this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Mrs.Bo and Mr. Silver
02-10-2009
allo allo ier is Sydney colling....
Wanneer ik dit stukje schreef was het zeven uur 's morgens Belgische tijd, enne ...' k weet niet welk uur Sydney tijd.
We hingen ergens 44000 meter hoog in de lucht en vlogen tegen circa 600 KM /u ergens tussen Singapore en Sydney en mijn ogen voelden aan als twee plaskes water in't midden van de Sahara, maar kom ... het einde van onze vliegreis was bijna in zicht.
Vierentwintig uren vliegen, 't kruipt niet enkel in uw kleren maar ook in uwe kop, mijn kleppen vielen voortdurend toe terwijl ik dit schreef.
De nacht voor we vertrokken had ik bovendien ook heel slecht geslapen omdat ik bang was dat ik me zou overslapen.
Om zes uur dertig zijn we thuis vertrokken naar Zaventem in de hoop om de files voor te zijn, maar ik denk dat iedereen tegenwoordig hoopt om de files voor te zijn, want het verkeer op de E19 was al heel druk, maar we arriveerden toch goed op tijd in de vlieghaven, dankzij de hulp van onze goede vriend L.
Wij waren goed op tijd maar ons vliegtuig van BA niet!
In London had men bij BA via Zaventem gehoord dat er nog steeds moeilijkheden waren bij de controle toren, dus ze waren daar wat later vertrokken.
Wij hadden slechts twee uur tijd in Londen Heathrow om van terminal 4 naar terminal 5 te geraken en toen het vliegtuig ongeveer een uur te laat eindelijk vertrok gaf de piloot fameus gaaze...
In Heathrow gaf de bus die ons van terminal naar terminal moest vervoeren ook nog eens flink gaaze en we waren net op tijd om op het grote Qantas vliegtuig te stappen.
Omdat we bij familie logeren had Mr. Silver onze spaarpot aangesproken en hadden we plaatsen in Business Class gereserveerd.
Ik raad dit absoluut aan iedereen aan, die overweegt om vierentwintig uur aan een stuk te vliegen!
Je hebt dan tenminste ruim plaats voor je benen en de stoel lijkt bijna op een bed indien je wil slapen.
De vele lange uren in de lucht vlogen voorbij omdat de stewards (essen) voortdurend langskwamen met drank (hic..) en eten - weer ne kilo of twee erbij - of met warme doekjes om jezelf in de mate van het mogelijke wat op te kalefateren. Iedereen had zijn persoonlijk TV'tje voor zich en kon naar TV of film naar keuze kijken.
We konden kiezen uit verschillende menu's op de kaart enfin.. het was precies een vijfsterren hotel in de lucht.
Ik had verwacht dat Singapore heel vreemd zou zijn en heel exotisch, maar het leek op Brussel op een slechte dag, het had er geregend en 't was bovendien mistig en zeker niet warmer dan Brussel of Londen.
Mr. Silver en mijn buurvrouw lagen meestal heerlijk te maffen in hun cocoonachtige zetels en ik heb ook geprobeerd om af en toe ook even een uiltje vangen, maar ik schrok elke keer wakker toen de piloot zei dat we onze veiligheidsgordels moesten vastmaken omwille van de turbulentie.
Wat later hoorden we van de vreselijke aarbevingen en tsunami, maar dat kunnen we toch zeker daarboven in de lucht niet gevoeld hebben?!
In Sydney aangekomen stonden vier familieleden ons op te wachten en het was heerlijk om hen na zoveel jaren weer te zien.
Sinsdien hebben ze ons al zoveel beziggehouden, dat we amper tijd hebben gehad om op adem te komen.
Vanmiddag is nicht Brisbane al op bezoek gekomen bij nicht Sydney en blijkbaar zijn er al plannen gemaakt om de hele familie te bezoeken en geloof me, dat zijn heel wat mensen.
Toen ik mijn laptop aan die van neef Sydney koppelde schrok ik me rot toen ik plots Paz en Natoken op Skype hoorde.
Ongelooflijk dat we van de andere kant van de wereldbol zo met elkaar kunnen praten hé dames?!
Had mijn grootmoeder dat maar gekund zoveel jaren vroeger met haar dochter en kleinkinderen, ze zou het heerlijk gevonden hebben!
This is what happens when you send a Geordie to Australia?
and this is what you get ..... AC/DC
and
"THUNDERSTRUCK"
niet de smaak van iedereen maar ik vind het fantastisch
AC/DC are an Australian rock band formed in Sydney in 1973 by Scottish-born brothers Malcolm and Angus Young. Although the band are commonly classified as hard rock and are considered pioneers of heavy metal,[1][2] they have always classified their music as "rock and roll".[3]
AC/DC underwent several line-up changes before releasing their first album, High Voltage, in 1975. Membership remained stable until bassist Mark Evans was replaced by Cliff Williams in 1977. The band recorded their highly successful album Highway to Hell in 1979. Lead singer and co-songwriter Bon Scott died on 19 February 1980, after a night of heavy alcohol consumption. The group briefly considered disbanding, but soon ex-Geordie singer Brian Johnson was selected to replace Scott. Later that year, the band released their best-selling album, Back in Black.
Nicht Sydney laat me daarnet per mail weten dat ze nog een zandstorm hebben gehad en dat er nog op komst zijn. Ze houden hun vingers gekruist en hopen dat het tegen woensdag avond gedaan zal zijn met die freaky stormen.
(Bij de rode zandstorm van enkele dagen geleden konden vliegtuigen zelfs niet landen in Sydney!)
Bovendien vernemen we nu ook dat er volgende week nog wilde stakingen op de Belgische Luchthavens zullen zijn.
Toen we deze morgen belden naar ons reis agentschap om te vragen of het niet wijs zou zijn om een dagje vroeger naar Londen te vertrekken en daar op hotel te gaan werd ons dit ten stelligste afgeraden, want dat zou niet kloppen met onze reisformule.
Ze zeiden dat we best nog een uurtje vroeger naar Zaventem vertrekken en indien er zich die dag problemen voordoen er dan daar de nodige schikkingen zullen getroffen worden. (welke ???? )
Moet je weten dat we slechts TWEE UUR tijd hebben tussen onze aankomst in Heathrow en het vertrek naar Sydney met Qantas.
Indien hier de vliegtuigen niet vertrekken, dan vraag ik me af hoe we nog op tijd in Londen gaan geraken.
En dat, lieve vrienden, zijn nu de redenen waarom ik niet graag reis zie.
Ik zat al met de bibberoetschkies voor er problemen waren, maar nu zie ik al sterrekes.
Mr. Silver vindt dat allemaal niet erg, moest hij geen rekening houden met mij en mijn reis fobie, dan zou hij het zelfs nog leuk en avontuurlijk vinden.
