Dag 17 van het jaar 2021. Volgens de christelijke jaartelling is dit de 21e eeuw van het 3e millenium. Begonnen met tellen vanaf het 10e millenium (-10.000jaar) vóór Christus. Gaan er ook mooie namen aan bepaalde decennia gegeven worden, zoals in het 'Interbellum'? De periode tussen de twee W.O.I en W.O.II, worden de Roaring Twenties (1920-1929) en Grote Depressie (1930-1939) genoemd. Nú heeft de Grote Depressie in de wereld niet de inhoud van toen ( beurscrash en economische crisis), maar Corona en Trump. Dit om deze grijze dag te situeren in onze ontstaans geschiedenis. In die tusssentijd gebeurde er enorm veel. Vandaar dat ik iedere dag wel iets heb om mijn gedachten over te laten gaan. Zoals het verhaal in de reeks 'grote verleiders/sters'. Ditmaal is 'Mata Hari', alias van Margaretha Zelle, alias Margaretha McLeod (1876-1917) aan de beurt. Reporter Frank Poosen, beschrijft de act van deze courtisane en demi-mondaine, alsof hijzelf aan een tafeltje zat, nippend aan een glaasje bubbels in een van de Parijse salons. Ondertussen glurend samen met de rijke regimentsoldaten en le beau monde, naar haar sensuele striptease. Ze verkocht haar ziel en zaligheid voor geld en juwelen, en werd dubbelspionne voor de helft van Europese landen. Ze werd opgepakt en veroordeeld tot de kogel. Haar verdediging die ze naar voren bracht in het Franse gerechtshof, "...mijn internationale betrekkingen zijn het gevolg van mijn werk als danseres". Geen compassie bij de Franse justitie. Ze werd veroordeeld tot de kogel en werd gefusilleerd. In Vincennes trad ze een laatste maal op, werd voor een paal geplaatst en ongeblinddoekt wachtte ze op het vuursalvo. Tenslotte werd er met een 'coup de grâce' het laatste stukje leven uit haar geschoten. Ik moet nu denken aan het liedje van Guido Belcanto, "Hoe droevig is deze wereld". Maar ik ga over op meer plezante muziek. alhoewel met een triest ondertoontje. Mijn jeugdidool is jarig: Françoise Hardy (°1944). Luidop meezingen is een must bij "Tous les garçons et les filles" (1962). De tekst gold toen en nu ook. Ik ben immers nog altijd een meisje dat zegt: oui, moi je vais seule par les rues...Zij niet meer, ze trouwde Jacques Dutronc (°1943), die zong: Il est cinq heures, Paris s'éveille (1968). Allebei levendig en wel. Minder goed verging een ander idool dat, bij leven, een feestje zou geven: Dalida (1933-1987). Een Egyptisch-Franse zangeres van Italiaanse komaf die tot het einde der tijden beroemd zal blijven om haar 8 minuten durende gezongen verhaal van "Gigi l'amoroso". Het blijft een leuk liedje om te horen. Iolanda Cristina Gigliotti besloot zelf een eind te maken aan haar leven. Een briefje met "la vie m'est insuppotable, pardonnez-moi", waren haar afscheidswoorden.
Waarom ik blij ben geen Hollander te zijn? Wel omwille van hun uitspraak! Het woord 'dossier'. Zowel Vlaams, Frans als Hollands hetzelfde geschreven. Vlamingen zeggen 'dossiir, Fransen zeggen 'dossié en waar de Hollanders de 'j' halen weet ik niet want die zeggen 'dosjé'. Een correct uitspraak is niet aan hen besteed, voor één keer zeg ik dan maar 'doeiiiiiiiiiii'
Ochtendrood, water in de sloot. Een felrood firmament vertelt me dat de hemelsluizen zullen opengaan. Geen regen maar sneeuw. Al die vlokjes zijn zo mooi als ze neerdwarrelen. Hopelijk blijven ze ook een tijdje liggen om het strand 'wit' te toveren. Dat is één van die schone aanblikken dat de winter soms in petto heeft. Niet alleen de bossen zijn feeëriek in de donkere maanden! 's Morgens is er eerst de dagelijkse gymnastiekoefening voor mens en hond, smijten en vangen. Een kleine beweging voor mijn lichaam in de buitenlucht. Ik zie er soms tegenop, maar uiteindelijk heeft dat ballenspel niets dan voordelen voor ons beiden. De hond gaat dan slapen in zijn hoekje. Bij mij zet het alle adertjes van mijn lijf open om maximale zuurstof naar mijn essentiële delen te sturen. Ik kan dan rustig mijn serieuzer werk aanvatten. De krant lezen, hersenoefeningen doen met de cijfertjes en lettertjes in te vullen, raadseltjes oplossen en ondertussen denken hoe slim ik wel niet ben!. Zo'n barre winterdag brengt ook de herinnering naar boven aan de strenge winter in 1963. De fotootjes die ik nog heb van die tijd tonen een bevroren Schelde en een stukje bevroren zee. Het toont ook dat ik van puber tot ouderling dezelfde kledingstijl heb aangehouden. Haardracht met opgetoken haar, pullovers met rolkraag, lange broeken, winterschoenen met pels voor de warme voeten, muts, sjaal en wanten. Dat beeld maakt me gelukkig. Ik heb van jongs af aan een stijl gevonden en me niet laten beïnvloeden door modegrillen. In de mode heb ik zelf mijn weg gezocht, gevonden en gehouden. Kleuren verschillen een beetje, blauw voerde altijd de hoofdtoon en verder de kleuren van het lente-of herfstpalet. Op dat vlak heeft de wereld en de medemens me heel weinig van gedacht doen veranderen. Voor al de rest zeg ik maar dat de evolutietheorie ook van toepassing is. De wereld heeft zo'n grote veranderingen ondergaan dat het onlogisch zou zijn, moest ik nog hetzelfde denken, voelen, doen als in 1963.
Ik snuffel zo ook eens graag in lijstjes allerhande en zo kom ik dikwijls merkwaardige verjaardagen van personen tegen, die ooit belangrijk waren. De geboortedag van Ludwig van Beethoven in 1770 die ons wondermooie muziek bezorgde. De geboortedag van Jane Austen in 1775, die ons de meest romantische literatuur bezorgde. Last but not least te vermelden in dit rijtje: de geboorte van Leopold Clemens van Saksen Coburg Gotha in 1790. Eerste koning van land in wording, België. Men spreekt altijd over nummer twee, maar nummer één is minstens zo belangrijk voor al de Belgen. Want zonder hem waren we Nederlander en moesten we het Wilhelmus zingen, oranje dragen en koekhappen op de verjaardag van de koning. Koekhappen is nu een bezigheid voor bij het tasje koffie deze namiddag. Later op de dag zal ik 'frituriste' zijn om het nationale Belgische gerecht op mijn tafel te krijgen: friet, stoofvlees en een goeie smak mayonnaise! En tussen al dat wintergeweld tonen de sneeuwklokjes dat ze hun naam niet gestolen hebben!
Zo, we beginnen eraan vandaag, maar een heel stuk later als gewoonlijk. Af en toe moet ik eens wat bekijken buiten mijn leefwereld. Niet erg, zo heb ik eens wat andere horizonten, al is mijn blik blijvend westwaarts gericht. Onderweg zag ik het nieuwste exemplaar van de tram. Nog in leerschoolmodus, maar het ziet er in ieder geval goed uit om me daarin te verplaatsen. Het is bijna een jaar geleden dat ik nog op de tram ben gestapt door heel die verdomde affaire. Ik ben fan van dit transportmiddel. Het is veilig, gemakkelijk, geen parkeerproblemen en atijd recht in het hart van de gemeente of stad. Het zal wel nooit meer te betreden zijn zonder mondmasker. Ik zag ook dat er nog veel restanten van de sneeuw van gisteren te zien was op de velden, duinen en daken van de huizen. Het is koud genoeg om niet alles weg te smelten, zodat er nog een paar wit/grijze kloddes zijn overgebleven. In de krant zag ik ook weer een foto van één van die belangrijke mannen in showbizz-land. Zijn briefje voorlezend, recht en met open blik, in het vizier van de camera's kijkend. Zijn snoetje moet een en al onschuld doen uitschijnen over de aantijgingen die vrouwen durven doen. Wie zou er nu zo'n braaf jongetje, dat al die actrices aan een rol hielp, willen beschuldigen van intimidatie en stalking? Wel, zo te zien en te lezen, heel wat vrouwen en meisjes die niet gediend waren van zijn blijvende avances en gedurfde seksueel getinte sms'jes.
