Dinsdag - 30/12/2014 - Het jaar loopt op zijn eind, tijd om eens terug te kijken naar wat het geweest is.  Na het drama van het overlijden van Dries (oudste zoon van mijn zus) op 08/12/2013, kon 2014 onmogelijk slechter zijn.

Sedert mijn laatste schedeloperatie (07/02/2013) ben ik pijnvrij, al meer dan een jaar dus !  Sindsdien ben ik helemaal opgefleurd.  Daarvoor ging ik gebukt onder constante hoofdpijn in mijn schedel, het bot zelf.  Om mijn leven te redden bij die rampzalige hersenbloeding, werd op 28/02/2011 een opening in mijn schedel gemaakt.  Daardoor kon de druk op mijn hersenen verlicht worden en overleefde ik de beroerte.  Ik had uiterst snel en efficiënt gereageerd bij de eerste symptomen (krachtverlies in de linkerarm).  Daardoor was ik een uur later al op spoed in Gasthuisberg.  Na een kort verblijf op intensieve werd mijn schedel op 05/05/2011 gereconstrueerd met eigen bot.  10 dagen later kon ik aan mijn revalidatie beginnen in Pellenberg.  Na 6 maanden intensieve kine : ik leerde er leven met een half verlamd lichaam (linkerkant).  De kinesisten leerden me weer stappen en de oefeningen maakten me sterk genoeg om weer naar huis te gaan.  De ergotherapie leerde me trucjes om met één hand mijn plan te trekken in het dagelijks leven.  Op 02/12/2011 mocht ik weer naar huis.  Ik werd er welkom geheten door Marcel, onze 3 zonen, buren, vrienden en familie met een feestje in onze garage.  Het welkomstbord hangt er nog altijd !

Sindsdien is niets meer zoals vroeger.  In mijn vorig leven stond ik aan het roer van het huishouden.  Ik gidste met Marcel, de kinderen door hun studies.  Tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis zijn ze afgestudeerd en was de oudste met zijn vriendin gaan samenwonen.  Marcel nam het huishouden op zich en maakte het mij zo gemakkelijk mogelijk.  Een zegen !  

Al gauw kon ik mijn oude hobby's (zingen in het koor en fietsen) weer opnemen.  Mits wat aangepast materiaal (een aangepaste trike) fiets ik weer als de beste (mede dankzij de steun van Join2Bike).

Ik zing nu heel wat lager dan vroeger (geen sopraan meer maar alt), vreemd maar interessant en ik hoor er nog bij.  We vierden dit jaar de 30ste verjaardag van ons koor (1984 - 2014).  Het is gegroeid van 7 dappere pioniers (daar was ik er eentje van natuurlijk) naar een groep van 45 enthousiastelingen die onder de leiding van mijn dappere zus het beste van zichzelf geven. Bewonder ons op onze nieuwe website :

http://www.canzonetta.be/

Dit jaar vond onze tweede zoon een nieuwe richting en werk.  Een mooier kerstcadeau kon hij ons niet geven.  Nu werken onze zonen alle drie in het Brusselse.  Vreemd, ik heb dat altijd geweigerd en zij vinden dat blijkbaar niet erg.  Ik was heel blij te kunnen werken op fietsafstand van thuis.  Dat deed ik toch al 10 jaar tot ik geveld werd door die beroerte en hersenbloeding.  Een collega bracht mij toen naar spoed.  Dat is nu bijna 4 jaar geleden.

Het afgelopen jaar was nog heel intens op het vlak van fietsen en revalideren.  Samen met Marcel en Robbe fietste ik met aaneen gekoppelde trikes de Kaunerberg op in Tirol.  Samen met Greet (van Join2Bike) reed ik de 20 km door Brussel in 1u 20min en 53sec.  Niet slecht voor een eerste deelname !

Mijn ambitie voor volgend jaar is om dit zelfstandig te doen.  Sedert september fiets ik op de trainingen van Join2Bike alleen.  Daarvoor werd mijn trike altijd gekoppeld aan een andere.  Nu fietst Marcel op zijn eigen fiets mee.  Dat is het mooie aan Join2Bike : integratie van validen en mensen met een beperking in het fietsen.  Onbeschrijfelijk leuk is dat om zo in groep te kunnen fietsen.

Mijn kinesiste Anouk blijft enthousiast over de evolutie van mijn arm en hand.  Zij moedigt mij aan om thuis ook zelfstandig te oefenen.  Zij is in juni bevallen van een dochter waardoor zij minder uren werkt.  Daardoor zie ik haar nu nog maar een keer per week.  Haar huisbezoek om woensdag wordt nu overgenomen door een nieuwe collega, Jorien.  Zij doet krachtoefeningen met mijn arm.  Anouk oefent veel met mijn hand.  Ze heeft net nog een bijscholing gevolgd waar ze weer wat nieuwe dingen geleerd heeft.  Ik kijk ernaar uit om te zien hoe we daarmee verder gaan.  Bij haar is het altijd weer verrassend.

Zo is het ook bij haar collega Jozefien.  Deze probeert mijn voet 'wakker' te maken.  Die specifieke stimulatie is vrij pijnlijk maar heeft zichtbaar effect.  Ook daar kijk ik naar uit voor de volgende periode.  In de loop van volgende maand kan ik weer nieuwe schoenen gaan passen.  Die worden op maat gemaakt door een orthesist.  Ik ga nog een bijkomende aanpassing vragen zodat mijn voet nog beter gesteund wordt.  Jozefien maakte daar onlangs een opmerking over, daar moet ik het met die orthesist nog over hebben.  Als dat me kan helpen om nog beter te stappen, kan 2015 niet meer stuk !