Ik zal maar pas wat ontspannen wanneer ik veilig en wel geland ben in Sydney en hopelijk verloopt alles vlot, want anders - daar aangekomen - begin ik 'natuurlijk' al te piekeren over onze terugkomst.
Ge kunt niet geloven hoe vervelend ik het vind dat ik geen greintje avontuur in heel mijn lijf heb zitten.
Ach ....misschien komt het ooit wel en word ik de onbevreesde tachtigjarige die nog voor de lol een parachute sprong wil wagen.
Ik ben tenslotte nu al moedig genoeg om mee met onze kleinkinderen in De Bobslee en De Vliegende Hollander in de Efteling rond te tollen.
Gisteren moest kleinzoon 2 zelfs heel erg lachen toen ik hem vertelde dat ik niet met mijn hoofd onder water durfde in het zwembad. Hij is zes jaar oud en wil dolgraag leren duiken. 'Van de hoogste plank hé nana' !
Jaja ik weet het mannekes: er is met mij nog veel werk aan de winkel .....
't is zover ... ik ben eindelijk aan het inpakken.
Mr. Silver loopt nu met een gelukzalige glimlach op zijn gezicht rond en ons huis ligt vol met hoopjes kleding, valiezen, handbagage tassen, geschenken, paperrassen en vergeet-me-niet lijstjes ... Hier ziet u Mr. Silver van geluk dansen en daaronder voor hem : DE AFTEL KLOK
Deze keer geen overstromingen maar RODE zandstormen, nog nooit gezien in Sydney volgens mijn familie.
Het wil toch weer eens lukken hé nondepippel.
Lees meer hierna - u kan altijd de 'uitstekende' vertaal machine van Sennet gebruiken
Sydneysiders have woken to a red haze unlike anything seen before by residents or weather experts, as the sun struggles to pierce a thick blanket of dust cloaking the city this morning.
"It's just red, red, red as far as you can see," one caller at the Anzac Bridge told 2GB.
The fiery haze was the result of the sun hitting the blanket of dust, Bureau of Meteorology senior forecaster Jane Golding said.
"The reason for the dust is we had some really strong winds in the inland areas of NSW and in South Australia for a sustained period yesterday," she said.
"That's lifted a whole lot of dust off the ground because it's quite dry out there, many of those areas are still drought affected."
The lifted dust had been carried by the winds into Sydney.
"I've not seen anything like this before," Ms Golding said.
The reddish haze was expected to fade as the sun got higher in the sky, Ms Golding said. The haze had turned from a crimson red to orange by about 7am, and then faded to yellow by about 7.30am.
But it was not known what would happen to the dust.
"This is such an infrequent event ... it's hard to say when the dust will stop."
Transport chaos
The dust has caused havoc with the city's transport system this morning, with visibility on the roads reduced to just a few hundred metres in some places.
All citybound lanes on the M5 East tunnel were closed earlier this morning because of dust in the tunnel.
The RTA also urged drivers across the state to exercise caution and reduce speed due to "significant dust over the city affecting visibility".
International and domestic flights at Sydney Airport were delayed as a result of the "strong winds and dust haze", a spokesman said.
A number of incoming international flights had been diverted to Melbourne and Brisbane, although some flights had managed to land in Sydney, he said.
While delays were expected throughout the day, the airport was not closed, contrary to some reports, he said.
Sydney's ferries were also suspended due to poor visibility on harbour.
Health problems
Emergency services had also been stretched by the conditions.
The Ambulance Service said it had experienced an increase in calls from asthma sufferers as a result of the dust haze this morning. Some were taken to hospital, a spokeswoman said.
The Fire Brigade received over 500 calls between 3am and 7am, triggered by automatic fire alarms. It normally received only 30 a day in that time period.
"This is one for the books," a spokesman said.
Fire alarms set off
"A lot of fire alarms are particle-type alarms and the dust gets in and sets them off.
"We are flat strap at the moment ... there's going to be a high flow of fire brigade traffic through the metropolitan area today."
Weather to get worse
The Bureau of Meteorology has issued a severe weather warning across the state because of widespread damaging winds, which are expected to increase in force across Sydney this morning.
"It's been close to 60km/h already this morning ... it's just a matter of time before it gets stronger," Ms Golding said.
Wind speeds this morning were expected to average over 65km/h, but there would be gusts in excess of 100 km/h, the Bureau said.
The winds would gradually ease over the afternoon and evening, Ms Golding said.
The winds were being whipped up by a cold front that passed through the state yesterday, and a deep low pressure trough over Victoria.
Temperatures this morning in the low 20s, and were expected to remain that way for the rest of the day, Ms Golding said.
Last night, large hailstones fell in parts of Goulburn and Wagga, while wind gusts exceeded 90km/h, the Bureau said. A 109km/h gust was reported at Moss Vale, it said.
The State Emergency Service of NSW received about 175 calls for help from residents of Crookwell, near Goulburn, as a result of fallen trees and damaged roofs, a spokeswoman said.
Despite the sun rising at 5.43am, the city was still a dark orange haze at 7am this morning.
Many residents took to social networking sites, with Sydney one of the top 10 topics on Twitter this morning.
Public schools across the state were open, an Education Department spokesman said.
"But given the circumstances if parents are concerned about the effects of the high levels of dust in the air and if their children suffer from asthma or other breathing problems then they can keep their children at home," he said.
'k ben volop bezig met uitzoeken van gepaste kleding voor nog een extra zes weken zomer .. vrij gemakkelijk want we hebben al een lange, hete, prachtige, sublieme zomer en nazomer achter de rug.
Maarrr (frrranse huig rrrr) er zijn nog zoveel andere zaken om te doen.
Verwarming op 15° max zetten, de krant afzeggen, de tere tuinplanten binnenhalen, want terwijl we weg zijn zou het plots koud kunnen worden, adressen lijst afprinten etc. etc.
Daarom weinig tijd om te schrijven.
Maar (vlaamsche rrrrollende rrrr) om jullie toch mee te laten genieten van mijn reiskriebels hier nog een liedje ...
Haha ... weer iets nieuws uit te proberen. Ik merk dat Seniorennet heeft een nieuwe functie.
Om te zien of het werkt ik ga iets te typen en vervolgens te vertalen vanuit het Engels naar het Nederlands. Ik vraag me af of de vertaling goed en als iedereen kan begrijpen wat ik schrijf .. Ik kan niet wachten om het resultaat te zien. Ik probeerde dit keer met een andere vertaler - vanuit het Engels en het Nederlands naar het Russisch, maar de vertaling was een complete ramp.
Mijn lieve man is jacht op mij als een gek te gaan met de voorbereidingen voor onze komende vakantie en als ik niet wil dat hij een zenuwinzinking ik maar beter om onmiddellijk te starten hebben.
