Al het stof is van de planten, struiken en bomen gewassen en binnenkort komt de tuinman de haag een prachtige vorm geven. Wat wil ik dan nog meer? Propere vensters! Die hebben het stof en het zand van al mijn groene elementen in de tuin opgevangen. Dat glas kuisen zal gebeuren de eerste werkdag van week 21. Het is mooi weer en dan kan ik buiten naar al dat frisse groen kijken en zijn schone ramen nog niet echt nodig. Maar de titel van mijn essay vandaag is 'goed nieuws' brengen op deze goed-nieuws dag. Ik begin zoals Frank de weerman, eerst het slechte nieuws. Een icoon van de Parijse toeristische dienst verdwijnt binnenkort van de Champs-Elyssées: het variététheater "Lido de Paris". Na 75 jaar dansen de Bluebell Girls niet meer in deze beroemde tent van nachtelijke dinnershows. De dansgroep werd opgericht door Margaret Kelly (1910-2004), wiens bijnaam Miss Bluebell was omwille van haar blauwe ogen. Zij stelde strenge eisen aan 'haar meisjes' de danseressen: ze moesten een klassieke dansopleiding hebben genoten maar omwille van hun lengte afgewezen zijn voor balletuitvoeringen, allen moesten de lengte van 1,8m hebben, en hun borstomtrek moest bij iedereen dezelfde zijn. Het bedrijf zat in slechte financiële papieren en de grote baas was geen liefhebber van de topless danseressen. Het zal nu een chique restaurant worden. Het goede nieuws is dat men naast het beklimmen van de Eiffeltoren toch ook nog een show kan meepikken in de 'Moulin Rouge'. Dat is nog altijd present met zijn sexy 'cancan' danseressen en zijn extravagante shows gebaseerd op circusacts. Daarenboven bevindt de 'molen' zich in de zogenaamde rosse buurt nl in het Quartier Pigalle, op de Boulevard Clichy en niet ver van Montmartre, het kunstenaarsdorp van Parijs. Zeker een toeristische aanrader en een bezoekje meer dan waard. Sinds 1889 is dat etablissement van vermaak hier aanwezig en inspireerde schilders zoals Toulouse-Lautrec (1864-1901), romans, documentaires en films zoals uit 2001 met Nicole Kidman. Een andere showtempel is de "Crazy Horse Saloon". Dat opende zijn deuren in 1951. Het is nog altijd een familiebedrijf dat gevestigd is op de Avenue Georges. Het is te bezoeken in de voormalige wijnkelders van het uitgestrekte gebouw Haussman. Hier is vooral cabaret met naakte danseressen, goochelaars, jongleurs en mimespelers te zien. Parijs biedt nog genoeg vertier naast het chique "Lido de Paris". Wie ziet er nog een bron van inkomsten verdwijnen, behalve de 157 van de 184 personeelsleden? Je raadt het nooit, de pluimenhandelaar!!. Cabaret en shows maken dankbaar gebruik van de 'plumassier' voor de hoofdtooi, op de heupen, voor de cancandansen enz. Meteen heb ik ook eens nagekeken welke gevleugelde vrienden hun pluimen moeten laten om de mensheid te bedekken en er waren er velen bij waar ik het nooit van gedacht had: haan, kip, fazanten, patrijzen, parelhoenders, struisvogels, pauwen, kalkoenen,... De ganzenveren dienden dus niet enkel voor te schrijven of om als plumeau voor stof af te nemen maar ook voor aan iemand zijn achterwerk te hangen. Tot morgen
Met een 'schone lei' begin ik weer de dag. Alles van gisteren is geschiedenis geworden, van vandaag is er nog niet veel geweten en voor morgen? Ik heb nog geen glazen bol die me de toekomst voorspelt en laat zien. Wel zegt Anous (docent aan de Hogeschool van Amsterdam) het volgende: "nu maken we 'toen' voor later". Ik vind dat een goede zin zoals er nog een paar uit haar pen gevloeid zijn: "té ver gaan heeft soms niets met afstand te maken" en nog "een tevreden mens kan reizen door zijn eigen huis" wat voor mij zeker waarheid bevat. Het fysiek ergens naar toe gaan en elders verblijven, doe ik niet meer. Is dat beperkend en niets meer van de wereld weten of zien? Ik denk het niet. Het is niet omdat ik niet de oorlog meemaak dat ik me de ellende niet kan voorstellen, het is niet omdat ik de hongersnood niet meemaak dat ik niet weet wat honger is. Kunst en cultuur kan ik thuis in de beste omstandigheden beleven. Ik wil me niet meer in het verkeer en transport van de ene stad naar het andere land begeven. Alles dagen of maanden voordien plannen om toegang te krijgen tot expositie of muziekuitvoering. Ik heb gelukkig goeie vrienden die alles gaan bekijken en voldoende info geven alsof ik er zelf bij was. En La Mediterranée niet zien? De Noordzee is duizend keer mooier en rijker aan kleurschakeringen en voor het azuurblauw kijk ik wel naar de hemel. Zelfs zijn er, als ik chance heb en het snikheet is, hier 'anous' of 'noddy's' (eigenlijk zijn het tropische zeevogels, familie van onze meeuwen) waar te nemen. Hun naam is niet erg vleiend en betekent, zeker als men de 'stolidus' bedoeld, dubbel dom, lomp, gebrek aan sluwheid. Onoplettend zijn ze, want hun nesten planten ze zo maar op de stranden neer, zonder rekening te houden met gevaren zoals de aanwezigheid van mensen en dieren die een vogel en eieren op hun menu hebben staan. Ik heb vandaag 'Anous' en 'anous' leren kennen en beiden zijn zeer interessante wezens. Interessanter zijn de bijen. Vandaag mag ik die zeker niet vergeten vernoemen op deze Werelddag van de Bijen, de grote bestuivers. Iedereen heeft ze nodig en zeker 'ik'. Ik wil één aardbei kunnen plukken van een biezondere variëteit, een plant met rode aardbeibloemekes. Ik laat wel weten hoe die vrucht smaakt. Vermeldenswaardig is de Wereld Metrologiedag. Sinds de 'Meterconventie' in 1875 door 17 landen werd ondertekend is er een basis van internationale samenwerking opgestart en de uniformiteit van alle maten en gewichten vastgelegd. Bv de 'meter' is een 'meter' en die heeft dezelfde lengte overal ter wereld. Vandaag werd ook het overlijden van Vangelis alias Evanghelos Odyssseas Papathanasiou (1943-2022) wereldkundig gemaakt. Zijn bekendste composities werden opgesomd maar ik hoor graag een liedje van zijn progressieve Griekse rockband 'Aphrodite's Child' (1967-1972) met oa Demis Roussos (1946-2015): Rain and Tears. By the way, het is aan het regenen maar daar plens ik geen tranen voor. Tot morgen
