Tijd heeft vleugels en geen teugels. Dat stel ik weer eens vast op een zaterdag. De dagen en uren vliegen. De hemel is 's morgens een spektakel. De zon geeft al een rode gloed aan de horizon, maar aan het firmament zijn nog duidelijk Mars, Venus, Neptunus, Mercurius en Uranus waar te nemen. Hopelijk waren het geen simpele sterrekes dat ik zag. Dat is dan een gratis cadeau als ik vroeg opsta en er een wolkenloze koepel boven mij is. Hoera, hoera, hoera, de niet-essentiële winkels mogen openen. De cadeaus met bijhorende kortingen, zullen de deur uitvliegen. Ik ben blij voor al die grossisten. Eindelijk zullen ze een beetje van hun speelgoed, kerstbollen, slingers en kerststallen verlost geraken. Spijtig, ik moet wel op mijn honger blijven zitten. Ik wil alleen een schoon coiffure hebben en de kappers moeten dicht blijven. Maar daarom ga ik nog geen kapsalontoerist worden. Daar doe ik niet aan mee. Het is nu eenmaal zo, c'est la vie. Dan loop ik er maar met witte stekels en krullen rechtdoor bij. Ik zal niet de enige zijn.
Een soeplepel a day keeps a doctor away. Ik dacht dat het artikel over een 'appel' zou gaan want dat is daarvoor de gangbare uitdrukking om ieder kind en volwassene fruit te doen eten. Telkens weer ben ik versteld dat ik weinig weet van gewone dingen. Iets vanzelfsprekend, zoals bv vaseline. De naam alleen al doet me nog zoals een bakvis grinniken samen met mijn vriendinnetjes. We moesten lachen om het woord 'vaseline' niettegenstaande we niet wisten waar het voor diende. We gedroegen ons als 'groten' en toonden dat we al alles van de wereld wisten. Maar in feite ware we onschuldige naïeve schapen die alleen wisten dat ze om dat woord moesten lachen. Ik heb 60jaar gewacht om een woordje uitleg te krijgen over die vetsubstantie. De geschiedenis: Robert Cheesebrough (1837-1933) een scheikundige. Hij had al lampolie uit potvissen gedistilleerd, maar dat was niet rendabel en hij zocht andere bronnen van inkomsten. Hij hoorde van de ontginning van aardolie en was fel geïnteresseerd bij hetgeen aan de boorkoppen bleef hangen. Hij stelde vast dat de arbeiders, ondanks het ruwe werk, zeer zachte handen hadden en ging het product bestuderen. Zo kon hij de vette substantie, een wegwerpproduct van de petroleum, recuperen en het als zalf op de markt brengen. Het afval, de rod wax, petroleumgelei, verpakte hij in een blauw-wit doosje, met zijn logo, dat hij patenteerde. Hij bracht het op de markt als 'Wonder Jelly' met merknaam 'Vaseline'. Een afkorting van het Duitse Wasser, dat hij uitsprak als Vahser, en de Griekse naam voor olie, eleion. Het gebruik was in de eerste plaats voor afdichting van wonden, later als glijmiddel. Tallos zijn de seksgrapjes daarover. Hij hield er ook van iedere dag een soeplepel van dat goedje te nemen voor een lang en gezond leven te hebben. Hij is dan ook 96 jaar geworden. Ik ga dat toch niet proberen.
Als ik 's avonds mijn hoofdje te rusten leg op mijn donshoofdkussen, overloop ik eens de dag en kijk ik naar de dag van morgen. Ik probeer een agenda op te maken van alles wat ik zou moeten doen. Eigenlijk is het simpel, doen wat ik van plan was de voorbije dag te doen en wegens mijn uitstelgedrag er niet van gekomen is. Telkens is er ook weer de vraag die ik stel: wat is morgen mijn gespreksonderwerp in mijn blog? En telkens is er hetzelfde antwoord: ik zie wel wat ik tegenkom en interessant genoeg is om er papier aan vuil te maken. En telkens verschiet ik weer dat er iets op mijn weg komt waar ik meer over wil weten. Iedere dag is er een verwondering, een wetenswaardigheidje. Naast de krant zijn er nog duizend en één dingen die ik bekijk. Niet het sprookje of de vertellingen van 'duizend-en-één-nacht' natuurlijk. Alhoewel dat sprookjes uit het Oosten best volwassen leesvoer zijn. Maar er is zoveel te vinden en te lezen dat de uren voorbij vliegen en het middag is eer ik het in de gaten heb. Vandaag kwam ik Anders Celsius (1701-1744) tegen. Een naam die we iedere dag gebruiken en horen. Ik, en ik niet alleen, wil het getal voor de 'C' kennen. Zeker om practische redenen: een pull meer of minder aandoen, een regenjas of paraplu bij de hand hebben ja dan nee, zuidwester op het hoofd of de haren maar laten waaien in de wind. Een weerbericht is van levensbelang geworden. Wel Anders Höjen werd op deze dag, 319 jaar geleden geboren in Uppsala. Eens hoogleraar in de astronomie, verlatiniseerde hij zijn naam, zoals toen gebruikelijk, naar Celsius. Ik heb zo eens de foto, schilderij, van deze man goed bekeken. Menig vrouwmens zou jaloers worden op zijn mooi gevormde lippen. Lipinjecties, Botox, fillers, met minimale invasieve of niet-invasieve chirurgie, gebeuren nu om vollere lippen te hebben. Veelal soms belachelijk en overdreven en doen de mond op de kwaak van Donald Duck lijken. Gaggelen doen ze gelukkig nog niet, de taal is nog begrijpbaar ondanks de vorm van de lippen. Dus ja, mooie lippen, daarom nog geen mooie man, maar wel een slimme. Alom bekend is zijn celsiustemperatuurschaal uit 1742 geworden, die iedere dag meermaals over de tong gaat. Alleen nam hij 0° als kookpunt en 100° als vriespunt. Maar een jaar na zijn dood, wisselde Carl Linnaeus (1707-1778), om practische redenen, de graden van kook-vriespunt om. Carolus a Linne, Latijnse naam, was een Zweedse arts, plantkundige, zoöloog, geoloog die door zijn werken, Systema naturae (1735) en Species plantarum (1753), een begin gaf voor de wetenschappelijke naamgeving van dieren en planten. Hij werd in de adelstand verheven en noemde zich dan Carl von Linné. Toen had men met een minimum aan studie nog een maximum aan diploma's. Hoeveel studenten zouden daar voor tekenen?
Een apart katern in de krant voor Diego Maradona, verheven tot voetbalgod. Amper 60 jaar geworden, 60 levens geleefd, een 30 tal op een voetbalveld. Voor de rest, alle geneugten en orgiën beleefd. Afkicken, opnames in hersteloorden en eens vrij, terug herbeginnen van voor af aan. Met troetelnamen als El Diez (nr tien op zijn shirt) en Pelusa oftewel Pluisje vanwege zijn haardos, zijn lichtvoetigheid op de pelouse. Wat er ook van zij, in Argentinië werd omwille van zijn overlijden, 3 dagen 'nationale rouw' afgekondigd. Argentinië is dan ook een land dat het voetbal in zijn hart draagt. Ondanks dat er nog een levende Argentijnse 'nr tien' rondloopt en actief is, Lionel Messi, moet die het toch afleggen tegen de flamboyante Diego, die iets te uitbundig omgesprongen heeft met de verboden middelen. In het leven moet je geen engeltje zijn om na de dood een godenstatus te krijgen in de 'volksport' bij uitstek: voetbal. Maar wie ben ik om kritiek te uiten voor de aanbidding van een held van de bal? Ik heb ook een bewondering voor een man die van uitspattingen hield, zoals Freddie Mercury. Zo zijn er nog, die rocktemppels vol met aanhangers kregen op hun begrafenis, niettegenstaande het bengels waren bij leven, bijvoorbeeld André Hazes. Terwijl ze mij altijd voorhielden braaf, gehoorzaam en alles te laten wat niet mocht en mag, zal ik nooit op zo'n hoogte komen en aanbeden worden. Maar ik hou van soberheid niet van feestjes of slemppartijen. Dat zal me in de komende feestdagen weeral goed van pas komen. Geen feestgedruis! Ik heb aan al dat schransen ook geen behoefte of een boodschap. De slogan 'nodig een eenzame uit' heb ik niet bedacht en zal ik nooit uitspreken. Ik voel me niet eenzaam of alleen als anderen vieren. Het feest is een commerciële bezigheid geworden. Het oorspronkelijke feest en betekenis is volledig teloorgegaan. Dat staat dan wel in schril contrast met Thanksgiving in de USA, waar het kleinste kind de betekenis weet van deze feestdag. Iedereen weet waarom er een klaargemaakte kalkoen op tafel komt. Men dankt met een gebed voor de goede oogst en alle zegeningen van het voorbije jaar. Het is een familiefeest gevierd op de 4e donderdag van november. Op vrijdag is er een vrije dag en samen met het daarop volgend weekend, geeft dat de Amerikanen 4 vrije dagen. Wat onthoud men in Europa? Black Friday, een korting koopjesdag. Consumeren, kopen met zgn afslag, uitgeven, spenderen, niet meer en niet minder. Zo wordt in het Oude Continent alle betekenissen van speciale dagen, zaols Kerst, Pasen enz herleid tot een betaalde dag, verlof, geld of consumptie. Dagen zonder betekenis.
