De afkorting PPS staat voor publiek private samenwerking en zou moeten uitdraaien op een win-win situatie. In andere woorden gezegd een situatie waar iedereen er beter van wordt. Ik frons meteen de wenkbrouwen. Iets waarbij iedereen er beter van wordt in een samenleving waar alleen geld telt ? Maar we moeten misschien iets meer detail geven over de historiek. Waregem en een aantal andere gemeentes, ja Louis ook Leuven, willen een nieuw voetbalstadium. Zoals het hoort, met een winkelcentrum, een bowling, een fittnesscentrum , kantoren en een hotel er bij. Past in de stadsvernieuwing, dus de Vlaamse overheid staat klaar met subsidies. Maar hoe je het ook draait of keert 24 miljoen euro is niet haalbaar voor een stad als Waregem en ook privé komt er niemand met een dergelijk bedrag over de brug. De truc is PPS: we leggen allemaal iets in de pot en iedereen heeft meteen de indruk dat hij een koopje doet. De voetbal krijgt de grond van stad Waregem, stad Waregem krijgt een stadion en veel loze beloftes, een paar grote groepen en projectontwikkelaars maken hun jaarcijfer goed. Het ontbreekt de managers van de voetbal zeker niet aan ambitie om met overheidsgeld hun dromen waar te maken. Waregem wil Club Brugge voorbijsteken in aantal toeschouwers en daarom wordt het stadium uitgebreidt van 8500 plaatsen naar 12.500 plaatsen.
Het ziet er een prachtverhaal uit waar je weinig bezwaren kunt tegen hebben. Het doet me aan de gebakken lucht van Olympische spelen en Wereldkampioenschappen voetbal denken. De staatskas wordt leeggepompt om grote en prestigieuze stadia neer te poten, die achteraf veel te groot zijn voor de lokale clubs en veel te duur in onderhoudskosten. Alsof er in Zuid-Afrika geen mensen meer in shags wonen.Ik vraag me af wanneer er in Waregem betaalbare woningen komen, wanneer er eindelijk voldoende geld zal zijn om mensen in moeilijke tijden te ondersteunen, wanneer er een beleid komt dat zich sociaal noemt en niet prestige-projecten achterna jaagt ....
De AC-ABVV heeft sinds 2003 een solidariteitsproject met de Union Syndical Obrera. Dit is de petroleumvakbond in Colombia,een van de weinige vakbonden die zich in een sectorale bond kon organiseren. Bijna alle andere vakbonden zijn slechts op bedrijfsvlak georganiseerd. Wij zijn in Colombia pm via een seminarie met de Uso secretarissen een nieuw project voor drie jaar uit te werken. Het wordt een start met hindernissen: omwille van de vele regen was het centrum waar we zouden verblijven onbereikbaar geworden. De wegen waren vorige week weggespoeld. Op het laatste ogenblik moest een nieuw centrum gevonden worden, moesten de vrijstellingen voor de deelnemers veranderd worden, vliegtuigtikketten veranderd worden. Een Colombiaanse deelnemer zucht: ja we zijn soms niet zo goed in het organiseren van één en ander.Het seminarie start met een paar uur vertraging en de deelnemers komen op verschillende tijdstippen aan. De zaal waar we vergaderen is ook speciaal: in een vakantiecentrum. In een open ruimte onder een strooien dak, waar bij andere gelegenheden gefeest wordt.Zondag is er op het nabijgelegen motocircuit een wedstrijd die tijdens ons seminarie duchtig voorbereid wordt: het is een beetje Francochamps midden onze vergaderingen.Moeilijke omstandigheden die door de werklust en de motivatie van de Colombiaanse deelnemers op de achtergrond verdwijnen. Het thema van het nieuwe project is gekend: hoe zullen we de arbeiders die in onderaanneming in de petrol werken syndicaal organiseren? De methode die we gebruiken om het project om te zetten in een practisch werkkader is het Project Cycle Management. Voor leken misschien een toverwoord, de Colombianen kennen de manier van werken en hebben die zelfs via de opleiding van hun vakbondskaders geintegreerd in hun vakbondswerk. Zo heeft de nieuwe leiding een strategisch plan voor de komende 10 jaar opgesteld als leidraad voor de syndicale uitbouw. De eerste dag werken we aan de elementen die de context van het project bepalen; de sterktes en zwakte van de vakbond, de basisdoelstellingen en de mogelijkheden die ze hebben. Het is in onze termen een beetje de missie, visie en middelen discussie, zij noemen dit "het plataforma de lucha" Bij de discussie over de zwakte van de vakbond is er veel kritiek op sommige afdelingen en op sommige vakbondssecretarissen.Het doet me terugdenken aan de vormingssessies " Rode oortjes" in de Algemene Centrale ABVV, dat werd