cranioplastie of schedelreconstructie met prothese
03-07-2013
Woensdag - 03/07/2013 - Wir haben es geschafft ! Ons spitsengevoel is
aangescherpt. Vrijdag vetrokken we met Join2Bike naar Oostenrijk. Na
een halve dag rijden door de regen in Duitsland, vanaf de Oostenrijkse
grens werd het droger kwamen we zonder problemen aan in ons hotel
WeisSeespitze****. Prachtig hotel in het kleine Platz, aan de ingang
van het Kaunertal. Via deze link : http://www.kaunertal.com/at/guide/146861sy,en,SCH1/objectId,RGN505359at,selectedEntry,home/home.html?season=at2&_site=kaunertal
kom je er alles over te weten. De voorwacht, enkele groepsleden
die al eerder ter plaatse waren, had onze groep al ingecheckt en stond
ons met de kamersleutels op te wachten. Zo konden we snel aan tafel en
naar boven. Na een goede nachtrust (mijn beste van deze vijfdaagse)
stond iedereen de volgende morgen te popelen om te kunnen gaan fietsen.
De groepsleiding had wijselijk besloten om die eerste dag maar een
gedeelte van de tocht te doen. Ergens halverwege kom je langs een
stuwmeer. Dat was ons doel voor die zaterdag. Niet te ver en niet te
hoog. Goed om erin te komen. Na 3 uurtjes klimmen, dat begon al van
zodra we op de hoofdweg kwamen, bereikten we het stuwmeer, in een
druilerig weer, tamelijk fris, maar niet te koud : 16 °. We hadden ons
voorzien op wintertoestanden, gezien de weersverwachtingen, dus van de
kou hadden wij geen last. Mijn linkerarm durft daar nogal spastisch van
te worden maar met mijn winterse fietsjas, gevoerde wanten en een warme
joggingbroek over mijn fietsbroek kon ik er tegen en hield mijn arm
zich rustig. Na die pittige klim deed een warme choco in de bar van het
Seepanorama ons fameus deugd. We hoefden de afdaling niet per fiets te
doen dus konden we die namiddag rustig doorbrengen in het hotel. Met
een smakelijke Croque (die benaming kennen ze niet in Oostenrijk, daar
noemen ze dat Käse und Schinken Toasti) met gemüsegarnitur
(groentengarnituur) en wat cake en koffie kwamen we weer op krachten en
kon ik gaan genieten van mijn siësta. De kamers zijn er mooi en
gerieflijk en, voor rolstoelgebruikers, ruim. Dat viel goed mee, zo kon
ik 's nachts met de rolstoel van mijn bed naar het toilet en hoefde
Marcel niet op te staan om mij te helpen. De tweede nacht werd ik al om
4 u 's ochtends wakker. Met de vermoeiende dagactiviteiten kon ik 's
avonds geen pap meer zeggen en ging dan maar vroeg naar bed. Mijn Duits
is niet zo slecht dus kon ik het nieuws op de ORF (Oostenrijkse
Rundfunk, denk ik) tamelijk goed volgen. Net als vorig jaar hadden we
een kleine cameraploeg bij. Dit jaar volgden zij, Peter en Anita,
enkele deelnemers in functie van een promofilmpje over Join2Bike (meen
ik begrepen te hebben). Wij en Theo, een nieuwe, al wat oudere
revalidant, waren de gelukkigen om uitgebreid gefilmd en geïnterviewd te
worden. Ze hebben geduld moeten hebben want ik was pas de laatste dag
(een rustdag) in staat om dat interview te doen. Het is wel raar om zo
de hele tijd, dat je op de fiets zit, een cameraploeg in de buurt te
hebben, maar dat went gauw. Gelukkig moesten we niet constant lachen
naar de camera. Ze hebben ons ook pas echt op de hielen gezeten tijdens
de tweede klim van het stuwmeer naar de top (2 750 m). Het Kaunertal
is adembenemend mooi. Dat hebben we pas echt gezien vanuit de auto
(mooie mobilhome) op de rustdag. Als je op de fiets zit, kan je niet
echt rondkijken. Dat tweede deel heeft 29 haarspeldbochten (Kehre
noemen ze dat daar) en ze worden netjes aangeduid met een bord zodat je
zelf niet hoeft te tellen. Gelukkig was het ook niet constant steil
omhoog, er waren ook een paar 'vlakkere' stukken zodat we even op adem
konden komen. We werden, zoals vorig jaar op de Galibier, constant
begeleid door enkele mensen van Join2Bike. Zij helpen je met raad en
daad (fiets vasthouden als je even wilt stoppen, helpen op- en afstappen
bij het halt houden, bevoorrading met eten en drinken). Daar hebben we
dankbaar gebruik van gemaakt. We kwamen af en toe langs een
skistation. Mochten die open geweest zijn, zou het voor de vrouwen wat
handiger geweest zijn om een plaspauze te houden. Op zo'n kale
bergflank vind je geen beschut plekje om je discreet terug te trekken.
