cranioplastie of schedelreconstructie met prothese
23-05-2014
Vrijdag - 23/05/2014 - Vandaag geen kine. De nieuwe praktijk wordt ingehuldigd met een receptie. Dat is nog eens een goede reden ! Laat ons hopen dat het deze namiddag droog blijft ! Het is gisteravond ook nog droog en zacht gebleven. We zijn buiten op een terras iets gaan eten met mijn moeder, haar zus en schoonbroer. Deze laatsten waren langs gekomen omdat het de verjaardag van mijn vader was.
Die zou nu 85 jaar oud zijn maar hij is 16 jaar geleden al overleden aan longkanker. Hij was zo fier dat hij tot 65 jaar was blijven werken, maar hij heeft niet veel kunnen genieten van zijn pensioen. Hij werd al gauw magerder en trager dan hij ooit geweest was. Dat had ons moeten alarmeren maar hij had zo'n afkeer van dokters en ziekenhuizen dat hij zich zelfs niet liet onderzoeken en verzweeg dat hij pijn had tot hij het niet langer kon verstoppen. Toen was het eigenlijk al te laat. Er werd nog gestart met chemo, eens de juiste diagnose van longkanker gesteld was. Korte tijd later werd het duidelijk dat zijn tijd gekomen was. Hallucinant snel ging dat. Gelukkig waren mijn zus en ik toen nog huisvrouw en konden wij ons gemakkelijk vrij maken om ons moeder en hem bij te staan. Na 6 weken was het al zover. Om het wat draaglijk te houden werd al gauw overgegaan op comfortbehandeling. Verdere behandeling was niet meer mogelijk omdat hij zeer sterk en snel verzwakte en veel pijn had. Mijn zus en ik bleven die laatste week dag en nacht bij hen. Om ons moeder de kans te geven om 's nachts wat te slapen. Onze broer kwam ijlings terug uit Frankrijk. Hij was een week eerder nog op bezoek geweest en kon niet geloven dat het ineens zo achteruit ging. Ik raadde hem aan om te komen kijken en dat deed hij dan ook.
Korte tijd daarna veranderde ons leven drastisch. Mijn zus en ik vonden allebei werk en gingen aan de slag. Zij in het onderwijs, ik in de boekhouding. In 2001 ging Sabena failliet en dreigde Marcel zonder werk te vallen. Ik had de laatste 10 jaar de wereldwinkel van Kessel-Lo mee opgericht en de boekhouding daarvan op mij genomen. Daardoor had ik mijn diploma weer opgediept. Mijn studie opgefrist, op computer leren werken en was ik klaar voor de arbeidsmarkt. Ik begon te solliciteren om Marcel de kans te bieden rustig uit te kijken naar ander werk. Na 3 weken had ik al prijs : de Alma zag mij wel zitten. Ik tekende op 13/09/2001 mijn eerste, tijdelijke contract als administratief medewerker. Dat was vlak na de instorting van de WTC torens in New York ! Dat vergeet ik dus nooit meer. Nu ik werkte, was het ook niet meer nodig dat Marcel nog ploegendienst moest doen. We zouden er met werk overdag ook wel komen. Na een jaar zoeken en proberen, kon Marcel aan de slag in het ziekenhuis, Gasthuisberg, hier in Leuven, op fietsafstand van ons huis. Bijna te mooi om waar te zijn. Carrière maken, zit er daar niet in maar nu ik buiten strijd ben, komt dat nog goed uit. Tijdens mijn verblijf in Gasthuisberg, nu 3 jaar geleden, kon hij mij dagelijks gemakkelijk bezoeken. Soms meerdere keren per dag kwam hij even langs. Eens ik stabiel was en niet meer in levensgevaar kon hij wat verademen. De kinderen waren tijdens mijn verblijf op de intensieve dienst uit het buitenland overgekomen : Wim vanuit Osaka (Japan), Mattias vanuit Budapest (Hongarije). Dat was een heel gedoe geweest. Gelukkig was Robbe gewoon thuis. Na enkele dagen vertrokken Wim en Mattias weer naar het buitenland. Wim moest zijn studie gaan afmaken, Mattias zijn stage. Een week later waren er dan die aardbeving en tsunami in Japan. Normaal zouden Marcel en ik toen ook in Japan geweest zijn. Wij zouden Wim gaan opzoeken en hadden een reis geboekt maar we gaan dat later nog wel doen. We houden dat nog tegoed.