tevens een signaal om de interne organisatie efficienter te maken. De tweede dag wordt de situatie van de arbeiders die in onderaanneming werken geanalyseerd. Eerst vanuit de ervaringen van de deelnemers, daarna in confrontatie met een enquete die ter voorbereiding van dit project georganiseerd werd. Dit onderzoek maakt een inventaris van het aantal werknemers in onderaanneming, welke jobs ze uitvoeren,welke discriminaties er zijn tegenover de arbeiders in vast dienstverband,welke problemen ze hebben... . Want in het bedrijf zie je letterlijk wat het statuut van de arbeiders is: de vaste arbeiders hebben bruine werkkledij, de arbeiders in onderaanneming groene arbeidskledij. Dit brengt de discussie bij het logo van Ecopetrol: een groene leguaan.Symbool van de toekomst van de Colombiaanse petroleumindustrie.De symboliek is duidelijk: een groene industrie met een arbeidsorganisatie waar een kleine kern van vaste arbeiders werkt, met een grote groep van arbeiders die tijdelijk zijn, in onderaanneming. De toekomst bestaat voor Ecopetrol uit flexibiliteit,uit onderaanneming en het flexibiliseren van de arbeidscontracten. Het project past perfect binnen de syndicale strategie en de timing van de volgende onderhandelingen. De huidige CAO loopt tot 2014: tijd om via het project de krachtsverhoudingen op te bouwen en de arbeiders in onderaanneming beter te organiseren. Want in de huidige CAO moest de vakbond toestaan dat de CAO niet volledig meer toepasbaar was op de arbeiders in onderaanneming en dat deze arbeiders veel rechten verloren. Het verloren terrein moet in 2014 opnieuw teruggewonnen worden. Het is dus zeer goed dat er systematisch en structureel nu reeds aan de opbouw van deze krachtsverhouding kan begonnen worden. De vraag is hoe ? Een aanwezig arbeider die in onderaanneming werkt vraagt meer vergaderingen in de gewesten voor de abeiders in de gewesten.De secretarissen reageren niet enthousiast op de vele bijkomende vergaderingen die zij op zich zien afkomen. Maar in de groep wordt dit natuurlijk niet openlijk gezegd.Toch volgt een lange lijst van mogelike activiteten met vorming, informatie en onderzoek en direct contact met de arbeiders in onderaanneming. Nu nog de centenkwestie: hoe veel kost wat? Wat kunnen we doen in drie jaar met een budget van 130.000 euro ? Na veel gecijfer en discussie komen we tot het opstarten van een tweedaagse vormingscyclus in de 18 gewesten minimum twee maal per jaar waardoor 1500 tijdelijke werknemers een vakbondscursus zouden volgen, onderzoek en inventaris van hun problemen met een aangepaste communicatie aan de doelgroep. Drie belangrijke pijlers die passen in het strategisch 10-jarenplan van de USO. Moe, maar tevreden zingen we de Internationale, want dit project is een concretisering van de Internationale solidariteit.
Een van de toeristische highlights is het bezoek aan Asklepieion in Kos. Een tempelcomplex dat gebouwd werd in de tijd van Hippocrates. Deze tempel was een plaats voor eer aan de geneeskunst en de god Askleios. Een beetje zoals de kerken er feitelijk vandaag nog uitzien: op het gelijkvloers iets met water en zuivering, op het eerste verdiep plaats om te offeren en te betalen, op het tweede verdiep de centrale plaats voor de eredienst en verblijf of slaapplaats.Zieken konden daar een dutje doen en hoopten dat ze in hun dromen beter zouden worden, geneesheren of priesters lieten een slang de zieken likken. Onze apotheken zijn nog steeds aan dergelijke slangen te herkennen. Op een steenworp van dit tempelcomplex kan je de tuin van Hippocrates bezoeken. De tekst van de website belooft een kruidentuin,waar kruiden te zien zijn die in de tijd van Hippocrates werden toegepast om zieken te genezen. Geleidelijk aan zullen vrijwilligers tde tuin beplanten en dit alles zal meegefinancierd worden door privésponsering van dokters. We zien een vervallen heuvel die pas twee jaar geleden werd geopend en vooral veel subsidies en centen moet gekost hebben. Sommige kruiden als thijm zijn nog herkenbaar, er staat vooral veel onkruid.Dit geheel is een mooi concept, dat door Europa en een internationale medische organisatie werd gefinancieerd.Vandaag zijn er niets eens de centen om iemand aan de ingang het inkomstgeld te ontvangen.Europa en Griekenland slagen er zelfs niet in om wat ze opgestart hebben, in stand te houden. Begrippen als duurzaamheid zijn blijkbaar in crisistijden vervangen door brute besparingen...