Vrienden maak je met het hart, niet met de tong of de vuist. Aldus Evert du Marchie van Voorthuyzen, politicus (1824-1894) maar het is best mogelijk dat het Everard enz. predikant (1901-1986) was, die de woorden sprak. Beiden 'Heer' van ontelbare gemeenten en behorend tot de hoogste West-Europese adel. Maar het is een mooi citaat dat best past in mijn berichtgeving vandaag. Beste vrienden geschiedenisliefhebbers, jullie hebben nog enkele uren de tijd om vlug de taal van Molière bij te spijkeren. Op 'La Une', de tegenhanger van de VRT, is er de documentaire " Les Enfants de la Collaboration" om 20u25. Het is geen reeks zoals we die op de VRT konden volgen. De nazaten van Waalse colloborateurs waren niet geneigd iets te vertellen. Iets meer dan een handvol kinderen werden bereid gevonden om de levensloop van hun voorouders te belichten. De repressie was er dan ook harder dan in Vlaanderen, waar de collaboratie gebeurde 'voor de Vlaamse zaak'. In Wallonië hebben ze geen kapstok gevonden waaraan ze hun houding konden aan hangen of vergoelijken. De belangrijkste gesprekspartner in deze documentaire is dan wel de kleinzoon van Léon Degrelle (1906-1994) stichter van de fascistische beweging Rex, José Antonio De La Rosa Degrelle. Nog altijd in beate bewondering voor zijn opa. Hij sprak vrijuit want in België vertoeft hij niet zoveel. Aan de naam kan je merken dat het een Spanjaard geworden is, want Degrelle verhuisde na de oorlog naar Malaga, waar hij overleed. Het heeft zo moeten zijn en waarschijnlijk ongewild of onbewust: Maurice De Wilde zou vandaag 97 jaar bij leven zijn. Maar in 1998 kwam er een einde aan de beruchte nieuwslezer, onderzoeksjournalist, documentairemaker, televisiemaker bij de toenmalige Openbare Omroep. Ze hebben bij de Franstalige omroep geen tegenhanger gevonden van Maurice De Wilde, die de pieren uit de neus haalde van eenieder die hij kon vinden die, volgens hem, 'laakbaar' gedrag had vertoond in de oorlogsjaren en daarvoor. Het leverde bij tijd en wijlen soms héél gênante geprekken en interviews op. Door zijn harde aanpak van de ondervraagden, getuigen of hoe de mensen genoemd mogen worden die hij voor de camera of microfoon kreeg. Wel was zijn reeks 'De Nieuwe Orde' hét gespreksthema van de dag en door duizenden bekeken en ook geapprecieerd voor de informatie verkregen. Vooral voor degenen die het niet meemaakten en hopelijk nooit moeten meemaken. Oorlog, de uitwassen, verklikken, drijft een wig tussen mensen. Vrienden worden vijanden en wantrouwen beheerst het leven van iedere dag. Al 75 jaar is er peis en vree in onze contreien en laten we dat zo houden. Vechten voor een mening, een godsdienst, een taal of een gelijk halen, moet in gesprekken en debatten kunnen. Niet met wapens en het offeren van mensenlevens. Nu levert iedereen wel een gevecht tegen een onzichtbare vijand. Dat is niet al marcherend en in het gelid met ijzeren discipline, maar op onze gekleurde sneakers zonder schaamte. En avant, marche.
Je hoeft niet alles te weten, het is genoeg te begrijpen. Het citaat van de dag van J Zand. Niet gevonden wie er achter deze naam schuilgaat. Maar dit gezegde past wel bij de belangstelling voor het verdwijnen van Pompeii, niet ver van Napels. Telkens er een speciale ontdekking is in de goed geconserveerde archeologische site van deze stad, haalt ze het wereldnieuws. De vernietiging is van het jaar 79 van onze tijdrekening. Eeuwenlang zat alles onder een dikke laag puin van ettelijke meters. Pas rond 1800 is er interesse en begon men met de eerste zoektochten naar de verdwenen stad. Guiseppe Fiorelli (1823-1896) besefte vrij vlug dat men systematisch en voorzichtig van boven naar beneden moest afgraven om niks te vernietigen van eventuele vondsten. Mensen en dieren werden bedolven maar hun vormen bleven herkenbaar nadat al het organisch materiaal verdwenen was. Daardoor waren er holle ruimtes ontstaan die de archeoloog opvulde met natuurgips uit Parijs. Op die manier zijn er al een 1000 tal mensen en sommige dieren in hun vluchtpoging geconserveerd en zichtbaar gemaakt voor het nageslacht. In 1982 begon men met een onderzoek naar deze dodelijke uitbarsting van de Vesuvius. Vastgesteld werd dat dit in 2 fases gebeurde. Op 24/10 een 'plinische eruptie' (Plinus de Jongere was aanwezig en beschreef de toestand): dodelijke gassen die de eruptie voorafging. Op 25/10 spuwde de vulkaan hete 'gloedwallen' en 'lavakoepels'. Zijnde lava, viskeus lava, gas, rotsen en as die de omgeving verduisterden en de stad bedolven. Door het vinden en blootleggen van dit gebied heeft men het leven van iedere dag in het Romeinse Rijk van die tijd, toch gedeeltelijk, kunnen visualiseren en reconstrueren. Belangrijk voor onze geschiedenislessen.
Nog een paar weetjes tussenin. De technische dienst van de stad Oudenburg heeft tekst en uitleg gegeven bij de verlichte kerstpiemels. Ze maakten in augustus de versiering, een kerstbal op een stok. De controle van de lichtjes gebeurde pas de eerste avond van gebruikname. Iedereen heeft toch meer plezier nu, dan gewoon een verlichte kerstbal op een stok te zien. De tijden zijn zo al saai genoeg. Goed nieuws is er ook van het Agentschap Natuur en Bos. De aanpak van de meeuwenplaag ziet er goed uit. De vogels moet men behouden, ze horen bij de zee. Alleen de broedplaatsen moet men onder controle houden. Dat lukt door hen te misleiden met een plastiek ei.
Ik heb mijn dagklapper geraadpleegd. Mijn almanak van de speciale en memorabele gebeurtenissen van de dag. Het is een R.I.P dag. Een herdenking van Freddie Mercury alias Farrokh Bulsara, geboren in Zanzibar, nu Tanzania, op 05/09/1946, overleden in London op deze dag in 1991. Nu ik zo het geboortejaar eens bekijk, hij zou ook geen jeune premier meer geweest zijn. Hij besefte wel dat er ooit een einde zou komen aan zijn podiumacts. Een zijweg was hij al eens ingeslagen met Montserrat Caballé (1933-2018). Even overweldigend van présence dan zijn carrière als frontman bij Queen. Er zijn genoeg optredens en concerten, video's en clips om vandaag extra te genieten van zijn optredens en songs. Luisteren naar : The great Pretender, Bohemian Rhapsody, Under Pressure, Love of my Live, I want to break Free, en nog honderd andere aanstekelijke songs en beat.