Deze keer was ik zo slim geweest om vooraf niet teveel te drinken
daardoor had ik geen probleem om het op te houden tot we boven waren.
Die les heb ik op de Galibier geleerd. Daar waren slechts 2 plaatsen
met een toilet en op 1 daarvan vroegen ze nog geld om het te mogen
gebruiken. Je moet het maar durven om dat te vragen aan gehandicapte
vrouwen ! Vorige week heb ik de reportage gezien over de beklimming van
de Stelvio door een groep diabetespatiënten en zanger Sergio als BV.
Die sukkelaar was geeneens goed voorbereid en werd aan zijn lot
overgelaten. Hij heeft er 6 uur over gedaan en dan stonden ze hem boven
smalend op te wachten. (Zou hij nog komen? Heeft hij niet opgegeven
?) Ik had er veel compassie mee. Zo werkt Join2Bike niet. Iedereen
wordt begeleid en naar boven geholpen. Aan Kehre 4 kreeg Marcel serieus
last van zijn knieën. Zijn hartslag was ook te hoog en zakte niet
genoeg tijdens de laatste rustpauzes zodat we het veiliger vonden om hem
te laten aflossen door andere ervaren tandembestuurders. Jan had
eerder ervaring met een andere tandem maar Luc Derden kwam hem al gauw
aflossen, hoewel hij net zelf de hele klim gedaan had met Freddy
achterop. Met een duwtje in de rug van Anita en Niko's moeder en Marcel
zelf. Vóór Kehre 1 ging het al weer beter met Marcel zodat hij het
stuur terug kon overnemen. Zo klopt de fotofinish tenminste. We
hebben de top gehaald ! De fiere blik in de ogen van mijn 3 zonen was
de kers op mijn taart. Ik was zielsgelukkig dat ze er alle drie bij
waren. Vorig jaar had ik een fanclub van het koor die ons met de
koorvlag kwamen aanmoedigen en een duwtje gaven toen onze batterij leeg
was. We hoopten het deze keer beter aan te pakken met voldoende
rustpauzes, maar ook nu bleek eens te meer dat elektrische fietsen niet
gemaakt zijn om bergen mee te beklimmen. Die verkopers zouden daar
beter zelf eens mee in de bergen gaan rijden zodat ze hun klanten
gerichter en juister kunnen adviseren en het gepaste materiaal
aanbieden. Onze tandem weegt 36 kg, droog aan de haak, dat gewicht moet
je ook mee naar boven duwen ! Dat hij stevig moet zijn, spreekt voor
zich. Ik vraag mij af of we niet beter af zijn zonder batterij (die is
ook tamelijk zwaar, maar vooral de motor is het zwaarst, volgens
Marcel) We hebben er echter wel veel aan bij het starten op een
helling. Je kan er alleen niet op rekenen om de top te halen met
ondersteuning. In de pers werd er smalend over gedaan dat die klimmers
op de Selvio elektrische fietsen hadden. Ze kennen er niks van, hoewel
daar in die reportage niet over gesproken werd. Niemand kloeg over een
platte batterij. Wij weten wel beter ! De volgende nacht was mijn
slechtste. Een adrenalinestoot op grote hoogte heeft blijkbaar geen
goed effect op je nachtrust. Daardoor had ik veel tijd om na te denken
en kreeg ik een lumineus idee voor een gelegenheidsliedje. Dat heb ik
na het laatste ontbijt in het hotel aangeleerd. Er was een jarige en
