Het is onmogelijk de heilige van de dag te negeren: de H. Medardus of Madart of Mards of Mathard of Miard van Noyon, een plek in Frankrijk waar de duiven gelost worden in het sportseizoen van onze gevleugelde vrienden. Hij leefde in de 6-7e eeuw en heeft ons een hele resem spreuken gegeven: op Sint Medardus voor onze zonden, regent het dikwijls katten en honden. Maar een waarheid als een koe: wat Sint Medardus geeft, droog of nat, zes weken duurt het, dit of dat. Ik heb even de kalender nagekeken. Le grand pissard zou ons in de nattigheid houden tot pakweg 20 juli. Ter controle heb ik die dag al gemarkeerd in mijn agenda. Want volksgezegdes zijn volgens onze slimme meteorologen niet meer van toepassing in onze huidige wereld. Vandaag ga ik het lied van Nancy Sinatra "these boots are made for walkin', and thats just what they do..." niet zingen en al zeker niet toepassen. Het is echt wel een beetje veel te nat buiten om zelfs caoutchou botten aan te doen. Het is een binnenshuis-amusements-dag voor mij et mon petit chien. Er is nu plaats om wat weetjes van gisteren te bekijken. Angela Merkel liet zich na 6 maanden nog eens eventjes zien en horen. Tijdens haar babbel met de pers verdedigde ze haar beleid van Bondskanselier, in de periode 2005-2021, van praten en onderhandelen met de Russische president. Ze merkte wel op dat hij steeds agressiever werd en zelf probeerde ze de escalatie tussen het Westen en Rusland met gesprekken te vermijden. In 2014 had men vanuit Europa krachtdadiger moeten optreden bij de annexatie van de Krim. Ze merkte wel op dat de expansiedrang van de Rus zijn oorsprong vindt in het ontbinden van de USSR, in de nadagen van het neerhalen van de Berlijnse Muur. Geen onlogische conclusies van 'die Mutti' want onze Vladimir heeft in zijn jeugd niets anders gekend dan potentaten en hun manier van regeren: een schrikbewind uitvoeren voor allen die het niet eens waren met visies en/of beleid van de sovjet-dictators. Een ander item bezorgde me verbazing toen ik even de app van Blauw Bloed consulteerde. Een Nederlands programma dat gaat over het reilen en zeilen van royalty overal ter wereld. De presentators zijn idolaat en fans van Amalia. Elke stap die deze 18 jarige meid zet is een wereldwonder, wordt bezien als een wonderbaarlijke prestatie. Fier als geen ander, blokletterden ze dat de kroonprinses haar eerste officiële buitenlandse reis ging ondernemen samen met haar ouders. Nieuwsgierig was ik wel naar waar de uitstap zou gaan want tenslotte krijgt dat meisje niet minder dan 1,6 miljoen euro als representatrice van het Koninkrijk der Nederlanden. Is het voor te lachen of te schreien? Ze gaan naar het feestje dat de Noorse royals geven naar aanleiding van de 18e verjaardag van hun dochter. Akkoord, het is een buitenlandse reis, maar zonder enige toegevoegde waarde voor de Nederlandse regering en nog minder voor zijn bevolking. Poetin is een incasseerder van gelden, deze 'zuinige' royals, ook. Tot morgen
Het is dinsdag en het voelt aan als een maandag. Bij een verlengd weekend is er altijd wat onzekerheid over de dag van de week. Maar ja, we gaan gewoon verder zoals ik elke dag doe. Een dag of datum is voor mij maar belangrijk als er een afspraak is gemaakt en moet nagekomen worden of een verjaardag. Ook de sluitingsdagen van de speciaalzaken hou ik wat in het oog, vooral winkels die snacks en snoepjes voor de hond verkopen. Ik was al vroeg uit de veren omdat ik deze middag hongerigen moet spijzen en dorstigen moet laven. Na een verlengd weekend is er niet veel meer op het schapraai waarmee ik dat zou kunnen doen. Ik ben zo vroeg als mogelijk richting winkel gegaan om al het nodige in huis te halen om een Italiaanse maaltijd aan mijn gasten voor te zetten. En nu ben ik nog eventjes aan het schrijven om al mijn gedachten weer eens mee te geven aan mijn lezers van altijd. Vandaag zijn er vele Coburgs op stap. Astrid en Laurenz zitten met al het belangrijke volk van België, wel 300 man, in de USA. En familiebaas Filip en gade Mathilda zijn op uitstap naar Afrika, meer bepaald naar Congo, officieel DRC of République Démocratique du Congo. Vergezelt natuurlijk van de politieke baas, onze Eerste Minister. Het is een belangrijk bezoek, wordt er gezegd. Alle oren zullen gespits zijn om de speech van de vorst te horen tijdens het copieuze galadiner van deze avond. Niet om te horen hoe mooi zijn Frans of Vlaams is, maar wel omwille van de inhoud. Gaat hij zijn verontschuldigingen aanbieden voor het leed dat één van zijn voorvaderen aan de bevolking van Congo-Vrijstaat heeft aangedaan tussen 1885-1908 en dan de Belgische Staat tot 1960? Of gaat het een vrijblijvende amicale causerie zijn? Hier zal de tafel niet gedekt zijn met kristallen glazen,porseleinen borden en gouden lepeltjes, maar de gesprekken zullen zeker en vast aangenamer en spontaner zijn en niet worden afgelezen van een blaadje na goedkeuring door de regering. En mijn eten? Wel dat zal om duimen en vingers af te likken zijn en opgediend worden in wit hotelporselein met een inoxen bestek erbij en servettekes met hartjes. Tot morgen
Nog geen krant vandaag en op de radio is er hetzelfde nieuws als gisteren te horen. Ook op het internet valt er niet veel nieuws te rapen. Ik zal dan maar de weerspreuk van de dag geven, die niet gelogen is: de baden die Sint Norbert geniet, zorgen dat het op aarde giet. En hier aan toegevoegd voor de rest van mijn tekst: je kunt me verantwoordelijk houden voor wat ik zeg/schrijf, niet voor wat jij verstaat/leest. Wat is er wel te beleven, te herdenken of te leren op deze vrije maandag? Het is de Dag van het Kasteel. Er zijn er genoeg in ons land die eens een bezichtiging waard zijn en om er eens naar toe te trekken "ter leeringe ende vermaack". Het is de Dag van de Russische Taal ingesteld door de Unesco. Naast Frans, Engels, Spaans, Arabisch en Chinees is Russisch een belangrijke wereldtaal die men op de geboortedag van Aleksandr Poesjkin (1799-1837) eens wil benadrukken. Hij was schrijver van gedichten die tot de wereldliteratuur behoren. Geen onbesproken figuur in zijn tijd. Hij huwde zijn 113e liefde Natalja, die hij zijn Madonna noemde. Was ontzettend jaloers voor alle blikken en aandacht van andere mannen voor zijn geliefde, moeder van zijn 4 kinderen. De jaloersheid was aanleiding voor een echt duel, dat tot zijn dood leidde. Men beweert dat het opgezet spel was van de regering om hem uit de weg te ruimen, wegens zjn anti-tsaristische gedichten en epigrammen. Omdat de andere duellist geen 10 stappen zette vooraleer te vuren kwam er een dramatisch romantisch einde aan deze belangrijke vertegenwoordiger van de Russische taal. Hij is de Molière van de Franse taal en de Shakespeare van het Engels. Wie ik voor het Vlaams-Nederlands moet vernoemen? Zou dat Bredero of Gezelle zijn? Of toch maar kiezen voor Hendrik Conscience en zijn "Leeuw van Vlaanderen"? Verder is het 'World Pest Day' vertaald naar 'Plaagdierendag'. Dit om de mensen eens bewust te maken van de gevaren voor de gezondheid van mens en dier, ziektes en risico's die verbonden zijn aan de 'plaagdieren' zoals daar zijn; kakkerlakken, muizen, ratten, muggen en vliegen. Vandaag is er natuurlijk in Frankrijk de herdenking van de landing van de geallieerde troepen op de Normandische Kust in 1944. Operatie Overlord luidde het einde van de Tweede Wereldoorlog in, niet zonder ontzettend veel gevechten en doden in dat gedeelte van het toen niet zo 'Douce France'. Maar we moeten onze vrijheid blijven koesteren en herdenken want oorlog kan door een onbenulligheid weer opflakkeren, zoals we nu wel allemaal weten en met desastreuze gevolgen voor bijna iedereen. Voor de rest is het een tweede pinksterdag zoals ieder jaar en dus een 'vrije dag'. Tot morgen
