cranioplastie of schedelreconstructie met prothese
08-07-2014
Dinsdag - 08/07/2014 - Wauw, wat een prachtige week was dat in Oostenrijk ! Niet gemakkelijk om dat samen te vatten. Ik ben net opnieuw begonnen want ik liep al verloren in details waardoor het eindeloos zou worden.
Na een lange autorit, van 06u30 tot na 20u00, kwamen we op zaterdagavond met 5 busjes toe in ons Hotel Weisseespitze :
http://www.weisseespitze.com/hotel.html
1 camionette zat vol fietsen, de andere busjes vol fietsers.
Het transport van de fietsen verliep minder vlot. Luc en Hilde waren daarvoor al vroeger vertrokken met een lichte vrachtwagen en een grote aanhangwagen. Met een aanhangwagen mag je in Duitsland maar 80 km/u doen. Om dat te compenseren, vertrokken zij dus eerder. We zagen hen nog een paar keer terug op de geplande tussenstops. Bij Ulm liep het echter mis. Daar werd de snelweg afgesloten vanwege een bomalarm. Ze hebben er verscheidene uren gestaan voor het verkeer weer op gang kwam. Ik lag al in bed toen zij toekwamen. Zo begon de hele onderneming al met een tegenvaller. Gelukkig konden zij ons hiervoor waarschuwen zodat de busjes via een omweg de afgesloten snelweg konden vermijden.
De volgende morgen begon, na het ontbijt, met een briefing waarbij Luc de plannen voor de volgende dagen voorstelde. Er zou elke dag gefietst kunnen worden, als het weer een beetje meezat. Onder het motto : niets moet, alles mag (binnen de mogelijkheden die we hebben qua mensen en materiaal). We hebben geluk gehad : slechts 1 dag is uitgeregend. Dat weerhield enkele dapperen er niet van om toch te gaan fietsen. De anderen genoten ondertussen van de welness in het hotel of een wandeling naar het dorp, zo hard regende het gelukkig niet. Wij waren bij de laatste groep, daardoor kon ik nog eens met Vera optrekken. Wij waren een hele tijd samen in Pellenberg in 2011 en hebben daar zelfs samen ergotherapie gehad. Dat schept een band, we zijn altijd blij als we elkaar terug zien!
Op zondag was er een viering ter gelegenheid van de 50ste verjaardag van de kapel die naast het hotel staat. Om deze viering niet te verstoren, werd de start van onze eerste fietstocht, een klim naar het stuwmeer, uitgesteld tot 's middags. Een idee van de omgeving krijg je via deze link :
Bij ons vertrek begon het net stilletjes te regenen. Een fietsbroek biedt geen bescherming tegen nattigheid en om miserie te voorkomen, trok ik liever eerst een regenbroek aan. Ik werd onmiddellijk geholpen door enkele mensen van de begeleiding van Join2Bike (dat maakt deze groep ook zo bijzonder!). Daardoor was ik snel klaar om te vertrekken. Marcel en ik reden in gekoppelde trikes. Onze tandem was er dit jaar niet bij. Daar hebben we 2 jaar veel deugd aan beleefd maar zo'n trikes zijn ook een hele belevenis. Vooral voor de machinist is dat veel comfortabeler. Het sturen gaat veel gemakkelijker omdat de factor evenwicht wegvalt. Met een trike (driewieler) kan je sowieso niet vallen. Het opstappen is ook veel minder omslachtig. Eens de voeten in de pedalen zitten, kan je vertrekken. We kregen de laatste maand een extra trike thuis ter beschikking zodat we ons konden voorbereiden op dit exploot. Dat hebben we natuurlijk zoveel mogelijk gedaan, maar op vlakke weg is dat toch weer heel wat anders dan in de bergen !
Eens we ons ritme vonden, ging het vlot. De anderen waren voorop maar dat geeft niet, je moet toch op je eigen tempo rijden, zeggen ze altijd. Die eerste dag was Marcel machinist. Omwille van de bestuurbaarheid werden onze fietsen de volgende dag van plaats gewisseld en moest ik sturen. Dat was nieuw voor mij. Ik had al wel alleen gereden maar was nog nooit machinist geweest.
Op maandag stond er voor de revalidanten een vlakke rit in de omgeving op het programma. De recreanten vertrokken met de fiets van op de parking van het hotel. Ze deden een afdaling en reden via enkele tunnels naar een plein enkele kilometers verderop vanwaar de hele groep samen de vlakke rit zou doen. Na een terras bij een kasteel in de buurt zou de groep dan opsplitsen. De rit naar het kasteel was 'relatief' vlak. De bewegwijzerde fietsroute ging door het bos langs velden en weiden. Mijn vuurdoop aan het stuur viel nog mee, ook al ging het soms nogal sterk bergaf. Het was ook even zoeken om het kasteel te vinden. Dat stond tussen heel wat bomen en was niet zichtbaar van op de weg. Bij aankomst bleek het terras dan nog gesloten ook (Oeps, missertje van de organisatie ?). Maar het was een leuke tocht en zo hebben we toch wel iets meer gezien dan de Kaunertaler Gletsjerstrasse.