Lange tijd geleden heb ik me ingeschreven bij 'Stormschade Vlaanderen'. Een handige app die me altijd bijtijds verwittigt als er zwaar weer zit aan te komen. Code geel is nog niet het slechtste weer dat op komst is, maar voorzichtigheid wordt geboden. Deze keer vooral voor onweer met hevige windstoten en felle regenbuien. De waarschuwing geldt van deze ochtend 5u tot 19u. Tot hiertoe nog niks gevoeld of gezien, maar wat niet is kan nog altijd komen. Natuurlijk zit ik niet op hagelbuien te wachten, maar een beetje hemelwater zou welkom zijn in mijn tuintje. 'Maai mei niet' is de slogan die ook dit jaar gelanceerd werd en waar ik aan meedoe. Mijn gras is goed opgeschoten en daartussen zijn er boterbloemekes gekomen en madeliefjes. Best wel mooie wilde bloemen. Maar daartussen staan ook de paardenbloemen, die wel niet lelijk zijn maar moeilijk in toom te houden door hun pluizige zaadjes die overal naartoe zweven. Daarom is dat niet echt een geliefde wilde plant. En als ik dan eens op mijn stoeltje zit 's morgens, zie ik dat de eksters en de duiven nesten in de Japanse kerselaars. Ieder in zijn boom met af en toe een gevecht in regel als ze mekaar in de weg vliegen. Er is altijd wat te beleven in een tuin. Ik heb nu ook weer een verblindend mooie witte hond, mooi gekapt en gewassen. Zo fier als een gieter, eigenlijk bijna gelijk een pauw, holt hij over zijn zelf geschapen patattenveld. Nog een dagje en het zal weer een licht grijze hond zijn, want door de droogte zweeft het zand in de lucht bij iedere beweging die hij maakt. Tijdens zijn kapbeurt heb ik weer eens de boekenwinkel opgezocht. De laatste nieuwe Nicci French heb ik meegebracht maar ook eens roddelboeken over het Britse koningshuis. Ik had niet echt goesting om hoogstaande literatuur mee te brengen. En ja, ik luister graag naar de gezapige taal van Lia van Bekhoven en dus hoop ik maar dat haar boek "Klein-Brittannië" even leutig zal zijn om te lezen dan haar verslaggeving over de Britse politiek en haar wedervaren in het land van de Queen en andere royals. Ook een boek van Tina Brown "The Palace Papers". Allebei, hoop ik, met smeuïge weetjes die ik nog niet gehoord heb. Maar eerst is het poetsdag met hulp en dan pas genieten van mijn nieuwste aanwinsten. Tot morgen
"Hoop is een voorschot op toekomstig geluk" dat zei en schreef Antoine de Rivarol (1753-1801). Op deze 'Verantwoordingsdag' moet ik natuurlijk geen verantwoording afleggen over mijn zinnen en inhoud van mijn blog. Maar ik wil me absoluut niet slimmer voordoen dan ik ben en al die spreuken, gezegden of slimme zinnen van filosofen, denkers, sprekers of van eender wie die af en toe een boude zin kan fabriceren, komen me zo maar toegestuurd. Ik maak er dus regelmatig en gretig gebruik van als ik denk "dat is slim gezien". Het is ook 'Wereldplantdag' gekend als 'Fascination of Plants Day'. Alles moet in het Engels bekend gemaakt worden als men een beetje gewicht in de schaal wil hebben. Over bloemekes en plantjes heb ik al dikwijls geschreven. In mijn tuin zijn ze nu een beetje aan het bekomen en drinken gulzig de 10 druppels die deze nacht uit de hemel zijn gevallen. Het zal hier aan zee ook niet meer zo warm worden als de voorbije dagen het geval was. Gelukkig maar, want ik lees dat binnenkort water verspillen om de zomerbloeiers van vocht te voorzien, uit den boze zal zijn. Dat ik mijn grassprieten geen water mag geven kan ik opbrengen, maar het zou spijtig zijn dat ik al mijn bloemen moet laten verdorren. Maar ja, vocht voor mens en dier is toch belangrijker dan een kleurrijk boeket. Ik kan het ook niet nalaten om af en toe eens een heilige te vernoemen met een biezondere naam of geschiedenis. Venantius van Camerino, † 18 mei 251 nC. Geschiedkundig is er van deze martelaar niets geweten. Zeker is wel dat zijn verering begonnen is in de 5e E. Ondertussen is hij wel weer gedegradeerd tot derderangsheilige. En als je nu kijkt naar zijn naam, is dat een afgeleide van het Latijnse, Italiaanse, Franse, Spaanse, venire = komen. Kom, kom, kom, zal men geroepen hebben op deze 15 jarige jongeling om hem uit de handen van zijn beulen te houden. Maar stijfkoppig als de jeugd is en dat die potdoof zijn voor goede raad, heeft hij dat met de dood moeten bekopen. Awel, nu is het een Sint die men aanroept als men oorpijn heeft of niet goed meer hoort, of als er iemand is die niet goed meer luistert. Ik heb geleerd dat men al de heiligen mag men aanroepen voor alle gebreken, bij alle levende wezens. Vandaag richt ik een schietgebedje, met de nadruk op 'schiet', tot hem voor mijn hond. Dat hij uiteindelijk eens goed zou luisteren en direct zou komen als ik hem roep. Het is weer een big day voor hem, naar de kapper. Het liefst verstopt hij zich en probeert zich onzichtbaar te maken en is doof voor alle argumenten die ik aanhaal, zoals, hoe fris hij het wel niet zal hebben met zijn coupe brosse. Maar ik kijk uit naar die 2 uurtjes 'doggy-sit' want ondertussen ga ik een lekkere klets met een heerlijke jatteke kaffe doen, met mijn naamgenote. Tot morgen
Ik ontdek dat mijn blog meer en meer een tijdsdocument is voor mij. Een dagboek waarin ik kan neuzen en eens een terugblik kan werpen op hetgeen me de voorgaande jaren op deze dag was opgevallen aan gebeurtenissen (groot of klein), aan personen (VIP's of gewone mensen), aan het weer ( warm of koud). Zo was er in 2020 belangstelling voor de 'genderidentiteit' en in 2021 was het koud, kil, nat en had ik de verwarming aangezet. Vandaag noteer ik ook zoiets waar ik volgend jaar met een glimlach aan wil terugdenken. Een Antwerpse dialectversie, met gebruikmaking van de allerlaatste 'hip hop' en populaire woorden, van het 'Onze Vader'. Want naast een 'Weesgegroetje' is het 'Onze Vader' een populair gebed binnen de christelijke gemeenschap. Echter niet meer voor onze jongeren. Het is oubollig en niet cool genoeg om dit gebed op te dreunen. Deze versie komt van 'Choo-Choo', een communicatiebureau van 25 studenten van de Belgian Advertising School. Pastoor Bart Paepen waagde het in zijn zondagse dienst op te nemen ter vervanging van de oeroude woorden. "Onze Bro, stallerend in de hoogte. U bent bae. Uw wereld is lit, Uw wil geschiede, no cap. Op aarde als in the sky. Gun ons goeie chap, hebben ff geen floes. We hebben altijd je back bro. We spelen niet, gewoon vibes man. Ewa...man". Ik bewonder de pastoor dat hij dit gebed voorlas aan de kerkgemeenschap al had hij wel enige moeite om het allemaal correct uit te spreken. Maar het was een gigantisch succes. Hier de verklaringen voor mijn leeftijdsgenoten: (1) broer; (2) rondhangend; (3) before anything else, voor alle andere, mijn liefste; (4) erg leuk, gezellig; (5) to cap = liegen, no cap = niet gelogen; (6) chappen = eten, dus 'lekker eten; (7) geld; (8) we staan altijd achter je; (9) een goede sfeer; (10) een begroeting als afsluiter.
