de week was voorbij en ik had het nog geeneens gemerkt.

12-04-2010 om 11:13 geschreven door BOJAKO  

Mr. Silver en ik wensen jullie allen een zalige Pasen.

Ik kreeg van hem daarnet chocolade tikkeneikes en paasbloemetjes en hij kreeg tot zijn grote voldoening vier paar espadrilles.  Ik moest tenslotte nog iets goedmaken nietwaar?

Hoewel ... hij weet nog steeds niet dat ik de schuldige ben!  Hij is momenteel teveel in zijn tuin bezig en heeft geen tijd om mijn blog te lezen - benieuwd of hij het ooit te weten zal komen.

Schoondochter had me een hint gegeven waar we espadrilles konden vinden en die zijn we dan onmiddellijk gaan halen.

Vorige woensdag zijn we naar broer Ardennen geweest,  waar tijdens de wintermaanden onze caravan staat.  Het was vreselijk weer.   Door de hevige rukwinden is zelfs de electriciteit een tijdje uitgevallen.

Donderdag, na het ontbijt hebben we onze caravan naar zee getrokken en daar voorlopig geïnstalleerd, de voortent zetten we later wel. 

Aan zee was het heerlijk weer, de lucht was blauw en de zon scheen maar er stond wel een stevige bries. 

Onmiddellijk kwamen alle buren toegesneld om te helpen om de caravan mee op de juiste plaats te trekken en te duwen.   Ik denk dat onze nieuwe buren weer meevallen, iets wat altijd leuk meegenomen is op een camping.  

We stonden versteld hoeveel volk er al op de camping was, maar waarschijnlijk zijn er veel mensen met kinderen naartoe voor de paasvakantie.   Zelf had ik ook al zin om te blijven, maar nu ik door het raam kijk naar de regen en de wind ben ik toch blij dat we terug knus in ons warm huisje zitten.

04-04-2010 om 11:17 geschreven door BOJAKO  

 

.       vervolg sloefen :   Nee Natoken, ik zit niet opgesloten in de kelder.   Mr. Silver heeft het altijd zo druk dat hij amper aan de computer komt, laat staan leest wat er op mijn blog staat. De hele week heeft hij nog vruchteloos lopen zoeken naar zijn espadrilles, maar gisteren zei hij plots onverwacht : "ik heb toch het gevoel dat jij er voor iets tussen zit" waarop ik nog steeds onschuldig antwoordde : "maar allez gij, hoe komt ge daarbij?"   Waar ik geen rekening mee had gehouden is dat er in de lente weinig tot geen espadrilles te koop staan.  Ik stelde tijdens een wandeling in de winkelstraat voor om Crocs te kopen, maar die vindt hij te duur...pffft...hij beweert dat de Crocs die hij aan zee kocht voor 5 euro even goed zijn en dat hij zal wachten tot we daar zijn om nieuwe te kopen. Zijn vorige goedkope Crocs heeft hij in Australië gelaten omdat onze valiezen te vol zaten.       Tijd om mijn blogje bij te schrijven was er amper de voorbije dagen,  ik was in de greep van een goed boek, altijd gevaarlijk en Tibo was vrijdag bij ons.   Toen merkte ik al op dat hij pukkeltjes had en niet in zijn gewone doen was.   Hij was die week weer een paar keer naar de kribbe geweest - te goed om waar te zijn.   Zondag was het Schwiegermutti dag - groot feest, want eens de tachtig gepasseerd is iedere verjaardag een feest.   Ze wordt er 87 maar ziet er minstens tien jaar jonger uit en ze is fitter dan ik.   Eerst aperitief bij haar thuis, dan uit eten en dan met z'n allen een wandeling naar het park zodat de kleintjes hun energie kwijt konden.  Gelukkig bleef de dreigende regen weg.   Schoondochter 2 had eerst geïnformeerd of ons hoog zwanger nichtje aanwezig ging zijn omdat Tibo nog steeds vol pukkels stond en koorts had.  Volgens de dokter waren de pukkels weer het gevolg van een elfendertigste virus.   Naar mijn bescheiden mening, ik ben tenslotte een leek,  heeft Tibo de Rode Hond.   Ik moet er wel bij vermelden dat hij bijlange zoveel pukkels niet had toen hij bij de dokter was...   Gisteren, maandag :   zoon 2 had nu zelf hoge koorts, kleindochter had ook hoge koorts en Tibo had veel minder koorts maar nog heel veel pukkels. Open de deuren van Hospitaal Bojako en kom allen binnen   Zoon 2 zit volop in de examenperiode en onder invloed van veel Dafalgan heeft hij samen met Mr. Silver de examens verbeterd terwijl ik me met de twee zieke kindjes bezighield.   Mr. Silver heeft nu een serieuze opfrissing gekregen van de inwendige mens en de spijsvertering.   Af en toe lachten we ons allen bijna een breuk met sommige antwoorden van de leerlingen.  Hoe komen ze er op?   Het deed me terugdenken aan een examenvraag van onze oudste zoon in het derde leerjaar : hoe noem je een kop zonder oor?  waarop hij had geantwoord : een dove. Toen ik vroeg om dat even uit te leggen zei hij : wel ik zat te denken hé mama : een kop dat is hetzelfde woord als een hoofd en als je een hoofd hebt zonder oor, dan ben je toch doof.  Ik heb toen ook gelachen en van mij zou hij punten gekregen hebben voor de moeite, maar van zijn leraar niet   - moest je het antwoord niet weten : een kop zonder oor is een KOM.     Vannacht heb ik weer geen oog dichtgedaan  en dit weer dankzij de  ongelooflijke decibels van mijn teerbeminde, dus vannacht slaap ik in de logeerkamer.   Morgen gaan we naar broer Ardennen, waar onze caravan staat en die gaan we dan van daaruit donderdag in Nieuwpoort zetten en dan weer naar huis, want er staat nog veel op onze agenda.   Ik kan vrijdag de blogmeeting met mijn blogmaatjes niet missen hé?

30-03-2010 om 12:48 geschreven door BOJAKO  

 