"Het onverwachte is de toetssteen der geestigheid". Ra, ra, ra, wiens gezegde is dat? Simpel, Molière. Dat was een alias van Jean-Baptiste Poquelin en vandaag is het zijn verjaardag, al is hij al een paar eeuwen van de aardbodem verdwenen. Als er nog resten zouden zijn, liggen die goed opgeborgen op Père Lachaise, de beroemde begraafplaats in Parijs. Geboren in 1622, zeeg hij vakkundig neer tijdens de opvoering van zijn toneelstuk "Le Malade Imaginaire" in 1673. Nu mag ik gerust zeggen 'il faut le faire"! Hij werd ter plaatse 'geolied' door twee nonnen. Men kent dit als 'het heilig oliesel' het sacrament van de zieken. De Rooms-Katholieke Kerk weigerde een priester te sturen omdat zijn werk, toen, immoreel en anti-religieus was. Men weigerde hem ook te begraven. De tussenkomst van Louis XIV was nodig om hem 's nachts alsnog aan de grond toe te vertrouwen, zij het wel in het hoekske van het kerkhof Saint Joseph, waar ook de ongedoopte kinderen lagen. De exhumatie vond enkele jaren later plaats. Hij werd met groot vertoon naar een andere laatste rustplaats gedragen. Hij kreeg een groot arduinen monument te torsen als eerbetoon en erkenning van zijn schrijverstalent. Ik stop vandaag met nog een citaat van hem: de spraak is de mens gegeven om zijn gedachten uiteen te zetten. Voor mij de pen en het toetsenbord.
Ik heb mijn krant van de ondergang kunnen redden deze morgen. Een klein beetje wateroverlast moest ik er wel bij nemen, maar ze was nog niet tot pulp herleid, gelukkig maar! Want stel dat ik al dat geschreven nieuws eens zou moeten missen, het zou mijn beste dag niet zijn. Vooral het 'kleine nieuws' wil ik weten. Ik noem dat het 'zout op mijn patatten', bij manier van spreken. Niet veel nieuws bij de B.V.'s. Tenandere zó groot is ons bestand aan B.V.'s ook niet om iedere dag in de krant en elke week in een boekske een nieuw verhaal op te dissen. Bijgevolg is het een uitgelezen kans voor de schrijvers hun woordenschat te verfijnen en uit te breiden om toch precies met een heel nieuw feit en verhaal voor de pinnen te komen. Ik heb bij de 10.000 woorden, die ik per dag tracht te lezen om mijn hersens gezond te houden, niks nieuws gevonden. Zoals zo dikwijls in mijn leven moet ikzelf voor mijn vertier er leerzucht naar nieuwe woorden, zorgen. Het is maar een woord, om het zo te zeggen, om op zoek te gaan. Ik vind eerst de 'prikorde' als nieuwigheid. Dat wil zo veel zeggen als: van overheidswege is er een orde vastgesteld om de vaccinatie van de bevolking in goede banen te leiden. Een goed gekozen woord, vind ik. De uitbraken van de besmettingen op bepaalde plaatsen zorgen er wel voor dat er spoed zal gezet worden om iedereen in te enten volgens de volgorde die ze voorop zetten. Als alles zoals voorzien kan gebeuren, heb ik kans dat er werkelijk een grote en goede vakantie kan komen. Iets anders dat ik tegenkwam is eigenlijk een gezegde dat stamt uit de tijd dat iedereen werd aangemaand ABN te spreken met vooral de verafschuwde Nederlandse tongval: Schoon Vlaams. Een typisch Vlaams woord zeggen en spreken, maar dan zonder de dialectklanken. Zoals in de zin: in zijn schoonste Vlaams, expliqueerde hij zijn geval aan meneer de juge. Marc Coenen schreef ooit over de poging tot vernederlandsing van onze taal en dialecten in de jaren 60-70: het is een pyrrusoverwinning geworden, in het schoon Vlaams gezegd 'een scheet in een fles'. Een valse zege om ons naar de Hollandse kant te krijgen. Stel je voor dat het ooit gelukt was om te spreken zoals onze Noorderburen, we zouden ons Frans terug in onze conversaties moeten brengen, zoals een een 'juske' drinken of een 'jus' over onze krieltjes sauceren. Terwijl ik aan het typen ben zie ik de sneeuwvokken neerdwarrelen en wil ik het lied van Jan De Wilde zingen: De Eerste Sneeuw. '........ik voel me zo gelukkig in die eerste sneeuw.....', toch als ik dat binnen kan bekijken achter het vensterglas.
Het gebeurt zelden dat ik 's avonds weet wat ik 's morgens ga schrijven. Ik heb mezelf opgelegd niet meer dan 500 woorden per dag te schrijven. Gisteren was mijn verhaal niet voltooid. Iedereen weet hoe reanimatie en hartmassage in theorie moet gebeuren en iedereen hoopt het nooit te moeten toepassen. Indien wel, is het noodzakelijk voor het hart een ritme van 100-120, induwen van de borstkas te doen. Niemand zal op dat moment aan het tellen slaan. Zing dan het lied van de Bee Gees: Staying Alive (1977). Een terechte titel zo blijkt. Het lied heeft een ritme van 104 in het refrein. Dus zing, juist of vals dit lied met de veelzeggende titel om iemands hart teriug te doen kloppen. Het Rode Kruis raad dit ook aan en heeft het lied op zijn website staan. Dit was de info die ik nog wilde meegeven, moesten er lezers zijn die van de discogroep nog nooit gehoord hadden. Levensreddende muziek hebben zij in hun repertoire gezongen.
Ik luister naar de vogeltjes die fluiten van contentementen omdat ik in mijn tuin mezenbollen heb gehangen. Ze kunnen, zelfs in deze koude dagen, hun buikje dik en rond eten. In de alpen luisteren alpinisten naar het gebrom van Hochvogel, 2.592m. Een berg in de Beierse alpen die vervaarlijk aan het scheuren is. Op de top is er reeds een kloof van 30m en 5m breed, zichtbaar. Dat die rotsmassa gaat splitsen en verder splijten en naar beneden gaat vallen, is echt wel een zekerheid. Wanneer is de grote vraag. Daarom luisteren seismologen met seismometers naar de berg om het gebrom en de verschillen daarin waar te nemen. Het is er wel een dun bevolkt gebied maar niemand krijgt graag een kei op zijn kop. Vandaar 'bergluisteren' van deze instabiele rotsmassa. Ben ik even blij op het 'gelijkvloers' te wonen. Maar dan is er weer het gevaar van water. Om het Cruijffiaans te zeggen: elk nadeel heb zijn voordeel. Een taal geïntroduceerd door voetballegende Johan Cruijff (1947-2016) met voetbaljargon, plat Amsterdams, oneliners, paradoxen en verkeerd gebruikte uitdrukkingen en gezegdes. Een heerlijke taal, waarin het woord 'seutig' ook zou passen. Naar aanleiding van de commotie rond een psychologe en seksuologe die een beetje tè expliciet haar natuurtalenten liet zien, haalt Van Dale dit woord vanonder het stof. Zedig en kuis is de inhoud van het woord. Natuurlijk spelen er andere zaken mee die niet door de beugel kunnen waarom er een uitzetting uit de beroepsvereniging kwam. Sint Hilarius van Poitiers, heilige van de dag, stelt de hilariteit daarrond ten zeerste op prijs.
