Ik kijk op maandag naar het 'Kinderziekenhuis Prinses Elisabeth'. Telkens weer ben ik overdonderd door de moed, wilskracht, geduld, aanvaarding van de kleinsten in de samenleving. Telkens weer dat onverzettelijke geloof in kunnen van de geneeskunde, de hoop op genezing en hulp. Telkens weer overkomt me het gevoel dat ik gelukkig mag zijn met gezonde kinderen en kids. Ik vergeet dat af en toe eens. De evolutie van de geneeskunde en heling is onbeschrijfelijk. Voor alle zieke kinderen en bezorgde ouders wens ik uit de grond van mijn hart dat ze verder kunnen dromen. Belangrijk is ook dat die wensen uitkomen, wat ze ook mogen zijn. Voor hen mag Gerard Lenorman (vandaag 76j) zijn liedje dan eens zingen: La Ballade de Gens Heureux, uit 1976. Maar niet alle therapieën en pillekes komen uit een wegsnijden of een doosje. Ik hoorde gisteren de beste beschrijving van een hond: dat is een therapie op 4 poten!. Een hond is voor alles goed, het enige mankement is dat hij niet kan klappen al legt de mijne wel verschillende intonaties in zijn blaffen. Dat heeft hij van mij geleerd, ik spreek ook niet altijd op dezelfde toonhoogte.
Internationale dag van het Veilige Internet. Een dag om de aandacht te vestigen op de 'mogelijkheden' (info voor iedereen, een wereldwijde bibliotheek), maar tegelijkertijd ook de 'moeilijkheden' en de 'gevaren' onder ogen te brengen van het internet. Twee mannen die bij het 'CERN' (een Europese organisatie die fundamenteel onderzoek doen naar 'elementaire deeltjes', kernonderzoek) werkten in 1988, de Brit Tim Berners-Lee en de Belg Robert Cailliau bedachten en zijn de grondleggers van het World Wide Web, www. Het citaat van Brenners-Lee: the web does not just connect machines, it connects people. Een waarheid maar wat een evolutie sindsdien. Van alleen maar gebruikt door wetenschapsmensen is het nu gemeengoed geworden in scholen, gemeenschappen, huishoudens en zoveel meer. Misbruiken zijn er al genoeg gesignaleerd. Het is een fantastisch instrument dat de mensheid heeft gekregen maar oplettendheid is een absolute must om alle misdrijven op te sporen. Een gezegde: ooit als de computers de internetopstand gaan leiden, dan staat het internet aan de spil van de revolutie! Is dat al waar gebleken?
In 2012 was er een koude golf, nu ook in 2021 maar de ergste koude was in 1917 toen gaf de termometer -12,4°C aan. Al maanden wordt er gezegd 'er zijn geen winters meer', en als het dan wintert is het de schuld van de veranderingen in het milieu. Of: vroeger waren er evenveel hittegolven in een jaar als ijskoude periodes en dat evenwicht is verstoord. Mensen het is winter, ik besta vandaag al uit 95% sjaal, kouder moet het absoluut niet worden en ook niet langer duren. Er zijn voor deze tijd toch een paar mooie zinnetjes te vinden. Voor de eenzame vrouwen onder ons: zoek je een man die voor je smelt? maak een sneeuwman! En ook een tongverslikker heb ik in petto: Willem Wever weeft warme witte wollen winter wanten, want warme wolle witte winter wanten, worden warm. Tot morgen
Wil je direct wakker worden? Doe zoals ik en luister naar "The Lion Sleeps Tonight" een lied uit 1939, maar kende het meeste succes door de uitvoering van 'The Tokens' in 1961. Nog niet wakker? Wel ook de song "A Matter of Time" van 'Pearl Jam' frontman, Eddie Vedder, zal de laatste slapertjes uit je ogen wel verdrijven. Al een verlangen naar wat rust na dat muzikaal geweld? Dan wordt je op je wenken bediend door Amatorski met het lied "Come Home" uit 2010. Niet terug in slaap vallen want vandaag is het de 'lach en -geniet'. Naar hartelust genieten van de sneeuwpret en het mooie winterlandschap. Maar laat de ijzige kou, die daar mee gepaard gaat, je glimlach niet bevriezen. Lees het bericht en de up date van het overlegcomité dat me vriendelijk werd toegstuurd door een vriendin: 1) Doodlopende straten en straten die er slecht bijliggen, zullen eerst worden gestrooid. 2) Daarna volgen de essentiële straten. Wanneer dat zal zijn, is nog niet duidelijk, aangezien de nieuwe levering strooizout wat vertraging oploopt. 3) Voor de rest van de straten wordt een strooiplan opgesteld dat begin mei zal klaar zijn! Het is zoals bij de vaccins. Wie en wat is nu essentieel? Uiteindelijk zal men er toe komen om via het alfabet te werken om van alle gezeur vanaf te zijn. Het positieve nieuws is dat er voor alle mensen een sneeuwvakantie in het vooruitzicht is gesteld. Geen kostbare en grote verplaatsingen, geen uithuizigheid, geen kans op besmetting bij de après-ski, alles staat te gebeuren in de eigenste straat. En zoals de krant blokletterde: als wij niet naar de sneeuw mogen, komt de sneeuw wel naar ons!
Buiten 'buiten' kijken is er niet veel te doen deze koude dagen. De hond moppert ook niet, die krult zich liever op mijn voeten om te slapen. Niet dat ik zo'n grote voeten heb, maar hij bolt zichzelf op tot een klein balleke zodat hij op de wreven van mijn voeten past. Mijn nazicht van de lijstjes levert wel mooie namen op die voor mij toch een betekenis hebben. Zoals Jules Verne (1828-1905), Frans auteur, reiziger, en 'vader' van de Science Fiction romans. Verslonden heb ik zijn boeken: "De Reis om de Wereld in 80 Dagen" en " 20.000 mijlen onder Zee". Hij was ook een voorstander van het 'Esperanto'*. Volgens hem was dit de sleutel tot een gemeenschappelijke taal, verloren in Babel. Ik vergeet ook niet filmacteur Jack Lemmon (1925-2001) te vernoemen. Met films als: Some like it hot, Irma la douce, Grumpy old men, The odd couple.....meer dan 60 films staan er op zijn palmares waarvan vele comedies. Een herinnering aan de tv-serie "Rich man, poor man" was de naam van Nick Nolte, vandaag jarig en toen een beginnend acteur. De serie uit 1976 was gebaseerd op het boek van Irwin Shaw (1913-1984) met dezelfde titel en gepubliceerd in 1970. Een reeks die me aan de kijkbuis kluisterde.
*Esperanto: kunsttaal, geïntroduceerd door de Poolse oogarts Lejzer Zamenhof (1859-1917) in 1887. Hij publiceerde toen zjn eerste boek over een internationale taal en ondertekende met het pseudoniem 'Dr Esperanto', of 'iemand die hoopt'. Wilde vereenvoudiging van de meer dan 12 talen die hij sprak.
Een belangrijke dag: de verjaardag van de Belgische Grondwet (1831) waarin werd vastgelegd dat België een parlementaire monarchie is, met scheiding van de 3 machten zijnde: wetgevende, de uitvoerende en de rechterlijke. Er is een pleidooi om onze Grondwet op te nemen in het 'lessenpakket' in de scholen en in 'inburgeringscursussen'. Zéér belangrijk om er kennis van te hebben.
IJskristalletjes en sneeuwvlokjes, daarom moest ik de hond met harde, doch liefdevolle, hand buiten zetten. De kussentjes onder zijn poten hebben het niet graag koud. Voor de rest begint mijn dag met een sober doch lekker ontbijt: straffe koffie om mijn sneetjes brood, royaal met boerenboter besmeerd, te soppedoppen. Als voorbereiding op de vervolgserie van de 'grote verleiders/sters' luister ik naar Juliette Gréco (1927-2020) "Parlez-moi d'Amour". Deze week is de journalist aanbeland bij de eerste latin lover van het witte doek: Rudolf Valentino ( 1895-1926) een ingekorte naam. Een arme Italiaanse immigrant, die vooral tuinwerk deed om te overleven. Dan ober, gigolo en tangokunstenaar werd, in de bekende theesalons van New York. Na een huwelijksdrama bij zijn werkgever, vluchtte hij naar Los Angeles om er zijn geluk te beproeven bij de nieuwste kunstvorm: de film. Hij werd een fenomeen. Zijn met brillantine gecoiffeerde strak naar achter gekamde haren, omgaf een nietszeggend, expressieloos egaal gezicht met een beetje vrouwelijke trekjes. Vooral dan zijn 'bedroom eyes' gaven hem een verlegen, naar liefde smachtend waters-diepe-grondentype te zijn. Allemaal woorden van de reporter die hem blijkbaar ontmoet heeft en voor zijn charmes kon vallen. Evenals de duizenden vrouwen die in zwijm vielen als de schoonheid passeerde. Valentino toonde een nieuw soort man, niet de stoere bink maar een vent die graag juwelen had, een dandy en zijn 'pink powder stuffs' bij de hand had. Het poederdoosje met donsje om zijn macquillage bij te werken. Helaas was hem geen lang leven beschoren. Hij overleefde een blindedarmoperatie niet.
