Ik draag ze al sinds ze op de markt kwamen:  “mijn Crocs”. 

Ventje gaf ze ooit als een extraatje onder de kerstboom. 

Toen ik het pakje openmaakte dacht ik bij mezelf dat hij compleet geflipt was.

Voor mij lagen twee lelijke, onelegante plastieken sloefen vol gaten.

Omdat mijn ouders mij heel beleefd hebben opgevoed vroeg ik: “zijde gij nu helemaal geflipt?  Plastieken sloefen! Hoe komt ge daar nu bij om zoiets te kopen?”

Ventje legde me toen uit dat deze sloefen ‘ Het van Het’ waren.  Het ultieme genot voor uw voeten.

Waar hij al deze wijsheden en nieuwigheden vindt is me een raadsel.

Maar zoals meermaals gebeurd is kreeg hij gelijk.

Om hem een plezier te doen moest ik natuurlijk die vreselijk onelegante plastieken sleffers aandoen en eens rond de kamer lopen.

Ik moest onmiddellijk toegeven dat ze inderdaad heel gemakkelijk aanvoelen, vederlicht, ik voelde bijna niet dat ik ze droeg.

Ik dacht ook dat plastic koud en klam zou aanvoelen, met daaropvolgend vreselijk zweetvoeten, maar integendeel, ze voelden onmiddellijk warm aan.

De binnenzool staat vol plastieken mini boebeltjes die uw voetzolen masseren en dat voelt ook prettig aan.

Ik moet dus bekennen dat ik sindsdien bijna nooit andere schoenen draag.  Kort daarna ben ik zelfs een tweede paar gaan kopen om eens te kunnen afwisselen van kleur.

Hier aan zee zijn ze echt onmisbaar. 

Je houdt ze aan om door het zand te lopen, schudt door de gaatjes het zand er gewoon weer uit en je loopt rustig verder.  
Idem dito met het water, of het nu zee of regenwater is, dat sijpelt er langs alle kanten terug uit, ze hebben veel verluchtingsgaten.

Lange afstandswandelingen…geen probleem: met mijn Crocs nooit pijnlijke voeten of blaren.

Ik moet mezelf tegenwoordig dwingen om mijn gewone mooie schoenen te dragen en je moet weten dat ik een schoenkast heb waar Imelda Marcos jaloers op zou zijn.

Begin deze week ging ventje even wandelen en toen hij terug kwam overhandigde hij me een heel klein geschenkzakje.

Ik deed het open en keek verbaasd naar een piepklein plastiek rood hemelbeestje en een gekleurde kristal met dezelfde afmetingen.

Verbaasd vroeg ik waarvoor ze dienden.  Ze leken op speelgoed buttons voor de kindjes.

“Die moet je als versiering in de gaatjes van je Crocs steken” zei hij met een brede grijns.   Ik liep daarnet voorbij een schoenwinkel waar ze Crocs verkopen en met deze buttons geef je je Crocs een ‘eigen’ stempeltje.

Mijn linker Croc draagt nu het hemelbeestje en mijn rechter Croc het roze kristalletje.  Nu ken ik eindelijk mijn linkervoet uit mijn rechter zonder dat ik daarbij hoef na te denken!

Gisteren liepen we samen voorbij de Croc schoenwinkel en ik ben voor mijn ander paar ook enkele buttons gaan kopen. 
Ik kon er niet aan weerstaan.

Rode Lipjes en een rood hartje, een gele smiley en een yin-yang.

Aan zee valt het niet op als een oude Bomma gek doet. 
De dresscode hier is helemaal anders dan thuis in de koekenstad.

Ik had wel niet meteen zo’n succes verwacht.

’s Avonds in het restaurant waar we gingen eten keek de jonge kelner naar mijn voeten.

“Aha ik zie dat u ook buttons in uw Crocs steekt” zei hij met een grote smile, “mijn lief is er ook zo zot van, ik heb er al enkele voor haar ook gekocht”.

Voilà… mijn primeur…aan zee zal de hype deze zomer ‘de buttons’ voor de Crocs worden!

Tenzij ik natuurlijk hopeloos achter loop en ze al lang 'een hype' zijn! 

23-06-2007 om 08:22 geschreven door BOJAKO  

22-06-2007 om 14:24 geschreven door BOJAKO  

20-06-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Een man staat voor de rechter omdat hij zijn vrouw heeft doodgeslagen.

