Zaterdag - 03/05/2014 - Ik voel me al weer veel beter.  De rust heeft me deugd gedaan.  Ik heb zelfs mijn spelletje op de laptop gelaten om wat meer te kunnen rusten.  Zo zat ik ook niet in de weg van de poetshulp, vriendelijke man, maar de heisa van de stofzuiger ontliep ik toch liever.

Mijn werk, de Alma, restaurants en catering van de universiteit van Leuven, waren op de regionale televisie met positieve cijfers.  Ik heb daar blijkbaar de 10 moeilijkste jaren meegemaakt.  Toen ging het slecht.  Ik heb met mijn collega's heel hard gewerkt om de administratie van de boekhouding bij te werken en op punt te houden.  De vruchten daarvan komen nu te voorschijn.  Dat is typisch voor boekhouding.  Achteraf kan je pas zien waar het naartoe gaat.  Ik moet mijn collega's dringend feliciteren voor hun inzet.  Op de receptie voor 60 jaar Alma liet de directeur al verstaan dat het beter ging.  Dat was een leuke bedoening, waar wij met de rolstoel goed werden opgevangen.  We konden met een lift naar boven om mee een glas te drinken op die 60 jaar.  Buiten, op het binnenplein van het kasteel van Arenberg, was er animatie door groep van de Leuvense circusschool.  Een collega heeft daar connecties mee.  Met zuiders sambaslagwerk brachten ze heel wat leven in de brouwerij.  Na hun optreden kwam iedereen naar boven, in de salons van het kasteel.  Daar werden lekkere drankjes en hapjes opgediend voor de speeches begonnen.  Er werd gespeeched door de directeur, de voorzitter van de raad van Bestuur en de enige medeoprichter die nog terug te vinden was.  Een man van 84 jaar.  Die vertelde over zijn studententijd en hoe de gesprekken verliepen met monseigneur Van Waeyenberg, de universiteit was toen nog heel erg katholiek.  Geen leken aan het bestuur.  Dat is nu al lang verleden tijd.

Over een week rust valt uiteraard niet veel te vertellen, maar wat me gisteren overkwam, is toch heel wonderlijk.  Ik kreeg mijn zus op bezoek.  Zij bracht me de partituur van een nieuw stuk dat we gaan leren in het koor.  Zo kan ik me voorbereiden om de gemiste repetitie van vorige woensdag in te halen.  We hadden een gezellige babbel en hebben samen nog wat gezongen.  Na haar bezoek aten we een boterham en daarna zette ik mij aan de pedalo voor mijn dagelijkse kwartiertje armoefeningen.  Terwijl ik daarmee bezig was, kreeg ik tintelingen in mijn linkerwang en de linkerkant van mijn tong.  Dat zijn eerder symptomen van een aanval van epilepsie.  Marcel was direct op zijn hoede en haalde mij van de pedalo af.  Daarna ging ik rusten om op tijd klaar te zijn voor de kine met Anouk.  De tintelingen zetten gelukkig niet door, mijn medicatie werkt dus goed.  Mijn zoon Mattias kwam langs om te zeggen dat hij volgende week een contract mag gaan tekenen bij zijn nieuwe werkgever.  Hij wordt demi chef de partie in een hotel aan de luchthaven.  Zo werken onze 3 zonen binnenkort in het Brusselse.

Na dat goede nieuws werd het tijd om naar de kine te vertrekken.  Bij het instappen in de auto merkte ik dat mijn lamme been veel minder zwaar aanvoelde en dat gemakkelijker koninstappen.  Anouk hoorde wat ik voelde en raadde aan om vooral rustig te blijven en contact op te nemen met de huisarts.  Verder testte ze mijn voet en mijn been en merkte ook een lichte verbetering op.  Is dit het begin van een nieuwe episode ?  Het lijkt bijna te mooi om waar te zijn !!!  Toen ik na afloop mijn jas wou aantrekken kon ik mijn linkerarm veel hoger heffen dan anders.  Door dit alles begin ik toch weer wat hoop te krijgen op verder herstel.  Dat leek de laatste tijd een utopie te worden.  Nu durf ik weer, heel voorzichtig, te hopen.  Mijn lamme kant was vanmorgen nog even licht.  Het aankleden ging wat vlotter.  Ik ben benieuwd wat de andere kinesisten er volgende week van gaan zeggen.  Nu zal ik voorzichtig moeten zijn, denk ik.  Mijn spieren zijn 3 jaar buiten werking geweest en zijn alle kracht verloren.  Mijn been is met het fietsen al veel sterker geworden.  Nu die arm nog.  Het lijkt alsof er een waakvlammetje is gaan branden en ik moet zorgen dat het niet uitwaait.  Ik kon er vannacht bijna niet van slapen : mag ik hopen ?  De huisarts vond niet direct iets alarmerends in mijn verhaal en ik heb een rustige avond en nacht gehad.  De tintelingen zijn weg maar de zwaarte van de verlamming ook !!!  Waar gaat dit naartoe ?