.    anno 1971   zomer 1971 een deux cheveautje, tuffend op Engelse wegen op de terugweg naar Dover na een bezoek aan zus Engeland.   Bojako is zes maanden zwanger.  Ze heeft een dikke buik, want ze draagt alles naar voor in een punt, haar zwangerschapsjurk staat weer strak gespannen.   Haar benen en knoeseltjes zijn dik wegens water retentie en haar voeten puilen met kussentjes uit haar uiterst gemakkelijke schoenen. De gynaecoloog heeft haar op een zoutloos dieet gezet, maar het helpt niet. De spanning in haar schoenen neemt toe naarmate de rit vordert. Op een gegeven ogenblik kan ze het niet meer verdragen en doet ze haar schoenen uit. Oef ... veel beter, ze wiggelt met haar blote teentjes.   Naast haar zit de jonge toekomstige vader die nog geen zilveren haar heeft. Hij kijkt plots opzij naar zijn zwanger vrouwtje en zegt : "zeg mor wa stinkt hier na zoe? "   Bojako is zich helemaal van geen kwaad bewust en antwoordt : "waarschijnlijk hebben de boeren de weilanden net bemest, het zal van buiten komen zeker?"   "Mor neeje, het riekt naar stinkende Franse kees.": antwoordt haar teerbeminde.   Al rijdend kijkt hij in de auto om, om te zien of er misschien bedorven etensresten op de achterbank liggen en plots bemerkt hij haar blote voeten.   "Zeg zijn dat misschien uw schoenen die zo stinken?"  vraagt hij niet bepaald beminnelijk of galant.   Bojako vraagt zich op zulke momenten af wat ze toch ooit in die man heeft gezien.   Haar halve trouwboek laat niet af en zegt : "het moeten die schoenen zijn, ge draagt die al zes maanden aan een stuk !"   "Ja omdat ze zo gemakkelijk zitten met mijn dikke voeten" antwoordt Bojako defensief.   Dan...geloof het of niet ... zoef ... zoef ... twee schoenen vliegen snel na elkaar uit de zijraam van de tuffende auto in de berm van het Engels landschap. (jonge mensen denken soms niet na over de gevolgen voor de ecologie)   "Wel godvermiljaardedju!  Wat doet ge nu onnozel manneke" : gilt Bojako, haar liefde voor de toekomstige vader is samen met haar schoenen uit de auto gevlogen.   " 't zal nu wel gedaan zijn met stinken!" zegt de schoenenwerper met een wrede grijns.   "Dat waren mijn gemakkelijkste schoenen,  ik heb geen andere bij, nu moet ik nondepippel op mijn blote voeten op de Ferry, ik ben verdomme Sandy Shaw niet !" krijst Bojako.   Haar ijzige woorden glijden gewoon van de rug van de vader van haar ongeboren vrucht als water van een eendenrug.    Hij tuft lustig verder en wijt het gegil aan haar zwangerschapshormonen.   Mannen vinden altijd snel een logische oplossing voor een bepaald probleem.   oorzaak van de stank : de schoenen oplossing : schoenen weg   Bojako legt de rest van de reis blootsvoets af, ook op de Ferry, maar zij heeft een olifantengeheugen,  maar dat weet haar logisch denkende jonge echtgenoot nog niet.     anno 2010 Bovenstaand koppel heeft alle relatieproblemen waarmee ze tweeënveertig jaar lang geconfronteerd werden getrotseerd en het huwelijk houdt ondanks alles nog steeds stand. Klein verschil : Bojako heeft nu bijna evenveel schoenen als Imelda Marcos, de jonge bruidegom is nu een oude zilveren geworden en is bijlange niet meer zo ijdel als veertig jaar voordien. Zijn favoriet schoeisel in huis zijn espadrilles en hij draagt ze tot Bojako het beu wordt om voortdurend stukjes versleten stof en stro te stofzuigen. Hij heeft ook de onhebbelijke gewoonte aangekweekt om 's avonds, wanneer hij besluit om te gaan slapen, uit die espadrilles te stappen en ze op de plek te laten waar hij zat of stond. M.a.w. je kan ze overal in huis tegenkomen. Bojako kwam ze maandag ochtend tegen onder de koffietafel.  hèhèhèhèhè..... Haar zilveren lag nog lekker te slapen. Zonder enig schuldgevoel raapte ze de totaal versleten dingen -die ooit espadrilles geweest waren- op en ze liep ermee naar de vuilbak. Listig duwde ze het versleten schoeisel met een stuk karton helemaal naar onder zodat ze niet meer zichtbaar waren. Vervolg : Mr. Silver komt naar beneden en begint zijn dagelijkse zoektocht naar zijn espadrilles. Bojako zwijgt en gniffelt. "Hedde gij mijn sloefen gezien?" vraagt hij onschuldig aan zijn vrouwtje, die met moeite haar lach kan inhouden. "Neeje, maar ja.. waar hebt ge ze weeral gelaten hé?   Ik vind ze altijd op de meest onmogelijke plaatsen.": antwoordt ze met open, onschuldige ogen. "Bovendien waren ze toch helemaal versleten, neem een paar andere sloefen boven". "Dat zijn leren sloefen en die draag ik niet graag, ik heb graag mijn espadrilles" mompelt de nog steeds zoekende zilveren. "Dan moet ge er maar nieuwe gaan kopen hé, wedden dat ge dan uw sloefen terugvindt" zegt de sluwe bedriegelijke bedriegster. Woensdag, vandaag, today ....  ...al drie dagen duurt de speurtocht en nog steeds loopt Mr. Silver verwonderd rond op zoek naar zijn lievelings espadrilles. Aan iedereen die binnenkomt vertelt hij het misterie van de verdwenen sloefen. Hoelang gaat Bojako nog kunnen zwijgen vraagt ze zichzelf grinnikend af. of ... hoelang zal het nog duren vooraleer Mr. Silver tijd heeft om de waarachtige waarheid te ontdekken op haar blog. Nog erger ... welke vreselijke represailles zal hij nemen! (wordt vervolgd)

24-03-2010 om 11:11 geschreven door BOJAKO  

 

.     In mijne Cathechismus van vroeger bij de nonnekes stond duidelijk geschreven : "en den zevenden dag zulde gij rusten..."   Enfin, enkel de huismoeders begingen dan geen doodzonde, want tenslotte moest er eten op tafel komen en moesten er kinderen verzorgd worden nietwaar?   In andere religies (ik volg de heerlijke reeks 'In Godsnaam' van Annemie Struyf) hebben de vrouwen het soms beter - bij manier van spreken dan wel. Wanneer ze in hun onreine periode zijn mogen ze niets aanraken en zeker niet hunnen echtgenoot, m.a.w. elke maand een weekje congé.  Niet slecht gezien van hunnen Almachtige vind ik. Spijtig genoeg zijn mijn onreine periodes ook geschiedenis, dus van geloof veranderen zal ook niet meer helpen.   Maar zoals gewoonlijk dwaal ik af.   't is zondag vandaag, mijne zevende dag en na een weekje Hospitaal Bojako voelt het aan als een dagje rust. Mijne zilveren zal vanavond wel zijn eten op tafel willen, maar hij kan tegenwoordig al een patat schillen. Hij gaat erop vooruit mensen, ge kunt het niet geloven!   Vrijdag avond waren zieke kleinzoon 1 en 4 duidelijk aan de beterhand, wat er van boven inging bleef erin en er kwam een normale hoevellheid en consistentie van onder uit. Nu zullen we maar vingers en tenen gekruist houden dat ze hun microben niet hebben doorgegeven aan hun siblings (broers en zus, maar ik vind niet onmiddellijk het geschikt nederlands woord).   Maandag gaan we met een groepje vrienden samenkomen en trachten een vaste dag af te spreken om elkaar regelmatig te ontmoeten, op z'n minst één keer per maand zoals vroeger.   Wij (dit groepje vrienden) zijn nu allen met pensioen, maar geloof het of niet, we hebben het nu moeilijker om samen te komen dan vroeger toen we allen werkten en kleine kindjes hadden.  Ik begrijp ook niet hoe het kan maar het is een feit.   Natuurlijk speelt onze rijpe oude dag waarschijnlijk flink mee.   De geest is nog wel twintig jaar oud maar de body en de knoken willen niet meer mee.   Na een dagje kinderoppas zak ik 's avonds als een pudding ineen, daar waar ik twintig jaar geleden nog met frisse moed 's avonds op stap ging.   Gisteren ben ik zelfs 's middags ingedommeld, iets wat heel zelden gebeurt, zelfs na mijn slapeloze nachten. Door dat indommelen heb ik dan weer, spijtig genoeg,  de open school dag van onze oudste kleinzonen gemist, maar langs de andere kant was ik na die lange dut dan weer fris genoeg om 's avonds naar onze vrienden te gaan om een lekkere Raclette te nuttigen.   Het lijf van Mr. Silver verslijt precies niet in hetzelfde tempo als dat van mij. Gisteren voormiddag is hij de gemeenschappelijke tuin gaan omspitten en na de middag heeft hij lustig verder kleine zaken afgewerkt in de bijkeuken.   Zonder enige moeite trippelde hij 's avonds lustig mee naar onze vrienden en vandaag is hij weer aan het tuinieren, regen of geen regen. (tenzij hij in de serre een Duveltje zit te nuttigen natuurlijk).   Die Russische genen van hem zijn er verdorie straffe, die heeft hij aan mijn even fitte bijna 87 jarige Schwiegermutti te danken.   Jaja 87 wordt ze volgende woensdag en nog altijd zo gezond als een viske.   De feestdagen zijn voorbij... en nu zitten we weer volop met de verjaardagsfeesten.   Hoe kan een mens nu vermageren vraag ik u ?   Binnenkort zal ik het weten, want de kogel is door de kerk.  Ik heb een afspraak gemaakt bij een diëtiste.   Ik ben benieuwd hoe dat gaat aflopen.   Jullie ook zeker?  ;-) Wees gerust, ik hou u op de hoogte!

