cranioplastie of schedelreconstructie met prothese
04-10-2013
Vrijdag - 04/10/2013 - na de week van de eerste keer volgde de week van 'goed bezig' ! Bij de tweede conditietraining was het bittere ernst : opwarming = rondjes lopen/stappen rond het speelveld zo groot als een basketterrein. Vermits ik niet kan lopen, reed ik de rondjes in de rolstoel. Na afloop noteerden ze hoeveel rondjes we gedaan hadden. Als je met slechts 1 hand en 1 been je rolstoel kan voortduwen, kom je niet snel vooruit. Ik had er maar 2. In de volgende maanden wordt de evolutie opgevolgd. Zo kunnen we zelf nagaan of we erop vooruit gaan. Na de opwarming, met muziek op de achtergrond om de boel wat op te vrolijken, volgden nog een hele reeks oefeningen, individueel en in groep, met om de 3 kwartier een pauze van 10 minuten om iets te drinken en even te rusten. Daarbij heb je dan ook de kans om eens iets te zeggen tegen de andere deelnemers. Ondertussen wordt het materiaal voor de volgende oefeningen klaargezet. Om niet alles met de rolstoel te moeten doen, kreeg ik de suggestie om achter mijn rolstoel aan te stappen. Dat was een goed idee want ik voelde de vermoeidheid al in mijn schouder. Zo kon ik het afwisselen. Ik denk dat ik, in totaal, ruim een uur gestapt heb. Daar kom ik thuis nooit aan op een hele dag ! Mijn conditie moet er dus wel bij varen... De vrouw, die de vorige keer veel aan de kant zat, was er niet meer bij. Mijn vermoeden, dat ze het niet zou volhouden, kwam dus uit.
Mijn kinesistes lijken mij te willen belonen voor mijn inzet. Als de praktijk verhuist, willen ze me nog een tijd blijven opvolgen door op huisbezoek te komen. Dat kost voor de patiënt niet veel meer en lost voor mij een groot deel van mijn kineprobleem op. Nu ze al zoveel bereikt hebben bij mij laten ze me niet graag vallen. Bij een andere kinesist loop ik het risico dat ik niet op de goede manier behandeld wordt. Neuropatiënten zoals ik vragen een bijzondere aanpak en niet alle kinesisten zijn daarmee vertrouwd. Zij schijnen niet het risico te willen nemen dat al mijn inzet teniet gedaan wordt door een foute opvolging door een andere kinesist. Als ze mij geen andere kunnen aanwijzen bij wie ik in goede handen ben, zal ik die huisbezoeken met plezier laten doorgaan. Dan is het voor Marcel al wat minder druk en krijg ik toch de kine die ik nodig heb.
Met het koor zijn we al weer goed bezig. Het jaarprogramma krijgt vorm en wordt tamelijk druk : kerstconcert (half-december), kerstviering, op tweede kerstdag : kerstzang ter ondersteuning van een activiteit van het Davidsfonds, in maart Provinciaal Tornooi, in april ons jaarlijks concert, tussendoor ongeveer maandelijks een misviering in Blauwput, tenzij er een feestdag in die maand valt. We gaan weer weten wat doen ! Mijn voormiddagen gaan weer goed gevuld zijn met partituren uitvlooien en beluisteren/meezingen ( nu mijn computerprogramma weer geluid geeft, kan dat ook weer) en ik zal het nodig hebben. Als ik mijn stem nog verder wil laten evolueren en krachtiger maken, moet ik die ook meer trainen. De stijgende trent van vorig jaar zou ik graag verder zetten. Een echte sopraan wordt ik waarschijnlijk nooit meer maar een diepe alt is nu al verleden tijd en dat wil ik zo houden !