Ik wil mijn dag eens besteden aan 'niks'. Niet zomaar 'lui' zijn. Nee, de 'kunst' van het 'niets' proberen toepassen. Eerst uitmaken wat het 'niets' omvat. Ik moet blijven ademen, mijn hart moet blijven kloppen en alle organen moeten blijven werken. Dat is al een inspanning. Verstand op nul zetten, zelfs op automatische piloot alles afhaspelen, vraagt nog enig denkwerk. Wakker worden, opstaan, eten, allemaal activiteiten die nodig zijn en het 'werkelijke niets' al in eerste instantie ondermijnen. Basishandelingen blijven zeker bestaan in het 'niets'. Want weet wel, ik wil leven en zo lang mogelijk levend blijven. Het is een techniek en kunde die niet zomaar op 1-2-3 geleerd is. Er is geen handleiding, geen cursus, geen prof die me wegwijs kan maken. Het is allemaal zelf te ontdekken hoe ik daaraan moet beginnen en hoe te doen. Niets doen met heel mijn 'zijn' is dus echt niet gemakkelijk. Want wat wordt er eigenlijk onder 'niets doen' of 'het niks' begrepen? Slapen? Misschien, maar dat is toch ook geen leven, zich van niets bewust zijn! Denkwerk genoeg! Mijn voornemen om op deze winterdag 'niks te doen' is naar de vaantjes.
Na een nacht vol lawaaierige regenbuien ben ik, wat later dan gewoonlijk, toch uitgeslapen wakker geworden. De radio bracht weer een leuk aangepast en simpel deuntje uit 1963, "En écoutant la pluie" van Sylvie Vartan, eens een groot idool in Frankrijk. Een cover, zoals zovele van haar succesvolle liedjes. Ik hoor toch liever de versie van Rob de Nijs, ook uit 1963, "Ritme van de Regen". Weliswaar ook een cover van "Rhythm of The Rain" van 'The Cascades' uit 1962. Het was een geliefde song destijds en gezongen in vele talen. Gelukkig is het liedje deze morgen niet van toepassing en schijnt het zonnetje.
Vandaag een internationale dag die in de maatschappij van de 21e eeuw niet meer zou mogen bestaan: Internationale dag tegen Vrouwenbesnijdenis. Door de VN en UNICEF zijn er sinds 2000 sensibiliseringscampagnes aan de gang om deze praktijken, door educatie, in meer aanvaardbare, minder pijnlijke, minder vernederende rituelen om te bouwen. De besnijdenis van vrouwen, om de zgn mannelijke overblijfselen als clitoris, te verwijderen is vastgeroest in sommige Afrikaanse, Aziatische en Midden-Oosterse leefgemeenschappen en culturen. De verminking, de aantastasting van de lichaamlijke integriteit, is in sommige bevolkingsgemeenschappen heel moeilijk om te buigen naar andere minder pijnlijke vormen om de overgang van meisje naar vrouw te vieren. Komt daarbij dat het allemaal in achteraf kamertjes gebeurt door vrouwen de zogenaamde 'exciseuses'. Dikwijls gebruikmakend van rituele voorwerpen, onhygiënsich materiaal, met dikwijls desastreuze gevolgen voor het kind. Op basis van onderzoeken en bevragingen door de UN-gezanten, want cijfers zijn er officieel niet gezien het stiekeme van de ingreep, denkt men dat er een 200 mlj vrouwen deze 'ceremonie' moesten ondergaan en dat het ieder jaar zo'n 4,1 miljoen meisjes te wachten staat variërend van pasgeborenen tot puberteitleeftijd. Alleen al door over dit onderwerp eens wat uitgebreider te lezen, kreeg ik de kriebels en kippenvel. Ik kan maar 1 ding zeggen: gelukkig zijn de initiatierituelen in ons land, afhankelijk van godsdient of vrijzinnig zijn, momenten van feestvieren (communie- of lentefeest) en geen pijnlijke ingrepen.
Captain Von Trapp, is niet meer. Er zijn er naturlijk twee. De echte, Georg von Trapp (1880-1947) en de acteur die zijn geromantiseerde leven speelde: Christopher Plummer (1929-2021). De kapitein- vader die een zachte vrouw als Maria nodig had om zijn kroost een goede opvoeding te geven. De films uit 1956-57 (zie 12/01) en 1963 waren gebaseerd op het boek van Maria Kutchera (1905-1987) "Vom Kloster zum Weiterfolg"/ The story of the Trapp Family singers. Maar Christopher Plummer was niet alleen captain. Voor mij is hij ook bijgebleven als de aartsbisschop/kardinaal Vittorio di Contini-Verchese (die naam moest ik terug opzoeken) in de romantische reeks: De Doornvogels-The Thornbirds. Meer romantiek en dramatiek is er niet te vinden. Ik vond dat Plummer in al zijn film-en tv-rollen zo'n klein cynisch trekje om de mond had, het niet au sérieux nemen van degene die hij speelde. Maar voor de rest was het een prachtige vent om naar te kijken. Dat mag ik ook al eens schrijven.
Een troostende spreuk: Is februari nat en koel, dan is juli heet en zwoel. Is februari kil en nat, geeft dat veel koren in het vat! En dat koren geeft mijn dagelijks brood, zonder kan ik niet leven. Ik heb van de nood een deugd gemaakt en samen met de hond, de auto ook een uitstapje gegund. Iedereen content. Gemakkelijk was dat wel, dan kon ik meteen ook eens een tompouce en een appeltaartje meebrengen. Niettegenstaande het vandaag 'nutelladag' is, smeer ik nooit die hazelnootpasta op mijn bokes. Dan smaken de bovengenoemde pateekes mij een stuk beter. Het is een dag ontstaan op de sociale media en het internet. Ik doe liever mee aan de 15e 'nationale warme truiendag'. Ik draag sowieso al graag truien en zeker 'coltruien. Mijn nekske en keeltje hebben het graag warm. Ik verkies de pulls die gemaakt zijn met een draad van het schaap boven de draden afkomstig van een nevenproduct van olie. Dierenwarmte omarmt me beter dan die koude synthetische draden. Af en toe heb ik dan wel eens een malheur in mijn wasmachine, maar ik neem dat er graag bij. En spijtig genoeg hebben we de dieren niet alleen nodig om op te eten of ons warm te houden met hun krullekes, pels of vel, ze worden ook veel gebruikt voor testen op uit te voeren. Voor medicijnen, ziektes, behandelingen, schoonheidsproducten, enz. moeten ze voor de mensheid ook klaarstaan, zonder dat ze er 1 woord over kunnen zeggen of aan ontsnappen. Ik spreek me niet uit vóór of tegen proefdieren. Ik kan geen mensenleed zien maar evenmin dierenleed. Behalve een vlieg of mug doodmeppen ben ik voorstander van leven en laten leven. Neuroloog Pierre Vanderhaeghen kreeg de de "Prijs Generet naar onderzoek zeldzame ziekten". Eén miljoen euro voor de ontwikkeling van nieuwe onderzoeksmethoden bij hersenziekten vb Alzheimer. Zijn stelling: eerst begrijpen hoe onze gezonde hersen-en zenuwcellen werken vooraleer men de mutatie naar zieke cellen kan verstaan. Voor een correct beeld is een studie van levende cellen nodig. Zijn nieuwe methode en succesvol gelukt: gezonde (en later zieke) menselijke hersencellen transplanteren in het muizenbrein. De muisjes zijn nu al clevere diertjes misschien gaan ze wel de genialiteit tegemoet met onze cellen. Ik hoop in ieder geval dat er een resultaat zal uitkomen om al de Alzheimer patiënten te helpen of de ziekte te voorkomen. Dan zal ik de muisjes geen proefkonijnen meer noemen.