Rechter: "Dat is een zwaar misdrijf, als u verzachtende omstandigheden kunt  aantonen wordt de straf niet zo hoog".
De man: "Ze was dom, ik moest ze gewoon doodslaan".
 De Rechter: "Dat is niet echt een verzachtende verklaring van u, als u echt  niet levenslang achter tralies wilt zult u met iets beters moeten komen."
Waarop de man verklaart:
We woonden in een flat. Op de 12e verdieping woonde een gezin met 2 kinderen het was gewoon zielig. Ze waren heel klein. De zoon van 12 was maar 90  cm en die van 19 was maar 85 cm. Op een dag zei ik tegen mijn vrouw "dat is toch zielig hè, die kinderen van die  mensen".
"Ja", zegt mijn vrouw, "dat zijn pyrineën".
Ik zeg: "je bedoelt pygmeën".
"Nee", zegt ze, "pygmeën dat is dat wat onder de huid zit waar je sproeten van krijgt".
Ik zeg: "dat is pigment".
Nee", zegt ze, "pigment dat is waar de oude Romeinen op schreven".
Ik zeg: "dat is perkament".
Nee", zegt ze, "perkament is als een dichter iets begint en niet afmaakt".
"Edelachtbare U kunt zich voorstellen dat ik niet van plan was te  zeggen dat  het fragment is. Ik ging dus in mijn stoel zitten en las mijn krantje.
Plotseling komt mijn vrouw met de volgende zin en ik denk: ze is rijp voor het gesticht..."
"Schat kijk eens", ze maakt een boek open en laat een stuk tekst zien.
"Het  zonnedak van de handtas was de lerares van pooier 15."
Ik neem het boek en zeg: "Maar schat, dat is Frans daar staat: 'La
Marquise  de  Pompadour est la Maitresse de Louis XV.' Dat betekent: De Marquise van  Pompadour was de maitresse van Louis de 15e".
"Nee" zegt mijn vrouw, "dat moet je letterlijk vertalen. 'La marquise- het  zonnedak, pompadour - de handtas, la maitresse- de lerares, Louis  XV - de  pooier.'
Ik moet dat toch weten ik heb extra voor mijn franse les een legionair in dienst gehad.
" Ik zeg: "je bedoelt een lector".
"Nee", zegt ze, "Lector is een Griekse held".
Ik zeg: "dat was Hector en dat was een trojaan".
"Nee", zegt ze, "Hector is een vlaktemaat".
Ik zeg: "dat is een hektaar".
"Nee", zegt ze, "hektaar is een godendrank".
Ik zeg: "Dat is nektar".
"Nee", zegt ze, "dat is een rivier in zuid-Duitsland".
Ik zeg: "dat is de Neckar".
Mijn vrouw: "Ken jij dat lied niet "Gauw graas ik aan de Naktar, gauw raas ik aan de rijn", dat heb ik pas nog met mijn  vriendin in duo gezongen".
Ik zeg: "in duet".
"Nee", zegt ze, "duet is als twee mannen met een sabel vechten".
Ik zeg: "dat is een duel".
"Nee", zegt ze, "duel is als een trein uit een donker berggat naar  buiten komt".
"Edelachtbare...toen heb ik de hamer genomen en haar doodgeslagen".
                                    Ze zwijgen.......
Dan zegt de rechter: "Vrijspraak! Ik had ze bij  "Hector"  al
doodgeslagen!".

19-06-2007 om 17:44 geschreven door BOJAKO  

Na een weekje tot rust komen,  waren deze week onze bezoekers en bezoeken al gedeeltelijk gepland.  
Donderdag zijn we naar Oostduinkerke geweest op bezoek bij schoonma die daar op vakantie is met twee vriendinnen. 
Ze stond ons al op te wachten,  want ze had niet gedacht dat de rit zo lang zou duren.  We hadden het haar nochtans gezegd dat we anderhalf uur met de auto van haar verwijderd waren, maar ja ze wordt ook een dagje ouder.

Het weer was redelijk op dat ogenblik, er was wel regen voorspeld maar toen we aankwamen kwam slechts af en toe het zonnetje nog even piepen.

Ze had al plaatsen gereserveerd in hun favoriete restaurant, buiten onder de parasols. 
Ik vroeg of dat wel wijs was, want in de verte zagen we enorme regenwolken op ons afkomen.

Schoonma en haar vriendin zijn verstokte rokers en roken kan nu nog enkel buiten, dus het was op het terras,  of niets.

Vermits schoonma trakteerde besloten we om niet tegen te pruttelen en dat het maar best was om buiten te zitten, we zijn niet moeilijk.  Wij roken niet, maar als ex-rokers hebben we veel begrip voor hun dilemma.

De moeder van de vriendin van schoonma, ook dik in de tachtig en een niet rookster,  had het wel koud. 
Vroeger had schoonma het ook altijd koud op een terras,  maar niet kunnen roken en warm binnen zitten haalt het niet tegen koude, regen en toch kunnen roken. 
Verslaafd zijn is erg, ik kan er van meespreken.  
Ik ben ongelooflijk blij dat ventje en ik destijds afgekickt zijn.

De mosselen werden opgediend, de wolken werden hoe langer hoe dreigender en uiteindelijk zijn we toch moeten naar binnengaan of onze mosselen zwommen in regenwater in plaats van zeewater.

Het waren lekkere mosselen trouwens, zo van die goeie dikke, gele, volle.  Nochtans waren het geen Zeeuwse.   Ik denk dat de Zeeuwse soms wat overschat worden.

We waren in Oostduinkerke en ik was graag eens naar 'de Rubens' gegaan om iets te drinken, want soms zitten daar vrienden van ons, maar schoonma besliste dat we terug naar het appartement gingen.

'Her wish is our command' of vertaald: haar wens is ons bevel.
We gingen naar het appartement.
Toen we later terug in ons badstadje aankwamen zagen we overal brandweerwagens. 

’s Avonds op het nieuws zagen we dat het hier nog het ergst had geregend.  Veel  kelders stonden onder water.

Een kelder onder water hier is niet zoals een kelder onder water in Antwerpen. 
Hier worden kelderwoningen verhuurd, ik kan het weten! 
Mijn eerste zes maanden in België heb ik in een kelderappartement gewoond.

Ons huurappartementje van nu was gelukkig hoog en droog en alles was voorbij toen we terugkwamen.

Weer,  wind of regen, niets houdt ons tegen.  We hebben ons kabientje op het strand en elke dag gaan we er naartoe, al was het maar om de zeelucht op te snuiven.

