Dennis Van Goethem schreef vandaag: Popmuziek is steeds triestiger. Veel meer liedjes over "hate", veel minder over "love". Einde titel. Ondertussen kennen jullie mij al een beetje en weten jullie dat mijn leven aaneenhangt van de deuntjes, muziekjes en liedjesteksten. Velen hebben mijn leven begeleid bij blije en droevige momenten, gebeurtenissen, voorvallen, ontmoetingen. Ieder liedje is niet zomaar eentje uit een dozijn, de lyrics waren very important. De eerste keer dat ik mocht uitgaan was heel belangrijk. Vergezeld van de onvergetelijke song van Scott McKenzie, "San Francisco", met de beruchte zin, ".....be sure to wear some flowers in your hair...." Wat ik prompt gedaan heb voor mijn zeer belangrijk uitje. Weliswaar waren het plastieken bloemen maar ik waande me toch in San Francisco. Het zou spijtig zijn dat de teksten en de melodieën niet meer de joie de vivre uitstralen en vertolken. Als je dan als oudere, want ook zij worden eens een jagger, alleen maar triestige liedjes kan zingen, hoe erg moet dat niet zijn? Mijn uitgaansleven was niet te vergelijken met de disco van de Zillion, maar iedere tijd heeft zijn muzikale charme. Ik ben een product van de emancipatie, de flower power, love and peace.
Vanaf vandaag is het kriekensap drinken. De bovennatuurlijke goede eigenschappen mag ik niet aan mij laten voorbij gaan. Zoals zovele sappen die ik probeerde te drinken om me superwoman te voelen. Allereerst was er het appelssap, dan dat van appelsienen, wortelsap en bietensap. Ik zal er wel een paar honderd vergeten zijn die mij weldadig waren. Ik vroeg mij ondertussen af hoeveel diëten er pakweg de laatste 50jaar een hype waren. Ik heb er 19 gevonden, zonder al die speciale kookboeken van de B.V.'s zijnde de Vlaamse en plaatselijke beroemdheden. Om er een paar te noemen: Atkins dieet, Montignac, dr Cohen dieet,Detox dieet, Hollywood-Beverly Hills, Karl Lagerfeld, Weight Watchers en de man die ons allemaal ging overleven, Dr Lecompte. Ik heb ooit les gehad van een zeer verstandig man die mij een heel eenvoudig principe leerde; overal waar een "te" voorstaat is slecht. De rest allemaal gezond te noemen. Tenzij ik door ziekte een astronautenvoeding zou moeten nuttigen. Vandaar dat ik ook Jeroen Meus een zeer goede kok vind, maar iets minder zout en wat minder boter is meer spek naar mijnen bek.
Drie woorden zijn teruggekeerd vandaag: rust-orde-stilte. Ondanks dat iedereen roept: "bewegen" en "10.000 stappen per dag zetten", hou ik me vandaag aan mijn pyjamadag. Als het dan een regenachtige dag is, geniet ik er des temeer van. In alle gemak terug in mijn cocon kruipen. Maar, zoals een rups uit zijn zijden jasje komt, moet ik dat ook regelmatig doen. Het is goed dat mijn huis af en toe op stelten staat.
Ik heb oren en ogen naar alle kleine voorvallen, kleine wetenswaardigheden. Dan kan ik uitpluizen hoe en wat ervan aan is. Al dagen is er een Frans dorpje in Bretagne dat me bezig houd: Plougastel-Daoulas. Een gemeente met een 14.000 inwoners. Niet ver van Brest, in het département Finistère. Enkele jaren geleden werd er een geheimzinnig stuk rots met inscriptie gevonden. Het is enkel te zien bij laagtij. Het enige goed leesbaar en herkenbaar zijn de jaartallen 1786 en 1787. Verder ziet men een 20tal lijnen tekst, een hart, een kruis, een zeilboot. Men neemt aan dat het een gedenksteen is. De burgemeester en de notabelen schreven een wedstrijd uit om te weten wat er te lezen was. De prijs voor de oplossing zou 2.000€ bedragen. Van wijd en zijd kwamen puzzelaars af om het mysterie te vertalen naar hedendaagse woorden. 61 inzendingen kwamen binnen en 2 vond men goed genoeg om een prijs te geven, elk 1.000€.
1) Een vertaling van Noël René Toudic, leraar Engels en expert in Keltische talen.:"Serge stierf toen zijn boot kapseisde door de wind, en hij niet kon roeien". De man zou een 18e eeuws Bretoens dialect gesproken hebben.
2)Historicus Roger Faligot en artiest Alain Robert, zeggen dat het Bretoens dialect is met een aantal Welshe woorden: "Hij was de verpersoonlijking van moed en levensvreugde. Ergens op dit eiland werd hij getroffen en hij is dood".
Meteen heb ik de toeristische gegevens en wetenswaardigheden van die gemeenschap bekeken. Vele kruisbeelden en kapelletjes zijn er te zien. Er is de abdij van Daoulas, ooit bevolkt door de kanunniken van de Orde van Saint Justin. Tussen de kloostermuren is er een schitterend park te bewonderen en binnen zijn er nog vele getuigenissen van de Middeleeuwen. In de 15e-16e eeuw was er vooral de handel in vlas, hennep en schilderijen. In de 18e eeuw bracht een zekere Monsieur Amédée-François Frézier uit Latijns-Amerika (Chili), de aardbei mee (vandaar de fraise). De Bretons gaven zich snel gewonnen om deze vrucht te kweken op de vruchtbare gronden i.p.v. de hennep en het vlas. Vanaf de 19e eeuw exporteerden ze al de zoete vrucht. De aarbeien van Plougastel zijn ondertussen wereldberoemd. Het microklimaat en de vruchtbare grond maken van dit schiereiland dus "le Jardin de Brest". Bij iedere hap van deze lekkere rode bees zal ik aan het Franse dorp denken.
Soms zijn er woorden die ineens tevoorschijn komen: leutig! Maar dat was het alleszins niet deze nacht. Waarom dat woordje "plezant" dan in mijn gedachten gekropen is zal ik al schrijvende wel uitzoeken.
De krant maakte weer indruk op mij. Ik heb grandioze bewondering voor de schrijvers van de titels boven de tekst. Meestal bezorgt me dat een curiositeit voor hetgeen eronder geschreven is. Vandaar de glimlach om zoveel vernuft. Een korte inhoud van een artikel in een paar woorden weergeven. Dat is regelrechte kunst. "Boeken lenen vanuit je luie zetel" "virusremmers" "we moeten het uitzweten""Vlaamse jeugd ligt niet wakker van voldoende slaap""de Rolls Royce van de Belgische wetenschap".
Carnaval is weer een stille dood gestorven met de "popverbranding". Weer een jaartje geduld en dan zal er weer een nieuw isomo beeld of feestkledij voor de nodige heisa zorgen. De wereld draait door: af en toe hoort daar een woordenschermutseling bij die de gemoederen verhit. Na de stoet worden alle plooien glad gestreken en kleine brandjes geblust. Het is weer wachten op de thema's voor volgend jaar. De echte vasten kan op Aswoensdag beginnen. Velen wijzen nu op het deugddoende effect om 40 dagen eens iets te laten, zoals gematigdheid bij voedsel en drank, of smartphone af en toe aan de kant leggen, niet on-line shoppen(???). Het is nog niet zo lang geleden dat deze christelijke tradities belachelijk klonken. Maar tijden veranderen en alles keert weer, onder andere woorden, in een andere context. Om toch niet te moeten zeggen dat het katholieke geplogenheden waren of goede dingen van vroeger.