Chagrijn is een raar woord. Als ik het het woord ontleed, komt er in niets tot uiting dat het een slecht humeur weergeeft of zegt dat ik boos ben. Ik zie 'cha' en denk dan aan cha cha, een dans of een caramelkoekje, 'grij' waar de 's'of de 'p' is weggevallen, 'nig' is dan weer een 'j' die ontbreekt om 'nijg'of een 'e' van neig. In al de woorden is er geen synoniem van opwinding die deze jagger heeft, te vinden. Ik maak me druk om bijna gepensioneerde en pas gepensioneerden dokters, profs, politici, die nu protesteren tegen de onheuse behandeling van de senioren. Wel, laat ik het zo zeggen, toen jullie allemaal nog op een beleidsniveau actief waren moesten de Jong Actief Gepensioneerden, niet bij jullie langskomen met discriminerende feiten. Ik was toen volgens jullie bv niet meer mee met facebook, twitter, facetime, tweets, hashtags, skype en alle andere nieuwe communicatiemiddelen. Ik wist ook niet hoe de wereld veranderd was en ineen stak. Ik had geen idee hoe het er op de werkvloer aan toe ging, ik had geen weet van de interactie met baas en collega's, ik ervaarde niet meer het hoge tempo, de stress van werk, enzovoort enzoverder. Dat klopt gedeeltelijk. Ik heb geleerd om 'gewoon' te spreken, face to face, met collega's, bazen, beleidsmakers, familie en vrienden. Ik leerde dat afspraken nagekomen moesten worden. Ik heb geleerd dat engagementen correct moesten nageleefd worden zonder trucs te gebruiken om er onderuit te komen. Ik heb geleerd om een brief te schrijven, al of niet zoals de regels het willen en met en zonder fouten. Ik begrijp nog alle woorden en versta Nederlands, Vlaams en West-Vlaams. Nu sommigen zelf in die groep belanden van de senioren en ze het maatschappelijk en sociaal onderscheid aan den lijve ondervinden, is het met boeken, publicaties en artikelen alle hens aan dek. Nú is het ingrijpen van de overheid noodzakelijk. Weet ook dat jullie nú geen impact meer zullen hebben, jullie tijd is ook voorbij. Het wordt alleen maar erger. Als je zeventig bent en gezond moet je niet zagen en als je zeventig bent en gezond moet je niet klagen. Mijn ervaring van de laatste weken.
Het voornaamste kenmerk van een evenwichtige geest, is het vermogen om zich aan iets vast te hechten en zichzelf als gezelschap te aanvaarden. Woorden van de stoïcijnse filosoof Seneca (5vC-65). Het citaat van de dag. Hij stond voor de innerlijke vrijheid en individuele autonomie. Ik kan me vinden in de woorden van deze moralist zonder dat hij een zedenpreker was. Werd door de wrede keizer Nero verplicht om de gifbeker te drinken. Toch gruwelijke tijden toen, zeker als je niet handelde zoals de baas het wilde. Toch klinkt het ook heden ten dage nog bekend in de oren. Ik wilde zeggen 'zonder gifbeker' uitgerangeerd, maar dat klopt ook niet helemaal. Voorbeelden genoeg hoe tegenstanders met een drankje uitgebonjourd worden.
Mijn compagnon de route heeft zich al met een kauwbeen aan mijn voeten genesteld. Zo begint mijn dag rustig en wel. Mijn ontbijtje is al verorberd en mijn 4e tasje koffie is uitgeschonken. Nu de rest van de gazet bekijken en zien of ik op deze dag nog iets interessants onder ogen krijg. Maar eerst wat ouder nieuws. Niet iedere dag levert de radio memorabele songs, toch niet in de ochtenduren. Het is gewoon 'muziek' in plaats van een Beatle-song uit hun album "With The Beatles". In dat speciale jaar 1963 was er op deze dag, de release van dat album met songs als: All my loving, Roll over Beethoven...en het lied "Please Mr Postman". Dat zouden we in deze tijden moeten zingen. Een beleefd verzoek opdat 'de post' alle bestellingen, pakjes en brieven op tijd zou willen leveren. Maar bij velen is deze dag een kennismaking geweest met moord op een gezagsdrager. Een president, Jack Kennedy (1917-1963), die voor de ogen van de wereld werd neergeschoten in Dallas. Zijn vrouw Jackie (1929-1994), die probeerde uit de wagen te geraken maar terug op de achterbank werd geduwd en het half weggeschoten hoofd van haar man in haar schoot vasthield. De gouverneur van Texas, John Connally (1917-1993) die vooraan in de wagen zat, werd ook geraakt door een 'Magic Bullet' in schouder en dijbeen. De hardheid, harteloosheid en de meedogenloosheid van de politiek werd op die dag geëtaleerd door Lyndon B Johnsson (1908-1973) die de weduwe van de vermoorde president opvoerde bij de presidentiële eedaflegging. Het bebloede roze mantelpakje van Jackie stond symbool voor de tragedie die eraan voorafging. Gewoon als we toen waren om oude kleurloze mannen aan het hoofd van een land of regering te zien staan, nooit een vrouw aan hun zijde, stond iedereen in mateloze bewondering voor dit glamourkoppel. De verafgoding van Jack en Jackie, twee mooie mensen met een formidabele uitstraling kende geen grenzen. Het sprookje van de jeune premier met z'n kunstzinnige dame duurde niet lang genoeg om toen de waarheid achter de facade te achterhalen. Deze dag heeft nog merkwaardige momenten en gebeurtenissen geleverd. In Spanje, werd na de dictatuur van Generaal Franco (1892-1975), bij zijn overlijden terug een koningshuis geïnstalleerd, met Juan Carlos de Borbón en vele namen erachter (°1938) aan het hoofd. De grond is ook deze man te heet onder zijn voeten geworden en heeft een paar jaar geleden wijselijk de kroon aan zijn oudste zoon gegeven. In Duitsland was er in 2005, de verkiezing en benoeming van de 1e vrouwelijke Bondskanselier: Mevr Angela Merkel. Zij heeft Duitsland nog altijd stevig in haar greep.
Een gerontologe, Christel Geerts, schrijft een boek "Meisjes van Vijftig en meer". Ik lees er geen boek meer over. Mijn blog "Een meisje van 1948" en mijn tekstjes, zeggen genoeg en tonen, het beste 'yet to come'. Ik heb daar geen diploma's voor nodig, ik ben ervaringsdeskundige. Want 'geluk' telt 3 essentieële elementen: iets te doen te hebben, iemand om lief te hebben, iets om naar uit te kijken. Aldus Alan Chalmers (°1939) filosoof.
Een vingerknip en de week is voorbij. Ga ik dat ook zeggen van mijn leven: de tijd van mijn leven duurde maar een vingerknip? En toch is er dan in dat kleine lawaaitje van mijn duim en middenvinger heel veel gebeurd voor mezelf en de Blue Dot waarop ik leefde. Ik ga het niet allemaal opnoemen want het is voor de meesten onder de aardbewoners een hele belevenis van begin tot het einde. De grote dingen zijn voor ieder hetzelfde, geboren worden en sterven. En tussenin wordt alles naar persoonlijke smaak ingevuld, toch in onze Westerse samenleving. Het is een ongeziene evolutie dat ik, en iedereen, meemaak. Van nietig celletje naar volledige wasdom en terug naar een nietig celletje in het eindeloze heelal gedurende een handomdraai in de eeuwige tijd. Het is een miezerige dag en daar word ik soms filosofisch en weemoedig van. Dat is niet triestig zijn maar een beetje de beschouwelijke zijde van het leven bekijken en beleven. Dat doe ik meestal op mijn pikkelken terwijl ik geduldig op de weekendkrant zit te wachten. De zeedeining hoor ik altijd en dat is het mooiste geluid, maar verder is alles nog stil rondom mij. Mijn gedachten worden nog niet verstoord gedurende een wijle. En dan zie ik stillekesaan alles wakker worden. Eerst is er de tram die eventjes de stilte doorbreekt, dan de vogels die hun plaats weer opeisen en soms een gevecht voor een tak of electriciteitsdraad uitvoeren, dan een auto van een vroege werker en de eerste wandelaars die hun hond uitlaten. Daartegen is mijn krant gekomen en einde van de bepeinzingen en gewoon terug naar de orde van de dag stappen. Dat is nog 40 dagen tot 2021 en mischien zijn we dan door een prik verlost van dat bolletje met de ontelbare blokfluiten erop vastgepind. Het zou me goed doen om op 01/01 eens al mijn kinderen en kids, broer en schoonzus te zien, dat zou pas een grandioos nieuwjaarsgeschenk zijn. Ik ga maar niet dromen en me met vandaag bezighouden. Het is weer eens geen doodgewone dag te noemen want er zijn verschillende feestelijkheden gepland around the world. Eerst en vooral is het "Hallo-Dag". Bij deze groet ik dus iedereen die mijn blog leest. Verder is er een intense dag "International Survivors of Suicide", hopelijk leven die mensen nu een gelukkig leven. Er is de dag van de "Strijdkrachten", gevierd in Griekenland en Bangladesh. Dag van het Vredesverdrag van Dayton, herdacht in Bosnië en Herzegovina. Een "Dag van waardigheid en Vrijheid" herdacht in Oekreïne. Plezant zal het zeker zijn op het "Olifantenfestival" in Thailand. Natuurlijk is er ook iets te vieren voor de Belgen, maar ook voor de ganse wereld want het is de "Dag van de Televisie". Dus tv-kijken zal de belangrijkste bezigheid zijn bij deze druilige dag. Kijken of er geen film of programma met hemelsblauwe luchten zijn. Zoniet zet ik mijn passe-partout fimpje op "Under the Tuscan Sun". Blauwe luchten, gele zonnebloemen en een romantisch verhaaltje. Meer heeft een mens niet nodig.