Daarnet heeft de regen ons weer weggejaagd, maar dat geeft me weer tijd om wat bij te schrijven op mijn blogje en ventje kan dan rustig zijn krant lezen.   

Tijdens het weekend hebben we bezoek gehad van onze lieve vrienden en ook van onze kinderen en kleinkinderen. 

’t Is hier nu heel stil en rustig op het appartement nu iedereen weg is.  

Ventje gaat seffens mijn portie kleine wulken halen om te snoepen bij mijn aperitiefje, soms wulken, soms ongepelde garnaal en soms kreukeltjes, ik doe niet moeilijk…. en dan gaan we straks lekker uit eten.

Ik vrees dat op verlof gaan niet zo goed is voor mijn lijn. 
Zelfs mijn rekkers beginnen al te spannen.

Zoals jullie zien werkt de aansluiting met Citymesh nu vlekkeloos (ik heb natuurlijk hout vast terwijl ik dit schrijf) en kan ik rustig mijn favoriete blogjes lezen.

Dat ga ik nu doen, want ik sta al wat achter….

18-06-2007 om 16:31 geschreven door BOJAKO  

16-06-2007 om 03:56 geschreven door BOJAKO  

Allez ik ga nog eens eens proberen om iets op mijn blogje te krijgen. 
Vandaag is het me dan toch gelukt om aansluiting te krijgen met het internet. 

De jonge man van Citymesh had me gisterenavond nog opgebeld zoals hij beloofd had. 
Da’s pas service nietwaar.

Volgens hem ligt de fout bij mijn nieuwe laptop. 

“t ja Mevrouwtje,  als we problemen hebben dan is het bij die Medions” - (Medion is het merk van den Aldi voor al diegenen onder u die dit niet weten).

Ik kreeg een heel deskundige uitleg dat de routerkaart  (?) niet sterk genoeg is bij dat merk.  De ontvangers zitten naar het schijnt rond het scherm.

Ik vroeg hem hoe het dan kwam dat ik de eerste twee dagen toch een vrij goede connectie had gehad met mijn "Medion Aldi" machientje.

“’t Ja Mevrouwtje, ge zult geluk gehad hebben dat de stralen toen goed stonden voor ontvangst op uw PC.  Dat kan variëren.” 

Die jonge man kon me wijsmaken wat hij wou, want ik snap er toch de ballen van.

Ik zei hem dat ze zich bij Citymesh toch maar best voorbereiden op een invasie van Medion Aldi laptopkes deze zomer, want ze vlogen bij Aldi buiten als zoete koek en allemaal waarschijnlijk voor mensen zoals mezelf, om mee te nemen op vakantie.  Ventje stond aan de deur van de Aldi tegen het openingsuur en er waren al acht mensen voor hem die ook een laptop kochten.

Niet iedereen kan zich een duur merk veroorloven.

Mensen die zich dure merken kunnen veroorloven zitten in een vijfsterrenhotel en daar is waarschijnlijk een top of the range PC mèt aansluiting op de kamer in de prijs inbegrepen.

Toen ik vervolgens met een héél diepe zucht zei dat ik mijn zoon dan zaterdag mijn oude laptop zou laten meebrengen (van een duur merk Sony – destijds een dankbaar aangenomen geschenk van neef die zelf nog een betere wou) als dat de reden van mijn miserie was, begon hij heel voorzichtig zijn kazakske te keren.

De lieve jongen zei toen dat hij alles in het werk zou stellen om me een verbinding te bezorgen en dat al de gemiste uren me zouden vergoed worden met extra uren.

Gisterenavond aan de telefoon wist hij me te zeggen dat de versterker die hij me had willen bezorgen niet meer voorradig was of te duur, ik ben het vergeten, maar dat ze de zender in de straat gingen ‘kalibreren’ zodat ik alvast een beter ontvangst zou hebben. 

Natuurlijk was dat het eerste wat ik deze ochtend uitgetest heb.

En ja hoor, eindelijk, ik zat na luttele seconden op Google en ik kon zowaar zonder problemen mijn mails lezen en mijn favoriete Sennet blogs.

De lieve schat verzekerde me ook dat hij me op de hoogte zou houden van de stand van zaken, want dat ik aan hem was toegewezen.

Mijn eigen persoonlijk IT manneke, dat kunnen niet veel mensen zeggen hé?  Ik ben zijn persoonlijk proefkonijntje.

Citymesh at your service …. Zo zou het overal moeten zijn.

Voor alle veiligheid laat ik toch zoon 1 zaterdag mijn oude Sony meebrengen, we moeten het lot niet tarten. 

Als mijn goedkoop Aldi modelleke het niet doet, dan moet volgens de redering van Citymesh mijn oude Sony het wel aankunnen.

Vier weken zonder internet overleef ik niet!

Ik bekend, ik ben verslaafd …. 

14-06-2007 om 22:03 geschreven door BOJAKO  

13-06-2007 om 18:22 geschreven door BOJAKO  

Gelukkige verjaardag lieve schat

11-06-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Een nonnetje gaat naar de dokter voor een onderzoek.
Ze moet zich helemaal uitkleden.
De dokter legt zijn handen op haar hoofd. 

"Wat doet u dokter?" vraagt het nonnetje verschrikt.

"Dit is een nieuw onderzoeksmethode om te onderzoeken of u geen hersentumor hebt, zeg eens 88". 
Het nonnetje zegt braaf "88".

De dokter legt vervolgens zijn handen op haar borsten en zegt:
" ik doe nu een controle voor borstkanker, zeg nog eens 88", waarop het nonnetje nu stamelend zegt: "88". 