Nog een beetje leesnieuws. Paul Jacobs, een leeftijdsgenoot en eertijds een succesvol tv-en radioproducent (Het Vermoeden, de Taalstrijd, De Rechtvaardige Rechters...) heeft een nieuw boek geschreven: De Agatha Christie-kenner. Dat zal ik niet aan me laten vorbijgaan. Hij is onder mijn radar gebleven want het is al zijn 11e thriller. Dus hoog tijd dat ik me eens ga verdiepen in zijn oeuvre.
Zegswijzen die op ervaringen van eeuwen zijn gestoeld om af te sluiten: Is februari te warm, veel planten worden arm. Is februari guur en koud, meestal een zomer waar men van houdt.
Mijn dag begint altijd goed als ik zo eens een ouwe getrouwe hoor op de radio. Er zijn veel zangers en zangeressen waarvan ik sommige liederen heel graag eens hoor maar daarom niet de vinyl, cassette of cd in mijn bezit heb. Daarom vind ik radio 1 's morgens zo'n leuke zender. Naast de info, nieuws en weerbericht, brengen ze toch regelmatig eens een song waarvan ik blij ben dat eens terug te horen. Nostalgie hoeft voor mij niet een ganse dag, liever af en toe zo'n aangename verrassing. Vandaag Sam Cooke(1930-1964), soul muzikant en R&B, burgerrechtenactivist. Zeker gekend van "Wonderful World" maar vandaag over de mannen die werken met de kettingen aan, "That's the sound of the men working on the chain gang". Toch verleden tijd hoop ik, maar nog altijd is er een beweging als 'black lives matters' nodig in de wereld. In de wereld is er ook de jaarlijkse aandacht voor kanker, Wereldkankerdag. Men zou vergeten dat kanker samen met hart-en vaatziekten de grootste doodsoorzaken zijn. In principe is deze kwaal te genezen. Van hartziekten kan dat niet altijd gezegd worden, omdat het dikwijls kan samengaan met leeftijd. Zelfs in tijden van pandemiën is er aandacht nodig voor de diagnose en goede behandeling van deze ziektes. En in behandeling zijn ook de Belgen straf als ik de titel in de krant mag geloven: IJzersterk in toverdrank!! Naast het 'gouden vocht' geprepareerd in een 278 brouwerijen, produceren we in ons land, met een tiental farmaceutische firma's, ook de hoognodige vaccins tegen de covid 19. Verbazend is het dan wel dat we als burgers van dit land, niet direct de vruchten van plukken. Ze komen naar ons toe via omwegen denk ik. Eerst naar het buitenland per vliegtuig en dan in de lange files van auto's tot bij de Belgen. Enfin, ze komen. Ik zal het daar maar op houden en me ondertussen wel bezighouden met het proberen oplossen van de problemen met mijn mail. Dat houdt me nu al dagen bezig. Via omwegen moet ik nu aan mijn 'taalmails' komen, en nog vele andere die gewoonlijk in mijn box te vinden zijn en er nu niet meer toekomen. Alle cookies ingesteld maar nog geen brief ontvangen. Echt een bezigheid voor regenweer, dus niet voor vandaag want de zon schijnt. Ik moet dubbele portie speeltijd voor de hond inbouwen, want met de bal spelen zat er gisteren met dat strontweer niet in.
Zojuist verscheen er een zeer droef nieuws. Kris De Bruyne is overleden, 70 jaar. Zanger van onvergetelijke liederen als "De Peulschil" "De onverbiddelijke Zoener",nog niet zolang geleden vermeld evenals "Lieve Jacoba""Lydia d'Ile d'Yeu" "Ballerina's". Teveel om al zijn mooie liedjes op te noemen. Van hem heb ik wel cd's om regelmatig eens te beluisteren. Zijn repertoire is te mooi om niet in mijn bezit te hebben. Ik kan maar één ding zeggen: dank je wel voor je mooie muziek, mooie teksten en mooie niet al te perfecte stem zoals ik het graag hoor.
"Niet elke dag zal misschien even goed zijn, maar er zit wel iets goeds in iedere dag". Vandaag is dat 'goede' niet afkomstig van het regenwater maar van een verjaardag binnen de familiekring. Die zal wel duchtig gevierd worden binnen hun bubbel van '6'. Er zal taart zijn, cake en allerhande zelf gemaakte lekkernijen zullen op tafel komen. Smakelijk. Je krijgt van mij, nog 'vele, vele, vele, vele jaren in goede gezondheid.
Nadat ik gisteren al die camions met het opschrift 'Sputnik V' zag passeren op teevee, was de toenmalige Sovjet-Unie weer heel dichtbij. Wat de juiste betekenis is van 'Spoetnik' laat ik in het midden. Het betekent volgens de Russen 'satelliet', in het Westen was het 'reisgenoot'. In ieder geval was er in de USSR een ruimteprogramma opgesteld toen Nikita Chroesjtsjov (1894-1971), Partijleider, werd bij het overlijden van Jozef Stalin (18578-1953). De eerste successen waren voor de Russen. De Spoetnik 1 (okt 1957), nr 2(nov 1957) waren wat men noemt, tot algemene tevredenheid gelanceerd en in een baan rond de aarde geschoten. In nr 2, deed men het experiment, om voor de eerste maal in de mensheid, een levend wezen in de ruimte te brengen, de hond Laika. Met een gigantische show en de truuk van de verwisseling, kwam er bij de landing een levend hondje tevoorschijn uit de capsule. Na wat meer openheid in Rusland was de waarheid dat de hond een 7-tal uren nog geleefd had, gestorven door de hitte en de stress. Sommigen zeggen ook door vergiftigde voeding. De lancering van nr 3 was een groot debâcle. De wedloop om de ruimte te beheersen, was ingezet en niet meer te stoppen. De naam Spoetnik lag toen op ieders lippen, vooral in de muziekwereld met de vele instrumentale bands die als paddestoelen uit de grond schoten en soms heel succesvol waren zoals de Zweeds rockgroep 'the Spotnicks' met als bekendste hit "Amapola" (1963), de Kempense groep The Spoetniks' met als beste nummer "Resmordiente"(1964). De hond "Laika" (1988) werd dan weer bezongen door de Spaanse groep 'Mecano'. Altijd het beluisteren waard deze groep, ze hebben zeer mooie Spaanse liederen. Elton John bezong dan weer zijn "Nikita" een Oost-Duitse grensbewaakster. De Partijleider van toen was ook een specialeke. Volgens de enen was Nikita een charmante, charismatische man, volgens de anderen een platvloerse boer met kinderlijk gedrag. Bij het oneens zijn met een spreker zorgde hij voor luidruchige onderbrekingen of met de schoen op het spreekgestoelte slagen zoals in 1960 in de VN. Wat heeft Laika met mij en mijn broer te maken? De hond die toen in ons huisgezin kwam, 1958, kreeg de naam van de astro-dog. Hij zag er hetzelfde uit als zijn ruimtegenoot, wit met roeste vlekken, maar een stuk kleiner. Het was mijn lievelingske en dat ontlokte mijn broer de woorden: ge ziet die hond liever dan mij! Tot op de dag van vandaag kan ik de woorden van dat kleine ventje niet vergeten, toen hij ook in mijn bed wilde kruipen. Maar de hond lag er al en dus ik 'nee'.