Dankzij man Natoken's Ik heb nu Skype op mijn laptop, maar meneer Zilver wil dat ik te sorteren op dat ook. Hij moet denken dat ik een octopus!
Nou ik voel me als een octopus, want ik heb jam en brood bakken maken op hetzelfde tijdstip als getting Skype werken.
Als u wilt zeer nuttige tips over het bakken van brood dan Natoken heeft alle antwoorden. Zij heeft mij geleerd om te minderen de stijgende tijd met de helft door de invoering het deeg in de oven op 50 ° C stijgen. U ziet, wij zijn nooit te oud om nieuwe dingen te leren.
Laat me weten wat je van deze vertaling? Ik kom na de originele Engels tekst aan de onderkant, zodat je kunt vergelijken.
Haha... something new again to try out.
I notice that Seniorennet has a new function.
To see if it works I'm going to type out something and then translate it from English to Dutch.
I wonder if the translation will be good and if everyone can understand what I am writing.. I can't wait to see the result.
I tried this once with another translator - from English and Dutch to Russian, but the translation was a complete disaster.
My darling husband is hounding me like mad to get on with the preparations for our coming holiday and if I don't want him to have a nervous breakdown I'd better get started immediately.
Thanks to Natoken's husband I've now got Skype on my laptop, but Mr. Silver wants me to sort out that as well. He must think I am an octopus!
Well I do feel like an octopus because I've been making jam and baking bread at the same time as getting Skype working.
If you want very useful tips about baking bread then Natoken has all the answers.
She has taught me to cut down the rising time by half by putting the dough in the oven at 50° C to rise.
You see, we are never to old to learn new things.
Let me know what you think of this translation?
I'll post the original English text at the bottom so you can compare.
Bekijk de video hierna! Dat zijn pas èchte mannen... die brullen het voor de match uit en hoeven geen benen kapot te stampen.
Mijn schoonbroer (een rugby speler in zijn jonge jaren) zei altijd : "Rugby is a hooligan's sport played by gentlemen - football is a gentleman's game played by hooligans ".
Ik denk dat hij het bij het rechte einde had.
Maar ik zeg :
Mannen zijn als...mixers... je hebt er een nodig maar je weet niet echt waarom.
Mannen zijn als... chocolade repen... zacht, glad en ze gaan meestal recht naar je heupen.
Mannen zijn als ... koffie... de beste zijn rijk, warm en ze houden je de hele nacht wakker.
Mannen zijn als... reclamespots... je kunt ze niet geloven.
Mannen zijn als... mascara... ze gaan meestal lopen bij het eerste zicht van emoties.
Mannen zijn als... sneeuwstormen... je weet nooit wanneer ze komen, hoeveel je krijgt en hoe lang het zal duren.
Nog maar een goei veertien dagen te gaan voor ons vertrek en Mr. Silver begint nerveus te worden omdat ik niet nerveus ben.
Hij begrijpt niet waarom ik nog steeds mijn valiezen niet heb ingepakt.... tch tch tch...
Daarnet heb ik hem gezegd dat hij serieus op mijn heupen begint te werken, dat ik wèl al bezig ben met de reis (in gedachten), dat ik wèl al lijstjes afgedrukt heb en andere lijstjes aan het typen ben en dat hij mij verdorie gerust moet laten... nèh.
't moet dan toch indruk gemaakt hebben want toen hij me daarnet zijn lijstje met medicatie kwam geven om te typen voor de huisarts, was het op een heel rustige, stille manier. 'k zou het begot geloven. Als hij zo nog veertien dagen blijft verder doen, kan hij zijn lijstjes zelf typen.
" 'k zal de flessen Elixir d'Anvers al in bubblewrap inpakken en in de valies leggen hé." zei hij, nog steeds op die zachte fluistertoon.
Hij weet na 41 jaar nu eindelijk dat ge tegen een stresskieken zoals ik op uw teentjes moet lopen als ik één van mijn dodelijke blikken afvuur.
Ik siste lief terug: "Nu al in de valies? Indien ik nu al iets in een valies steek, dan weet ik begot binnen een week niet meer wat ik erin gelegd heb."
"Ik vink dat af op de lijst die ge voor mij getypt hebt" antwoordde hij.
" 't is te hopen dat ik me nog herinner dat er flessen in de valies liggen en het niet per abuus van de ene kant van de kamer naar de andere shot." was mijn even lieve repliek.
Hij besloot maar het zekere voor het onzekere te nemen en trapte het af en liet me gerust. Ik zag hem denken en in zijn ogen las ik wel de onuitgesproken zin: " in plaats van op haar blogje te schrijven zou ze beter beginnen inpakken!" maar de woorden kwamen niet over zijn lippen.
Ik snap al die heisa niet hoor. Je gaat op reis, je maakt een lijstje, indien er zaken nodig zijn die je nog moet kopen, dan koop je die en enkele dagen voor 't vertrek pak je je valies, toch geen weken ervoor.
't was wel moeilijk om te beslissen wat we konden meenemen naar mijn nichten, maar uiteindelijk hebben we besloten om echte Antwerpse zaken mee te nemen zoals de Elixir d'Anvers - bjeuchkes ...maar misschien lusten zij het wel - pralines ofte Belgian chocolats, want die zijn Down Under naar het schijnt peperduur en Duvel voor de mannen.
Nu we toch in de Duvel winkel in Bornem waren, heb ik dan ook maar voor mezelf zo'n toffe zwarte Duvel schort gekocht.
"Hebt ge dat echt nodig?" vroeg mijne zilveren, "Ge hebt al zoveel schorten en ge doet er nooit ene aan".
Sindsdien ben ik natuurlijk verplicht geweest om elke dag die schort te dragen? 't komt eigenlijk goed van pas, want nu mijn boobies zo wreed in volume zijn toegenomen, smos ik flink wat meer dan vroeger bij het proeven.
Dinsdag gingen we een paar uur op de oudste kleinzonen passen (ouderavond op school) en 'k heb spijt dat ik mijn fototoestel niet bij had. We kregen namelijk een rondleiding in het Dino museum van kleinzoon 2. Ik moet er aan denken om bij een volgend bezoek mijn camera zeker niet te vergeten. 'k heb trouwens een abonnement gekocht, dus ik mag nog regelmatig komen kijken.
Woensdag waren we uitgenodigd eerst bij Natoken en vervolgens bij Paz: (koffie en lekkere taart bij Natoken) en wat later een lekkere avondmaaltijd bij Paz.
De volgende dag gingen we onze caravan terug bij Broer 1 in de Ardennen zetten en daar maakten we dan ook meteen een uitstapje van.