Vervolgens steekt de dokter twee vingers in haar vagina en zegt:
"dit is de controle op baarmoederhalskanker."  

Het nonnetje vraagt nu heel bedeesd, "wat moet ik nu doen dokter?"

"88 zeggen natuurlijk" antwoordt de dokter.


Het nonnetje zegt:



" 1......2.......3........4.........5,......." 

                               groetjes van de zilveren surfer !
( maar heel stillekes want ons madam begint te zagen, ze zegt dat dat hier geen moppen             categorie is ! )

09-06-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Ik hou van water en van zwemmen, maar ik hou ook van alles wat uit de zee komt: heerlijke verse garnalen, warme wulken in een flink gepeperd soepje en  kreukeltjes die je met een speld uit hun huisje moet vissen.

Vermits ik al pillen neem om mijn dramatisch hoog cholesterolgehalte wat omlaag te krijgen, denk ik dat mijn huisarts deze vakantie zee-dieët vast en zeker zou afraden.

Ventje daarentegen is een visetariër, (hetzelfde als een vegetariër maar dan met vis) m.a.w. hij eet geen vis, niets, nada, noppes, zelfs geen kreeft.  Als het uit het water komt raakt hij het niet aan.

Het is een fobie.  Volgens hem stamt het af van zijn legerdienst periode. 

Dit houdt in dat ik bijna elke dag twee gerechten moet klaarmaken want ik sta erop, nu ik aan zee ben, om bijna elke dag vis te eten. 

Er wordt dus een compromis gemaakt, ventje koopt iets vleesachtig dat past bij de rest van mijn vismenu.

Gisteren aten we bv. gestoofde prei in roomsaus met aardappeltjes, ik met mijn lekkere verse gebakken pladijs en ventje peuzelde aan gebakken ribbetjes.

Het ergert me soms toch wel,  want om sommige zaken te eten op restaurant moet je met twee zijn.  Een paella of een zeevruchten schotel kan je voor één persoon niet bestellen.   Waarschijnlijk presenteert het niet mooi genoeg voor één persoon.  Nu zou ik er zelf geen enkel probleem mee hebben als ze me gewoon een portie zouden geven van een andere schotel dat voor drie of vier personen werd klaargemaakt.

Ooit heb ik in Normandië het klaargespeeld om het voor mij alleen geserveerd te krijgen, maar enkel omdat we al een hele week in hetzelfde restaurant gingen eten.

Mijn zeevruchten moeten allemaal wel ‘kevendrager’ zijn, m.a.w. dood!  Als het nog van de schotel kan kruipen krijg ik het niet door mijn strot.  Elk jaar doe ik één poging om een oester te eten, maar ik moet zeggen dat het me nog steeds niet smaakt.  Even onder de grill met een champagnesaus en mmmmmmm….lekkerrrrr….’t is maar het gedacht dat het nog leeft.

En geef toe, als aperitief bij een frisse pint:  dikke, verse grijze garnaaltjes die je één voor een pelt en dan in je mond steekt, onovertrefbaar!

We zijn daarnet bibberend van het strand terug naar het appartement gekomen en ik denk dat jullie uit dit stukje kunnen opmaken dat ik stilaan honger begin te krijgen.

Ik ga dus snel stoppen met schrijven en achter de hoek even bij de viswinkel mijn portie verse garnaaltjes halen!

Dan ook even kijken welke vis er het lekkerste uitziet, of misschien gaan we vanavond op restaurant, ’t is tenslotte vakantie nietwaar?!

De kokkin mag ook een dagje rust hebben.

*******

Van Huismusje en Affodil kreeg ik een stokje doorgezonden en blijkbaar moet ik antwoorden op de vraag:
'wat zou je nog graag eerst doen voor de man met de zeis aan je bed staat'
en als compensatie mag ik dan drie anderen de duvel aandoen door het stokje aan hen door te geven. 
Bon, nu moet ik daar natuurlijk op antwoorden, dus:

Vooraleer de man met de zeis aan mijn bed staat zou ik :

° graag plots doodgaan zonder pijn of dementie

° graag de lotto winnen en het geld aan mijn kinderen geven

° eens iets stouts doen zonder daarbij een schuldgevoel te hebben

° een dagje doorbrengen met Robin Williams

° de volgende eerste vrijdag van de maand Hotlips uitbundig vieren,  want we hebben haar verjaardag gemist!

08-06-2007 om 17:49 geschreven door BOJAKO  

Zoals jullie zien aan de flauwe moppen van mijn ventje, moet ik hier al bijna vechten om aan mijn laptoppeke te geraken.
Waarschijnlijk ligt de aantrekkingskracht voor hem in het nieuw zijn van dit stukje techniek, ook het feit dat ik al vreselijk gesukkeld heb met Vista en vooral met de aansluiting op internet,  zal er zeker iets mee te maken hebben.

Op zo’n ogenblikken wordt de ‘He-Me-Alfa-Man’ wakker in mijn ventje en staat  hij erop om me te helpen.  Hij heeft me nu zoveel geholpen dat hij het al bijna beter kan dan ik. 
Mijn alleenheerschappij over de computer is voorbij vrees is, hij heeft nu de smaak te pakken.

Urenlang zit hij gefascineerd te kijken naar Google Earth en hij surft alsof zijn leven ervan afhangt nu hij weet hoe het moet.

Sinds gisteren geraken we vlot op het stedelijk net, enig in Europa zeggen de bedenkers. 
Het overkoepelt de hele stad en heet Citymesh en het laat iedereen toe om draadloos verbinding te maken met het net, uiteraard tegen een vergoeding.