Ik zal vandaag met mijnen parlé beginnen zoals ik al zo dikwijls heb gedaan, met een muziekje. De schorre stem en het trompetgeschal in het liedje "Born to Run" van Bruce Springsteen maken me direct klaarwakker. Iets in mij zorgt ervoor dat ik op die beat moet meezingen. Met als enige toehoorder mijn hond, kan het geen kwaad dat mijn noten af en toe vals klinken. Ik zing dan wel dat ik geboren ben om te lopen maar dat is geenszins het geval. Eigenlijk haat ik een beetje lopen en joggen. Me in het zweet werken om iets vlugger bij het punt B te geraken, spreekt me niet aan. Ik ben iemand van de rustige aanpak. Maar toch zing ik graag dat 'ik loop'. Misleiding, iedereen laten denken dat ik zéér sportief ben. Zo heeft Mr President ook zijn aanhang bekomen. Iets beweren en het voorhouden als de werkelijkheid terwijl het een grove leugen is. Raaskallen met kleine berichtjes. Gewoon spreken, ne gewone 'parlé' is niet besteed aan deze man. Ik hoorde nù pas van de microblogsite 'Parler'. Voor mij betekent het nog altijd Frans voor 'spreken'. Parler-vrai, zeggen waar het op staat, zijn ongezouten mening geven is moeilijk in het Amerika van nu. Vier jaar al weet de wereld dat er een onbekwame man aan het roer staat van die grote natie en geen enkele Amerikaan durft rechtuit zijn mening zeggen. De schrik in het Republikeinse kamp voor stemmenverlies bij de volgende stembusgang is een democratie onwaardig. Liever hebben ze een egoïst als bestuurder en aanbidden ze het geld dat hij in hun laadjes brengt dan luidop zeggen dat hij moet opkrassen. Hopelijk verloopt de overdracht op 20 januari goed nu zijn duimen en vingers zijn lam gelegd. Niet aan denken, maar wel eens stilstaan bij 3 mensen die op deze dag, in verschillende jaren, verdwenen en me veel plezier bezorgden. Eerst herdenk ik Agatha Christie (1890-1976), schrijfster van ontelbare lichtverteerbare thrillers. Met haar belangrijkste personages Hercule Poirot en Miss Marple. Van jongsaf heb ik er ontelbare uren leesplezier bij gehad. Later al de films die ik regelmatig nog eens bekijk. Een volgende in het rijtje is Maurice Gibb (1949-2003). Samen met zijn tweelingbroer Robin (1949-2012) en andere broer Barry (°1946), vormden ze de leden van rockgroep The Bee Gees. Met "Massachusetts" in 1967 en de soundtrack van de discofilm "Saturday Night Fever" uit 1977, behoren ze met hun falsetstemmen tot de top van de bekendste popgroepen. En dan, vóór er sprake was van de " The Sound Of Music", film uit 1965, waren er al films over deze zingende familie. "De Familie von Trapp" en "De familie Von Trapp in Amerika" releasedatum 1956-57, geen musical en iets minder geromantiseerd dan de Amerikaanse versie. Hoofdrolspeelster was een indrukwekkende Ruth Leuwerik (1924-2013). Ik was vrij jong toen mijn moeder me meetrok naar de cinema om deze films te bekijken. Samen met de Sissi-films maakten ze een enorme indruk op mij. Na de autokeuring weet ik wat doen; films bekijken en muziek beluisteren. Een gezonde bezigheid op een grijze natte dag.
Wat heeft de tweede week van het nieuwe jaar in petto? More exciting things to happen? Ik moet toch af en toe eens laten horen dat ik iedere dag nog mijn huiswerkjes maak van Engels. Natuurlijk ook de andere talen van de "Beter..." reeks: spellen, rekenen, Frans, Duits, Spaans en op de koop toe bijbel. In ieder geval start de week lekker, want het is "Verloren Maandag" synoniem voor appelbollen en worstenbroodjes. De naam van deze dag komt op conto van de ambtenaren. Die werden op de maandag na het einde van de Kerstcyclus, Driekoningen en op zondag doopsel van Jezus, ingezworen. Er werd van overheidswege niet gewerkt op deze dag. Een verloren dag, zonder inkomsten. Die moest met goedkoop eten doorgebracht worden. Appelen waren er nog voldoende en het mindere vlees van de feestdagen moest ook verwerkt worden. Nu zijn het lekkere worstjes in de broodjes en geen verwerkt afval meer. Smullen maar vandaag, tenminste als ik dat hier in West-Vlaanderen kan vinden want het is een typsisch Antwerps en Henegouws gebruik. In zwang, volgens de verste geschriften sinds 1231. De krant spit ook regelmatig in het verleden als het heden aanleiding geeft om terug te gaan in de tijd. En ik volg die terugblik. Prof rector Piet de Somer (1917-1985), medicus, bioloog, microbioloog, immunoloog, werd de motor bij het zoeken naar een vaccin om de epidemie van poliomyelitis het hoofd te bieden. Een virusziekte, de gevreesde kinderverlamming, moest het land uit. Het werd een groots opgezet vaccinatieprogramma in 1958. Was het eerste jaar nog met spuitjes, nadien kwam het in waterige oplossingen om bv op een suikerklontje enkele druppels van de entvloeistof te doen. Een stuk gemakkelijker om het aan de kinderen te geven. Hij werd de eerste lekenrector aan de KUL (1968-1985) Nu mijn historie verbonden aan Piet De Somer. Ik stam uit een tijd dat universitaire studies voorbehouden werden aan studenten uit de klassieke humaniora. Leerlingen uit een Moderne Humaniora konden via een maturiteitsproef, na de eindexamen, ook toegang krijgen tot de unief. Ik kon niet deelnemen aan die proef. Ik ben dan verpleegkunde gaan studeren in het U.Z.Gent, Ik had toen een lief dat in Leuven studeerde en wilde mijn specialisatiejaar in de school, verbonden aan het universitaire ziekenhuis, daar afwerken. Maar toen bestond er nog een strikte splitsing van 'officieel' en 'vrij' onderwijs. Het was bijna onmogelijk om van het ene net naar het andere over te stappen. Ik ben daar zelfs tot bij rector De Somer moeten gaan. Het advies van vice-rector Maertens, priester en hoogleraar werd ingewonnen. Met de liberalisering die aan de gang was en de nivellering van de onderwijsnetten, bezorgden beide heren me het noodzakelijke briefje voor inschrijving in de verpleegsterschool. Ik had er niet alleen mijn lief, maar leerde er ook een vriend voor het leven kennen. In corona-vrije tijden zie ik die nog om de veertien dagen, nu levert hij iedere dag een opmerking op mijn blog!! Hij mag nog eens aan de dagen van de chips en nootjes denken.