Terug thuis werden we uitgenodigd door zoon 2 om Tibo nog eens te bewonderen, want zo'n pasgeboren baby verandert om de week zoals je kan zien op de foto's.
Gisteren waren we dan weer uitgenodigd bij een andere goede vriendin om te eten en zo blijven we bezig.
Nog veel van dat lekker eten en ik pas binnenkort niet meer in de vliegtuig stoel, om nog niet te spreken van de piepkleine WC'kes.
Enfin, ik ga nu maar stoppen met schrijven en me klaarmaken voor onze uitstap van vandaag, terug naar Natoken. Haar lieve echtgenoot gaat proberen om de problemen op mijn laptop opgelost te krijgen zodat ik die kan meenemen op reis. Dat is dan al één ding dat in orde zal zijn, mijne zilveren zal tevreden zijn hoop ik.
De rest van de week ziet er tot nu toe vrij rustig uit, buiten een paar feestjes her en der
Lap ‘t is weeral dinsdag, de dagen vliegen zo snel dat ik amper kan bijbenen.
Gelukkig slaap ik nog altijd slecht, dus ik ben omstreeks zes uur 's morgens wakker en dan lijkt het alsof ik een beetje meer uren heb dan in een gewone vierentwintig uren dag.
Ik geniet van die extra tijd door na het lezen van de krant nog te kijken naar een gemiste TV programma.
Vanochtend was dat : De jaren stillekes op één.
Dit was de eerste aflevering met Frieda van Wijck.
De presentator Steven van Herreweghe moet beslist Britse genen hebben, want zijn droge humor was écht te smaken.
Omdat ik, net zoals Frieda, uit die jaren stillekes kom die in het programma aan bod kwamen, genoot ik er des te meer van.
Het is inderdaad ongelooflijk om weer vast te stellen wat voor onnozel, naïeve geiten wij toen toch waren!
Enfin, een echte aanrader indien de volgende afleveringen van hetzelfde niveau blijken.
Bij het lezen van de krant kreeg ik het dan weer op mijn sijskes van het hoofddoeken debat.
Moet je weten dat wij héél lang geleden vlak bij het Atheneum gewoond hebben en ik toen dacht : "tiens dat zal later gemakkelijk zijn, dan hoeven onze eventuele kinderen niet ver te zoeken naar een goede school".
Ben ik nu blij dat we verhuisd zijn!
Je zal je kind daar nu maar op school hebben met zo'n grimmige sfeer.
Ik ben geen rascist, maar als je tegenwoordig iets daarover durft zeggen in Antwerpen, dan krijg je onmiddellijk dat etiket opgeplakt.
Meer nog ... ik ben zelf vreemdeling, dus ik ben een ervaringsdeskundige.
Ik kon ook geen woord Nederlands toen ik hier aankwam op achtjarige leeftijd, maar mijn vader drukte ons kinderen op het hart om zeker, op geen enkele manier, uit de boot te vallen en we moesten ons vooral aanpassen, want : .... en dit zei hij op dreigende toon : " als jullie iets erg mispeuteren, dan kunnen wij allemaal onmiddellijk gedeporteerd worden! ".
Ik durfde begot nog niet op het gras lopen in het Nachtegalenpark omdat daar verbod bordjes op stonden.
Nu breken ze in een Atheneum in, betogen ze, slaan ze de boel kort en klein en bedreigen ze zelfs de Directrice met de dood.
In mijn boekje is dat nu nèt iets te ver zie.
Vooral mensen, die in gemeentes wonen waar van deze migratie politiek niets te merken is, hebben de neiging om te vinden dat er sterk overdreven wordt ... ‘ pffft... en dit allemaal om een hoofddoek, laat die meisjes toch doen!'
Hopelijk merken ze nu dat het niet enkel om de hoofddoek gaat. Het probleem zit veel dieper. De onwil om zich in de prachtig land te integreren blijkt hoe langer hoe meer. Wij moeten doen wat zij willen en niet omgekeerd!
Wanneer gaan de moslims eindelijk begrijpen dat ze hier in het land van melk en honing zijn beland?
Als vreemdeling besef ik dat zelf maar al te goed hoor!
Wij zijn ook naar hier gekomen om ons te verbeteren en omdat er in de mijnstreek in het noorden van Engeland geen werk meer was voor mijn vader.
Een lezer schreef in de GVA : quote : "wij eisen toch ook niet om onze schoenen aan te houden in een moskee." unquote
Ik vond dat een terechte opmerking, want wij zijn ook niet gewoon om onze schoenen uit te doen in onze kerken, maar we passen ons aan wanneer nodig, zoals bv. in een Moskee en wij noemen dat : "respect".
Zwaar bier om negen uur 's morgens hé mannekes, maar 't moet niet altijd over de kleinkinderen gaan, nietwaar?
(Wat me trouwens eraan herinnert dat ik niet mag vergeten om vanavond een paar uurtjes te gaan babysitten.
Na de middag ga ik eens lekker bijpraten met een goede vriendin en morgen ga ik op bezoek bij Natoken en Paz! Ge ziet, het leven kan toch ook heel plezant zijn.
Neem nu het onverwacht, prachtig zomerweer dat we gisteren en vandaag cadeau kregen!
't Is toch een ongelooflijke goede zomer geweest hé. Het doet me terugdenken aan de zomer van 1976 - de jaren stillekes dus -
Nog beter zijn de zes weken extra zomer die we zullen krijgen wanneer we op het einde van de maand op reis vertrekken.
Ik weet dat het in The land of Oz nu lente is, maar mijn nicht in Brisbane zei me eergisteren dat het daar deze winter tussen de 25° en 30° C was, dus de lente zal nog warmer zijn.
Toen ik dat hoorde smeet ik al onmiddellijk een hoop zaken terug uit mijn valies.
Jaja... mijn valiezen staan al klaar te wachten om verder gevuld te worden.
Omdat ik niet graag reis, had ik aan Mr. Silver 'beleefd' gecommandeerd om NIET te spreken over de reis tot één maand ervoor.
We zijn nu één maand ervoor en nu zijn bij hem alle remmen losgeslagen.
In de reserve kamer stonden begin deze week de ge-opende valiezen klaar en ik krijg nu voortdurend vragen zoals : "euh shoeke, hebt ge al een lijstje getypt wat er allemaal meemoet? Ge kunt misschien al beginnen met van alles in de valiezen te steken hoor, ze staan klaar zenne."
Ik begin het al ‘bijna' leuk te vinden, maar ik moet ook nog aan zoveel andere zaken denken.
De box moest bv. terug uit de kelder gehaald worden om Tibo veilig te zetten wanneer hij op bezoek . (dit niet omdat hij al rondkruipt, maar ter bescherming van alle kussende, verzorgende, liefhebbende siblings.)