Cynisch vond en vind ik het item dat er zoveel lammeren, lammetjes geboren zijn . De blijdschap en de euforie voor 1150 nieuwe wezentjes staat in schril contrast waar ze voor moeten dienen: opgepeuzeld worden!! Slechts enkelen zullen de dans ontspringen om de populatie voor volgend jaar op punt te kunnen houden.
Al weken houd de ster Betelgeuze me in de ban: gaat ze ontploffen of niet. De ster is blijkbaar aan het dimmen, dat is de voorbode om een supernova te worden met licht, vergelijkbaar met de maan. Overdag ook zichtbaar. Maar vandaag is er van die wens geen spoor meer, want ze schittert weer als voorheen. Grote vraag voor de sterrenkundigen: waarom ze eerst dimde en nu terug schittert? Een amusantje; Betelgeuze is tot het Arabisch te herleiden. In die taal betekent de naam: hand van de reus. Bij de vertaling, misschien een slechte tolk of een woord verkeerd gelezen werd het: oksel van de reus. Leutig nietwaar?
Een nieuwe dag, een nieuw geluid. Een ijzig windje komt me tegemoet als ik naar buiten ga. Toch heeft de zon voor een paar uurtjes geschenen. De kids en mezelf dan maar buiten gelaten omdat de hond aan zijn wandeling toe was. Strandwandeling en in het water springen hoort er voor de hond altijd bij. Nog wat van het zonnetje genoten tot zijn krullen een beetje gedroogd waren en het zand er kon uitvallen. Maar dat was niet voldoende om me een warm gevoel te geven. Voor de rest van de dag kou geleden. Verandering van weersgesteldheid, zo voelt het aan. Niet in de richting van vrolijk lenteweer. De vermaledijde straalstroom die al weken ter plaatse blijft liggen en winderig en wisselvallig weer brengt. Ik moet me binnen bezig houden. Niet door voor de beeldbuis te zitten, die hebben de kids geclaimd. Een boek lezen was dan toch geen optie. Ik heb dan zelf voor ander lawaai gezorgd. Via you tube alle liedjes en songs waar ik aan dacht eens op te zoeken. Meezingen, luisteren en video bekijken. Best wel amusant om "retro"en "antiek" te zijn. Aan de eerste lieven, liefdes, vlammen gedacht via al die songs, alles de revue laten passeren. Verbazingwekkend dat er een halve eeuw geleden meestal Franse liedjes de hitlijsten aanvoerden, samen met de Duitse. Françoise Hardy met "tous les garçons et les filles", Jacques Dutronc met "il est cinq heures, Paris s'éveille", Michel Delpech met "pour un flirt", Christophe met "Aline", Hervé Villard met "Capri", Joe Dassin met "l'été indien", Michel Polnareff met "la poupée qui fait non" en nog vele anderen. Voor het Duitse lied herinner ik me vooral Freddy Quinn met "Junge komm bald wieder","die Gitarre und das Meer".Vroeger was er dan ook Conny Froboess met "Zwei kleine Italiener". Peter Kraus, Peter Alexander, die men dan ook terugzag in al die "Duitse gemütliche Filme". Het Angelsaksische repertoire van die tijd opnoemen is onbegonnen werk. Ik hoor die nog regelmatig op Radio 1, dat is mijn geliefkoosde zender. Zij brengen soft beat en that's my favourite music.
Ik heb een grijze dag op een luidruchtige manier gevierd en ben daar heel tevreden over. Nu maar hopen dat ik zachtjes naar de lente kan glijden, ze voorspellen gladde plekken op de weg.
Een vakantieweek en andere klap aan tafel. Nu heb ik luisteraars die al dan niet luisteren naar hetgeen ik zeg. Het is een serieuze inspanning om een onderwerp te vinden dat hen uit slaapmodus haalt. Zoals altijd probeer ik via de krant iets te vinden dat zowel mijn interesse als hun nieuwsgierigheid opwekt. Niettegenstaande het in feite oud nieuws is, schrijft "Het Nieuwsblad" toch over de dood van een ontwerper: de legomannekes man. Ene Jens Knygaard Knudesn ontwierp in 1970 het gekende manneke met de gele kop. Hoofd, armen, handen, romp, heup, benen konden oefeningen uitvoeren. Vanaf 2003 kregen ze een huidkleur, ander kapsel of een hoofddeksel. Dat allemaal tot grote vreugde van de miljoenen legobouwers. 8 miljard van deze plastiek poppetjes zijn er op aarde, om kleine kinderen, kinderen en grote kinderen tot fantasie te verleiden. Grote bouwers en architecten te zijn of te worden in plastiek land. Het maakte me wel curieus hoeveel echte mensen er dan wel op onze aarde rondlopen. 7,6 miljard was het antwoord. Niet te geloven dat er meer pvc mensjes, meestal verborgen in dozen, de wereldbol bevolken. We staan zelden stil bij iets kleins, dat dagdagelijks door vele handen gaat, ooit uit het brein van een mens is gekomen. Jens werd 78j.
Het gesprek kwam zo een beetje uit op het gezegde: wat, wie was er eerst? De kip of het ei? Interessant om die vraag eens op te werpen en dan samen naar antwoorden zoeken. We vonden iets als een deel van een oplossing: in de samenstelling van de eierschaal is een proteïne gevonden die enkel in de eierstokken van de kip voorkomt. Dus, de kip was eerst! Maar het kip-ei probleem blijft bestaan. Bijvoorbeeld als bij 2 fenomenen onduidelijk is welke "de oorzaak" en welke "het gevolg" is. Eigenlijk een retorische vraag omdat het moeilijk te zeggen is waar het beginpunt van een keten is. Het zijn dilemma's die gesteld worden. Wie was eerst? Man of vrouw, Adam of Eva? Het wordt een "kringverhouding genoemd, zonder "A" kan "B" niet tot stand komen, maar zonder "B" ontstaat "A" niet.
Twee definieties van : 1) Een kippenei is, een "ei" waaruit een kip geboren wordt. In dat geval was het "ei" er eerst!! 2) Een kippenei is, een "ei" dat gelegd is door een kip. In dat geval was de kip er eerst!! Dat zijn echt leuke vraagstukken en behoren een beetje tot de kern van ons ontstaan, onze genese. Plezante puzzels die iedereen kan gelijk geven of ongelijk!