Een burgerlijk huwelijk is pas onlangs mogelijk: vroeger waren kerk en staat in Griekenland niet gescheiden. Een burgerlijk huwelijk wordt nog steeds als een administratieve formaliteit beschouwt. Echt huwen doe je voor de orthodoxe kerk. Daarbij bestaan verschillende mogelijkheden: van traditonneel tot modern,van mini tot maxi. Deze keuze is het resultaat van urenlang overleg tussen de families en of de bruid en de bruidegom. Een manier om discussies te mijden is terug te vallen op de oudere tradities en dan wordt de vorm en het volgen van alle voorschriften zeer belangrijk. Waarover hebben we het dan ? Over het aantal genodigden, de uitnodigingen, de keuze van de kerk, de keuze van de getuigen,de kleur van de bruidsjurk...ongelooflijk dat er zo veel beslissingen moeten genomen worden op zo een korte tijd en dat er zo veel voorbereiding aan te pas komt.Veel jongeren willen die discussie niet meer aangaan. Soms omdat ze de religieuze ritus niet meer belangrijk vinden,soms hebben ze ook de financiele mogelijkheden niet.Senior en zijn Griekse madam kozen voor een miniversie waarbij het ritueel voor 90% werd gevold. Sommige details uit de traditie werden weggelaten. Zoals het bezoek van de familie aan het huwelijksbed een paar dagen voor de trouw.Andere tradities werden dan wel gerespecteerd zoals het aanstellen an twee getuigen ( cubares) die niet tot de familie behoren. De plechtigheid schept een speciale band tussen de twee getuigen en het koppel. Zij moeten toezien op de relatie en bij problemen in de relatie een rol spelen.De huidige echtscheidingsbemiddelaars zijn de professionele en betaalde versie in Belgie. Na de plechtigheid is er een fotoshoot voor het kerkje. Daarna trekken we naar een restaurant met de 150 genodigden.Pittig detail: zwaluwen vliegen het restaurant in en uit. En dan het feestmaal; lekker en alles in overvloed. Het dansfeest barst los nog voor de hoofdschotel op tafel staat. Griekse reidansen en een live-orkest volgen tot 22 uur 30. De dag erop komt de familie nog napraten. Opnieuw wordt er gegeten en gedronken. Oude en vergeelde foto's halen vroegere herinneringen op.Stilaan tonen de bloemen de eerste tekenen van verval, stilaan is het feest aan het wegebben. Broer Nikos zegt dat de voortekenen en het weer goed waren: het huwelijk wordt een succes. Vader Vasilis droomt fier en tevreden over de mooie plechtigheid. Mama Irini blijft kussen en lachen. De zon kan rustig ondergaan vanavond in Kos
Senior trouwt in Kos met een griekse madam.Een uitgelezen kans om een grieks huwelijk van dichtbij mee te maken.Precies als in de film. We landen op Kos, een kleine luchthaven waar normaal alleen verhitte toeristen in bussen geladen worden voor een tiendaagse zonvakantie. Kos was en is een geliefde bestemming die in het aanbod van de grote multinationale toeroperators niet kan ontbreken. Het toeristisch avontuur begon voor Kos in de jaren tachtig. Het kleine eiland op een boogscheut van Turkije had toen reeds een hele historiek van Italiaanse en Turkse bezettingen achter de rug. Mussolini was ervan overtuigd dat men hem de Dodeskanesos wel zou laten en zette zijn stempel op de archtectuur van de overheidsgebouwen. Daar blijft nu amper nog iets van over na de betonrush die het toerisme veroorzaakte. Vandaag is Kos wel opnieuw in crisis, de financiele problemen van Griekenland zijn hier reeds een paar jaar zichtbaar. De grote touroperatoren lieten Kos in de steek om naar de goedkopere Turkse kust over te steken.In Kos zijn er dus veel lege winkeltjes en restaurants.Oudere mensen groeten ons enthousiast en mompelen goed, goed. Zij denken dat de vroegere jaren terugkomen en dat veel toeristen dit jaar hun eiland zullen bezoeken. Zij hopen dat de welvaart terugkomt en dat de crisis voorbij is.