Ik moet ook dringend grote kuis doen in mijn PC, want het werkt alsmaar trager.
Misschien zal ik best eens beginnen met al de foto's op DVD te zetten, dan komt er waarschijnlijk al een hoop ruimte vrij.
Iemand heeft me onlangs nog gezegd dat er een programma bestaat, dat alle overbodige rommel dat je nooit gebruikt, van je computer verwijdert, maar ik weet niet meer wie het gezegd heeft.
Dat oud worden en die vergeetachtigheid trekt op niets hé... maar het alternatief om niet oud te worden trekt mij ook niet bijzonder aan!
De nieuwe (oude) laptop van Oxfam moet ook nog in orde gebracht worden om mee te nemen.
Ik zoek ook nog de mogelijkheid om al mijn contacten van Outlook over te zetten op de laptop waar enkel Open Office op staat. Pffft....
Bovendien moet ik nu ook nog mijn testament schrijven, want Mr. Silver joeg me eergisteren de stuipen op het lijf.
Samen met zoon 1 was hij aan het keuvelen over ditjes en datjes zoals bv. het neerstorten van vliegtuigen - dat moet ge nu net doen wanneer ik rondloop - maar kom, ik berustte erin omdat ik besef dat het tenminste een snelle dood zou zijn, tot mijne lekkere plots opmerkte dat je in een vliegtuig, dat neerstort in zee, tenminste nog wat tijd hebt. Tijd voor watte ????
Ja DAT moest ik nu net weten zie!
Het idee alleen al om in zo'n zinkende doodskist / duikboot nog wat langer te leven is nu precies wat iemand met claustrofobie niet wil weten.
Hier in de haven lag ooit een duikboot aangemeerd die mocht je bezoeken, wel daar durfde ik zelfs niet in, gewoon omdat er een groot deel van de duikboot onder water lag.
Ik denk dat ik best aan de stewardess of steward (die zijn er ook hé) een heel straf slaappilleke ga vragen!
't is al lang geleden heb dat ik nog koude voeten gehad heb, maar nu zit ik toch serieus te twijfelen of ik dikke sokken zou aandoen of niet. Tot gisteren liep ik nog op m'n blote voeten rond omdat zelfs mijn Crocskes te warm waren.
Niet dus... want ik wil nog niet aanvaarden dat de herfst in't land is!, Nèh!
Vanmiddag is het blogmeeting met mijn lieve blogvrienden en daarom moet ik nu nog snel mijn dagboekje bijwerken. 't zal in steno stijl worden vrees ik.
-even nadenken waar ik gebleven was, want de tijd vliegt zo snel en mijn geheugen laat me soms in de steek, ah ja ik weet het terug:
Schwiegermutti was voldoende genezen om uit te gaan met haar vriendin, vervolgens gezond genoeg om zondag bij ons op bezoek te komen, maar spijtig genoeg deze week terug hervallen 'mit iel zwore falling'.
Ik ben vorige zaterdag ook op zoek gegaan naar de opzet zonnebril die Paz me aangeraden had, maar alle Decathlons in Antwerpen waren uitverkocht. Er lag er nog ééntje in Alleur, maar dat vond ik net iets te ver rijden.
Dan maar mijn kast leeggemaakt en een keuze gemaakt uit mijn seventies modellen, die bleken meer geschikt voor een zonnebril dan mijn sixties modellen. Ons moeder had gelijk : "nooit iets weggooien kindje, het zou nog eens oorlog moeten worden! " en zie mijn oude uit de mode geraakte reuze seventies bril monturen dienen nu prima voor een zonnebril.
Ik had mijn nieuwe voorschrift van de oogarts bij toen ik naar de optieker ging en de hele santeboetiek op zijn bureau kletste. 'k had namelijk ook nog een vorig montuur meegenomen om nog een computer brilleke te maken.
Dragen jullie ook een computer brilletje of ben ik de enige. Ik heb progressieve glazen waarmee ik prima ver kan zien, prima kan zien wat er op m'n bord ligt en ik kan ermee lezen, maar ik moet een ander bril met nog een andere sterkte opzetten voor de PC. Pfffft... oud worden trekt op niets, vraag het maar aan ons Lea van ons Lewieke en ons Natoken en den Herman van Paz ....
Maar wat zie ik daar liggen bij mijn optieker? Juist! Die voorzetglazen die Paz me beschreven had. Slechts één pieteklein verschil, in de Decathlon kosten ze 15 € en bij mijn optieker 60 €. Ik vroeg waarom die van hem zo duur waren en hij zei me (natuurlijk) dat het veel beter glazen waren!
Enfin, al met al ben ik morgen enkele honderden euro's armer, zelfs met mijn eigen oude monturen.
Schoonzus zee en schoonbroer kwamen vorige zondag ook even op bezoek (met Schwiegermutti - nog altijd gezond en wel - ) en schoonzus zei dat ik recht had op 50 € per jaar voor een nieuwe bril. Ik had al meermaals aan de CM gevraagd of ik geen recht had op tussenkomst, maar om die te krijgen moet je bijna stekeblind zijn. Zoon 2 trekt terug, maar hij is bij de Onafhankelijke Ziekenkas en ik weiger te veranderen omdat ik al mijn hele leven en die van mijne zilveren, afgedragen heb aan de CM en nu we oud en versleten zijn moet een ander niet voor ons opdraaien.
Schoonzus verzekerde me dat zij ook bij de CM was en dat zij bij elke nieuwe bril 50 € terug kreeg.
Zo iets laat je niet koud worden, dus de volgende dag belde Mr. Silver naar de CM om daar te vernemen dat dit enkel gebeurt in bepaalde regio's en NATUURLIJK valt onze koekenstad niet onder de regio's die terugbetalen. Schandalig vind ik dat! Maar ik mag het schandalig vinden of niet, het verandert nada aan de zaak, ik moet morgen mijn spaarvarkentje leegmaken.
Dinsdag was het eerste schooldag en onze kleinzoon 2 ging naar het eerste leerjaar. Ik voelde me even zenuwachtig als op de eerste schooldag van onze kinderen vroeger, dus ik belde om te horen hoe zijn eerste dag verlopen was.
Schoondochter 1 wist me te zeggen dat hij ziek was en heel teleurgesteld omdat hij zo vreselijk had uitgekeken naar die eerste dag in de grote school waar je leert lezen en schrijven. Om te leren lezen moet hij beslist niet onmiddellijk naar school, want dat lukt hem al flink. Toen ik hem tijdens de vakantie eens liet voorlezen uit een boekje was er een woordje met 'oe' en ik zei hem hoe hij die twee letters moest uitspreken. Hij keek me aan met een blik van : 't zal wel gaan zeker ... en zei : " dat weet ik ook wel hoe ik dat moet uitspreken nana, want dat staat in mijn naam ! " Lap... allemaal geniekes mijn kleinkinderen, zeg dat ik het gezegd heb.