Ik zal vandaag geen pannekoeken bakken, ik heb dat gisteren al gedaan. Ik had extra suiker nodig om mijn ontgoocheling weg te werken. Uitstel van de dakwerken door het regenweer! Ondertussen moet ik onder en over metalen buizen kruipen of springen. Ergernis is verteld en uitgeschreven, voilà. Er zit niets anders op dan te wachten op drogere tijden. Zelfs het KMI heeft vastgesteld dat onze watervoorraad stilaan op peil komt. Het is niet alleen Lichtmis maar ook 'Wereldwaterlandendag'. Ik vergeet soms dat meer dan 1/4 van alle land onder zeeniveau ligt. Niet alleen de Lage Landen, tel daar ook moerassen, waterlanden bij. Die laatsten leveren wel vies modderig water, insecten, irritaties, stank, maar zijn echt wel nodig voor ons fragiel ecosysteem. Ik dacht vandaag eens wat meer over deze maand te zoeken. Een 'sprokkelmaand' genoemd, de laatste takjes naar huis brengen om het vuur gaande te houden. Genoemd naar een god uit de oude Romeinse religie, Februus, de zuiveringsgod. Waarschijnlijk dan overgeslagen naar Febris, godin in de Romeinse mythologie, godin van de koorts, dat ook als zuiverend kan beschouwd worden. Als het binnenweer is, blijf ik klikken tot ik iets vind dat voor mij toch een nieuw venster op het verleden opent. We gebruiken sinds 1582 de gregoriaanse kalender.Tot de mannen van de Franse Revolutie al het christelijke verdreven en hun eigen kalender introduceerden, uitgedokterd door Charles-Gilbert Romme en Fabre d'Eglantier en al het oude in de prullenmand gooiden. Grote eigenwaan van de revolutinairen, die de jaren met Romeinse cijfers aanduiden, 10 maanden met naam, 3x 10 dagen met naam per seizoen en per maand, dagen van 10 uren, met daarin 100 min voor een uur en 100 seconden per minuut. Principe van vereenvoudiging en decimale getallen gebruiken voor alles. Deze jacobijnse jaartelling begon op 22 september 1792 en hield stand tot 31 december 1805. In de revolutionaire kalender is 02/02/2021: jaar, CCXXIX (229), Pluviôse of de regenmaand, decade II (week 2), du Quintidi ( dag 5) genaamd 'avelinier' of hazelaar. De dagen die overbleven 5 of 6, werden sanscullotides, volksfeestdagen genoemd en vrij te besteden. Het uur omrekenen is moeilijker. Ik heb wel een voorbeeldje gevonden: 15u46 min 33sec is bij de revolutionairen 6u22m15s. Er was ook een uurwerk met deze decimale getallen. Voorgoed verdwenen in de annalen van de geschiedenis? Niet helemaal. De wereld heeft er het "Si" stelsel aan overgehouden, 'Système Internationale d'Unité'. Dat is het metriek stelsel voor uniforme internationale standaardeenheden zoals, afstand, gewicht, massa, snelheid, temperatuur. Alles in decimale getallen uitgedrukt. Op die manier zijn gegevens heel gemakkelijk uit te wisselen en algemeen erkent en ingevoerd op 11 oktober 1960 (weg met een pond boter, een ons, een el). Van thuisamusement gesproken! Je mag me aan de leugendetector leggen en zal zien dat het allemaal waar is wat ik schrijf. Dat instrument werd trouwens op deze dag in 1935 getest door Leonarde Keeler (1903-1949) in Wisconsin, een politieagent. Ik heb ook aan mijn scheikundeleraar gedacht, de uren besteed aan het 'periodiek systeem'. Dit werd op punt gesteld door Dmitri Mendelejev (1834-1907) een Russisch scheikundige. Maar Simon Carmiggelt (1913-1987) schrijft: Dansen is de verticale uiting van een horizontaal verlangen. Geen uitleg bij nodig
Hey flappies, een groet die ik geleerd heb van Jonatan Medart, TikTokker en winnaar van de Gouden K. Bezitter, sinds vorige week, van de 1e 'Jamie', een prijs voor online talent. Een 'Vlaamse online video award'. Waarom ze de paarse trofee nog 'Vlaams' noemen is me een raadsel, als al die Engelse woorden er op volgen. Maar soit, ik compenseer dat dan maar met een Franse uitdrukking, want den Jonatan gebruikt ook nog een Nederlands stopwoord: jeetjemina. Het taalgebruik van de jeugd 'moet' en 'is' internationaal geworden. Vandaar ook dat Jan Terlouw als jeugdschrijver zijn pen opzij gelegd heeft. De woorden van de 89 jarige: ik sta met mijn leeftijd te vèr af van de jeugd, ik ken de kinderen van nu niet meer! Prachtige boeken heeft deze politicus geschreven o.a. "Koning van Katoren"(1971) en "Oorlogswinter"(1972). In navolging van Frank of Sabine, heb ik mijn blog van de voorbije maand eens bekeken. Verbazend veel regen en veel geschiedenis. Aan de regen is er niet veel te doen, en toch is dat bepalend voor mijn activiteiten en die van de hond. Aan historiek, tja, een mens moet keuzes maken over zijn onderwerpen. Ik wil afwijken van het nieuws dat zichzelf iedere dag tot ten treure toe herhaald: corona, flacons, vaccinatie, virologen, psychologen, politicologen en al wat ik aan specialisaties het laatste jaar leerde kennen. De vraag is ook: is het 'echt waar' nieuws of 'fake'? Ik wil ook niet aan de ganse polemiek deelnemen van wie er gelijk heeft bij wel of niet leveringen, wie prioritair is, en al hetgeen wat deze pandemie met zich meebrengt. Dan biedt geschiedenis het voordeel dat alles na jaren toch voor 90% is uitgeklaard en dat mijn schrijfsels geen leugens zijn. Ik kan natuurlijk ook het nieuwe slakje van 3mm vernoemen, gevonden in Borneo of in Nieuw Zeeland, naargelang de bron die ik lees. De naam is een goede oefening voor de mond en tong: opacuincola gretathunbergae, rapper gezegd is 'slakje Greta'. Ik kan me ook afvragen of Anuna eieren voor haar geld kiest en het milieu laat voor wat het is en liever stagiaire is in het Europese Parlement. Ik kan me ook afvragen of de gebreide wanten van Bernie Sanders, gedragen op 20/01/2021, nu de nieuwste modetrends zijn? Ik kan me ook afvragen of de Kardashians werkelijk gaan stoppen met de realityreeks die hen wereldberoemd en schatrijk maakte? Zovele vragen op een dag dat er niets te melden valt. Het citaat van Kadé Bruin maakt het duidelijk: de grootste vraagtekens staan niet achter onze vragen maar achter onze zekerheden. Vandaag breng ik wel in herinnering het vele leed en de vele doden van de watersnood van 1953. Maar ook mijn leuk verhaal van de 'pale blue dot' op 01/02/2020.
Ik heb gisteren in een ouderwetse film gespeeld: Singing and Dancing in the Rain. Meer geneuried dan gezongen, dansen in de plassen met paraplu, zoals gezien in de prent uit 1952. Niet zo elegant als Gene Kelly (1912-1996) destijds, maar op mijn leeftijd liep hij al met een stok en ik niet. Ik moet in alle hondenweer buiten met mijn woefie en dan voorzie ik me toch liever ook wat van amusement. Zo is er dan een teldag van het telweekend voorbij gegaan zonder dat ik één vogel bespeurd heb. Misschien dat ze vandaag naar hun gevulde kokosnoot komen en ik toch een paar examplaren kan spotten. Niet alleen een telweekend maar ook 'Wereldmelaatsendag' en dit sinds 1954. The Beatles zongen vanmorgen wel "All you need is love"(1967) maar daar genezen de melaatsen niet van. De zieken hebben, ook vandaag nog, mensen nodig zoals Pater Jozef 'Damiaan' De Veuster(1840-1889). Hij ging naar Molokaï om de paria's van de maatschappij te verzorgen in de leprozerie, tot hij zelf bezweek aan de ziekte. Hij werd in 2005,met recht en reden verkozen tot 'Grootste Belg' samen met Jacques Brel. Ik heb bewondering voor de mensen die de speciale zorgen voor deze patiënten op zich nemen en zich ten dienste stellen voor de strijd tegen lepra.
Al een paar zondagen zijn de grote verleiders/sters, twee pagina's in de weekendkrant waard. Dit keer Catharina De Grote van Rusland (1729-1796). Het was een rondborstige vrouw zoals Pieter-Paul ze graag schilderde. De Duitse Sophie werd Russin door haar huwelijk met de toekomstige tsaar, neef van de heersende tsarina. Ze werd Catharina, nadat ze zich had omgeschoold naar het Russisch-Orthodoxe geloof. Peter III heerste maar 7 maanden. Na een paar foute beslissingen werd hij afgezet ten gunste van zijn vrouw. Een week later werd hij ook vermoord. Door haar inzicht in politiek, haar visie, haar vriendjespolitiek, en gesteund door leger, adel en andere beleidsmakers, begon ze als 'Verlicht Despote' haar 34 jarige carrière als tsarina. Ze correspondeerde met filosofen, zorgde voor opleidingsmogelijkheden bij kinderen en bracht een verplichte pokkenvaccinatie in het land. Ze bedacht voor zichzelf de familienaam 'De Grote'. Hoe kwam ze als buitenlandse aan al die steun? Door haar 'bedpolitiek', het goed kiezen van haar favorieten. Eens wandelen gestuurd, beloonde ze hen rijkelijk. De 'Messalina* van de Newa' vernoemde in haar memoires een 12 tal edelen. Men schat het aantal 'toyboys' rond de 22. Want één ding hadden ze gemeen: jonger zijn dan Catharina. Ze beschikte over een onverzadigbaar libido. Voor het eerst hoorde ik ook een fenomeen vernoemen: seriële monogamie, telkens één lover voor een tijdje en geen ander tussendoortje. Ze had in haar paleis een erothisch kabinet laten installeren met muren van kostbaar barnsteen, meubelen versierd met falussen en vagina's, pornografische schilderijen en beeldhouwwerken. Na W.O.II is van die rijke, obscure kamer niets meer teruggevonden. Een grandioze tv-serie is 'Catharina The Great'. Die belicht de periode van aankomst in Rusland tot de dag dat ze de macht grijpt. Russich gesproken maar toch warm aanbevolen omwille van de Nederlandse ondertiteling.