Voilà, weeral een zondag, een dag van rust en mooi weer. De zon schijnt volop en het zijn aanvaardbare wintertemperaturen. Straks zal ik eens een duinenwandeling doen met mijn huisgenoot. Hij aan de lange lijn, genietend van het zand, het duinengras en de geuren, ik genietend van de rusteloze zee. Een landschap dat iedere seconde verandert van uitzicht en daarom zo aantrekkelijk is voor mij. Eentonigheid bestaat niet aan zee, dat weten ook de vele dagjesmensen. Hier worden de autostrades en de wegen niet afgesloten bij mooi weer. Nee, hier moeten we altijd en zonder morren kunnen leven met de overlast van de mensen die hier niet wonen. Auto's die overal gestald worden, vuilnis overal behalve in de vuilbakken, verbale onbeleefdheid tegenover de mensen die hun eigendom willen beschermen. Waarom is er zo'n grote consternatie in de Ardennen, Baraque Fraiture en de provincie Luxemburg als er zoveel mensen eens willen buiten kou lijden, in de sneeuw willen spelen en wandelen? Andere jaren klagen en zagen ze dat er geen sneeuw ligt en dat de téléphériques niet van de ene paal naar de andere kunnen schuiven. Onbegrijpelijk. Maar onbegrijpelijke dingen gebeuren er nu eenmaal in de grote mensenwereld. Ik zal maar liever naar "Hot Lips" van Rod Stewart (°1945) luisteren. Die is vandaag jarig en zijn stem wordt omschreven als 'rauwe bluesy' voor mij is dat hetzelfde als 'niet goed kunnen zingen'. Maar zijn liedje past wonderwel bij het artikel dat ik in de krant aan het lezen ben. Bij de reeks rond de 'grote verleiders' is vandaag Giacomo Girolama Casanova (1725-1798) aan de beurt. Venitiaan, avonturier, zoon van een actrice en violist. Begon, zoals zo velen in die tijd, te studeren voor priester maar werd van het seminarie gestuurd . Hij nam vele baantjes aan maar telkens volgde er een ontslag wegens onbetamelijk gedrag. Hij reisde heel Europa door. Werd door de meest prominente personen van zijn tijd ontvangen en gefêteerd. Hij vergaarde en verloor fortuinen en stierf uiteindelijk straatarm toen hij secretaris was op een hertogelijk hof in Bohemen. Daar schreef hij ook zijn memoires "Histoire de ma Vie". Dit 6000 blz tellende boek in 12 delen bezorgde hem de naam van grootste verleider en versierder van vrouwelijk schoon. De beschrijvingen van zijn liefdesperikelen zorgden ervoor dat zijn werk gecensureerd werd. Men heeft lang gedacht dat het pure verzinsels waren tot het 'casanovisme' ontstond, een vereniging die al zijn werken heeft gelezen. De casanovisten met als belangrijkste, J. River Childs (1893-1987), onderzochten de vele gedetailleerde beschrijvingen in zijn boeken. Via analysering, raadpleging van archiefstukken, politierapporten, oude couranten, is de conclusie dat al de beschreven feiten, kloppen. Zijn reputatie als 'versierder' is geen verzinsel en mag blijven bestaan. Iedereen kan leren van zijn versiertrucs. Ook succesvol was zijn boek "Histoire de ma Fuite en Prison". Schilderijen, boeken, toneelstukken en films zijn over deze Casanova verschenen. Voor mij was het zelfs een lelijke man. Maar, dixit Annemarie Postma (°1969) "eigenwaarde is de kracht waardoor je gezonde keuzes kunt maken". Casanova 'zus'(zie hierboven) en ik 'zo'(zie hierboven))
Een vriesnacht is voorbij. Alles met een wit laagje ijs bedekt als ik buiten kijk. Gevaarlijk weer zo'n ijsnacht maar zo schoon om naar te zien. Voorzichtigheid is geboden bij het buitenstappen want ik heb al eens een zware uitschuiver gehad bij dergelijk weer en ik draag er nog altijd de gevolgen van. Ik ben een voorzichtig meisje geworden als ik dat wondermooie landschap betreed. En dat moet ik ook doen met een hondje dat nooit kou heeft, goed uitgerust is 's morgens en volop energie heeft opgespaard in de nacht. Dan maar goed ingeduffeld de kou trotseren om pitcher te spelen voor mijn catcher van de tweemansploeg. Er staat geen wind en het voelt niet zo koud aan als de -3 zou doen vermoeden. Nochthans hoor ik geen tramlawaai en ik zie grote bussen rijden. De tramsporen zullen nog niet ijsvrij zijn gemaakt en de stellen staan waarschijnlijk nog in de remise voor een paar uur. Het is een doodgewone zaterdag en blijkbaar zonder enige nieuwswaarde. Geen woord van de dag dat mijn fantasie doet werken, evenmin een heilige die me lyrisch doet worden. Zelfs met het citaat van de dag kan ik niets aanvangen. De spelletjes in de krant zijn opgelost en de dagdagelijkse nieuwsgaring ben ik beu om daar nog een woord over te typen. De mooie verhalen van de gazet zijn mijn zondagse tractatie. Toch is er wel een verjaardag om te herinneren en even bij stil te staan: in 1909 werd Simone Lucie Ernestine Marie Bertrand de Beauvoir geboren in een doodgewoon gezin waar wel veel aandacht was voor onderwijs. Zij studeerde aan de Sorbonne literatuurwetenscappen, wiskunde en filosofie. Tijdens haar lerarenopleiding leerde ze Jean Paul Sartre (1905-1980)kennen. Zij werden elkaars levensgezel. Een huwelijk was te burgerlijk. Het was belangrijk elkaars vrijheid te respecteren. Hij gaf haar het koosnaampje 'Castor' een figuur uit de Grieks-Romeinse mythologie. Werd hij Pollux genoemd? Dat was de helderste ster in het sterrenbeeld Gemini. Dat zou best mogelijk zijn, een naam van een tweeling gebruiken, om hun verbondenheid te tonen maar de helderste ster als naam voor hem behouden. Een gissing van mijnentwege. Net zoals Sartre was ze als filosofe een aanhangster van het existentialisme. Haar bekendheid kwam er in 1949 met het boek"Le Deuxième Sexe" en was de inspirator voor de tweede golf van het feminisme. Vooral haar zin, "je wordt niet als vrouw geboren, maar je wordt tot vrouw gemaakt/ on ne naît pas femme, on le devient" gold als de catechismus voor de vrouwenbeweging. Ze geloofde niet in God en in de vergeving van de zonden door God, ondanks haar zeer katholieke opvoeding. De eigen daden niet afschuiven op religieuze, sociale of maatschappelijke conventies. Ieder moet de verantwoordelijkheid dragen voor zichzelf, voor zijn daden, voor de wereld en voor het milieu. Dat is het existentialisme.
Kris De Bruyne zingt oh zo mooi over "De Onverbiddelijke Zoener" die ik spijtig genoeg nooit in mijn leven ben tegengekomen. Ik moet eigenlijk het zangerscollectief noemen voor dit b-kantje van de plaat "De Peulschil", Lamp, Lazarus en Kris. Als puber hoopte ik natuurlijk de mooiste casanova en rijkste man tegen te komen, met de zwoelste blikken en de beste kuslippen, die me deden smelten van verlangen naar de liefde met de grote 'l'. Na het lezen van de stationromannetjes wel te verstaan, waar het altijd een arm meisje was dat door haar goedheid de mooiste en rijkste prins tegenkwam. De jongens staken Playboys onder de matras, ik die flutromannekes van een paar frankskes. Een klein beetje ouder en wat meer leeservaring wist ik al dat er andere eigenschappen belangrijker waren dan uiterlijk schoon en flirterig gedrag. Dat is best aangenaam maar daar bouw je geen leven mee op. De zoektocht naar een waardige levenspartner begint wanneer het besef komt van niet alleen te willen door het leven te gaan. Eens gevonden start een volwassen leven dat ik ook weer moest leren leven. Zo is het een leven lang, voor elke levensperiode die ik doorga: hopen, zoeken en vinden. Zoals iedereen ben ik als mens een soepel beest en iedere levensfase brengt een ander leven mee, dat telkens anders gedefinieerd wordt. Nu is dat hopen voor een bruisende en gezonde oude dag. Als overjaarse hippie ben ik dat gaan zoeken en besloot opnieuw van nul te beginnen. Ik heb dat zelfs gevonden in ons kleine Belgenland: de eindeloze zee met haar grootse natuurelementen. Dat is het leuke aan het leven en de souplesse die men mentaal en fysiek in stand moet proberen houden. Geen stugge levenshouding maar mee met de flow van de dag 'het leven' leven. Het brengt me al jaren innerlijke rust, een goed gevoel en tevredenheid. Soms met een niet te vermijden tijdelijke dip. Ik heb ook een perfecte gezel voor het leven te leiden dat ik wil: een witte hond die meestal zwart ziet. Een huisgenoot die met alles akkoord is wat ik doe en nooit tegenstribbelt voor enige activiteit.
Een belangrijke verjaardag van een onmisbaar internet gebeuren voor mij: Wikipedia viert zijn 20 jaar. Voor de rest is er vandaag weinig animo op het wereldtoneel, alles is gezegd en het nieuwe tijdperk, na covid en post Trump, is nog niet ten volle van start gegaan. Voor de laatst vernoemde persoon wil ik een citaat van Gerd De Ley vermelden: hij is helemaal niet geschikt, zelfs niet voor ondergeschikte.
