cranioplastie of schedelreconstructie met prothese
09-01-2014
Donderdag - 09/01/2014 - Het belangrijkste wapenfeit van 2013 ben ik nog vergeten te vermelden in mijn overzicht : de schedelreconstructie van 07/02 ! Al weer bijna een jaar geleden. Daarvoor heb ik een jaar lang last gehad van schedelpijn (pijn in het bot). De reconstructie met eigen bot op 05/05/2011 was mislukt. Het bot hechtte zich niet vast en werd geresorbeerd. Dat gaf heel veel pijn en een deuk in mijn hoofd, die almaar dieper werd. Het rechterkwartier vooraan boven verdween geleidelijk. Pas na stevig aandringen bij neurochirurgie werd een botscan genomen, in augustus 2012, en bleek een reconstructie met een prothese noodzakelijk. Door de trage administratieve molen moest ik nog wachten tot 02/2013 eer het eindelijk zover was. Ik herinnerde mij nog van de vorige reconstructie dat ik met onhoudbare hoofdpijn uit narcose kwam. Tot mijn grote verbazing kwam ik nu zachtjes en pijnvrij uit narcose. Ik kon het bijna niet geloven. De eerstvolgende dagen had ik wat last van de wonde maar meer niet. Alles verliep naar wens en na 5 dagen mocht ik al weer naar huis. Sindsdien ben ik pijnvrij en zie ik er weer goed uit. Bij Join2Bike viel het op dat ik weer kon lachen. Dat was me in 2012 helemaal vergaan van de hoofdpijn. Zelf mijn schoenen/sokken aandoen, was een pijnlijke zaak. Dat liet ik graag over aan de thuisverpleging of Marcel. Sedert 02/2013 doe ik dat nu allemaal zelf, ik sta alleen op en ontbijt in mijn eentje in afwachting van de thuisverpleging, die mij nog komt helpen bij het ochtendtoilet. Voordien wachtte ik hen op in mijn bed. Ik had toen nog geen orthopedische schoenen en ik kon die oude schoenen niet zelf aandoen. Nu kan dat allemaal wel. Een wereld van verschil !!!
Maandag - 06/01/2014 - Bretagne was mooi en betoverend als altijd. Vorige week mochten wij er genieten van de gastvrijheid van mijn broer en zijn gezin. Daarbij stelden wij vast dat een ander huis erg verrassend kan zijn. Het was 3 jaar geleden, ter gelegenheid van zijn 50e verjaardag. Toen danste ik nog op de Bretoense muziek van het trommelkorps waar zijn zoon in meespeelt. Wie had toen kunnen denken dat ik 6 maanden later bijna dood zou zijn !? Goed dat we dat allemaal niet weten, je zou bang worden van wat nog zou kunnen komen. Dat is niet bevorderlijk voor de levensvreugde en die hebben we nodig !!! Ondanks de storm op nieuwjaarsdag hebben we de 2 dagen daarvoor toch wat uitstappen kunnen maken. De zon scheen in de voormiddag uitbundig (Vokke en Dries in topvorm !). De laatste dag van het jaar genoten we ook weer van de prachtige Bretoense kust (geen saai zandstrand zoals in België maar een prachtige, woeste rotskust). Na een wandeling per rolstoel in een gerestaureerd vissersdorpje, met in de huisjes een weergave met klank- en beeldmateriaal van hoe het leven er vroeger was, genoten we in het plaatselijk restaurantje van een voortreffelijke lunch. Ik liet me verleiden om er een dessert bij te nemen, hoewel ik dat meestal oversla. Nadien nam mijn broer ons mee naar een andere mooie plek om daar van het zicht op zee te genieten. Hij en Marcel maakten er een stevige klauterpartij van op de rotsen terwijl ik in de auto kon toekijken hoe het hen en de andere bezoekers verging. Ik profiteerde van het moment om wat sms’jes rond te sturen naar onze kinderen en mijn zus. Het is de eerste keer sinds lang dat we niet met hen samen zijn in deze periode.
"Bij het begin van het nieuwe jaar, sta ik met mijn wensen klaar." Ook dat lijkt een eeuwigheid geleden : de nieuwjaarsbrief, die de Vlaamse kinderen voor ouders en grootouders, meter en peter schrijven en voorlezen in deze tijd. Sedert mijn ontslag uit het revalidatiecentrum schrijf ik er ook weer één. Geen versjes maar een heus jaarverslag : 2013 was een vruchtbaar jaar. Ik maakte goede vooruitgang in het stappen sedert ik over orthopedische schoenen beschik. Nu, een dik jaar verder, lijkt er niet veel evolutie meer in te zitten. Gelukkig maken mijn linkerarm en -hand de laatste tijd wat vorderingen. Mijn arm kan ik sinds kort min of meer op de normale plaats in de kom trekken. Die hing, door het lamme gewicht, wat uit het schoudergewricht (sub luxatie noemen ze dat). Nu kan ik die gericht op de juiste plaats trekken maar ik moet nog veel oefenen want die lamme spieren zijn hun natuurlijke spanning kwijt en moeten getraind worden. Ik probeer er nu, bij het stappen, zoveel mogelijk op te letten om die schouder op te trekken om die spierspanning er weer in te krijgen. Eens zien hoe lang dat gaat duren voor het er weer wat 'normaal' uit ziet. Nu lijk ik nog zo'n beetje op een scheve kapstok maar het is niet de bedoeling dat dat zo blijft. Door die arm voldoende te steunen, voorkom ik dat de gewrichtsbanden uitgerokken worden. Die raad gaven ze me in Pellenberg altijd. Daar zat ik nog constant in de rolstoel en dat was makkelijk. Nu ik meer rondloop, is dat wat anders natuurlijk. Tijdens het stappen in de aangepaste conditietraining draag ik een ‘armsling’ om die arm te ondersteunen. Thuis, overdag, zit ik veel aan mijn laptop en leg ik mijn arm op de armsteun van de rolstoel i.p.v. op mijn schoot. Volgens mijn kinesist is dat het beste. Ik wacht nu nog op nieuws over mijn nieuwe schoenen. Daar komt het ziekenfonds jaarlijks in tussen tot mijn 65e. Daarna wordt dat 2-jaarlijks. Dan wordt ik verondersteld minder actief te zijn waardoor die schoenen minder snel verslijten. Mijn huidige paar zien er na een jaar al wat afgedragen uit. Ik heb dan ook niet veel stil gezeten : veel gefietst in de zomer : in juni begonnen met Join 2 Bike in Oostenrijk, in augustus met vrienden van het koor in Nederland. Dit jaar doen we dat waarschijnlijk nog eens over. Het nieuwe programma van Join 2 Bike ziet er veelbelovend uit : een volle week in Oostenrijk deze keer. Ik kijk er al naar uit !
