De zon heeft een 'halo' en dat is dus even anders dan ik die 'hallo' zeg. Een 'halo' komt er door de ijskristallen op grote hoogte, terwijl mijn 'hallo' een uiting is van een warme groet, recht uit mijn hart, aan mijn lezers. De 'halo' van de zon is een beetje gebaseerd op hetzelfde principe als de 'regenboog', maar die is van vloeibare waterdruppels gemaakt. Dat is dan ook duizendmaal mooier om naar te kijken dan die koude bleekscheet rond de zon vandaag. Maar ik wil niet negatief overkomen en ik zeg dus: de zon schijnt, zij het dat ze hier op aarde getemperd te zien is. Het is een dag dat heel wat componisten verkozen een 'première' te hebben voor de uitvoering van hun opera's. Het was koud genoeg buiten om volk naar binnen te lokken, om te luisteren naar hun hemelse klanken en woorden. In 1790 stak Mozart (1756-1791) van wal in de 'Opera van Wenen' met "Cosi fan Tutte" oftewel in het schoon Vlaams "De school van de Minnaars". Zò wordt dat oeuvre natuurlijk nooit aangekondigd, daarom doe ik dat maar eens. Nummer twee die ik vermeld is Richard Strauss (1864-1949). Geen familie van de walsenkoningen Johann sr (1804-1849) of Johann jr (1825-1899). De première van "Der Rosenkavalier" was in de 'Hofopera' van Dresden in het gezegende jaar 1911. De medeoprichter van de 'Salzburger Festspiele', Hugo von Hofmannsthal (1874-1929) ,schreef het libretto voor deze opera. Dan ook de minder gekende maar even groot componist Francis Poulenc (1899-1963). Hij was de zoon van een van de oprichters van pharmaciebedrijf Rhône-Poulenc, bedrijf dat vooral door het aids-vaccin naam verwierf. Maar terug naar Francis. Hij componeerde "Les Dialogues de Carmélites", een opera naar het toneelstuk van Georges Bernanos (1888-1948) en het boek van de duitse Barones Gertrude von Le Fort (1876-1971). In 1957 was de première in het 'Teatro alla Scala' in Milaan. Tot daar mijn muzikale begin van de dag met veel 'entre parenthèses'. Maar ik wil zo volledig mogelijk zijn en dan horen die daar bij. Het is ook een kwestie dat de lezers met veel info die ik geef, alles goed en gedetailleerd verder kunnen nalezen. Want eerlijk, er zitten echt wel mooie verhalen bij. Tot daar mijn verslag op deze dag van de 'douaniers'. Die mogen ook wel eens een pluim krijgen voor al hun werk onder de radar. Weer een berg werk erbij voor hen, nu er een eiland uit het Schengenakkoord stapt.
Een nieuwe werkweek begint, maar nog geen aanvang van de werkzaamheden te zien. Nog eventjes geduld hebben, nog altijd mijn schoonste deugd. Een kleine winterprik zal de oorzaak zijn van het uitstelgedrag van de dakmannen. Het wintert en ik voel dat aan mijn voeten. Dat zijn mijn barometers voor sneeuwlucht. De echte barometer voorspelt nochtans een hogedrukgebied. Mijn voeten zijn natuurlijk niet feilloos als het op weersvoorspellingen aankomt. Dan baseer ik me liever op de wetenschappelijke hulpmiddelen en de buienradar. Vandaag gelezen wat een remedie voor mijn wintervoeten zou moeten zijn: mijn steunpilaren wassen met water waarin een varken gekookt is!! Vies is dat niet, ik moet alleen dàt water zien te vinden en dat lijkt me tegenwoordig niet meer zo evident te zijn als in de Middeleeuwen. Eigenaardige gebruiken had men toen wel. Bij een epidemie stak men de schoenen in brand. Niet zozeer omdat die besmette grond betraden, maar wel om de geesten en demonen op een afstand te houden. Ik dacht eerst te lezen over een heilige 'Pipo de Clown' die voor zware voeten allerhande (waterzucht of in het verkeer) kon aanroepen worden maar, het is Sint Poppo van Deinze (978-1048). Soms lees ik niet grondig genoeg en denk te rap te weten wat er te lezen is.
Wanneer je altijd doet, wat je altijd deed, zul je altijd krijgen wat je altijd kreeg. Aldus sprak Albert Einstein (1879-1955), een theoretisch natuurkundige. Waarom dan niet eens alles 'andersom' doen op deze dag van 'krek verkeerd' zijn? Iets geks doen, een andersom moment, een dag op zijn kop zetten! Ik kan mijn dag beginnen met een dessert (tiramisu) dan mijn hoofdschotel (patatjes, legummekes en wat varkens vlees dat juist gekookt is voor mijn voetbadje) en tenslotte mijn bouillonneke van een kiekske. Als laatste maaltijd mijn yoghurt met fruit en eventueel een sneke bruin brood. Of ik kan me bv 's morgens uitkleden en 's avonds aankleden? Misschien juist daarom dat de dakwerkers zijn gaan lopen en niet door de winterkoude! Ik ben bijgelovig en heb nochtans altijd een 'eikeltje' van de zwarte eik in mijn zak zitten. Dat zou me er 'immer' jong doen uitzien. Ook weeral iets dat ik niet moet geloven. Wat ik wel geloof van de bijgelovige zaken is de Aziatische wijsheid over het 'putje' of 'kuiltje' in de kin: als je dat hebt ben je een hartstochtelijk en gemoedelijk mens. Wel ik heb dat! Twee goede eigenschappen volgens de Aziaten en de derde is mijn 'geduld' hierboven al vernoemd. Tot de volgende
Als ik buitenkom en mijn huis zo ingepakt zie staan, denk ik altijd aan Christo. Christo Vladimirov Javacheff (1935-2020) een Bulgaars-Amerikaans architect, schilder, tekenaar, beeldhouwer. Samen met zijn vrouw, Jeanne-Claude Denat de Guillebon (zo'n naam kon ik niet links laten liggen) berucht en bekend omwille van hun 'inpakkunst'. De verpakkingen met doek en strik van de 'Pont Neuf' in Parijs, de 'Rijksdag' in Berlijn en 'Central Park' in New York spreken nog tot de verbeelding. Sommigen zullen de buizenconstructie rond mijn woning wel geen 'kunst' noemen, een ferm huzarenstukje is het wel. Vandaag kan het bijna niet anders dan dat er muziek aan bod komt: Neil Diamond is jarig. Al 80 jaar op deze aardbol en meer dan 60 jaar al zingend. Deze singer-songwriter heeft werkelijk een onmogelijke hoeveelheid klassiekers geschreven en gezongen. Wie kent niet 'Sweet Caroline' Song sung blue, Walk on water, Morning has broken, Beautiful noise, Red red wine...? Geïmiteerd door duizenden zangers, koren, ensembles en gewone mannen en vrouwen. Voor elke gelegenheid kun je bij hem wel een lied vinden. Toch is er maar één lied dat ik beluister als ik aan mijn dierbaren denk of afscheid moet nemen: The last thing on my mind (tekst Tom Paxton). Met de betekenisvolle zin voor mij: please don't go. Dan de plezante weetjes vandaag: 1) Dag van de pindakaas. Je bent vóór of tegen dit geurige, bruine, smeuïge, gezonde goedje op een boke. Een tijdje was mijn dochter er verzot op. 2) Internationale dag van de 'bedreigde' advokaat. Op deze dag, in 1977, werden in Madrid 4 advokaten en een medewerker vermoord toen het land op de rand van de burgeroorlog stond. Na het overlijden van generalisimo Franco (1892-1975) kwam de monarchie terug en niet iedereen wilde deze staatsvorm. In 2011 werd voor deze dag gekozen om jaarlijks aandacht te vragen voor advokaten die wereldwijd moeten zwijgen, lastig gevallen, gemarteld, vermoord en ontvoerd worden.
