cranioplastie of schedelreconstructie met prothese
23-01-2014
Donderdag - 23/01/2014 - Afgelopen weekend hebben de fietsers kunnen genieten van fris, maar vooral droog weer. Het beloofde regenweer liet op zich wachten tot maandag. Marcel is, voor de verandering, alleen gaan trainen met Join2Bike. Wij hadden die namiddag nog een nieuwjaarsbezoek op ons programma en ik wou mijn energie daarvoor sparen. Ik merk dat ik daar de laatste tijd zuiniger mee moet omspringen. Niet alleen de drukte verdraag ik minder goed ook langere tijd tussen veel mensen doorbrengen, is veel vermoeiender geworden. Zou dat aan de medicatie liggen ? Ik neem de Keppra, tegen epilepsie, weer zoals vroeger en verwachtte daarvan vooral de stabiliteit van voorheen maar de belangrijkste nevenwerking, vermoeidheid, valt nu meer op. Ik ben nu wel weer meer op mijn gemak dat ik geen nieuwe epilepsie aanval meer ga krijgen maar dat andere viel vroeger minder op en dat is spijtig.
Vorige week heb ik 2 kinesisten uit Pellenberg terug gezien. De ene dook plots op tijdens de conditietraining in het Sportkot, de andere in de Spelotheek. Ik heb aan beiden goede herinneringen en was aangenaam verrast, vooral omdat ze mij nog herkenden hoewel mijn kapsel nu veel volumineuzer is dan zij het ooit gezien hebben in mijn revalidatieperiode. De ene kwam gewoon even dag zeggen, ik had hem nog niet opgemerkt. Als ik stap moet ik mij daar nog teveel op concentreren, rondkijken tijdens het stappen is nog toekomstmuziek blijkbaar. Zo ontgaat er mij wel meer de laatste tijd. De andere kwam speelgoed ontlenen in de spelotheek en had even moeite om mijn naam terug te vinden. Met haar heb ik even kunnen praten. Ze was tegen sluitingstijd gekomen. Met jonge kinderen erbij heb je sowieso niet veel kans op een goed gesprek. We hielden het dus kort en waren allebei zichtbaar blij met het weerzien. Ze herinnerde zich nog dat ik in een koor zong. Haar oom was daar ook nog bij geweest. Over mijn 20 jaar in de spelotheek had ik het blijkbaar niet gehad want ze was compleet verrast. Het moet ook lukken dat we mekaar daar treffen. Ik ben maar om de 3 weken van dienst. De vrijwilligers werken er op zaterdagen in een beurtrol.
Eergisteren heb ik aan de begeleiding van de conditietraining laten zien hoe ik in Pellenberg met mijn lamme arm leerde omgaan. Zij willen altijd helpen met stretchen terwijl dat bij een verlamming juist heel gevaarlijk is. Die spieren geven niet de juiste signalen door waardoor je gemakkelijk iets forceert. Als je dat met beide armen samen doet, kan dat niet. Dat leren de kinestudenten pas in hun 5de jaar, in de specialisatie Neuro, en zover zijn deze nog niet. Het was een drukke dag, die dinsdag. In de voormiddag had ik een afspraak bij de oogarts. Ik kijk al 5 jaar door dezelfde glazen en dat begin ik te merken. Ik was dus wel verrast dat er niet veel bij kwam. Ik blijk wel een begin van cataract te hebben, wat vroeg is op 55 jaar, maar goed om te weten. De oogarts heeft ook mijn gezichtsveld getest. Na de hersenbloeding had ik er blinde vlekken in waardoor lezen heel moeilijk was. Het was terug naar het eerste leerjaar, met een bladwijzer en volgen met een vinger om niets over te slaan. Gelukkig heeft de ziekenhuisbibliotheek boeken met grote letters, dat was een hele hulp. Zo begon mijn leesmarathon van 7 maanden. Heel die tijd heb ik boeken verslonden. Het was eerder een vlucht uit de realiteit, denk ik. Het leven zag er niet meer rooskleurig uit met die verlamming. De drukte van het ziekenhuis verdroeg ik ook niet zo goed. Dat heeft me er wel doorheen geholpen. Spijtig dat ik dat nu niet meer kan. Als ik nu iets wil lezen, moet het al heel boeiende lectuur zijn want mijn ogen vallen al snel toe. Heel vervelend ! In Pellenberg heb ik gelukkig al mijn dikke boeken kunnen herlezen : Gejaagd door de wind, de reeks van de Aardkinderen van Auel. Dat zou me nu niet meer lukken
Van de sociale woningen hier in Leuven kwam er minder goed nieuws. De bouw ervan loopt vertraging op. We zullen dus nog wat langer in de Molenveldlaan blijven wonen. We gaan van de nood een deugd maken, zoals gewoonlijk. Ons sanitair is toch aan vernieuwing toe en nu we weten wat onze noden zijn, kunnen we onze badkamer aanpassen zoals het hoort. Als het nadien toch nog tot een verhuis komt, kunnen we met nieuw en aangepast sanitair uitpakken !