21-03-2010 om 12:17 geschreven door BOJAKO  

Baby Tibo kon niet naar mijn verjaardagsfeestje komen omdat hij die dag zo ziek was, hij had heel hoge koorts, moest veel overgeven en had diaree.

Maandag kon hij niet naar de kribbe en kwam hij een hele dag naar zijn nana'ke.

De kleine, zieke, brave jongen heeft bijna de hele dag geslapen en wanneer hij niet sliep was het voldoende om eens flink geknuffeld te worden, wat ik natuurlijk graag gedaan heb.

Dinsdag en woensdag is hij bij zijn andere grootmoeder en donderdag en vrijdag komt hij terug naar ons.  Hopelijk is hij dan weer voldoende genezen om volgende week terug naar de kribbe te gaan.

Ik ben benieuwd welke bacterie of virus hij dan weer gaat opdoen?

Ik hoop dat het mooie lenteweer nog even blijft duren, dan kunnen we morgen met hem een lange wandeling doen.

Maandag namiddag had de papa van Tibo vrij en hebben vader en zoon verder gewerkt aan onze bijkeuken.   Nog even doorbijten en het is af.

Hieronder zie je de beginfase en daarna hoe het er nu 'gedeeltelijk' uitziet.   Hoewel ik bang was van 'trop is teveel' met al het wit,  stoort het me nu helemaal niet dat alles wit is, de ruimte is precies twee keer zo groot.

Dinsdag had ik dan een dagje vrij om even te bekomen van de vorige drukken dagen - de zilveren surfer gaat dan op stap met zijn ex-collega's - en daarom was het de geschikte dag om vriendin Paz uit te nodigen voor een babbeltje.

Hieronder zien jullie het prachtig geschenk dat ze voor mijn verjaardag heeft gemaakt .  

Ze heeft (zonder dat ik er iets van wist) een foto van mij en de kleinkinderen gekopieerd, deze vervolgens aangepast en verkleind en dan heeft ze er een stempel van laten maken, zodat ik nu mijn persoonlijke boekenstempel heb.  

Ik ben er ongelooflijk blij mee en ik vind dat ze de gelijkenis van mezelf en twee kleinkinderen ongelooflijk heeft weten te vatten,  voor alle blogvrienden en familie en vrienden die haar kennen - ze is toch een veelzijdige artiest nietwaar?  

Niet enkel kan ze fantastisch goed acteren, maar bovendien kan ze uitstekend tekenen en schilderen.

17-03-2010 om 11:22 geschreven door BOJAKO  

 

. DANK U - THANK YOU VOOR AL JULLIE LIEVE WENSEN   Zondag hebben we één dagje te vroeg met Schwiegermutti, kinderen, kleinkinderen, familie en vrienden mijn tweeënzestigste verjaardag gevierd. Het was een heerlijke namiddag, enkel de regen was een domper,  want dan konden de kleinkinderen niet in de tuin spelen.   Tweeënzestig...ik ben er nog altijd niet goed van.  Ik word een echt oud madammeke. In mijn hoofd zit nog steeds diezelfde twintigjarige, maar mijn body is zoals de carrosserie van onze oude auto, serieus aan't verslijten!   Maar kom, ik wil gelukkig zijn voor al het goede in mijn leven en niet stilstaan bij de kleine en grotere mankementjes.   Daarom ook voor al mijn lieve familie en vrienden die me verjaardagswensen toezonden, hierboven een welgemeende gezongen : Dank U - Thank You.   Nu snel terug naar beneden,  want Tibo is vorige week welgeteld drie halve dagen naar de kribbe geweest en heeft nu weer flink "de Spaanse Spetter" ...   Gelukkig is Mr. Silver met de opruim van ons feestje bezig.   Hij heeft ook zijn uiterste best gedaan als sous-chef bij de voorbereidingen van het eten.  Ge ziet ... de wonderen zijn de wereld nog niet uit hé

15-03-2010 om 11:04 geschreven door BOJAKO  

 