Ik heb heel veel goesting om te schrijven. De grote oranje-gele warme bol is al aanwezig maar zelf schijn ik ook. Ik ben het zonnetje in mijn huis! Dat is toch wel straf hé dat ik dat zo kan zeggen. Dat heeft alles te maken met een telefoontje van gisterenavond. Op het einde van een lang gesprek, kwam de afsluiting met de woorden: nu ga ik nog wat in je blog lezen. Toen kwam er een onverwacht groot compliment. Zij en haar vriend vonden dat er soms 'pareltjes' bij waren om te lezen. Hoe dik denk je dat nu mijn nek geworden is en hoe ver ik nu straal? Een geluk dat ik altijd rekbare cols aan mijn hals heb, dan valt het niet op dat hij gezwollen is. Van fierheid, wel te verstaan. Maar ik beloof dat ik niet naast mijn schoenen, sloefen of pantoffels zal lopen, alleen nog meer mijn best doen om dat zo te houden en onderhoudend te schrijven. Een parel, een wonderbaarlijk fenomeen, een rond bolleke, dat zo gewoon geworden is, dat men niet meer stilstaat bij dit kleine wonder van de natuur. Ik wil mezelf er niet mee vergelijken al zou me dat best wel goed uitkomen: een parel blijft lang leven minstens 100 jaar, blijft er mooi uitzien, heeft vele lagen, kan prachtig het licht weerkaatsen en heeft verschillende tinten, versiert vele mensen en maakt ze mooi. Ik zou ook mezelf zoals een parel kunnen omschrijven: ik ben deels gekweekt maar voor de rest ben ik een natuurparel. In de Aziatische en Australische zeeën zoekt men de grote pareloesters, soms ook slakken, die deze juwelen zomaar leveren doordat er een klein vuiltje in hun schelp is binnen geslopen. Al heel lang wordt dit kleinood en sieraad gekoesterd. Op schilderijen van heersers, prinsen, koningen en begoede burgers zijn deze mensen meestal afgebeeld met prachtige sieraden met parels in verwerkt. Maar af en toe duikt dan een eenvoudige meid op met een duur juweel in haar oor zoals "Het meisje met de parel (voorheen 'tulband') van Johannes Vermeer (1632-1675). Te bezichtigen in Het Mauritshuis, Den Haag. Zou het daar blijven hangen? Misschien komt het eens naar de Boerentoren nu die plaats een onderdeel van de Katoen Natie is geworden. Fernand Huts kan nog heel wat aan zijn kunstcollectie toevoegen vooraleer die toren zal volhangen. Het iconische gebouw moet een cultuurtempel worden en vrij toegankelijk voor publiek zijn. Maar mijnheer en mevrouw zullen wel beslissen wat ze ons tonen en hun idee van cultuur aan de modale Belg opleggen. Dat kan zomaar, andere musea vragen entree en bij hem is het gratis. Wat zegt het spreekwoord? Wiens brood men eet, diens woord men spreekt! Dat geld ook voor kunstappreciatie.
Wat ga ik nu doen? Iets wat onlangs door velen terug ontdekt is: puzzelen. Maar niet meer met kartonnen stukjes, maar op pc. Heel plezant, mijn tafel blijft leeg, ik verlies geen stukjes aan een hond die ze opknabbelt of stukjes die in de stofzuiger verdwijnen.
Bijna van mijn stokken geblazen op den dijk. Het is nogal onaangenaam ruw weer, met hevige windvlagen die uit het Westen komen aangewaaid. Alle muizenissen verdwijnen uit mijn hoofd en zijn meegevoerd met de wind naar andere oorden. Het heeft zijn charme, zo'n natuurgeweld. Ik moest nog een prik tegen de griep gaan halen en dan maak ik meteen een ommetje om de zee eens te keuren. Ook eens zien wat er allemaal gebeurt in de rustige periode. Dat bevredigt mijn nieuwsgierigheid. Geen volk meer te bespeuren, de zee en het strand is terug aan de kustbewoners. Maar ook geen restaurants, cafés of andere winkels die open zijn. Alles 'closed', staat op de deuren vermeld. Nu maar hopen dat ik met het vaccin genoeg beschermd ben om alle invasies van virussen te trotseren. Het is de eerste maal in mijn leven dat ik me moet voorzien van antistoffen, voor mijn eigen welzijn.
Vanavond is het de laatste uitzending van 'Vandaag' op VRT, ik ben daar niet rouwig om en zal het zeker niet missen. Hopelijk, ander en beter en minder blits van toon. Het is altijd wel een surplus voor een zender dat er op de minder ernstige kanten van de dag ook eens ingezoomd wordt. Maar met een overvloed aan gasten, zie ik alleen een opdraven van mensen en krijg ik geen extra info. Ik heb geen spijt dat het verdwijnt. Ander en beter op dat uur van de dag. Wel werd er gisteren eens stilgestaan bij het overlijden van een bijzonder figuur. Willy Kuypers. Vandaag een mooie tekst van Pieter Lesaffer en Hannelore Smitz over deze speciale politicus: een Uilenspiegel op sandalen, een romantische flamingant, een wereldverbeteraar en een echt volkse burgemeester. Een goede en rake omschrijving van een 83 jarige, geveld door corona. Hopelijk komt het vaccin spoedig onze richting uit. Is het ook voldoende op punt gesteld, om ons allen te beschermen en te vrijwaren van dit, toch wel agressieve, beestje. Het laat ook weer eens de mecenassen van onze aardbol zien. Soms mensen die donaties geven waar ik nooit zou aan denken zoals een Dolly Parton (°1946). Ze steunde finacieel rijkelijk het onderzoek naar het vaccin. Ze heeft dan ook grote opbrengsten gekregen van veel leuke songs zoals: Jolene, Nine to Five, I Will Always Love You....Voor wie haar niet zou kennen, de levende versie van een Barbiepop: blonde manen, ingerijgde lenden en een grote cup borsten. Maar een stem die er mag wezen met een typische country and westernsound. Ik ga haar liedjes nog eens beluisteren, Nine to Five, om mezelf gelukkig te prijzen dat ik mijn werkuren zelf mag bepalen.