Nu weer het vervolg in de reeks: Historische Verleiders. Geschreven door Frank Poosen. Aandacht voor de schrijver, dichter, Lord Byron (1788-1824). Dikwijls in één adem genoemd met Shelley (1792-1822) en Keats (1795-1821) de ander grootse Engelse dichters van het tijdperk van de 'Romantiek'. Eerst en vooral was Lord Byron een niet al te grote man, met krulletjeshaar en wellustige sensuele lippen. Ik schrijf dat niet zomaar, heel het leven van deze 'nobiljon' (= adellijk persoon) is gekenmerkt door een uitbundig seksuele beleving. Een teveel aan hormonen, maakten hem niet kieskeurig voor partners: familie, dames of heren van stand, gewone mannen of vrouwen, Ook bij oudere vrouwen maakte hij zijn opwachting, want hij viel net voor die 'herfstige schoonheid'. Een adellijke dame noemde hem 'gek, slecht en gevaarlijk om te kennen'. Hij leefde zonder taboes, een libertijns gedrag etalerend, een vrijgeest pur sang. De vraag van zijn biografen is nog steeds: was hij hetero-homo-of biseksueel? Het antwoord: hij was vooral heel erg seksueel. Zijn gedrag noopte hem Engeland vaarwel te zeggen. Hij vertrok richting Griekenland en stierf daar alléén en berooid aan malaria. Zijn belangrijkste werken: Childe Harold's Pilgrimage, Don Juan, Darkness, The Deformed Transformed.
Vandaag zou Maria, mijn mama, 98 jaar worden. Met een glimlach denk ik terug aan haar reactie, toen ik het tv programma "Man bijt hond" te berde bracht: die gaat die hond toch niet echt bijten hé? Het was de tijd dat er geen nuances meer mogelijk waren in de woorden en zinnen. Dat leverde in de familie toch af en toe een lachje op. Vandaag wil ik een beetje minder ernstige onderwerpen hebben, een beetje speelsheid, ludiek wezen. "Wees" ben ik wel, meervoud 'wezen', maar het heeft hier de betekenis van 'zijn'. Dat ter verduidelijking, wat bij onze woordenschat af en toe moet gebeuren wegens verschillende betekenissen van hetzelfde woord. Wie herinnert zich nog het kabaal en de heisa rond het gekraai van 'haan Maurice' op het Franse eilandje Oléron? Stadsmensen die boerderijtjes opkopen om van de rust van den boerenbuiten te genieten maar niet willen dat er nog boerenactiviteiten zijn die hun rust verstoren. Mensen die vergeten zijn dat een 'biefsteak' van een koe komt, evenals de melk en de kaas en dat je voor een kippefilet en eieren, eerst een kip moet hebben. De vakantiegangers waren ook vergeten of wisten misschien helemaal niet dat beesten lawaai maken en stinkende uitwerpselen, de zogenaamde mest voor de groei van bloemekes en plantjes, hebben. Dus dienden deze tweedeverblijvers klacht in bij het gerecht en moest haan Maurice voor de rechter verschijnen wegens verstoring van de nachtrust met de nodige decibels. Gisteren was er een uitspraak, zelfs tot in de Franse senaat bemoeide men er zich mee. Er is beslist: als onderdeel van 'zintuigelijk patrimonium' van het platteland, mogen hanen kraaien, kippen kakelen, ezels balken, koeien loeien en kikkers kwaken. Maurice was wel al tot een kippebouillon verwerkt maar de nazaten en andere dieren mogen naar hartelust lawaai maken en genieten van de vrijheid op den buiten, alles mogen laten vallen wat ze kwijt willen, eender waar. Ieder zijn habitat, zeggen de beesten. Net zoals we vergeten zijn waar ons voedsel vandaan komt, vergeten we ook wel eens hoe belangrijk ons handschrift is. Vandaag is het 'de dag van het handschrift' op de verjaardag van John Hancoch (1737-1799). Mag ik uw John Hancock? Een onbekende vraag in Europa maar in de V.S. synoniem voor een handtekening. Die zette met grote zwier en veel inkt als eerste zijn handtekening op de 'Onafhankelijkheidsverklaring'(1776) van de U.S.A. Niet naast te kijken, vandaar dat die uitdrukking is ontstaan. De generatie van de backspace-toets is verleerd met plumeau en inkt te schrijven, zelfs met stylo. Spijtig is dat wel. Vandaar dat ik voor mijn blog het lettertype 'Comic Sans MS' gebruik, omdat het enigszins op een handschrift lijkt.
Verbijsterende vaststelling. Advies van het Gentse 'dekolononiseringstraject': de Gentse bib moet bepaalde passages uit de boekenreeks 'Pipi Langkous' van Astrid Lindgren (1907-2002) verwijderen wegens 'te racistisch'. Na 'Zwarte Piet' moet men de lectuur voor kleutertjes en beginnende lezertjes eens onder handen nemen. Want Pipi kan door haar avonturen en woorden, een verkeerde indruk en boodschap aan kindjes geven!
Vincentius met zonneschijn, geeft veel koren en wijn; geeft het een watervloed, is dat voor allebei niet goed. Het moet niet altijd Frank zijn die met een weerspreuk voor de pinnen komt! Een patroonheilige voor de dakpanfabrikanten, ik zal er maar in geloven. Ik hoop dat hij zorgt dat mijn dakpannen van de opperbeste kwaliteit zijn. Samen met Valerius, zijn ze de patroonheiligen voor de ziekenhuizen. De ene aanroepen voor te genezen, de andere voor te slapen. Het aantal hospitalen en klinieken dat hun naam draagt is niet te tellen. En vanwaar komen die heilige mannen? Godbetert, uit Zaragoza, de stad van Jimmy Frey zijn dromen, waar nooit een winter zal komen. Volgens Jimmy leiden niet alle wegen naar Rome, maar naar de stad aan de Ebro in de provincie Aragon, Spanje. Hij was er zelf nog nooit geweest toen hij het lied zong (1979). Alle zinnetjes zijn een beetje leugens om bestwil. Karamelversjes die moeten rijmen vooraleer aan de vinylplaat toe te vertrouwen en de ether in te sturen. Na Samantha met 'Eviva España' (1971) moest er een opvolger komen die het Spaanse binnenland tot een 'must to visit' of 'must to stay' als plek zouden aanbevelen. Lang vervlogen tijden want het is terug 'staycation' aan het worden . De Britten hebben voor de Europanen niets goeds over, boos als ze zijn over de afloop van de exit, die niet geheel volgens hun willetje en wens verliep. Retour van virus naar het vasteland, met een veel ergere variant dan hetgeen ze zelf kregen. Nu wordt er overal gerekend op de 'burgerzin'. En wat stelt iedereen vast? Een begrip dat bijna onbestaande is geworden. Iets op vrijwillige basis doen of laten voor het algemene welzijn, is hopelijk nog geen utopie. Een quarantaine die nodig is, een reis die kan uitgesteld worden, een test die wel moet gedaan worden; alles stelt men uit, doet men van de hand als niet nodig. Geen nood, de oplossing ligt binnen handbereik. Vanaf half februari, zullen de testen gedaan worden door snuffelhonden: accurater, eenvoudig, snel en dus efficiënt. Vooral interessant voor reizigers die via trein, vliegtuig en boot het land binnenkomen. Geen gedoe meer met pijnlijke wattenstaafjes in de neus! Naast de verboden producten, cocaïne, heroïne en aanverwanten, heeft men hen ook de geur van covid-19 leren detecteren. Een practicum voor de honden; de geur ontdekken aan de hand van het zweet in kledij van besmette mensen. Prof Callewaaert en zijn team van de bio-ingenieurswetenschappen van UGent hebben zich daar mee beziggehouden. Binnenkort zullen er een 11-tal honden en hun politiebegeleiders aan het werk gaan om zoveel mogelijk de besmettingen buiten ons Belgenland te houden. Ik heb een truffelhond, ik kan hem misschien omscholen naar corona-hond! Ik heb vandaag niet méér te vertellen . Ik sluit dan maar eens af zoals ik begon, met een weerspreuk. 'Weet dat je 't weer van St Vincent, het hele jaar zo'n beetje kent: mooi weer levert veel op, prent dat goed in je kop.'