Ik hoop maar dat de H. Geest over mij moge neerdalen zodat ik een tekst kan schrijven, verstaanbaar voor alle Vlaams- en Nederlands sprekende bewoners van de aarde. Dat moet binnenshuis gebeuren want door het onweerachtige weer was ik verplicht mijn vensters te sluiten. En de geest, onder de vorm van een wind, gaat toch dwars door alles heen, zoals Ingeborg zo mooi kon zingen? Dat gebeurde bij de apostelen op deze dag, meer dan 2 eeuwen geleden, ook binnen : door de vurige tongen werden ze verstaanbaar voor iedereen. Elkaar en mekaar, altijd en overal verstaan is een reden voor te feesten en te vieren en dat gebeurt uitgebreid in Antwerpen op de Sinksenfoor. Maar gisteren kwam er een einde aan elkaar vinden via de muziek in een alom gerespecteerde wedstrijd. De laatste kandidaten hadden een erg verschillend niveau van spelen. Dat was zelfs voor een leek als ik, klaar en duidelijk. Een Zuid-Koreaanse van 26 jaar, Sul Yoon, die na het verplichte werk nog eens Dvoràk speelde. Op een vrij jong instrument, amper 100 jaar oud, was ze echt niet imponerend. Ik heb tijdens haar spel dikwijls gedacht, "maar meiske, ge moet nie bleiten". Dat was haar gezichtsuitdrukking oftewel het schreeuwen stond haar nader dan het lachen bij het spelen van de klassieke werken. Na het concerto viel ze uitgeput in de armen van de fantastische dirigent Stéphane Denève, die haar handig richting uitgang loodste . Vervolgens kwam er het Chinese broekventje op het toneel, 20 jaar is Yibai Chen. Met een prachtige uitvoering van "5 bladen" en een echt fantastische Shostakovitch. Na een week luisteren leer je het verschil wel kennen tussen een getalenteerde cellist en een super natuurtalent. Tussen de bedrijven door naar de commentaar geluisterd van 2 betweters-kenners. Pieter Wispelwey, een cellist, die zelden iets goeds vond en Dirk Brossé, die zich afvroeg waarom hij nog niet was aangesproken om het verplichte werk te componeren. Allebei een beetje 'vol' van zichzelf, een zelfvoldaanheid als het ware. En in die zin zag ik 'François Glorieux' voor mijn ogen verschijnen. Die vond ook dat hij op Belgische bodem een miskend genie is/was. Het bleiterke werd dus door de 2 deskundige heren, zonder consideratie, vakkundig afgemaakt. En de winnares was de celliste 'dressed voor succes' bij haar optreden op 02/06, de Zuid-Koreaanse, 24 jarige Hayoun Choi, met de verbazende uitvoering van het werk van Lutoslawski. Nummer twee werd het jonge gastje van zaterdagavond, de 20jarige Ybai Chen. Hij speelde net als de nr 3 op het concours, de 27 jarige Est Marcel Johannes Kits, Shostakovitch. Meteen het einde van deze prachtige muziekweek. Volgend jaar: veel noten op de zang. Nu nog leren hoe ik een 'hacek' op de 'r' kan krijgen. Tot morgen
Juniregen is Gods zegen, komt de zon erbij dan maakt het boer en stadslui blij!. En deze nacht zijn er heel wat plensbuien geweest. 'Stormschade Vlaanderen' verwittigt mij dat het komende nacht ook zo zal zijn. Ik ben gewaarschuwd voor onweerachtig weer. Het zal me hopelijk niet deren, tenslotte heb ik een nieuw dak dat me moet beschermen voor alle calamiteiten. Terwijl ik dan het onweer afwacht kan ik luisteren naar de laatste 2 finalisten en het resultaat horen van het concours. Maar gisteren waren er terug 2 competitors die hun opwachting maakten om te spelen alsof hun leven ervan af hing. De Zuid-Koreaan Woochan Jeong, 23 lentes, speelde nog eens Prokofiev. De 24 jarige Zwitser Samuel Niederhauser hield het wat korter door Shostakovitch te herhalen. Er was de vaststelling dat, zowel bij deze twee concurrenten net zoals bij de vorige, hun handen en meer bepaald ook hun vingers, klein te noemen zijn. Dat is iets dat ik niet had verwacht bij mensen die dagdagelijks hun handen gebruiken en er zware oefeningen mee uitvoeren. Met een half oor heb ik geluisterd naar de mededingers en met de andere helft eens goed geluisterd naar het orkest, het Brussels Philharmonic. Het concours is voor hen evenzeer een opgave en wel om er voor te zorgen dat de finalisten op de best mogelijke manier begeleid worden. Het opgelegde werk "5 Albumblätter" van Jörg Widmann, hebben ze talloze keren moeten spelen. Zelfs vóór de aanvang van het concours om er een zogenaamde karaoke-versie van te maken. Het orkest speelt het volledige werk met een ghost-cellist (zijn interpretatie verdwijnt van de cd), om de kandidaten te helpen bij hun oefenstonden van de '5 bladen'. Dat heb ik dan ook weer geleerd. De dirigent had gisterenavond zijn wilde manen in bedwang gekregen door een beetje veel 'Brylcreem' ( een haarpommade voor mannen sinds 1928) in de eerste 5 cm van zijn gekrulde haardos te smeren. Ik dacht eerst dat hij een diadeempje in zijn haar had gedaan, niet dus. Zijn haardos doet me aan Beethoven denken en aan veel andere dirigenten die graag een kapsel hebben dat al de muzikale bewegingen volgt. Verder was er de vaststelling dat zijn armen in geen geval moe mogen worden om de juiste instructies aan zijn muzikanten door te geven. Niet alleen de nota's die de componist op het muziekblad noteerde maar zeker de wensen van de cellist voor bepaalde passages van het concerto. Het Brussels Philharmonic is een middengroot orkest dwz dat alle instrumenten vertegenwoordigd zijn en een massa volk op het podium staat en zit. Wat viel me op? De 4 slagwerkers die om het kwartier eens een slag mogen uitvoeren, die ik dan om de beste wil van de wereld nog niet hoorde. Enfin, toch zijn het onmisbare medewerkers in een orkest. Hierboven heb ik geen 'sufkokerij' neergeschreven. Dat is het nieuwste woord van 'onzen dikke' en betekent zoveel als, 'kletspraat die maar doorgaat en nergens toe leidt'. Hopelijk is mijn blog geen prikkelarme omgeving anders zou je nog 'omgevingsverveling' kunnen krijgen. Tot morgen
Op n'en ik en ne gij werd ik omringd door aanvalslustige kauwen. Er is een jong vogeltje in de tuin beland en dat heeft niet genoeg kracht om over de haag te vliegen. Het blijft daar maar stilletjes zitten, verscholen onder een struik. Van het moment dat de hond of ik mijn neus durf buiten te steken komen op commando van een chef, een horde vogels aangevlogen. Daarjuist zette ik waarschijnlijk een stap richting 'jong' en werd aangevallen door een groot zwart beest. Het zal uitkijken zijn om me in de tuin te wagen en heelhuids terug binnen te komen. De hond heeft gelukkig zijn 10 km al gestapt met de buurvrouw, die ligt voor de rest van de dag met zijn poten omhoog. Het balspelletje is uitgesteld tot morgen en hopelijk is de vogel dan gaan vliegen. Natuurlijk heb ik gisteren ook gekeken naar de start van de festiviteiten rondom het zeventig-jarige bewind van de 96 jarige vorstin. Het is dan ook geen alledaags feit dat iemand een job méér dan 70 jaar doet en nooit het vooruitzicht krijgt op een pensioen. Maar gisteren had ik compassie met de 3 'heirs to the trone'. Medelijden had ik met dat kleine ventje dat zoals een grote meneer werd uitgedost in een piekfijn kostuumke. Al voorbereid, en dat sprak ook uit zijn houding, op een grootse toekomst. Een leven zoals dat van zijn opa en vader: wachten, hopen en nietsdoen. En gisterenavond was er de 4e dag van het fameuze en wereldberoemde concours. Ditmaal met een Canadees en een Oekraïner. Ik moet nog eventjes zoeken hoe ik de 'hacek' op de 'r' kan krijgen van componist Antonin Dvoràk, maar dat was de muziek die de 25 jarige