.         Ik kreeg de mail die je hierna kan lezen pas toegezonden.   Meestal lees ik mails en gaan ze de prullemand in,  maar toevallig zag ik onlangs op TV iets gelijkaardig in een medische uitzending. Misschien hebben jullie deze mail ook ontvangen, goed,  dan moet ge niet verder lezen hé Wij senioren komen nu allemaal op een respectabele leeftijd en de richtlijn hieronder vermeld is zo gemakkelijk te onthouden dat ik het zelfs kan. Nu is het maar hopen dat mijne zilveren het ook kan onthouden,  wat ik betwijfel.  Hij is er zo eentje zoals die oude in DADS ARMY ( Brits feuilleton op TV ).  Die stond ook altijd stokstijf midden in de kamer te roepen : "don't panic don't panic" maar ondertussen gebeurde er niets. Enfin, ik ga mijn best doen om het hem nog eens goed uit te leggen, maar ik weet zijn antwoord nu al : "gij doet altijd onnozel, ik ga toch niet weten of het nu echt is of niet" Maar nu serieus, hier wat je moet doen indien iemand zonder reden struikelt, valt of raar doet : G.A.S. Het moeilijkste deel is het herkennen van een beroerte, de correcte diagnose stellen en de patiënt binnen de drie uur medisch behandelen, wat niet gemakkelijk is.  Herkennen van een beroerte: Je hoeft slechts "3" stappen te onthouden.  Soms zijn symptomen van een beroerte moeilijk te identificeren. Spijtig want het gemis aan opmerkzaamheid loopt bijna altijd uit op een ramp. Het slachtoffer van een beroerte kan ernstige letsels overhouden indien de mensen bij wie hij is, de symptomen niet tijdig herkennen. Dokters zeggen dat een omstaander een aanval kan herkennen door het stellen van drie simpele vragen:   G  * Vraag de persoon om te GLIMLACHEN (de mondhoeken moeten beiden simultaan omhoog gaan). A * Vraag hem de ARMEN ALLEBEI OP TE STEKEN  (de armen moeten beide gelijktijdig en met dezelfde moeite omhoog te tillen zijn).   S * Vraag de persoon om te SPREKEN, om een SIMPEL ZINNETJE TE ZEGGEN (Coherent, bv: "Het is zonnig vandaag" er mag geen gebrabbel tussen zijn)         Nota: een ander teken van een beroerte is dit: Vraag de persoon om zijn tong uit te steken. Als de tong scheef trekt, als deze naar de ene of andere kant trekt, is dat ook een teken van een beroerte. Als hij of zij moeite heeft met eender welke van deze taken,  bel dan onmiddellijk 100 of 112 en beschrijf de symptomen aan de dispatcher. Benadruk dat er haast is geboden !   Een cardioloog zei, dat als iedereen minstens tien andere mensen kan verwittigen, er zeker één leven gered kan worden.     Je kan ook FAST proberen onthouden: BEDANKT SIEKE F = FACE of gelaat ( mond staat scheef of mondhoeken hangen naar beneden, vragen om te lachen of tanden te laten zien) A = ARMEN (kijk of een arm of been verlamd is, vraag aan het slachtoffer om ogen te sluiten en beiden armen voor zich uit te strekken met de handpalmen naar boven) S = SPRAAK ( ga na of het slachtoffer moeite heeft om te spreken, laat desnoods een zin herhalen) T = TIJD (probeer te weten te komen hoelang deze klachten al duren)

10-03-2010 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Comments and Graphics - Winter Layouts - Photobucket

IK BEN DiE IJZIGE KOU ZO BEU ALS KOUWE PAP

IK SNAK NAAR WARMTE

JULLIE OOK ZEKER ????

aftellen dan maar ....

09-03-2010 om 13:05 geschreven door BOJAKO  

 

.     Hier zit ik weer met ijskoude, bibberende teentjes tengevolge van een -hopelijk laatste- winterprik!  'k heb wel dikke sokken aan, maar mijn voeten en mijn rug blijven koud aanvoelen.   Geloof me ...  er is nog sneeuw op komst en ik ben Frank Deboosere niet   Vorige week begon slecht met een heel zieke Tibo.   Nog erger was het dat hij nog zieker werd en er zelfs een ziekenhuis opname nodig was, gelukkig maar voor één nacht.   Het laatste nieuws : de koorts is weg, de longen zijn terug proper, hij houdt zijn eten in langs onder en boven....maar hij staat nu wel vol rode uitslag.    Pfffft.... nu maar vingers en koude tenen gekruist houden dat hij niet dezelfde weg opgaat zoals Seppe ocharme, die om de haverklap elke bacterie en virus overneemt.     Zijn mama en papa hadden vandaag gepland om een standje te zetten op onze plaatselijke parochiale rommelmarkt.   De nu te kleine meisjes kleding van onze kleindochter mag weg, nu hun derde kindje een jongen bleek te zijn. Mr. Silver is gisteren even gaan meehelpen om hun standje op te zetten terwijl ik ging lampetteren met mijn blogmaatjes.   Ik hoef jullie niet te vertellen dat het weer supergezellig was en dat we 's avonds ijsblokjes op onze moe-gebabbelde tongen moesten leggen.  Ik hoor jullie al denken : 'niet moeilijk zo'n kwetterende stel kippen', maar wees gerust, onze geliefde haan Ludovicus moet voor de dames niet onderdoen hoor!   Door de ziekte van Tibo staan de werken in onze bij-keuken momenteel op hold. Zoon 2 ging vorige week de electriciteit aansluiten, maar door alle hierboven vermelde omstandigheden is het er natuurlijk niet van gekomen.  Mr. zilveren Handige Harry heeft wel het overige werk zo goed mogelijk alleen gedaan, zelfs de klinken hangen aan de nieuwe kast. Onze machines werken allemaal mits verlengdraden her en der verspreid door de keuken, maar ach, dat vinden we allemaal veel minder erg dan de gezondheid van Tibo.   Gisterenavond zijn wij na de blogmeeting nog een hapje gaan eten. Donderdag en vrijdag zijn zo'n beetje de 'kookdagen' van Mr. Silver geworden.   Hij is wel een heel handige Harry maar hij kan ocharme nog geen ei koken, maar al goed,  want anders was hij bijna perfect en van een perfecte man wordt ge snel misselijk nietwaar? Donderdag moet alles snel snel, want dan gaat hij Schwiegermutti bezoeken en dan eten we pizza of fritjes van de frituur en 's vrijdags gaan we soms een hapje eten. Plezant... zo eens niet hoeven te koken, want soms heb ik echt geen inspiratie meer.   Ik zag (dankzij info van vriendin Paz) gisteren mijn fluitende oor specialist op TV in de laatste show. Tot nu heeft hij me niet kunnen helpen en mijn oren zullen héél héél hard moeten fluiten vooraleer ik hem iets in mijn hersenen laat implanteren. De magnetische schokken heb ik al gehad en ook die hebben niet geholpen, bijster gezellig waren ze niet bepaald te noemen. Ik heb zo'n beetje het gevoel dat ik voor de Prof. een proefkonijn ben.  Ik heb nu drie weken lang weer een bepaalde medicatie moeten nemen (heeft ook niet geholpen) en ik moet nu terug contact opnemen met het UZA om te starten met een andere soort medicatie waar ik een beetje huiverig tegenover sta. De nieuwe medicatie die ik zou moeten nemen is een lichte vorm van dezelfde medicatie die ze geven aan mensen die afkicken van drugs omdat die soms zaken zien die er niet zijn. Volgens de Prof. hoor ik zaken (dat gefluit) dat er niet is en daarom zou deze medicatie mij 'misschien' ook kunnen helpen. Verder kreeg ik een berg papieren mee om in te vullen voor een wetenschappelijke studie van de Prof.  Snappen jullie wat mijn sex leven te maken kan hebben met tinnitus ???  Ikke niet, maar de vragen staan er !   Enfin ik besluit zelf of ik ze invul of niet hé.   Misschien is de Prof. tegelijk aan een ander onderzoek bezig en slaat hij zo twee vliegen met één klap.   Ik keek net naar buiten en merkte dat de donker grijze lucht precies plaats maakt voor een iets lichter grijze lucht... joepie de poepie, ik ben met héél weinig tevreden. Roll on springtime....   Bon, blogje bijgewerkt, nu blogjes lezen en vanmiddag gaan we eens kijken of zoon en schoondochter al wat verkocht hebben op de rommelmarkt. Ondertussen komen we daar bijna iedereen tegen die we kennen en ik ben er zeker van dat Mr. Silver na de rommelmarkt met heel veel goesting een Parochiaal Duveltje zal willen drinken.   Toedeloekes.         @ Natoken : gisteren je lieve bericht ontvangen, we hebben allemaal aan u gedacht en u heel hard gemist hoor.