Er was onrustig weer voorspelt voor afgelopen nacht. Ik had schrik dat er een soort xylofoon zou weerklinken door alle buizen, pijpen en platforms en me mijn nachtrust zou ontnemen. Ten onrechte. Maar met de gedachten aan buizen en muziek, dacht ik aan het kunstwerk van Louis Neefs (1937-1980), dat hij voor de stad Mechelen ontwierp als deelname aan een wedstrijd. Na zijn dood werd het alsnog gemaakt en stond het in de Mechelse Tivolituin te pronken. De 9 pijpen, genoemd "De Klokken in de Wind", symboliseerden de beiaardkunst en de (toen) 9 provincies van ons land. Omwille van asbest problemen is het afgebroken en voorziet men een ander monument ter zijner gedachtenis. Maar dat bracht ook weer de herinnering aan een lang vervlogen teevee-serie op de toenmalige BRT en ook de films uitgebracht 1959-1960: Het 'Geslacht Bjørndahl' naar het boek van Trygve Emmanuel Gulbranssen (1894-1962). Drie delen: 'Eeuwig zingen de bossen', 'Winden Waaien om de Rotsen' en 'De Weg tot Elkander'. Mooi toen, maar nu waarschijnlijk sterk verouderd.
Auspicium: het waarnemen van door vogels gegeven voortekenen. Geen enkele vogel heeft me een signaal gegeven dus wend ik me maar naar de Heilige Publius ( R.I.P. in 112 n C) die me onder zijn auspiciën de weg zal wijzen wat ik moet publiceren vandaag. En zie, hij bracht me naar een citaat van Julien de Valckenaere (1898-1958), dat wonderwel past vandaag: "een wereld, waarin een betere kan gedroomd worden, is de slechtste nog niet". Dat gevoel kreeg ik gisterenavond na de inaugurale rede van de nieuwe president van het machtige land overzee. Hij heeft wel veel moeite moeten doen op zijn 78e: trappen lopen en nog niet zo weinig ook. De trappen van het Capitool, Arlington en vooraleer een klein beetje rust in zijn nieuwe bed te krijgen nog al de trappen van het Witte Huis. Ik heb gezien en gehoord dat hij fysiek en mentaal in orde is. Geen calamiteiten meer gepermitteerd op het hoogste niveau. Er zijn genoeg 'bijna' malheuren gebeurd! Dat is het positieve nieuws. Er kwam me ook echt droevig, droevig, droevig nieuws onder ogen: de trappist van de Benedictijner-abdij van Achel is geen trappist meer!!!! Hij voldoet niet meer aan het 'trappist' zijn. Drie vorwaarden moeten voldaan zijn om het authenticiteitlabel van de Internationale Vereniging van Trappist te krijgen, te behouden en de naam te mogen dragen: 1) moet binnen de muren van de abdij geproduceerd worden 2) de opbrengst moeten grotendeels aan goede doelen besteed worden 3) moet door 'aanwezige' monniken gemaakt worden. Nummer 3 is niet meer aanwezig: de laatste broeder, de laatste der Mohikanen, heeft de pijp aan Maarten gegeven. Het logo van Achel verdwijnt maar de abdij van Westmalle zal het recept overnemen. Hopelijk lopen daar nog vele broeders en monniken rond.
Mijn huis zit in staal en ijzer verpakt. Het is een tour de force om buiten te geraken. Mijn turnoefeningen zijn nu op andere ledematen georiënteerd. Mijn armen zijn niet meer het belangrijkste, het is hup met de beentjes en de pootjes om over de balkjes en de ijzeren staven te springen. Ik moet eigenlijk een correctie aanbrengen. Het zijn geen 'beentjes' maar goede en stevig gevulde benen geworden. Voor de hond mag het verkleinwoordje blijven bestaan, hij weegt ocharme 14kg en is momenteel op stap met de buurvrouw. Na de nodige cafeïne, de twee sneetjes volkorenbrood, een nootje boerenboter en een stuk chocola is mijn inwendige mens voldoende gesterkt om op en top paraat te zijn om woorden in een deftige zin te gieten en er een geheel van te maken. Dat is het moeilijke aan schrijven, een onderhoudende en juiste tekst in elkaar steken en niet zomaar te flansen. Alles moet toch nog een zekere betekenis hebben. Want zoals jullie wel kunnen denken, schrijf ik in de eerste plaats voor mezelf. Dat is mijn egoïstische trekje dat naar boven komt. Maar geen dagboek aangezien ik mijn artikel aan het internet toevertrouw. Door dat op het 'web' te smijten, ben ik ook ijdel genoeg om te denken dat ik er miljarden mensen een leesplezier mee doe. Ik probeer een unieke, prachtige en sublieme tekst te produceren, die iedereen graag wil lezen. Spijtig genoeg is dat tot hiertoe toe bij 10 man en een paardenkop doorgedrongen. Maar wat niet is kan nog altijd komen en zeker door mijn volharding. Mijn tekst begint hier pas officieel. Vandaag is het ontegensprekelijk een belangrijke dag in de U.S.A. Een nieuwe president die aantreedt, een oude die van het wereldtoneel verdwijnt. Voor The Orange President is de laatste zin die ik aan hem wil besteden: het is niet voor niets dat 'debiel' en 'beleid' dezelfde letters hebben. De inauguratie van een president is sinds 1937 op 20januari. Een paar maal is er van deze dag afgeweken. Maar op de 20e januari 1998 was er toch wat anders te lezen in The Washington Post. Deze gezaghebbende krant publiceerde toen het verhaal van President Clinton en zijn sigaar, gebruikt bij en door stagiaire Monica Lewinsky. Ze heeft wel nooit klacht ingediend maar steunt nu toch de '#metoo' beweging. Hierbij rijst wel de vraag hoe het komt dat het libido van mannen pijlsnel de hoogte in kan schieten eens ze veel beslissingsrecht en macht hebben op een bepaald domein. Ik ga er wel mijn kop niet over breken. Er is ander nieuws dat belangrijker is, zoals het achterwege blijven van het vaccin. De mensen gaan toch mijn raad eens moeten volgen en vandaag voor één van de 6 pestheiligen een kaars branden. Ik vermeld speciaal Sint Sebastiaan, patroonheilige van de boogschutters en van de soldaten toen ze nog 'pijl en boog' hanteerden. Mijn naam is 'pijltje' en ik mag zeker deze heilige, afgebeeld met een lichaam doorspiest van dat oorlogstuig, niet vergeten een vlammetje te geven.