Laat ons zeggen dat ik gelukkig ben om een hoge waterstand te voelen en er van wakker te worden. Minder gelukkig is soms het tijdstip waarop de hoge watersnood zich manifesteerd. Een ongepast uur: te vroeg om op te staan, te laat om terug in bed te kruipen. Het zal deze namiddag een kleine siësta zijn als de kuisploeg verdwenen is. Er zijn weer onverwachte onderwerpen aan mijn oren gekomen om er toch eventjes mijn gedachten aan te besteden vooraleer me neer te vleien. Gisteren was er weer nieuws van het paarse ploegske gelegen aan de 'grootse' stromen de Zenne en de Aa. Teveel haantjes in het kiekenskot is nefast voor de kippekes. Gevolg: enen schonen haan moet weeral opkrassen en is bedankt voor ocharme een jaar te kraaien. Hij moet op zoek gaan naar een ander kot waar ze zijn lawaai en heerschappij aanvaarden. Het gebeurt allemaal in onderling overleg en in alle vriendschap, zoals dat zo mooi gecommuniceerd wordt. Gelukkig maar, want de democratie in het rijke Westen heeft een serieuze knauw gekregen. Onze oranje Mr Best President of all, heeft het moeilijk om zijn nederlaag toe te geven. Hij kraait van alle daken dat er fraude is gepleegd bij het stemmen en het tellen van de stemmen. Nee, ik zeg het verkeerd, hij kraait niet, hij tweet, want spreken kan hij niet met dat pruilrmondje van een verwend jongetje. Reeds maanden op voorhand wist hij dat er niet juist zou geteld zijn als hij de verkiezingen zou verliezen. Mijn mening: zijn plan om ten tweede male in te grijpen op de stemming, is mislukt. Werkte zijn plan perfect 4 jaar geleden om aan de macht te komen, door de massale opkomst van stemgerechtigden had hij er geen vat meer op, om dit ten tweede male uit te voeren. De oproep van de zittende president om de democratische instellingen te viseren en aan te vallen, is ongezien in een Westerse maatschappij. Het erge is, dat mensen die het Capitool binnenvielen en meewerkten aan de vernielingen door zijn oproep, door Donald geen blik waardig zouden gegund zijn moest hij deze lui tegenkomen. Zijn presidentschap is een aanfluiting van alles waar democratie voor staat. Het nepotisme en zelfverrijking stond hoog in zijn vaandel geschreven en tierde welig. Familie en vrienden, iedereen deelde mee in de graaipot van het rijke Amerika. Een rijk land voor de begoede klasse, voordelen voor de begoede klasse, groei van de fortuinen van de begoede klasse. Het doet me daar een beetje denken aan de Middeleeuwen en de Gouden Eeuw en alle andere voorgaande eeuwen: als je tot de hoogste levels van de maatschappij behoorde had je van alles in overvloed. De rest, 90% kende alleen maar uitbuiting en ellende. Zijn bestuur was koren op de molen voor zij die het kapitalisme en democratie vergruizen. Een land dat een voorbeeld wilde zijn voor iedereen kan terug beginnen aan 'imago poetsen' om nog enige impact op het wereldbeleid te hebben. Ik wens de nieuwe president alle moed toe om de achtergelaten puinhoop op te ruimen.
Ongeloofelijk maar waar, vandaag is mijn blog één jaar!!! Dat wil zeggen dat ik al 365 dagen een verhaaltje heb geschreven, mijn fantasie, mijn woorden en bedenkingen heb genoteerd en op het World Wide Web heb losgelaten. Ik ben tevreden en content van mijn prestatie. Mezelf al eens een pluim geven mag ook wel, het moeten niet altijd anderen zijn die me bestoefen. Eén kaarsje zal ik wel aansteken om dan als symbool voor een verjaardag, uit te blazen. Niet op een 'driekoningentaart met boon'. Ik heb gisteren al mijn taartjes laten smaken. Stel, dat ik tot vandaag gewacht zou hebben om een zoetigheid aan te schaffen, als het dan pijpenstelen zou regenen, zou ik binnen blijven en heel beteuterd en sip het éénjarig bestaan 'van een meisje van 1948', vieren. Ik geef geen overzicht van mijn notities, ze zijn voor iedereen op de rechterkant van mijn blog ter beschikking vanaf dag 1. Al zeg ik het zelf, het is goede lectuur, onderhoudend, informatief en soms eens met een kwinkslag. Af en toe ben ik een spitante, geestige vrouw, bruisend van het leven. Mijn hond, een onmisbaar levend wezen dat bij me woont en mijn gezel is, zorgt voor de humor en de levendigheid die ik ook probeer weer te geven. Hopelijk komt dat allemaal tevoorschijn als jullie aan het lezen zijn. Weer tot de orde van de dag. Ik ben niet alleen die eens een overzicht wil geven van de voorbije maanden. De krant heeft alle artikelen die ze de laatste 365 dagen gepubliceerd hebben eens onder de loupe genomen. Vier journalisten hadden er een voltijdse dagtaak aan. Ik denk dat ze zelf verbaasd zijn over de bladzijden die gevuld zijn, in vredestijd, over één voorval. Ze onderzochten hun woordgebruik van de laatste maanden. Het woord dat het minste vernoemd werd is 'hoestschaamte'. Het meeste is 'corona' gevolgd door 'lockdown' en 'mondmasker'. Het zal jullie dus niet verbazen dat ik regelmatig die pagina's over die ziekte niet gelezen heb. Genoeg is genoeg, temeer daar radio en tv er ook niet over zwegen. Maar vandaag was er eens nuttige info. Het tijdstip waarop ik het vaccin zou krijgen situeert zich in april-mei. Ik heb iets om naar uit te kijken. De grote vakantie zal weer echt uit vakantiebezoeken kunnen bestaan. Met véél volk natuurlijk, liefst alle 15 tegelijk en ik erbij! Samen met de, waren het 3 wijzen, of 3 wetenschappers of 3 koningen, Caspar (zou 20j geweest zijn met donkere huid), Melchior (40j) en Balthasar (60j), eindig ik met een al dan niet juiste weervoorspelling: als Driekoningen zijn in 't land, stapt de vorst in 't vaderland. Tot morgen voor het begin van de tweede jaargang.
Vannacht was ik "Queen for tonight" met dikke pyama aan en zonder kroon. Vanmorgen hoorde ik dan "Walking back to happiness, said goodbye to loneliness" beide gezongen door Helen Shapiro (1946). Dat om te onderstrepen dat de dag van gisteren, loneliness, voorbij is. Grote hits in de jaren '60, en nog altijd meezingers van formaat. Stappen naar geluk, als ik dat zo kan noemen, is een autoritje naar de garage met mijn dierbaarste transportmiddel. Een 'goede beurt' geven aan de auto want die heeft dit jaar nog niet veel plezier gehad en meestal op stal gestaan. Daarna een extra ritje in de Westhoek. Vervolgens een arrêt bij de patissier. Twee pateekes zijn ontontbeerlijk om mijn gevoel van happiness te voltooien. Meteen heb ik dan ook een koekske bij de namiddagkoffie. Ik hoorde ook de Vlaamse Kleinkunstenaars en troubadours 'De Elegasten'. Ze zongen in 1969 en ook vanmorgen "Wat heb je vandaag op school geleerd?". Wel mijn school is geen gebouw meer, maar de krant, tv, radio en internet. Dat is alles tesamen een onuitputtelijke bron van kennis vergaren of eens op te frissen 'weetjes' en de laatste nieuwtjes van de wereld. Ik heb nog niet dikwijls over de samenstelling van mijn maaltijden gesproken. Ik ben dan ook geen smulpaap te noemen. Het is voor mij een bezigheid zoals iets anders en nodig om gezond, veerkrachtig en sterk te blijven. Voor een eenmansgezin is het zoeken naar het evenwicht tussen goesting en juist voldoende. Ik probeer de vuilniszak niet te spijzen en dan is de aanschaf de juiste hoeveelheid fruit, groenten, vlees, vis en al de rest al een studie waard. Slotsom, twee groenten komen in aanmerking voor 'vers': tomaten en witloof. Beide groenten met een ongeloofelijke variatie aan bereidingen, koud, warm, gebakken, gestoofd, gekookt, soepen en bij alle eiwitten te gebruiken. En vandaag heb ik daarover wat meer vergaard over deze cichorei. Een variëteit werd en nog altijd, gebruikt als ersatzkoffie. In 1830 bedekte boer Jan Lammers, wonende in de Schaarbeekse Josaphatvallei, zijn wortels met een hoop zand.Tijdens de Belgische Omwenteling waren er veel plunderaars en moest zijn veevoeder beschermen. Hij stelde later vast dat die cichorei, mooie eetbare blaadjes kregen. Dat kwam ter ore van Frans Bresiers, hoofdtuinman in De Kruidentuin in Brussel. Hij beschikte over een donkere plaats in de kelders voor zijn champignonkwekerij. Zo is het brussels lof, de chicon, geboren. Maar op die plaats is er nog een geboorte van een naam gekomen: nadar. Gaspar Félix Tournachon (1820-1910), alias Nadar. Van beroep onder andere ballonvaarder, ook bekend van zijn luchtfoto's. Met 'Le Géant' de grootste ballon van die tijd, steeg hij, in 1864, op in De Kruidentuin onder het alziend oog van Léopold I. Door de volkstoeloop werden er houten barrières geplaatst, zodat hij veilig de lucht kon inzoeven. Algauw werden die dranghekkens 'nadarafsluiting' of kortweg 'nadars' genoemd. Zozie, bij iedere nadar die ik zie zal ik aan De Kruidtuin denken en bij iedere stronk witloof aan de Jan. Twee ware en goede verhalen.