06-03-2010 om 11:05 geschreven door BOJAKO  

 

.     Zondag hebben we geluk gehad hé, we zijn ontsnapt aan het ergste van een hevige storm, vergeleken met de landen in onze omgeving toch.   Door regen en wind zijn we bij schoondochter 1 geraakt en hebben we samen haar verjaardag gevierd.  Kleinzoon en zoon 1 (zijne papa dus)  hadden gezorgd voor lekkere hapjes en de moeder van schoondochter voor lekkere taart.   Maandag, het begin van een nieuwe week.  Onze kleine schat Tibo was nog altijd flink ziek.  De antibiotica slaat precies niet aan en heel de dag had het bazeke nog hoge koorts en wou enkel geknuffeld en gesust worden, wat we natuurlijk met veel plezier een hele dag gedaan hebben..   Vandaag neemt zijn mama een dag sociaal verlof en gaan ze nog maar eens naar de pediater. Ze zouden daar korting bonnetjes moeten uitdelen, want als ze er niet met Seppe zitten is het met zijn zusje en nu weerTibo.   Ach, wij hebben vroeger net hetzelfde meegemaakt met hun papa en spijtig genoeg lijkt het alsof ze zijn genen geërfd hebben. Wij hebben ook de ondergrondse garage van onze pediater afbetaald.     Wat onze bijkeuken betreft:  het was te verwachten, onze keuken is amper drie jaar oud maar een blauwe kast was niet meer te vinden. Helemaal in de put slenterden we door de Ikea tot ik bij de slaapkamers plots eentje zag "volledig in 't wit."  Alles ton sur ton, tot zelfs de kaarsen toe.   Ik remde zo bruusk dat ik remsporen achterliet, Mr. Silver botste tegen me aan en ik zei : " maar zie nu eens shoeke, da's helemaal niet lelijk hé, alles zo in't wit..."    Mr. Silver doet al het werk maar heeft eigenlijk qua keuze niet veel in de pap te brokken,  dus hij koos voor het wijze antwoord : " euh ja, euh dat ziet er niet slecht uit hé." waarop we meteen terug stevenden naar de afdeling keukens en prompt een witte kast bestelden.   Die kast hangt nu tegen de witte tegels, boven de witte afwasmachine, de witte droogkast, de witte microgolf oven en de witte frigo.   Enkel mijn zwarte Kenwood stoofpot stoort het geheel.  Nu heb ik spijt dat ik geen witte gekocht heb.   Ach...vandaag kan al niet meer kapot, er schijnt er een heerlijk lentezonnetje door het glas van de veranda en alles schittert en blinkt.   Mijn zonnebril ligt klaar voor de zomer     @ Petra et al: ik denk toch niet dat ik de deuren ga overschilderen, het ziet er veel te proper uit.   @ Lipske : die avatar kon ik maken via een nieuwsbrief van mijn provider Scarlet.  Je kon het maar één keer maken en de nieuwsbrief heb ik al uit mijn mailbox gewist, sorry hoor zoeteke.   @ Natoken : gisteren niet aan de computer geraakt wegens onze zieke baby, maar toch nog een heel gelukkige verjaardag gewenst. Baai de wee : ik meen dat ik al groene scheutjes zie doorkomen bij de planten die we van u gekregen hebben.  Je laat me op tijd toch weten wanneer ik de Dahlia's moet planten hé?

02-03-2010 om 12:38 geschreven door BOJAKO  

 

. mijn AVATAR   ziet er beter uit dan ikzelf maar dromen mag toch   ...zaterdag, rustdag...   enfin tot seffens, want Mr. Silver wil van deze rustdag genieten door me mee te nemen naar Ikea.   't ja ieder heeft zo zijn eigen idee van rusten nietwaar?   Mijn idee is een pyamadag, maw. de hele dag rondhangen in je pyama en NIKS doen, maar ge moet al eens iets doen voor uwen Handige Harry.   Van Handige Harry gesproken, samen met zoon 2 hebben ze heel hard gewerkt in de bijkeuken en het is nu net voor die bijkeuken dat we naar Ikea moeten om een nieuwe kast te kopen.  Mijn keuken is blauw/wit en vermits de nieuwe tegels in de bijkeuken wit zijn was het natuurlijk mijn idee om daar een blauwe kast te hangen.  Kwestie van in de zomer geen zonnebril in de keuken te moeten dragen door een overdaad aan wit. Om mijn dag goed te maken zijn mijne zilveren : "goh shoeke, dat blauw van onze keuken zullen ze zeker niet meer hebben, maar de witte kasten nog wel, daar ben ik zeker van".  Lap ... wat nu?   Enfin dat zullen we straks bij Ikea beslissen, wit op wit kan gewoon niet, desnoods maar een ander blauw, de twee ruimtes zijn toch gescheiden door een deur.   Vandaag is hij voor de eerste keer na de strenge winter naar zijn co-tuin getrokken met vriend/schoonvader van zoon 2.  Ze gaan proberen groenten te kweken remember ??? Benieuwd of het zal lukken, maar kom, zo blijven ze toch van't straat.  Het zal plezant zijn in deze regen.   Hij lag vannacht al te niezen en te proesten! Maar dat zal zeker niet van het werken in de tuin zijn, neeje, we hebben deze week nogal dikwijls ons jongste kleinzoon opgepast, want dat baazeke was flink ziek. Zes maanden oud, de immuniteit verkregen van de lekkere melk van mama, is nu foetsjie, weg.... Nu moet hij zijn eigen weerstand en immuniteit beginnen opbouwen en dat gaat natuurlijk gepaard met het overnemen van alle microben, bacteriën en virussen die de ronde doen in de kribbe en bij zus en broertje. Maar 't is een lieve zieke hoor, zelfs helemaal ondergesch...t..n lacht hij met een grote tandeloze grijns waar je niet aan kunt weerstaan.   Bon, als ik een beetje deftig wil voorkomen in de winkel zal ik daar nu best werk van maken, want ik zit nog in mijn pyama mode.   Toemaatje à la Kommaneuker :   In de klas van kleinzoon 1 (9 jaar) vroeg de leerkracht : "wie heeft er grootouders die spelletjes spelen op de computer?" waarop onze kleinzoon zijn vinger omhoog stak. Toen zei hij me met ogen waar de trots uitstraalde : " zeg nana, ik was de enige die mijn vinger omhoog stak, goed hé? " en ikke, de nana, ook zo fier als een gieter natuurlijk.   Zou ik nog even tijd hebben voor een spelletje Mahjong en Bejeweled?  Nee ... ik denk het niet.  Spijtig hé

27-02-2010 om 11:15 geschreven door BOJAKO  

1. Middle-of-the-Night Insomnia - Insomnia characterized by difficulty returning to sleep after awakening in the middle of the night or waking too early in the morning. Also referred to as nocturnal awakenings. Encompasses middle and terminal insomnia.
2. Middle insomnia - waking during the middle of the night, difficulty maintaining sleep. Often associated with pain disorders or medical illness.

Voilà, één van die twee hierboven zal het zijn zeker?

