Maandag - 03/06/2013 - We zijn zaterdagnamiddag terug thuis gekomen van de Côte d'azur.  We zijn daar, in Menton, gaan kennismaken met de ouders van Noëlle, de vriendin van onze oudste zoon.  Zij hebben 3 dochters, wij 3 zonen.  De parallel is gauw te trekken.  Noëlle lijkt sprekend op haar moeder hoewel ze er minder uitgesproken Japans uitziet.  zij is dan ook maar half Japans.  Haar vader is Fransman.  Deze combinatie maakt van hun dochters 'Frangipannekes' (grapje waar ze gelukkig zelf goed om konden lachen).  Menton is een klein kuststadje dat gelegen is tussen Monaco en de grens met Italië.  Het is gebouwd in de 18de eeuw door de beau monde van Engelsen en Fransen die het aangename klimaat waardeerden en het inrichten als kuuroord.  Spijtig genoeg is de lucht daar veel te vochtig en dus niet geschikt voor longaandoeningen met als gevolg dat er veel buitenlanders begraven liggen op het kerkhof.  De alpen lopen daar uit in de zee waardoor de wolken tegen de bergen blijven hangen en de lucht dus beduidend vochtiger is.  Het stadje raakte na een tijd zijn goede naam van kuuroord kwijt en de grote hotels kwamen leeg te staan.  Deze werden geleidelijk heringericht tot appartementen en zo weer verkocht aan particulieren.  Het klimaat is echter uitermate geschikt voor het kweken van citrusvruchten.  Er wonen dus ook heel wat arbeiders die daarmee hun kost verdienen.  Nu komen er vooral gepensioneerden en ouderen op vakantie omwille van het aangename klimaat.  Vorige week was het er 18 à 20° C en dat vinden ze daar 'fris'.  We hebben daar een heerlijke week gehad.  Slechts 1 dag stond er veel wind en 1 avond heeft het geregend.  De weerberichten voor deze week geven voor hier hetzelfde weer.  Wij zijn dus al geacclimatiseerd en zijn blij dat we niet weer onze warme spullen moeten aandoen.  We hebben de lange reis (1 200 km) met de auto gedaan, in 2 dagen.  Dat was ineens ook een test om te zien of zulke verplaatsingen haalbaar zijn.  Wel, de test is geslaagd !  Marcel hield om het uur een pauze om even onze benen te strekken, iets te eten of te drinken.  Daardoor zijn we wel telkens 7 uur onderweg geweest maar hebben we ondervonden dat onze Renault Kangoo zeer goede zetels heeft en echt wel geschikt is voor lange ritten.  Met de Cruisecontrol, ofte Regelaar, heeft Marcel nu ook goed leren werken.  Dat maakte het voor hem minder inspannend omdat hij zijn voet niet constant op het gaspedaal moest houden.  Vroeger nam ik af en toe het stuur over maar nu moet ik eerst een nieuw rijbewijs halen en onze auto laten aanpassen zodat ik hem met 1 hand kan besturen voor ik ermee kan/mag rijden.  Noëlles' ouders hebben ons zeer goed ontvangen.  Zij wonen in zo'n appartement in een voormalig hotel.  De gevel en de traphal zijn imposant mooi.  De exotische tuin is mooi onderhouden door een tuinman die bijgestaan wordt door de bewoners.  Overal zie je daar palmbomen staan en citrusboomgaarden.  Verspreid in de stad zijn er mooie tuinen te bezoeken.  In ons hotel was er de tweede avond een diaporama (diavoorstelling) waarbij deze tuinen getoond en besproken werden en de geschiedenis van de stad verteld werd.  Daar hebben we veel van opgestoken.  Noëlles' moeder, Takako, heeft ons vergezeld op een rondrit door de stad met een toeristisch treintje.  Dat zou onder ons moeilijk geweest zijn met de rolstoel.  Voor haar was het jaren geleden, van toen haar kinderen nog klein waren, zodoende kwam ze graag met ons mee.  Wij waren erin geslaagd om de vertrekplaats steeds te mislopen door altijd ons hotel te verlaten langs de voordeur.  Die gaf uit op een gezellige winkelwandelstraat.  Dat treintje vertrok op de promenade (zeedijk die zich achter de tuin van het hotel doorloopt) en daar liepen wij altijd in de andere richting waardoor wij de borden niet konden zien.  De ontmoeting tussen Noëlles' ouders en die van onze kinderen vertoont veel toevallige overeenkomsten.  Haar vader (klassieke humaniorastudent) had voor zijn burgerdienst een post gevraagd in een bibliotheek in het buitenland.  Hij dacht daarbij aan Noord-Afrika maar, tot zijn verbazing werd hem Japan voorgesteld.  Daar werd zijn hulp gevraagd voor een Japanse studente, Noëlles' moeder.  Zij heeft een jaar in Brussel gestudeerd en heeft daar Frans geleerd.  Zijn verbazing was dus groot toen hij haar Belgisch accent hoorde.  Van het één kwam het ander en ondertussen wonen zij al geruime tijd in Frankrijk.  In onze oren klinkt zij nu al behoorlijk Frans.  Toen ze van hun dochter hoorden dat zij een Belg had leren kennen die ook klassieke humaniora had gedaan en bovendien Japans sprak, waren zij gauw voor hem gewonnen.  Nu we hen ontmoet hebben, zijn wij heel blij met de keuze van onze kinderen en weten wij dat onze zoon in een goede, hartelijke familie terecht gekomen is waar wij heel blij om zijn.  Wij hopen hen beiden gauw op tegenbezoek te krijgen en hun te mogen rondleiden in Leuven.  We hebben ons deze keer beperkt tot Menton zelf om veel tijd te hebben voor Noelles' familie.  Een volgende maal hopen we meer tijd te hebben om de omgeving te verkennen.  Monaco en Cannes zijn zeker de moeite van een bezoek waard.  Op de terugweg (we overnachten telkens in Macon) zijn we door Solutré gereden waar we destijds op huwelijksreis geweest waren.  Het was er even koud als toen, hoewel het nu een maand later was.  We hebben het hotelletje van toen niet meer teruggevonden maar de streek is nog even mooi (wijngaarden van Beaujolais en Bourgogne). 

03-06-2013 om 12:08 geschreven door lieveblog2013