"Ik heb drie stoelen in mijn huis: één voor de eenzaamheid, één voor de vrienschap, één voor gezelschap." Een citaat van Henry David Thoreau (1817-1862), Amerikaan, dichter, natuuronderzoeker. Een fascinerend man, het is de moeite om wat over hem te lezen. Een asceet, een man met een zeer sobere levenswijze, een man die ook zegde: ons leven wordt verspild aan details, vereenvoudig, vereenvoudig! De feestdagen en de feestweken zijn weer voorbij. Gelukkig worden ze weer opgeborgen tot het einde van 2021. Die dagen zouden alleenstaanden, en ik dus ook, zich ongelukkig moeten gevoeld hebben tussen het feestgedruis en het afwezig zijn bij familiebijeenkomsten. Tenminste als je al de oproepen op de sociale media hoorde. Nodig een eenzame uit, doet eens een klapke met een eenzame buur, geeft eens een belleke, de alleenstaanden mogen 2 knuffelcontacten uitnodigen als uitzondering op de regel....Wat weten al die koppels wat de inhoud is van 'alleen zijn'? Niets! Hetgeen voor mij een gemis is, is voor anderen onbelangrijk en omgekeerd. Er zijn zoveel soorten invullingen en betekenissen van eenzaamheid als er alleenstaanden zijn. Mensen die eenzaam zijn of eenzaamheid is niet een gevoel dat 2 weken per jaar een verschijnsel is. Mensen door eenzaamheid geplaagd, geeft hen een allesomvattend gevoel van onbehagen, een moeheid, zich afgesloten van de maatschappij en de wereld voelen. Een ingesteldheid die alle dagen het leven beheerst. Maar, ik wil de woorden van Ouida pseudoniem van Marie Louise Ramé *(1839-1908) citeren: eenzaamheid temidden van velen, is de pijnlijkste eenzaamheid! Dat vind ik echt wel een waar gezegde, men verwacht geen eenzaamheid in een groep. Waarom ik nu over eenzaamheid begon? Omdat ik gisterenavond eens tegen iemand wilde zeggen dat ik een 'pijntje' had en er niemand in mijn nabijheid was. Ik begon daar eens over na te denken. Het zijn nooit grote dingen die ik zo langs mijn neus weg, even wil vermelden aan iemand. Nee, een klein pijntje hier, een klein verdrietje daar, is al genezen bij luidop vermelding. Eens goed 'zagen' heb ik als alleenstaande ook moeten afleren, want niemand zit daar op te wachten, Een klein gelukje, een klein pleziertje is altijd plezanter als ik dat zo eens terloops kan vertellen. Dat betekent voor mij 'alleen' zijn. Niets meer en niets minder. Maar zie, mijn 'pijntje' in mijn armen heb ik hier nu beschreven in mijn blog. Tenminste een paar mensen die het lezen en die eens echt compassie met mij zullen hebben. Dat te 'weten' doet mijn ongemak vergeten. Ik heb nog een citaat om te eindigen, van Albert Einstein(1879-1955) van beroep genie: eenzaamheid doet pijn als men jong is, maar heerlijk als men volwassen is!
Ouida is hier gekend omwille van haar roman 'A dog of Fanders' een 'Hond van Vlaanderen' over het jongetje Nello en hond Patrasche dat zich afspeelt in Antwerpen. Het boek kreeg hier bekendheid door het Suske en Wiske verhaal; Het Dreigende Dinges uit 1985. Er bevinden zich 2 monumenten in Antwerpen en 1 in Hoboken, om het verhaal te herdenken.
Boudewijn De Groot is met zijn koffer naar Parijs, Berlijn, Madrid, getrokken. Zo zong hij toch deze morgen. Ik ga een beetje verder, in gedachten natuurlijk, naar het antieke Alexandrië 'bij' Egypte. De aanleiding is een mooie rubriek die de krant opstart: historische verleiders/sters. Dit weekend met een beruchte dame, Cleopatra VII (69 vChr-30 vChr). Mijn eerste gedachte bij het lezen was: hoe graag had ik dat allemaal als leerstof gekregen toen de almacht en veroveringen van het Romeinse Rijk aan bod kwamen in de lessen. Ze wilde met intriges en verleiding Koningin der Koningen worden en daarvoor de twee machtigste mannen van die tijd in haar web vangen. Toch best wel interessant om te leren welke techniek ze gebruikt zijn om een mannenhart te winnen om zelf op het voorplan te treden. Verleidingskunst is nooit een leervak geweest. Spijtig. Cleopatra wilde 'Koningin van de Nijl' zijn, maar had de hulp nodig van de overheersers, de Romeinen. Als eerste in het rijtje kwam Julius Caesar (100vChr- 44vChr), die van: "veni, vidi, vici","ik kwam, ik zag, ik overwon". Niet als hij de femme fatale van Egypte ontmoette, dan gebruikte zij die woorden. Naakt verpakt in een tapijt en met een mooie strik errond, liet ze zich als postpakketje (niet door Amazon(en) bij Julius bezorgen. Natuurlijk viel die als een blok voor dergelijk cadeautje. Een schoonheid was ze niet, een te grote neus, een te scherp en lang gezicht maar een omfloerste stem en rollende zwart aangestifte ogen. Haar wellustige vormen moesten het doen. Vandaar zichzelf 'puur natuur' presenteren aan de keizer van het Rijk. Zij werd de nieuwe farao van de vazalstaat. Na de moord op haar geliefde en vader van haar zoon schoot ze haar pijlen af op de volgende heerser: Marcus Antonius (83vChr-30vChr). Hun liefde werd bezegeld met 3 kinderen. Spijtig genoeg kwam er een einde aan hun mooie sprookje door verraad en pleegden beiden zelfmoord. Deze Cleopatra, 'Vaders Glory' is de betekenis van haar naam in het Oudgrieks, was de laatste van de Hellinistische Heersers, van Grieks-Macedonische afkomst. Na haar kwamen de Romeinse Gouverneurs, Egypte besturen. William Shakespeare (1564-1616) schreef zijn toneelstuk 'Anthony and Cleopatra', een verhaal van ambitie, macht, liefde, vriendschap, misleiding en rampspoed. Hij baseerde zich op het werk van historicus Plutarchus (46-120 nChr) een historicus en filosoof. Cleopatra's leven is ook ontelbare malen verfilmd en telkens met groot succes. Zeker de film waarin Elisabeth Taylor (1932-2011) die belangrijke en onweerstaanbare vrouw vertolkt. Een gevierde actrice, een diva, met veel eisen en veel noten op haar zang. Een mannenverslindster pur sang: 8 huwelijken met 7 verschillende mannen. Zingen kon ze niet, wel met haar ogen lonken naar al het mannelijke schoon en ze verleiden om juwelen en macht te vergaren. Dat maakte haar rol als antieke koningin, aanvaardbaar. Marcus Aurelius Antonius heeft ook citaten nagelaten: nergens kan een mens zich rustiger en ongestoorder terugtrekken dan in zijn eigen ziel. Dat ga ik doen nadat ik met de hond gespeeld heb!