Soms lukt het in één keer om mijn gedachten in een aanvaardbare zin neer te schrijven, soms zijn er ettelijke probeersels en verbeteringen nodig om klaar en duidelijk en bovenal leesbaar te zijn voor anderen. Soms is er een zekere frivoliteit of een spitsvondigheid te vinden in mijn teksten en soms is de teneur ronduit een treurige begankenis van woorden. Mijn capaciteiten als schrijfster zijn dus gelimiteerd en niet standvastig van kwaliteit te noemen, anders had ik er wel mijn beroep van kunnen maken. Woorden zijn mijn lang leven en ik heb nog tijd om mijn kennis van mijn taal te vervolledigen. Nu bekijk ik de acrobatiën van de vogels en ondertussen slaan mijn gedachten weer op hol en moet ik proberen er weer één geheel van te maken. En zie, ik kom uit bij 'pijltje'. Altijd wel via een serieuze omweg natuurlijk, zo gaat dat nu eenmaal. Kronkels vooraleer de goede weg te vinden. Er is in de lezersbrieven nog altijd veel commentaar over de klagende BV's en hun foto's. Maar ook in de stad Oudenburg weten ze over penissen mee te spreken Omdat de gemeente van 9000 zielen krap bij kas zat, besliste het bestuur dat de technische dienst maar voor de kerstverlichting moest instaan. Die mannen/vrouwen hebben met plezier en veel binnenpretjes, de kerstverlichting vorm gegeven. Overdag valt het uitzicht nog mee, rechte forse palen in een overjaarse, grote bloempot. Maar eens dat de lampjes branden !! Het was de bedoeling dat er iedere avond een genre lucifers aangestoken werden, een houtje met een ander kleur topje. Wel, iedereen heeft er het plezier van zijn leven, de stad is precies versierd met verlichte kerstpiemels. De penissen staan er letterlijk te blinken en te schitteren aan de kerk en de belangrijkste straat van de gemeente. Was hun inspiratie te vinden bij de foto's of omwille van hun Romeinse verleden? Who knows. Oudenburg is een oude stad, niet ver van Oostende en net zoals Tongeren ontstaan uit een Romeinse vestiging.De Romeinen gebruikten het fallussymbool om de weg te wijzen naar de hoerenbuurten en bordelen. En wie weg wijzen zegt denkt aan een pijl. Voilà. Een pijl is voor vele dingen dienstig. Het kan gaan om een stok met scherpe punt dat als wapen gebruikt wordt bij 'pijl en boog', een wegwijzer, een plant, meetkundige term, navigatiemiddel, cursor op pc, en zeker en vast ook als attribuut van Amor en Cupido. Er is ook een sterrenbeeld 'Pijl = Sagitta'te vinden in de noordelijke hemelkoepel. Vooral zijn de zwakke sterrekes te vinden in het midden van de driehoek Lier-Arend-Zwaan in de zomer en herfst.
Ik beaam het citaat van de dag niet: wie bejaarde dames een woord van genegenheid schenkt, loopt het gevaar in een grijze dwergpoedel gereïncarneerd te worden. Dat moet een witte, van zand doordrongen, Lagotto Romagnolo zijn. M. Meylemans heb ik nergens terug gevonden en in papieren encyclopediën ga ik niet meer snuffelen, dat is passé. Dit waren de schrijfsels à là mode de la flèche.
Het Vlaamse woord van de dag is 'stoofkarbonade'. Dat zal vandaag dan ook mijn warme maaltijd zijn. Met frieten wel te verstaan. Andere woorden zijn: schep, kabernaa, stoverie, stoofkrabben, stoofleure, en ze klinken allemaal even smakelijk. Het is zodanig lekker beschreven dat ik direct wil beginnen mijn kookpot met ingrediënten op te zetten: rundsvlees in blokjes gesneden, ui, bouillonblokskes en/of bier, eventueel met een 'schel' brood besmeerd met mosterd er bovenop, kruiden, laten sudderen tot de stoofkarbonaden meurg, mörg, gaar zijn. Dat is toch een smakelijk en warm begin van deze natte dag.
Eén van de vier Teletubbies (Patje Onderlijfje, Steve Stunt, den Baard of de Keizer van Oostende en VDB) van weleer en nu Minister van Volksgezondheid belooft, voor eenieder die het wil, een gratis vaccin. Wel, alhoewel hij heel slim en geleerd wil overkomen en dat ook is, is hij toch een ezel die zich twee keer wil stoten aan dezelfde steen: gratis bestaat niet in deze wereld!! De lessen met de gratis bussen van het jaar stillekes, 1997, zijn precies al lang vergeten. Hoe dan ook, verdoken betalen zal de burger er wel voor doen. Een belasting hier of daar, in stilte doorgedrukt, zal ieder van een spuitje corona voorzien. Maar misschien kan hij nog eens ergens een kas met zwart geld vinden en in plaats van te verbranden gebruiken voor het algemene welzijn.
Hoe het slachtoffer zijn? Een radiomaker wil zijn eigen stommiteit op een ander verhalen. Er is, volgens hetgeen ik erover gelezen heb, niemand anders die de foto's gemaakt heeft van de intieme delen van het manneke, dan hijzelf. Zelf je privacy te grabbel gooien, en hoe jij je ook weert in het wijwatervatje, het is eigen schuld dikke bult. Jezelf als slachtoffer bestempelen is een slag in het gezicht van de échte slachtoffers van sexuele delicten, een aanfluiting van het leed dat die 'slachtoffers' meemaken en moesten ondergaan, en er trauma's aan hebben overgehouden. Dus aub, stop met dat onschuldig gezichtje te tonen, interviews te geven over je 'aangedane' leed en een valse deemoed voor te wenden. Jij koos er zelf voor, slachtoffers niet.
Je kan nooit beweren dat Hollanders niet inventief zijn. Een geldmarkt zien in het 'zweet' verkopen van anderen. Als ze al ergens een neus voor hebben is het 'hoe met weinig middelen' toch veel geld verdienen. In ieder geval hebben ze ook hun naam al mee: Zonderwijk. Deze twee broers zochten een paar jaar geleden, in 2015, een gedragen t-shirt om cadeau te doen aan hun vader. Onvindbaar. Zo begonnen ze dan maar zelf die bezweette, stinkende, modderige katoenen bloesjes van wereldvoetbalvedetten op te halen, in samenspraak met de clubs, zodat ze niet in de wasmand zouden komen. De veiling van de pullekes begint al tijdens de match. De opbrengst is voor het team en 21% voor onze geniën. Ondertussen hebben ze al 9 werknemers in dienst, een paar kantoren en de grootste voetbalclubs die mee op de boot sprongen. Schatrijk worden met vuile was!
Alhoewel dat niet-gepensioneerden denken dat bij gepensioneerden alle dagen dezelfde zijn met veel tijd, een stugge routine en dagen die heel gedisciplineerd verlopen, moet ik dat sterk nuanceren. Ieder moment is anders, iedere dag is anders, iedere belevenis is anders. Ik heb bijvoorbeeld meer of minder dan gisteren geslapen (dan heb ik al een ander humeur), een boterhammeke meer opgegeten met lekkere witte chocoladepasta (een koekske minder vandaag), wat sterkere koffie gedronken of een flauw afkooksel en ga zo maar door. Het is warmer of kouder buiten, regen of zonneschijn, rustig of winderig weer. Ook de krant is, god zij dank, iedere dag anders, al was het maar de cartoon van de geniale Marec. Maar vandaag toch weer een specialeke in de gazet. Op 2 blz, drie mooie en toch tegelijkertijd trieste verhalen. De bekendste Antwerpse groep, De Strangers, die in 2017 defintief stopten met zingen en optreden, en steeds met vier op de bühne stonden, nemen afscheid van een van hun leden: Bob Van Stayen(1936-2020) zanger en gitarist. Iedereen heeft genoten en geniet soms nog, van hun parodieën op hitnummers. Hun teksten met licht maatschappijkritische inslag en ondertoon. Wie kan er niet, Schele Vanderlinden, Mijnen Blauwen Geschelpten of Bij de Rijkswacht, zingen? En dat alles werd dikwijls met zacht omfloerste stem, op de radio aangekondigd door Lutgard Simoens (1928-2020) in haar programma's 'Vragen staat Vrij' op zondagavond of 'Platenpoets' op vrijdag. Onmiskenbaar de bekendste coryfee van ons land. In de tijd dat de televisie nog niet zo prominent aanwezig was, waren de zangers, presentatoren en radiostemmen immens populair. De radio was dé bron van amusement en info. Zij heeft het gedaan gekregen om een interview te hebben met Koningin Fabiola, die vrijuit (?) kon spreken over de bosaardbeitjes waar haar echtgenoot zo verzot op was. Beide gekende, bekende en geliefde Vlamingen zijn de 'Styx', de mytholigische rivier die de aarde met de onderwereld verbindt, overgestoken en bij Hades, de Griekse en Latijnse God in het schimmenrijk, terechtgekomen. Beiden zullen zeker in het liefelijke Elysion terechtkomen, in de Elysese Velden, de verblijfplaats van de gelukzaligen. Dus zeker niet naar het gruwelijke Tartaros, het onaangename deel van de onderwereld, het grote treurige rijk onder de aarde. Er is ook nog zoiets als het neutrale Asphodel, een plek zonder hoop, angst of vrees. Wie daarin terecht komt mocht voor de rest van de dagen en tot in de eeuwigheid rondvliegen of lopen als vleermuis. Misschien is dat lot beschoren aan de persoon in het derde verhaal op die pagina: Marie-Antoinette (1755-1793), aartshertogin van Oostenrijk en uitgehuwelijkt op 15 jarige leeftijd aan de Franse dauphin, de latere Lodewijk XVI. Beiden in het vuur van de strijd, de Franse Revolutie, vermoord. Vandaag in het nieuws gekomen doordat één van haar satijnen schoentjes, maatje 36, onder de hamer verkocht werd voor 44.000€. Ik heb er niet op geboden want ik heb schoenenmaat 39. Dat was pijltjes verslaggeving van het nieuws van de dag. Tot morgen.