Bryan Cheng voor de goegemeente speelde. En wat had ons showmanneke aan voor zijn optreden? Een blauw damasten veston met zwarte revers, een næud papillon en prachtige blauwe sokken met wit dessin. Het prentje was compleet. Ook de gezichtsuitdrukkingen gingen over van blij, gelukkig, triest, boos, woedend en uiteindelijk vrolijk dat alles goed gelukt was. Ben ik nogal cru in de beschrijvingen van de muzikant? Ja, omdat dàt het enige is dat ik echt kan zien en beoordelen. Het muzikale aspect hoor ik van de deskundigen en lees ik in de kranten. Ik schaar me dus sowieso achter het commentaar van de genodigden van Katelijne en het verdict van de jury op zaterdagavond. Mijn ongeoefend oor heeft geen valse noot vastgesteld van deze deelnemer, die in 2017 de eerste ronde niet had overleefd en nu een herkansing krijgt. De 29 jarige Oleskiy Shadrin, zit op het randje van de toelaatbare leeftijd voor deze wedstrijd. Misschien had men een beetje consederatie met deze man die echt wel moeite heeft moeten doen om hier in België te geraken. Hij bracht het zeer lange stuk, "Sinfonia Concertante" van Sergey Prokofiev (1891-1953). Zeer weinig emotie van deze Oekraïner, die wellicht voor een deel met zijn gedachten bij geliefden in zijn thuisland zat. Tot morgen
Here we go again, verslag 3e dag van de recitals in de 'Henry Le Boeuf' zaal in Bozar in Brussel. Weeral een bewogen avond. Nog een lilliputter die the stage opkwam met dat indrukwekkende strijkinstrument, Oostenrijker Jeremias Fliedl, 23j. Bij het opgelegde werk heb ik al eens tijd om alles wat meer te bekijken, zoals houding, uitzicht enz. van de solist. In ieder geval had hij zijn lang haar strak naar achter gekamd, het zogenaamde louvrekapsel en in een keurig dotje gedraaid. Deze muzikant had een ongeloofelijke mimiek waar ik met verbazing naar keek. Of zijn gezichtsoefeningen het juiste verhaal vertelden of van de pijn van het spelen een uitdrukking was, weet ik niet. Verder vielen me de handen op. De vingers moeten in perfecte conditie zijn evenals de polsen, de armen en alles wat nodig is om die feilloos te doen werken. Zoals bij de meesten was er ook bij hem, na het opgelegde werk een 'oef, oef, oef, wir haben es geschafft' te zien en te horen. 1-2-3-4-5 zegde de dirigent en vertrokken was de cellist om de compositie van Robert Schumann, zijn vrij gekozen uit te voeren concert, te spelen. Wat anders viel er te horen bij de Koreaanse Hayoung Choi, 24 jaar. Dat frêle poppemieke speelde in een 'dress for succes' (een gouden lamé kleed), een concert van een, voor mij onbekende componist, Witold Lutoslawski (1913-1994). Zéér imponerend, omdat het ook nog eens met groot orkest, alle instrumenten, werd uitgevoerd. Ze etaleerde alle mogelijkheden waartoe de cello, als instrument, in staat was. Men noemde haar een virtuoze en wellicht is dat zo, maar dat "Concerto" van de Pool, moet ik niet meer horen. En zo gaan we naar dag vier al deze avond. Gelukkig is er de mogelijkheid om, al de programma's die ik, omwille van muziek moet missen, op te nemen. Dat is een reserve die ik kan gebruiken bij slecht weer of een avond van 'niets' op teevee. Veel meer heb ik op deze kuisdag niet te melden. Tot morgen
Juni, een maand die alle beloftes van de zomer in zich draagt. En vandaag begint ze alvast met goede voornemens, een zomerzon krijg ik in ieder geval. Ik heb veel verslavingen en de Koningin Elisabeth wedstrijd is er één van. Tot laat in de avond, tot de laatste noot en het laatste woord van de dag, gespeeld en gezegd zijn, volg ik dit concours. Niet alleen luister en kijk ik naar de cellisten en het orkest, maar ik heb nood aan alle gesprekken die er rond zo'n wedstrijd gegeven worden. Voor mij zijn alle solisten al geniën, die stuk voor stuk kunnen wat ik niet kan, een partituur tot leven brengen zoals ze denken dat de componist het bedoelde. Ik kan geen commentaar geven op hun muzikaal optreden, daarom moet ik luisteren naar de deskundigen terzake. Zo krijg ik stillekesaan een idee, waaraan de beste van de groep moet voldoen om de 'premier prix concours Reine Elisabeth' in de wacht te slepen. En gisteren zag ik een 'Klein Duimpje' met een gigantisch instrument het strijdtoneel betreden met naast zich een Reus in Zevenmijlslaarzen = de Belgische celliste en Franse dirigent. Ik heb genoten van Antonin Dvoràk (1841-1904) en van de Estlander, die een zucht van opluchting slaakte dat hij het opgelegde werk tot een goed einde had gebracht. Daarna was er nog een concerto van Sjostakovitsj (1906-1975) te horen. De Est vond dit voor hem een logische keuze, gezien de jarenlange verbondenheid van zijn land met de Sovjet Unie, werd deze muziek met de paplepel ingegeven. Ik vond hem een sympatiek manneke. Merkwaardig is wel dat voor deze prijskamp ze beiden beroep konden doen op gerenomeerde oude instrumenten: Stephanie Huang, 26j, bespeelde een Frederich Stradivarius-cello ( 1671-1743) en Marcel Kits, 27j, toverde de noten uit een Francesco Rugieri (1628-1698). Toch wel curieus en verbijsterend: wat houten planken, vier dikke snaren en wat paardenhaar en dat alles goed bespeeld, doen me genieten van een avondje prachtige muziek beluisteren. Vanavond weer een muziekale avond en laat in bed. Mijn tweede verslaving krijgt zelfs een internationale dag toegewezen. Het is vandaag Wereld Melkdag. Een glas melk drinken doe ik wel niet zo gauw maar ik ben een groot gebruiker van vaste kazen, kwark, platte kaas, alle soorten yoghurt en puddingskes allerhande. En de slogan blijft nog altijd: melk is goed voor elk. Tot morgen
Een blaadje hier, een blaadje daar, een blaadje overal in mijn huis. Samen met een pen ligt dat klaar om mijn lunineuze invallen te noteren, waar ik me ook in mijn huis bevind. De laatste uren is er geen superieure inval geweest en dus hou ik me bij de realiteit en het wedervaren van de wereld de laatste 24u. Niks spectaculairs te melden op de globe, buiten het algemene gekende geweld. Ik doe dan maar verslag van mijn avondprogramma van gisteren, dat vandaag, morgen, overmorgen en zaterdag hetzelfde zal zijn met andere uitvoerders: de Koningin Elisabethwedstrijd voor cello, bekijken en beluisteren. Gisteren waren de eerste twee van de 12 finalisten aan de beurt. Het was ook uitkijken naar de nieuwe compositie als uitdaging voor de cellisten. Ik vond "5 Albumblätter" van Jörg Wildmann een best aangenaam muziekstuk om te horen. Een bont gezelschap zal proberen telkens de andere te overtroeven in de uitvoering van dit werk en zijn zelf gekozen klassiek muziek. En dit om zijn virtuositeit en muzikaliteit aan te tonen. Er spelen 4 Koreanen, een Serviër, een Canadees, een Est, een Oostenrijker, een Zwitser, een Chinees, een Oekraïner en natuurlijk onze Belgische deelneemster die vanavond de spits afbijt. Gisteren was de aftrap voor een Koreaan, Taeguk Mun, van 28 jaar. Daarna kwam de 20 jarige Serviër, Petar Pejcic aan de beurt. Die deed me door zijn houding en voorstelling, direct denken aan Pierre Volondat die in 1983 het pianoconcours won. Evenals zijn voorganger-finalist en winnaar, is deze muzikant overtuigd van zijn eigen kunnen en is afgezakt naar Brussel om te winnen. Als vurige Serviër speelde hij muziek van Sjostakovitj (1906-1975), volgens hem een nationale held. En omdat het als afsluiter van de avond nogal sombere muziek was heb ik nog even naar "Allo Allo" gekeken, altijd goed voor een lach bij de hilarische toestanden van het Franse Verzet in W.O.II. En een smile heb ik nodig want, aldus Charles Gordy, "een glimlach is een goedkope manier om er beter uit te zien".