Sinds we hier zijn heb ik elke dag met die lieve jongens gebeld omdat ik zo moeilijk aansluiting kreeg en als ik het dan kreeg,  dan verbrak het signaal voortdurend.  Heel vervelend als je net ergens ingelogd bent.

Ik denk dat ik hun eerste klant ben,  want ze waren ongelooflijk geduldig en behulpzaam.

Gisteren, na het zoveelste telefoontje, stelden ze voor om even met de laptop langs te komen,  want volgens hen waren er geen moeilijkheden meer en zou alles vlot moeten verlopen.

In de winkel bukten een viertal heel vriendelijke jongens, allen Ingenieurs (ze zien er zo jong uit tegenwoordig, de politiemannen ook trouwens), zich over mijn laptop en samen vonden ze de schoonheidsfoutjes,  die ze rechtgezet hebben. 
Ook zij moeten nog wennen aan Vista.

Dankzij mijn gezwoeg zullen veel mensen hier vanaf juli vrij probleemloos kunnen inloggen (geen dank, graag gedaan). 
Ik vroeg wel om korting voor mijn moeite,  maar dat hebben die jongens niet gehoord, ze kregen allemaal een plotse aanval van selectieve doofheid. 
Ik zal me maar troosten met het gedacht dat de werkuren van zo’n Ingenieur onbetaalbaar zijn.

Ik kreeg wel de raad om zo dicht mogelijk bij het raam te werken om een goede ontvangst te hebben.

Mijn lieve vriendin had zo’n mooi PC-plaatsje voor mij gemaakt in de living, maar ik zit nu met mijn laptop op de vensterbank te werken.

De laatste twee dagen waren ijselijk koud hier aan zee en met lede ogen zagen we op TV dat de temperaturen in het binnenland tropisch waren.

Enfin, vermits het te koud was om aan strand te gaan zitten, had ik  tijd genoeg om te schrijven en te lezen.

We hebben ook al flink gewandeld en zijn lekker uit eten gegaan om de verjaardag van ventje te vieren.

We hadden ons voorgenomen om de eerste week geen bezoeken af te leggen en gewoon even rustig te bekomen.

Volgende week wordt het dan onze ‘bezoek-de-familie’ week. 
Een groot deel van onze familie woont hier aan de kust en schoonma brengt haar vakantie momenteel ook door aan zee in Oostduinkerke.

Mijn tante, die hier woont,  kwamen we de eerste dag al tegen in een restaurant, van toeval gesproken. 

Zaterdag gaan we even terug naar huis omdat we zondag willen stemmen. 
Ik heb aan ventje al gezegd hoe ik denk dat er zal gestemd worden.  Benieuwd of ik gelijk ga krijgen. 

We gaan tevens van de gelegenheid gebruik maken om al de verjaardagen te vieren.  Ventje op 5 juni, zoon 2 op 10 juni en Seppe die 1 jaar wordt op 11 juni.  Ongelooflijk hoe snel de tijd toch vliegt.

Zoon 2 heeft laten weten dat Seppe nu ook de waterpokken heeft, er is even een moment geweest dat ze vreesden dat hij terug ICP kreeg, maar een bloedonderzoek heeft uitgewezen dat alles nog OK is.
Oef….

Ik zit hier tevergeefs te wachten op zon, maar als het buiten te doen is,  ga ik na de middag uit de wind in ons ‘kabientje’ dan maar verder werken aan mijn haakwerkje.

Ik heb van Affodil en van Huismusje ‘een stokje’ doorgestuurd gekregen, maar is het de bedoeling dat de antwoorden op mijn blog komen of via mail teruggezonden worden?

Graag raad!

07-06-2007 om 13:05 geschreven door BOJAKO  

In 't Antwaarps!

Frans zegt tegen Jef: "Seg moette gaai main vraa ni emme?"

Jef antwoordt: "Neeje joeng, da kannek nie doeng."

Frans: "Mor allee joeng 'k zalle kik doar nie kwoad veur zaain zenne, 'kem zelf oekiet nief en joenk op 'toeg."

Jef: "Neeje, Fraans, 'k pak oe vraanie over!!!"

Frans: "Is da soems giee schoe waaif of wa?”

Jef: "Mor joawel, mor 'k emvanzjeleive is nen broemmer van aa gekocht, endaor emmek oek mieer neffe geloepe dan da 'k er em oepgezeete !




da goddier al goe met dieje Vista hé mannekes ....

                                 groetjes van de zilveren surfer!

07-06-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Als jullie dit lezen zijn we eindelijk on line geraakt. 
Eerst had onze geliefde badstad internetaansluiting beloofd in april, daarna vanaf 1 juni, maar zoals overal en altijd zijn er opstartproblemen. 
Ik zit dus nu al te popelen om mijn favoriete blogjes te lezen, want de vriendelijke computer mijnheer heeft me telefonisch weeral verzekerd dat we vanavond zeker zullen aansluiting krijgen. 
Eerst zien en dan geloven zei ooit den ongelovige Thomas, of,  veel beloven en weinig geven doet de zotten in vreugde leven. 

Nee hoor, deze keer ben ik vol vertrouwen. 

We zijn hier nu al enkele dagen en zijn héél tevreden met ons mooi appartementje.  Zonnig en proper en al wat we nodig hebben.

De eigenaars, mijn lieve vrienden, hebben voor mij zelfs een computerhoekje ingericht omdat ze weten dat ik regelmatig op mijn blogje schrijf.

