cranioplastie of schedelreconstructie met prothese
12-05-2013
Zondag - 12/05/2013 - De wekelijkse fietstraining kan voor mij vandaag weer niet doorgaan omwille van overvloedig bloedverlies. Ik zit weer maar eens met mijn maandstonden op het verkeerde moment. En maandverband in een fietsbroek, dat rijmt niet. Maar beter nu dan volgend weekend want dan gaan we met Join 2 Bike op
klimstage in de Ardennen en die heb ik vorig jaar gemist om dezelfde
reden. We waren toen helemaal niet goed getraind voor de Galibier. Dat
zou dit jaar anders moeten zijn. Komt die menopauze ooit nog ? Hoe lang ga ik hiermee nog geplaagd worden ? Ik word 55 dit jaar. Ik ken vrouwen die 10 jaar jonger waren toen ze er vanaf waren. In dat geval had ik nooit 'de pil' hoeven nemen voor onze reis naar Japan in 2011 en was dat 'medisch ongeval' niet gebeurd en zat ik hier nu niet zo in de puree. Maar het is nu zo en ik moet ermee verder en met de steun van Marcel kan ik blijkbaar heel veel aan (dat had ik anders niet geweten van mezelf en daar voel ik me nu wel weer goed bij). Leuk is iets anders uiteraard. Daarmee ben ik straks fris als de kinderen langs komen voor moederdag. Gewoonlijk was daar niet veel van te merken maar nu ze afgestudeerd zijn, hebben ze er wel tijd voor. Op cadeau's zit ik niet te wachten, met een beetje aandacht ben ik al blij en dat weten ze. De oudste belde gisteren om te horen hoe laat hij best langs kwam. De tweede moest gisteren onverwacht bijspringen in de keuken van het hotel waar hij werkt en moet de volgende nacht aan de receptie zitten, dat is nog eens multifunctioneel zijn ! Zijn koksdiploma komt toch nog van pas. Hem zal ik dus maar even zien vandaag maar ik heb er gisteren al een gesprekje mee gehad, hij is ook het meest beschikbaar en behulpzaam van de drie. Dat ligt in zijn aard : "een aardje naar zijn vaartje", zeggen wij dan in't Vlaams. Bij hem is dat nog letterlijk ook (hij is een wittekop zoals zijne pa). De jongste zie ik vanavond pas. Hij is nu nog op weekend met zijn vriendin die net terug is van een maand stage in het buitenland, het is hun gegund. Ze zullen het wel niet te laat maken, denk ik, want morgen moeten ze weer vroeg op. Ik kijk er al naar uit ! Wordt gezellig ! Als het morgen droog weer is, gaan we in de namiddag nog wat met de tandem rijden als Marcel thuis komt van zijn werk. Mijn derde kinesiste, Lieve, neemt nog een dagje extra verlof, dus zijn we vrij en kunnen we nog wat inhalen. De rest van de week loopt dan weer normaal : 2 maal kine met Jozefien en 2 maal met Anouk. Altijd leuk en gezellig met deze goedlachse jonge vrouwen. Het is wel werken geblazen maar dat is nodig en geeft me het gevoel dat ik er iets aan kan doen en dat ik vooruit ga, dus doe ik het graag.
Donderdag - 09/05/203 - Dinsdagmorgen werd ik wakker na een
waanzinnig mooie droom. Het duurde een tijdje eer ik begreep dat ik het
gedroomd had.
Ik zat op mijn werk in het bureau dat ik 6 jaar deelde met de hoofdboekhouder.
Dat was de laatste jaren te klein geworden door de uitbreiding van onze ploeg
met enkele bijkomende krachten omwille van de groei van het bedrijf. De
laatste jaren zaten we met 6 in een groter lokaal. In dat kleinere lokaal
zaten we met ons drieën - boekhouders - even later fietste ik naar huis,
zoals ik toen gewoonlijk deed, en 's avonds ging ik slapen. Het
eigenaardige was dat ik dat allemaal zelfstandig deed. Niets ongewoons
aan, zal je denken, maar de afgelopen 2 jaar kan ik dat niet meer zonder hulp
van manlief Marcel, mijn steun en toeverlaat, mijn rots in de branding.
Ik vond het vreemd dat hij er niet was. Toen even later zijn wekker
afliep, was ik in de war. Hier klopte iets niet, hoe was ik alleen thuis
geraakt en hoe was ik alleen in mijn bed geraakt ? Dan begon ik het
stilaan te begrijpen : het was een droom. Heel af en toe droom ik dat ik
weer ben zoals vroeger, voor mijn 'medisch ongeval'. Spijtig dat dat niet
méér voorvalt want het voelt zo heerlijk licht aan als al je spieren werken.