De laatste weken is er op zondag telkens bezoek van een wildebras. Ciara, Dennis en Ellen vallen met wild gedruis binnen aan de kust. Gelukkig komen er ook bekenden op bezoek. Die moeten zich dan wel aan de takken van de bomen vasthouden willen ze niet ergens anders dan aan mijn voordeur terechtkomen. Het liedje van Bart Kaëll is helemaal van toepassing deze dagen. De zinnen allemaal juist. Maar Bart en Luc zullen het zeeweer ook wel goed kennen. Met plezier op de grond zitten en de Marie-Louise nadoen die vaart op de woeste orkaan kan ik niet meer. Ik zou niet meer rechtkomen en ik heb geen stoere zeebonk in mijn omgeving om me overeind te helpen. Maar vandaag weer heel gezond weer. De lichte stormwind blaast de energie naar me toe. Ik heb het nodig. Ik werk als iedereen van verlof geniet, ik rust als iedereen terug op pad moet. Nu is mijn huis vol leven. Maar ik heb nu ook een hondje dat beteuterd kijkt. Hij kan niet overal mee naartoe. Hij moet ook een stukje van de belangrijkste plaats aan mijn zijde afstaan. Ik organiseer aangepaste activiteiten voor de kids en de hond. Hij mag zich niet teveel achtergesteld voelen. Voor hem ook aangepaste wandelingen die een beetje uitdagend zijn, speciale spelletjes en speciale snoepjes. Zo blijft iedereen tevreden.
Vandaag is het een belangrijke dag voor het Bisdom Gent. Van het verre Orval, is abt Lode Van Hecke, benoemd tot bisschop van Gent. Vandaag is de wijding. Het is een absolute primeur voor ons land dat er een "monnik" bisschop wordt en, en plus, een "trappistenabt". Onze Lode komt van een cisterciënzerabdij, een contemplatieve orde. Monniken die daar intreden hebben een zogenaamde "radicale" roeping. Bidden en werken vullen hun leven. Zij hebben geen pastorale werken, geen parochies, scholen of ziekenhuizen opgericht. Sinds 45j in Orval, van 2007 is hij er abt. De manager van de brouwerij met het lekkere gerstennat. Vanaf nu zal hij veel meer in de schijnwerpers staan, moet hij coachen, motiveren, ideeën lanceren, luisteren, praten, praten en praten. Het was leerzaam voor mij hoe een keuze gemaakt is voor deze benoeming. Daarin speelt de pauselijke nuntius, afgezant van het Vatikaan, een belangrijke rol. Hij maakt een shortlist van kandidaten. De top 3, de "terna", gaat richting paus, die de uiteindelijke keuze maakt. Daarna mag de gekozene zijn bisschopsschild en leuze kenbaar maken. Voor Mgr Van Hecke: cum gaudio spiritus sancti, in de vreugde van de Heilige Geest. Een beschrijving van zijn schild is interessant om de delen te leren kennen en de betekenis. Het bevat: een duif (Heilige Geest), een kruis, de kleuren zwart-wit (kleuren van geboortestad Roeselare en bisschopsstad Gent), wit-blauw in gouden ring (verwijst naar Orval). Krijgt een mijter (weigerde dit als abt) en een bisschopsstaf. Een weetje: een staf van de abt, met de krul naar binnen, als symbool van naar de gemeenschap gekeerd zijn. De staf van een bisschop is de krul naar buiten, naar de mensen en de wereld gekeerd. Veel symboliek en toch blij dat ik dat weeral weet. Het beste voor de nieuwe Bisschop van Gent. Hij zal in Gent wel een ander biertje vinden dan een trappist van Orval, dat zal ook wel smaken.
Niets zo leutig als op zaterdagmorgen een dik pak papier uit de brievenbus halen. Ik ben geen kat, maar toch is het likkebaarden als ik die teksten zie. Een vurig verlangen om dat alles binnen een tijdsbestek van 2 dagen te lezen. Ik ben zelden teleurgesteld. Altijd is er iets dat me gretig doet zoeken waar ik dat woord, zin, verhaal, ooit ben tegengekomen. Het leuke aan de moderne technologie is ook, dat je mits een paar kloppen op de knoppen, veel, zoniet alles kan terugvinden. Vandaag was er het verhaal van de borduursters in Assenede. Naar analogie van het tapijt van Bayeux, zijn ze sinds enkele jaren het verhaal aan het vertellen op linnen van "Joris ende Blancefloer". Het is een sprookje dat vandaag evengoed zijn waarde zou hebben. Diederik van Assenede (ongeveer 1230-1293) was een hoveling, klerk, schrijver aan het hof van de Graaf Van Vlaanderen, dat toen nog een Leenheerlijkheid van Frankrijk was. Frans was de voertaal in die tijd. Robert d'Orbigny, had in +/-1100 een ridderroman geschreven zonder ridder: "Floire et Blanceflor". Onze Diederik vond dat de volkstaal ook recht van bestaan had, vertaalde voor hen "die geen walsch en konnen"( geen frans kenden) de 3793 verzen naar het middelnederlands en zo was onze "Floris ende Blancefloer" hier ook gekend.
Het verhaal: een jonge moslim, Floris, zoon van een islamitische koning in Spanje, is sinds zijn prille jeugd verliefd op een mooie christelijke deerne, Blancefloer, van lagere sociale stand. Wanneer de koning en koningin merken dat hun vriendschap overslaat in liefde, grijpen ze in. Prins Floris sturen ze naar het buitenland om te studeren en Blancefloer verkopen ze aan rondtrekkende kooplieden. Uiteindelijk, compassie hebbend met het grote verdriet van hun zoon, vertellen ze de waarheid. Hij moet helemaal tot in Mesopotanië reizen om zijn geliefde terug te vinden. Ons meisje was samen met 140 andere vrouwen opgesloten in de "vrouwentoren" van de emir van Babylon. Ieder jaar kiest de emir een nieuwe echtgenote en laat de vorige doden. Floris had vernomen dat zijn geliefde de volgende vrouw zou worden en door allerlei listen weet hij bij zijn Blancefloer te komen. De emir betrapt hen samen in bed en wil hen kopje kleiner maken. Maar toen hij de grote liefde van de twee opmerkte, verleende hij hun genade. Zij keerden terug naar Spanje. Floris volgt zijn vader op en laat zichzelf en zijn onderdanen dopen. Pittig detail: zij krijgen een dochter "Bertha met de grote voet", de moeder van Karel de Grote.
Vele handen van vrijwilligers borduren, om het 750 jarig verhaal in beeld te brengen. Het doek zal een 100 meter lengte hebben. Een hele klus ! De dames in Assenede hebben wel een belangrijk onderdeel van het verhaal te naaien, nl de bedscene. Een volgend artikel zal wel melden wanneer men deze vlijt, kunde en huzarenstuk van velen kan bewonderen.
Gisteren heb ik niet over een al te speciale datum willen schrijven. Ik kon hem trouwens ook niet achterstevoren (achterste voor?) lezen. Tenslotte kon ik het niet een Tweede keer over Nullen hebben die altijd juist zijn, hoe ik het ook las.
Maar vandaag, een nieuwe dag, met muziek in de oren!. Onze politici zijn de muzikale toer opgegaan. Ik kan niet ontkennen dat onze parlementairen een gebrek aan culturele bagage en fantasie hebben. Een toekomstige regering hebben ze de naam van "Vivaldi" gegeven. Van deze Italiaanse, Priester, Violist, Componist proberen ze de "Vier Jaargetijden"(1723) tot voltooiing te brengen. De Zomer, de Herfst, de Winter, hebben ze al ten gehore gebracht. Nu moeten ze proberen " de Lente" nog te beëindigen. Of het een perfecte uitvoering zal worden is nog af te wachten. Antonio zag het levenslicht tijdens een aardbeving. Ik hoop van ganser harte dat zoiets hier niet voorvalt bij de beëindiging van de concertreeks. Ik ben nogal op mijn rust gesteld.