Onze eerste dagen zijn al prachtig geweest. 
Ik heb onmiddellijk op het strand een kabientje (westvlaams voor cabine) gehuurd, dit doe ik meestal aan zee, want al dat gesleur met stoelen en parasols elke keer is zwaar werk.   
Bovendien is je eigen plekje op het strand altijd leuk. 
De cabine is ook de plaats om uit je nat badpak te strippen en een droge aan te doen. 
Jaja, ik ben al elke dag in zee gaan zwemmen hoor, gisteren nog met de twee kleinzoontjes die even op bezoek kwamen met hun papa, want mama moest werken.

Ventje had eerst met hen en hun papa en groot fort gebouwd,  dat vervolgens verdedigd moest worden tegen de aanval van de woeste golven en nadien,  toen het fort de strijd verloren had en volledig vernietigd was,  is nana met hen het water ingedoken.

Ik zit me nu af te vragen of de borrels chemisch, vuil, radioactief zeewater die ik de laatste dagen binnenkreeg mijn haren groen zullen kleuren en of mijn vel niet op de lange duur gaat lossen.

Ik moet wel even grinniken als ik terugdenk aan de aankomst gisteren van kleinzoon 2, vier jaar oud. 
Hij kwam op het appartement binnen, rugzakje op zijn rug, pet op zijn hoofdje met een grote grijns op zijn gezicht.

Toen ik me bukte om hem te knuffelen stroopte hij plots, nog steeds volledig gekleed en met  zijn rugzakje op zijn rug, zijn broek naar beneden,  trok vervolgens zijn flieterke uit zijn onderbroek, keek ons allemaal heel fier aan en, flieterke tussen duim en wijsvinger, en zei heel trots: ‘kijk eens nana!”

Ik was even sprakeloos maar herpakte me onmiddellijk en zei: “knap flieterke ventje, ’t is al flink gegroeid.” 
Hij keek me niet begrijpend aan en zoon 1 gaf onmiddellijk uitleg.

“Maar nee nana, hij heeft voor de eerste keer een echte ‘mannen’onderbroek aan met een spleetje van voor,  zodat hij zijn broekje niet meer hoeft af te stropen en zijn flieterke zo uit het gaatje kan nemen .”

We kregen daarop onmiddellijk een demonstratie,  want kleinzoon, nog steeds met pet op en rugzak aan,  schuifelde, broek rond zijn enkels, naar het toilet om heel fier een demonstratie te geven,  dat natuurlijk op applaus onthaald werd.

Vooraleer ze terug naar huis gingen hebben we nog lekker Thai’s gegeten. 
Voor ventje en mezelf was dit slechts de tweede keer.  We hadden het ooit eens gegeten en het was ons toen niet zo goed bekomen, maar deze keer was het zo lekker dat we het menu zeker verder nog eens zullen verkennen.

Ik geloof nooit dat ik deze maand ga vermageren …

Nu maar hopen dat ik vanaf nu regelmatig op het net kan, allemaal mee de vingers gekruist houden hé!

05-06-2007 om 02:30 geschreven door BOJAKO  

05-06-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

03-06-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

01-06-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Wreed slecht geslapen vannacht, jongens jongens toch.
Gewoeld, gedraaid, meerdere keren wakker geworden. Misselijk, buikkrampen ... en nu ... ’t is over, zo ineens, eindelijk!

Vandaag was de GROTE DAG, de dag van de DEFINITIEVE VULLING van mijn arme, veel gepijnigde wijsheidstand, dat zijn eigen oorlogje heeft moeten uitvechten.

Vorige keer had ik de tandarts met veel plezier afgebeld en uitgesteld, enfin plezier is relatief, want ik had toen last van mijn hernia en kon amper bewegen.
Toen werd me medegedeeld dat dokter Mengele, de redder van de kromme tandwortels, er niet meer werkte en dat Juffrouw Hyperspraak het zaakje terug overnam.
Het feit dat zij het de vorige keer helemaal niet meer zag zitten en me wou doorverwijzen naar een specialist sprak niet in haar voordeel.

Vandaar dus mijn vreselijke benauwdheid en zenuwen.
’t Is al erg genoeg om iemand aan je tanden te laten prutsen die er iets van kent, maar een twijfelende juffrouw boezemt niet onmiddellijk vertrouwen in.

Nadat ik vanmorgen de nu licht geel-purper-groene (nog niet met kippenschaar verwijderde) teen van ventje had verzorgd, duwde hij me de voordeur uit en ben ik met knikkende knieën en klapperend gebit richting tandarts gegaan.

Ik kende reeds de routine.
Mooi liggen, mond wijdopen, vingers en tenen gekruist en hopen op een goede afloop.

“Ik ga u geen verdoving geven hoor madammeke” mompelde ze vanachter haar masker.

Ik schoot sneller recht dan een raket en zei heel assertief: “ euh...wablief, dat gaat ge me toch niet aandoen zeker?” waarop ze me verzekerde dat het deze keer geen pijn zou doen, daarbij mompelend : “en als het pijn doet geeft ge maar een seintje en dan spuit ik”.

Ik daverde van de grote schrik bijna uit de stoel.

Twintig minuten later stond ik terug op straat.
Geen pijn, tand netjes gevuld, goed voor nog ettelijke jaren dienst, zelfs met zijn gekrulde wortels.
Mijn tandje heeft het overleefd.