Jammer, jammer, jammer, driewerf jammer. Ik heb mijn programma van het jaar gemist!! De terugkeer en de intrede van de Sint uit Spanje. Hij had toestemming van de bevoegde minister gekregen om de avondklok te negeren en zijn veilige bubbel uit te breiden met zijn echte en onontbeerlijke helpers. Eerst en vooral Zwarte Piet. Dan zijn paard, een schimmel (geen ziekte, maar een soort paard, zwarte huid en donkere ogen), Slecht-Weer-Vandaag. De rode tabbaard van de Sint komt goed uit tegen de witte vacht van zijn betrouwbare viervoeter. De andere onontbeerlijke mensen van zijn gezelschap zijn de Kapiteins Paelinckx, Verschepen, Droogdockx, de weerman Renaat Van Zon, Raymon en zijn Conchita zorgen voor de aangepaste muziek en het lekkere eten. Tenslotte is er nog Professor Herman Van Den Uytleg die de noodzakelijke verklaringen geeft voor alle handelingen van de Sint en zijn geschiedenis belicht. Het is niet alleen een uitzending voor kleuters en peuters maar ook voor ouderen, die niet vergeten worden in de dubbelzinnige teksten. Ik zal een jaartje moeten wachten. Spijtig.
Vandaag zou Jacques Brel zijn 91e verjaardag gevierd hebben, maar sinds 1978 zijn het anderen die zijn geboortedag herdenken. De zanger lokte soms controverse uit met zijn haat-liefde verhouding met Vlaanderen geuit in zijn chansons. Maar zijn klassiekers stijgen daarboven: Ne me quitte pas (1959), Les Flamands (1959), 'Marieken' (1961),Les Bourgeois (1962), Le Plat Pays (1962), Bruxelles/Brussel (1963) en nog zoveel meer moois.
De Heilige van de dag is tevens de aanzet voor ons 'Feest van de Koning', Leopoldus III van Oostenrijk (1075-1136). Het verhaal. Onze Eerste Leopold vierde dat op 21/07 of de 'Dag van de Eedaflegging' in 1831, en ook op 16/12 zijn verjaardag. Maar zijn eigenzinnige zoon verkoos zijn naamdag als 'Koningsdag' op 15 november te vieren en behield 21/07 als Nationale Feestdag. Ook Albert I was niet tevreden met de dag van zijn oom, en verplaatstte koningsdag naar 26/11, de naamdag van Heilige Albertus van Oberaltaich. Maar Alberts moeder overleed op die dag in 1912 en het werd weer feest de 15e. De Kerk vond, na nog wat strubbelingen, een oplossing door de bij de heiligverklaring van Albert de Grote, in 1931, zijn feestdag toe te voegen aan de dag van Leopold in de Gregoriaanse Kalender. Iedereen tevreden, tot er geen koning meer aanwezig was, wel een Prins, na Wereldoorlog II en het 'Dag van de Dynastie' werd genoemd. Tot 1952, de aanstelling van Boudewijn tot koning van de Belgen, die het terug Koningsdag noemde. In Nederland viert men met toeters en bellen, koekhappen en optochten uitbundig hun koning, hier is dat soberder. Op die dag wordt er in de kerk een Te Deum gezongen in aanwezigheid van gezagsdragers en leden van de koninklijke familie. Spijtig dat we Delphine niet hebben zien opdraven voor haar eerste publieke optreden. Ook gemist!! In de namiddag is er gewoonlijk een zitting in het parlement. Het is de uitgelezen dag om onderscheidingen uit te reiken aan verdienstelijke burgers zoals de Leopoldsorde, Kroonorde, Orde van Leopold II. Onze 'Koningsdag', 'Fête du Roi', 'Festtag des Königs'. Op deze dag is het ook de Feestdag van de Duitstalige Gemeenschap van België.
De tijd vliegt snel, gebruik hem wel. Aldus is de conclusie of de vaststelling dat het weeral zaterdag is. Om maximaal gebruik te maken van de eerste dag van het weekend ben ik exceptioneel vroeg opgestaan, met andere woorden, bijna niet geslapen. Dat mankement van gebrek aan 'ogen toe' zal in de loop van de dag wel ingehaald worden. Vast en zeker zal er niet veel gebeuren vandaag, en zeker al geen lichaamlijke inspanningen. Het regent een beetje en dat is een méér dan een goed excuus om geen wandeling te doen. Grote inspanningen zijn te vermijden de volgende uren. Mijn hondje zal wel protesteren, maar tot nader order ben ik nog altijd degene die de activiteiten in gang zet.
Marta-C-Gonzales, een klassiek geschoolde danseres, ballerina in hart en nieren. Ik ben niet de enige die geïmponeerd en ontroerd was door het zien van de weldaad van muziek op een ziek brein. Ondanks haar ziekte bleven haar armen, handen en vingers, elegant en gracieus bewegen op de muziek van Tsjaikovski. De werkelijke uitbeelding van de 'stervende zwaan'. Maar dan heb je speurneuzen, wijsneuzen en curieuzeneuzen en alle andere neuzen die nog iemand willen onderuit halen, pietluttigheden zoeken, natrappen tot in het graf, het verhaal willen ondermijnen. Ik kan daarop maar één ding zeggen: een ballerina is ze zeker geweest. Zelfs met de beste coaches en kinesisten zou het vroeger en zeker nú, voor mij onmogelijk zo'n sierlijke bewegingen te maken. Tenandere, er is al meermaals gebleken dat muziek een weldadige invloed heeft, herinneringen aan vroeger kan bovenhalen en soms rust brengt in zieke geesten. Reminiscentie is de wetenschappelijke term. Vast staat dat het muzikale geheugen verspreid is over de ganse grijze massa en daarom minder snel aangetast door ziekte.
Maar hoe kan het ook anders dat het gros van de krant weer ingenomen is door Covid-19. Een eindeloos verhaal met een begin in maart 2020 en geen voorziene einddatum ondanks alle hoop op vaccins, handen wassen, bescherming, maskers, bubbels en de 1,5m maatschappij. Ik zal me moeten schikken naar een ander sociaal leven, daar moet ik in ieder geval van uit gaan. Tegen heug en meug, me niet verheugen op een weerzien op 01/01/2021 van de familie. Heel veel jobs zijn er al gesneuveld. Maar deze ziekte creeërt ook werkgelegenheid. Vooral in de hogere regionen en vooral op beleidsniveaus. De Kamercommissie Covid-19 is nog maar eens op zoek naar een bijkomende expert. De Kamerleden hebben nog meer begeleiding nodig om een oordeel te vellen over de aanpak van de crisis bij het uitbreken van de epidemie!!! De grote belastingkas zal alles wel sponseren, m.a.w. jij en ik. Veel gepalaver, veel loze beloften om iedereen rustig te houden. En zoals ik al eens tegen mijn hond 'koest' zeg en 'lig', zo zeggen de ministers van het land en de notabelen van stad en dorp het tegen de bevolking.