Zowel voor mens als hond zullen het speciale dagen worden. Van 's morgens vroeg tot het weer donker wordt, zijn er mensen aan het werk. Die noesten niet zoals in het lied van Dolly Parton, "Nine to Five". Eerst is er de opbouw (stellingen), dan de afbraak (dak), opbouw (dak) en afbraak (stellingen). Mensen die over en weer lopen en vooral veel en luide muziek, gelukkig radio Nostalgie. Het is ook thuis blijven, geen verzetje, wandeling of wat dan ook, voor vierpoter en bazinneke. Het is toch slecht weer en ik amuseer me weer met allerlei wetenswaardigheden op deze laatste dag van het bestuur van Mr President. De wereld zal zijn tweets niet missen. Zijn supporters zullen hem wel missen, hij tweet dan ook hun taal want spreken heeft hij niet gedaan. Alleen af en toe eens een nietszeggende slogan lanceren. Er zal dan toch eindelijk nog eens een ander onderwerp in de kranten zijn. Ik vul mijn blog zoals gewoonlijk met het kleine nieuws in de marge van de grote wereldgebeurtenissen, waar we als doodgewone mensen toch geen vat op hebben. Soms zouden mijn lezers kunnen denken dat ik een fetisjist ben of drager van scapuliers of maniakaal bezig ben met het heiligenbeleid, dàt moeten jullie vooral niet denken. De levensbeschrijvingen en waarom ze de nood van sommige mensen kunnen verlichten, geeft zo'n prachtige lectuur en verhalen, dat het zonde is ze niet af en toe eens onder de aandacht te brengen. Niet alleen hun ciriculum vitae is interessant, ook de namen spreken al tot de verbeelding. Zoals vandaag: Germanicus, Pontianus, Eufrasia, Contestus, Branwallanus, Remigus, Wulfstan. Ik moet er wel bij vermelden dat het echt soms wrede verhalen zijn: doodslag, moord, martelingen zijn schering en inslag. Gevoelige mensen lezen ze beter niet. Ze kunnen beter verhaaltjes verzinnen bij het horen van de voornamen of de biografiën van de personen hierna vermeld. De sinten hebben een ander leven gehad dan Karl Lagerfeld (1933-2019) en zijn miljonaire poes 'Choupette'. Ambitieus was die man wel, evenals de dochter van Leopold I, Charlotte van België (1840-1927). Gehuwd met aartshertog Maximiliaan, de broer van de Oostenrijkse keizer Franz Jozef. Zo werd ze ook de schoonzus van de beroemde Sissi. Een beetje jaloers op die hoge functies, nam het echtpaar de keizerskroon van Mexico aan, aangeboden door keizer Napoleon III van Franrijk. Voor de rest is er alleen maar tragiek in hun leven geweest en geen verwachtte grandeur. Na de moord op haar echtgenoot, werd ze waanzinnig. Terug in België werd ze opgesloten in het kasteel van Bouchout te Meise. De zus van Leopold II, verbleef daar tot haar dood. Ik ga me ook verdiepen in het werk van twee kunstenaars die vandaag kunnen herdacht worden; Lucas Faydherbe (1617-1697), beeldhouwer en architect in Mechelen, waar nog veel werken te bewonderen zijn. Ook Paul Cezanne (1839-1906), Franse kunstschilder. Beroemd zijn: "les grandes baigneuses" en "stillevens met fruit". Dat ga ik nu eten, voor te baden is het te fris.
Principieel sta ik niet op vooraleer ik de krant in de brievenbus hoor vallen. Principes zijn er ook om uitzonderingen op te maken. Soms breekt nood mijn eigen wetten. Gisterenavond een dutje gedaan voor teevee en dan weet ik dat er nog weinig slaap zal overschieten om dat in mijn bed te doen. Niet getreurd, morgenstond heeft goud in de mond. Natuurlijk weet mijn sjareltje, mijn sloeber, mijn kastaar niet wat hem overkomt als ik zo vroeg naar beneden kom. Want uitgeslapen is hij allerminst. Ik zie aan zijn kop dat hij niet weet hoe hij moet reageren op mijn vroege komst. Ingetogen of uitbundig blij of achterdochtig voor een nare verandering. Rap genoeg weet hij waarom we voor dag en dauw paraat moesten zijn. De stellingen worden aan mijn huis gezet! Eindelijk is er een nieuw dak op komst! Na alle perikelen, schrik voor de wind en stormen, komt de dakman me verlossen van de zenuwen die er bij iedere windvlaag is. Dit is dan ook alles wat ik te vertellen heb voor vandaag.
Dag 17 van het jaar 2021. Volgens de christelijke jaartelling is dit de 21e eeuw van het 3e millenium. Begonnen met tellen vanaf het 10e millenium (-10.000jaar) vóór Christus. Gaan er ook mooie namen aan bepaalde decennia gegeven worden, zoals in het 'Interbellum'? De periode tussen de twee W.O.I en W.O.II, worden de Roaring Twenties (1920-1929) en Grote Depressie (1930-1939) genoemd. Nú heeft de Grote Depressie in de wereld niet de inhoud van toen ( beurscrash en economische crisis), maar Corona en Trump. Dit om deze grijze dag te situeren in onze ontstaans geschiedenis. In die tusssentijd gebeurde er enorm veel. Vandaar dat ik iedere dag wel iets heb om mijn gedachten over te laten gaan. Zoals het verhaal in de reeks 'grote verleiders/sters'. Ditmaal is 'Mata Hari', alias van Margaretha Zelle, alias Margaretha McLeod (1876-1917) aan de beurt. Reporter Frank Poosen, beschrijft de act van deze courtisane en demi-mondaine, alsof hijzelf aan een tafeltje zat, nippend aan een glaasje bubbels in een van de Parijse salons. Ondertussen glurend samen met de rijke regimentsoldaten en le beau monde, naar haar sensuele striptease. Ze verkocht haar ziel en zaligheid voor geld en juwelen, en werd dubbelspionne voor de helft van Europese landen. Ze werd opgepakt en veroordeeld tot de kogel. Haar verdediging die ze naar voren bracht in het Franse gerechtshof, "...mijn internationale betrekkingen zijn het gevolg van mijn werk als danseres". Geen compassie bij de Franse justitie. Ze werd veroordeeld tot de kogel en werd gefusilleerd. In Vincennes trad ze een laatste maal op, werd voor een paal geplaatst en ongeblinddoekt wachtte ze op het vuursalvo. Tenslotte werd er met een 'coup de grâce' het laatste stukje leven uit haar geschoten. Ik moet nu denken aan het liedje van Guido Belcanto, "Hoe droevig is deze wereld". Maar ik ga over op meer plezante muziek. alhoewel met een triest ondertoontje. Mijn jeugdidool is jarig: Françoise Hardy (°1944). Luidop meezingen is een must bij "Tous les garçons et les filles" (1962). De tekst gold toen en nu ook. Ik ben immers nog altijd een meisje dat zegt: oui, moi je vais seule par les rues...Zij niet meer, ze trouwde Jacques Dutronc (°1943), die zong: Il est cinq heures, Paris s'éveille (1968). Allebei levendig en wel. Minder goed verging een ander idool dat, bij leven, een feestje zou geven: Dalida (1933-1987). Een Egyptisch-Franse zangeres van Italiaanse komaf die tot het einde der tijden beroemd zal blijven om haar 8 minuten durende gezongen verhaal van "Gigi l'amoroso". Het blijft een leuk liedje om te horen. Iolanda Cristina Gigliotti besloot zelf een eind te maken aan haar leven. Een briefje met "la vie m'est insuppotable, pardonnez-moi", waren haar afscheidswoorden.