Ik lag al twee uur te draaien en te keren en besloot toen maar op te staan.

't is niet de eerste keer dat ik zo iets doe.   Wat hebt ge er nu aan om wakker in uw bed te liggen draaien en keren en op de duur begint ge aan van alles en nog wat te denken en te piekeren gelijk zot.

Nee, 't is beter op te staan en uw wakkere periode nuttig te besteden zoals ik nu doe.

Mijn blogje bijschrijven.

'k heb daarstraks nog druppeltjes Contramal genomen, dit op aanraden van meneer doktoor,  die beweert dat mijn pijnen gewoon een gevolg van 'slijtage' en 'de ouden dag'  zijn.  Hij zal het wel best weten zeker, hij heeft ervoor gestudeerd.

Toch geloof ik hem niet 100% en ga ik binnen afzienbare tijd naar een andere specialist, die van ons Lewieke.  Een tweede opinie kan nooit kwaad hé?

Meneer doktoor heeft me ook aangeraden om wat meer te bewegen en dankzij de gulle vrijgevigheid van ons aller schat Lipske, heb ik nu voor mijn TV een hometrainer staan.  Ik kijk nu al fietsend naar opgenomen TV programma's. 

Het is wel een raar zicht zo'n fiets in de living, maar gewoon naar een stomme muur zitten kijken terwijl je fietst is ook niet het van het, zeg nu zelf.

Daarnet was het kop of munt : ga ik fietsen voor de TV of ga ik me aan de computer zetten?

De computer heeft gewonnen en sebiet ga ik op Facebook nog wat onnozel spellekes spelen en wie weet, misschien val ik dan terug in't slaap.

Insomnia ofte slapeloosheid is wel een mes dat aan twee kanten snijdt.  Vermits je om twee uur 's morgens klaarwakker bent val je 's avonds om acht uur als een blok in't slaap.

Enfin, ik moet me er 'bij manier van spreken' bij neerleggen, niks aan te doen, 't is nu zo.

Even nadenken wat er de voorbije dagen gebeurd is, kwestie van mijn dagboek op punt te houden.

Gisteren waren broer Ardennen en zijn vrouw hier op bezoek.

Eergisteren ben ik met de Red Hatters naar het Echt Antwaarps Theater geweest : 'Mijn vrouw zit in Egypte' oeps ... Freudiaans slippertje ... 'Mijn vrouw zit op Kreta'.  

Het was zo lang geleden dat ik nog naar het EAT was geweest dat ik me vergist had en stond te wachten op de andere Red Hatters voor 'het Arenberg schouwburg.' in plaats van links in de straat voor het EAT.   Enfin, we hebben mekaar uiteindelijk toch gevonden.

Het was zoals te verwachten een leuk stuk en we hebben goed gelachen.  Ik begrijp echt niet waarom ze op een zondag namiddag niet af en toe zo'n stuk volksvermaak op TV uitzenden.  Op enkele Franse posten zie je toch regelmatig een toneelstuk in dialect.  Het hoeft toch altijd geen zware cultuur te zijn nietwaar?

Wat voor eergisteren gebeurd is ben ik inmiddels vergeten, mijn agenda ligt beneden en blijkbaar begint mijn korte termijn geheugen ook al te sputteren.

Ah ja .. ik weet het terug, ons huis is al heel de week een bouwwerf, ik zou het bijna vergeten hebben.

De bijkeuken wordt met de dag mooier en de prachtige witte tegels vallen schitterend mee.  Zoon en vader hebben de hele week heel hard gewerkt en het begint er echt heel goed uit te zijn.

Wat die tegels betreft : ventje trok me mee naar de stockverkoop bij een lokale tegelhandelaar.  Ik vond op die afdeling mijn goesting niet, ging daarna binnen in de winkel en vond daar wel mijn goesting.   Mr. Silver trok me vervolgens terug naar de stockverkoop en zei : " 't is maar een bijkeuken hé shoeke, een machinekamer, het hoeft geen fortuin te kosten."  

Bon, ikke terug met hem naar de stockverkoop en wat zag mijn lodderig oog : een stock ongelooflijk prachtige tegels.

Ik zei tegen mijne lekkere : "voilà zie, dat is't.  Deze vind ik ècht prachtig", waarop mijn wederhelft één tegeltje bekeek, vervolgens de doos, bleek uitsloeg en zei : " gij zijt niet goe zeker, deze kosten een fortuin" en me vervolgens stante pede weer de winkel in trok en ik zonder enig morren de tegels kreeg die ik eerst gekozen had.

't is maar een kwestie van hoe ge het aanpakt hé? 

Allez, mijn blogje is weer bijgewerkt, nu ga ik Bejeweled en Mahjong spelen tot mijn oogbollen uit hun kasten vallen.

Slaap lekker allemaal en droom zoet.

23-02-2010 om 04:10 geschreven door BOJAKO  

een ardens houtvuurtje

Hier zie daar zie ...we zijn terug van weggeweest.

"Uit het oog, uit het hart": zegt men hier, maar in Engeland zegt men : "absence makes the heart grow fonder" en ik sluit me bij het tweede aan.

Ik heb jullie allemaal gemist en ik hoop omgekeerd hetzelfde.

Voor we vertrokken was Seppe ziek en het bleek weer een longonsteking te zijn. Dat ventje heeft nu echt geen geluk hé? Maar ge ziet er nooit aan. Zelfs zo ziek is hij springlevend. Gelukkig vertrouwt schoondochter het nooit en laat ze hem tijdig nakijken door de kinderarts en weer bleek straffe medicatie nodig.

Net voor we vertrokken werd zijn zusje ziek uit sympathie en bij haar werd een keel en oorontsteking vastgesteld.

Maar kom, er is meer nodig om de familie Bojako thuis te houden.

Ziek of niet ziek... weg waren we.

drie neefjes

De kleinkinderen hebben hun microobkes doorgegeven aan hun grootmoeder en die zit momenteel met een krakende, hese stem, maar waarschijnlijk door de sterke medicatie voor Herniaretta heeft ze er bitter weinig hinder van.

Mr. Silver en ik zijn na het verblijf met onze kinderen nog broer Ardennen gaan bezoeken, hij woont trouwens maar vijftien minuten van het dorpje waar we verbleven.

Maar wat een rit? !!!!

Ons tommeke stuurde ons via de kortste weg naar hun dorp maar hield geen rekening met een spekgladde steile weg.

Boven aan de top besliste onze auto dat het welletjes was en gleden we zachtjes achterwaarts de steile helling terug af naar beneden.

Peentjes heb ik gezweet en ik heb Mr. Silver nog nooit zo bleek gezien.

Wreed slecht voor onzen tikker.

Voorzichtig hebben we daarna, op aanraden van broer Ardennen de route van de bus gevolgd, op die weg wordt altijd gestrooid, tank ze lord. (gotzeidank)

Enfin, nu zijn we weer thuis en omdat het krokusvakantie is heeft onze zoon 2 afgesproken met zijn padre dat deze week onze machinekamer (bij keuken) helemaal opnieuw afgekapt, beplaatsterd en betegeld wordt.

Die Handige Harry's besparen me een fortuin.