Zo is de laatste dag van mei weer begonnen en die heeft een massa weerspreuken gekregen. Omwille van de Heilige Petronilla van Rome. Hier volgt een kleine verzameling en voor elk wat wils: 1) Is het klaar met Petronel, dan meet men vlas met een el. 2) Is Sinte Petronil doorweekt, de druiven zijn voor niks gekweekt. 3) Als het met Petronilla regent, wordt je met weinig koren gezegend. 4) Als Petronilla's hemd drijfnat wordt overdag, dan zijn 6 weken bestemd waarin het drogen mag. 5) Als Petronella regen heeft gehad, dan blijft haar kloffie veertig dagen nat. Dat waren de resultaten van de jarenlange observaties van onze voorouders om aan weervoorspellingen te kunnen doen. Volgens weerman Frank, zijn ze door de veranderende klimatologische omstandigheden, van nul en generlei waarde meer. Maar volgens mij zijn ze niet slechter en dikwijls beter, dan al die uitspraken van die universitaire meteorologen. Tot morgen
Een schoonheid mag men het 'Ros Beiaard' wel noemen. Een reuzenpaard dat de Deiremonneneiren weer begeesteerde na 12 jaar afwezigheid in de straten van de stad. Want het mag de stadsmuren niet verlaten, en zo geschiedde ook gisteren en al de vorige eeuwen. Dank zij de hedendaagse technologiën kon ik afstemmen op TV Oost en zo live vanuit mijn zetel gans het spektakel volgen. Ik zag wel 4 afgepeigerde heemskinderen op dat paard zitten en ik denk dat die jongens vandaag niet meer kunnen bougeren en de volgende dagen nog moeite met stappen zullen hebben. Die lichaamlijke klachten zullen ze er wel bijnemen, want ze hebben eeuwige roem verworven door 8u in een onnatuurlijke houding het paard de juiste richting aan te wijzen. Het blijft een emotionele bedoening waar vele tranen geplensd werden bij het zien van dit paard. En zoals 'de knaptanders'of 'de kopvleesfretters' of 'de scheepstrekkers' of 'de makeleters' of 'de polidoorkes' (bijnamen voor de inwoners van die Scheldestad) zeggen: ons peird is eeuwig, de mens niet. Dat was de schoonheid van gisteren en in 2030 terug te bewonderen. Maar ook vandaag zijn er herinneringen aan, geen heroïsche daden, maar aan bijzondere kunstwerken van grootmeesters op vele vlakken. Zoals de schilderijen van Pieter Paul Rubens (1577-1640). Of de boeken, teksten, citaten van de schrijver, essayist, filosoof Voltaire (1694-1778). Maar ook de kleinoden die meester goudsmid en juweelontwerper Peter Carl Fabergé (1846-1920) ontwierp voor de groten der aarde. Vooral zijn prachtige eieren die hij ontwierp en maakte voor de tsaristische familie. Meer dan 69 ovalen porseleinen eieren, met juwelen bezet, in goud en platina vervatte sierlijke houders, zijn door de smid/juwelier en zijn medewerkers gecreëerd. Op bestelling van de tsaren, dienende als cadeaukes voor hun tsarina's of als relatiegeschenk voor een andere koning of keizer. Er zouden nog 57 van die uitzonderlijke kleine kunstwerkjes bestaan. Ze zijn nog altijd in trek bij kapitaalkrachtige mensen, als er eentje van eigenaar kan/wil/moet veranderen.The Queen zal vast niet rap haar 5 kostbare eitjes verkopen. Sarah, de achterkleindochter van Carl, doet de naam 'Fabergé' alle eer aan. Zij heeft een eigen juwelencollectie waaronder natuurlijk ook een 'ei'. Haar kunstwerk "Neva Egg" is permanent tentoongesteld in het City Museum in Sint Petersburg, stad waar het voor haar familie allemaal begon. Vandaag passen hier een paar citaten van Voltaire, die nog altijd een waarheid bevatten. 1) In alle oorlogen gaat het alleen om roof. 2) Laten we lezen, laten we dansen, deze 2 vormen van vertier zullen de wereld nooit kwaad doen. 3) Het paradijs op aarde is, waar ik ben. En vandaag luister ik naar Marie Fredrikson (1948-2019), die wat minder geluk had dan ik, maar in de groep Roxette zong en vele mooie liedjes naliet: Sleeping in my car.Tot morgen
"Werk is het hoofdgerecht in het leven, plezier het dessert". Ik begin aan mijn hoofdgerecht = werk = denken = lezen = schrijven. Later is er dan mijn dessert = ontbijten = lezen = puzzelen = genieten van de zon = plezier. Dat is toch fantastisch om zo een zondag te beginnen, dag waarop het Ros Beiaard en de Vier Heemskinderen van stal worden gehaald na 10 + 2 lange jaren. Spijtig dat de stoet niet intergraal wordt uitgezonden op teevee. Het zal opgenomen worden en uitgezonden als er geen programma's meer voorhanden zijn. De teevee-bazen zijn op die manier een beetje vooruitziend, maar dat ben ik ook. Ik heb gisteren veel series en films opgenomen om mezelf een aangename kijkbuisavond op donderdag te voorzien. Ik ben vroeg in bed gekropen nadat ik toch eerst het ISS om 22u35 had zien passeren. Alle interessante items waren op de buis na 22u, en die heb ik allemaal opgenomen. Ik wil geen tweede donderdagavond meemaken op de VRT zoals vorige week. Ik voorzie voor mezelf een avondvullend programma, want ik wil niet meer kijken naar een Kempenzoon die in plat Mols les geeft aan jongeren, noch naar de zelfvoldane arrogante veel te nieuwsgierige presentatrice die de pieren uit de neus haalt van een buurman aan het andere eind van de wereld, noch naar een kwismaster die studentikoze moppen meestal binnensmonds brabbelt met een Hollands-Vlaams onverstaanbaar taaltje. Ik hoor graag dialecten en spreek zelf ook met een Waaslandse "a" die ik niet wegkrijg na al mijn omzwervingen in Vlaanderen, maar een dialect spreken hoort thuis in programma's die er zich toe lenen, zoals bepaalde fictiereeksen. Maar naar mijn bescheiden mening, niet in info, docu of vragenlijsten. Voilà, gal uitgespuwd want dat lag op mijn lever en zo blijven de zure oprispingen ook meteen achterwege. Verder heb ik niet veel meer te melden op deze "Internationale Dag van de Verenigde Naties". Er mag eens stil gestaan worden bij de vele slachtoffers die vallen tijdens de talloze missies die ze uitvoeren. Jammer genoeg kunnen ze, in het conflict dat de wereld in de ban houdt, niet tussenkomen. Geen van beiden zijn lid van deze internationale organisatie, die probeert te bemiddelen bij grote of kleine oorlogen. Is er nog iets speciaals te vermelden op deze laatste zondag van mei? Niet echt, maar omdat ik in een klassieke balletmood ben (zie 13/05), heb ik wat gelezen over "Les Ballets Russes". Die maakten furore in Europa tijdens de periode 1909-1929. Opgericht door Sergej Diaghilev (1872-1929) een Russisch impressario die vernieuwing bracht in de klassieke danswereld op vlak van choreografie, muziek, kostuums, decors. Zoals zo dikwijls verdwijnen sommige vernieuwingen bij het overlijden van hun stichter en bezieler. Voor "Les Ballets Russes" was het niet anders, zelfs met achterlating van een enorme schuldenberg. Nog interessante video's en films over dat ballet en zijn beroemde ballerina's circuleren op het internet. Nu is het tijd voor mijn hierboven beschreven dessert. Tot morgen