Om mijn krachten wat te sparen voor de beklimming van de berg, die voorzien werd voor dinsdag, besloot ik een dag rustig aan te doen. We reden mee met de bevoorrading om de dappere klimmers van die dag aan te moedigen. Zo kon ik die kant ook eens beleven. Ze vertrokken van aan het stuwmeer en reden dan, op hun eigen tempo, naar boven. Robbe deed de hele klim, vanaf het hotel, en kwam toch nog als eerste boven, als moeder ben je dan toch wel fier ! Hij heeft de vorige maanden naar deze klim toe geleefd en zich goed voorbereid, met dit resultaat. Hij werd al gauw 'de berggeit' genoemd. De volgwagen moest voortdurend op en af rijden en tegen de middag werd me dat toch wat te zwaar. Daarom greep ik de eerste kans om terug te keren naar het hotel aan. Zodoende kon ik toch nog wat rusten, wat toch de bedoeling is van een rustdag. Marcel bleef bij de bevoorrading en moedigde de klimmers mee aan. Dat supporteren was hem bij de '20 km door Brussel' ook al goed bevallen en hij had er zin in om dat nog eens te doen. De voetbal zorgde 's avonds voor animatie en ik kon vanop onze kamer de wedstrijd van onze 'rode duivels' heel goed volgen door de kreten van de fans. Ik wist dat er 3 goals waren geweest en 's morgens werd dat bevestigd : 2 - 1 voor de Belgen tegen Engeland. Ik was bij de gelukkigen die een juiste pronostiek hadden gemaakt. We waren met 12 winnaars ! De inzet werd ter plekke geschonken aan Join2Bike. De inzet van die mensen is goud waard ! Wanneer slapen die eigenlijk ? Er valt 's avonds altijd nog wat te sleutelen aan de fietsen en 's morgens staat alles klaar, met de banden netjes opgepompt, op ons te wachten. Elke avond schrijf je je in voor het programma van de volgende dag, zodat ze weten wat er nodig is om iedereen de kans te geven om mee te doen.
Op woensdag waren de weergoden tegen ons : het regende harder dan de vorige dagen. Er was zelfs sneeuw, onweer en hagel bij in andere valleien. Daardoor moest de planning herzien worden. Enkelen lieten zich hier niet door afschrikken en fietsten ook op deze dag. Het was gelukkig niet erg koud. Voorzien van de nodige paraplu's maakten wij een wandeling met enkelen van de groep. Achter het hotel loopt een verhard pad waarlangs je naar het volgende dorp kan rijden met rolstoelen/scooters zodat we ook die dag op stap konden. Hierna genoten we nog van het warme water in het zwembad in de kelder van het hotel. Zo was dit ook een aangename dag voor iedereen. 's Avonds legde Luc het plan voor onze laatste dag in het Kaunertal voor. De hoteleigenaar bood een trofee aan wanneer wij met 10 mensen, die van beneden in het dal vertrekken, de finish boven op de berg zouden halen. Al gauw waren er meer dan 10 kandidaten.
Donderdagmorgen konden degenen die aan de wedstrijd deelnamen een rugnummer afhalen en vertrekken vanaf het hotel. Eerst afdalen naar het dal en dan de hele klim tot boven op 2829 m hoogte. De revalidanten werden naar het stuwmeer gebracht om vanaf daar te starten voor het tweede gedeelte van de klim. De trikes vormden treintjes met 2 of 3 om zo met vereende krachten de klus te klaren. Ik vormde samen met Marcel en Robbe het familieteam Nolmans-Primo. Voor Robbe was dit meteen zijn vuurdoop voor het rijden met een triketrain. Hij had voordien niet de tijd gehad om dit uit te proberen. Hij was in 'bloedvorm' en had voelbaar 'goede benen'. Ik had van de vorige jaren onthouden dat je de bochten best via de buitenkant neemt. Dan kan je, als je uit de bocht komt, profiteren van een vlak stukje door de baan over te steken. Dat waardeerden mijn duwers ten zeerste. Met de nodige rust-, drink- en eetpauzes bereikten we vrij vlot de voorlaatste bocht. Daar stond men ons op te wachten met de boodschap dat de cameraploeg ons niet zo snel had verwacht. Ook dit jaar werd er gefilmd in het thema van Join2Bike : 'locked in, not locked out'.
Locked in is een toestand waarbij men zijn ledematen niet kan bewegen en alleen via de ogen contact kan maken met anderen. Dit is een van de mooiste doelstellingen van Join2Bike. Ze willen zoveel mogelijk mensen de kans geven om weer te gaan sporten en gaan mee op zoek naar aangepast materiaal. Het is niet zo verwonderlijk dat dit initiatief genomen wordt door verplegend personeel van een revalidatiecentrum. Het zegt veel over deze nobele mensen die zich, naast hun job, ook nog vrijwillig sociaal inzetten voor mensen met een ernstige fysieke beperking.
Deze dag werd afgesloten met een prijsuitreiking. De trofee van het hotel pronkt nu in Pellenberg op de afdeling revalidatie. Hopelijk inspireert hij nog velen na ons om ook mee te doen. Na de uitreiking en de bijhorende lovende woorden konden Marcel en ik eindelijk ons gelegenheidslied zingen. Het idee was vorig jaar ontstaan tijdens een slapeloze nacht. Dit heb ik geleerd in Pellenberg : als je niet kan slapen, probeer dan aan iets leuks te denken. Van piekeren wordt niemand beter. Op de melodie van 'Wild Rover'
http://www.youtube.com/watch?v=siQtzrI5w88
zongen we een aangepaste tekst over Join2Bike. Die hadden we enkele maanden geleden opgesteld samen met een paar groepsleden die wij kennen vanuit onze Chiro tijd (heel lang geleden dus). De hele groep zong meteen mee en de sfeer zat er goed in. Na dat intermezzo zat het er voor mij niet meer in om nog langer op te blijven. De anderen zijn nog blijven nakaarten in de bar.
De verhalen bij het ontbijt op de dag van de terugreis waren overduidelijk. Het was weer een hele belevenis om met deze groep op pad te gaan en het smaakt naar meer...