Als het dokter Mengele was geweest dan had hij een zoen gekregen, maar ik ben nog steeds heel hetero, dus juffrouw Hyperspraak kreeg enkel maar een grote glimlach.
Ik kreeg wel weer een rekening.
Deze tand kost inmiddels bijna zoveel als mijn nieuw laptoppeke uit de Aldi.

Jaja, ik heb mijn allereerste nieuwe PC.
Al de vorige waren afdankertjes.   Ik ben er zo trots op dat ik het amper durf aanraken. ’t Is voorzien van al de laatste nieuwe snufjes, tot TV kijken toe.

Ik wou het vooral om mee te nemen naar zee overmorgen, in de hoop dat ik ergens een hotspot vind om niet helemaal ineens te moeten afkicken van mijn lievelingsblogjes.
Gisteren hadden we een kindvrije dag en hebben ventje en ik samen Vista aan de praat gekregen, programma’s geïnstalleerd, bestanden, spelletjes, tot zelfs het fotoprogramma van onze camera toe.
’s Avonds was ik zo stik kapot dat ik geen zin had om het al uit te proberen, dat zal voor aan ’t zeetje zijn. Daar kan ik naar hartelust oefenen en schrijven.

Een goede vriend heeft mij besmet met de poëzie ziekte.
Ik probeer nu zelfs gedichten te schrijven maar ik ga er jullie nog niet mee lastig vallen want de kwaliteit laat nog heel veel te wensen over.

Ventje is nu onze kleindochter gaan afhalen van haar eerste halve dag kleuterschool.
De pokjes waren opgedroogd, de broekjes zijn meer droog dan nat, dus ze is gepromoveerd.
Ik profiteer dan maar even snel om even mijn blogje bij te werken want morgen is het inpak dag.

De lijst is afgedrukt en ligt klaar, alles is gewassen en gestreken, als we nu ons valies nog terugvinden is het OK.
Als je naar de Belgische kust op vakantie gaat,  dan heb je drie keer zoveel meer bagage nodig dan wanneer je naar het zuiden gaat.

Daarnet was het buiten 11°C ja ... ELLEUF GRADEN....koud mannekes toch, en zeggen dat ik enkele dagen geleden nog rondplonste in mijn zwembad.

Je moet dus kleding en schoenen voorzien voor : koud, nat, héél nat, supernat, droog, vrij droog, heel droog, warm, warmer, heel warm, tropisch heet.

Toch is een verblijf aan onze kust altijd plezant, zeker omdat we nu naar het stadje gaan waar ik me thuisvoel.
Het stadje waar ik gewoond heb toen we van Engeland naar België kwamen, waar mijn grootouders, tantes, neefjes en nichtjes woonden. Waar ik mijn eerste vlaamse woorden heb leren spreken.

Nostalgisch loop ik voorbij hun huizen want ze zijn inmiddels allemaal gestorven, zelfs de neven en nichten.
In onze familie vallen we nogal vroeg dood zie je.

Het kelder appartement waar we zes maanden gewoond hebben en op appelsienkisten sliepen omdat mijn ouders hun spaarcentjes op waren... het staat allemaal in mijn geheugen gegrift.

Ik ken het stadje ook niet op z’n zomers.
Nadat we naar Antwerpen verhuisd waren gingen we enkel naar zee in de winter, want in de zomer hadden grootouders geen tijd: het ‘seizoen’ ging voor.

Een kuststad toen,  in de winter,  was niet zoals nu.
Toen was alles potdicht.
Enkel de winkel van tante bleef open voor de inwoners van het stadje.
 Op de dijk werden ramen van hotels en restaurants beschermd en afgesloten door grote houten panelen.

Schoonma gaat dezelfde maand ook naar zee, maar zij gaat naar Oostduinkerke.
We zullen elkaar af en toe eens bezoeken en dan gaan we vast en zeker iets drinken in de Rubens, daar komen we op de meest onverwachte ogenblikken soms goede vrienden tegen.

Benieuwd of het deze keer ook zo zal zijn?!

29-05-2007 om 12:54 geschreven door BOJAKO  

Vorige week is gestart met de heel onverwachte vroeggeboorte van een achterneefje.
Twee maanden te vroeg werd hij met spoed op de wereld gezet.
Vandaag, op het einde van de week kunnen we zeggen dat mama en baby het nu vrij goed stellen.

Spijtig genoeg kregen we vandaag dan ook het bericht dat de tante van onze schoondochter op de, voor ons senioren prille leeftijd van zestig, vannacht overleden is.
Vanmiddag gaan we bij schoondochter haar verjaardag vieren en de ganse rouwende familie zal daar ook aanwezig zijn.
Het doet me even heel stil worden en terugdenken aan het huwelijk van schoondochter met onze zoon.
Toen was ook, net drie dagen ervoor, mijn moeder begraven.
Vreugde en leed samen verwerken op één dag, het schijnt een weerkerend iets te zijn in het leven van mijn lieve schoondochter.

Het weer lijkt vandaag ook niet goed te weten welke kant het moet uitgaan, zon afgewisseld met regen.
Een lach en een traan....passend misschien op deze dag.

De waterpokjes van kleindochter zijn nu allemaal rode droge vlekjes.
Het arm schaapje had zelfs pokjes op haar tong.
Nu is het uitkijken naar de pokjes van Seppe.
Baby’s worden nu wel ingeënt tegen veel kinderziekten.   Mazelen en dikoor hoeven we al niet meer te verwachten. Oef...
Hoe het volgende week gaat aflopen met babyopvang als hij ziek wordt zal wel problematisch worden, want ventje en ik vertrekken donderdag voor een maand naar zee.
We komen de tiende natuurlijk even terug om te stemmen en nog een verjaardagsfeest mee te pikken en dan zijn we terug ribbedebie.