Na de populaire liedjes komt nu het klassieke repertoire aan bod, de "Koningin Elisabethwedstrijd". Voor de tweede keer 'cello' in dit vermaarde concours. In de namiddag kan ik tijdens mijn uurtje niksen, rust, siësta, dutje of een uiltje vangen, genieten van wat prachtige muziek. Het is dikwijls niet alleen luisteren maar ook de muzikant gadeslaan. Bij de orkestleden zie je nooit een mimiek van verrukking, vreugde of andere emoties verschijnen op hun tronie ondanks dezelfde partituur die ze moeten spelen als de solisten. Gisteren was er bij de solist zo'n mimiek van pijn waar te nemen dat ik bijna compassie kreeg. Natuurlijk doen die snaren pijn aan je vingers als je er een uur mee bezig zijt, natuurlijk krijg je een stijve arm om die strijkstok over en weer te bewegen en natuurlijk is het niet plezant om meer dan een uur dat instrument tussen je benen op zijn plaats te houden. Maar waarom dan die uitdrukking van vervoering, van euforie. Misschien brengt de pijn van het spelen hen in 'extase' zoals je soms op die heiligenprentjes en heligenbeeldjes kan waarnemen, een hoofd omringd met een nimbus, ogen ter hemelen gericht in vurige aanbidding en dat alles door de pijn van vingers, handen, armen en benen. Hopelijk is het een comfortabele stoel, anders speelt de rug hen ook nog eens parten. Tot morgen
Ik ben vroeg opgestaan op deze eerste dag van week 20, want ik wilde het natuurfenomeen van de 'bloedmaan', als de aarde tussen zon en maan gaat staan, voor geen geld missen. Maar ik had het kunnen denken dat er iets fouts zou lopen. De 6 Arme Claren Coletienen van het Monasterium Bethlehem verhuizen, na 600 jaar in Gent te verblijven, naar Lokeren. De sukkels gaan hun collega's, de Zusters van de kloostergemeenschap van de Heilige Engelen, vervoegen. De reden is niet ver te zoeken, de nonnekes zijn allemaal te oud en kunnen hun pand niet meer onderhouden omdat ze nu zelf moeten onderhouden worden, gezien hun leeftijd. Vandaar dat die lieve dames geen eieren meer nodig hadden en bijgevolg heb ik hun er geen bezorgd. Er werd wel gebeden door de zusters maar dus niet voor een wolkenloze 16e mei. Zeker om 6u52 zou er geen vuiltje aan de lucht mogen te bespeuren zijn, een belangrijk moment voor mij, maanliefhebber. Er zou een echte volledige maansverduistering te zien zijn in ons land. De eclips gebeurde wel, evenwel zonder dat ik de 'blozende maan' kon aanschouwen. Helaas, de natuur dirigeert men niet. Er was alleen maar 'grijs' te bespeuren en zelfs geen glimp van de 2 planeten, zon en maan, te zien. Nu is het wachten geblazen tot 7 september 2025 om een 'bloedmaan' te kunnen aanschouwen. Ik kan weeral uitkijken naar de toekomst! Voor de rest heb ik niet veel te melden. Het zal een rustige aangename dag worden en zeker de bloemen en de planten zullen genieten van de iets frissere temperatuur die toch, nu al, 18°C is. Gisteren vielen mijn jonge bloemekes slap van de warmte. Ze kunnen nu wat recuperen en ik ook, om van woeffie nog niet te spreken. Tot morgen
Schapenwolkjes drijven voorbij, de beestjes zijn niet altijd in de wei te zien. Als ik naar een bewolkte hemel kijk zie ik ook vanalles passeren met een beetje fantasie. En vandaag zijn dat dus de schaapjes. Hun wol krijgt weer veel aandacht en zal niet meer in de vuilbak belanden, zoals tot nu toe veelal gebeurde. Het is een duurzame grondstof om het warm te hebben nu de prijzen van gas en olie de pan uitswingen. Nog beter dan een fleece geeft dit beestje zijn krulletjes meer dan voldoende bescherming tegen koude en ook de hitte. De wol werkt isolerend en men begint er terug de voordelen van in te zien. In koude siberische landen heeft men de synthetische garderobe nog niet binnengehaald. Daar bestaat de kledij nog altijd uit natuurlijke materialen zijnde de wol, de vacht of pels van de dieren. Nu worden hier ook workshops ingericht om schapen te leren scheren, de wol te wassen en dan te spinnen, te kleuren en met de priemen dat alles tot een warme pull in elkaar te flansen. Alles komt terug, nietwaar? Zoals het Eurovisie Songfestival ook ieder jaar zijn plaats heeft op een festivalkalender. En dat al sinds 1956!! Er werd afgesproken dat de deelnemer door een zangwedstrijd in eigen land moest gevonden worden en zo geschiedde al sind die tijd. Zeven landen samen hebben dat eerste liedjes contest georganiseerd en het eerste vond plaats in Lugano,Schweiz. Dat jaar mocht ieder land 2 zangers sturen en voor ons land waren dat Fud Leclerc (1924-2010) en die zong "Messieurs les noyés de la Seine" en Mony Marc en zij zong "Le plus beau jour de ma vie". Er werd alleen de winnaar bekend gemaakt, geen puntentelling 'en publique'. La Suisse, het organiserend land veroverde de eerste medaille. Sindsdien heeft ons land 62 keer deelgenomen aan het Europese liedjesfestijn en slechts éénmaal de trofee mee naar België gebracht. Moeten we daarover triestig zijn? Nee, het is een gigantisch uit de kluiten gewassen liedjesconcours geworden dat enorm veel geld kost voor de organiserende zender, in ons geval de VRT of de RTBF. En die moeten al zo zwaar bezuinigen. Het zou onverantwoord zijn om hun budget volledig te spenderen aan een liedjeswedstrijd. De 2e plaats is dus het meest rendabele voor ons land en evengoed voor de artiest. Maar mooie songs heeft deze contest toch wel opgeleverd. Zoals van Ann Christy (1945-1984) in 1975 met "Gelukkig zijn". Ik luister ook eens graag naar Ingeborg met "Door de wind, door de regen", Tom Dice met "Me and my guitare" of Loïc Nottet met "Rythm Inside" en Blanche met haar "City Lights". Weer uitkijken naar volgend jaar en waar 'the greatest show on earth' zal plaatsvinden. Hopelijk niet in oorlogsgebied, want dat is wel het thuisland voor de winnaar dit jaar. Iedereen wenst dat Oekraïne binnenkort weer een land van peis en vree zal zijn en dat dàt grootse liedjescircus daar naartoe kan gaan. Tot morgen