Waarom ik blij ben geen Hollander te zijn? Wel omwille van hun uitspraak! Het woord 'dossier'. Zowel Vlaams, Frans als Hollands hetzelfde geschreven. Vlamingen zeggen 'dossiir, Fransen zeggen 'dossié en waar de Hollanders de 'j' halen weet ik niet want die zeggen 'dosjé'. Een correct uitspraak is niet aan hen besteed, voor één keer zeg ik dan maar 'doeiiiiiiiiiii'
Ochtendrood, water in de sloot. Een felrood firmament vertelt me dat de hemelsluizen zullen opengaan. Geen regen maar sneeuw. Al die vlokjes zijn zo mooi als ze neerdwarrelen. Hopelijk blijven ze ook een tijdje liggen om het strand 'wit' te toveren. Dat is één van die schone aanblikken dat de winter soms in petto heeft. Niet alleen de bossen zijn feeëriek in de donkere maanden! 's Morgens is er eerst de dagelijkse gymnastiekoefening voor mens en hond, smijten en vangen. Een kleine beweging voor mijn lichaam in de buitenlucht. Ik zie er soms tegenop, maar uiteindelijk heeft dat ballenspel niets dan voordelen voor ons beiden. De hond gaat dan slapen in zijn hoekje. Bij mij zet het alle adertjes van mijn lijf open om maximale zuurstof naar mijn essentiële delen te sturen. Ik kan dan rustig mijn serieuzer werk aanvatten. De krant lezen, hersenoefeningen doen met de cijfertjes en lettertjes in te vullen, raadseltjes oplossen en ondertussen denken hoe slim ik wel niet ben!. Zo'n barre winterdag brengt ook de herinnering naar boven aan de strenge winter in 1963. De fotootjes die ik nog heb van die tijd tonen een bevroren Schelde en een stukje bevroren zee. Het toont ook dat ik van puber tot ouderling dezelfde kledingstijl heb aangehouden. Haardracht met opgetoken haar, pullovers met rolkraag, lange broeken, winterschoenen met pels voor de warme voeten, muts, sjaal en wanten. Dat beeld maakt me gelukkig. Ik heb van jongs af aan een stijl gevonden en me niet laten beïnvloeden door modegrillen. In de mode heb ik zelf mijn weg gezocht, gevonden en gehouden. Kleuren verschillen een beetje, blauw voerde altijd de hoofdtoon en verder de kleuren van het lente-of herfstpalet. Op dat vlak heeft de wereld en de medemens me heel weinig van gedacht doen veranderen. Voor al de rest zeg ik maar dat de evolutietheorie ook van toepassing is. De wereld heeft zo'n grote veranderingen ondergaan dat het onlogisch zou zijn, moest ik nog hetzelfde denken, voelen, doen als in 1963.
Ik snuffel zo ook eens graag in lijstjes allerhande en zo kom ik dikwijls merkwaardige verjaardagen van personen tegen, die ooit belangrijk waren. De geboortedag van Ludwig van Beethoven in 1770 die ons wondermooie muziek bezorgde. De geboortedag van Jane Austen in 1775, die ons de meest romantische literatuur bezorgde. Last but not least te vermelden in dit rijtje: de geboorte van Leopold Clemens van Saksen Coburg Gotha in 1790. Eerste koning van land in wording, België. Men spreekt altijd over nummer twee, maar nummer één is minstens zo belangrijk voor al de Belgen. Want zonder hem waren we Nederlander en moesten we het Wilhelmus zingen, oranje dragen en koekhappen op de verjaardag van de koning. Koekhappen is nu een bezigheid voor bij het tasje koffie deze namiddag. Later op de dag zal ik 'frituriste' zijn om het nationale Belgische gerecht op mijn tafel te krijgen: friet, stoofvlees en een goeie smak mayonnaise! En tussen al dat wintergeweld tonen de sneeuwklokjes dat ze hun naam niet gestolen hebben!
Zo, we beginnen eraan vandaag, maar een heel stuk later als gewoonlijk. Af en toe moet ik eens wat bekijken buiten mijn leefwereld. Niet erg, zo heb ik eens wat andere horizonten, al is mijn blik blijvend westwaarts gericht. Onderweg zag ik het nieuwste exemplaar van de tram. Nog in leerschoolmodus, maar het ziet er in ieder geval goed uit om me daarin te verplaatsen. Het is bijna een jaar geleden dat ik nog op de tram ben gestapt door heel die verdomde affaire. Ik ben fan van dit transportmiddel. Het is veilig, gemakkelijk, geen parkeerproblemen en atijd recht in het hart van de gemeente of stad. Het zal wel nooit meer te betreden zijn zonder mondmasker. Ik zag ook dat er nog veel restanten van de sneeuw van gisteren te zien was op de velden, duinen en daken van de huizen. Het is koud genoeg om niet alles weg te smelten, zodat er nog een paar wit/grijze kloddes zijn overgebleven. In de krant zag ik ook weer een foto van één van die belangrijke mannen in showbizz-land. Zijn briefje voorlezend, recht en met open blik, in het vizier van de camera's kijkend. Zijn snoetje moet een en al onschuld doen uitschijnen over de aantijgingen die vrouwen durven doen. Wie zou er nu zo'n braaf jongetje, dat al die actrices aan een rol hielp, willen beschuldigen van intimidatie en stalking? Wel, zo te zien en te lezen, heel wat vrouwen en meisjes die niet gediend waren van zijn blijvende avances en gedurfde seksueel getinte sms'jes.
"Het onverwachte is de toetssteen der geestigheid". Ra, ra, ra, wiens gezegde is dat? Simpel, Molière. Dat was een alias van Jean-Baptiste Poquelin en vandaag is het zijn verjaardag, al is hij al een paar eeuwen van de aardbodem verdwenen. Als er nog resten zouden zijn, liggen die goed opgeborgen op Père Lachaise, de beroemde begraafplaats in Parijs. Geboren in 1622, zeeg hij vakkundig neer tijdens de opvoering van zijn toneelstuk "Le Malade Imaginaire" in 1673. Nu mag ik gerust zeggen 'il faut le faire"! Hij werd ter plaatse 'geolied' door twee nonnen. Men kent dit als 'het heilig oliesel' het sacrament van de zieken. De Rooms-Katholieke Kerk weigerde een priester te sturen omdat zijn werk, toen, immoreel en anti-religieus was. Men weigerde hem ook te begraven. De tussenkomst van Louis XIV was nodig om hem 's nachts alsnog aan de grond toe te vertrouwen, zij het wel in het hoekske van het kerkhof Saint Joseph, waar ook de ongedoopte kinderen lagen. De exhumatie vond enkele jaren later plaats. Hij werd met groot vertoon naar een andere laatste rustplaats gedragen. Hij kreeg een groot arduinen monument te torsen als eerbetoon en erkenning van zijn schrijverstalent. Ik stop vandaag met nog een citaat van hem: de spraak is de mens gegeven om zijn gedachten uiteen te zetten. Voor mij de pen en het toetsenbord.
Ik heb mijn krant van de ondergang kunnen redden deze morgen. Een klein beetje wateroverlast moest ik er wel bij nemen, maar ze was nog niet tot pulp herleid, gelukkig maar! Want stel dat ik al dat geschreven nieuws eens zou moeten missen, het zou mijn beste dag niet zijn. Vooral het 'kleine nieuws' wil ik weten. Ik noem dat het 'zout op mijn patatten', bij manier van spreken. Niet veel nieuws bij de B.V.'s. Tenandere zó groot is ons bestand aan B.V.'s ook niet om iedere dag in de krant en elke week in een boekske een nieuw verhaal op te dissen. Bijgevolg is het een uitgelezen kans voor de schrijvers hun woordenschat te verfijnen en uit te breiden om toch precies met een heel nieuw feit en verhaal voor de pinnen te komen. Ik heb bij de 10.000 woorden, die ik per dag tracht te lezen om mijn hersens gezond te houden, niks nieuws gevonden. Zoals zo dikwijls in mijn leven moet ikzelf voor mijn vertier er leerzucht naar nieuwe woorden, zorgen. Het is maar een woord, om het zo te zeggen, om op zoek te gaan. Ik vind eerst de 'prikorde' als nieuwigheid. Dat wil zo veel zeggen als: van overheidswege is er een orde vastgesteld om de vaccinatie van de bevolking in goede banen te leiden. Een goed gekozen woord, vind ik. De uitbraken van de besmettingen op bepaalde plaatsen zorgen er wel voor dat er spoed zal gezet worden om iedereen in te enten volgens de volgorde die ze voorop zetten. Als alles zoals voorzien kan gebeuren, heb ik kans dat er werkelijk een grote en goede vakantie kan komen. Iets anders dat ik tegenkwam is eigenlijk een gezegde dat stamt uit de tijd dat iedereen werd aangemaand ABN te spreken met vooral de verafschuwde Nederlandse tongval: Schoon Vlaams. Een typisch Vlaams woord zeggen en spreken, maar dan zonder de dialectklanken. Zoals in de zin: in zijn schoonste Vlaams, expliqueerde hij zijn geval aan meneer de juge. Marc Coenen schreef ooit over de poging tot vernederlandsing van onze taal en dialecten in de jaren 60-70: het is een pyrrusoverwinning geworden, in het schoon Vlaams gezegd 'een scheet in een fles'. Een valse zege om ons naar de Hollandse kant te krijgen. Stel je voor dat het ooit gelukt was om te spreken zoals onze Noorderburen, we zouden ons Frans terug in onze conversaties moeten brengen, zoals een een 'juske' drinken of een 'jus' over onze krieltjes sauceren. Terwijl ik aan het typen ben zie ik de sneeuwvokken neerdwarrelen en wil ik het lied van Jan De Wilde zingen: De Eerste Sneeuw. '........ik voel me zo gelukkig in die eerste sneeuw.....', toch als ik dat binnen kan bekijken achter het vensterglas.