Vandaag 21 februari, heeft de Unesco (organisatie van de V.N.,voor onderwijs, cultuur en wetenschap) ingesteld als dag om aandacht te geven aan de moedertaal. Er zijn ongeveer een 6000 talen gekend waarvan er zeker 2500 zich in een kwetsbare positie bevinden, onder druk staan. Taal is een instrument om het culturele erfgoed levend te houden. Dus heel belangrijk. Moedertaal moet niet persé de taal van ons moeke zijn. Het is de taal die je bij de geboorte hoorde en aanleerde. Dat kan ook van ons vake zijn. Voorlopig bestaat er geen woord voor. Vadertaal of vaketaal klinkt nogal banaal en lachwekkend. Maar je kan ook verschillende talen van kleins af leren, spreken, gebruiken. Meertaligheid is een goede hersentraining, zegt men. Ik spreek verschillende talen, ik ben een polyglot. Ik spreek vloeiend Oost-Vlaams, Antwerps en een ietsiepietsie West-Vlaams. Een wereldburger ben ik, iedereen verstaat mij.
Zondag, nadat de verschillende stoeten overal te lande zijn uitgegaan, zal er weer gebakkeleid worden over kwestende isomo beelden. Spijtig. Iedere dag staat er in de krant een karikatuur van een persoon, een figuur, een nieuwsfeit. De Karikaturist is een groot kunstenaar. Met enkele rake pennentrekken, potlood of penseelstrepen tekent hij duidelijk wat er uren voordien gebeurde. Zonder vaagheid, zonder flou artistique.
Een eerbetoon aan een IT-er, een computerwetenschapper, die de tekstverwerking heel erg vereenvoudigde. Larry, Lawrence Tesler, een naam om nooit meer te vergeten. Een heel belangrijk man die bij leven enkel in zijn vakgebied bekend was. De miljoenen gebruikers van zijn ctrl-C, ctrl-V, ctr-X, ctr-A, wisten niet dat deze belangrijke toetsen op het keybord, bedacht waren door deze man. Hij vertaalde "knippen-plakken" of "copy-paste" naar software.
Vandaag een fantastische dag. Niet alleen omdat het plein soleil is, maar ook om al hetgeen ik vandaag te weten kwam. A lucky day! Jaren geleden ben ik naar het Westen geïmmigreerd. Zelfs in eigen land gebruik ik dat woord! Niettegenstaande ik een polyglot ben, gemakkelijk vreemde talen leer en een woordje kan placeren, is het West-Vlaams de moeilijkste taal van allemaal. Ik versta het wel na al die jaren, maar spreken zal nooit lukken. Maar dat is iets dat ik zijdelings over het Westen van het land wilde zeggen, want het is hier zo gezond als wat! Het Nieuwsblad: Fijn stof maakt ons dommer. Er is uitgewezen dat het stof niet alleen de ademhalingsorganen aantast maar ook het verstand. Wel, fijn stof zit in de onderste luchtlagen, dat verdwijnt bij de minste luchtverplaatsing. Laat dat nu toch juist het voordeel van de kust zijn: orkanen, stormen, rukwinden, windstoten en zeebriesjes. De lucht is hier zo zuiver als een pas geboren baby. Hier waait alles weg behalve mijn verstand, mijn denkvermogen, mijn brein! Toch de juiste beslissing om aan 't zeitje te gaan wonen en dementie niet toe te laten in mijn leven. Een vooruitziende vrouw is er twee waard.
Filosoof Johan Braeckman is vanaf vandaag ook een héél goede vriend geworden: "af en toe niks doen is gezond en dat doen we te weinig". Voor een filosoof toch maar een straffe vaststelling. De luiheid is bij de jaggers een levenshouding, een levenswijze. Af en toe lever ik nog eens een inspanning en ga ik wandelen. Dat moet ik doen of ik word stram en stijf van lijf en leden en dat is niet de bedoeling. Maar voor de rest kan ik dubbel en dik genieten van het "lui" zijn. Voortaan zal ik geen gewetenswroeging meer hebben van het zalige nietsnutten. Ik moet lui zijn om gezond te blijven.
Deze zomer zal ik me ook wat verder in zee mogen wagen, zwemmen en zelfs kopje ondergaan. De redding zal er sneller zijn dan tot 3 tellen. De klassieke rode reddingsboei smijten naar een drenkeling is te gevaarlijk voor de redders. Vlaanderen en Defensie testen een reddingsboei die zelf naar me toe zal zwemmen als ik in nood vertoef. Een beetje het principe van een jetski met afstandsbediening. Hoeveel er aan de kust zullen komen na de testperiode is niet vermeld. Als ik op het punt sta te verdrinken zal dat ook gebeuren als alleen Knokke-Heist die reddingsboei heeft. Een prijskaartje zal dat zeker hebben en dan zullen toch eerst onze belangrijke burgers dienen gered te worden.
"Nieuwe groene technologie op basis van bacteriën produceert electriciteit uit niets dan lucht". Hoe hoopgevend is dat bericht! Het zijn wetenschappers van de universiteit van Massachusetts Amherst, die een toestel AIR-Gen hebben ontwikkeld. Dat gebruikt een natuurlijk eiwit om electriciteit te produceren uit het vocht in de lucht. Omdat ik geen wetenschapster ben moet je van mij niet meer uitleg van deze materie verwachten. Maar onze Youth mag op beide oren slapen, ze zullen kunnen blijven doen wat ze altijd deden en ik ook.