Ons huis ziet er momenteel wel uit alsof er een bom gevallen is, maar dat zal iedereen wel begrijpen die ooit verbouwd heeft terwijl men er woont.

Ik ga deze tekst en wat foto's nu op mijn blogje zetten, want ik sta ook een week achter met het lezen van mijn favoriete blogjes.

Sie joe leeter alligeetors....

18-02-2010 om 16:02 geschreven door BOJAKO  

Kleinzoon 2 Ardennen 2009

Vandaag een kleinkindloze dag, ge kunt niet geloven hoe rustig het nu in huis is.

Mr. Silver had al drie weken zijn 'dinsdag drankje met zijn ex-collega's' afgezegd, maar stond erop om vandaag te gaan, wat zijn volste recht is natuurlijk.

Ik vind het moeilijk (door Herniaretta) om alleen twee kindjes bij te houden, vandaar dus ook voor mij die kleinkindvrije dag.

Kleinzoon 4 moet stilletjesaan ook beginnen wennen aan een volle dag in de kribbe, hoewel ik nog zoveel mogelijk probeer om hem halve dagen bij te houden.

Hij is een dan ook een droom van een baby, die enkel eventjes knort wanneer hij honger, dorst of een vuile pamper heeft.   Lossen we deze probleempjes op, dan worden we beloond met een stralende, tandeloze glimlach.

Gisteren had Seppe echter ook een hoestje en we werden gevraagd of we ook op hem konden passen.

Op Seppe passen is een ander paar mouwen. Hoestje of geen hoestje, zijn Duracell batterijtjes draaien al hoestend nog altijd op volle toeren.  's avonds waren Mr. Silver en ik stikkapot, waarop zoon 2 zei : "ja dat hebben wij alle dagen hé." maar ik vraag me af of hij nog zo zal spreken wanneer hij zo oud is als wij?   

Mr. Silver, aangestoken door Natoken en haar echtgenoot, heeft er nu een hobby bij.    

Samen met de schoonvader van zoon 2 hebben ze besloten om een groententuintje aan te leggen en er ook een kippenkot op te zetten met twee kippen,  die zullen zorgen voor verse eitjes. Twee kippen bezorgen ons per dag één ei de man,  als alles goed gaat tenminste.

Ik vind het leuk dat twee gepensioneerde bompa's een hobby erbij nemen, maar deze hobby is een pieteklein beetje bedenkelijk.

De grond is in bruikleen, zo meen ik toch begrepen te hebben, van een stokoude dame.  Het ligt er zo maar te liggen en zij vindt het niet erg dat iemand er nuttig gebruik van maakt.

Nog een bedenkelijk feit vind ik dat de grond héél dicht bij het crematorium ligt.

Onze erwtjes en peekes en andere eventuele groenten en tikkeneikes zullen vruchtbaar (of bezoedeld) worden door de uitlaatgassen van iemand zijn nonkel Jef of tante Germaine die net het heden voor het hiernamaals heeft geruild.

Stel bovendien dat na al de moeite van het planten 'dezer gewasschen' de stokoude madam, eigenares van de grond, ter plekke doodvalt en het stuk grond opgeëist wordt door de erfgenamen, dan is al de moeite van de twee plantende, schuppende bompa's 'vruchteloos' geweest.

Toen ik dit zijdelings even opmerkte aan mijne zilveren, wuifde hij het zoals altijd achteloos weg met de woorden : "gij zijt toch altijd nen doemdenker zenne".

Deze woorden heb ik al meermaals gehoord, maar één van ons twee moet toch met beide voeten op de grond blijven.

Enfin, stel dat we nooit een eerste oogst mogen oogsten, dan zullen de twee bompa's er waarschijnlijk toch wat plezier aan beleefd hebben.

Ten eerste biedt het hen een ontsnappingsroute aan - even weg van vrouw en kinderen-  en in de serre zal wel op regelmatige tijdstippen gerust worden,  en er zal vast en zeker een tuinstoel en een bak Duvel staan om eens uit te blazen en hun dorst te lessen.

In mijn verbeelding zie ik hen al staan, rustend op hun schup,  en het doet me denken aan een tafereel uit één van mijn lievelingsboeken: Boerenpsalm van Felix Timmermans.

Mr. Silver wordt mijnen boer Wortel... schoon hé?

Het wordt trouwens een druk weekend, er zal van tuinieren de eerste dagen niet veel meer in huis komen. 

Vrijdag vertrekken we voor een lang weekend naar de Ardennen, de krokusvakantie begint. (zie video hierboven van vorig jaar)

Zoals elk jaar huren we daar een huis met ontzettend veel slaapkamers samen met onze kinderen en kleinkinderen.

Heerlijk om elk jaar zo eens allemaal samen te zijn.  De kinderen doen lange wandelingen en ik blijf thuis, luister naar het stromen van de Ourthe, lees een boek of rust in de zetel.

't Zal nog veel te koud zijn om in de tuin te liggen - nog slechts één maandje en 't is lente.

Kijken jullie er ook zo naar uit?

Baai de wee :

Genieten jullie ook zo van het TV programma : 'In Godsnaam' met Annemie Struyf op TV één.

Ik vind het een heerlijk programma en ik vind haar onschuldige, lieve manier van interviewen ongelooflijk verfrissend en boeiend.

09-02-2010 om 12:12 geschreven door BOJAKO  

Lap, woensdag vandaag, de week is weeral half, niet te geloven.

't Is gelukkig niet meer zo nat als gisteren, maar het kan nog keren. Ik heb niet naar de weerberichten geluisterd.

Bij Broer Ardennen blijkt het nog erger, die zit bedolven onder een pak sneeuw en kan daar enkel nog met een 4x4 rijden.

Vorige zondag zijn wij, als afsluiter van de feestmaanden, met schoondochter, de twee oudste kleinzoontjes en neef en zijn familie, naar de pantomime Sleeping Beauty gaan kijken in de Arenberg schouwburg, opgevoerd door BATS (The  British American Theatrical Society).

Een Pantomime moet je tenminste één keer in je leven gezien hebben als kind en onze twee oudste kleinzonen zijn nu op de leeftijd dat ze een gekend sprookje in een andere taal wel kunnen volgen.

Pantomimes dateren van de middeleeuwen, een soort Comedia dell Arte en Pantomimes zijn in Engeland zo traditioneel als Buckingham Palace, darts, cricket en Roast Beef en Yorkshire pudding.   Ze worden altijd opgevoerd rond de kerstperiode en zijn steeds gebaseerd op bekende sprookjes.

Het spel is heel simpel : een meisje verkleed als jongen, die de zoon is van een man verkleed als vrouw, wint het hart van een meisje, hou je vast : verkleed als meisje en bijgestaan door één of meerdere personen verkleed als dieren.   Bovendien is er altijd een 'Dame' van de partij.

De jongen die de hoofdrol speelt is dus een meisje en hij is'de held'. Deze persoon zal verliefd worden op de prinses, haar redden en lang en gelukkig zullen ze verder leven, zoals in bijna alle sprookjes.

Het meisje dat de hoofdrol speelt is dus wèl een meisje, een ècht meisje en meestal het mooiste meisje van de groep. Ze is jong en onschuldig.

