Donderdag - 20/03/2014 - Gisteren was de verjaardag van mijne Marcel : 56 lentes jong en in de fleur van zijn leven !  Sedert mijn CVA, nu 3 jaar geleden, is ons leven totaal veranderd : van een meewerkende echtgenote naar een hulpbehoevende, maar immer sportieve vrouw (was ik vroeger ook al, maar toen viel het minder op).  In plaats van alle dagen naar mijn werk te fietsen, gaan we nu dagelijks naar de kine.  In het weekend konden we vroeger al eens lekker niets doen.  Nu gaan we fietsen, als het koor niet zingt.  Join2Bike kleurt onze weekends en we hebben eindelijk een gezamenlijke hobby. 

Voor deze verjaardag, die ik nu eindelijk eens kon voorbereiden (vorig jaar kwam ik net uit het ziekenhuis na mijn derde schedeloperatie), had ik een bijzonder cadeau uitgezocht en besteld.  Dinsdag had hij al geraden wat het was, maar mijn pokerface werkte uitstekend en ik gaf niets prijs.  En waar is hij nu zo blij mee ?

Een grasrobot !

Een automatisch grasmachientje.  Hij moet nog 1 keer het gazon proper maken en het kan aan de slag.  Hij moet het alleen nog opladen en op tijd en stond buiten zetten en verder niets meer.  Als je dat in het voorjaar 2 maal per week doet, heb je er geen werk meer aan.  Dat zoekt zelf zijn weg door de tuin, erkent wat gras is en maait alles wat het tegen komt.  Wat het niet mag maaien, moet je beschermen door er een stokje voor te steken, een laag houtschilfers of er een lage draad rond te zetten/leggen.  Hij vindt het geweldig.  Hij dacht even dat ik voor een nieuwe vaatwasser zou gaan maar dit was toch origineler.  Die vaatwasser kan later nog wel eens.  We hebben het gisteren bewust rustig gehouden omdat we de volgende 3 dagen nog van alles op ons programma hebben staan.  Vandaag een muziekavond met tapas en de volgende 2 avonden etentjes met familie.  We kijken ernaar uit !  Hij mag wel eens beloond worden voor de voorbije 3 jaar.  Zoals hij zich op de zorg voor mij gestort heeft...  Nooit gezien, denk ik.  Dat hebben ze me in Pellenberg vaak genoeg gezegd.  Ik kan me niet gelukkiger prijzen met mijn witte ridder !

Vorige vrijdag dacht ik een mijlpaal bereikt te hebben in de kine : ik snapte eindelijk hoe ik mijn lam been moet activeren om een normaler gangpatroon te hebben.  Zaterdag heb ik het nog wat geoefend en het lukte.  Zondag zong het koor de mis van 10u, daardoor konden we niet gaan fietsen.  Na de mis gingen we uit eten met mijn zus, mijn moeder en mijn meter en haar zoon.  Dat was lang geleden.  We deden dat vroeger ook nadat ons vader gestorven was.  Voor zijn ziekte (longkanker) kookte ons moeder voor ons zodat we na de mis bij hen konden gaan eten met onze kroost.  Zo hadden ze ons maandelijks eens allemaal samen.  Heel gezellige zondagen waren dat.  Na zijn dood wilden we dat op deze manier verder zetten, maar dat hebben we maar 1 seizoen volgehouden.  Na de zomer zijn we dat uit het oog verloren.  We gaan proberen om dat terug op te nemen, nu we (ik) weer wat beter uit de voeten kunnen (kan).

Maandagmorgen voelde ik dat mijn voet pijn deed bij het stappen.  De kinesist, Lieve, die die voormiddag langs kwam stelde vast dat hij overbelast was.  Ze nam hem eens goed onder handen en ik voelde direct dat het daarna veel beter ging.  Ik ging dan voorzichtiger stappen waardoor ik die andere stapmethode wat achterwege liet en nu weet ik niet meer hoe dat ging.  Dat moet ik de volgende kinebeurten eens opfrissen.  Ik was nu op de goede weg naar een normaal gangpatroon en dat wil ik terugvinden !  Jozefien en Anouk zullen mij wel helpen.