En...het zal jullie misschien verbazen maar deze keer zal ik eens niet meedoen om dat vleesgerecht aan te prijzen. Niet omdat ik het niet meer lekker vind maar simpelweg omdat ik gisteren een overdaad aan calorie-inname heb gehad: verse garnaalkroketten, frieten en een lekkere ijsbol in een hoorntje. Af en toe de goestingen eens wat temperen kan nooit kwaad en ook niet alles willen hebben op een korte tijdsspanne. Vandaag weer normale dagelijkse en lekkere Vlaamse kost, al moet ik eens diep nadenken wat dat wel zal wezen. Het ontbijt is Franse kost geweest: jus d'orange, yoghurt, vers gebakken croissants met boter besmeerd met een likje confituur om het wat fruitiger te maken. Dat luidt dan het einde van het bezoek van mijn gasten in: een ontbijt met wat zuiderse smaken. Nog samen even middagmalen en het is weer tot horens en tot de volgende verlofperiode geblazen. En voor ons beiden, de hond en ik, is het een beetje afkicken geblazen van gezelschap, een babbel en commentaar op de nieuwsberichten. Het meest verbazingwekkende waren de woorden van ex-president Trump en hopelijk blijft dat 'ex'. Zijn commentaar tijdens de bijeenkomst van de NRA (national rifles association): "geef burgers die de wet volgen, wapens tegen het kwaad". Zijn remedie om een einde te maken aan de vele schietpartijen die de schrik van de scholen beginnen uitmaken. En ook: laat elke leerkracht in de klas, zichtbaar een geweer dragen. Amerika en wapens blijven om welke duistere reden dan ook, onlosmakelijke verbonden. De wapenlobby profiteert daar maximaal van, zelfs met dien verstande dat bijna alle politici alleen maar verkiezingscampagne kunnen voeren dank zij het geld van de wapenhandelaars. En zo komt er nooit een 'wet' die wapens zal verbieden. Zelfs al zou het mogelijk zijn de verkoop en het bezit ervan aan banden te leggen, het zou een onbegonnen taak zijn om de miljoenen wapens die in omloop zijn, te elimineren. Iedere Amerikaan leert dus leven met een schietgrage buur, en de protesten komen telkens op gang als er weer een drama is gebeurd dat een gemeenschap raakt. Verder is er niet veel nieuws te vermelden op deze mooie lentedag. Ik kwam wel een mooi citaat tegen van Goethe (1749-1834) dat hier aan zee niet van toepassing is noch voor een christelijk meisje: "de hindoes die in de woestijn leven, leggen de gelofte af, geen vis te eten". Ik kwam ook een zanger uit de oude doos tegen en die vermeld ik omdat mijn moeder er een grote fan van was: Bob Benny, alias Emile Wagemans (1926-2011). "September gouden roos" draai ik niet, de zomer moet eerst nog komen maar ik zal toch eens luisteren naar "Waar en Wanneer" en de "lieveling" als eerste woord van het couplet weglaten. Tot morgen
Ik ben weer vertrokken voor mijn vertelsels, op een vrijdag dit keer. Natuurlijk volg ik de weekdagen in hun volgorde en ik kan moeilijk vertellen wat er de zaterdag gebeurt want die is nog niet begonnen met bestaan en zoals jullie kunnen lezen is dat alles zever in pakskes om niet te moeten zeggen dat er weinig of geen nieuws te rapen valt op deze tweede dag van een verlengd weekend. Dan is het de gelegenheid om niet vermelde items van de vorige dagen eens kont te doen. En dat zijn er nog al wat. De meeste van die onderwerpen hadden wat meer woorden nodig dan een loutere vermelding en aangezien ik meesten tijds mijn zelf gekozen maximum van 500 woorden per blog had opgebruikt, zijn er toch wat faits divers blijven liggen. Zoals mijn geliefde van Dale die met allerlei nieuwerwetse woorden graag wil uitpakken, zoals dubbieparkeren. En heel af en toe, heel onschuldig, eens een 'oud' woord terug in de belangstelling brengen: formicofilie. Ik had daar nog nooit van gehoord en niet verwonderlijk dat ik deze seksuele afwijking niet kende. Ik ben geen psychiater noch psycholoog die 'cases'moet bestuderen en oplossingen moet vinden. Het is een woord dat in 1986 gelanceerd werd door John Money. Het woord is een samenvoeging van het Latijnse 'formica = mier' en het Griekse 'philia = liefde. Hij omschreef het ziektebeeld of afwijking als 'seksueel opgewonden geraken door de prikjes van kleinere insecten zoals mieren of slijmerig kruipen van ongewervelden zoals slakken'. De kleine prikjes of het gladde kruiperige gevoel van de beestjes, die plaatsnemen op de genitaliën of andere gevoelige lichaamsdelen, kan sexuele opwinding en een orgasme veroorzaken. Alzo zegde de dokter bij de uitvinding van zijn woord. Ik ga de test van 'is dat waar?' niet uitproberen. Maar ik heb wel een nieuw ziektebeeld leren kennen. Wat is er nog op het schap blijven liggen? Sumoworstelen. Ik heb nu ook sporttelevisie op de kabel en dat doet me kennismaken met allerhande vreemde sporten zoals deze Japanse vorm van 'worstelen'. Twee kolossen van venten, ruim elk 150 kg droog aan de haak gewogen, bestrijden elkaar in een cirkel van 3m. Deze mannen dragen een kunstig aangespannen kleurrijke lendendoek. Het gevecht bestaat erin de tegenstander uit de cirkel te kieperen onder het alziend oog van de prachtig uitgedoste scheidsrechter. Die draagt echt wel een kostbaar gewaad, een soort kimono voor mannen, gemaakt van de mooiste en beste kwaliteit zijde en de mooiste kleuren. Sinds de 15e eeuw organiseerd men deze worstelevenementen met heel veel kijklustigen en supporters. De vechters hebben in mijn ogen een luxe-leventje: 3u training in de ochtend, 2 dagelijkse maaltijden van 8000cal elk. Na elke maaltijd een serieus dutje doen met zuurstofmasker op. Zoals op de vorige pagina's ook al te merken, ik zap graag en weet zo ook wat er zoal in de wereld te koop is. Nu ga ik, zoals de sum-man na zijn eten, een dutje doen. Niet onder een O2 masker maar met een open venster om zeelucht in te ademen. Tot morgen