En omdat het begin september is èn omdat ik nog steeds heel begaan ben met de hele problematiek rond dyslexie ( vroeger woordblindheid genoemd ) ga ik hier nu ook nog even reklame maken voor de verening SPRANKEL;
SPRANKEL ANTWERPEN
nodigt uit voor de volgende activiteiten :
30 september
"eenvoudig aangepast - aanpassen en vereenvoudigen van computers voor leerlingen met leerproblemen"
- infoavond - spreker : Dirk Lembrechts MODEM
- in De Cluyse, Kerkhofblommestraat 1, 2170 Merksem
Amaai mannekes ... dat was weer een weekje, dat voorbije weekje !
Toen ik de laatste keer op mijn blog schreef was het al druk, maar daarna werd het pas écht niet gewoon !
Zoon 1 was net bij ons gearriveerd om onze twee kleinzoontjes te halen en ik keek al uit naar een lekker babbeltje met hem toen de telefoon ging - die gaat hier nogal dikwijls !
Schwiegermutti weer aan de lijn, maar nu met een héél héél zwak stemmetje.
"Ich bin nie goeoeoeoe......"
Maar ...Bojako panikeert niet snel.
Zoals een generaal in het leger trad ik in actie.
Zoonlief en kleinzoontjes tot mijn spijt buitengeduwd terwijl ik naar Mr. Silver riep : "Start de auto we moeten direct naar uw moeder!!!"
"Oui chèf !!! " riep hij terug, want hij is inmiddels getraind om op zulke beveltonen onmiddellijk te reageren.
Bij schwiegermutti een parkeerplaats vinden is zoeken naar een naald in een hooiberg, dus ik stapte al uit terwijl mijne sous-chèf een parkeerplaats zocht.
Acht verdiepen omhoog in één van de kleinste liften van Antwerpen is bijzonder slecht voor mijn claustrofobie, maar zolang Schwiegermutti er blijft wonen moet ik het blijven kunnen.
Ik belde boven aan .. niks ... nogmaals gebeld, enfin vijf keer in totaal en ik dacht bij mijn eigen zichzelve : "verdorie - she has kicked the bucket - ( zij heeft tegen de emmer gestampt is de letterlijke vertaling, maar eigenlijk wil het zeggen : ze heeft de pijp aan Maarten gegeven. Maar als ik dat dan weer vertaal naar het Engels : she has given the pipe to Maarten, dan betekent het ook weer niks... )
Sorry ik dwaal weer af ! Die verdomde pillen hé.
In de hall stond ik vol ongeduld trappelend te wachten op Mr. S. toen plots de deur openging en ik een zwijmelende schoonmoeder in mijn armen opving.
Halfdood, maar toch zag ze nog de mogelijkheid om me beschuldigend te zeggen : "Moh Shaakje toch waroem belst doe, ich bien nie goe, ziet gaai da nie ???"
Ik beet het puntje van mijn tong af want ze zag er inderdaad niet goed uit en ik hielp haar terug op de zetel.
Zoals ik zei panikeer ik niet snel, dus ik had nog mijn bloeddrukmeter meegegritst omdat ik wist dat de bloeddruk van schoonma dikwijls tot ongekende hoogtes kon stijgen.
Heel kalm vroeg ik haar om me te vertellen wat er gebeurd was.
"Ich was oep Biest oep terras mit madammen en ich schton recht en ich foel maai nie goe en droi weg und hiel lieffe madam hat maai truch gebrocht mit iel schiekke otto, was hiel shiekke madam..mor Shaakie ich bin zoe zenoewachtig oemda ik maain zuster nie kan beraaike, misschien is zaai toet en ich bin oek al owd en ich gon misschien oek toet..."
Ik nam ondertussen haar bloeddruk die was inderdaad zoals ik verwachtte weer ongelooflijk hoog.
"Ma, ik ga de 100 bellen, dat is hier niet normaal, sebiet krijgt ge een beroerte" zei ik haar.
"Neeeje !!!!!! nie dun ich haabe doktoor al gebeld" roept schoonma. (In't ziekenhuis mag ze niet roken ziet ge).
"Dan bel ik hem nu terug want dit kan gewoon niet" antwoordde ik.
Ondertussen was Mr. S. ook binnengekomen. Hij zocht de nummer van de huisdokter van schoonma op en ik belde.
De dokter vroeg of we onmiddellijk met schoonma naar zijn praktijk konden komen, maar ik zei dat ze niet op haar benen kon staan.
Hij beloofde dat hij zo snel mogelijk zou komen wanneer de laatste patiënt weg was, maakte zich niet zo druk om die hoge bloeddruk, vroeg me of ze een roze of witte gelaatskleur had en wanneer ik zei dat ze een mooie blos had kreeg ik als advies dat ze niet plat moest liggen maar rechtop moest zitten!
Dus: hierbij een goede les voor bloeddruklijders :
- bij blos rechtop zitten
- bleek : plat liggen
Dan zei hij me dat ik haar een van haar kalmeer pilletjes moest geven om haar rustig te krijgen, want ze was op dat ogenblik helemaal over haar toeren.
Ik legde net de telefoon op toen schoonma me de bijkomende info gaf dat ze twee Njurofeens had genomen en eraan toevoegt dat ze dringend een heupoperatie nodig heeft. (????)
Ik belde onmiddellijk terug naar de dokter omdat ik niet wist of die pillen schadelijk of niet schadelijk konden zijn bij zo'n hoge bloeddruk.
De dokter zei dat het geen kwaad kan. Oef.
Mr. S. en ik hielpen vervolgens de nog steeds zwijmelende schoonma in haar relax zetel zodat ze rechtop zat.
Ik zei dat ze zich niet zo bezorgd hoefde te maken om haar zuster die in Canada woont en dat die helemaal niet dood was, want er is niets dat zo snel reist als slecht nieuws en we hebben geen van allen iets van haar gehoord noch van haar kinderen.
Ik leg schoonma uit dat ze waarschijnlijk gewoon lekker aan't genieten is van haar 90ste verjaardag. (wat nadien ook zo bleek te zijn natuurlijk).
De kalmeerpillen begonnen eindelijk te werken en schoonma fleurde zienderogen op en de bloeddruk daalde tot een aanvaardbare niveau.
De dokter arriveerde eindelijk en hij bleek de geknipte dokter te zijn voor oude dames.
Hij sprak haar zachtjes toe, klopte geruststellend op haar hand en zei dat ze zich niet zo druk mag maken om alles.
Ondertussen was het al vrij laat geworden, mijn ventje was vertrokken naar het amateur theater waar hij als hobby bij de technische dienst helpt om decors te bouwen en af te breken.