Gelukkig is dag twee van dit nieuwe jaar het begin van een weekend. Ik moet niet 'full speed ahead' gaan beginnen. Ik krijg de tijd om de werkzaamheden voor dit jaar te bekijken, te bestuderen, wanneer en hoe te plannen en aan te vangen. Er zijn er een paar die gewoon doorlopen en waar ik me geen zorgen om hoef te maken. Poetsen is geregeld en ik koester de vurige hoop dat de kappers hun deuren weer mogen openen. Mijn haartooi heeft nood aan professionele verzorging. Ik zie dat ik de rest van mijn bezigheden, behalve opstaan en slapen gaan, kunnnen gebeuren naargelang de gezindte van de dag. Ook weeral een opluchting. Alles zal vlot verlopen. Gelukkig zijn er de vaste lijstjes die mijn tweede geheugen zijn en altijd ter beschikking om te raadplegen. Ik kan toch niet blijven onthouden dat het vandaag de feest-en naamdag is van de heiligen Baudimius, Basilius, Macarius, Aspasius, Asclepius, Hortolana? Deze mensen van weleer zijn weer succesvol want er is voor elk kwaaltje en voorval een Sint of Heilige die kan aanroepen worden. De nood aan deze figuren is blijkbaar hoog want de expo 'Op Hoop van Zegen' in Parcum van de Abdij van Heverlee geeft een overzicht, wie voor wat nuttig kan zijn. Toen had men bij buikpijn, oorpijn, keelpijn, tandpijn alleen deze figuren ter beschikking om de pijn te verlichten. Zelfs voor de hopeloze gevallen en verloren voorwerpen zijn er heiligen te vinden die hulp bieden. Deze mensen waren en zijn nog altijd content met geloof in hun kracht, een schietgebedje en een kaarsje voor de hulp die ze geven. Nu spendeert men veel geld aan pillekes en .....ogen en de uitkomst is soms even twijfelachtig als een knieval voor een plaasteren beeld in een kapelleke of kerksken.
De Brexit is één dag in werking. Ik twijfel of iedereen wel content is met de gang van zaken nu dat de Britten gescheiden moeten leven van de vele Europese landen. In ieder geval is de vader van 'the prime minister' malcontent. Hij verkiest asiel aan te vragen in Frankrijk en het Franse burgerschap aan te nemen. Egalité, fraternité, liberté en de 'Marseillaise' spreekt hem meer aan dan 'God save the Queen'. Hoe gaat den Boris dat uitleggen aan de goegemeente? Misschien horen de duizenden asielzoekers in Calais en Duinkerken het ook en beslissen ze wijselijk terug naar hun vaderland te keren of immigrant te zijn op het vasteland. Een leven als ondergedokene, illegaal of uitgeprocedeerde om in het Eldorado te geraken is mensonwaaardig. Het is geen Paradijs of Hof van Eden aan de overkant van het Kanaal. Bedelen is ook mensonterend en al zeker in deze barre winterse omstandigheden. Hier blijkt weer ons tekort aan woorden. Het Vlaamse woord van de dag is bedelen wat staat voor verstrekken, uitreiken, bezorgen en niet een aalmoes vragen. Dat is alles wat ik te zeggen heb vandaag. Adieu.
Zonder veel tamtam, zonder veel toeters, bellen of knallen is 2021 van start gegaan en kon 2020 'opkrassen'. Afscheid van het voorbije jaar heb ik op de valreep gedaan met muziek van ABBA en een paar danssteps van 'Footloose'. Wat heb ik eerst gedaan op dit kersverse jaar? Geslapen!! Wel 7 lange uren. Ik ben uitgerust het Nieuwe Jaar ingestapt. Op deze 'Internationale Dag van de Vrede' begin ik aan de nieuwe 365 dagen met open vizier, symbolisch demonstreer ik dat door al de rolluiken van mijn huis op te trekken. Voilà, op en top klaar om alle nieuwe uitdagingen aan te gaan. Beginnen is naar buiten gaan met woefie. Het is nogal frisjes buiten, tenslotte is het nog putje winter. Goede tv-programma's zijn nu een must. De tsunami aan honingzoete, romantische, zelfde stramien kerstfilms van december, zijn gelukkig voorbij. Ik miste alleen in het aanbod de legendarische films 'The Sound of Music' en de 'Sissi' 1,2,3. De generatie die deze films weet te waarderen verdwijnt stilletjes aan van planeet aarde. Ik zal vandaag mijn dvd's eens afspelen want dat kan werkelijk niet zijn dat ik deze hartverwarmende prenten niet gezien heb in deze feestdagen. Ze horen erbij zoals de kalkoen en de kerstbuche. Na het Nieuwjaarsconcert en na de 'zoomconferentie' zal ik plaats nemen in de fauteuils van mijn cinemazaal en genieten van de geromantiseerde levens en muziek die de films brengen.
Wat verandert er zoal op 1 januari 2021? De meest ingrijpende wijziging is de 'Brexit' die werkelijkheid is. Wat 4-5 jaar geleden begon als een slogan 'Leave or Remain' is werkelijk 'leave' geworden vandaag. De Britten keren Europa de rug toe. Onder aanvoering van Nigel Farage, die het halve Europese Parlement, de Europese President en ons land beledigde en zelf genoeg geld had opgeraapt in het Europese Parlement, overwogen de Engelsen een uitstap uit de EEG in 2016. Door mis-info, voorafgaand aan het referendum, stemde de meerderheid van de Britten voor een exit uit de Europese Unie. Dezelfde Britten die in 1973 smeekten om bij die organisatie te komen, verfoeien nu deze alliantie. Wat dat allemaal zal veranderen voor mijn dagdagelijkse leven? Niet veel denk ik. Ik drink geen whiskey, bestel niet bij Amazon, ga niet op citytrip naar Londen, vlieg niet met Virgin en ga niet op de afternoon tea bij de Queen. Mijn leven zal niet verwoest worden door Britten die op hun eiland alleenheersers zijn, die uit volle borst 'rule Brittania, rule the waves' of 'land of hope and glory' zingen. Doorheen de geschiedenis zijn het nooit overwonnenen geweest alleen maar overwinnaars en dat zit hen in de genen. Niemand die hen zal zeggen wat te doen, hoe te regeren, hoe samen te werken en met wie!
Wat ik voor het nieuwe jaar wens en hoop? Rap terug knuffels en vlug bezoekjes. Geen elleboogstoten meer maar kusjes en handjes! Zeker en vast geen 'langetenensamenleving'. Het woord van de dag bij Van Dale.
Laatste dag van een zeer bizar en zeer eigenaardig jaar. Wat zijn mijn activiteiten op het einde van het jaar? Iedere 31e december is er hetzelfde takenpakket. Alle resterende correspondentie lezen en beantwoorden en eventueel nog wat brieven schrijven. Alle openstaande rekeningen vereffenen, letterlijk en figuurlijk, om met een schone lei het nieuwe jaar te starten. Alles wassen en plassen. Eens met de grove borstel door het huis gaan om alle vuil van het jaar eruit te vegen. Proper beginnen is de boodschap op deze silvesterdag. Na gedane arbeid in de zetel ploffen en denken wat het voorbije jaar aan goeds of slechts gebracht heeft. Een reflectie doen op tijd en stond kan nooit kwaad. Zeker éénmaal per jaar is dat een goede oefening. Mijn, en het leven van iedereen werd beheerst door een onooglijk levend wezen. Een mooi roos bolleke versiert met minuscule trompetten, waarschijnlijk 19. De almacht die we ons al jaren toebedelen werd in één klap teniet gedaan. Akkoord, we vinden als mensheid telkens een uitweg om toch terug onze suprematie te krijgen. Maar het ene euvel is nog niet goed opgelost of het andere is al in aantocht. Weer een meedogenloos virus waar we ons tegen moeten wapenen. Het is een gevecht zoals tegen de 'pest en de cholera'. Maar we hebben ons dit jaar ook weer verschrikkelijk goed aangepast. Back to basics en 'blijf in uw kot', waren de slogans voor 2020. De benenwagen werd vanonder het stof gehaald, gezelschapsspellekes kregen een boost en het eigen land werd terug ontdekt. Het eenvoudige leven thuis werd weer als ideaal ervaren. Het moest wel, geen café's die open waren, geen restaurants om te gaan eten, geen cinema, theater of musea die te bezoeken waren. Een 'train de vie' zoals in de vorige eeuw moesten we aanhouden. Met dien verstande dat er nu toch sociale media ter beschikking waren om alles van de buitenwerld, familie en vrienden te kunnen volgen. Maar eens dat bolleke met de trompetters verdwenen zal zijn, zullen we weer me evenveel bravoure de levenswijze van vóór maart 2020 opnemen. We zijn de heersers van het aardrijk! Een zoveelste catastrofe afgewend! Onze hersenen, kennis en wetenschap, zijn top! En weer zullen we vergeten dat we een porseleinen kast zijn, tot de volgende olifant eraan komt.
