cranioplastie of schedelreconstructie met prothese
03-06-2014
Dinsdag - 03/06/2014 - Vorige week waren we op familiebezoek in Frankrijk, bij de kozijn van mijn vader langs zijn moeders kant. De heenreis verliep heel vlot, met niet al te veel regen en maar een klein beetje file in de buurt van Bordeaux. We overnachtten in Orléans, ongeveer halverwege Leuven - Arcachon in een Ibishotel. Die zijn niet zo prijzig en redelijk comfortabel. In Arcachon aangekomen, namen we zo vlug mogelijk, per sms, contact op met mijn achterneef. Hij belde ons dadelijk op om ons uit te nodigen voor het diner. Wij gingen daar graag op in en konden zo al heel snel bij hem op bezoek. Hij, Guy, en zijn vrouw, Jaki, verwelkomden ons heel hartelijk. Het was wel niet zo simpel om er binnen te geraken; hun voordeur bevindt zich op de eerste verdieping en daar leidt een korte draaitrap naartoe. Ik slaagde er moeizaam in om die trap te nemen, een alternatief was er niet, en we genoten van hun aangenaam gezelschap en een lekker, hoewel eenvoudig diner. Dat was oorspronkelijk niet zo voorzien maar we gingen graag in op hun aanbod omdat we onze fietsen bij hen konden stallen. Jaki kan blijkbaar toveren in haar keuken ! Wij hadden om afgesproken 's avonds niet bij hen te eten omwille van mijn medicatie. Die moet ik tamelijk stipt innemen met 2 uren ertussen (om 20u en om 22u), zo niet wordt het veel te laat eer ik kan gaan slapen.
Het reizen op zich gaat me tegenwoordig veel beter af dan vroeger. Toen had ik heel snel last van lage rugpijn bij langdurig zitten, dat is nu voorbij. Het lange liggen in het ziekenhuis, februari-maart 2011, heeft dat blijkbaar verholpen. Nu kunnen we ons beperken tot wat sanitaire stops, waardoor de reis heel wat vlotter verloopt en is, voor mij althans, niet meer zo pijnlijk als toen. Dat is een 'serieuze' meevaller. Ik kan iedereen met lage rugpijn aanraden om een paar weken complete, platte rust te nemen. Dat werd me 30 jaar geleden al aangeraden bij mijn eerste lumbago, maar met een baby, Wim was toen nog niet verjaard, is dat bijna onmogelijk. Ik leerde wel heel creatief te zijn vanuit mijn zetel, waar ik zoveel mogelijk in ging platliggen. Omwille van de baby in huis kreeg ik gemakkelijk gezinshulp. Dat is een beetje vergelijkbaar met mijn huidige situatie, alleen zit ik nu heel veel in de rolstoel en kan ik minder goed mijn plan trekken.
Guy en Jaki hebben zich 2 volle dagen ter beschikking gesteld van ons om de omgeving wat te verkennen. De eerste dag regende het, dus werd het een rondrit met de auto. Arcachon zelf kenden we al omdat onze tweede zoon, Mattias, daar ooit enkele maanden gewerkt heeft. We waren hem daar toen, samen met Wim, gaan opzoeken en gaan kamperen in de buurt. Hadden we toen geweten dat ik daar vlakbij familie had wonen, waren we er toen zeker al langs geweest. Dat moet in 2006 geweest zijn en Guy is pas in 2007 boven water gekomen. Onder impuls van Jaki is hij bij zijn pensionering op zoek gegaan naar de familie van zijn vader. Omdat zijn vader nooit over familie gesproken had, nam hij aan dat er geen familie was. Na het overlijden van zijn vader had hij echter enkele brieven en foto's gevonden in een doos op diens zolder. Zijn vader was al 50 toen Guy geboren werd. Hij is dus heel wat jonger dan zijn generatiegenoten. Van zijn naaste neven en nichten zijn er al enkele overleden, waaronder mijn vader, en de anderen hebben een gezegende leeftijd. Mijn meter is al 90, haar nicht bijna 100. Als hij nog langer gewacht had, schoot er bijna niemand meer over !
Omdat wij Arcachon al kenden, konden Guy en Jaki zich concentreren op hun eigen streek, rond het bassin van Arcachon :
http://www.bassin-arcachon.com/
zijn vele, kleine haventjes en fiets- en wandelwegen maken de streek heel aangenaam om te bezoeken. Spijtig dat wij zo veraf wonen, dan konden we wat vaker daar naartoe.
De volgende dag begon droog en zonnig en daar profiteerden we van om wat te gaan fietsen. Zo hadden we onze fietsen niet voor niets meegebracht. Marcel heeft in onze auto iets gemaakt waarop hij mijn trike kan vastmaken. Zijn eigen fiets stond achterop op een fietsendrager op de trekhaak van de auto. Met de rolstoel er nog bij en onze bagage in kleine reistassen zat die behoorlijk vol voor een reis van 6 dagen. We hebben er enorm van genoten en zijn blij die tak van de familie van mijn vader wat beter te leren kennen. Buiten mijn meter en haar zoon, ken ik die familie eigenlijk niet. Mijn vader was niet zo'n 'familieman'. Hij had alleen contact met zijn zus en zijn moeder. Bij uitzondering bezocht hij een enkele keer zijn familie in Brugge. Hij was de enige met een kroostrijk gezin, misschien zat dat er voor iets tussen, dat weet ik eigenlijk niet en ik kan het hem niet meer vragen...
Met deze reis zetten we een punt achter de serie familiebezoeken. Volgend jaar gaan we eens echt op vakantie : gewoon onder ons, een paar weekjes erop uit. Het heeft deugd gedaan al die mensen te bezoeken maar nu wordt het tijd om wat tijd te nemen voor onszelf. Sedert mijn CVA hebben we dat nog niet echt gedaan...