Ik deed het licht in de kamer aan en tot mijn grote verbazing zei schoonma plots : "Shaakie, zie eens nor doktoor, is schoene joenge niewor? Zoe'n schoene joenge, vints doe oek nie? ".
De overjaarse Hippie dokter (lang haar en dikke witte baard) oogde inderdaad niet mis en ik zei hem lachend dat er met de hormonen van schoonma blijkbaar nog niets fout was.
De dokter heeft in zijn leven wellicht al meer meegemaakt, hij bleef er heel cool bij, maar tot mijn ontzetting vroeg hij of schoonma bij ons kon komen, omdat hij toch vindt dat er iemand bij haar moest blijven die nacht.
Zonder enige schroom zei ik onmiddellijk : "Nee sorry dokter, bij ons thuis is er geen plaats, maar ik zal aan mijn man vragen of hij hier kan slapen vannacht."
Ik belde Mr. S. op om hem het goede nieuws te vertellen en zo geschiedde.
Ik bracht een eenzame maar snurkeloze nacht door ( every cloud has a silver lining - elke wolk heeft een zilveren randje)...
De volgende ochtend stond ik vroeg op, want de kleinzoontjes kwamen voor de laatste keer op visite, hun mama had haar laatste nachtshift achter de rug.
Mr. Silver belde me ongerust op om te zeggen dat de bloeddruk van zijn moeder die ochtend weer torenhoog was.
Ik zei dat hij de dokter terug op moest bellen en kreeg wat later te horen dat die pas na de middag zou komen.
Gelukkig zijn onze twee oudste kleinzoontjes nu op een leeftijd gekomen dat ik het met hen alleen aan kan. Ik hoef ze niet meer op te pakken.
Rond vier uur is de dokter eindelijk geweest en hij heeft aan Mr. S. gezegd dat zo'n schommelende bloeddruk niet ongewoon is bij mensen op hoge leeftijd en dat we ons geen zorgen moeten maken.
Schoonma blijkt zich inmiddels terug zo goed te voelen dat ze aan de dokter vraagt of ze die avond mag uitgaan met haar vriendin, want dat was zo afgesproken.
De dokter had helemaal geen bezwaar en zei dat ze van het leven moet genieten ...
Zo zie je maar: wij doodongerust en schoonma gaat terug de bloemekes buiten zetten !
Mijn eigen stress niveau was na dit alles weer flink de hoogte ingeschoten, maar mijn bloeddruk blijft gelukkig nog aan de lage kant.
tshoeke tshoeke tshoeke, het leven lijkt op een sneltrein ...
Snel mijn blogje bijwerken, want straks komen mijn twee schatten van kleinzonen. Ze zijn enkele dagen naar de Ardennen geweest bij de andere bomma. Straks moet ik ook nog snel naar de oogarts. Ik ga even mijn ogen laten nakijken vooraleer ik een nieuwe bril bestel,nieuwe brillen kosten namelijk een fortuin (dit voor de niet-brillers onder ons).
Mijn laatste bril is nog niet versleten, maar ik kan niet goed meer lezen, dedju dedju toch en het is zon bifocal die tevens zonnebril wordt.
Ik had, toen ik het kocht, uitdrukkelijk gevraagd om glas dat écht donker zou worden bij felle zon en men had me verzekerd dat dit zo zou zijn.
Ik moet tot mijn spijt vaststellen dat de glazen slechts matig donker worden en bijlange niet zo donker als gehoopt.
Ik ben nu verplicht om een heel donkere zonnebril te kopen omdat ik het anders in Australië niet kan uithouden.
Gelukkig heb ik al jaren al mijn oude monturen bijgehouden, er zal vast nog iets van de sixties tussenzitten dat nu terug mode is.
Als je voortdurend je ogen moet toeknijpen krijg je niet enkel rimpels maar ook hoofdpijn, enfin ikke toch, zelfs met een zonnepet op.
Mr. Silver kon niet lachen met de dresscode in Australië bij mooi weer: geklede knie short, hemd met korte mouwen, maar geen opgerolde lange en geen T shirt of Polo. Hij kon nog het minst lachen met de lange witte kniekousen met geklede schoenen. Ik lig al in een deuk als ik eraan denk. (ik denk wel dat mijn schoonzus een grapje maakte met die witte kniekousen, want zoals je kan zien op de foto dragen de mannen lange zwarte kniekousen.
of zo kan het ook
Zelf ben ik nog steeds op de sukkel, allemaal sinds die verdraaide pillen affaire- constante buikloop waar ik maar niet vanaf geraak. Pffft.
Mijn huisarts, nu terug uit vakantie, beweert bij hoog en bij laag dat het allemaal stress is en dat ik een stresskieken ben,ik zal hem nog moeten gelijk geven.
Gisteren ging ik na drie maanden wachten op mijn afspraak naar het UZA om mijn fluitende oren te laten nakijken (tweede opinie, want ik was inmiddels al naar een andere NKO specialist geweest).
Net zoals de vorige keer constateerde men dat ik stoppen in mijn oren had, waar blijven die van komen nondepippel?
Men constateerde voor een tweede keer dat ik nog redelijk goed gehoor had voor mijn gezegende leeftijd.Prima dus.
Er is geen oorzakelijke afwijking voor mijn fluitende oren:minder prima.
Men nam geen tweede MRI en berustte in de vorige : Prima.
De NKO arts (ze worden alle dagen jonger) dacht misschien ook dat het stress gebonden was, dus ik moet mijn huisarts nog gelijk geven.
Ik moet ook mijn potje lekkere koffie opgeven en overschakelen op décaf.Mr. Silver is nu naar de winkel op zoek naar een lekkere koffie décaf.
Ik kon pas na onze reis naar Australië bij de Neurochirurg komen (ivm met de stress oorzaak) Het UZA (afdeling oorsuizen) is overrompeld en afspraken krijgen duurt bijna even lang als in the Joekee.
Het zijn ook de Joekeeers die komen, vergezeld van horden Nederlanders.
Misschien zitten de NKO artsen in Nederland en Engeland nu met hun duimen te draaien en kan ik sneller daar terecht.
Mijne jonge NKO arts (ik kan er nog niet van over, hij leek zelfs jonger dan mijn zonen) keek wel héél bedenklijk naar de medicatie die mijn huisarts voorgeschreven had en schreef iets anders voor.
Ik ben als de dood voor alle nieuwe medicatie sinds mijn slechte ervaring van een maand geleden.Ik durf nog amper iets nemen.
Gelukkig had de NKO arts wel goede raad voor mijn oorpijn bij het landen en stijgen van het vliegtuig en de doofheid nadien.
Hij schreef een neusspray en nog een ander pilleke voor.