toen ze uitgezongen waren, zette ik mij recht en leerde de aanwezigen
het liedje aan. De tekst gaat als volgt : Op de WeissSeespitze xxx
(3 maal klappen in de handen), kwam Join2Bike met hééééél veel volk, op
tandems en trikes. Bij de herhaling eindigen we met : tandems en
bikes. De nacht en mijn inspiratie was daarmee om en op zodat ik het
daarbij gelaten heb. Iedereen deed goed mee en was zo enthousiast dat
het bleef hangen. Op de terugreis naar huis werd het nog vele malen
gezongen in de auto. Met een zeer enthousiaste Els en onze zonen
erbij was Chiro Blauwput goed vertegenwoordigd. Marcel en ik zijn een
chirokoppel. Waarom komen mijn goede ideeën altijd zo laat ? Mijn
timing is nooit veel waard geweest. Met het koor gaan we eind augustus
altijd op koorweekend en dan is er altijd een free podium. Voor
Join2Bike is dat waarschijnlijk geen goed idee. In het koor zijn er
mensen die tijdens het werkjaar daar veel tijd in steken om dat voor te
bereiden en die brengen dan een juweeltje van een nummer (dikwijls met
veel muziek, zang en soms dans). Vorig jaar hadden ze zelfs filmpjes
gemaakt om enkele dingen naar voor te brengen. Wij zien mekaar dan ook
wekelijks en kunnen tijdens de pauze en achteraf goed afspreken en
plannen. Vermits Join2Bike een fietsclub is, kunnen we zoiets niet doen
op onze meerdaagse fietsreis. Hoewel, zingen is topsport, zeggen onze
zangcoaches. Ik heb dat ondervonden : na 10 maanden onderbreking was ik
mijn hoge sopraanstem kwijt. Een hele oktaaf (8 tonen) was ze gezakt
! Na een jaar zingen, is ze gelukkig al weer 5 tonen gestegen. Daarom
zing ik nu met de alten mee (veel moeilijker omdat die meestal
begeleiden en zelden een melodie zingen). Maar het is de enige manier
om te kunnen blijven zingen en mee te kunnen doen en het is zo'n toffe,
plezante groep. Op zo'n koorweekend zijn er 7 repetities, wat ook vrij
vermoeiend is. Maar om het plezant te maken, is zo'n free podium
natuurlijk ideaal. Ik moet zeggen, de 'Tirolerinnen' waren goed bezig
!!! Ze hebben ons kostelijk geamuseerd. De kostuums waren prachtig.
De improvisaties goed gevonden. Top !!! Ik hengel dus geenszins naar de
functie van animator. Laat mij maar zingen, want :"Zingen, zingen en
zwoegen, zwoegen in groep, is plezant !" Vervang het zingen door
fietsen en je komt op hetzelfde uit, maar dan anders. Bedankt Join2Bike
voor alles. Ik was er weer heel graag bij. Dit jaar waren er heel wat
nieuwe gezichten, stuk voor stuk fijne mensen. Onze vriendenkring is
weer ruimer geworden. De terugreis verliep vlot en aangenamer mede met het mooie weer en de vrolijke stemming in de auto's. We misten ook enkele mensen die we vorig jaar op
de Galibier hebben leren kennen. Ze hebben iets gemist. De
WeissSeespitze is niet van de poes. De Galibier is daar klein bier
tegen. Maar ieder kiest voor zichzelf wat hem/haar het best past.
Hopelijk zien we ze nog eens bij een andere gelegenheid. Noteer alvast
de volgende 'benefiets' in Pellenberg op 8 september. Hopelijk tot dan !