Het is niet moeilijk om een thema te vinden als Radio 1; "Laat ons een bloem en wat gras dat nog groen is, laat ons een boom en het zicht op de zee,..." laat horen. Louis Neefs (1937-1980) een zeer geëngageerde Vlaamse zanger met een mooie diepe warme stem, zong het in 1970. Het leefmilieu vroeg toen de aandacht van de beleidsmakers. Allerhande wetten kwamen er. Staatssecretarissen, ministers, ministeries, parastatalen. schoten als paddestoelen uit de grond. Bescherming van landschappen, velden, bossen, duinen, strand. We moesten terug onze leefomgeving waarderen en respecteren.De bouwkoorts werd aan banden gelegd, huisvuil gescheiden opgehaald, waterzuivering, bodemsanering, mestactieplan voor de boeren, zware en vervuilende industrieën moesten normen naleven. Vele initiatieven zijn genomen en uitgevoerd. Maar evolutie kan men niet tegengaan. Nieuwe technologie, nieuwe materialen, nieuwe bedrijven, nieuw consumptiegedrag, nieuwe voedingsgewoonten, nieuwe noden voor de mens van de 21e eeuw. In scholen, ziekenhuizen en bijna alle openbare gebouwen zijn er eet- en drankautomaten te vinden. In warenhuizen en winkels is het hele jaar door alle soorten groenten en fruit te koop, niet meer gebonden aan de seizoenen. Vleeswaren hermetisch verpakt. Drank in plastiek en brik. Werken en verlof zijn bijna even belangrijk geworden in de hedendaagse wereld, dat een dorp is geworden. Verplaatsen is geen voetwerk meer. Maar we hebben terug onze Louis Neefs nodig voor zijn profetische woorden en bede van 50j geleden. Maar in een modern kleedje gestoken: "Youth For Climate" is het nu. Ons klimaat verandert, we warmen op, het ijs smelt en we gaan in onze zeeën verdrinken. Onze ecologische voetafdruk is te groot geworden! Onze fossiele brandstoffen voor verkeer, verlichting, transport, productie van electriciteit en verwarming geven teveel uitlaatgassen en CO2. Tot hiertoe heb ik van de stakende scholieren geen voorstellen gehoord tenzij ik doof zou zijn. Maar de protesterende jeugd wil alle faciliteiten behouden zonder op een verworvenheid in te leveren. Misschien kunnen ook zij, zoals ik, eens een test doen hoe groot hun ecologische voetafdruk is. Net zoals ik zullen ook zij verbaasd zijn van het resultaat. Het WWF doet op internet die testen. Ik dacht dat ik met 1 aarde zou toekomen, maar nee, voor mijn leven heb ik er 2,6 nodig, dat is 4,63 ha. Ik stond toch perplex van het resultaat. Ik heb wel als verontschuldiging dat de test voor de werkende bevolking is. Maar toch zal ik, bij vragen die meer gepast zijn voor een niet actieve bevolkingsgroep, geen 1,6 aardbol minder nodig hebben. Ik moet niet alles in de schoenen van de jeugd schuiven. Ik ben ook schuldig aan de opwarming van de aarde.
Op Canvas begon zondagavond de reeks over de restauratie van "Het Lam Gods" van de gebroeders Van Eyck. Maar er zijn nog 2 uitzendingen, nog eventjes wachten om erover te spreken.
Voor mij is altijd de vraag: waarom is het ene een kunstwerk met "K" en het andere iets gewoons, zoals duizend in een dozijn of kitsch en met kleine "k" geschreven?
De mens heeft zijn leefplaats en zichzelf altijd al willen opvrolijken, versieren, mooier maken, opfleuren, individueler maken. Zelfs in grotten zijn er tekeningen te vinden. De fresco's die men nu nog sporadisch terugvindt tonen dat de mensen iets wilden zien op de muren in hun omgeving. Niet alleen de muren maar de vele grondmozaïeken, beelden, vazen, borden, bekers, amforen, kledij, juwelen, houtsnijwerk, gebruiksvoorwerpen, wandtapijten. Dat alles werd gedaan door ambachtsmannen. Er waren schilders, steenkappers, wevers, zilver-en goudsmeden, meubelmakers, schrijnwerkers, enz. In gilden kon men als jochie een ambacht leren. Dan kon hij zich bekwamen en werken in de ateliers. Ieder atelier of werkplaats had de naam van de volleerde ambachtsman en meestal eigenaar. In zijn naam werden talrijke werken afgeleverd en stond hij klaar voor de volgende opdracht aan te nemen. Opdrachtgevers waren een kerkelijke leider, een rijke burger, een koning, hertog, vorst. Meestal om de muren van gigantische kerken, paleizen, woningen te voorzien van schilderijen, lambriseringen, stucwerk. Tot de Middeleeuwen zijn het bijna allemaal anonieme werken. Wanneer is dan het signatuur gekomen onder al deze werken van één persoon? Het worden individuele werken, met een naam, een reputatie en een hoge kostprijs. De vele ambachtsmannen die meewerkten aan een werk, bestaan dan niet meer. Zij zijn een grote anonieme massa. Niets nieuws onder de zon, zou ik zeggen. De grote kunstenaars, vnl schilders, waren diplomaten geworden, afgezanten van bestuurders, zelfs belangrijke burgers in eigen stad. En toch zijn ze doorheen de geschiedenis opgehemeld, erkend als grote meesters, is hun werk fenomenaal genoemd. Was het toen ook al een beetje "wie kent wie" of "ons kent ons"? Ik ben geen connaisseur, geen kunstkenner, geen deskundoloog, geen expert specialist, geen vakvrouw, geen autoriteit, geen erudiet, geen lettré, geen ingewijde. Allemaal woorden die ik vandaag leerde kennen. Dat om te zeggen dat ik een leek ben. Een kunstwerk, wat het ook mag zijn, benader en bekijk ik gevoelsmatig . Ik vind het mooi of niet. Een kunstwerk hoeft niet noodzakelijk een schilderij te zijn, maar kan alles zijn waaruit vakmanschap naar boven komt en liefde voor zijn of haar materiaal. Nu kunnen we ook van "haar" spreken wat toen niet bestond.
Een goede zin voor kunst: een bewuste creatie, betekenisvol met behulp van vaardigheden en verbeelding. Of zoals Willem Kloos (1859-1938) noteerde: "de meest individuele expressie van de meest individuele emotie". Of ook "l'art pour l'art".
's Morgens nog slaapdronken, snuif ik de frisse lucht op die de rukwinden mij brengen. Ik moet altijd eerst buiten gaan, de hond stelt zijn wetten! Maar toch doet die zuivere lucht deugd. Na een klein uurtje is de hond, gelukkig al aan een rustpauze toe. En dan.....kan ik eindelijk mijn eerste tas heerlijke verse koffie drinken. Liefst zo straf dat ik er een lepeltje in kan rechtzetten. De volgende kopjes mogen gewone goede aftreksels zijn. Mijn dag kan goed beginnen want ik heb nog wat puzzels uit mijn zaterdagkrant niet ingevuld.
Door de storm, door al dat natuurgeweld, dat al enkele weken over onze contreien tekeer gaat, denk ik aan alle mensen die op zee ten onder gaan. In de eerste plaats aan al de vissers, die dag in dag uit, hun leven riskeren om op ons bord lekker gezond voedsel te brengen. Ik bewonder hen!
Er zijn boeken verschenen over hun heldhaftig leven, romans, verhalen, columns. Het meest bekende, eeuwenoude, fictieve werk is dat wel van "Robinson Crusoe" (1719) van Daniel Foe, later zichzelf een "de" aangemeten omdat het beter klonk, Daniel Defoe. Het verhaal: een schipbreukeling, Robinson, die op een onbekend eiland terecht kwam en er een inboorling, Vijdag, ontmoette. Samen hebben ze 28 jaar overleefd! Tot een schip hen opmerkte en Robinson terug naar de bewoonde wereld bracht. Vrijdag verkoos om op zijn eiland te blijven. Hij baseerde zich op het verhaal van een Schotse zeeman, Alexander Selkirk, die gered werd na een verblijf van vier jaar op een onbewoond eiland. Maar bon, het verhaal spreekt nog altijd de verbeeldingskracht van mensen aan. Er is zelfs een tv-programma met die naam. Elke keer moeten ze duizenden mensen teleurstellen die ook willen deelnemen. Dergelijke uitdagingen zijn aan mij niet besteed. Ik zou niet weten hoe ik vuur moet maken, sjorren, voedsel zoeken, laat staan dat ik daarvoor in een boom moet klimmen. Ik herinner me ook een mooi liedje, gebracht en gezongen door "Kinderen voor Kinderen": "Op een onbewoond eiland, loopt niemand voor je neus....." Af en toe hoor je van deze groep nog eens liedjes op de radio, een Nederlands kinderkoor sinds 1980. Maar ik kan voor mezelf een onbewoond eiland maken, afgesloten van de wereld, van de mensen. Het kan goed doen om eens alleen op mezelf terug te vallen. Dan zijn de mensen rondom mij, eens zoveel waard als ik ze terug zie en hoor.