Ik heb me al dikwijls afgevraagd hoe de keuze van de songs tot stand komt op de radio. Is dat natte vingerwerk, een pijltje gooien op titels, een thema, een onderwerp, omwille van een persoon? Ik geef er telkens maar mijn eigen draai aan tot ik denk gevonden te hebben waarom er iets gedraaid is op de radio. Het begon vandaag met een mooi lied van Bram Vermeulen (1946-2004), "De Wedstrijd", uit het album 'Vriend en Vijand'. Hij heeft meer mooie liederen en teksten geschreven zoals 'Rode Wijn', 'De Steen'. Nu hoor ik dus 'De Wedstrijd' en denk dat het symbool staat voor het gevecht van mens tegen een virus dat rondwaart over de wereld. Wie gaat de wedstrijd winnen? De farmareuzen doen ook een race tegen de klok om de eerste te zijn om een vaccin op de markt te brengen, te produceren en er geld aan te verdienen. Is dat de bedoelde wedstrijd? Maar dan zag ik: afscheid van André Vermeulen, op pensioenstelling van Mr Eurosong. De familienaam klopt en een schoon liedje is wel gepast voor deze minzame man. Ieder jaar deed hij de verslaggeving van de grootste liedjeswedstrijd ter wereld. Miljoenen mensen wachten, meestal in de maand mei, op het 'Te Deum' van Charpentier (1643-1704), de basis voor de herkenningstune van Eurovisie-uitzendingen. Vanaf 1991 was André onze vaste begeleider van dit liedjescircus. Ieder jaar was hij present om alle artiesten, hun lied en hun land voor te stellen. Zijn keuze vandaag voor Johnny Logan met "What's another year" (1980) en "Hold me now"(1987) en van de Amina met "C'est le dernier qui a parlé qui a raison"(1991) uit dat grote eurovisie repertoire, dragen echt wel mijn goedkeuring. De keuze van zijn radiocollega's voor deze song is gepast.
Een belangrijke vrouw kreeg aan de universiteit van Hasselt, weliswaar online, een eredoctoraat, een doctor honoris causa, uitgereikt: Jane Goodall (°1934). Zet jullie schrap voor haar ...loge titels: antropologe, biologe, ethologe en primatologe. Met de laatste titel heeft ze de meeste bekendheid verworven, de studie van de chimpansee. Ze is ook een bekende milieu-activiste die het volgende zegt: de coronapandemie is onze eigen schuld door de onrespectvolle omgang van de mens met de natuur en de wilde diersoorten. Ik denk dan ook meteen aan de andere bekende dame in dit rijtje is Dian Fossey (1932-1985), een ethologe en mammologe. Ook voor mij een nieuw woord: dat is een wetenschapster, biologe die zoogdieren als onderwerp heeft. Ze werd vermoord teruggevonden in Ruanda, haar onderzoeksterrein. Ze heeft veel documentaires gemaakt maar is vooral bekend door de verfilming (1988) van haar memoires en boek "Gorilla's in The Mist", met een fenomenale Sigourny Weaver in de hoofdrol. Het is inderdaad waar, hoe ouder hoe slimmer men wordt. Een voordeel is: moet niet alles meer onthouden, een druk op de knop en alles wat ik wil weten komt op mijn scherm.
Ons Vlaams heeft een prachtige woordenschat. Stilaan raken we toch onze eigen woorden, dialecten, kwijt aan de Nederlandse benamingen. Spijtig vind ik dat wel. We importeren mensen, namen, dieren, groenten, fruit, vlees, en ook heel veel woorden van allerlei oorsprong. Ons eigen Vlaams komt een beetje in de verdrukking. Daarom is het Vlaamse woordenboek zo'n plezant boekje, maar ook niet alleen daarom. Iedere dag zetten ze ook een woord in de kijker. Vandaag is het: groendienst. Een instelling van openbaar nut om de plantsoenen, parken en aanplantingen van gehucht, dorp of stad in orde te brengen en te houden. Nu is het echt een samenloop van omstandigheden dat ik mijn verhaaltje van heden breng, want het is er een uit mijn verleden. Gisteren kwam ik in Historiek, een artikel over 'Walburga'tegen. Niks speciaals natuurlijk ware het niet dat ik uit de hoofdstad van het zoete Waasland kom en er een Walburgstraat is en een Walburgkasteel met daaraan verbonden een heel mooi park, onderhouden door de groendienst. De beste en mooiste locatie voor allerlei foto's, vooral dan ter gelegenheid van het huwelijk om in de trouwalbum te plakken. Eerst weten welke Walburga haar naam leende aan het kasteel en straat. Oef, niet de heilige uit Historiek. Geen gewijde geschiedenis vandaag. Willem van Waelwijck voegde twee heerlijkheden samen in 1550 en noemde de waterburcht naar zijn echtgenote Walburgis. Het werd vele malen doorverkocht en allerlei ambachten zijn er later in uitgevoerd, zoals een brouwerij. In 1949 werden de gronden onteigend en er werd een publiek park van gemaakt. In 1952 werd het kasteel aangekocht door de stad Sint Niklaas. Een bekende uurwerkmaker, Edgar Heirman (overl 2002), begon in 1934 in zijn atelier in Moerbeke-Waas, aan een astronomisch uurwerk. Met planetarium, gregoriaanse kalender, dierenriem, sterrenwijzer, verschillende uren enz. Bovenaan de klok: 'labor et amor omnia vincunt' zoveel als 'werk en liefde overwinnen alles'. In 1952 was zijn oeuvre klaar en deze klok vond onderdak in het gerestaureerde kasteel van Walburg. Nu mijn jump naar 'toen'. De opening en bezichtiging voor het publiek moest natuurlijk heel feestelijk gebeuren zijn. Het was Koning Boudewijn die op 04/11/1956 de Heirmanklok voor geopend en werkzaam kwam verklaren. En raad eens...... ondergetekende mocht als jong meisje, eigenlijk een kind van 8 jaar, samen met een vriendinneke een bloemenkrans aan de koning geven. Twee onverwachte woorden, die niks met elkaar gemeen hebben, zorgden ervoor dat ik eindelijk weet waarom ik ooit heb staan wachten met nen bloemekee op de koning. Ik heb een foto van die ontmoeting, maar ik heb nooit geweten, wat de koning daar kwam doen. Wat moest een kind nu ook met een klok? De Heirmanklok is in 1977 naar Brugge verhuisd en heeft sinds 2009 een onderkomen gevonden in Wichelen. Misschien gaat ze ooit terug naar haar roots in de stad van de Sint. In Lier heb je ook een klok in de Zimmertoren. Deze toren is genoemd naar Louis Zimmer (1888-1970), een geboren en getogen Lierenaar Ook de moeite om eens te bekijken in de gerestaureerde middeleeuwse Corneliustoren.
Dag 315 van het gezegende corona-jaar 2020, nog 50 hoopvolle dagen om van deze pandemie verlost te geraken en een gezond 2021 te beginnen. Vandaag is het ook de officiële herdenking van het einde van de Eerste Wereldoorlog, die meteen de kiem legde voor Wereldoorlog II. Vandaag zijn er ook veel kindjes die hoopvol opgestaan zijn om wat lekkers en speelgoed te krijgen van Sint Maarten. Maar er komt nog wel een tweede lading met de feestdag van Sint Niklaas. Net zoals de kindjes hebben de meisjes recht op twee speciale dagen in het jaar. De Internationale Meisjesdag, vieren we op 8 maart en in mijn blog van die dag heb ik de feestdag van 11 november al vermeld. Vandaag is het voor de vrouwelijke sekse 'Nationale Vrouwendag'. De vrouwen hebben recht op 4 feestdagen per jaar: Moederdag in mei en op 15 augustus en 2 vrouwendagen om te vieren. Het is nog altijd spijtig dat we niet iedere dag gevierd worden, thuis, in de familie of op het werk. Misogynie is nog altijd alom tegenwoordig: vrouwenhaat, verbaal en non-verbaal misprijzen, onderdrukking, geweldpleging. Zouden we niet de mythische Amazonen kunnen zijn en worden? Legenden uit de klassieke mythologie, die vertelden over de te duchten vrouwen met hun leger, hun krijgers en hun leiders. Beroemd om hun rijkunsten te paard. Ze hadden alles veil om te zegevieren, zelfs het amputeren van de rechterborst, om pijl en boog beter te kunnen hanteren en gebruiken. Maar ik ben niet zeker of dit mythische meiden zijn. In de Middeleeuwen beweerde men dat de Amazonen, ten tijde van Abraham tot aan Alexander de Grote, de stad Ulm (Mesopotamië) bestuurden en te duchten regeerders waren en zich aan misandrie, mannnenhaat, schuldig maakten.Een Spaanse conquistador, Francisco de Orellano (1511-1546), was de eerste Europeaan die de Amazone afvoer. Hij gaf de rivier die naam als eerbetoon aan de vrouwelijke jagers en ruiters, die hij in Peru had ontmoet. Hij kende zijn klassiekers! Wat er ook van zij, de recentste opgravingen in Peru (04/11/2020) spreken van het vinden van 9000 jaar oude skeletten van vrouwelijke jagers met hun jachtattributen. De legenden, waarheid of fictie? België heeft nog maar 1 Amazone gekend, ons aller Sofie Wilmès, die gedurende een jaar ons geleid en begeleid heeft in coronatijden.