*Messalina, was de 3e vrouw van keizer Claudius (10vC-54) en gekend voor haar zedeloosheid
Een gedicht is een huis. Men moet erin kunnen wonen. En om geriefelijk te zijn moet het een kelder, een zolder en vele diepe kasten voor onze herinneringen hebben. Citaat van Jan Greshoff (1888-1971). En veelal doet de radio een schuifje open door muziekjes ten gehore te brengen die in mijn verste of nabije herinneringen zitten. "Yesterday" van The Beatles, opgenomen in 1965. Vandaag eens van onder het stof gehaald omdat op deze dag in 1969, het laatste publieke optreden was van deze groep. Ik hoorde ook "Le Métèque" uit 1969. Een weemoedig, prachtig lied van Georges Moustaki (1934-2013). Het is de Franse scheldnaam voor immigranten met een zuidelijk mediterraan uiterlijk. Hij beschrijft zichzelf hierin als een 'Joodse zwerver' een 'Griekse schaapherder'. Hij was een echte polyglot en zong zijn songs in het Grieks, Italiaans, Frans, Engels, Spaans, Hebreeuws en Jiddish. Ik was blij om het lied eens terug te horen, maar la tristesse die er naar voren komt, mag niet overslaan op mijn gemoed. Ik moet aan iets anders denken. Zeker geen lijkrede of zilte tranen voor katoenen doekjes. Ieder jaar werd er gezocht naar de mooiste zakdoek om cadeau te geven. Een geschenk dat iedereen verfoeide maar noodzakelijk was. De zakdoekdoosjes met mooi versierde katoenen doekjes verhuizen nu naar Bokrijk en komen ook niet meer voor in de 'indexkorf'. In zekere zin is het echt wel een luxe geworden dat ik geen zakdoeken meer hoef te strijken. Iedereen had iedere dag een vers gesteven zakdoek nodig voor de snotneuzen en de niesbuien op te vangen, de tranen te drogen, bloedneuzen te stelpen. Er was een verschil tussen de doek voor in de week en de zondagse. Het is een antiquiteit geworden en vervangen door papieren snotdoeken. En nu is er nood aan veel bomen om al de tranen in dit tranendal op te vangen en te deppen.
Niemand herinnert zich het jaar 1889 nog. Er is geen weet van een Metusalem* die het heeft meegemaakt. Maar op 30 januari voltrok zich in het jachtslot Mayerling nabij Alland in Oostenrijk een drama, bepalend voor de Oostenrijks-Hongaarse dubbelmonarchie. De toen 30 jarige Rudolf, enige zoon van de keizer, aartshertog, kroonprins, schoonzoon van Leopold II, echtgenoot van de Belgische prinses Stefanie (1864-1945), vader van een 5 jarig meisje Erszi (1883-1963) vermoordde zijn 17 jarige minnares Barones Maria von Vetsera en pleegde daarna zelfmoord. Paniek aan het Oostenrijkse Hof om deze schande. Vliegensvlug werden de twee apart verwijderd uit het slot. Rudolf officieel in een lijkenwagen vervoerd, Maria rechtop zittend en gesteund door twee lijfwachten weggebracht in een koets. Maar het schandaal kon niet vermeden worden. Allerhande theoriën werden gespuid met een overvloed aan boeken als gevolg. Over complotten, zijn ideeën, zijn vrienden, zijn ziektes, zijn psyche. De bekendste film over zijn leven is uit 1968, "Mayerling" met Omar Sharif** en Catherine Deneuve.
*Metusalem: werd volgens de Hebreeuwse Bijbel 969 jaar. Was een voorvader van Noach, die van de Ark **Omar Sharif (1932-2015) ook een echte polyglot. Sprak Arabisch, Grieks, Frans en Engels. Bekend van films als Lawrence of Arabia (1962), Dr Zhivago (1965), Funny Girl (1968) allemaal films die de moeite zijn. Later bekend als bridgespeler.
Na een ontzettend vermoeiende voormiddag had ik echt nood aan een serieuze siësta. Maar ik ben wel met de mooiste jongen van de straat naar huis gekomen. Mijn hondje is gecoiffeerd! Het mooiste witte reutje heb ik mee naar huis gekregen. Na het ballenspel zijn de poten wel weeral terug zwart. Zo'n witte pels blijft maar eventjes wit bij mijn manneke. Ik dacht, ik kijk eens in het woordenboek wat 'gecoiffeerd' juist betekent en wat zie ik daar staan? Verklaring: zéér gevleid en als tweede betekenis, 'gekapt'. In Nederland geven ze toch wel rare explicaties voor een 'coiffure'. En 'gekapt' is vlees dat door een molen is gehaald, in Holland ook wel eens 'haché' genoemd. Onze Noorderburen gebruiken bij voorkeur Franse woorden maar zonder accenten, daarom is het daar 'hachee'. Dit alles om maar te zeggen dat mijn hond naar de kapper is geweest, terug uit zijn ogen kan zien, zijn pluimpjes uit zijn oren zijn gehaald zodat hij me beter kan horen. Dat is natuurlijk afwachten hoeveel goesting hij heeft om naar mij te luisteren. Tijdens de tijd dat hij in het gareel hangt omgeknipt te worden heb ik zo'n 2u om langs de winkels te kuieren en etalages te bekijken. Omdat ik ooit eens een erudiete blogschrijfster (zie 27/01) wil worden, was de boekhandel mijn uitverkoren doel. Eens tijd nemen om rond te neuzen, veel papier opsnuiven, boeken betasten, bladeren en al eens een zinnetje lezen. Ik heb gekozen voor een filosoof, Ignaas Devisch en zijn 'Vuur'. Verder heb ik ook de dvd's van 'The Crown' meegebracht. Veel films kijken was er ook bij om gesofisticeerd voor de dag te komen. Dank zij 'Iedereen Beroemd' op teevee kan ik mijn internet cultuur ook wat opvijzelen. Als afsluiter, i.p.v. HUH!, is er het spelletje 'klikipedia' gekomen. Met het minste aantal klikken op het toetsenbord van woord A naar B geraken. Gisteren was er het woord 'epibreren' dat naar 'okselhaar' moest geraken, 7 klikken waren er nodig. Ik probeer dat nadien na te doen. Een leuke game! Opgelet, dat is geen 'kliekipedia. Daar zijn recepten te vinden om met restjes, kliekjes van andere maaltijden, nieuwe lekkere gerechten te creëren. Nooit te oud om te leren, awel dat is zo. Wat heeft de dag gebracht? Eén die naar de kapper kon gaan om een mooi kapsel te krijgen, zei mijn dochter, en gelijk heeft ze. De mensen zijn nog lang niet van hun overtollige haren verlost en blijven misschien net zo jong als moeder Gothel in het sprookje van Rapunzel met de meterslange haren. Zij moest de haren van het meisje regelmatig kammen om een jeugdig uitzicht te behouden. Wat ik wil zeggen: dat we met z'n allen nog even moeten wachten vooraleer er de schaar kan ingezet worden. Tot dan is het flower power beweging en hippietijd. We kunnen weer samen zingen met Scott McKenzie (1939-2012): be sure to wear some flowers in your hair...