Al de vogeltjes waren deze morgen om 7u30 al aan het fluiten. Ik ben een beetje jaloers dat ze zo vroeg op de dag al aan het fladderen en kwebbelen zijn. Blij met hun nieuwe dag vol verwachtingen. Maar ik zit in mijn jaarlijks dipje. De maand februari is zowat het putje van de winter en de energie is een beetje zoek. Ik voel me ook quantité négligeable. Gelukkig heb ik alle artsen die nodig zijn om me er weer bovenop te helpen, binnen in mij. Dat spaart toch wat kosten uit! Het advies van de doktoren is ieder jaar hetzelfde. Zowel de arts, de psycholoog als de psychiater in mij zeggen: ga naar de bakker, haal 3 pateekes en eet je eens goed ziek met al dat suiker. Je sucurose staat een beetje op een laag peil! Binnenkort is het toch vasten en vliegen de kilo's er weer af. En bedenk; de enige reden waarom je wat dikker mag zijn is dat anders je persoonlijkheid niet in je lichaam zou passen!
Goed advies, ik ben uitgewaaid, heb de buren gesproken, de bakker was vriendelijk en heb terug een monter gemoed gekregen. De hond was ook blij dat hij al de geuren die de wind bracht, kon opsnuiven. Nu ligt hij er nog gelukzalig van, naast mijn voeten, te zuchten van genot.
Ben ik modest? Vandaag moet ik die vraag stellen, er is niets aan te doen. Modest is een naam met toch bijzondere betekenissen. Eerst en vooral is het een Engelse voornaam, die voor de rest ook heel veel gelijklopende betekenissen in het Nederlands heeft. Modest is ingetogen, bescheiden, discreet, eerbaar, zedig, verlegen, gemodereerd, nederig, sober, ootmoedig, matig. Toch zie je een verschil in al die woorden als je ze apart bekijkt. Een lichte nuance. Veel van de eigenchappen hierboven opgenoemd bezit ik wel. Niet allemaal, een beetje geheimzinnigheid en mysterie mag er boven pijltje blijven hangen.
Maar om de datum kunnen we al niet meer heen. Die is speciaal en zal dat nog een tijd blijven zolang het commercieel voldoende rendabel is. Als we niets meer in de winkels kopen zullen we terug zelf gemaakte kaartjes maken als teken van onze liefde. Stilletjes aan schuift er een nieuw feestvarken naar voor. Iemand die gedoemd is om uit de schijnwerpers te blijven. Maar zeker en vast een potentieel commercieel succes kan hebben: Mistressday. De dag vóór de legale verliefdendag, 13 februari. Vandaag zullen de rendez-voushotelletjes wel leeg blijven, maar gisteren zullen ze hun kost wel voor 2 dagen gehaald en verdiend hebben.
Het is ook wel een mooi verhaal dat achter deze 14 februari zit. Valentinus stierf rond 270 n.C.. Keizer Claudius II had waarschijnlijk een wet (nog niet teruggevonden) die bepaalde dat gehuwde mannen geen soldaat mochten zijn. Zij presteerden niet zo goed als de celibatairen. Maar onze dierbare priester, van heinde en verre geroemd om zijn mooie bloemrijke tuin, huwde in het geniept toch deze mannen. Tot Claudius hem met een tweesnijdend zwaard naar de hemel hielp. In 496 besliste paus Gelasium, Valentinus op 14/02 zijn naamdag te geven. Pas vanaf de 14e eeuw, schreef de vader van de Engelse literatuur, Geoffrey Chaucer (1343-1400) een gedicht, dat de viering van Valentijn in gang zette: "want dit was, op St Valentijnsdag, als elke vogel daar, zijn maatje komt kiezen". Ik schrijf ook de oorspronkelijke Engelse tekst, omdat ik die zo mooi vind: "For this was on seynt, Volantynys day, Whan euery bird comyth, There to chese his make".
Aan alle geliefden een mooie, liefdevolle, gezellige avond. Keuze genoeg uit de romcoms die op alle zenders present zijn.
Na de drache nationale, kan ik weer vanuit mijn luie zetel de natuur bewonderen. Niet voor lang, zeggen de weermannen, want Dennis is op komst. Dat klinkt minder bedreigend dan een storm met windkracht 7-8. Ik heb nog genoeg lectuur om zoetjes bezig te zijn. Vanalles om op te zoeken, ik heb er zelf van moeten schaterlachen. Volg me mee naar de zoektocht van een onnozele lach.
Het boek "Little women" van Louisa Mary Alcott is aan zijn 3e verfilming toe. Een boek uit 1860, geschreven ten tijde van de Amerikaanse Burgeroorlog, in Massachusetts. Een gezin van een predikant, zijn vrouw en hun 4 dochters. Vertaald in het Nederlands met "Onder moeders vleugels" als titel. Ik heb dat boek verslonden, maar evenzeer werd het me door de nonnetjes van het internaat uit mijn koffer gehaald omdat het een zedelijke kwotering van IV had. Als beginnende puber werd ik niet in staat geacht het boek te verstaan. Dat zette me op weg om even naar die kwoteringen terug te grijpen. Die werden in de boeken zelfs gedrukt. Het gaat van I-V boekindex, afgeschaft in 1965. Een I, absoluut verboden lectuur, een II, streng voorbehouden lectuur, een III, te ontraden lectuur, een IV voor volwassenen en V, lectuur voor allen ook voor rijpere jeugd vanaf 14-15j. Bij de eerste drie waren de boeken van Marnix Gijsen, Louis Paul Boon. Voor iedereen goed was Aster Berkhof met meer dan 100 boeken. Dan stootte ik op: Reinaert De Vos, herwrocht door Stijn Streuvels zedelijke kwotering IV-V. Herwrochten is toch een woord dat dient opgezocht te worden, nietwaar? Herwrocht is een "hertaling" met veel uitweidingen. "Reinaert de Vos, Uyt het middelnederlandsch in verstaanbaar vlaamsch herschreven door Stijn Streuvels en uitgegeven in 't jaar O.H. M.CM.X" *,opgeluisterd door tekeningen van Gustaaf van de Woestijne. Ik ging verder kijken naar herwrochten en kwam de legende van de Heilige St Servaes tegen. In dat verhaal vertelt men de oudste gekende mop van Nederland, van de scheel kijkende heilige. Ruim 800 jaar geleden opgetekend door Hendrik van Veldeke . Het is te lang om te vertellen. Maar....ik kwam alzo ook de oudste mop ter wereld tegen. 4000j geleden door de Sumeri genoteerd. Een vrije vertaling: wat is er sinds mensengeheugenis nog nooit gebeurd? een jonge vrouw die een scheet laat op de schoot van haar man! Zou dat nu al gebeuren? De Egyptische mop die ook al 3600j meegaat: hoe vermaak je een verveelde farao? Laat een boot vol naakte meiden in visnetten voorbij varen en vraag hem om te gaan vissen! Tot slot, de oudste Britse mop, ongeveer 1000j, is ook een raadseltje: wat hangt er langs het dijbeen van een man dat voortdurend in een gat moet gestoken worden?....een sleutel
Veel van dergelijke plezante weetjes zoek je maar op www.wereldverteldag.nl en www.verhalenbank.nl * in het jaar Onzes Heeren 1910.