Hoopvol kijk ik nu naar mijn wekker tot ik de cijfertjes 00.01 zie verschijnen. Dat is het sein van één januari: dag die alle hoop met zich meedraagt om een grandioos jaar in te zetten. Silvester sluit daarmee een zeer memorabel en miserabel jaar af, waar ik niet echt wil op terugkijken. Het heeft me maar één leuk dingetje opgebracht: mijn schroom om te schrijven weg te nemen. Dat op zich is al de moeite om 2020 niet als archi slecht te ervaren, maar als een deugddoende nieuwe episode in mijn leven.
Kutjaar! Het is niet omdat een tv-programma dat als titel wil hebben dat ik het ook moet gebruiken. Het was inderdaad, met nog één dag en een halve te gaan, een jaar om snel te vergeten, liefst als onbestaande te beschouwen of te ervaren. Ik wil dan ook niet naar al die overzichten kijken. De wereld draaide wel door met een zwangerschap aan dagen hetzelfde nieuws, ik heb in die 280 dagen ontzettend veel gemist. Alle communiefeestjes, verjaardagen, vakanties met de kids, uitstapjes, sjouwelen met vrienden of sjauwelen met buren, een serieuze koffieklatch aan tafel binnenshuis enz. Waarschijnlijk kan iedereen dezelfde dingen opnoemen en hoopt eenieder op warme knuffels en gezellig samen zijn. Daarvoor zal ook 2021 een héél eind gevorderd zijn vooraleer die wens zal werkelijkheid worden. Deze periode heeft ook licht positieve kanten. Ik heb veel bijgeleerd over alle ernstige en onbenullige zaken. Het is een goede bezigheid die ik wel wil behouden omdat er toch vrij interessante weetjes ten tonele verschijnen. Vandaag ook weer zoiets: vaccinatie, oculatie, variolatie. Zoals voor alles, is er ooit eens iemand op het idee gekomen voor een behandeling van ziektes en epidemiën. Wel, ik leerde nu Lady Mary Wortley Montagu (1689-1762) kennen. Een Engelse aristocrate, schrijfster en poëet. Leefde in de tijd dat de 'pokken' of 'variola' veel dodelijke slachtoffers maakte of voor het leven een 'pokdalig' verminkt gezicht opleverde, zoals bij onze lady. Haar vader gaf haar een méér dan goede opleiding en zorgde ook voor de nodige lectuur, vooral Franse romans en poëzie. Maar Latijn was enkel voorzien voor mannen. Met veel overgave en genoeg boeken voorhanden, bestudeerde ze ook deze taal. Toen haar echtgenoot ambassadeur in Constantinopel werd, leerde ze ook Turks, om ter plaatse met de mensen te kunnen converseren (zo noemt dat in adelijke kringen). Het was haar opgevallen, dat er in tegenstelling tot in Engeland weinig dodelijke of verminkte slachtoffers van de 'pokken'waren. Bij navraag bleek het een 'vooraf' behandeling te zijn, een 'oculatie' van ziektekiemen met een naald aangebracht op gezonde huid. Zo werd er een resistentie opgebouwd tegen 'variola'. Terug in Engeland ijverde ze ervoor om deze 'variolatie' of enten van bacteriën bij gezonde mensen, in te voeren. Pittig detail: in 1721 moest er een proef komen en 7 gevangenen werden uitgekozen voor het experiment, indien ze het overleefden werden ze vrijgelaten, dat gebeurde dan ook in 1722. Sindsdien is er overal een verplichte pokkeninenting, zij het met de minder gevaarlijke 'koepokken'. Hopelijk is het nieuwe vaccin even efficiënt als het pokkenvaccin en kunnen we weer volop van alle medeburgers genieten zonder een masker en de 1,5 m maatschappij. Wat ik geschreven heb komt niet van een 'nitwitbrigade'( dagwoord Van Dale). Dat zijn een groep personen die via sociale media met weinig kennis van zaken, volstrekte onzin verspreiden over maatschappelijke kwesties. Wees gerust: al wat ik schreef is pertangs 'echtig en techtig', de waarheid dus.
Ons Mathilleke, niet die van 'De Schipper' maar van de Flup, Philippe krijgt in alle boekskes, kranten en andere papierwaren die er toe doen, complimentjes over haar kledingkeuze en kledingstijl. Zij is een gratieuze en elegante verschijning zonder veel poeha. Ze wordt daarbij geholpen door Edouard Vermeulen, al jaar en dag haar vertrouwde couturier met zijn modehuis 'Natan'. Onze koningin zal waarschijnlijk wel een kaarsje branden vandaag voor de Heilige Natan. Dàt om zijn naamgenoot nog veel inspiratie te geven bij het ontwerpen van haar casual- city-en luxueuze outfits. Hij was een profeet ten tijde van Koning David (970 vCh), bijna 3000 jaar geleden en beschreven in de Hebreeuwse Bijbel, het Oud Testament voor de katholieken. Het is wel een naam die weer heel erg letterlijk en figuurlijk in de mode is. Hij heeft dan ook een mooie betekenis: geschenk van God. Of de invloed van onze vorstin nú, even groot zal zijn als die van Jeanne-Antoinette Poisson (1721-1764)? Waarschijnlijk niet. Andere tijden, andere gewoontes, andere zeden. Die Franse dame is beter gekend als Madame de Pompadour, de belangrijkste vrouw en beroemde maîtresse van Louis XV. De koning kocht voor haar het huis Pompadour en gaf haar de titel van markiezin. Ze was een intelligente vrouw die contacten had met Voltaire (1694-1778) filosoof, schrijver. Ook met Diderot (1713-1784) filosoof, schrijver en uitgever van de Encyclopedie. Ze dweepte ook met de romanticus Jean-Jacques Rousseau wiens kreet, 'terug naar de natuur' ze opvolgde met kippen naar Versailles te brengen. De overdaad van de rococostijl verdween in de Louis XVI- stijl, die wat soberder is. Ze maakte het behang van Jean-Baptiste Réveillon wereldberoemd alsook het porselein van Sèvres. Het was ook de vrouw die, na de geldverslindende 'Zevenjarige Oorlog' tussen Engeland en Frankrijk om het machtsoverwicht in de koloniën, zei: après nous le déluge, na ons de zondvloed. Daarmee was de kous af! Vandaag ook een herdenking van de schandvlek in de Amerikaanse geschiedenis. In 1890, de Slag bij Wounded Knee. Het laatste geweldadige treffen tussen de blanken en de indianen in South Dakota. In het kielzog van de 'burgerrechtenbeweging' en de Vietnamoorlog, kwam er in 1973 een heropflakkering van het indianenactivisme. De 'Red Power' protesteerde tegen de inname van Sioux-land door de federale overheid. Die wilde door het reservaat, dat hen krachtens een verdrag uit 1851 was toegewezen, een 2000km lange oliepijpleiding aanleggen langs de Missouri River. De Sioux vreesden een vervuiling van het drinkwater en het schenden van de heilige gronden en graven. Tijdens deze protestactie zijn veel indiaanse mensen onder mysterieuze omstandigheden verdwenen. In dat jaar bracht de popgroep 'Redbone' een single uit "We Are All Wounded At Wounded Knee". De naam van de groep verwijst naar de gemengde afkomst van de leden, deels indiaans. Welk jongetje speelde vroeger geen cowboy en indiaan? Indianen met steevast mooie namen als Big Foot, Sitting Bull, Kicking Bear, zonder te weten welk drama dat spelletje maskeerde! Als laatste een eerbetoon aan Charles Goodyear (1800-1860) zonder wiens uitvinding, vulkaniseren van rubber, er geen wielen en banden onder onze auto zouden zijn!
