cranioplastie of schedelreconstructie met prothese
29-11-2016
Dinsdag - 29/11/2016 - De fietstocht met Join2Bike op zondag was een voltreffer. Na een mistige start bleef het gelukkig droog. Ik kreeg de halve familie Geens achter mij gekoppeld. Dat was een aangename afwisseling. Broer en zus praten wat bij terwijl ik stuurde. We reden met 4 treintjes van gekoppelde trikes, met 4 begeleiders en een 6-tal gewone fietsers langs het kanaal Leuven - Mechelen tot Boortmeerbeek. Daar reden we in een lus langs Schiplaken om vanaf Boortmeerbeek weer terug te rijden langs het kanaal richting Leuven. In beide richtingen maakten we een tussenstop in Kampenhout. Daar moesten we onder een brug door en het kanaal oversteken om onze tocht verder te kunnen zetten. Op de terugweg werden we daar bevoorraad met drank en een versnapering en vormden we nog eens een lange trein met alle trikes aan elkaar gekoppeld, zoals op de Stelvio vorige zomer. De start en aankomst vanuit Wijgmaal was goed gekozen. Daar was een ruime parking om de auto's achter te laten en de trikes te koppelen. De hele tocht was zo'n 34 km lang.
Met de nachtspalk is het vorige week dan toch in orde gekomen. Na 1 nacht merkte ik al dat hij te klein was, ook al was die, volgens hun matentabel bestemd tot schoenmaat 44. De dekens drukten zwaar op mijn grote teen. De nagel van die teen is al eens los gekomen en het duurde een vol jaar eer er een nieuwe volledig uitgegroeid was. Dat wilde ik niet nog eens meemaken. Daarom nam ik de volgende dag onmiddellijk contact op met de orthopedische werkplaats om dit te melden en een afspraak te maken om deze spalk te ruilen voor een grotere. Die ruil is dan gelukkig op vrijdag al gebeurd. Met mijn oude spalk kon ik nog enkele nachten mijn plan trekken. De nieuwe voldoet nu aan mijn noden.
Vorige woensdag 23/11, was de 18de verjaardag van het overlijden van mijn vader. Ik mis hem nog steeds. Niet dat wij erg veel contact hadden maar hij was een zekerheid in mijn leven. Gelukkig dat hij de laatste 5 jaren niet heeft moeten meemaken. Mijn toestand zou hem zeker zwaar gevallen zijn. Net als het overlijden van mijn oudste zus, nu 34 jaar geleden.
Sedert deze week ben ik qua medicatie volledig overgeschakeld van Valproate (Depakine) naar Vimpat (Lamictal). Dat maakt dat ik emotioneel minder stabiel ben en dat valt op. Depakine brengt de hersenen tot rust, dus ook emoties. Mijn verlamming en de daarbij horende problemen vallen mij nu zwaarder dan voorheen. Het lijkt alsof ik nu pas kan beginnen aan het verwerken van mijn lot. Ik weet nu dat ik niet veel meer te verwachten heb van vooruitgang op fysiek vlak. Dat bevestigen mijn kinesisten en de revalidatiearts. Ik hoop dat het bloggen mij ook hierbij kan helpen. Zoals het al 4 jaar een uitlaatklep is geweest. Ik ben nog steeds niet van plan om bij de pakken te gaan zitten. Dat ligt gelukkig niet in mijn natuur. Ik wil mijn fysieke mogelijkheden (stappen, fietsen, zingen) zo lang en zo goed mogelijk blijven onderhouden. Ik heb dit weekend al ondervonden dat dat helpt om het hoofd te bieden aan neerslachtigheid. Binnen blijven zitten en thuis blijven helpt me niet vooruit. Nog een motivatie erbij om door te gaan op de weg die ik al 5 jaar volg.