"Tot Bonifaas, die strenge baas, wees voor vrucht op vorst beducht". Oef, die koude mannen zijn verdwenen en ze hebben geen schade aangericht. De zomerbloeiers kunnen voluit hun gang gaan zonder dat ze belemmerd worden door rijm, ijsplekken of vrieskou. En zoals vandaag, was ik vroeg uit de veren en moest nog wat wachten op de krant. Dan pak ik mijn pikkelken, zet me erop en begin al het leven rondom mij gade te slaan. De bloemekes ogen fris, en de vogels fladderen van hier naar ginder op zoek naar lekkere pieren en insecten, om hun kroost van eten te voorzien. Ze kunnen er zoveel vangen als ze willen, hun buikje en dat van hun kuikens, dik en rond eten want van inflatie en duurdere prijzen hebben ze in vogelland nog nooit gehoord. Regenwormen zijn er in overvloed en vliegende en kruipende beestjes ook. Ze moeten niet op de centjes letten want in mijn tuin en die van alle anderen, is dat gratis op te pikken. Zo ziet het leven er op een mooie zaterdagmorgen eruit. Eens dat ik de krant gelezen heb zal ik me optutten om in de tuin te vertoeven en te werken. Een goed breedgerande zomerhoed op en een zonnebril zullen me beschermen tegen al te felle zonnestralen. Mijn compagnon zoekt sowieso een koel plekje op. Wel eentje dat zicht geeft op al mijn handelingen want me uit het oog verliezen doet hij niet. Met volgende afsluiter is dat alles wat ik te vertellen heb op deze heerlijk zonnige zaterdagmorgen: "Wie slechts geloof heeft, loopt gevaar een kwezel te worden. Wie slechts humor heeft, dreigt cynisch te worden. Wie geloof en humor heeft, vindt het evenwicht waarmee hij in het leven rechtop kan blijven." Martin Buber (1878-1965). Tot morgen
Ik ben niet bijgelovig maar ik vermeld het toch maar dat het vandaag een vrijdag is en ook nog een 'dertiende'. Ik hoop op een geluksdag en zeker voor een vriend die vandaag een grote longinhoud moet hebben om 77 kaarsjes in één keer uit te blazen. Ik wens hem heel veel sterkte toe om al die vlammekes in één ademhaal uit te blazen. Maar al die zevens brengen natuurlijk ook geluk en dat wens ik hem van harte. Hij is ook een serieuze amateur-tuinder. Hij kweekt zijn eigen groenten en ik kan hem geruststellen nu de ijsheiligen hun voorlaatste statie benaderen, die van Sint Servaas, Servatius, Servatus: voor nachtvorst ben je niet beschermd totdat Servatius zich ontfermt. Tot daar mijn summier weerbericht en tuintips. En wat doet een mens op een avond dat er alleen maar eurosong te bespeuren valt en te horen is? Zappen. En wat is er leuk aan zappen? Af en toe kom ik dan zenders en programma's tegen waar ik normaliter niet naar kijk of op zoek naar ben. Sinds enkele dagen zie ik in het aanbod zenders, "Outtv" staan. Gisteren dè gelegenheid om nader kennis te maken met hun programmatie omdat er op de 99 andere niks was dat me interesseerde. Ben ik blij geweest dat ik het gedaan heb! Het was een uitzending/docu over "Les Ballets Trocadero de Monte Carlo". Een balletgeszelschap dat ontstaan is in 1974 en waar enkel mannelijke balletdansers optreden met klinkende namen als 'Sonja Leftova' en Helen Highwater'. Af en toe is er eens een gastoptreden van een vrouw zoals met Shirley McClaine, een van mijn favoriete actrices. Ze zorgen en maken door hun humoristische aanpak van gekende balletten, dat klassiek ballet toegankelijker is voor Jan met de Pet en kinderen, en dat er eens gelachen en gegrinnikt mag worden. Hun voorstellingen zijn echt van een hoogstaand kaliber met allemaal geschoolde dansers die in andere gezelschappen niet terecht konden. De dansers vertolken zowel de vrouwelijke als de mannelijke rollen de zogenaamde 'travestie en drag' rollen. Ze treden dan ook op met tutu's en dansen 'en pointe' op spitzen. Vele klassieke balletuitvoeringen parodiëren ze, waarbij ze hun technische en artiestieke vaardigheden tonen in wervelende komische uitvoeringen en komedies. Het zijn grandioze artiesten, die een glimlach tevoorschijn toveren bij de aanwezigen of kijkers zoals ik, terwijl ze uit het "Zwanenmeer" van Peter Tsjaikovski (1840-1893) de 'Stervende Zwaan' dansen. Verschillende klassieke balletten staan op hun repertoire en het loont de moeite om een video te bekijken van een van hun uitvoeringen, alles te vinden op internet, natuurlijk. 'Outtv' is een Nederlandse zender, een lifestyle en entertainment kanaal. Ze hebben drama, komedie, talkshows, docu's en films in hun programmatie zitten. Ze richten zich vooral naar de lbgt (lesbian, bi, gay en transgender) -gemeenschap maar is eigenlijk bedoeld voor allen die 'open minded' zijn. Tot morgen
"Je n'aurai pas le temps" zingt Michel Fugain en John Rowles maakt er in het Engels "If I only have time". Het is in beide talen een mooi lied om naar te luisteren. Het geeft een beetje weer waar ik mee bezig zou moeten zijn: een heuse studie voor goed gebruik van de pc. en geen uitvluchten bedenken om de handeleiding van windows 10 niet te lezen. Het is altijd van 'ik heb geen tijd om mijn computerboek te lezen...' terwijl ik als gepensioneerde tijd en uren in overvloed heb. En de 'want' die er dan op volgt is even onbenullig als belachelijk. En toch, hoewel ik dat allemaal weet besteed ik liever nog de tijd aan geklungel met de knopjes en toetsen. Nee, ik zet me daar niet aan omdat het saaie tekst is en ik liever die tijd besteed aan roddels lezen, terwijl er vandaag geen krant te bespeuren viel. Deze morgen ben ik dan maar een paar uur zoet geweest met zoeken hoe ik mijn foto's moest zoeken en dan correct in een mail kon zetten. Een beetje gevloek kwam er aan te pas, want dan waren mijn foto's weer eens verdwenen, dan vond ik mijn tekst niet meer terug en ga zo maar door met die enerverende toestanden. Enfin, uiteindelijk is er na uren zwoegen, alles in orde gekomen. Ik heb me voorgenomen, zoals altijd na stommiteiten, de handleiding van a→z te lezen in plaats van die stomme puzzeltjes van 221 stukjes op mijn laptop te maken. Maar toch is dat een aangename bezigheid naast mijn intellectuele oefeningen die ik iedere dag doe. Een van de uitvluchten om geen studie computer te moeten aanvangen is, "ik moet daarvoor fris van geest zijn". Dat ben ik 's morgens meestal wel als ik goed geslapen heb. Maar mijn alertheid heb ik dan nodig om de krant te lezen, mijn oefeningen te doen en alle andere dingen die ik onder ogen moet zien vooraleer aan mijn blog te beginnen. Et voilà, mijn frisheid van geest is dan weer verdwenen als sneeuw voor de zon. En dan moet ik arbeid aanvangen die niet veel aandacht vraagt zoals die puzzeltjes van gebouwen, steden, enzomeer. Ne mens met veel tijd heeft het ook niet altijd gemakkelijk nietwaar? Vandaag is er weer een gevaarlijke weerheilige van dienst: Pancratius. Een naam die me aan mijn pancreas doet denken die gelukkig nog geen mankementen vertoont. Er valt verder niet veel over de heilige te vertellen, alleen dat het een jong gastje was. Hij onderging de marteldood op 14 jarige leeftijd omwille van zijn geloof in het christendom. Vrezen voor vriestemperaturen moeten we vannacht niet doen, gelukkig maar. Er zullen geen ijskristallen op mijn tere plantjes komen. Tot morgen