Als hondenbezitter en hondenliefhebber kon ik vandaag niet naast de foto van de poedel Siba kijken. Het lieve beestje heeft de fameuze Westminster Dog Show in de V.S. gewonnen. Bijna 3000 deelnemers en hij werd met de eerste en beste prijzen omhangen. Als ik de koningspoedel zo gecoiffeerd zag staan, dacht ik: moest Madame De Pompadour, maitresse van Louis XV nog leven, die zou echt wel jaloers zijn geweest! Om kort te zeggen, ik vind dat een beetje hondenmishandeling. Dergelijk kapsel oogt langs geen kanten natuurlijk. En ocharme dat beestje, dat lijdzaam al die scheer-en kambeurten moet ondergaan om die looks te hebben. Dat is natuurlijk geen eenmalige gebeurtenis voor dat dier. Dag in en dag uit op de kaptafel staan om het, in baasjes ogen, perfecte kapsel aangemeten te krijgen. Een poedel vraagt wat knipbeurten, net zoals mijn waterhond. Maar het knippen moet functioneel zijn, omdat het nodig en nuttig kan zijn voor het dier. Deels zal de hond het leuk vinden voor alle aandacht dat ermee gepaard gaat. Maar ik kan me niet voorstellen dat hij niet liever in de modder zou rollen of achter een bal zou lopen. De baasjes zijn fier op hun hond, ik ook, maar daarom hoeft dergelijk spektakel niet voor een standaard vast te stellen.
Ik bespeurde vandaag ook een lichte onenigheid tussen de pausen. Een 93 jarige Emeritus (ex- mag niet gezegd worden) en een huidige 84 jarige paus. Meer dan leeftijdsverschil alleen! Ook de tegenstelling van afkomst: Europees- Duits versus Zuid Amerikaan- Argentijns. De ene oer-conservatief en de andere lichtjes progressief. Paus Fransiscus had wel oren naar de moeilijke situatie waarin de katholieken zich in het Amazone gebied bevinden nl bijna geen priesters. Hun vraag was, om gehuwde diakens toch priester te wijden en de vrouwen een beetje hoger in de hiërarchie te laten stijgen. De 93jarige Benedictus XVI, bijna blind, kan niet of nauwelijks nog spreken, hoort niet meer, stapt niet meer, heeft een boek geschreven anti gehuwde priesters en anti vrouwen "meer" macht in de Kerk. Grote vraag; wie heeft zijn hand en zijn pen vastgehouden om tegen de huidige paus in te gaan? Is dat dissidentie of een mini querilla in het Vaticaan? Men wijst met een vingertje naar de Guinees, kardinaal Sarah, een beschermer van hetgeen er nu is. Zal wel een vervolg krijgen.
Na de storm is er "klap" met de buren. Bij de vrienden waren leitjes verschoven en al terug hersteld. Ondertussen kijken we rond naar de andere huizen. Er is een nieuwbouw waar de laatste hand gelegd word aan de afwerking van het strooien dak. Terug binnen begin ik uit "My Fair Lady" te zingen dwz ik kan een beetje van toonhoogte veranderen als ik de woorden zeg: "Het Spaanse graan heeft de storm doorstaan....." De biezen van het dak deden me aan deze film denken met Rex Harrison en Audrey Hepburn. De vertaling was van Seth Gaaikema, "spaanse graan" moest op de muziek passen en had geen speciale betekenis. Er was nog een zin van Seth dat een eigen leven is gaan leiden; als het effe kan, ja dan.....
In de naweeën van Ciara zijn er nogal wat ongemakken gekomen. Het is intriest dat ik troebel naar buiten moet kijken ondanks de mooie blauwe lucht. Het zand dat op het strand verdween is aan mijn vensters blijven plakken. Het is guur, koud weer buiten en kan daarom niet met spons en zeemvel te werk gaan. Spijtig om het te zeggen, ik moet wachten op de volgende intense regenbui om terug klaar te zien. Maar regenbuien weten ons land liggen. Een klein beetje geduld hebben. Dan kan ik de schoonheid van de natuur van achter het raam, weer bewonderen. Het is "dikke truiendag" vandaag. Dat komt goed uit. De hond heeft af en toe toch een grasperkje en paaltje van doen. Dan is mijn kledij ook snel in orde om buiten niet te bevriezen tijdens het wachten.
Ik leef niet met hetgeen geweest is of in het verleden, maar af en toe eens terug kijken kan goede herinneringen boven halen. Vandaag las ik een verhaal dat me aan mijn grootvader en vader deed denken, twee verstokte duivenliefhebbers. Een 11jarige Arthur is een van de jongste duivenmelkers in ons land. Hij hoopt met zijn zorgvuldig gekoesterde en zelf opgekweekte duifjes, internationale prijzen te winnen in de duivenwedstrijden. De tekst bracht de "constateur" in herinnering. Die heb ik nog altijd en zelfs de laatste duivenring zit er nog in. Die is niet meer in het duivenlokaal geraakt. Niet alleen aan de duivenklok dacht ik maar ook aan het gazetje "Duifke Lacht". En ja hoor, dat bestaat nog steeds! Een krantje waar we thuis naar uitkeken, niet alleen om de duiveninfo, maar ook om de humor en de plezante verhaaltjes. Wat bracht dat duiven gedoe nog meer in herinnering? Het radioprogramma op zondagmorgen, "inlichtingen voor duivenliefhebbers". Voorgelezen met de warme stemmen, eerst van Wim De Lathouwer en later door Johan Roggen. Het programma is te beluisteren geweest tot 2004. Sindsdien op internet. Maar het bracht ons de weerberichten van exotische oorden. Quièvrain, Noyon, Arras, Blois, Bordeaux, Bourges......en maar wachten tot de duiven "gevallen" waren vooraleer er een activiteit kon plaats vinden. Het liedje, het deuntje dat alles aankondigde was "ik zie zo gere mijn duivenkot". Bobbejaan Schoepen heeft er later tekst opgezet en had er veel succes mee. Wat was er nog aan die duiven; de keven! Ik heb deze morgen me suf gezocht naar dat woord. Het zijn de duivenmanden die gebruikt werden, worden, om de duiven van thuis naar het lokaal te brengen voor transport naar de mooie bestemmingen. Maar ik heb dat woord nergens gevonden, noch in het Vlaams, Nederlands of andere taal. Het zal een plaatselijk woord, een dialect zijn. In het duivenlokaal worden ze geringd en dan in grote bakken op camions naar de losplaatsen gereden. En dan maar wachten op het loslaten, vrijlaten! Want die lieve beestjes zijn gehaast om zo rap mogelijk bij hun duivin te zijn. De beste tijd voor die vlucht, is dan de winnaar. Daarom moet de ring van de poot gehaald worden, in de klok gestoken, waar een mechanisme van tijdopneming zat. Dan terug naar het lokaal met de constateur en maar hopen dat het duifje de snelste van de hoop was voor een prijs te halen. Wat gebeurde er nog zoal rond de duiven? "Jongen" opleiden, dus leren terug naar het kot te komen. Dat was voor mij interessant eens ik met de auto kon rijden. Met een keef met duifjes naar een bestemming rijden en ze dan loslaten! Ik heb op die manier de omgeving en verder leren kennen. En ja, rijden was plezant zeker als kersvers piloot. Ik las dus met plezier over deze jongen, die niet erg tuk is op facebook en andere social media, maar liever zorgt voor zijn beestjes. Ik wens hem veel succes met zijn hobby en veel eerste prijzen.
