cranioplastie of schedelreconstructie met prothese
03-11-2015
Dinsdag - 03/11/2015 - De omschakeling naar het winteruur is dit jaar niet zo vanzelfsprekend geweest. Nu ik de medicatie tegen epilepsie veel stipter moet nemen, maakte ik een grote flater. Ik was van mening dat we nu een uur vroeger opstaan terwijl het een uur later is ! Ik programmeer tegenwoordig mijn gsm om een signaal te geven wanneer het tijd is voor mijn medicatie. Om het tijdsverschil niet te groot te maken, liet ik dat signaal een half uur verschillen (= later i.p.v. vroeger)! Het verwonderde mij wel dat het nu 's morgens al vroeger licht is en 's avonds vroeger donker... Na enkele dagen pas drong mijn vergissing tot mij door. Goed dat ik geen zware epilepsie heb, dan zou het veel sneller duidelijk geweest zijn dat ik fout zat. Op woensdag nam ik ze toch liever voor de koorrepetitie in dan ze te moeten meenemen. Sindsdien neem ik ze weer om op hetzelfde uur als voorheen.
In het revalidatiecentrum heb ik ook deze omschakeling meegemaakt. Daar kreeg je de eerste dagen je medicatie al op je kamer bij het ochtendtoilet i.p.v. bij het ontbijt. Verder hielden ze zich aan hun gewone dagindeling. De vorige jaren heb ik daar helemaal niet bij stil gestaan en nam mijn medicatie op het gewone uur (ondanks het uur verschil). Het stoorde mij ook helemaal niet. Nu ik dit jaar de waarschuwing kreeg om er stipt mee om te gaan, dacht ik er deze keer wel aan en maakte ik deze flater ! Vermits ik er niets van merkte, denk ik dat ik er voortaan ook niet op hoef te letten. Zaterdag heb ik de dosering Valproate weer verhoogd. Laat ons hopen dat het deze keer wel goed loopt want die zware voeten leggen een serieuze rem op mijn mobiliteit. Voorlopig gelukkig nog geen misselijkheid.
Afgelopen weekend viel het op dat mijn conditie te wensen over laat, ondanks de training en het fietsen. We kwamen zondag met mijn schoonfamilie bijeen voor Allerheiligen. In de voormiddag zongen we met het koor de mis van 10 uur. Na een korte siësta trokken we naar mijn oudste schoonzus. Daar hield ik het maar een paar uurtjes vol. Mijn schoonfamilie is groot en de bijeenkomsten zijn altijd heel levendig. Ze zien elkaar niet zo vaak waardoor ze serieus wat bij te praten hebben. Ik merk ook dat lang stil zitten op een stoel niet zo goed meer gaat. Als ik thuis in mijn rolstoel zit, sta ik vaak op en loop wat rond of beweeg ik mijn romp als ik me voel verstijven. Dat is niet zo eenvoudig als je in gezelschap aan tafel zit. Door de problemen met de medicatie van de laatste maanden heb ik het stappen minder goed onderhouden waardoor ik niet meer zo fit ben als in de zomer. Daar moet ik nu wat beter op letten : ik zet mijn timer weer om toch zeker om het uur wat te stappen. Vorige week haalde ik slechts 2 à 3 rondjes van 100 m per dag. Dat is duidelijk niet genoeg. Vandaag heb ik er al 3 gedaan en over een half uur doe ik er nog eentje. Straks is er weer conditietraining. Daar doe ik nog alles in de rolstoel tot het stappen weer wat beter gaat. Ze hebben me daar vorige week toch goed laten zweten.
Volgende zondag start het nieuwe werkjaar van Join2Bike. Vorige vrijdag was er een startvergadering waarop je alleen maar lachende gezichten zag. Iedereen kijkt er erg naar uit om weer samen te gaan fietsen. Daar kwam ook de vraag om eens een vrouwentreintje samen te stellen. Tot nu toe werden de treintjes (gekoppelde trikes) steeds door mannen versterkt. Zo kunnen revalidanten ook de top bereiken. Er zijn blijkbaar enkele vrouwen die dat ook wel eens willen doen. Daar ben ik wel voor te vinden. Ik heb al laten weten dat ik kandidaat ben. Na de winter moeten we dan in gekoppelde trikes beginnen oefenen om klaar te zijn tegen de zomer. Het Kaunertal in Tirol staat weer op het programma van 6 tot 12 juli. Zou de top haalbaar zijn op vrouwenkracht ? We zullen ze eens wat laten zien !!!
