13-06-2013 om 09:47 geschreven door lieveblog2013

Maandag - 10/06/2013 -  Het weekend was rijkelijk gevuld en vermoeiend maar we hebben ervan genoten !  Het begon zaterdagmorgen met een lezing over NAH (Niet Aangeboren Hersenletsels).  Deze lezing was al eens uitgesteld wegens ziekte van de spreker en ging dan nu, 2 maanden later toch door in het revalidatiecentrum Pellenberg.  De organisatie ging uit van Verder-Leven vzw.  Deze vereniging richt zich tot mensen met een niet aangeboren hersenletsel (zoals ik en nog een 5-tal andere aanwezigen).  Wij reden er met de tandem naartoe omwille van het mooie weer zodat we nadien nog een ritje konden maken.  De nieuwe spreker vatte de bijeenkomst op als een gespreksronde en stelde zichzelf voor als moderator.  Dat verraste mij wat want ik ben helemaal niet gewoon om over mijn toestand te spreken, maar onder lotgenoten viel dat reuze mee.  Er was ook nog iemand die ik al kende van tijdens mijn verblijf in Pellenberg, Sandra heette ze.  Ik had met haar eens spelletjes gespeeld omdat zij haar spraak wat wou oefenen.  Het viel mij op dat ik weer de enige was met een zware verlamming.  Er waren nog wel mensen die verlamd geweest waren maar die hadden daar niet meer zoveel last van als ik.
Ik had nog pasfoto's nodig voor mijn nieuwe identiteitskaart dus reden we nadien om langs het station van Leuven.  Daar hebben ze zo'n fotoautomaat staan in de tunnel onder de perrons waar we ook gemakkelijk onze fiets konden stallen en waar we gemakkelijk bij konden om de foto's te maken.  Mijn ultrakort kapsel vraagt nog niet veel aandacht, dus was dat gauw gefikst.  We hebben nog wat genoten van het mooie weer en troffen dan onze tweede zoon, Mattias, thuis.  Die had voor Vaderdag al een cadeautje gekocht en maakte wat tijd voor een babbel.  Zo konden we eindelijk eens bijpraten.  Hij is onlangs van functie veranderd op zijn werk en daar heeft hij het nu nog erg druk mee zodat we hem 's avonds nog niet veel zien.  Onze jongste, Robbe, heeft onderhand goed zijn draai gevonden in zijn nieuwe job.  Hij had al een pluim gekregen van zijn diensthoofd voor zijn vlijt en stiptheid.  Dat maakt ons weer tot fiere ouders.  De oudste, Wim, liet dan weer weten dat hij een jobaanbieding gezien had waar hij zijn kans voor wil wagen.  Hij werkt sinds kort voor een Japans bedrijf in Brussel, dat motoronderdelen maakt en verkoopt.  Zijn Japans heeft hij daar heel hard nodig dus zijn taalstudies kan hij daar maar al te goed verzilveren, maar de technische kant ligt hem wat minder.  De nieuwe jobaanbieding zoekt een Belg die goed op de hoogte is van het Belgisch bieraanbod om bier in te voeren in Japan.  Als rechtgeaarde Leuvenaar is dat maar een woord.  Daar kent hij wat van !!!  Wie niet waagt, niet wint.  Ik zal maar weer een bougie aansteken voor succes.  Nu hij nog geen vast contract heeft, is hij nog snel vrij om van werk te veranderen.  De kans dat hij daarvoor een tijdje in Japan moet gaan wonen is heel reëel, maar dat schrikt hem en ons niet af.  Zijn vriendin heeft een Japans paspoort en moet, om dat te behouden, geregeld in Japan verblijven, zij doet dat meestal door haar moeders' familie daar te bezoeken.  Dus, op zich, is dat ook geen probleem.  Alleen moet ze dan haar studieplannen herbekijken.  Ze zou volgend academiejaar aan een doctoraat beginnen in Louvain-La-Neuve.  Misschien kan ze in Japan nog iets gaan studeren, als ze dat zou willen.  We zien nog wel als het zover is.  Wij vinden dit geen probleem.  Onze reis naar Japan is in 2011 in het water gevallen door mijn CVA.  We wilden die later alleszins nog gaan doen.  Dus wat zou er ons nog tegenhouden als Wim en Noëlle daar zouden verblijven ?  Niets toch!  Dan gaan we zeker !  In de late namiddag zijn we dan nog kort gaan shoppen want ik had iets nieuws nodig voor het verjaardagsfeestje van mijn meter.  Zij is vorige week 90 jaar geworden en haar zoon nodigde ons en mijn moeder uit voor een etentje.  Zij nodigden ons uit in hun favoriete restaurant in Zaventem.  De keuken is Joegoslavisch.  Heel lekker, met vooral grote porties vlees of gevogelte.  Wij hadden in de voormiddag nog een fietstraining met Join 2 Bike waardoor we, mede door wegenwerken pas tegen 13u30 ter plaatse waren.  Het restaurant is op zondag altijd goed bezet (zonder reservatie lukt het soms niet) en dat was nu ook het geval.  Het viel ons direct op dat het er tamelijk rumoerig was.  Er waren enkele luidruchtige families, waarvan eentje een 93ste verjaardag te vieren had (wij kenden de dochter van die krasse man, anders hadden we dat niet geweten).  Wel heel toevallig dat zij daar ook waren !  Onze jarige kreeg nog een heuse verjaardagstaart, met gelukkig maar 4 kaarsjes op, anders had ze misschien haar laatste adem nodig gehad om die allemaal uit te blazen.  Zij vertelde dat haar nicht 99 jaar oud is.  Het lijkt alsof zij dat ook nog wil halen ook ziet ze niet goed meer en is de laatste tijd niet meer zo kwiek.  Ik lijk wel een beetje op haar, misschien wel meer dan ik denk (zo'n doorzetter ! )  Daardoor werd het 17u eer we klaar waren.  Omwille van Vaderdag hadden we nog met onze oudste zoon afgesproken.  Hij had gevraagd wanneer we thuis zouden zijn.  Omdat we daar, gezien het etentje, geen uur konden op plakken, hadden we aangeboden hem te komen opzoeken nadien.  Door het late uur is dat een kort bezoekje geworden.  Ik was bekaf.  Ik had mijn siësta nog niet gehad en was dringend aan rust toe.  Het valt mij, door mijn verlamming, nog steeds heel zwaar om een hele dag op te blijven.  Mijn romp valt tegen de middag zwaar om dragen.  Op de fiets merk ik dat minder omdat daar een armsteun op staat waardoor ik mijn romp gemakkelijk overeind kan houden.  Die heb ik gemist aan tafel.  Na enkele uren voel ik de vermoeidheid in de spieren van mijn goede kant doorwegen en moet ik wel gaan liggen om geen kramp te krijgen.  In de rolstoel heb ik dat minder omdat ik dan kan steunen op de armleuningen maar in op restaurant is dat niet altijd zo praktisch (trappen, smalle doorgangen) en ik stap toch te goed om dat niet te doen, dus deden we het zonder.  We hebben mijn meter en haar zoon nog een lift gegeven naar huis en zijn dan doorgereden.  Daarmee was het 18u door voor ik kon gaan liggen.  Gelukkig was er geen file op de snelweg of het was nog later geworden.  Door het overvloedige middagmaal konden we het avondeten overslaan wegens geen honger of zin in eten.  Dank u tante Denise en Robert !

10-06-2013 om 10:51 geschreven door lieveblog2013