Ik weet pertinent zeker dat er vandaag twee gelukkige teenagers rondlopen in de familie. Ze bereikten vandaag de gezegende leeftijd van 16 volle jaren. En wat een perspectieven opent dat getal niet? Festivals frequenteren, met brommer, solex of e-bike zich kunnen verplaatsen enfin anders gezegd het platte van een tiener is er af gegaan. Gelukkig voor hen is het deze namiddag een vrije dag en kan er gevierd worden op de dag zelf wat altijd stukken plezanter is. Die lieverdjes zijn in de wieg gelegd om een vrij en gelukkig leven te leiden en bepalen bijna volledig zelf het parcours langs waar ze hun leven willen gaan. Dat is dus ietwat anders dan een prins die in 1948 het levenslicht zag. Hoera hoera, hij zou koning worden en al zijn stappen, lessen, bewegingen, vorming en woorden is uitsluitend gericht geweest op het uitoefenen van de koninklijke functie in al zijn glorie. Zelfs een puberteit is hem niet gegund geweest, wel een liefje achter de struiken die de baan moest ruimen zodra er een méér dan adelijke maagdelijke lady in het vizier kwam. En maar wachten, en maar voorbereidingen treffen, en maar bidden en smeken voor één overlijden. Ondertussen is onze jongen een zeventiger geworden en heeft nog geen dag gewerkt in zijn leven want de job van zijn leven is nog altijd niet vakant. Maar hiep hiep hoera, gisteren mocht hij al eens proeven van de status die hem ooit te wachten staat. Iedereen verwelkomde de in vol ornaat gestoken prins, met alle egards die zo kenmerkend zijn in de Britse samenleving. Hij kreeg een troon aangeboden (weliswaar een kleinere), de regalia waren niet aanwezig behalve de zware met diamanten versierde kroon op een bijzettafeltje. De premier bezorgde hem de tekst die hij mocht zeggen. 73 jaar en een ander bezorgde hem de woorden die hij mocht uitspreken met forse en zelfverzekerde stem. Deze man heeft tot hiertoe dus 5 minuten officieel gewerkt, want langer duurde de troonrede niet. Omwille van die korte werkperiode kan hij geen beroep doen op een pensioen niettegenstaande hij al met lengten de leeftijd van 66j heeft bereikt. Zo zie je maar dat 'het leven' dat je mag leiden toch dikwijls bepaald wordt door het nest waarin je geboren bent. Heerlijk roddelnieuws, nogmaals uit de UK. Met even belangrijke personen voor een groot deel van de Britten. De oorlog tussen twee WAGS (wives and girlfriends) van voetbalminnend Engeland. De ene stoorde zich aan het lekken van vertrouwelijke gegevens over haar huishouding en had een middel gevonden om de dader op het spoor te komen. Men noemt haar de Wagatha Christie, de speurneus bij de vrouwen. De beschuldigingen volgden en worden nu uitgevochten in de rechtbanken. Beiden vergezeld van peperdure lachende advokaten om hen te verdedigen en van de kostbare Hermestassen vol met bewijsmateriaal. De mannen vertikken het een woord te zeggen en staan buiten de zaal gezellig te keuvelen bij elkaar over de voetbal.
Eerste ijsheilige: al is Mamertus oud en grijs, houdt hij van vriezen nog en ijs. Tot morgen
Wees gerust, ik ben niet op zoek naar een 'job'. Ik zou niet weten welke werkgever er op zoek is naar een oudere dame om in zijn bedrijf opgenomen te worden om allerhande kleine klusjes uit te voeren. Moest de functie van Mme Arabelle uit de serie "De Collega's" nog bestaan (koffiebedeling om 10u en 15u bij de ambtenaren), dan zou ik nog in aanmerking kunnen komen. Het onderwijs biedt misschien nog mogelijkheden om aan de slag te gaan. Vooral als 'studiemeesteres' om de kinderen op te vangen voor de talloze zieke leerkrachten. Allemaal geveld door corona, stress of oververmoeidheid. Maar nee, de ouders krijgen gewoonweg een mailtje dat de onderwijzer, regent of licentiaat geen les kan geven en dus 'gelieve zelf' voor opvang van de kroost te zorgen en de ontbrekende lessen te geven. Daarover wil ik vandaag dus niet schrijven. "Wie bonen wil winnen, moet op Sint Job beginnen". Dat wil zo veel zeggen als: vandaag de handen uit de mouwen steken en als de weerga groenten aan de teelgrond toe vertrouwen om later op het jaar een goede oogst te hebben en een degelijke mondvoorraad voor de winter. Maar ik heb geen groentenhoekje in mijn tuintje! Dus de 'job' slaat nog op iets anders voor mij. Een paar voorbeelden. De woorden van mijn kinderen zouden kunnen zijn: "Ze eten nooit snoep bij de bomma? Daar geloof ik geen knijt van, Sint Job kent zijn volk". Hopelijk brengen ze me vandaag geen 'jobstijding' = slecht nieuws. Of zijn mijn vrienden geen 'jobsvrienden' die me alleen maar kennen als het me voor de wind gaat en eens ik zo 'arm als Job' ben me laten vallen als een baksteen. Ik ben bijna beland aan de 'job' die vandaag centraal staat: de Heilige Job uit het Oude Testament van de Bijbel. Het is één van de vele bijbelboeken dat geschreven zou zijn na het 'Boek Esther' en vóór het boek 'Psalmen'. Door de vele klimatologische beschrijvingen in dit 42 hoofdstukken tellende wijsheidsboek, zoals ijs, veelvuldige regenstormen, orkanen en hevige sneeuwval in he Midden Oosten, situeert het verhaal zich in de 'Laatste IJstijd' en dus in de 17e- 14e E. v. Christus. Waarschijnlijk gaat het niet over een historische figuur maar gaat het boek over de lijdende mens en de vraag aan God, 'waarom de rechtvaardige moet lijden'. De heilige wordt in verschillende religies herdacht en staat voor 'berusting, geloof in God en nederigheid'. Wordt veel afgebeeld als een man met baard zittend op een mesthoop overdekt met zweren. Is niet alleen de heilige die aanroepen wordt tegen allerhande huidziekten maar is de patroonheilige van musici en minstrelen. Iedereen kent wel de gemeente Sint-Job-in-'t- Goor in de Noorderkempen, maar vooral in Puivelde, deelgemeente van Belsele dat dan weer tot Sint Niklaas behoort, wordt Sint Job nog duchtig gevierd met een "beeweg" rond de kerk, "staties' in de kerk en daarbuiten 1 kraam met smoutebollen of friet, een draaimolen voor de kinderen en nu zondag ook een officiële 'vrouwenkoers'. Tot morgen
