Dinsdag - 07/11/2017 - Na een drukke week, zelfs geen tijd om te bloggen, is het nu weer wat rustiger.  Met 1 november op woensdag was het koor weer van dienst in de kerk van Blauwput.  We waren voordien al naar het kerkhof geweest en werden er verrast door de aanwezigheid van het graf van mijn zus.  Dat zou enkele jaren geleden al geruimd worden om plaats te maken voor een groene zone.  Het oude kerkhof bij de abdij van Vlierbeek ligt naast een waterwinningsgebied, niet ideaal nu de mensen steeds meer medicatie gebruiken.  De zoon van mijn zus heeft vorig jaar het kruis met haar naam erop komen weghalen en dat gesignaleerd aan de dienst van de stad.  Deze meldde dat het nu snel zou geruimd worden.  Vandaar onze verwondering dat het er nog was.  Nu stonden er op vele graven meldingen dat ze in 2019 op de planning stonden voor een algemene ontruiming van de begraafplaats.  Het graf van mijn zus zag er nogal troosteloos uit.  Het haagje in buxus heeft de aanval van de buxusmot niet overleefd in het voorjaar.  Dat weekend zijn we zelfs niet gaan fietsen omwille van een aantal familieactiviteiten.

Ondertussen heeft mijn kinesist vastgesteld dat de stimulatie van de hamstrings van mijn linkerbeen al merkbaar is.  Halleluja : ik ben er nog maar een paar weken mee bezig en nu al resultaat !!!  Het vraagt wel wat aandacht en weer een bijkomend agendapunt in mijn dagschema : opstaan, voet stimuleren (doen tintelen door erop te kloppen), aankleden voor zover ik dat zelf kan (broek, sokken en schoenen),  naar beneden met de traplift, hamstrings stimuleren (met een vliegenmepper bekloppen tot ze tintelen), ontbijten, tanden poetsen, eerste rondjes lopen terwijl ik wacht op de thuisverpleging voor het ochtendtoilet (wassen en verder aankleden), rondjes verder afwerken en wisselen van schoenen.  In huis zijn de bottines veel te warm en draag ik ze enkel om te stappen.  Daarom draag ik in huis liever sandalen tussen de stapsessies door.

Het valt mij de laatste tijd op dat het aanbod voor mensen met een cognitief restletsel (verwarring, moeite met planning, etc.) groter is dan voor mensen met een fysisch restletsel zoals ik (verlamming of krachtverlies in een lichaamshelft) zie : https://www.hersenletsel-uitleg.nl/oorzaken-ziektebeelden/hersenletsel-door-cva-beroerte-bloeding-of-infarct1/beroerte-cva-in-rechterhersenhelft.  Toen ik deze link vond op het internet begreep ik het beter.  Met een cognitief letsel is het veel moeilijker om de draad van vroeger weer op te nemen omdat veel mensen het dan moeilijker hebben met drukte (overprikkeling) en het inschatten van situaties.  Het is ook geen zichtbaar letsel waardoor er minder begrip is voor hun situatie.  Ik begreep het ook niet omdat die mensen motorisch geen probleem hebben.  Met deze informatie kan ik het al beter plaatsen en heb ik er meer begrip voor.  Ik benijd ze helemaal niet meer.  Met mijn handicap kan ik verder.  In de afgelopen 6 jaar hebben we ons leven ernaar geschikt en zien we genoeg mogelijkheden om door te gaan.

Vorig weekend was weer goed gevuld.  Dankzij het goede weer was de fietstraining een succes.  Ik was al bang dat het niets zou worden nadat we het voorgaande weekend forfait hadden gegeven.  Maar de weergoden waren ons goedgezind en we hebben met volle teugen genoten van de herfstzon.  Nu ik weer solo rij voel ik beter wat ik waard ben en dat valt best mee, volgens Marcel.  Aan het begin van een helling wordt ik vaak ingehaald door de anderen maar aan het eind zijn de rollen meestal omgekeerd.  Ik hoef me geen zorgen te maken, met deze individuele trainingen komt het wel goed.  Ik ben al benieuwd wat dat gaat geven bij de 20 km door Brussel op 27 mei 2018.  Volgende zomer gaan we met Join2Bike weer naar Oostenrijk.  Zou het me lukken om alleen het stuwmeer te bereiken ?  Dat is mijn doel deze keer !!!