Ik haat de weerberichten die aan lange termijn voorspellingen doen. De laatste 10 dagen werd Ciara iedere dag een stuk erger voorgesteld dan de dag voordien. Zondag zouden we dus een apocalyps meemaken. Jaren geleden dat er zo een storm over onze contreien gevlogen is en de ravage zou niet te overzien zijn! Zondag was er veel wind aan zee, niet teveel regen. Ik dacht, die komt met vertraging over het kustgebied. Tijdens de nacht. Helemaal onzeker en met veel schrik durfde ik niet in mijn bed te kruipen. Lawaai en hevige windstoten tijdens de donkere periode zijn angstaanjagend. Gewoon omdat ik dan niet direct kan zien wat er buiten aan de hand is. De hond heel onrustig omdat die nog nooit een nacht in mijn nabijheid doorbracht en niet goed wist waar hij moest gaan slapen: in de zetel, onder tafel of in de bench. Gelukkig ging de nacht goed voorbij, mijn pc oefeningen staan al om 4u in de mailbox en de krant is er om 5u30. Maar daarna is er de uitputting. Een nachtje doordoen is wel al heel lang geleden. Recup zal een tijdje duren. Toch was er nog voldoende te beleven vandaag. Springtij met stormwind. Altijd leuk om te zien. Er was bijna geen zandophoping en de golven met witte schuimkoppen gingen goed hoog. Met dergelijk weer krijgt de zee alle kleuren, soms groen, staalblauw als de zon er eventjes doorkomt, en bruin door de zandverplaatsing. Als ik de kleur "groen" zie van het zeewater, denk ik altijd dat we nog een stukje aan de "opaalkust" zijn. Ik heb dat toch maar eens nagekeken. Dat klopt niet . Die "côte opale" gaat tot aan Duinkerken. Maar het blijft mooi om ook hier een groene zee te zien.
En dan begon de moeheid te komen. Maar zie, mijn goede vrienden wisten me weer tot leven te krijgen. Ze zijn dan ook de enigen die weten, als ze "Freddie" roepen, ik klaarwakker ben. Met Freddie als patroonheilige overleven we alles? Tiens, tiens, dacht ik. Heb ik die als heilige ooit gemist? Ik heb gelukkig nog twee missaals liggen. Missaal is een godsdienstig boekje voor de leken. Daar staan alle godsdienstige oefeningen in vermeld zoals de heilige missen en de vespers. De eerste uit 1936 en in 1937 gebruikt door mijn moeder voor haar Plechtige Communie. De tweede was mijn eigen missaal uit 1959 en in 1960 gebruikt voor mijn Plechtige Communie. Alle heiligen die erin vermeld werden, heb ik gecontroleerd, ook de litanieën (aanroeping van alle heiligen, en dan zeggen: bid voor ons). Niks gevonden. Maar ondertussen was ik weer alles aan het lezen over hem en zijn songs weer aan het beluisteren. Ik heb nu ook gelezen dat zanger Luc De Vos, zoals Freddie wilde zijn, met blote bast zingen en de vrouwen aan zijn voeten.
Dan is het nu tijd voor "duolingo". Die hameren er nogal dwingend op, om mijn lessen Engels iedere dag te doen.
Het is niet "Wachten op Godot" van Samuel Beckett (1906-1989) maar wachten op Ciara. En hopelijk zoals in het toneelstuk, Godot niet komt, blijft zij ook weg. Tot hiertoe rijden de trams nog altijd en dat is een gunstig teken. Op Radio 1 hadden ze ook een toepasselijk liedje gevonden om te laten weten wat de dag in petto had; "Riders in the storm" van The Doors. Altijd goed om ouwe getrouwen te horen.
Al verschillende uren is de wind wel aan het gieren terwijl ik dat liever van het lachen zou doen. Dat zou een stuk plezanter zijn dan te wachten op regen, onweer en luchtverplaatsingen van 100km/u. Het is dus binnen blijven en zien of ik een onderwerp vind dat belangrijk genoeg is om mijn dierbare tijd aan te spenderen. En, ja, ja, ik vind zowaar een heel belangrijk item. Een klein artikeltje in de krant Het Nieuwsblad: 39 nieuwe bijensoorten gevonden in de duinbossen in De Haan. Na zovele negatieve berichten over het verdwijnen van de bijen die voor ons leven hier op aarde zorgen, eindelijk een goede mededeling. Daar doe ik mijn pc wel weer voor werken. Ik word verwelkomd door SAPOLL. Nog nooit van gehoord. Het duurde toch even vooraleer ik een goede info vond. "Sauvons nos Pollinisateurs". Ik ken wel "Frans" maar die niet. Het is een grensoverschrijdende organisatie, een actieplan, een samenwerking tussen Frankrijk, Wallonië, Vlaanderen voor het beschermen en bestuderen van wilde "bestuivers" van bloemen en planten. Onze wilde bijen zijn daar een belangrijk onderdeel van. Vandaar het hoezee van Natuurpunt door die vondst. Het was een les biologie die ik moest volgen om al dat bestuiven te verstaan, van stampers en stuifmeelkorrels, gameten, helmkop, stigma en bevruchten. Niet in de volgorde die ik beschrijf, maar ik kan geen les over bestuiving en voortplanting uitwerken.
Ik ben ook weer gelukkig geworden van "de vijf boeken die het leven van.....hebben veranderd, op Vrt.nws. Dit maal van Frieda Van Wijck. Het was lang geleden dat ik nog iets van haar gehoord had, maar met haar boekkeuze heeft ze me plezier gedaan. Behalve "Guust Flater" van André Franquin, zal ik haar selectie wel eens uit de bib gaan halen. "De Caïro-trilogie" van Nagieb Mahfoez. Won als eerste Arabische auteur een Nobelprijs Literatuur in 1988. "Mary Stuart" van Stefan Zweig. Dan zal ik waarschijnlijk mijn Sissi-duits moeten oppoetsen. "Van het westelijk front geen nieuws" van Erich Maria Remarque. Ik heb daar de film van gezien : All Quiet on The Western Front. Misschien het boek toch eens lezen.Tenslotte van Philip Roth, "Het complot tegen Amerika".
Terwijl ik op wind en regen zit te wachten toch een leerijke namiddag gehad. En nu woefje buitenlaten