Ik hoorde deze morgen om 5u een haan in de verte kraaien. Hij zal met zijn lawaai niet alleen zijn kiekens in zijn directe omgeving hebben wakker gemaakt, maar ook veel slapers die niet onder zijn gezag staan. Misschien dat ik straks eens op pad ga om te zoeken waar het haantje verblijft. Maar op deze zonovergoten maandagmorgen is mijn eerste taak stampei gaan maken bij de dakwerker. Ik heb teveel gaten in de gevel ontdekt: waar een steen moest zitten en zijn er nu vogelnestjes te bespeuren. Ik zie heel graag vogeltjes maar niet dat ze onder mijn nieuwe dakpannen en in mijn spouwmuren huizen. Ik moet daarvoor de auto van stal halen en zal van de gelegenheid gebruik maken om etensvoorraad aan te schaffen. Eens alles in huis, kan ik voor de rest van de week me in de tuin bezighouden. Nu dat alle geraniums en vlijtige liesjes hun definitieve stek hebben gekregen zal er vooral onkruid gewied worden dat welig tiert tussen de weinige grassprieten. En de hagen moeten ook een snoeibeurt krijgen. De plantjes vragen, om mooi te bloemen, alleen wat water, af en toe wat meststof en een vriendelijk woordje van mij terwijl ik geniet van hun geuren en kleuren. Meimaand is ook klassieke muziekmaand: de Koningin Elisabethwedstrijd. Dit jaar is het voor de tweede maal dat composities voor 'cello' op de voorgrond staan. Een prachtig instrument dat ik heb leren kennen en waarderen tijdens de editie van 2017. Vandaag starten de selecties om uit te maken wie van de 66 kandidaten (maar 1 Belgische deelneemster) naar de halve finale mogen gaan die beginnen op 16 mei. De gelukkigen krijgen dan de, voor iedereen onbekende partituur "Wie aus de Ferne", gecomponeerd door Daan Janssens. Die heeft zich laten inspireren door de werken van Robert Schumann ( 1810-1856) en Richard Wagner (1813-1883). De 10 beste cellisten die de finale halen, spelen vanaf 30 mei, naast hun eigen keuze ook het verplichte tot nu toe onbekende werk van Jörg Widmann. Op 4 juni wordt de winnaar bekend gemaakt en meestal is dat in de nachtelijke uurtjes. Ik kijk weeral uit naar die finaleweek. Nu is het tijd om me op te maken voor mijn uitstap. Tot morgen
In 1945 was er de capitulatie van Duitsland en kon de vrede terugkeren in Europa. Na 77 jaar stond er weer een manneke op met grootheidswaan. Met heimwee kijkend naar de vroegere heersers over een groot en machtig, uitgestrekt rijk. De Sovjet-Unie van weleer. Zijn aanzet is al te merken: volkeren uitmoorden, gebieden onder de voet lopen, vernietiging van huizen en monumenten. De geschiedenis ingaan met een palmares en kroon van onoverwinnelijke alleenheerser. Een tsaar kan er niet aan tippen. Le Petit Napoléon van La Russie, dat een beetje klein is geworden voor zijn huidige Président. Wanneer komt die zijn Waterloo tegen? Wat zijn toch altijd de beweegredenen om anderen te onderwerpen, te overheersen, uit te buiten? Persoonlijke verrijking, macht? Waarom is er in zijn eigen land zo'n gebrek aan weerstand? Schrik voor repressailles? Voor de KGB die niet meer zou bestaan? Zegezeker is hij wel omdat de Westerse geallieerden niet durven en kunnen ingrijpen bij een geschil tussen souvereine staten die geen deel uitmaken van de Navo noch van de Europese Unie. Op deze Vredesdag hoop ik dat er geen verdere escalatie van geweld en vernietiging komt, dat elke beleidsman zijn 'zinnen' richting gesprekken en vrede zet, met respect voor eenieders burgers, eigendommen en landsgrennzen. Nochtans is de 8e mei een dag die de mensheid zou moeten verbinden, een dag dat iedereen helpt om te helen en te genezen. Bij zijn passage na de Slag van Solferino in 1859 (oorlog tussen Oostenrijk en Frankrijk), zag Henri Dunant (1828-1910) wat een verwoestende kracht de gevechten hadden teweeggebracht en wat er aan menselijk leed te betreuren viel. Meer dan 38.000 gewonden, stervenden of doden, zonder zicht op hulp of medische bijstand. De Zwitser besloot een gezondheidsinstituut op te richten dat geen grenzen noch verschil maakte tussen vriend of vijand kende. Het 'Rode Kruis' was geboren. Als Zwitser koos hij voor zijn landsvlag met omgekeerde kleuren, rood kruis op een witte achtergrond. Dezer dagen is er de Minnie Mouse stickeractie om onze lokale Rode Kruis organisaties een financiële ruggesteun te geven. Wat is er nog belangrijk op deze 8e mei? Moederdag vieren, al gebeurt de echte viering op 15 augustus. Ik heb geen moederdag meer te vieren maar 'ik' ben gevierd met een boekenbon. Ik kan weer eens richting boekenwinkel gaan en mijn hartje ophalen aan al de nieuwste papierverzamelingen gebundeld in een mooie kartonnen omslag. Ik ben een gelukkige mama, om het zo te zeggen. Dat was ik niet in 1955 en 1960. Dagen van mijn eerste en plechtige communie. Op de foto's druipt het ongelukkig zijn van mijn gezicht. Reden: de schabouwelijke kleren die ik moest dragen die dag. Er kon geen lachje af!. Maar afsluiten doe ik met een vrolijk deuntje : "YMCA" van Village People. Zij bezongen de organisatie waarvan Henri Dunant de medestichter was in 1844. Een 'æcumenische christelijke jongerenorganisatie', Young Men's Christian Organisation. Twee zinnen haal ik uit de eerste strofe: Young man, there's no need to feel down, ........,........, there's no need to be unhappy. Tot morgen
Mijn dakproblemen zijn nog niet van de baan! Ik lag gisteren uitgestrekt en plat in een zetel te genieten van het mooie weer, samen met mijn dochter en hondje. We hoorden gepiep in de omgeving en bekeken de vogeltjes die zomaar rond het dak vlogen. Tot we zagen waar ze zich naar toe haastten met hun voedsel. Verbijstering alom want wat zag mijn lodderig oog? Dat er een halve gevelsteen ontbrak onder de dakpannen. En daar hadden de lieverdjes hun nestje gebouwd. De eitjes waren uitgekomen en de kleinen piepten toen moeder of vader kwam aangevlogen met een verse pier in de bek. Meteen ben ik rond gegaan en zag dat er op diverse plaatsen onder de dakpannen halve stenen ontbraken en overal zaten er vogeltjes in. Ik zag merels, eksters, mussen, vinken en kauwen op en aanvliegen om de kroost van regenwormen te voorzien. Werk voor maandag, de firma eens aanspreken want dat is werkelijk niet zoals het hoort te zijn, naast alle andere gebreken waar ze me voor stellen zoals het niet herstellen van afgebroken en afgewaaide regenpijpen. De verstoorde feestelijkheden zijn weer voorbij maar krijgen misschien vandaag een vervolg. Back to business en ga ik maar weer over tot de orde van de dag. Vandaag moet ik het gezegde gebruiken: 'als het