De TV-striptease van Roger Vangheluwe roept onvermijdelijk de vraag op wat en wie er iets te zeggen heeft in dit land om strafbare feiten, zelfs al zijn ze verjaard- te sanctioneren. Blijkbaar kan geen enkele politicus echt maatregelen nemen- de minister van justitie niet- de eerste minister niet- zij vragen dat Rome of de kerk- zijn verantwoordelijkheid neemt. Blijkbaar heeft de regering, de Belgische staat niks te zeggen aan die godsdienstbedienaren waarvan zij het loon betaalt. Meer nog, zij staan boven de wet. De Franse Revolutie heeft nochtans komaf gemaakt met een verouderd machtsstelsel. Een samenleving geregeerd door Kerk en Koning waar een kleine kaste van gepriviligeerden een grote groep armen onderdrukte,werd vervangen door een samenleving waar de Staat zou zorgen voor meer gelijkheid.De katholieke kerk heeft zich nog honderd jaar verzet tegen het afschaffen van zijn macht en privileges. Toch kon de separatiewet uit 1905 de neutraliteit van de staat tegenover de godsdienst vastleggen, zonder te raken aan de individuele godsdienstvrijheid.Deze scheiding van kerk en staat was niet anti-religieus, ze wilde enkel het misbruik van de religie door de kerk inperken.Laicité werd een politiek sleutelbegrip. Toch blijft de staat problemen hebben met de organisatie van het middenveld. Enerzijds roept de staat op dat burgers initiatief nemen en verantwoordelijkheid nemen, anderzijds krijgen groepen buitenpolitieke macht door de organisatie en het verenigingsleven.De staat vond een oplossing door het hanteren van de subsidiepolitiek: zo verkregen zij informatie én controle over het middenveld en konden ze de spelregels en de grenzen voor het middenveld uittekenen. Een stap verder is het seculariseren van de maatschappij door simpelweg iedere financiele macht van de kerk door onteigening te beknotten. Terug naar Prins Laurent en ex-bisschop Vangheluwe. Waarom kan men Laurent zijn dotatie niet afnemen terwijl men zo gemakkelijk werklozen schorst of azielzoekers terug stuurt ? Waarom kan men Vangheluwe niet een deel van zijn pensioen afnemen terwijl andere ex-priesters zoals Frans Wuytack omwille van zijn engagement wel een stuk van zijn pensioen moest inleveren ? Simpele vragen, die voor een gedeelte de Franse Revolutie veroorzaakten.
De doortocht van de Ronde liet in Deerlijk zijn sporen na. De supportersclub van Stijn Devolder wilde Volderke een riem onder het hart steken door de Kampioen van Belgie in zijn gemeente te verwelkomen met Belgische vlaggen. De voorzitster van " Ic dien " een vlaamsgezinde culturele vereniging profileerde zich door de strijd tegen de Belgische vlag aan te gaan en een actie voor de "Vlaamse leeuw" te doen losbarsten.Een fait divers ? Helemaal niet. De belangrijkste historische figuur uit Deerlijk is de Vlaamse activist Rene De Clercq, een toondichter die als leerling van Hugo Verriest en August Borms, in zijn geboortehuis in ere herstelt werd en er een museum kreeg. Ic Dien, kwam onlangs nog eens in de belangstelling door het voordragen van een Vlaams Belang gemeenteraadslid voor de culturele prijs van de gemeente Deerlijk. Het reglement weigert echter politici. Meteen goed voor een echte rel rond de publicatie: Bibliografie in beeld" vooral omdat een ander CDenV-raadslid wél een prijs kreeg. Achter de organisatie "ic dien" is de NV-a de drijvende kracht in een CD-en V bastion. De oppositie bestaat uit 2 Vlaams Belangleden, 2 Sp-a-gemeenteraadsleden en 2 verkozenen van de " gemeentebelangen". CD en V heeft de overige 15 zetels en een ruime meerderheid. De ambitie van NV-a is om de leiding van de oppositie in handen te krijgen, zo maar vanuit het niets. Wat heeft dit vlaggendispuut nu met vrijheid te maken ? Blijkbaar kan de NV-a het zelfs niet meer hebben dat er Belgische vlaggen te zien zijn in het straatbeeld. Nochtans waarborgt de grondwet de vrijheid om te vlaggen, maar ook die grondwet moet niet gerespecteerd worden...
De doortocht van de Ronde liet in Deerlijk zijn sporen na. De supportersclub van Stijn Devolder wilde Volderke een riem onder het hart steken door de Kampioen van Belgie in zijn gemeente te verwelkomen met Belgische vlaggen. De voorzitster van " Ic dien " een vlaamsgezinde culturele vereniging profileerde zich door de strijd tegen de Belgische vlag aan te gaan en een actie voor de "Vlaamse leeuw" te doen losbarsten.Een fait divers ? Helemaal niet.
