Dinsdag - 28/02/2017 - Vandaag is het exact 6 jaar geleden dat ik geveld werd door een hersenbloeding.  Geen prettige verjaardag en het valt me niet mee vandaag.

Op weg naar het werk merkte ik dat mijn linker arm niet meer goed werkte.  Ik voelde me niet goed, had de indruk dat ik zou gaan flauwvallen.  Een collega bracht mij naar het ziekenhuis.  Daar belandde ik op de spoedafdeling.  Het zag er toen nog niet alarmerend uit omdat ik nog kon gaan en vlot kon spreken.

De avond voordien had ik last van migraine.  De volgende morgen was die weg en leek alles in orde.  Dat was echter niet zo: op de eerste scan, die middag, was een lichte bloeding te zien.  Het was hoogst eigenaardig dat ik nog normaal functioneerde.  Daardoor werd er op de spoedafdeling geen haast gemaakt om te achterhalen waarom mijn hand van het stuur gevallen was en nadien toch weer op gang kwam.  Ik kon alleen maar verslag uitbrengen van wat er gebeurd was, verder was er niet te zien dat er iets mis was.

In de late namiddag werd er wel groot alarm geslagen door een tweede, zware bloeding en de eerste aanval van epilepsie.  Er moest dringend ingegrepen worden om mijn leven te redden.  Van wat er nadien gebeurde kan ik me niets herinneren.  Daarvoor moet ik voortgaan op medische verslagen en wat anderen mij daarover vertellen.  Na de schedeloperatie ben ik 3 dagen onder verdoving gehouden en na 10 dagen op intensieve zorgen werd ik overgebracht naar neuro high care.  Daar werd ik me bewust van mijn situatie en kon ik beginnen met verwerken wat me overkomen was.  Mijn zelfstandigheid was ik kwijt : gedaan met gaan werken, het huishouden doen, auto rijden, dansen en springen.

9 maanden later kwam ik thuis na herstellen van 2 schedeloperaties en revalideren.  Ik kon weer zelf eten en drinken, stappen met een stok.  Na 6 jaar is dat nog steeds zo maar ik stap nog altijd met een stok en niet veel vlotter dan 6 jaar geleden.  Mijn linker arm is niet meer bruikbaar en hangt slap af.  Administratief werk lukt me niet meer.  Dat merk ik als ik mijn partituren voor het koor wil ordenen.  Zo gauw het kon ben ik weer gaan zingen.  Dat was niet zo prettig want mijn hoge sopraanstem was ik kwijt.  Na een jaar oefenen bij de lage alten kon ik overstappen naar de hoge alten.  Die zingen nog altijd heel wat lager dan de sopranen.  Dat maakt dat ik alles opnieuw moet leren : begeleidend zingen (alt) is veel moeilijker dan de melodie (sopraan).

Tijdens de revalidatie maakte ik kennis met Join2Bike : http://j2b.join2bike.be/  Daar leerde ik weer fietsen.  Marcel en ik sloten ons aan, kochten een tandem, vonden een nieuwe hobby en een nieuwe groep vrienden.  Na 2 jaar op de tandem hebben we die vervangen door een aangepaste ligfiets : https://www.google.be/search?q=hase+lepus&client=firefox-b&biw=1366&bih=635&tbm=isch&tbo=u&source=univ&sa=X&sqi=2&ved=0ahUKEwj2ia7IxrLSAhVG1hoKHTP4DBUQsAQIKg#imgrc=a5SJKpBf0L-jXM:.  Daarop kan ik weer zelfstandig fietsen.  We trekken er zoveel mogelijk op uit (als het weer het toelaat).  Ik heb wel hulp nodig om mijn voeten vast te maken aan de pedalen.  Zonder begeleiding ga ik ook niet graag op pad.  Als je zo laag zit heb je weinig zicht op het verkeer en dat is minder veilig.

Uit dit alles heb ik geleerd te genieten van wat nog kan en geen gelegenheid voorbij te laten gaan.  We maken nog plannen om te reizen en genieten van uitstappen en concerten/optredens in de mate van het mogelijke.  Wat we 6 jaar geleden gemist hebben door die hersenbloeding hebben we nog te goed, hopen we.  Nu ons huis is aangepast wonen we comfortabeler en we hopen het nog lang zo te kunnen houden !

28-02-2017 om 11:37 geschreven door lieveblog2013