regent moet je niet hopen op zonneschijn, maar genieten van de wolken'. Ik wil dat gerust doen, alleen is die spreuk vandaag heel ambetant om te volgen en komt ongelegen. Het is namelijk de 'Internationale Dag van het Naakt Tuinieren'. Iedere eerste zaterdag van mei moet ik proberen in mijn blootje bloemekes te planten en onkruid te wieden. Het weer is niet ideaal en dat zal een probeersel zijn dat ik uitstel tot volgend jaar. Naast zwemmen is tuinieren de belangrijkste bezigheid die we naakt willen uitoefenen. Deze naaktactiviteit is goed om de schaamte over het lichaam te laten varen en in het reine te komen met jezelf. Hoe ouder ik word hoe belangrijker het is om de gêne over mijn ouder wordend lichaam opzij te zetten. Daarom moet ik niet persé in mijn blootje rondlopen maar de veranderingen van lijf en leden door de jaren heen is toch soms moeilijk te verteren en te aanvaarden. En inderdaad, ik zou best eens 'foert' zeggen en bloot rondlopen. Maar ik kan de goegemeente niet schofferen door hun te laten genieten van een blote madam op leeftijd. Nee, het bloot zal vandaag van de benen komen. Mijn shortje moet volstaan op deze dag en dat kan met die redelijke temperaturen terug uit de kast gehaald worden. Tot morgen
Als mijn bezoekers en de passanten al eens opmerkingen maken over mijn 'patattenveld', dan zeg ik steevast: vier jaar geleden had ik een prachtige groene pelouse, nu heb ik een mooie hond en dat is een immens verschil. En weer een verjaardag te vieren, dit keer in mijn ménage, mijn vierpoter mag 4 kaarsjes uitblazen met mijn hulp. Mijn engeltje, mijn bengeltje, en alle andere adjectieven om mijn onmisbaar hondje aan te duiden. Een witte krullenbol maar nu een grijze door de droogte en het zand dat in zijn krulletjes blijft steken. Een grote dikke vette knook, een schenkel, zal zijn presentje zijn voor deze heugelijke dag. En bovenal, hij krijgt vandaag een extra werper voor zijn geliefkoosde balspel. Mijn dochter komt me straks helpen met ballen gooien. Haar komst is niet alleen plezier en feest voor hem maar ook voor mij. Niet omwille van het ballen gooien en vangen, maar door het lekker keuvelen en genieten van elkaar op deze zonovergoten dag. Gelukkig is het vandaag "Ant-Dieet Dag" en dat zal op allerlei lekkere manieren gevierd worden. Mary Evans Young richtte, als voorzitter van de Diet Breakers, in 1992 deze dag in. Zij is een feministe maar ook en tevens een slachtoffer geweest van anorexia nervosa tijdens haar schooltijd. Als tiener werd ze gepest en belachelijk gemaakt omwille van haar figuur en gewicht. Vandaag spelden we allemaal een lichtblauwe ribbon, lintje of strik op om aandacht te vragen voor dit wereldwijd probleem en vaak bij tieners voorkomt. Zij wil dat eenieder op deze dag eens volgende vragen stelt: stel het idee van de juiste lichaamsvormen eens in vraag, vergroot het bewustzijn van gewichtsdiscriminatie en vetfofie en sizediscriminatie op basis van grootte, eer slachtoffers van eetstoornissen en afslankoperaties, negeer de platte commercie van de dieet-industrie die soms ondoelmatig is en alleen de bedrijven winst oplevert. Verklaar vandaag een dag 'vrij van diëten' en obsessies allerhande. En geniet van al de heerlijkheden op deze wereld zonder complexen en natuurlijk het gezelschap waarbij dat allemaal in volle vreugde kan genuttigd worden. Tot morgen
Een grote familie telt vele verjaardagen. Vandaag verjaart de acrobaat van de familie. Een meisje dat aan acrogym doet, waar ik dan met verbazing naar zoveel lenigheid sta naar te kijken. Elf jaar, een hele juffrouw al. Zelfs in mijnen beste tijd kon ik nog geen spagaat of radslag uitvoeren en dat juffertje doet de ene na de andere oefening. Lenigheid is toch wel een bewonderenswaardige mogelijkheid van het menselijk skelet. Het vraagt wel veel training en inspanningen. Maar je leert er wel veel vertrouwen in elkaar te krijgen om al die menselijke torens perfect te kunnen uitvoeren. Het feestje zal wel voor het weekend geplant zijn. De school gaat vóór en de schooltaken moeten eerst afgewerkt worden op de schooldagen. En voor de jonge tieners kan je om 16u geen deftig feest meer brouwen. Tot daar het familienieuws. Er worden vandaag wel 2 punten in the picture gezet. Eerst en vooral is het de Internationale Dag van de Vroedvrouw. Als gewezen 'baker' wil ik toch graag op de hoogte blijven van de 'evolutie' en technieken die nu gehanteerd worden bij een doodgewone bevalling. Het principe is al zo oud als de straat: als 'het' er in zit moet het er uitkomen, is de teneur bij de geboorte van een kind. In ons land is ook 'pijn' lijden tijdens het uitdrijvingsproces, not done. Alles wordt gedaan om het comfort tijdens deze oeroude menselijke arbeid te verhogen. Pijnloos voor de vrouw een kind ter wereld helpen is de boodschap en dus komen er van alle ingrepen bij kijken: van ademhalingsoefeningen, over medicatie tot chirurgische ingreep. Natuurlijk is dat niet nieuw, ten alle tijde en in alle eeuwen zocht men naar kruiden om de weeën draaglijker te maken. Ja, Eva had maar geen appel moeten eten en wij, vrouwen, zitten daardoor nu met de gebakken peren. Met de andere internationale dag heeft iedereen de laatste jaren kennis gemaakt en er het belang van ingezien: Internale Dag van de Handenhygiëne. Wat vroeger nogal veel over het hoofd werd gezien is de goede manier om aan handhygiëne te doen. We leerden weer vinger per vinger te wassen, en regelmatige ontsmetting van klinken, hendels, toiletten niet als een overbodige luxe te zien. Soms komen er zinnige dingen te voorschijn bij slechte toestanden. We mogen ze niet vergeten want corona is nog altijd dichtbij. Nu ga ik, met hulp, mijn huis hygiënisch aanpakken. Met veel water en sop alles eens onder handen nemen en spic en span maken. Tot morgen