'Samen, al t' hope' is het thema dit jaar. Poëzie moet mensen samen brengen, ons 'dichter' bij elkaar laten komen. Figuurlijk dan want covid 19 steekt overal een stokje voor. Maar onnoemelijk veel gedichten in 't Vlaams, Nederlands, Frans, Engels en Duits heb ik moeten van buiten leren en declameren in de 12 jaren algemeen onderwijs, lager en middelbaar. Reken er ook maar de 3 kleuterklasjes bij met al de versje voor elke gelegenheid. Wat blijft ervan over? Eén gedicht: "Het Schrijverke" geschreven in 1857 van Guido Gezelle (1830-1899). "O, krinklende winklende waterding, Met zwart kabotsken aan, Wat zien ik toch geren uw kopke flink, Al schrijven op 't waterke gaan!..." Nooit te vergeten temeer daar Antoine Bauwens (1929-2009) er noten onder plaatste en Will Ferdy het ten gehore bracht in 1960. Een ode van een priester-dichter aan een klein prutske van een beestje, een zwarte waterkever. De leerkrachten probeerden van mij en alle leerlingen 'voordrachtskunstenaars' te maken. Met veel intonaties, met gevoel, beklemtoonde en onbeklemtoonde lettergrepen, moeten aantonen dat ik begreep waarover al het geschrevene ging. Ik ben geen poeet zoals Amanda Gorman. Het prachtige inauguratiegedicht, dat ze zelf schreef, bracht ze met de nodige flair, met gebaren die de woorden onderstreepten. Na de vertaling van Katelijne De Vuyst kon ik pas ten volle genieten van "The Hill we Climb": ....."Als het dag wordt zeggen we de nacht vaarwel, vurig en zonder vrees. De nieuwe dageraad breekt nu open, nu we hem bevrijden. Want het 'licht' blijft altijd schijnen. Als je de moed maar hebt, 'het' te zien. Als je de moed maar hebt 'het' te zijn". Ik ben spijtig genoeg geen dichter, een talent dat de Heer van Hierboven me ontzegt heeft. Ik moet mijn gevoelens, mijn wensen, mijn hoop, mijn liefde, in zinnen en woorden van een doodgewone doorlopende tekst proberen aan de man te brengen. Vandaag is er nog een 'dag van'. Ook onze 'privacy' geniet van een speciale dag. In 1981 werd er in Europa een 'dataprotectieverdrag' ondertekent. Sinds 2007, wil men op deze dag aandacht vragen voor de gegevens die worden verzameld van iedereen. We weten niet waar alles bewaard wordt, op welke servers en waar die zich bevinden. Onze privacy beschermen is een grote uitdaging, een challenge, geworden in de huidige maatschappij. Een 'Challenger' van het Nasa-Shuttle programma daarentegen, kreeg op deze dag in 1986, ongewild alle aandacht door het einde van hun opdracht. Zeven astronauten, waaronder de 37 jarige lerares Christa McAuliff, vertrok op ruimtemissie om niet meer terug te komen. Amper 73 seconden duurde hun reis naar de eeuwigheid. Een shuttle die in de ruimte werd gekatapulteerd met kapotte dichtingsringen. De ingenieurs op de grond waren op de hoogte van het euvel, maar niets kon de lancering van deze raket nog stilleggen. Teveel belangen waren er te verdedigen. Met wolkjes zoals een gewei keek de ganse wereld toe naar dit grootse fiasco. Mijn laatse woorden vandaag: Wolken wolken. De wolken. Witte wolken. Schaduwwolken. De zon verbergt de tranen van de wolken, in de wolken.
Ik kan het niet laten om liedjes te vernoemen die me al swingend wakker maken. Deze ochtend "Graceland" van Paul Simon. Dit album is al van 1986 maar het klinkt nog altijd even fris en up to date als toen. Vernieuwend was toen de song "Homeless" samen met Ladysmith Black Mambazzo, een Zuid-Afrikaans koor. Op verschillende liedjes van deze vinyl zijn ze trouwens nog te horen. Dat brengt ook de plaat 'Simon and Garfunkel' in herinnering met "Bridge over Troubled Waters" (1970). Hun relatie belandde spijtig genoeg ook in 'troebel water' en werd beëindigd in 1972. Reünie in 2003 voor een'Old Friends Tour' met verschillende live optredens tot 2010. Graceland, Memphis, Tennessee, is natuurlijk the mansion of The King, Elvis Presley (1935-1977). Tot zover de geschiedenis van deze uitzonderlijke plaat. Andere geschiedenis kwam ter sprake in kranten en op teevee. Een boek van Bart Van Loo " De Bourgondiërs" (2019) krijgt nu kritiek. Professoren, academici, droogstoppels van het universitaire midden, vinden dat het de geschiedenis vulgariseerd. Dat hij, door de soms humoristische taal, doorspekt met anekdotes, het ontstaan van 'De Lage Landen' in de 15e, in een verkeerd perspectief plaatst. Geen enkele leerkracht of prof heeft met zijn 'papers' en/of publicaties in 'ter zake doende' tijdschriften, interesse voor zijn vak weten te krijgen. Dit boek, met een oplage van meer dan 200.000 exemplaren, deed het wel. De schoolgaande jeugd haakt af voor de geschiedenislessen door de saaie opsomming van jaren en namen. Verhalen over veldslagen, hertogen, huwelijken, hervormingen, kunstenaars brengt deze 'erudiete auteur' op een meeslepende manier naar voor. Daar staat plots een woord dat ik nader moet onderzoeken: 1) wat is erudiet? 2) kan iedereen erudiet worden? Jazeker! Ik heb daarvoor een stappenprogramma gevonden dat interessant te noemen is. Stap 1) Heb interesse voor alles, kijk naar goede films, lees goede boeken, heb waardering voor kunst en cultuur, licht je in over de wereld, talen en politiek. 2) Kies een boekengenre, fantasie of romans. Lees het beste op dat gebied. Genoeg verslonden in dat genre, kies een ander. 3) Schrijf zelf, gedichtjes, proza, boekjes, probeer zelf iets te creëren whatever. 4) Kijk naar films, oude, hedendaagse, Vlaamse, Engelse of in andere talen. 5) Kijk teevee zoals naar Discovery, The History Chanel. 6) Verruim de muzikale horizon, muziek met of zonder tekst. 7) Speel videogames. 8) neem deel aan Internet cultuur. 9) Raak dieper geïnteresseerd in kunst. 10) Leer nieuwe talen. 11) Reizen. 12) Veel hobby's, bv babbelen en wandelen. 13) Bezoek plaatsen waar je op een leuke manier dingen kan leren zoals musea, dierentuinen. 14) Herinner alle vakken die je ooit op school geleerd hebt en welke wijsheid die uren hebben bijgebracht. 15) Leer en weet een beetje meer over andere culturen. 16) Eet nieuwe voedingsmiddelen met open geest en enthousiasme en vooral het Indiaas eten! Wat zeggen die regeltjes? Dat Wikipedia onmisbaar is, veel tijd hebben, dat sommige activiteiten een verslaving worden, niet snobistisch worden met je kennis, maar alles uit pure nieuwsgierigheid willen weten. Ben ik erudiet of ga ik dat worden? Nee, ik hou niet van videogames, internetgebeuren en Indiaas eten.
De zon heeft een 'halo' en dat is dus even anders dan ik die 'hallo' zeg. Een 'halo' komt er door de ijskristallen op grote hoogte, terwijl mijn 'hallo' een uiting is van een warme groet, recht uit mijn hart, aan mijn lezers. De 'halo' van de zon is een beetje gebaseerd op hetzelfde principe als de 'regenboog', maar die is van vloeibare waterdruppels gemaakt. Dat is dan ook duizendmaal mooier om naar te kijken dan die koude bleekscheet rond de zon vandaag. Maar ik wil niet negatief overkomen en ik zeg dus: de zon schijnt, zij het dat ze hier op aarde getemperd te zien is. Het is een dag dat heel wat componisten verkozen een 'première' te hebben voor de uitvoering van hun opera's. Het was koud genoeg buiten om volk naar binnen te lokken, om te luisteren naar hun hemelse klanken en woorden. In 1790 stak Mozart (1756-1791) van wal in de 'Opera van Wenen' met "Cosi fan Tutte" oftewel in het schoon Vlaams "De school van de Minnaars". Zò wordt dat oeuvre natuurlijk nooit aangekondigd, daarom doe ik dat maar eens. Nummer twee die ik vermeld is Richard Strauss (1864-1949). Geen familie van de walsenkoningen Johann sr (1804-1849) of Johann jr (1825-1899). De première van "Der Rosenkavalier" was in de 'Hofopera' van Dresden in het gezegende jaar 1911. De medeoprichter van de 'Salzburger Festspiele', Hugo von Hofmannsthal (1874-1929) ,schreef het libretto voor deze opera. Dan ook de minder gekende maar even groot componist Francis Poulenc (1899-1963). Hij was de zoon van een van de oprichters van pharmaciebedrijf Rhône-Poulenc, bedrijf dat vooral door het aids-vaccin naam verwierf. Maar terug naar Francis. Hij componeerde "Les Dialogues de Carmélites", een opera naar het toneelstuk van Georges Bernanos (1888-1948) en het boek van de duitse Barones Gertrude von Le Fort (1876-1971). In 1957 was de première in het 'Teatro alla Scala' in Milaan. Tot daar mijn muzikale begin van de dag met veel 'entre parenthèses'. Maar ik wil zo volledig mogelijk zijn en dan horen die daar bij. Het is ook een kwestie dat de lezers met veel info die ik geef, alles goed en gedetailleerd verder kunnen nalezen. Want eerlijk, er zitten echt wel mooie verhalen bij. Tot daar mijn verslag op deze dag van de 'douaniers'. Die mogen ook wel eens een pluim krijgen voor al hun werk onder de radar. Weer een berg werk erbij voor hen, nu er een eiland uit het Schengenakkoord stapt.
