Donderdag - 09/05/203 - Dinsdagmorgen werd ik wakker na een waanzinnig mooie droom.  Het duurde een tijdje eer ik begreep dat ik het gedroomd had.
Ik zat op mijn werk in het bureau dat ik 6 jaar deelde met de hoofdboekhouder.  Dat was de laatste jaren te klein geworden door de uitbreiding van onze ploeg met enkele bijkomende krachten omwille van de groei van het bedrijf.  De laatste jaren zaten we met 6 in een groter lokaal.  In dat kleinere lokaal zaten we met ons drieën - boekhouders - even later fietste ik naar huis, zoals  ik toen gewoonlijk deed, en 's avonds ging ik slapen.  Het eigenaardige was dat ik dat allemaal zelfstandig deed.  Niets ongewoons aan, zal je denken, maar de afgelopen 2 jaar kan ik dat niet meer zonder hulp van manlief Marcel, mijn steun en toeverlaat, mijn rots in de branding.  Ik vond het vreemd dat hij er niet was.  Toen even later zijn wekker afliep, was ik in de war.  Hier klopte iets niet, hoe was ik alleen thuis geraakt en hoe was ik alleen in mijn bed geraakt ?  Dan begon ik het stilaan te begrijpen : het was een droom.  Heel af en toe droom ik dat ik weer ben zoals vroeger, voor mijn 'medisch ongeval'.  Spijtig dat dat niet méér voorvalt want het voelt zo heerlijk licht aan als al je spieren werken.  Zolang ik slaap, voel ik daar niets van maar zodra ik probeer op te staan, voel ik weer hoe zwaar en lomp die lamme kant is.  Ik weeg nu 65 kg.  Dat is dus 32,5 kg die ik met de helft van mijn spieren moet meedragen.  Dat is dus allemaal extra ballast voor mijn rechterkant.  Ik wordt altijd heel blij van zo'n droom.  Dat wil zeggen dat ik nog niet vergeten ben hoe het was al lijkt dat nu al zo lang geleden.  Ik blijf die droom dan nastreven en ga er de volgende dag weer volop tegenaan met oefenen.  Op de fiets voel ik mij ook vrij en licht.  Door de armsteun zit ik goed rechtop en hoef ik die 32 kg niet te dragen.  Dan lijkt het ook alsof alles weer in orde is, tot ik moet afstappen.  Dat is dan weer een heel gedoe eer ik met beide voeten (wankel) op de grond sta.  Het fietsen is dus puur genieten.  Het gezelschap van Join 2 Bike, een nieuwe vriendengroep, die ons met hun zorgen omringen en mij zo motiveren om te blijven volhouden.  Na de Vlaamse Ardennen van vorige zondag, gaan we in het Pinksterweekend, op zaterdag, trainen in de echte Ardennen.  Vorig jaar was dat een heel leuke dag dus daar kijken we al naar uit.  Daarna duurt het niet lang meer voor we naar het mooie Kaunertal trekken in Oostenrijk.  Hopelijk zijn de weergoden ons goedgezind en krijgen we heerlijk fietsweer (droog en niet te warm).  Mijn 'dikke bougie' zal weer van pas komen !