Ik word nog een wandelende, rammelende medicijnenkast. Bij de grenscontrole gaan ze denken dat ik een drugdealer ben.
Na het onderzoek (circa 4 uur, wachten inbegrepen en zonder MRI ) gingen Mr. Silver en ik shoppen in Wijnegem en 's avonds had mijne rug het weer begeven. - waarschijnlijk door het lang en veelvuldig slenteren -
Later op de avond heb ik bijna een moord begaan, (wijt het aan mijn stress niveau )
Mijn - *§x:?* - : (* liefste) mutti-in-law was aan de telefoon
en van uit mijn bed (ik lag plat omwille van Herniaretta) belde ik naar beneden naar mijne luid snurkende zilveren, die met geen stokken wakker te krijgen was - 't was nog maar 8 uur hé !!!!
Ik belde zelfs op zijn GSM (in zijn broekzak) nada, noppes, niks !
Vloekend, strompelend en sissend mompelend tegen mijn -*§x:?*- : ( *liefste) baarster van mijn teerbeminde vechtgenoot, dienog steeds non-stop tetterend aan de lijn hing, ben ik de trap af gesukkeld en heb met één ferm gemikte mep mijne lekkere wakker gestompt !
Ik had met evenveel plezier met de telefoon op z'n hoofd geklopt.
Daarna ben ik even luid sakkerend de trap terug opgekropen en deze ochtend kon ik alweer wat bewegen. Oef.
Vandaag is weer voorbij gevlogen. Tibo is gisteren naar huis vertrokken met mama en papa en hangt nu in een net tegen het plafond om hem uit de grijpgrage handjes van Seppe te houden (grapje!)
Nana en 'Doeshka' jaja zo heet Mr. Silver - gij Engels, dan ikke Russisch zei hij destijds - lopen nog altijd gelijk twee kiekens zonder kop van jut naar jaar en nana heeft vandaag enkel tijd om wat foto's op haar blog te zetten.
Gewoon om wat meer tekst te hebben ook wat uitleg over de naam :
Was me dat verschieten toen ons jongste en waarschijnlijk laatste kleinzoontje zo plots besloot dat het veel te benauwd werd in de buik van mama.
Zijn geboorte was voorzien voor de 25ste en tegenwoordig met al die machinerie en technologie zitten de dokters en nooit ver naast.
Ze wisten al dat hij bijna 4 KG woog.
Schoondochter vond het helemaal niet erg om van haar lastje verlost te worden met die hitte.
Ze is ongelooflijk. Klein en fijn, maar ze perst er zon grote kinderen uit zonder verdoving alsof het een fluitje van een cent is.
Bovendien zijn het ook altijd zon pracht exemplaren dat ze aflevert.
Tibo (we kunnen bijna een voetbalploeg beginnen met al die mannen en jongens nu) woog bij de geboorte 3.860 kg en mat 54 cm.
Eten ging onmiddellijk heel vlot en het kwam er ook allemaal even vlot uit na een tijdje, het zou me niet verwonderen dat hij al bijgekomen is, hoewel de meeste babys wat afvallen.
Voor mij lijkt hij buiten het neusje helemaal op zijn papa, maar dat zeggen waarschijnlijk alle grootmoeders.
Seppe en zijn zusje moeten het allemaal nog wat verwerken.Seppe snapt het nog niet helemaal en kleindochter was een beetje teleurgesteld want ze had liever een zusje gehad.
Bovendien hebben ze haar nieuw broertje Tibo genoemd en zij had liever Robbe gehoord.
Nu had ik ook verwacht indien het een jongen was, dat hij Robbe zou heten en wel omdat de twee hard zwoegende, huis bouwende bompas allebei Robert heten.
Zoonlief keek heel beteuterd toen ik dit zei. Hij wist niet dat Robbe een afkorting was voor Robert. (slim zijn doet niet zeer zegt men in Antwerpen) maar ja ze worden dan ook allebei Bob genoemd en dat zal hem helemaal in de war gebracht hebben.
Maar kom, we vonden Tibo allemaal een prachtnaam en dat toverde al onmiddellijk terug een lach op het gezicht van zoon 2.
Hierboven de allereerste foto van Tibo.
De blauwe kleur op z'n wangetjes was gisteren al weggetrokken, hij lag omgekeerd en was waarschijnlijk met zijn oren efkes blijven hangen en had zijn adem iets te lang moeten inhouden.
Nu was hij mooi roze, met zwarte haartjes en af en toe keek hij me aan met een zeer bestuderende blik uit donkerblauwe kijkers.
Het leek alsof hij zich afvroeg : wie is dat nu weer die me vasthoudt.
Ik ben benieuwd of hij na een tijdje ook witblond wordt met helblauwe ogen zoals zijn zus en broertje. Seppe was van bij de geboorte blond en van kleindochtertje kan ik het me niet helemaal meer herinneren. 'K heb tenslotte twee gaten in mijn hersenen nietwaar?!
De eerste nacht had Tibo mama toch wat rust gegund, hij had geslapen van 1 tot zes.Hopelijk voor zoon en schoondochter blijft hij zo rustig.
Zijn vingertjes zijn precies die van een pianist heel fijn en lang.
Enfin, jullie merken het zeker, mijn nana hart is weer volledig veroverd door onze jongste kleinzoon.
Seppe lijkt nu enorm groot wanneer hij naast zijn broertje staat.
Grote zus wil hem natuurlijk op de schoot en we moeten wel heel goed opletten dat ze hem niet zoals haar pop behandelt. ( als ze het moe is smijt ze die gewoon efkes opzij ziet ge).
Ik ga me nu klaarmaken, want we gaan hem vandaag natuurlijk nog eens bewonderen, want elke dag verandert hij.
Vandaag mag ik niet vergeten mijn camera mee te nemen.
Gisteren omwille van die hitte hadden we schoonma uitgenodigd om in onze tuin in de schaduw te komen zitten, want op haar appartement was het niet om uit te houden. Bovendien kon ze dan ook mee naar het moederhuis.
Ik dook tijdens de namiddag regelmatig in mijn zwembadje om wat af te koelen.Waren alle zomers maar zo prachtig hé.
Maar kom, ons staat nog warm weer te wachten wanneer we eind september naar Australië te vertrekken.Ik denk dat de lente daar even warm is als de zomer hier.
Vandaag is het wat koeler en dat zal voor veel mensen toch beter zijn, zeker de oudere mensen ( ik reken mezelf daar nog niet bij zoals ge ziet).
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
Tot gisteren liep ik nog op m'n blote voeten rond omdat zelfs mijn Crocskes te warm waren.
of zo kan het ook 
maar ja
ze worden dan ook allebei Bob genoemd en dat zal hem helemaal in de war gebracht hebben. 