Een nieuwe werkweek begint, maar nog geen aanvang van de werkzaamheden te zien. Nog eventjes geduld hebben, nog altijd mijn schoonste deugd. Een kleine winterprik zal de oorzaak zijn van het uitstelgedrag van de dakmannen. Het wintert en ik voel dat aan mijn voeten. Dat zijn mijn barometers voor sneeuwlucht. De echte barometer voorspelt nochtans een hogedrukgebied. Mijn voeten zijn natuurlijk niet feilloos als het op weersvoorspellingen aankomt. Dan baseer ik me liever op de wetenschappelijke hulpmiddelen en de buienradar. Vandaag gelezen wat een remedie voor mijn wintervoeten zou moeten zijn: mijn steunpilaren wassen met water waarin een varken gekookt is!! Vies is dat niet, ik moet alleen dàt water zien te vinden en dat lijkt me tegenwoordig niet meer zo evident te zijn als in de Middeleeuwen. Eigenaardige gebruiken had men toen wel. Bij een epidemie stak men de schoenen in brand. Niet zozeer omdat die besmette grond betraden, maar wel om de geesten en demonen op een afstand te houden. Ik dacht eerst te lezen over een heilige 'Pipo de Clown' die voor zware voeten allerhande (waterzucht of in het verkeer) kon aanroepen worden maar, het is Sint Poppo van Deinze (978-1048). Soms lees ik niet grondig genoeg en denk te rap te weten wat er te lezen is.
Wanneer je altijd doet, wat je altijd deed, zul je altijd krijgen wat je altijd kreeg. Aldus sprak Albert Einstein (1879-1955), een theoretisch natuurkundige. Waarom dan niet eens alles 'andersom' doen op deze dag van 'krek verkeerd' zijn? Iets geks doen, een andersom moment, een dag op zijn kop zetten! Ik kan mijn dag beginnen met een dessert (tiramisu) dan mijn hoofdschotel (patatjes, legummekes en wat varkens vlees dat juist gekookt is voor mijn voetbadje) en tenslotte mijn bouillonneke van een kiekske. Als laatste maaltijd mijn yoghurt met fruit en eventueel een sneke bruin brood. Of ik kan me bv 's morgens uitkleden en 's avonds aankleden? Misschien juist daarom dat de dakwerkers zijn gaan lopen en niet door de winterkoude! Ik ben bijgelovig en heb nochtans altijd een 'eikeltje' van de zwarte eik in mijn zak zitten. Dat zou me er 'immer' jong doen uitzien. Ook weeral iets dat ik niet moet geloven. Wat ik wel geloof van de bijgelovige zaken is de Aziatische wijsheid over het 'putje' of 'kuiltje' in de kin: als je dat hebt ben je een hartstochtelijk en gemoedelijk mens. Wel ik heb dat! Twee goede eigenschappen volgens de Aziaten en de derde is mijn 'geduld' hierboven al vernoemd. Tot de volgende
Als ik buitenkom en mijn huis zo ingepakt zie staan, denk ik altijd aan Christo. Christo Vladimirov Javacheff (1935-2020) een Bulgaars-Amerikaans architect, schilder, tekenaar, beeldhouwer. Samen met zijn vrouw, Jeanne-Claude Denat de Guillebon (zo'n naam kon ik niet links laten liggen) berucht en bekend omwille van hun 'inpakkunst'. De verpakkingen met doek en strik van de 'Pont Neuf' in Parijs, de 'Rijksdag' in Berlijn en 'Central Park' in New York spreken nog tot de verbeelding. Sommigen zullen de buizenconstructie rond mijn woning wel geen 'kunst' noemen, een ferm huzarenstukje is het wel. Vandaag kan het bijna niet anders dan dat er muziek aan bod komt: Neil Diamond is jarig. Al 80 jaar op deze aardbol en meer dan 60 jaar al zingend. Deze singer-songwriter heeft werkelijk een onmogelijke hoeveelheid klassiekers geschreven en gezongen. Wie kent niet 'Sweet Caroline' Song sung blue, Walk on water, Morning has broken, Beautiful noise, Red red wine...? Geïmiteerd door duizenden zangers, koren, ensembles en gewone mannen en vrouwen. Voor elke gelegenheid kun je bij hem wel een lied vinden. Toch is er maar één lied dat ik beluister als ik aan mijn dierbaren denk of afscheid moet nemen: The last thing on my mind (tekst Tom Paxton). Met de betekenisvolle zin voor mij: please don't go. Dan de plezante weetjes vandaag: 1) Dag van de pindakaas. Je bent vóór of tegen dit geurige, bruine, smeuïge, gezonde goedje op een boke. Een tijdje was mijn dochter er verzot op. 2) Internationale dag van de 'bedreigde' advokaat. Op deze dag, in 1977, werden in Madrid 4 advokaten en een medewerker vermoord toen het land op de rand van de burgeroorlog stond. Na het overlijden van generalisimo Franco (1892-1975) kwam de monarchie terug en niet iedereen wilde deze staatsvorm. In 2011 werd voor deze dag gekozen om jaarlijks aandacht te vragen voor advokaten die wereldwijd moeten zwijgen, lastig gevallen, gemarteld, vermoord en ontvoerd worden.
Nu weer het vervolg in de reeks: Historische Verleiders. Geschreven door Frank Poosen. Aandacht voor de schrijver, dichter, Lord Byron (1788-1824). Dikwijls in één adem genoemd met Shelley (1792-1822) en Keats (1795-1821) de ander grootse Engelse dichters van het tijdperk van de 'Romantiek'. Eerst en vooral was Lord Byron een niet al te grote man, met krulletjeshaar en wellustige sensuele lippen. Ik schrijf dat niet zomaar, heel het leven van deze 'nobiljon' (= adellijk persoon) is gekenmerkt door een uitbundig seksuele beleving. Een teveel aan hormonen, maakten hem niet kieskeurig voor partners: familie, dames of heren van stand, gewone mannen of vrouwen, Ook bij oudere vrouwen maakte hij zijn opwachting, want hij viel net voor die 'herfstige schoonheid'. Een adellijke dame noemde hem 'gek, slecht en gevaarlijk om te kennen'. Hij leefde zonder taboes, een libertijns gedrag etalerend, een vrijgeest pur sang. De vraag van zijn biografen is nog steeds: was hij hetero-homo-of biseksueel? Het antwoord: hij was vooral heel erg seksueel. Zijn gedrag noopte hem Engeland vaarwel te zeggen. Hij vertrok richting Griekenland en stierf daar alléén en berooid aan malaria. Zijn belangrijkste werken: Childe Harold's Pilgrimage, Don Juan, Darkness, The Deformed Transformed.