Hallo lieve luitjes allemaal, een goedemorgen morgen. Jullie moeten nu niet denken dat ik een paars pakje aangedaan heb om het deuntje van Nicole & Hugo te kwelen om jullie, dierbare luitjes, al zingende een goede morgen te wensen. Evenmin doe ik daar de beroemde danspasjes bij, al zou ik die nog kunnen doen op mijn leeftijd, ze waren vrij simpel. Gewoon een goede morgen wens ik jullie allemaal toe op deze krantenloze donderdag. Het is een feestdag, de tegenhanger van de '1 mei'vieringen. De christelijke arbeiders hadden ook een dag nodig om 'arbeid' te vieren en op die dag niks te doen. Congé payé, maar ditmaal georganiseerd vanuit kerkelijke hoek. En dat begon met de encycliek 'Rerum Novarum' (Nieuwe Dingen) uit 1891 en geschreven door Paus Leo XIII, in de wereld Gioaccghino Pecci genaamd (1810-1903). Een intellectueel man die in zijn pauselijke omzendbrief de richtlijnen gaf voor de 'sociale leer' van de Kerk. Dat was nodig omwille van de 'industriële revolutie' die volop aan de gang was en een grote impact had op het dagelijkse leven van de bevolking, dat zich niet meer louter rond de kerktoren afspeelde. Voor mij zit er de volgende dagen niet veel congé in, en de payé evenmin. Nog eventjes genieten van de grote rust, tot de familie binnenstormt. Dan is het weer alle hens aan dek, al is het dan maar één hen die klaar moet staan om de storm op te vangen. Mijn goed gestructureerde leventje, wordt overboord gegooid en dat levert net geen chaos in 'pijltjesland'. Er zal weer over veel getaterd worden, over grote en kleine dingen, belangrijke en onbelangrijke voorvalletjes. Waarschijnlijk over de speler-coach-trainer die uit de paarse ploeg gebonjourd is. Weliswaar vriendschapppelijk, zoals dat genoemd wordt. Maar zo veel hanen, miljonairs en miljardairs samen, kan nooit een goede samenwerking opleveren of een goede visie op het ploegspektakel opleveren. Misschien ook eens filosoferen over 'Zijn' en 'Tijd', het meesterwerk van Martin Heidegger (1889-1976) waar ik het vorig jaar over had. Zijn citaat "het meest zorgwekkende aan onze zorgelijke tijd, is dat we nog niet aan het nadenken zijn " vind ik nog altijd heel actueel. Niemand neemt eens de tijd om na te denken over oorzaak, gevolgen en de handelingen die daaruit moeten volgen. Waarom dat zo is? We zijn I'ters en internetters geworden en Pablo Picasso (1881-1973) verwoord het zo: computers zijn nutteloos, ze geven alleen maar antwoorden. Ook het woord 'hebben' primeert de wereld, de maatschappij, de mensen: eten hebben, huis hebben, geld hebben, macht hebben, alles hebben. Natuurlijk zullen er ook plezante voorvalletjes verteld worden, want het leven zelf is een aaneenschakeling van ernstige en lachwekkende gebeurtenissen. En als elkeen zo'n mopje kan vertellen, zijn het weer aangename uren en dagen. Tot morgen
De zoveelste schietpartij in Amerika. Wanneer wordt die wapenlobby aan banden gelegd? Tieners die tieners en kinderen vermoorden, voor wat, waarom, om wat? Het zoveelste game dat ze in het echt willen spelen en geen rekening houden met de impact van hun daden. Een bloeddorstig fictief internetspelletje, nagespeeld in het echt. Weeral zoveel ouders, broers, zussen die een trauma moeten verwerken. En zo gebeurt er iedere dag wel iets dat de vrolijkheid van het bestaan wegneemt. En toch wil ik niet negatief door de rest van mijn leven gaan en probeer ik ook wat gezelligheid, vreugde en een lach, iedere dag weer, in mijn blog te brengen. Mijn goede nieuws is, dat ik gezond ben. Dat is na mijn 6 maandelijkse check-up weer eens gebleken. Alleen wat kalm aan doen met gesuikerde en vette voedingswaren. Daar behoort natuurlijk het zogenaamde 'comfortfood' bij, troostvoedsel zoals ze dat noemen. Ik zal wat minder verdrietig moeten zijn om pietluttigheden, me wat minder blauw ergeren aan tv-programma's of aan slechte chauffeurs op de baan. Ook niet langs de bakker passeren, geen ingrediënten meer meebrengen om taarten te bakken en de bickyburgers bij de frituur laten liggen in plaats van ze op een bankje op den dijk op te eten. Kleine verstervingen doen als het ware al is het geen 40 daagse vasten meer. Dat zal niet voor de eerste dagen zijn want er komt bezoek. Mijn scoutsvolk zakt nog eens af naar de kust. Foerageren is dan de job van mama/oma deze dagen. Deze morgen heb ik al aangeschoven aan het grootwarenhuis. En ik heb duchtig gefoeterd omdat het een overvolle bedoening was. Enfin, ik ben niets belangrijks vergeten, zoals de kaasblokskes, de pickles-chips en de koekjes met een schuimpje afgewerkt met chocolade. Vandaar dat mijn kleine vasten pas nà het O.L.Heer Hemelvaartweekend kan beginnen. Ondertussen ben ik weer zoet gehouden door een overvloed aan nieuwe woorden waar van Dale zo graag en zo kwistig mee uitpakt. Gelukkig, en helaas voor de bedenker, zijn ze geen lang leven beschoren: onderzoekspopulisme, wokistisch, dwangpomp, traumatelevisie, doofpottelefoon. De nieuwe woorden corona-gerelateerd zijn verdwenen, en deze woorden zullen ook geen lang leven kennen. Het is 'in' en 'hot' om voor elk voorval een nieuwe terminologie op te starten, enfin daar houdt de redactie van 'den dikke' zich graag mee bezig. Als ik dan kijk naar het Vlaamse woord, is dat er eentje waar best wat nieuwe woorden voor bedacht kunnen worden. Hoeveel betekenissen heeft 'steken' niet? In de bak steken, de keuken in't nieuw steken, een bij die steekt, een tandje bij steken als er harder moet gewerkt worden, beleefdheidshalve een bord leeg eten en proberen het in de overvolle maag nog bij te steken, steken opzetten bij het breien. Een steek kan je krijgen in je 'zij' bij het sporten. En sport is op een goede manier omschreven door Hanske Wiegman: Wandelen is als spellen van een boek, autorijden is als het lezen van een résumé, maar fietsen is als het beleven van het boek. Tot morgen
De euforie van zoveel sterren meer op culinair gebied is weer een good newsshow voor alle gourmands in ons landje. Als de uitreiking van de Michelinsterren al uitgebreid beschreven staan op p.3 en 4 van de krant, dan is alles stillekesaan z'n oude vorm aan het aannemen. Met een vingerknip zo een ster gewonnen of er eentje kwijtgespeeld. De oeroude culinaire tempel van ons landje, 'Comme chez soi', nu nog 1 ster, heeft wel een naam die niet van toepassing is voor wie er wil gaan eten of er niet kan gaan proeven omwille van de prijzen. Het is dus echt niet 'zoals bij jou' wat op de tafel komt, wat de naam wel suggereert. Zijn ze blij met hun verlies? De dochter van de big chief verwoordde het alzo: kijk het is niet onze gewoonte gras onder het bord te leggen!!. Dat impliceert dus dat de 2 en 3 sterreneethuizen eerst naar de wei gaan om wat hooi of gras te maaien en dat als extraatje gebruiken om alles te kruiden, te kleuren en op te smukken. Op een andere pagina van de krant staat dan een ander verhaal, over de gewone sterveling die dagdagelijks zijn eigen eenvoudige maaltijd moet bereiden. Voedsel, brood, frieten, gewone kost dus, ingrediënten, alles wordt duurder, alles slaat op. Er is een toename in ons land van de voedselbanken en de voedselpaketten omdat de mensen niet voldoende geld meer overhouden om een minimum aan voedsel in huis te halen. Gelukkig nog geen hongersnood zoals op het Afrikaanse continent omdat de bevolking de prijzen van het graan uit Oekraïne niet meer kan betalen, een gebrekkige aanvoer door de oorlog, en de corruptie van van de bestuurders. Wat ziet men dan op de Meir in Antwerpen? Een broodjeszaak, waar de manager plastieken zakken, vol met niet verkochte broden, pistolets en koffiekoeken, gewoonweg in de vuilbakken kiepert en alles op straat zet in het zicht van de passanten. Verontwaardiging alom om zoveel verspilling van goede etenswaren.