Volgende week gaan we op bezoek bij een neef van mijn vader in Arcachon. Daar heeft Mattias nog een tijdje gewerkt. Hadden we toen geweten dat daar familie woonde, waren we er zeker langs gegaan. Nu hebben we daar gewoon een weekje gekampeerd met Wim. Het klimaat is daar wat zachter dan hier omdat het heel wat zuidelijker ligt (ter hoogte van Bordeaux aan de kust). Enkele jaren later bleek ik daar ineens familie te hebben. We werden verrast door het nieuws van onze familie in Brugge. Ze hadden op het graf van een familielid een briefje gevonden met een telefoonnummer uit Frankrijk. Omdat het in het frans was, namen zij contact op met de Brusselse tak van de familie. Zij belden naar Frankrijk en wat daarna volgde, is een echte familiekroniek. Het raadsel van de spoorloze nonkel Arthur werd eindelijk opgelost. Hij was de jongste broer van mijn grootmoeder. Na de eerste wereldoorlog was hij naar Frankrijk getrokken en had geen contact meer gehad met zijn familie. Mijn grootmoeder heeft haar broer heel erg gemist en verzuchte vaak : "Hoe zou het met Arthur zijn ? Leeft hij nog ?" Het antwoord kennen we nu : hij trouwde en kreeg een zoon. Die zoon is, bij zijn pensioen, op zoek gegaan naar de familie van zijn vader. Het toeval wil dat zijn kleindochter de naam van mijn grootmoeder draagt : Marie Vandenbussche. Of dat echt toeval is, kom ik waarschijnlijk volgende week te weten...
Dinsdag - 20/05/2014 - De 20 km door Brussel was een SUPER belevenis. Met 40.000 lopende deelnemers en nog enkele honderden handbikers was er een massa volk op de been. Mijn fietsmaatje Greet en ik reden weer met gekoppelde trikes. De organisatie van UZ Leuven had voor groene T shirts gezorgd zodat we goed herkenbaar waren als team, onder de welluidende naam 'We go for it'. Voor de foto's klik je best op deze link : https://picasaweb.google.com/revalidatiecentrumplb/WeGoForIt2014?authkey=Gv1sRgCPzPotnX2rCFFQ# en dan heb je een goed idee van het gebeuren.
We moesten al heel vroeg uit bed om de bus te nemen die ons in groep naar Brussel zou brengen. Marcel was op zijn gewone uur (05.00u) al op en kwam mij om 06.00u al uit bed halen. Ontiegelijk vroeg, als je dat niet gewoon bent. Een mens moet iets over hebben voor zijn sport ! Wij hebben ons altijd gelukkig geprezen dat ons jongens geen sportcarrière begonnen en nu doen we het zelf !!! Dankzij Join2Bike is het geen opgave maar een gezellige, toffe activiteit die ons leven aangenamer maakt. Dat doet Canzonetta ook. Gelukkig zitten die 2 engagementen elkaar niet in de weg en kunnen we ze combineren.
Ik begin steeds meer te merken dat ik beter stap. Het intensievere fietsen heeft duidelijk effect. Mijn kinesistes en de begeleiders van de conditietraining bevestigen dat. Ik wou dat ik voor mijn arm en hand ook zo iets kon doen. Nu oefen ik dagelijks een kwartier met de handpedalo waardoor mijn schouder en elle boog soepel blijven maar meer voel ik daar niet van. Met Anouk oefen ik veel op arm en vingers maar zonder haar hulp krijg ik er niets mee gedaan. Of die ooit weer functioneel worden, betwijfel ik en zij doet daar liefst geen uitspraak over. Afwachten dus en niet opgeven. Zij heeft patiënten die zelfs na jaren toch ineens vooruitgang maken waardoor ze mij motiveert om vol te houden. Ik stel me geen doel voor die arm en hand, ik ben al blij dat het stappen en vooral het fietsen zo goed gaat. Op je 53ste nog een sportcarrière beginnen, wie had dat gedacht ! Dankzij Join2Bike, Marcel en de verpleging van Pellenberg is dat allemaal mogelijk. Ik ben toch voor het geluk geboren met zo'n omkadering !!!
Tijdens de race, we hadden de raad gekregen om een rustig maar constant tempo aan te houden en de afdalingen te gebruiken om de hellingen vlotter op te kunnen rijden. Die raad hebben we goed toegepast. In de tunnels op de kleine ring rond Brussel en ook in Ter Kameren bos en Groenendaal. De handbikers mochten een kwartier voor de grote massa lopers vertrekken. Na 10 km werden we door de eerste lopers (waarschijnlijk uit Kenia of Ethiopië) ingehaald. Daar reden motorijders met camera's naast, voor en achter en een volgwagen in de buurt. We dachten nog : zo komen we nog op TV. In de afdalingen staken we hen voorbij maar op de hellingen haalden ze ons weer in. Uiteindelijk finishten wij na 1:20'. Niet slecht voor de eerste keer ! Op TV hoorden we achteraf dat er een jonge loper (28) na aankomst bezweken is door de warmte. Hij is zelfs overleden. Vele lopers hadden last van de warmte. Op de fiets is dat genieten maar als je loopt, kan het snel te warm zijn.
Ik maak mij sterk dat ik dit volgend jaar alleen kan. Daar ga ik me alleszins op voorbereiden. We huren de trike nog de hele zomer van Join2Bike. Zo kunnen we maximaal van het mooie weer gaan genieten. Nu hopen we op een lange, droge zomer...
