cranioplastie of schedelreconstructie met prothese
03-11-2016
Donderdag - 03/11/2016 -Vorig weekend was vooral droog en zonnig en daar hebben we maximaal van genoten : op vrijdag een fietstochtje met Dominique waarbij ik even de weg verloor in Hoog-Linden. Zo reden we door de straten waar de vriendjes van mijn 2 oudste zonen woonden. Wij hebben 6 jaar in het dorp van Linden gewoond. Daar gingen onze kinderen naar de dorpsschool en hadden ze ook vriendjes die in Hoog-Linden woonden. Dat riep veel herinneringen op aan de tijd toen zij nog klein waren en ik nog heel mobiel was. Ik had toen zelden onze auto ter beschikking waardoor we vaak met de fiets de steile straten moesten op rijden.
Zaterdag brachten we een bezoek aan het kerkhof. Het oude kerkhof van de Abdij van Vlierbeek wordt gesaneerd en omgevormd tot park omdat het vlakbij een waterwinningsgebied ligt. Enkele perken zijn al ontruimd, waaronder dat van mijn schoonmoeder. Het graf van mijn zus is er nog hoewel al lang aangekondigd is dat het zou opgeruimd worden. We hebben er nog een bloemetje opgezet maar het buxushaagje dat er op staat zag helemaal ros. Dat zal het waarschijnlijk niet lang meer trekken. Net lang genoeg dus, als het binnenkort dan toch wordt opgeruimd. Dat verklaart misschien ook waarom de stekken die we er deze zomer van namen het niet gehaald hebben.
Zondag gingen we nog eens op pad met Join2Bike voor een tocht van nog eens 30 km. Ook deze keer was er een fiets met pech. Ditmaal een band die vaak plat ging. Zij namen een kortere weg en herstelden de band bij de bevoorrading. Daar werd aangekondigd dat we binnenkort een grotere tocht gaan maken naar Mechelen, laat ons hopen op droog weer !
Dinsdag zong het koor voor Allerheiligen waardoor ik niet kon bloggen. Ook de namiddag was goed gevuld met in de late namiddag een optreden van Esther en Fatou in het kader van Reveil 16 : https://nl.fievent.com/e/reveil-leuven-esther-fatou-carl-durant-nick-rosseel/4851506. Marcel had ook nog afgesproken met een paar zussen en broers om samen te komen in een café hier in de buurt. In zijn familie is dat een gewoonte. Toen mijn schoonmoeder nog leefde maakte zij pannenkoeken of konijn klaar en nodigde haar kinderen en kleinkinderen uit voor het middagmaal. Dat was een drukte van belang want haar huis was niet zo groot. Iedereen hielp haar een beetje om dat mogelijk te maken. Na het eten werd er samen afgewassen en met de kaarten gespeeld. De vele kleinkinderen maakten de drukte nog groter en zij speelden waar ze plaats vonden. Na haar dood, reeds vele jaren geleden, neemt elk jaar wel iemand initiatief om toch nog samen te komen met Allerheiligen.
Op dat vlak benijd ik ze wel want in mijn familie is dat niet het geval. Mijn zus en ik zien elkaar vooral in het koor. Zolang mijn vader nog leefde kwamen wij na de maandelijkse mis, waarbij het koor zong, bij onze ouders samen met onze kinderen. Zij kookten voor ons en wij maakten er een gezellige middag van. Onze kinderen hadden ongeveer dezelfde leeftijd, waren vriendjes en speelden leuk samen. Zo zaten we toch elke maand een zondagmiddag allemaal samen bij onze ouders. Nu onze moeder in een serviceflat woont kan dat niet meer, onze kinderen zijn het huis uit en hebben hun eigen leven. Ik vrees ook dat dat met onze kinderen niet mogelijk zal zijn. Zij hebben geen gezamenlijke activiteit en met mijn verlamming wil ik mijn echtgenoot niet nog meer belasten. Wij zien hen elk apart en dat heeft ook iets intiems waar ik heel blij om ben.
Voor de volgende weken wordt de eerste winterprik verwacht. Hoe koud het dan wordt is nog af te wachten. Op de fiets heb ik daar niet zo veel last van. Te voet is dat wat anders ! Onder de 10° verstijft mijn been en is het stappen heel moeilijk. Ik hoop dat het niet veel kouder wordt. We zien wel wat voor winter het wordt. Veel kunnen we daar toch niet aan doen !