Het filmfestival van Cannes loopt van 17-28 mei 2022. Er zijn drie Belgische inzendingen die meedingen naar 'De Gouden Palm'. Met er een beetje over te lezen dacht ik aan vroeger toen er wekelijks 'Première' op de beeldbuis kwam met het meest recente nieuws en roddels van acteurs, actrices en de nieuwste films. De eerste presentator was Roland Verhavert (1927-2014) een filmregisseur, maar daar heb ik geen herinneringen. We hadden toen geen tv thuis. Hij presenteerde het programma van 1953-1962. Hij werd opgevolgd door de knappe man Jo Röpcke (1928-2007). Die deed de interviews met de cast, cineasten, regisseurs en scenaristen van 1962-1991. Na hem kwam Roel van Bambost, de helft van het zangduo en kleinkunstenaars 'Miek en Roel'. Tot 1996 was het nog altijd het wekelijkse filmmagazine maar dat veranderde toen het een nieuwsitem werd op woensdag. Tot 2008 was Roel 'the host'. Vanaf 2008 was het de zeer betreurde Ward Verrijcken (1973-2020) die het presenteerde. Sindsdien is het Lieven Van Gils die onze filmhonger moet stillen in zijn wekelijkse kleine rubriekje. Tot morgen
"Loslaten wil zeggen, het leven als leven te aanvaarden: niet te vatten, vrij, spontaan, en grenzeloos". Een les tijdens het 'Zen'onderricht. Zen is een vorm van boeddhisme dat vooral de nadruk legt op meditatie, om inzicht te krijgen in de eigen ware aard en zo de weg te openen naar een bevrijde manier van leven. Loslaten, is een belangrijk woord. Sinds zaterdag ben ik op zoek naar woorden, citaten en gezegdes die troost kunnen bieden aan ouders die het overlijden van een kind meemaken. Het besef is er meer en meer dat dit bijna onmogelijk is. Dergelijk verdriet vind geen troost in woorden. Alleen het bij elkaar zijn als gezin biedt de nodige hulp: ouders, broers, grootouders die nu de steun en toeverlaat zijn van elk gezinslid, samen en apart. Mijn poging om over iets luchtigers te schrijven lukt niet en daarom wil ik over een moderne heilige iets zeggen. Net zoals de martelaren van het jonge Christendom, stierf deze bisschop de marteldood voor zijn overtuiging: Oscar Romero (1917-1980). Als vertegenwoordiger van de 'Bevrijdingstheologie', die 'de zonden' waar de kerk soms kwistig mee strooit, vertaalde naar de sociale onrechtvaardigheid die al eeuwenlang, Zuid-Amerika in zijn greep houdt. De priesters, bisschoppen en andere kerkelijke verantwoordelijken, verdedigden en kwamen de straat op, om de arme boeren die blootstonden aan uitbuiting, onderdrukking, mishandeling en willekeur van de grootgrondbezitters, daadwerkelijke steun te verlenen. Het leger en de politieke leiders, omdat ze ook tot het etablissement behoorden, traden op tegen de protesten en vele doden vielen er in de verschillende zware schermutselingen. Ook Oscar Romero, die geen blad voor z'n mond nam en de president van El Salvador publiekelijk een 'leugenaar' noemde. En toen hij tijdens een misviering in zijn homilie zei: "Een soldaat is niet verplicht te gehoorzamen aan een bevel dat tegen de Wet van God ingaat. En die Wet zegt: gij zult niet doden..." was het hek helemaal van de dam. Daags nadien werd hij tijdens een misviering door een huurmoordenaar, voor het altaar, neergeschoten. Bij zijn uitvaart bleven vele priesters afwezig uit schrik voor geweld, wat ook gebeurde: een bloedbad werd aangericht onder de aanwezige gelovigen. Hij werd zalig verklaard op 23 mei 2014 en heilig in 2018. Ik hoopte, voor het gezin in verdriet verenigt, een toepasselijk citaat van deze man te vinden. Hij schreef iets voor zijn moeder en in feite voor alle moeders: "Het ontroert je hart om te denken: negen maanden voordat ik werd geboren was er een vrouw die zielsveel van me hield. Ze wist niet hoe ik zou worden, maar ze hield van me omdat ze me in haar baarmoeder droeg." Tot morgen
Een zondag zijn naam waardig. De zon is van de partij!. Ik heb mijn resterende sudoku's opgelost in de krant en mijn woordle's uitdagingen gevonden. Iedere dag een zoektocht naar 5 en 6 letterwoorden. Het is zoeken en speuren zoals Sherlock Holmes, de fictieve pijprokende en coke-snuivende speurder van Sir Arthur Conan Doyle (1859-1930). Tijdens zijn studie voor arts, leerde hij dat observatie en deductie het belangrijkste was in zijn beroep, en zijn uitgevonden speurder was dezelfde mening toegedaan. Zijn literaire creatie resideerde, samen met vriend-speurder Dr Watson, in Bakerstreet 221B London, alwaar heden ten dage verschillende toeristische uitstappen en zoektochten, naar toe gaan. Een heel nieuw soort detectieve werd in zijn boeken beschreven en was enorm succesvol. Sir Arthur en Sherlock pasten in de verhalen, zijn citaat toe: zodra je het onmogelijke elimineert, moet alles wat overblijft, hoe onwaarschijnlijk ook, de waarheid zijn. Vandaag is er nog zo'n literaire grootheid te herdenken: Victor Hugo (1802-1885). Staatsman, dichter, schrijver, essayist, die een tijd als banneling in Brussel verbleef. Auteur van literaire kleppers als "Les Misérables" en "De klokkenluider van de Notre-Dame". Heeft natuurlijk ook verschillende gevleugelde spreuken neergepend zoals "muziek drukt uit wat niet gezegd kan worden, maar waarover niet gezwegen kan worden" en "elke Europese oorlog is een burgeroorlog!" en passend op de 7e dag van de week: "De waarheid is als de zon. Ze laat alles zien en laat zichzelf niet bekijken.". De laatste literaire grootheid die vandaag in de belangstelling staat is dichter Herman de Coninck (1944-1997). In Mechelen, Antwerpen en misschien ook aan de tegel in Lisabon, zullen er wel herdenkingen zijn. Familie, vrienden en ex-collega's zullen spreekbeurten en voordrachten, die zijn proza en poëzie belichten, voordragen. De mooie titel van het boek die zijn interviews bundelde die hij samen met Piet Piryns had met alle belangrijke mensen van toen, wil ik jullie niet onthouden: "Woe is woe in de Nedderlens". Vandaag hou ik het, zoals bij de rest van de vorige schrijvers bij wat citaten van de dichter. "Ik heb altijd gedacht dat dàt een beroep was: urineleider", "Als het grote geluk dan toch onhaalbaar blijkt, moet je zoveel mogelijk kleine gelukjes sparen", "als je nieuws lang genoeg laat verjaren, wordt het wel een primeur" en als laatste "Dit is het leukste wat je met een mening kunt doen: verschillen!". Genoeg over schrijvers, als afsluiter wat muziek. Stéphanie Huang heeft zich geplaatst bij de laatste 12 cellisten van het Koningin Elisabeth Concour. Hopelijk wint ze de 1e prijs en dat zou een primeur zijn. En dan wil ik wel eens een vergeten troubadour, kleinkunstenaar en gitarist vernoemen. Veertig jaar geleden overleed Jan Pluimège (1955-1982). Met liedjes als "Vrienden van het laatste glas", "Standbeeld" en zeker "Marijke" zijn onvergetelijk voor mij. Hij had nog een schat aan liedjes in zijn schuif liggen en zijn door anderen in 1983, in een postume hulde, op CD uitgebracht. Tot morgen