Het weekendkatern van de krant had ik bijgehouden voor deze dag. Er werd aan 26 bekende vrouwen gevraagd: als ik een man was geweest, dan........Het viel me op dat alle vrouwen iets anders wilden dan hetgeen ze nú deden, teleurstellend. Behalve één en niet bepaald mijn grootste vriendin te noemen. Karen Damen: ..had ik het erg gevonden geen baby te voelen groeien.
Ontroering hoort ook bij deze dag. De familie van Marta-C-Gonzales postte een video van de vorig jaar overleden ballerina. Zij was jarenlang verbonden aan het New York City Ballet en danstte vele malen het 'Zwanenmeer' met en op muziek van Tsjaikovski. Ze had Alzheimer en vastgekluisterd aan haar stoel. Tot ze via haar koptelefoon haar geliefde muziek hoorde. Op haar manier, met haar middelen, toverde ze het ballet tevoorschijn. Kijken is aangeraden en te vinden op VRT Newsblik.
Dinsdag is zo'n onbestemde dag. The Cure zingt dan ook 'Its Friday I'm in Love','Its friday on my mind', Hun tekst gaat wel over de monday blues en ze geven dinsdag een grijze kleur. In ieder geval is dàt correct. Een donkere triestige kleur binnenshuis, ik krijg mijn rolluiken niet omhoog. Tot ik een goede ziel gevonden heb die zijn armen eens uit de mouwen wil steken om dat euvel te verhelpen, zoek ik andere oorden, zodat ik zonder kaarsen en andere lichten mijn bokes kan vinden. Met 'pinklichtjes' wil ik nog niet zitten, dat is pas voor Kerstmis. Ik heb twee dingen in petto om er boom over op te zetten. Niks spectaculairs natuurlijk, dat zijn mijn gedachten of mijn nieuws nooit. Gewoon een ideetje dat zondag bij me opkwam. Na zovele uren nieuws over The Great President, moest ik plots aan 'Cowboy Henk', de stripreeks van tekenaar Herr Seele en verteller Kamagurka, denken. Onafgebroken gepubliceerd van 1981-2011. De kuif van Cowboy Henk is wel van een ander kaliber, nog imposanter, dan dat van Mr President, maar het is even geel, blond en even speciaal van coupe. Daarbij zijn er nog eens overeenkomsten te bespeuren in de aard van het beestje: soms karakterloos, bizar gedrag, onvoorspelbaar, soms gedraagt hij zich als een naiëf man, rotbedorven door zijn moeder. De wereld rond Cowboy Henk is bijzonder surrealistisch te noemen, wat ook wel van de wereld van de Amerikaan kan gezegd worden. Iedereen maar eens Cowboy Henk bezien en de absurditeiten van het personage eens lezen. Mr President is niet origineel geweest maar heeft de stripreeks wellicht gelezen en bekeken en geënt op zichzelf.
Gisteren las ik op VRT News over het vinden van een aluminiumkokertje door wandelaars in de Elzas, Noord-Oost Frankrijk. Tot 1918 behorend bij Duitsland. Het kokertje bevatte een bericht, geschreven op kalkpapier, door een soldaat van een Pruisisch Infanterieregiment dat onder vuur lag, waarschijnlijk in 1916 of 1910 ( niet goed meer te lezen). Het kokertje zat in die tijden vast aan de poot van een postduif die opgeleid was om dergelijke opdrachten te vervullen. Iedere regiment had zo een aantal postduiven (met een fenomenaal oriëntatievermogen) ter beschikking want velen zijn er afgeschoten en in de pot van de vijand beland vooraleer ze de bestemming konden bereiken. Er zijn legendarische postduiven gekend, zoals 'Cher Ami' in Frankrijk. Twaalf belangrijke berichten heeft ze tijdens W.O. I afgeleverd in de streken rond Verdun.Tot ze op 3/10/1918 beschoten werd. Met een blind oog, een kogel door de borst en 1 poot geamputeerd heeft ze op die dag haar laatste kokertje bezorgd. Ze overleed in 1919. Na de oorlog kreeg ze de 'Dapperheidsonderscheiding' 'Croix de Guerre'. Het beestje werd opgezet en is nog steeds te bewonderen in het 'National Museum of American History' in Washington. Samen met nog een reeks andere heldhaftige dieren zoals de hond 'sergeant Stubby'. In Brussel is er een monument te vinden, waarschijnlijk het enige ter wereld, ter ere van de vliegende soldaten met volgende opschrift: 1914-1918 'Aan de Oorlogsduif' 'Aan de Belgische Duivenliefhebbers voor het Vaderland Gesneuveld' beeldhouwer Victor Voets.
Menig lezer heeft zich misschien al eens afgevraagd hoe ik eruit zie, hoe ik oog. Een beschrijving van mezelf geven is echt wel moeilijk. Zelf durf ik dat niet te vragen en een ander mens durft dat dikwijls niet te geven of uit te spreken. Ik ben tenslotte een al wat oudere dame en zo maar voor de vuist weg zeggen hoe een gepensioneerde mevrouw voor de dag komt, ligt soms gevoelig. De egards voor de leeftijd respecteert men af en toe nog wel. Maar omdat ik een meisje van 1948 ben, dus nog jong, mag er al eens een ludieke vergelijking gemaakt worden. Ik kan dat best smaken en heb er mijn binnenpretjes over. Ik kom dan weer uit bij mijn twee goede vrienden. Die dachten dat het stijlicoon bij uitstek, Karl Lagerfeld (1933-2019) uit de doden herrezen was. Ze zagen iemand in mijn tuin: lopen, springen en elegant met de ballen gooien naar een zogenaamde witte hond. Niet dus, dat was ik. Weliswaar niet zo chique uitgedost als de overleden man, aanbeden door koninginnen, prinsessen en alle rijke vrouwen zonder titel. Hij paradeerde graag in Black and White, chauffeurshandschoentjes aan, sjaaltje rond het dierbare halsje en des lunettes de soleil. De vergelijking gaat dan vooral op, niet voor 'het strak in het pak' kledij, maar voor mijn mooie witte haren, in een paardenstaartje bijeen gehouden De bedekking van mijn nek en keel en de handschoentjes die ik steevast draag tijdens het ballenspel, kloppen ook. En vooral niet te vergeten, de zonnebril. Een onontbeerlijk attribuut van belangrijke mensen. Telkens aangepast aan mijn vestimentaire uitrusting zijnde, meestal, het schitterende betrouwbare koningsblauw of hemelsblauw. Voor alle duidelijkheid, ik heb geen kat, Choupette, genaamd. Ik ben geen kattenvrouw. Maar een ander stijlicoon is op komst. De golfuitrusting! Bij het Wassenbeeldmuseum van Madame Tussauds, is Donald al van zijn klassieke blauwe pak verlost en showt nu zijn golfbroekjes, niet het bananenmodel, dat is démodé. Wel de klassieke tartanruit, echt onontbeerlijk en nodig voor het beoefenen van die sport. Maar alles komt terug in de modewereld. Misschien zien we de ex-president een stick breken om terug over te schakelen op de pofbroeken of de plusfour of de knickerbroeken. Voor een oudere man kan wat losser zittende kledij wel handig zijn. Dàt mag hij de komende 90 dagen nog wel invoeren en uitvoeren, voor de rest blijft hij hopelijk overal af. Ik hou dat in de gaten.