Abonnement vernieuwen van de krant! En ik verschoot me rot van de prijs, maar ik kan niet zonder mijn lectuur, roddels, tv-programma's en spellekes overgoten met de beste koffie, om door te spoelen. En zinnen lezen van Jeroom zoals "zonder ons moeder zaten we nog allemaal in de ballen van ons vader" wil ik voor geen geld missen. De zin van Jeroom zal te horen zijn in een speciale uitzending van 'Junior Bake Off' naar aanleidding van 'Moederdag' op 08/05. Al is 'junior' hier met een heel grote korrel zout te nemen, kids van 20j-12j-20j. Maar ik heb mijn vervroegde moederdag gekregen, mijn 48 jarige zoon is op bezoek geweest. De kinderen zien en spreken verwarmt het hartje, en geeft weer volop energie. Met argwaan kijk ik daarom wat er in de USA te gebeuren staat. Mijn kinderen waren gepland, gewild en zeer welkom. Maar als je zwanger wordt door geweld, ongewild, in een slechte gezinssituatie of andere levensbedreigende toestanden, dan ben je als vrouw toch wel gelukkig dat abortus legaal is en toegestaan. Het Amerikaanse Hooggerechtshof (de meesten zijn weerom oude mannen die hun mannelijkheid nog eens graag verwezenlijkt zien in een 'wezentje') wil weer eens gaan beslissen over de 'buik' van de vrouw, wat er wel en niet in mag gebeuren. Vrouwen zullen zich niet meer veilig voelen en terug de achterafkamertjes opzoeken voor een behandeling. Een zogenaamde vooruitstrevende natie is oerconservatief, behalve als men de producten van Hollywood bekijkt waar seks, drugs, misdaad, geweld, intimidatie bij elke aflevering van een serie hoogtij viert en waar nog nooit protest of boycot voor is geweest. Sekten, verenigingen die vrouwen terug aan de haard willen en dom houden. Terug naar af. Voor alle Amerikaanse vrouwen is mijn hoop dat het bij die 'uitgelekte kladversie' blijft en dat de 'abortus wetgeving van 1973' blijft bestaan. Hopelijk moet de slogan 'Baas in Eigen Buik' niet terug vanonder het stof gehaald worden. Tot morgen
Wat gebeurt op dag 123 van het gezegende jaar Onzes Heeren 2022? Niet veel speciaals. De klemtoon ligt meer op het genieten van kleine dingen. Eerst hebben de buurvrouw en ik, alle twee met dezelfde voornaam, onze devotie tentoongespreid en zijn eens de stilte en de eenvoud van de abdij van Gistel gaan opsnuiven. De 'beeweg' maand is er en dan ben je ook niet meer alleen in de kapel van het klooster. Bussen met pelgrims die de zege van Godelieve willen afsmeken door een kaarsje te branden of een intentie op papier in het daarvoor bestemde mandje te leggen. Al die vragen worden dan in een latere eucharistieviering ter harte genomen en krijgen een gebed van de kloosterlingen. En dan volgt de grote attractie: het plantencentrum. Er is, buiten de zee, niets mooiers te zien dan al die kleurrijke prille plantjes die staan te wachten op een liefhebber die hen het beste wil geven om goed te gedijen. Dit jaar is het me gelukt om bijtijds een slag te slaan in het aanbod van geraniums, vlijtige liezen en nog zoveel moois meer. Morgen zal ik ze allemaal een goed en rustig plaatsje geven in een grote bloempot zodat de wortels ruimte genoeg hebben om zich te ontwikkelen en de planten veel bloemen kunnen geven. Ik wil naast een gele lente, paarse roze rode zomer- en herfstbloemen verwelkomen in mijn tuin. Bloempotten heb ik genoeg omdat de tuinman me voorzien heeft van containers waarin grote planten opgekweekt en later getransporteerd worden. Ik kan omwille van mijn lief hondje niets meer zomaar in de volle grond steken. Als ik bloemen wil hebben moet ik ze in die zwarte plastieken potten zetten. Mijn heertje heft iets té veel zijn poot op, en dat water willen de bloemekes absoluut niet hebben. Het is een goede oplossing en 'schoon' is natuurlijk een ander woord en voor ieder apart in te vullen. Daarna zijn we iets gaan zoeken om te sneukelen. In een warenhuis waar we geen van beiden veel voeten zetten maar die wel ontzettend lekkere taarten in de etalage hebben liggen. Naar huis voor er een lekkere tas koffie bij te drinken. Nog een beetje sjouwelen over koetjes en kalfjes en de dag is halfweg. Meer was niet nodig om op krachten te komen. Tot morgen
Hoe vlug gaat de tijd niet voorbij? Een dag, een week, een jaar, 48 jaar!!!. Nummer 2 van mijn kroost is jarig vandaag. Een klein hompje bij de geboorte en nu een forse vent. Opgevoed volgens de opvoedkundige regels en leer van Dr Benjamin Spock (1903-1998). Zijn boek uit 1946 "Baby and Child Care" werd van voren naar achter gelezen en toegepast. In feite was het de bijbel van de na-oorlogse kinderen die ouders werden in de jaren 60-70-80 van de vorige eeuw. Zijn opvoedingsbeginselen waren spek naar mijnen bek: flexibeler omspringen met kinderen, babies niet laten huilen, minder discipline, kinderen als 'individuen' beschouwen en ze als dusdanig behandelen. Naderhand werd Spock en zijn theoriën, verguisd omwille van een té toegeefelijke houding tegenover de kinderen die een generatie gekweekte kinderen opleverde die zich niks lieten opleggen. Enfin, ik heb het boek als leidraad voor de opvoeding van mijn kroost gebruikt en ik ben vrij tevreden met het resultaat. En wat brengt het nieuws op deze tweede dag van mei? Dat binnenkort het voedsel van de toekomst, de kiezel-, bruin-, rood- blauw-, en groenwieren en algen op ons bord zullen liggen. De mens zal het als voeding nodig hebben. Mijn bedenking: niet alleen de vissen zullen uit onze zeeën verdwijnen door overconsumptie maar ook al de planten uit de zee. Er zal geen Angelina meer te bespeuren zijn, die uit de zee zal opduiken met 'wier in haar haren'. Dat is dan de evolutie waar Etienne Vermeersch (1934-2019) al over schreef: de overbevolking die de overconsumptie tot gevolg heeft en de mens noopt andere voedselbronnen aan te boren. En zo kabbel ik op deze wereld maar door, met de ene aanpassing na de andere om verder te gaan. Van gewoonweg een simpel boerenleven dat volgens de seizoenen van de natuur verliep naar hoog technologische toestanden die andere inspanningen vereisen dan waar ik werd met grootgebracht. Wat wel is, is dat er tegenwoordig wel meer 'deftig' gerief is om 'deftig' te kunnen werken en 'deftig' te kunnen leven. Zowel voor de tuin als de buro is die evolutie veel waard. Ook thuis kunnen gebruik maken van een schermpje van ocharme enkele vierkante centimeters. En waar de 'woorden' zomaar uit het niets verschijnen terwijl ik soms iets anders wilde weten. Ik zag een woord staan dat ik in de lessen wiskunde verafschuwde. Ten eerste omdat het zo moeilijk te schrijven is, ten tweede omdat het zo moeilijk uit te spreken is en ten derde omdat het zo moeilijk uit te leggen is. Het is zo'n 60 jaar geleden dat ik het voor het laatst hoorde en las in de lessen algebra, meetkunde of welk ander onderdeel van de de wiskunde: parallellepipidum. Nu eventjes ontspannen met muziek. Een lied dat de buurvrouw aan mij doet denken of liever gezegd, aan mijn huis: "Haus am See" van Peter Fox. Tot morgen