Gisteren was ik een namiddagje op stap met goede vrienden en toen ik thuiskwam kwam ventje me tegemoet gepikkeld met een heel gepijnigd gezicht.
Hij was van een trapje gestuikeld en nu denkt hij dat hij weer een teen gebroken heeft.
Hij heeft wel ondervinding, want vorig jaar rond deze tijd heeft hij ook een teen gebroken door er een betonpaal op te laten vallen.
We worden dus al experts op het gebied van gebroken tenen.
De teen in kwestie was heel pijnlijk, dik en blauw.
Met een heel klein stemmetje, eigen aan mannen die pijn hebben, vroeg hij gisteren avond laat ....  ”en shoeke ....wat denkt ge, moeten we naar spoed zoals de vorige keer?” waarop ik even hum’de en haa’de ... niet goed wetende wat zeggen.
Nadenken en 'Hummen en Haa’en' is dan altijd een goed redmiddel.

“Vorige keer hebben ze tussen uw twee tenen een compreske gestoken en de twee tenen als steun tegen elkaar geplakt, misschien moeten we nu hetzelfde doen” antwoordde ik na enkele ogenblikken van diepe bezinning.
Waarop hij dan zei: “weet ge, ik zal er eens een nachtje over slapen en we zullen zien hoe het er morgen vroeg uitziet”.
Moedig ventje hé, geef toe?

Het moedig ventje kwam deze ochtend kreunend en mankend de trap af en de pijn droop als het ware van zijn gezicht.
Maar, als vrouw weet ik dat mannen het een ietsiepietsie moeilijker hebben met het verbergen van smarten en pijnen, zeker die van henzelf.

Enfin, ik zette mijn Florence Nightingale hoedje op, nam mijn doosje van het rode kruis en ik heb zijn twee tenen voorlopig deskundig als steun tegen elkaar geplakt met een compreske ertussen, net zoals vorig jaar. Om het nog indrukwekkender te maken heb ik een flinke dot Feldene zalf op het compreske gedaan.
In moederkeszalf gelooft hij niet meer, tch tch tch ...

Met een bemoedigend klopje op de schouder zoals een volleerde pseudo verpleegster zei ik: “als ’t morgen nog dikker wordt en groen uitslaat dan zullen we het amputeren met de kippenschaar”.

Ventje kon er niet om lachen...

Hij heeft soms écht geen gevoel voor humor.

27-05-2007 om 12:04 geschreven door BOJAKO  

‘Bwoehaaaa’ = griezelig geluid.

Ik werd daarnet badend in het zweet wakker van mijn eerste nachtmerrie in jaren.
Uiteindelijk was het bij nabeschouwing nog niet zo’n erge nachtmerrie.

Ik woonde in het huis van mijn moeder, enkel zij en ik.
Ik zat nog beneden in de keuken, hoorde een gestommel in de living en ging kijken en daar liep een jonge wezenloze soldaat rond, zo’n soldaat van vroeger, uit de tijd van Napoleon.

Ik denk niet dat hij het slecht met me voorhad,  want hij zag me zo onmiddellijk niet staan.
Hij liep met een uitzichtloze blik rond in de living alsof hij zich afvroeg waar hij was.

Ik daarentegen, kon niet snel genoeg boven bij mijn moeder in ’t bed kruipen en dicht tegen haar aanknuffelen.
Toen de soldaat de trap opkwam maakte ik haar wakker, ik nam een oude golfstok en begon de arme jongen de trap af te kloppen.
Hij was banger dan ik ocharme, want hij droop af, maar het idee dat er zo’n vreemd spook in ons huis rondliep gaf me toch koude rillingen.

Ik kroop dan maar veilig aan de andere kant terug in het bed naast mijn moeder, zodat zij tussen mij en de deur lag.
Ze suste me, gaf me een kus, streek eens over mijn haren en ik viel terug in een onrustige slaap.

Tot zover mijn nachtmerrie.

’t Zal door de warmte geweest zijn zeker en Freud zou er wel een verklaring voor hebben,  maar ik voorlopig nog niet.

Uitleg door kenners mag altijd bij de reakties geschreven worden.

Enfin, nu zit ik hier in’t kot van de nacht, klaarwakker, en dat mag niet.

Nee...want morgen is het nog één dagje hard werken, want dan komen mijn gespikkelde kleindochter en mijn nog niet gespikkelde kleinzoon.
De waterpokjes van kleindochter zijn mooi aan het opdrogen en bij kleinzoon zijn er nog geen te zien.
Da’s waarschijnlijk voor volgende week.

Ik ga nu proberen om mijn verstand op nul te krijgen door het ongelooflijk verslavend spel ‘Brickshooter’ te spelen.

Elke keer lapt mijn lieve vriendin Hotlips het om me steeds weer te verleiden met een nog meer verslavend spelletje.

Toen ik Chuzzles speelde zei ze, probeer eens Bejuweled.

Toen ik verslingerd geraakte aan Bejuweled stelde ze Brickshooter voor.

Ik kan maar één ding zeggen: begin er niet aan als je geen zee van tijd hebt want je bent al gauw een uur verder vooraleer je het beseft.

Geniet van jullie slaap, ik zal hier nog een tijdje wat Bricks shooten.

Slaap lekker.

25-05-2007 om 02:57 geschreven door BOJAKO