Het gebeurt zelden dat ik 's avonds weet wat ik 's morgens ga schrijven. Ik heb mezelf opgelegd niet meer dan 500 woorden per dag te schrijven. Gisteren was mijn verhaal niet voltooid. Iedereen weet hoe reanimatie en hartmassage in theorie moet gebeuren en iedereen hoopt het nooit te moeten toepassen. Indien wel, is het noodzakelijk voor het hart een ritme van 100-120, induwen van de borstkas te doen. Niemand zal op dat moment aan het tellen slaan. Zing dan het lied van de Bee Gees: Staying Alive (1977). Een terechte titel zo blijkt. Het lied heeft een ritme van 104 in het refrein. Dus zing, juist of vals dit lied met de veelzeggende titel om iemands hart teriug te doen kloppen. Het Rode Kruis raad dit ook aan en heeft het lied op zijn website staan. Dit was de info die ik nog wilde meegeven, moesten er lezers zijn die van de discogroep nog nooit gehoord hadden. Levensreddende muziek hebben zij in hun repertoire gezongen.
Ik luister naar de vogeltjes die fluiten van contentementen omdat ik in mijn tuin mezenbollen heb gehangen. Ze kunnen, zelfs in deze koude dagen, hun buikje dik en rond eten. In de alpen luisteren alpinisten naar het gebrom van Hochvogel, 2.592m. Een berg in de Beierse alpen die vervaarlijk aan het scheuren is. Op de top is er reeds een kloof van 30m en 5m breed, zichtbaar. Dat die rotsmassa gaat splitsen en verder splijten en naar beneden gaat vallen, is echt wel een zekerheid. Wanneer is de grote vraag. Daarom luisteren seismologen met seismometers naar de berg om het gebrom en de verschillen daarin waar te nemen. Het is er wel een dun bevolkt gebied maar niemand krijgt graag een kei op zijn kop. Vandaar 'bergluisteren' van deze instabiele rotsmassa. Ben ik even blij op het 'gelijkvloers' te wonen. Maar dan is er weer het gevaar van water. Om het Cruijffiaans te zeggen: elk nadeel heb zijn voordeel. Een taal geïntroduceerd door voetballegende Johan Cruijff (1947-2016) met voetbaljargon, plat Amsterdams, oneliners, paradoxen en verkeerd gebruikte uitdrukkingen en gezegdes. Een heerlijke taal, waarin het woord 'seutig' ook zou passen. Naar aanleiding van de commotie rond een psychologe en seksuologe die een beetje tè expliciet haar natuurtalenten liet zien, haalt Van Dale dit woord vanonder het stof. Zedig en kuis is de inhoud van het woord. Natuurlijk spelen er andere zaken mee die niet door de beugel kunnen waarom er een uitzetting uit de beroepsvereniging kwam. Sint Hilarius van Poitiers, heilige van de dag, stelt de hilariteit daarrond ten zeerste op prijs.
Ik zal vandaag met mijnen parlé beginnen zoals ik al zo dikwijls heb gedaan, met een muziekje. De schorre stem en het trompetgeschal in het liedje "Born to Run" van Bruce Springsteen maken me direct klaarwakker. Iets in mij zorgt ervoor dat ik op die beat moet meezingen. Met als enige toehoorder mijn hond, kan het geen kwaad dat mijn noten af en toe vals klinken. Ik zing dan wel dat ik geboren ben om te lopen maar dat is geenszins het geval. Eigenlijk haat ik een beetje lopen en joggen. Me in het zweet werken om iets vlugger bij het punt B te geraken, spreekt me niet aan. Ik ben iemand van de rustige aanpak. Maar toch zing ik graag dat 'ik loop'. Misleiding, iedereen laten denken dat ik zéér sportief ben. Zo heeft Mr President ook zijn aanhang bekomen. Iets beweren en het voorhouden als de werkelijkheid terwijl het een grove leugen is. Raaskallen met kleine berichtjes. Gewoon spreken, ne gewone 'parlé' is niet besteed aan deze man. Ik hoorde nù pas van de microblogsite 'Parler'. Voor mij betekent het nog altijd Frans voor 'spreken'. Parler-vrai, zeggen waar het op staat, zijn ongezouten mening geven is moeilijk in het Amerika van nu. Vier jaar al weet de wereld dat er een onbekwame man aan het roer staat van die grote natie en geen enkele Amerikaan durft rechtuit zijn mening zeggen. De schrik in het Republikeinse kamp voor stemmenverlies bij de volgende stembusgang is een democratie onwaardig. Liever hebben ze een egoïst als bestuurder en aanbidden ze het geld dat hij in hun laadjes brengt dan luidop zeggen dat hij moet opkrassen. Hopelijk verloopt de overdracht op 20 januari goed nu zijn duimen en vingers zijn lam gelegd. Niet aan denken, maar wel eens stilstaan bij 3 mensen die op deze dag, in verschillende jaren, verdwenen en me veel plezier bezorgden. Eerst herdenk ik Agatha Christie (1890-1976), schrijfster van ontelbare lichtverteerbare thrillers. Met haar belangrijkste personages Hercule Poirot en Miss Marple. Van jongsaf heb ik er ontelbare uren leesplezier bij gehad. Later al de films die ik regelmatig nog eens bekijk. Een volgende in het rijtje is Maurice Gibb (1949-2003). Samen met zijn tweelingbroer Robin (1949-2012) en andere broer Barry (°1946), vormden ze de leden van rockgroep The Bee Gees. Met "Massachusetts" in 1967 en de soundtrack van de discofilm "Saturday Night Fever" uit 1977, behoren ze met hun falsetstemmen tot de top van de bekendste popgroepen. En dan, vóór er sprake was van de " The Sound Of Music", film uit 1965, waren er al films over deze zingende familie. "De Familie von Trapp" en "De familie Von Trapp in Amerika" releasedatum 1956-57, geen musical en iets minder geromantiseerd dan de Amerikaanse versie. Hoofdrolspeelster was een indrukwekkende Ruth Leuwerik (1924-2013). Ik was vrij jong toen mijn moeder me meetrok naar de cinema om deze films te bekijken. Samen met de Sissi-films maakten ze een enorme indruk op mij. Na de autokeuring weet ik wat doen; films bekijken en muziek beluisteren. Een gezonde bezigheid op een grijze natte dag.