Al het stof is van de planten, struiken en bomen gewassen en binnenkort komt de tuinman de haag een prachtige vorm geven. Wat wil ik dan nog meer? Propere vensters! Die hebben het stof en het zand van al mijn groene elementen in de tuin opgevangen. Dat glas kuisen zal gebeuren de eerste werkdag van week 21. Het is mooi weer en dan kan ik buiten naar al dat frisse groen kijken en zijn schone ramen nog niet echt nodig. Maar de titel van mijn essay vandaag is 'goed nieuws' brengen op deze goed-nieuws dag. Ik begin zoals Frank de weerman, eerst het slechte nieuws. Een icoon van de Parijse toeristische dienst verdwijnt binnenkort van de Champs-Elyssées: het variététheater "Lido de Paris". Na 75 jaar dansen de Bluebell Girls niet meer in deze beroemde tent van nachtelijke dinnershows. De dansgroep werd opgericht door Margaret Kelly (1910-2004), wiens bijnaam Miss Bluebell was omwille van haar blauwe ogen. Zij stelde strenge eisen aan 'haar meisjes' de danseressen: ze moesten een klassieke dansopleiding hebben genoten maar omwille van hun lengte afgewezen zijn voor balletuitvoeringen, allen moesten de lengte van 1,8m hebben, en hun borstomtrek moest bij iedereen dezelfde zijn. Het bedrijf zat in slechte financiële papieren en de grote baas was geen liefhebber van de topless danseressen. Het zal nu een chique restaurant worden. Het goede nieuws is dat men naast het beklimmen van de Eiffeltoren toch ook nog een show kan meepikken in de 'Moulin Rouge'. Dat is nog altijd present met zijn sexy 'cancan' danseressen en zijn extravagante shows gebaseerd op circusacts. Daarenboven bevindt de 'molen' zich in de zogenaamde rosse buurt nl in het Quartier Pigalle, op de Boulevard Clichy en niet ver van Montmartre, het kunstenaarsdorp van Parijs. Zeker een toeristische aanrader en een bezoekje meer dan waard. Sinds 1889 is dat etablissement van vermaak hier aanwezig en inspireerde schilders zoals Toulouse-Lautrec (1864-1901), romans, documentaires en films zoals uit 2001 met Nicole Kidman. Een andere showtempel is de "Crazy Horse Saloon". Dat opende zijn deuren in 1951. Het is nog altijd een familiebedrijf dat gevestigd is op de Avenue Georges. Het is te bezoeken in de voormalige wijnkelders van het uitgestrekte gebouw Haussman. Hier is vooral cabaret met naakte danseressen, goochelaars, jongleurs en mimespelers te zien. Parijs biedt nog genoeg vertier naast het chique "Lido de Paris". Wie ziet er nog een bron van inkomsten verdwijnen, behalve de 157 van de 184 personeelsleden? Je raadt het nooit, de pluimenhandelaar!!. Cabaret en shows maken dankbaar gebruik van de 'plumassier' voor de hoofdtooi, op de heupen, voor de cancandansen enz. Meteen heb ik ook eens nagekeken welke gevleugelde vrienden hun pluimen moeten laten om de mensheid te bedekken en er waren er velen bij waar ik het nooit van gedacht had: haan, kip, fazanten, patrijzen, parelhoenders, struisvogels, pauwen, kalkoenen,... De ganzenveren dienden dus niet enkel voor te schrijven of om als plumeau voor stof af te nemen maar ook voor aan iemand zijn achterwerk te hangen. Tot morgen
Met een 'schone lei' begin ik weer de dag. Alles van gisteren is geschiedenis geworden, van vandaag is er nog niet veel geweten en voor morgen? Ik heb nog geen glazen bol die me de toekomst voorspelt en laat zien. Wel zegt Anous (docent aan de Hogeschool van Amsterdam) het volgende: "nu maken we 'toen' voor later". Ik vind dat een goede zin zoals er nog een paar uit haar pen gevloeid zijn: "té ver gaan heeft soms niets met afstand te maken" en nog "een tevreden mens kan reizen door zijn eigen huis" wat voor mij zeker waarheid bevat. Het fysiek ergens naar toe gaan en elders verblijven, doe ik niet meer. Is dat beperkend en niets meer van de wereld weten of zien? Ik denk het niet. Het is niet omdat ik niet de oorlog meemaak dat ik me de ellende niet kan voorstellen, het is niet omdat ik de hongersnood niet meemaak dat ik niet weet wat honger is. Kunst en cultuur kan ik thuis in de beste omstandigheden beleven. Ik wil me niet meer in het verkeer en transport van de ene stad naar het andere land begeven. Alles dagen of maanden voordien plannen om toegang te krijgen tot expositie of muziekuitvoering. Ik heb gelukkig goeie vrienden die alles gaan bekijken en voldoende info geven alsof ik er zelf bij was. En La Mediterranée niet zien? De Noordzee is duizend keer mooier en rijker aan kleurschakeringen en voor het azuurblauw kijk ik wel naar de hemel. Zelfs zijn er, als ik chance heb en het snikheet is, hier 'anous' of 'noddy's' (eigenlijk zijn het tropische zeevogels, familie van onze meeuwen) waar te nemen. Hun naam is niet erg vleiend en betekent, zeker als men de 'stolidus' bedoeld, dubbel dom, lomp, gebrek aan sluwheid. Onoplettend zijn ze, want hun nesten planten ze zo maar op de stranden neer, zonder rekening te houden met gevaren zoals de aanwezigheid van mensen en dieren die een vogel en eieren op hun menu hebben staan. Ik heb vandaag 'Anous' en 'anous' leren kennen en beiden zijn zeer interessante wezens. Interessanter zijn de bijen. Vandaag mag ik die zeker niet vergeten vernoemen op deze Werelddag van de Bijen, de grote bestuivers. Iedereen heeft ze nodig en zeker 'ik'. Ik wil één aardbei kunnen plukken van een biezondere variëteit, een plant met rode aardbeibloemekes. Ik laat wel weten hoe die vrucht smaakt. Vermeldenswaardig is de Wereld Metrologiedag. Sinds de 'Meterconventie' in 1875 door 17 landen werd ondertekend is er een basis van internationale samenwerking opgestart en de uniformiteit van alle maten en gewichten vastgelegd. Bv de 'meter' is een 'meter' en die heeft dezelfde lengte overal ter wereld. Vandaag werd ook het overlijden van Vangelis alias Evanghelos Odyssseas Papathanasiou (1943-2022) wereldkundig gemaakt. Zijn bekendste composities werden opgesomd maar ik hoor graag een liedje van zijn progressieve Griekse rockband 'Aphrodite's Child' (1967-1972) met oa Demis Roussos (1946-2015): Rain and Tears. By the way, het is aan het regenen maar daar plens ik geen tranen voor. Tot morgen