Vandaag zou Maria, mijn mama, 98 jaar worden. Met een glimlach denk ik terug aan haar reactie, toen ik het tv programma "Man bijt hond" te berde bracht: die gaat die hond toch niet echt bijten hé? Het was de tijd dat er geen nuances meer mogelijk waren in de woorden en zinnen. Dat leverde in de familie toch af en toe een lachje op. Vandaag wil ik een beetje minder ernstige onderwerpen hebben, een beetje speelsheid, ludiek wezen. "Wees" ben ik wel, meervoud 'wezen', maar het heeft hier de betekenis van 'zijn'. Dat ter verduidelijking, wat bij onze woordenschat af en toe moet gebeuren wegens verschillende betekenissen van hetzelfde woord. Wie herinnert zich nog het kabaal en de heisa rond het gekraai van 'haan Maurice' op het Franse eilandje Oléron? Stadsmensen die boerderijtjes opkopen om van de rust van den boerenbuiten te genieten maar niet willen dat er nog boerenactiviteiten zijn die hun rust verstoren. Mensen die vergeten zijn dat een 'biefsteak' van een koe komt, evenals de melk en de kaas en dat je voor een kippefilet en eieren, eerst een kip moet hebben. De vakantiegangers waren ook vergeten of wisten misschien helemaal niet dat beesten lawaai maken en stinkende uitwerpselen, de zogenaamde mest voor de groei van bloemekes en plantjes, hebben. Dus dienden deze tweedeverblijvers klacht in bij het gerecht en moest haan Maurice voor de rechter verschijnen wegens verstoring van de nachtrust met de nodige decibels. Gisteren was er een uitspraak, zelfs tot in de Franse senaat bemoeide men er zich mee. Er is beslist: als onderdeel van 'zintuigelijk patrimonium' van het platteland, mogen hanen kraaien, kippen kakelen, ezels balken, koeien loeien en kikkers kwaken. Maurice was wel al tot een kippebouillon verwerkt maar de nazaten en andere dieren mogen naar hartelust lawaai maken en genieten van de vrijheid op den buiten, alles mogen laten vallen wat ze kwijt willen, eender waar. Ieder zijn habitat, zeggen de beesten. Net zoals we vergeten zijn waar ons voedsel vandaan komt, vergeten we ook wel eens hoe belangrijk ons handschrift is. Vandaag is het 'de dag van het handschrift' op de verjaardag van John Hancoch (1737-1799). Mag ik uw John Hancock? Een onbekende vraag in Europa maar in de V.S. synoniem voor een handtekening. Die zette met grote zwier en veel inkt als eerste zijn handtekening op de 'Onafhankelijkheidsverklaring'(1776) van de U.S.A. Niet naast te kijken, vandaar dat die uitdrukking is ontstaan. De generatie van de backspace-toets is verleerd met plumeau en inkt te schrijven, zelfs met stylo. Spijtig is dat wel. Vandaar dat ik voor mijn blog het lettertype 'Comic Sans MS' gebruik, omdat het enigszins op een handschrift lijkt.
Verbijsterende vaststelling. Advies van het Gentse 'dekolononiseringstraject': de Gentse bib moet bepaalde passages uit de boekenreeks 'Pipi Langkous' van Astrid Lindgren (1907-2002) verwijderen wegens 'te racistisch'. Na 'Zwarte Piet' moet men de lectuur voor kleutertjes en beginnende lezertjes eens onder handen nemen. Want Pipi kan door haar avonturen en woorden, een verkeerde indruk en boodschap aan kindjes geven!
Vincentius met zonneschijn, geeft veel koren en wijn; geeft het een watervloed, is dat voor allebei niet goed. Het moet niet altijd Frank zijn die met een weerspreuk voor de pinnen komt! Een patroonheilige voor de dakpanfabrikanten, ik zal er maar in geloven. Ik hoop dat hij zorgt dat mijn dakpannen van de opperbeste kwaliteit zijn. Samen met Valerius, zijn ze de patroonheiligen voor de ziekenhuizen. De ene aanroepen voor te genezen, de andere voor te slapen. Het aantal hospitalen en klinieken dat hun naam draagt is niet te tellen. En vanwaar komen die heilige mannen? Godbetert, uit Zaragoza, de stad van Jimmy Frey zijn dromen, waar nooit een winter zal komen. Volgens Jimmy leiden niet alle wegen naar Rome, maar naar de stad aan de Ebro in de provincie Aragon, Spanje. Hij was er zelf nog nooit geweest toen hij het lied zong (1979). Alle zinnetjes zijn een beetje leugens om bestwil. Karamelversjes die moeten rijmen vooraleer aan de vinylplaat toe te vertrouwen en de ether in te sturen. Na Samantha met 'Eviva España' (1971) moest er een opvolger komen die het Spaanse binnenland tot een 'must to visit' of 'must to stay' als plek zouden aanbevelen. Lang vervlogen tijden want het is terug 'staycation' aan het worden . De Britten hebben voor de Europanen niets goeds over, boos als ze zijn over de afloop van de exit, die niet geheel volgens hun willetje en wens verliep. Retour van virus naar het vasteland, met een veel ergere variant dan hetgeen ze zelf kregen. Nu wordt er overal gerekend op de 'burgerzin'. En wat stelt iedereen vast? Een begrip dat bijna onbestaande is geworden. Iets op vrijwillige basis doen of laten voor het algemene welzijn, is hopelijk nog geen utopie. Een quarantaine die nodig is, een reis die kan uitgesteld worden, een test die wel moet gedaan worden; alles stelt men uit, doet men van de hand als niet nodig. Geen nood, de oplossing ligt binnen handbereik. Vanaf half februari, zullen de testen gedaan worden door snuffelhonden: accurater, eenvoudig, snel en dus efficiënt. Vooral interessant voor reizigers die via trein, vliegtuig en boot het land binnenkomen. Geen gedoe meer met pijnlijke wattenstaafjes in de neus! Naast de verboden producten, cocaïne, heroïne en aanverwanten, heeft men hen ook de geur van covid-19 leren detecteren. Een practicum voor de honden; de geur ontdekken aan de hand van het zweet in kledij van besmette mensen. Prof Callewaaert en zijn team van de bio-ingenieurswetenschappen van UGent hebben zich daar mee beziggehouden. Binnenkort zullen er een 11-tal honden en hun politiebegeleiders aan het werk gaan om zoveel mogelijk de besmettingen buiten ons Belgenland te houden. Ik heb een truffelhond, ik kan hem misschien omscholen naar corona-hond! Ik heb vandaag niet méér te vertellen . Ik sluit dan maar eens af zoals ik begon, met een weerspreuk. 'Weet dat je 't weer van St Vincent, het hele jaar zo'n beetje kent: mooi weer levert veel op, prent dat goed in je kop.'
Er was onrustig weer voorspelt voor afgelopen nacht. Ik had schrik dat er een soort xylofoon zou weerklinken door alle buizen, pijpen en platforms en me mijn nachtrust zou ontnemen. Ten onrechte. Maar met de gedachten aan buizen en muziek, dacht ik aan het kunstwerk van Louis Neefs (1937-1980), dat hij voor de stad Mechelen ontwierp als deelname aan een wedstrijd. Na zijn dood werd het alsnog gemaakt en stond het in de Mechelse Tivolituin te pronken. De 9 pijpen, genoemd "De Klokken in de Wind", symboliseerden de beiaardkunst en de (toen) 9 provincies van ons land. Omwille van asbest problemen is het afgebroken en voorziet men een ander monument ter zijner gedachtenis. Maar dat bracht ook weer de herinnering aan een lang vervlogen teevee-serie op de toenmalige BRT en ook de films uitgebracht 1959-1960: Het 'Geslacht Bjørndahl' naar het boek van Trygve Emmanuel Gulbranssen (1894-1962). Drie delen: 'Eeuwig zingen de bossen', 'Winden Waaien om de Rotsen' en 'De Weg tot Elkander'. Mooi toen, maar nu waarschijnlijk sterk verouderd.
Auspicium: het waarnemen van door vogels gegeven voortekenen. Geen enkele vogel heeft me een signaal gegeven dus wend ik me maar naar de Heilige Publius ( R.I.P. in 112 n C) die me onder zijn auspiciën de weg zal wijzen wat ik moet publiceren vandaag. En zie, hij bracht me naar een citaat van Julien de Valckenaere (1898-1958), dat wonderwel past vandaag: "een wereld, waarin een betere kan gedroomd worden, is de slechtste nog niet". Dat gevoel kreeg ik gisterenavond na de inaugurale rede van de nieuwe president van het machtige land overzee. Hij heeft wel veel moeite moeten doen op zijn 78e: trappen lopen en nog niet zo weinig ook. De trappen van het Capitool, Arlington en vooraleer een klein beetje rust in zijn nieuwe bed te krijgen nog al de trappen van het Witte Huis. Ik heb gezien en gehoord dat hij fysiek en mentaal in orde is. Geen calamiteiten meer gepermitteerd op het hoogste niveau. Er zijn genoeg 'bijna' malheuren gebeurd! Dat is het positieve nieuws. Er kwam me ook echt droevig, droevig, droevig nieuws onder ogen: de trappist van de Benedictijner-abdij van Achel is geen trappist meer!!!! Hij voldoet niet meer aan het 'trappist' zijn. Drie vorwaarden moeten voldaan zijn om het authenticiteitlabel van de Internationale Vereniging van Trappist te krijgen, te behouden en de naam te mogen dragen: 1) moet binnen de muren van de abdij geproduceerd worden 2) de opbrengst moeten grotendeels aan goede doelen besteed worden 3) moet door 'aanwezige' monniken gemaakt worden. Nummer 3 is niet meer aanwezig: de laatste broeder, de laatste der Mohikanen, heeft de pijp aan Maarten gegeven. Het logo van Achel verdwijnt maar de abdij van Westmalle zal het recept overnemen. Hopelijk lopen daar nog vele broeders en monniken rond.