Wat heeft de tweede week van het nieuwe jaar in petto? More exciting things to happen? Ik moet toch af en toe eens laten horen dat ik iedere dag nog mijn huiswerkjes maak van Engels. Natuurlijk ook de andere talen van de "Beter..." reeks: spellen, rekenen, Frans, Duits, Spaans en op de koop toe bijbel. In ieder geval start de week lekker, want het is "Verloren Maandag" synoniem voor appelbollen en worstenbroodjes. De naam van deze dag komt op conto van de ambtenaren. Die werden op de maandag na het einde van de Kerstcyclus, Driekoningen en op zondag doopsel van Jezus, ingezworen. Er werd van overheidswege niet gewerkt op deze dag. Een verloren dag, zonder inkomsten. Die moest met goedkoop eten doorgebracht worden. Appelen waren er nog voldoende en het mindere vlees van de feestdagen moest ook verwerkt worden. Nu zijn het lekkere worstjes in de broodjes en geen verwerkt afval meer. Smullen maar vandaag, tenminste als ik dat hier in West-Vlaanderen kan vinden want het is een typsisch Antwerps en Henegouws gebruik. In zwang, volgens de verste geschriften sinds 1231. De krant spit ook regelmatig in het verleden als het heden aanleiding geeft om terug te gaan in de tijd. En ik volg die terugblik. Prof rector Piet de Somer (1917-1985), medicus, bioloog, microbioloog, immunoloog, werd de motor bij het zoeken naar een vaccin om de epidemie van poliomyelitis het hoofd te bieden. Een virusziekte, de gevreesde kinderverlamming, moest het land uit. Het werd een groots opgezet vaccinatieprogramma in 1958. Was het eerste jaar nog met spuitjes, nadien kwam het in waterige oplossingen om bv op een suikerklontje enkele druppels van de entvloeistof te doen. Een stuk gemakkelijker om het aan de kinderen te geven. Hij werd de eerste lekenrector aan de KUL (1968-1985) Nu mijn historie verbonden aan Piet De Somer. Ik stam uit een tijd dat universitaire studies voorbehouden werden aan studenten uit de klassieke humaniora. Leerlingen uit een Moderne Humaniora konden via een maturiteitsproef, na de eindexamen, ook toegang krijgen tot de unief. Ik kon niet deelnemen aan die proef. Ik ben dan verpleegkunde gaan studeren in het U.Z.Gent, Ik had toen een lief dat in Leuven studeerde en wilde mijn specialisatiejaar in de school, verbonden aan het universitaire ziekenhuis, daar afwerken. Maar toen bestond er nog een strikte splitsing van 'officieel' en 'vrij' onderwijs. Het was bijna onmogelijk om van het ene net naar het andere over te stappen. Ik ben daar zelfs tot bij rector De Somer moeten gaan. Het advies van vice-rector Maertens, priester en hoogleraar werd ingewonnen. Met de liberalisering die aan de gang was en de nivellering van de onderwijsnetten, bezorgden beide heren me het noodzakelijke briefje voor inschrijving in de verpleegsterschool. Ik had er niet alleen mijn lief, maar leerde er ook een vriend voor het leven kennen. In corona-vrije tijden zie ik die nog om de veertien dagen, nu levert hij iedere dag een opmerking op mijn blog!! Hij mag nog eens aan de dagen van de chips en nootjes denken.
Voilà, weeral een zondag, een dag van rust en mooi weer. De zon schijnt volop en het zijn aanvaardbare wintertemperaturen. Straks zal ik eens een duinenwandeling doen met mijn huisgenoot. Hij aan de lange lijn, genietend van het zand, het duinengras en de geuren, ik genietend van de rusteloze zee. Een landschap dat iedere seconde verandert van uitzicht en daarom zo aantrekkelijk is voor mij. Eentonigheid bestaat niet aan zee, dat weten ook de vele dagjesmensen. Hier worden de autostrades en de wegen niet afgesloten bij mooi weer. Nee, hier moeten we altijd en zonder morren kunnen leven met de overlast van de mensen die hier niet wonen. Auto's die overal gestald worden, vuilnis overal behalve in de vuilbakken, verbale onbeleefdheid tegenover de mensen die hun eigendom willen beschermen. Waarom is er zo'n grote consternatie in de Ardennen, Baraque Fraiture en de provincie Luxemburg als er zoveel mensen eens willen buiten kou lijden, in de sneeuw willen spelen en wandelen? Andere jaren klagen en zagen ze dat er geen sneeuw ligt en dat de téléphériques niet van de ene paal naar de andere kunnen schuiven. Onbegrijpelijk. Maar onbegrijpelijke dingen gebeuren er nu eenmaal in de grote mensenwereld. Ik zal maar liever naar "Hot Lips" van Rod Stewart (°1945) luisteren. Die is vandaag jarig en zijn stem wordt omschreven als 'rauwe bluesy' voor mij is dat hetzelfde als 'niet goed kunnen zingen'. Maar zijn liedje past wonderwel bij het artikel dat ik in de krant aan het lezen ben. Bij de reeks rond de 'grote verleiders' is vandaag Giacomo Girolama Casanova (1725-1798) aan de beurt. Venitiaan, avonturier, zoon van een actrice en violist. Begon, zoals zo velen in die tijd, te studeren voor priester maar werd van het seminarie gestuurd . Hij nam vele baantjes aan maar telkens volgde er een ontslag wegens onbetamelijk gedrag. Hij reisde heel Europa door. Werd door de meest prominente personen van zijn tijd ontvangen en gefêteerd. Hij vergaarde en verloor fortuinen en stierf uiteindelijk straatarm toen hij secretaris was op een hertogelijk hof in Bohemen. Daar schreef hij ook zijn memoires "Histoire de ma Vie". Dit 6000 blz tellende boek in 12 delen bezorgde hem de naam van grootste verleider en versierder van vrouwelijk schoon. De beschrijvingen van zijn liefdesperikelen zorgden ervoor dat zijn werk gecensureerd werd. Men heeft lang gedacht dat het pure verzinsels waren tot het 'casanovisme' ontstond, een vereniging die al zijn werken heeft gelezen. De casanovisten met als belangrijkste, J. River Childs (1893-1987), onderzochten de vele gedetailleerde beschrijvingen in zijn boeken. Via analysering, raadpleging van archiefstukken, politierapporten, oude couranten, is de conclusie dat al de beschreven feiten, kloppen. Zijn reputatie als 'versierder' is geen verzinsel en mag blijven bestaan. Iedereen kan leren van zijn versiertrucs. Ook succesvol was zijn boek "Histoire de ma Fuite en Prison". Schilderijen, boeken, toneelstukken en films zijn over deze Casanova verschenen. Voor mij was het zelfs een lelijke man. Maar, dixit Annemarie Postma (°1969) "eigenwaarde is de kracht waardoor je gezonde keuzes kunt maken". Casanova 'zus'(zie hierboven) en ik 'zo'(zie hierboven))
Een vriesnacht is voorbij. Alles met een wit laagje ijs bedekt als ik buiten kijk. Gevaarlijk weer zo'n ijsnacht maar zo schoon om naar te zien. Voorzichtigheid is geboden bij het buitenstappen want ik heb al eens een zware uitschuiver gehad bij dergelijk weer en ik draag er nog altijd de gevolgen van. Ik ben een voorzichtig meisje geworden als ik dat wondermooie landschap betreed. En dat moet ik ook doen met een hondje dat nooit kou heeft, goed uitgerust is 's morgens en volop energie heeft opgespaard in de nacht. Dan maar goed ingeduffeld de kou trotseren om pitcher te spelen voor mijn catcher van de tweemansploeg. Er staat geen wind en het voelt niet zo koud aan als de -3 zou doen vermoeden. Nochthans hoor ik geen tramlawaai en ik zie grote bussen rijden. De tramsporen zullen nog niet ijsvrij zijn gemaakt en de stellen staan waarschijnlijk nog in de remise voor een paar uur. Het is een doodgewone zaterdag en blijkbaar zonder enige nieuwswaarde. Geen woord van de dag dat mijn fantasie doet werken, evenmin een heilige die me lyrisch doet worden. Zelfs met het citaat van de dag kan ik niets aanvangen. De spelletjes in de krant zijn opgelost en de dagdagelijkse nieuwsgaring ben ik beu om daar nog een woord over te typen. De mooie verhalen van de gazet zijn mijn zondagse tractatie. Toch is er wel een verjaardag om te herinneren en even bij stil te staan: in 1909 werd Simone Lucie Ernestine Marie Bertrand de Beauvoir geboren in een doodgewoon gezin waar wel veel aandacht was voor onderwijs. Zij studeerde aan de Sorbonne literatuurwetenscappen, wiskunde en filosofie. Tijdens haar lerarenopleiding leerde ze Jean Paul Sartre (1905-1980)kennen. Zij werden elkaars levensgezel. Een huwelijk was te burgerlijk. Het was belangrijk elkaars vrijheid te respecteren. Hij gaf haar het koosnaampje 'Castor' een figuur uit de Grieks-Romeinse mythologie. Werd hij Pollux genoemd? Dat was de helderste ster in het sterrenbeeld Gemini. Dat zou best mogelijk zijn, een naam van een tweeling gebruiken, om hun verbondenheid te tonen maar de helderste ster als naam voor hem behouden. Een gissing van mijnentwege. Net zoals Sartre was ze als filosofe een aanhangster van het existentialisme. Haar bekendheid kwam er in 1949 met het boek"Le Deuxième Sexe" en was de inspirator voor de tweede golf van het feminisme. Vooral haar zin, "je wordt niet als vrouw geboren, maar je wordt tot vrouw gemaakt/ on ne naît pas femme, on le devient" gold als de catechismus voor de vrouwenbeweging. Ze geloofde niet in God en in de vergeving van de zonden door God, ondanks haar zeer katholieke opvoeding. De eigen daden niet afschuiven op religieuze, sociale of maatschappelijke conventies. Ieder moet de verantwoordelijkheid dragen voor zichzelf, voor zijn daden, voor de wereld en voor het milieu. Dat is het existentialisme.
