Donderdag - 09/05/203 - Dinsdagmorgen werd ik wakker na een
waanzinnig mooie droom. Het duurde een tijdje eer ik begreep dat ik het
gedroomd had.
Ik zat op mijn werk in het bureau dat ik 6 jaar deelde met de hoofdboekhouder.
Dat was de laatste jaren te klein geworden door de uitbreiding van onze ploeg
met enkele bijkomende krachten omwille van de groei van het bedrijf. De
laatste jaren zaten we met 6 in een groter lokaal. In dat kleinere lokaal
zaten we met ons drieën - boekhouders - even later fietste ik naar huis,
zoals ik toen gewoonlijk deed, en 's avonds ging ik slapen. Het
eigenaardige was dat ik dat allemaal zelfstandig deed. Niets ongewoons
aan, zal je denken, maar de afgelopen 2 jaar kan ik dat niet meer zonder hulp
van manlief Marcel, mijn steun en toeverlaat, mijn rots in de branding.
Ik vond het vreemd dat hij er niet was. Toen even later zijn wekker
afliep, was ik in de war. Hier klopte iets niet, hoe was ik alleen thuis
geraakt en hoe was ik alleen in mijn bed geraakt ? Dan begon ik het
stilaan te begrijpen : het was een droom. Heel af en toe droom ik dat ik
weer ben zoals vroeger, voor mijn 'medisch ongeval'. Spijtig dat dat niet
méér voorvalt want het voelt zo heerlijk licht aan als al je spieren werken.
Zolang ik slaap, voel ik daar niets van maar zodra ik probeer op te staan, voel
ik weer hoe zwaar en lomp die lamme kant is. Ik weeg nu 65 kg. Dat
is dus 32,5 kg die ik met de helft van mijn spieren moet meedragen. Dat
is dus allemaal extra ballast voor mijn rechterkant. Ik wordt altijd heel
blij van zo'n droom. Dat wil zeggen dat ik nog niet vergeten ben hoe het
was al lijkt dat nu al zo lang geleden. Ik blijf die droom dan nastreven
en ga er de volgende dag weer volop tegenaan met oefenen. Op de fiets
voel ik mij ook vrij en licht. Door de armsteun zit ik goed rechtop en
hoef ik die 32 kg niet te dragen. Dan lijkt het ook alsof alles weer in
orde is, tot ik moet afstappen. Dat is dan weer een heel gedoe eer ik met
beide voeten (wankel) op de grond sta. Het fietsen is dus puur
genieten. Het gezelschap van Join 2 Bike, een nieuwe vriendengroep, die
ons met hun zorgen omringen en mij zo motiveren om te blijven volhouden.
Na de Vlaamse Ardennen van vorige zondag, gaan we in het Pinksterweekend, op
zaterdag, trainen in de echte Ardennen. Vorig jaar was dat een heel leuke
dag dus daar kijken we al naar uit. Daarna duurt het niet lang meer voor
we naar het mooie Kaunertal trekken in Oostenrijk. Hopelijk zijn de
weergoden ons goedgezind en krijgen we heerlijk fietsweer (droog en niet
te warm). Mijn 'dikke bougie' zal weer van pas komen !
|