cranioplastie of schedelreconstructie met prothese
20-05-2013
Maandag - 20/05/2013 - Na wat op vrijdag nog een kleurloze week leek te zijn, kreeg ik bij de laatste kine een boost van Anouk. Ik had mijn handpedalo nog eens meegenomen om te laten checken of ik het wel goed doe. Ik kreeg onmiddellijk een pluim voor de vooruitgang. Ik ben dus goed bezig ! Ik oefen nu elke middag 5 à 10 minuutjes en ga dat geleidelijk opbouwen. We zitten weer in de lift ! Wat dit op termijn gaat betekenen voor mijn arm is nog af te wachten. In het beste geval krijg ik weer wat kracht in die arm en wordt hij op den duur nog functioneel, maar dat is nu nog koffiedik kijken en valt zeker niet te voorspellen. Maar als ik doe wat ik kan, vergroot ik mijn kansen en daar doe ik het allemaal voor : van muurbloempje tot vechtertje. Dat je daar zoiets voor moet overkomen om dat te ontdekken !? Ik heb de laatste jaren mezelf herontdekt en ben daar blij om. Mijn lot (verlamming) valt mij zwaar maar ik heb er veel voor in de plaats gekregen en mijn persoonlijkheid ontwikkeld op een manier die ik mezelf nooit had kunnen voorstellen als ik het niet zelf beleefd had. Weliswaar met heel veel steun van heel veel mensen, waarvoor ik heel dankbaar ben. Vorige week ontdekte ik via de blog van een lotgenote dat ik aan de Universiteit van Leuven conditietraining kan gaan doen op dinsdagen. Die wordt gegeven door leerling-kinesisten van de FAculteit BEwegings- en Revalidatiewetenschappen (kortweg FABER) Je wordt daar persoonlijk begeleidt en krijgt een aangepast trainingsprogramma waardoor je vooral sterker wordt. Als aanvulling op de kine zal dat kunnen tellen ! Het werkjaar loopt van september tot mei, volgens het academiejaar van de studenten. Ik zal dus tot september moeten wachten om eraan te beginnen. Ik ben vooral benieuwd om weer in contact te komen met lotgenoten. Na 6 maanden revalidatiecentrum begin ik dat toch weer wat te missen. Thuis zie je alleen je eigen evolutie maar mis je toch het klankbord van lotgenoten. Om je eigen situatie correct te kunnen inschatten, heb je dat toch nodig. Voor de mensen in je normale, directe omgeving is dit zo confronterend en ver van hun bed, dat ze soms vreemd reageren. Dat is raar in het begin maar dat went al gauw. Ik hoop via die training weer nieuwe mensen te leren kennen die het klappen van de zweep kennen en waarmee we weer wat verder vooruit kunnen. Op deze manier leren die studenten ook wat meer over de neurologische kant van de kinesitherapie. Dat is een specialisatie die minder goed gekend is en pas in hun laatste jaar aan bod komt. Toen ik nog in Pellenberg, het revalidatiecentrum, was, ging ik daar wekelijks zwemmen onder begeleiding van zulke studenten. Dat was een aangename aanvulling op de kine. Ik hoop dat dat nu weer zo zal zijn. Dan vervang ik één sessie kine door die conditietraining. Zo wordt mijn programma niet zwaarder maar hopelijk wel interessanter. Ik kijk er alweer naar uit ! Het Pinksterweekend (zonder fietstocht voor mij maar niet voor Marcel en Robbe) hebben we zondag beëindigd met een Communiefeest. De oudste dochter van Marcel zijn nichtje deed haar Plechtige Communie. Een groot deel van de familie Nolmans kwam zo nog eens samen. Dat was geleden van onze 30ste huwelijksverjaardag, die we 2 jaar geleden in het ziekenhuis moesten vieren. Het was er druk, uiteraard, maar gezellig. Zondagmorgen hebben we met koor nog gezongen in de Pinksterviering in de kerk van Blauwput. Daardoor was het een lange, drukke dag. Gelukkig heb ik deze nacht goed geslapen en is het weer iets om met plezier aan terug te denken. De volgende generatie Nolmanskes ziet er veelbelovend uit !!!