Kris De Bruyne zingt oh zo mooi over "De Onverbiddelijke Zoener" die ik spijtig genoeg nooit in mijn leven ben tegengekomen. Ik moet eigenlijk het zangerscollectief noemen voor dit b-kantje van de plaat "De Peulschil", Lamp, Lazarus en Kris. Als puber hoopte ik natuurlijk de mooiste casanova en rijkste man tegen te komen, met de zwoelste blikken en de beste kuslippen, die me deden smelten van verlangen naar de liefde met de grote 'l'. Na het lezen van de stationromannetjes wel te verstaan, waar het altijd een arm meisje was dat door haar goedheid de mooiste en rijkste prins tegenkwam. De jongens staken Playboys onder de matras, ik die flutromannekes van een paar frankskes. Een klein beetje ouder en wat meer leeservaring wist ik al dat er andere eigenschappen belangrijker waren dan uiterlijk schoon en flirterig gedrag. Dat is best aangenaam maar daar bouw je geen leven mee op. De zoektocht naar een waardige levenspartner begint wanneer het besef komt van niet alleen te willen door het leven te gaan. Eens gevonden start een volwassen leven dat ik ook weer moest leren leven. Zo is het een leven lang, voor elke levensperiode die ik doorga: hopen, zoeken en vinden. Zoals iedereen ben ik als mens een soepel beest en iedere levensfase brengt een ander leven mee, dat telkens anders gedefinieerd wordt. Nu is dat hopen voor een bruisende en gezonde oude dag. Als overjaarse hippie ben ik dat gaan zoeken en besloot opnieuw van nul te beginnen. Ik heb dat zelfs gevonden in ons kleine Belgenland: de eindeloze zee met haar grootse natuurelementen. Dat is het leuke aan het leven en de souplesse die men mentaal en fysiek in stand moet proberen houden. Geen stugge levenshouding maar mee met de flow van de dag 'het leven' leven. Het brengt me al jaren innerlijke rust, een goed gevoel en tevredenheid. Soms met een niet te vermijden tijdelijke dip. Ik heb ook een perfecte gezel voor het leven te leiden dat ik wil: een witte hond die meestal zwart ziet. Een huisgenoot die met alles akkoord is wat ik doe en nooit tegenstribbelt voor enige activiteit.
Een belangrijke verjaardag van een onmisbaar internet gebeuren voor mij: Wikipedia viert zijn 20 jaar. Voor de rest is er vandaag weinig animo op het wereldtoneel, alles is gezegd en het nieuwe tijdperk, na covid en post Trump, is nog niet ten volle van start gegaan. Voor de laatst vernoemde persoon wil ik een citaat van Gerd De Ley vermelden: hij is helemaal niet geschikt, zelfs niet voor ondergeschikte.
Laat ons zeggen dat ik gelukkig ben om een hoge waterstand te voelen en er van wakker te worden. Minder gelukkig is soms het tijdstip waarop de hoge watersnood zich manifesteerd. Een ongepast uur: te vroeg om op te staan, te laat om terug in bed te kruipen. Het zal deze namiddag een kleine siësta zijn als de kuisploeg verdwenen is. Er zijn weer onverwachte onderwerpen aan mijn oren gekomen om er toch eventjes mijn gedachten aan te besteden vooraleer me neer te vleien. Gisteren was er weer nieuws van het paarse ploegske gelegen aan de 'grootse' stromen de Zenne en de Aa. Teveel haantjes in het kiekenskot is nefast voor de kippekes. Gevolg: enen schonen haan moet weeral opkrassen en is bedankt voor ocharme een jaar te kraaien. Hij moet op zoek gaan naar een ander kot waar ze zijn lawaai en heerschappij aanvaarden. Het gebeurt allemaal in onderling overleg en in alle vriendschap, zoals dat zo mooi gecommuniceerd wordt. Gelukkig maar, want de democratie in het rijke Westen heeft een serieuze knauw gekregen. Onze oranje Mr Best President of all, heeft het moeilijk om zijn nederlaag toe te geven. Hij kraait van alle daken dat er fraude is gepleegd bij het stemmen en het tellen van de stemmen. Nee, ik zeg het verkeerd, hij kraait niet, hij tweet, want spreken kan hij niet met dat pruilrmondje van een verwend jongetje. Reeds maanden op voorhand wist hij dat er niet juist zou geteld zijn als hij de verkiezingen zou verliezen. Mijn mening: zijn plan om ten tweede male in te grijpen op de stemming, is mislukt. Werkte zijn plan perfect 4 jaar geleden om aan de macht te komen, door de massale opkomst van stemgerechtigden had hij er geen vat meer op, om dit ten tweede male uit te voeren. De oproep van de zittende president om de democratische instellingen te viseren en aan te vallen, is ongezien in een Westerse maatschappij. Het erge is, dat mensen die het Capitool binnenvielen en meewerkten aan de vernielingen door zijn oproep, door Donald geen blik waardig zouden gegund zijn moest hij deze lui tegenkomen. Zijn presidentschap is een aanfluiting van alles waar democratie voor staat. Het nepotisme en zelfverrijking stond hoog in zijn vaandel geschreven en tierde welig. Familie en vrienden, iedereen deelde mee in de graaipot van het rijke Amerika. Een rijk land voor de begoede klasse, voordelen voor de begoede klasse, groei van de fortuinen van de begoede klasse. Het doet me daar een beetje denken aan de Middeleeuwen en de Gouden Eeuw en alle andere voorgaande eeuwen: als je tot de hoogste levels van de maatschappij behoorde had je van alles in overvloed. De rest, 90% kende alleen maar uitbuiting en ellende. Zijn bestuur was koren op de molen voor zij die het kapitalisme en democratie vergruizen. Een land dat een voorbeeld wilde zijn voor iedereen kan terug beginnen aan 'imago poetsen' om nog enige impact op het wereldbeleid te hebben. Ik wens de nieuwe president alle moed toe om de achtergelaten puinhoop op te ruimen.
