Dat was een zware tocht maar het ging me goed af tot aan de picknick. Die kwam voor mij wat te laat. Waarschijnlijk door mijn eigen fout : er was gezegd van halt te houden waar de volgwagen stopte en ik ben, stom genoeg, doorgereden ! Het ging me net zo goed op die lange helling van de Rosier en we hadden net een redelijke pauze gehad om te hergroeperen. Daarna duurde het lang eer er weer een plek gevonden werd die ruim genoeg was om met de hele groep te picknicken. Toen zag ik al sterretjes !!! Zo gauw het kon heb ik dan snel iets gegeten en heb wat gerust in de auto. Deze les moet ik goed onthouden voor de volgende keer !!!
Daarna ben ik wijselijk met de volgwagen meegereden. Ik had geen zin om in het laatste stuk een flauwte te krijgen en maar goed ook. Dat was nog een lange klim naar onze eindbestemming in Desnié. Gelukkig gaat het er in Oostenrijk anders aan toe. Daar doen we meestal geen parcours maar een beklimming en is er steeds bevoorrading voorzien. Nu moesten we zelf voor onze bevoorrading zorgen. We konden die wel met de volgwagen meegeven maar dan moet je ook in de buurt blijven als je daar iets van wil eten ! Er waren nog enkelen die nog verder voorop waren geraakt en zo de hele tocht op zichzelf aangewezen waren. Deze 'klimstage' is een uitstekende voorbereiding gebleken. Wat er nu fout liep kan maar beter voorkomen worden in de bergen !!!
Ons volgend exploot is de 20 km door Brussel op 31/05. Dan gaan we met de bus in groep naar het vertrekpunt in het Jubelpark. Daar mogen de handbikers, en andere aangepaste fietsen, een kwartier voor de lopers vertrekken. Vorig jaar deed ik dat in een gekoppelde trike, 2 trikes aan mekaar vastgekoppeld. Voorin zat mijn trainingsmaatje Greet aan het stuur. Ik zat comfortabel achteraan en leverde het nodige benenwerk om in 1u20min de eindmeet te halen. Dat was vlot gegaan, al zeg ik het zelf ! Deze keer doe ik weer mee maar in mijn eentje. Ik acht mij sterk genoeg om die 20 km, in een redelijke tijd te doen. Uiteindelijk is die tijd niet het doel maar de finish.
Zondagmorgen voelde ik al gauw dat ik nog niet fris was. Na het ontbijt en de douche was mijn energie al weer op. Die namiddag stond er nog een communiefeest op onze agenda. Daar ben ik wel mee naartoe geweest maar we zijn niet lang gebleven. Ook hier had ik energie tekort, ondanks de lekkere barbecue, hapjes en drankjes.
Leven met een hersenletsel is meer belastend dan de fysieke, zichtbare handicap. De drukke gezelligheid vreet duidelijk mijn energie op en, hoe gezellig ook, lang houd ik het niet vol.
In het koor is dat net hetzelfde. Daar moet ik ook altijd goed doseren en kan ik niet meer alles meedoen en voluit gaan zoals vroeger. Het belangrijkste is dat ik er nog bij ben en nog kleine stukjes kan meedoen. Dat is al heel wat en daar ben ik blij mee !!!