The Dame : is een caricatuur van een vrouw gespeeld door een man, gekleed als een soort Drag Queen en ze loopt als een rode draad door heel het stuk.

Verder heb je ook altijd een chorus.  Een pantomime is geen echte pantomime zonder chorus, zij zorgen voor zang en dans en hier komen de jongste acteurs van de groep aan bod.

Een flinke dosis Slapstick is ook nodig als ingrediënt voor een goede pantomime.

Verder wordt ook verwacht dat het publiek actief deelneemt aan het hele gebeuren.

Men verwacht bv. dat heel de zaal luid BOE roept elke keer de boze heks op het toneel verschijnt, verder moeten de kinderen de acteurs verwittigen van gevaar door bv. "Behind you!" te gillen wanneer een slechterik zich achter de goede bevindt.

Op het einde van de pantomime is er dan nog samenzang met de hele zaal.    Zondag werd uit volle borst de Hokey Cokey door allen meegezongen.

Vervolgens worden alle kinderen verzocht om mee op het podium te komen en natuurlijk mogen de in de zaal gesmeten snoepjes niet ontbreken.

We hebben er allemaal van genoten. Proficiat BATS !

De volgende dagen van de week bracht ik vooral door in wachtzalen van dokters.

Mijn huisarts had de uitslag van mijn botscan gekregen en zei me : "Sleet hé madam, sleet en artrose, niks aan te doen, ik zal u wat straffere pijnstillers voorschrijven en ge zoudt toch best vermageren hoor, misschien een hometrainer overwegen?" Duh....

Ik ben dus nu van Dafalgan Codeïne ge-upgrade naar drie maal tien druppeltjes Contramal, maar ik kan me niet verzoenen met het idee dat ik dit voor de rest van mijn leven moet doen.

Ik heb mijn huisarts dan ook gezegd dat ik om een tweede opinie ga vragen aan een andere rugspecialist.

Gisteren was het dan de beurt aan mijn nog steeds lustig fluitende oren.

Ik moest nu bij THE BIG MAN himself komen, de neurochirug.

HIJ was wel een dik anderhalf uur te laat op onze afspraak.

Ik krijg daar behoorlijk het Sch...t van.

Wij moeten altijd op tijd zijn, maar artsen verontschuldigen zich zelfs niet als ze anderhalf uur te laat zijn, het lijkt de normaalste zaak van de wereld te zijn.

Enfin, alle testen waren achter de rug en ook hij knikte bedenkelijk toen hij me het uiteindelijk resultaat meedeelde:

"Mevrouw, op de scan en op de EEG is activiteit te zien die er niet zou mogen zijn, maar er wel degelijk is.   U hoort een geluid, maar het is er in feite niet."

Chinees ??? Ja, voor mij ook hoor.

Om nu te proberen van dit geluid 'dat er niet is maar dat ik wel hoor' af te komen, moet ik nu experimenteren met geneesmiddelen. Ik moet wel zeggen dat ik dit ook écht niet prettig vind, maar ja, voortdurend fluitende oren zijn ook niet bepaald prettig.

Ik kreeg verder een dikke bundel vragen mee, die ik bij het volgend bezoek degelijk ingevuld terug moet meebrengen.  Ik denk dat ik nu deel uitmaak van een research programma naar oorsuizen.

Enfin, 't kan ooit misschien in de verre toekomst iemand helpen nietwaar.

Waarschijnlijk door de Contramal en de andere nieuwe pillen zit ik er niets mee in

't Is zo'n beetje zoals de man die per ongeluk Valium kreeg van de apotheker voor zijn buikloop ... hij had nog steeds buikloop maar zat er ook niet meer mee in.

Voilà, mijn dagboekje is bijgeschreven.

Nu mezelf toonbaar maken voor de rest van de wereld, want straks komen de twee oudste kleinzoontjes tot hun mama uitgeslapen is na haar nachtshift.

03-02-2010 om 10:30 geschreven door BOJAKO  

Donderdag was het op de school van kleindochter en Seppe een pedagogische studiedag, opvang was nodig.

Zoon 2 vroeg ons of wij het zagen zitten om die dag op beide kindjes te passen en of hij Tibo naar de kribbe moest doen.

Ach..waar er twee zijn kunnen er drie zijn nietwaar?

Ik sprong 's morgens gezwind uit mijn bed - bij manier van spreken dan wel - om onze kleinkroost te ontvangen om 8,30 uur.

Mr. Silver bleef lekker doorsnurken.

Toen de bende arriveerde gaf ik de tweede oudste de toelating om hun grootvader uit zijn bed te trekken, waarop Seppe meteen de trap opstoof.

Seppe is nu wat je kan noemen op:  'orkaan' leeftijd.

Volgens mij geven mijn kinderen hem Duracell batterijtjes als ontbijt, maar hij doet alles met zo'n brede, guitige lach dat je ongewild moet meelachen.

Ik had 's morgens snel een gemakkelijke jogging broek aangetrokken met een gemakkelijke pull, dat ook bestand is tegen de onverwachte bloepjes van Tibo en gemakkelijk kan uitgewassen worden.

Kleindochter bekeek me van top tot teen en zei met smekende ogen :  "nana ik wil ook graag zo'n zachte broek", waarop ik in mijn kinder-reserve-kleding-kast dook en voor haar een rode jogging broek en dito T shirt vond.

Zij heeft er de hele dag zo fier als een gieter mee rondgelopen en was heel teleurgesteld toen ik haar zei dat de reserve kleedjes hier moesten blijven.

Seppe daarentegen vroeg me na de middag waarom ik nog steeds in mijn pyama rondliep.

Nu moet ik zeggen, indien ik iets later was opgestaan, dan had ik waarschijnlijk na de middag nog steeds in mijn pyama rondgelopen, want ik had nog geen moment tijd gehad om van kleding te wisselen.

Verbazend hoe zo'n drie kleine kindjes twee volwassen mensen een hele dag in de weer kunnen houden.

Toen hun papa hen rond vier uur kwam ophalen zakten mijne zilveren en ik uitgeput in de zetel.

Ik zei : " Nu begrijp ik waarom men best zo vroeg mogelijk met kinderen moet beginnen, hoe heb ik het vroeger ooit klaargespeeld?"

Mr. Silver kon amper pap zeggen en knikte gewoon ja met z'n hoofd.

Ik moest plots terugdenken aan de blog van Fons van Keukenweetjes waar ik onlangs een interessante item over de huisvrouw van vroeger had gelezen.

Ik zocht het even terug op en liet het aan Mr. Silver lezen.

Ik ben ervan overtuigd dat Fons het me niet kwalijk zal nemen wanneer ik het hier nog eens op mijn blog plaats.

Nu kan je ermee lachen, maar onze vaders - en echtgenoot -verwachtten inderdaad vroeger die behandeling toen ze van hun werk naar huis kwamen. Jaja... ook mijne zilveren.

Hij moest nu, zoveel jaar nadien, met schroom toegeven,  dat kindjes verzorgen bijzonder zwaar werk is en indien hij het toen beseft had, hij zich anders zou gedragen hebben.

Ik gaf hem de heilige absolutie.

Hier dan een:

31-01-2010 om 10:51 geschreven door BOJAKO