Zolang ik slaap, voel ik daar niets van maar zodra ik probeer op te staan, voel
ik weer hoe zwaar en lomp die lamme kant is. Ik weeg nu 65 kg. Dat
is dus 32,5 kg die ik met de helft van mijn spieren moet meedragen. Dat
is dus allemaal extra ballast voor mijn rechterkant. Ik wordt altijd heel
blij van zo'n droom. Dat wil zeggen dat ik nog niet vergeten ben hoe het
was al lijkt dat nu al zo lang geleden. Ik blijf die droom dan nastreven
en ga er de volgende dag weer volop tegenaan met oefenen. Op de fiets
voel ik mij ook vrij en licht. Door de armsteun zit ik goed rechtop en
hoef ik die 32 kg niet te dragen. Dan lijkt het ook alsof alles weer in
orde is, tot ik moet afstappen. Dat is dan weer een heel gedoe eer ik met
beide voeten (wankel) op de grond sta. Het fietsen is dus puur
genieten. Het gezelschap van Join 2 Bike, een nieuwe vriendengroep, die
ons met hun zorgen omringen en mij zo motiveren om te blijven volhouden.
Na de Vlaamse Ardennen van vorige zondag, gaan we in het Pinksterweekend, op
zaterdag, trainen in de echte Ardennen. Vorig jaar was dat een heel leuke
dag dus daar kijken we al naar uit. Daarna duurt het niet lang meer voor
we naar het mooie Kaunertal trekken in Oostenrijk. Hopelijk zijn de
weergoden ons goedgezind en krijgen we heerlijk fietsweer (droog en niet
te warm). Mijn 'dikke bougie' zal weer van pas komen !
Maandag - 06/05/2013 - Gisteren, zondag, 5 mei (verjaardag van zoon Mattias, nu 27 lentes jong) gingen we met Join 2 Bike deelnemen aan de Mon Ventoux-tour van Sporta. 60 km fietsen in het glooiende landschap in en rond Tervuren, Huldenberg, Overijse, Neerijse. Een serieuze inspanning maar dankzij het schitterende lenteweer een onvergetelijke dag in opperbest gezelschap. Deze keer waren er 3 tandems van de partij : de onze, Freddy (60 jaar maar jong van hart) en Lorenzo (een blinde nieuwkomer die we later hopelijk wat beter leren kennen). Ik hoorde zijn bijrijder, Jan over ons vertellen dat wij het met 3 benen moesten doen omwille van mijn verlamming, terwijl zij er 4 hadden. "Hola Jan !" dacht ik, "dat lamme been is nog niet helemaal afgeschreven hoor ! Dat draait niet zomaar mee met de pedalen." Marcel zei zaterdag nog dat hij goed voelt dat ik meer heb getraind dan vorig jaar. We waren toen naar het kasteel van Horst gefietst. Het terras daar was niet open omwille van een huwelijk. We zijn dan maar onmiddellijk terug gekeerd naar het Bed van Napoleon in Linden. De Horstroute loopt eigenlijk langs daar hebben we nu gezien en is veel aangenamer en leuker dan de Hauwaartse baan met zijn betonnen macadam. Daarmee hadden we er reeds een deftige klim opzitten en waren we goed voorbereid op de rit van zondag. We hebben zo 2 dagen van het mooie lentezonnetje genoten. Onze batterijen zijn weer opgeladen en we hebben de smaak van het buiten fietsen weer goed te pakken. Oostenrijk en zijn Gletsjerstrasse, here we come! Onze zonen doen het goed in hun nieuwe jobs. Het begint al wat te wennen, al die noeste werkers rond mij. Het Japans van Wim en het Frans van Robbe gaan erop vooruit ! De vooruitgang in mijn zelfredzaamheid is ook leuk. Ik voel mij een stuk beter nu ik 's morgens weer alleen opsta. We bereiden ons nu voor op onze reis naar Menton in het zuiden van Frankrijk. Ik ben benieuwd hoe ik de lange autorit met onze nieuwe auto ga verteren. Die is net terug hersteld. Na een lichte aanrijding door een onoplettendheid van de tegenpartij was de deur aan de bestuurderskant ingedeukt waardoor dat raam niet meer open kon. Daarmee staat er nu een nieuwe deur in en is de kras die er al in zat ook weg. Vorig jaar zijn we bijna even ver naar het zuiden gereden voor de beklimming van de col du Galibier in Valloir. Toen zaten we in een lichte vrachtwagen, hoog en luchtig. Die rit viel heel goed mee. We hopen dat dit nu weer zo zal zijn. We logeren daar in een hotel vlakbij het strand aan de Côte d'Azur. Niet mis voor onze eerste keer sinds mijn 'medisch ongeval' (hersenbloeding klinkt al wat te dramatisch, vind ik nu). Deze week beloofd weer rustig te zijn, met de feestdag van Hemelvaart vallen er 2 kinebeurten weg. Dan kunnen we zelf eens aan de slag met de handpedalo. Die nemen we woensdag nog eens mee naar kinesiste Anouk zodat we nog eens samen kunnen oefenen voor we daar thuis mee gaan oefenen. Marcel heeft de linkerhandsteun geperfectioneerd waardoor die hand er goed op blijft zitten en dan komt het er op aan dat ik mijn linkerarm actief gebruik. Marcel moet dit controleren dat ik niet alles met de rechterarm doe. Dan is de essentie van de oefening weg en ben ik niet goed bezig !
