De namiddag is ver gevorderd als ik me aan mijn pupiter installeer. Ik neem wel geen lei en griffel meer ter hand maar een bicske en papier. Ik heb dat nodig om alle kleinigheden te noteren die ik in mijn blog wil vermelden en niet te vergeten, wat ik op dit moment wil vertellen. Eerst en vooral ben ik zo laat begonnen omdat ik lang geslapen heb, de krant terug in de brievenbus zat en ik een hele resem winkels moest frequenteren om al de boodschappen te kunnen doen die nodig waren. De winkels liggen wel niet ver uit elkaar maar het is altijd naar binnen gaan, zoeken, aanschuiven en betalen en hup weer een herhaling bij de volgende shop. Ik ben altijd blij als ik zoveel mogelijk commissies kan doen met één autorit. Dan moet mijn hond niet té lang alleen zitten want die heeft wel een beetje verlatingsangst. Ik heb wel een routine moeten ontwikkelen om mijn huis te verlaten zonder dat hij mee mag en daar moet ik me dus strikt aan houden zodat hij rustig blijft terwijl ik weg ben. En deze periode verjaren er 5 mensen die ik allemaal een e-card stuur. Iedereen krijgt een aangepast woordje voor zijn/haar verjaardag. Dat kost toch ook weeral wat tijd. Maar zo ben ik zeker dat ieder op de juiste tijd een 'gelukwens' van mij krijgt. Leve de e-cards! Ik vind dat een reuze vinding en maak er veel gebruik van voor allerlei gelegenheden. Ook nuttig om de 'post' te omzeilen, die niet meer tot de rapsten van de maatschappij behoord, behalve als het om aanslagbiljetten en rekeningen gaat. Dan vergeten ze de brievenbus niet. Gelukkig moet ik daar bij zetten, anders heb ik nog een boete van 'te laat' betalen. En wat voor zinnen gebruiken onze meteorologen Sabine, Bram en Jacotte? "We leven boven onze stand...". "Normaal gesproken hebben we recht op...". "De temperatuur voor deze tijd van het jaar...". In de zomer leefden we van de 'openbare onderstand' en nu doet het in de herfst werkelijk deugd om in de 'openbare bovenstand' te leven. Het is goed nog buiten te kunnen zitten en wat te lezen in mijn e-reader terwijl dat de hond profiteert van buiten te zitten en alles in zich op te nemen. De e-reader was een van de betere verjaardagsgeschenken die ik ooit kreeg, samen met de versiering van mijn hekje/poortje met ballonnen en vlagjes. Tot slot, nog een woordje van de 'canon van Vlaanderen': de pil. Dat was inderdaad een revolutionair gezegend middel voor de vrouwen en ook de mannen. Het betekende in ieder geval een maatschappelijke emancipatie van de vrouw, men kon aan gezinsplanning doen, men kon op aanvaardbare en veilige manier zwangerschappen voorkomen. Dat is werkelijk iets dat wie in Vlaanderen woont en komt wonen moet omarmen. Ik ga nog eventjes buiten zitten. Tot morgen
Geen nieuws, geen roddel, geen wereldgebeuren, geen columns met besprekingen van onze actualiteit door de wetstraatjournalisten, geen financiële mededelingen, geen spellekes, geen weerbericht en bovenal geen tv-programma's. Ik blijf verstoken info en weetjes. Dat is nu het geval. Geen 'dagblad', 'gazet' noch 'krant' te bespeuren. Het is wel goed voor mijn conditie want om de 5' ga ik toch maar eens de brievenbus controleren of de postbode nog niet is langsgekomen. Ik wacht even met melding te maken aan de uitgeverij tot de reguliere post is gepasseerd. Misschien heeft de man door ziekte het laten afweten en brengt de facteur alsnog mijn dagelijkse lectuur. Laat ons hopen, want ik loop hier rond zoals een kip zonder kop, dat wil evenveel zeggen als 'doelloos'!. En zoals ik me gisteren voornam om de "60 vensters" van onze Vlaamse Canon eens te bekijken, begin ik er nu aan. Tom Waes begon bij de oertijd in zijn programma "Het verhaal van Vlaanderen", dat ga ik niet doen. Ik bekijk niet doen. De 'Canon' is bedoeld voor hetgeen de inwoners en de nieuwkomers moeten kennen en weten over deze speldeprik grote veldje in de wereld. Ik kom als eerste tegen, "De Oostakkerse Gedichten" van Hugo Claus (1929-2008). Wel, dat is al een gebrek in mijn kennis om als Vlaming door het leven te kunnen gaan, ik ken ze niet. Ik weet wel Oostakker liggen en ben dikwijls op bedevaart geweest met de school en mijn ouders naar de 'O.L.Vrouw van Lourdes grot', maar over de gedichten die Hugo daar geschreven heeft had ik nooit gehoord. Ik ben trouwens geen fan van zijn werken al heb ik wel, als must, "Het Verdriet van Belgïe" gelezen. De samenstellers van de "Canon" noemen dat dus een 'gat in mijn culturele opvoeding, vorming en Vlaming zijn'. Morgen een ander vensterke eens bekijken want ondertussen heb ik wel iets interessanter gevonden op deze "Europese Dag van de Talen". Natuurlijk kunnen we als continent niet tippen aan de 2000 talen die in Azië gekend zijn. In Europa houden we het bij 24 officiële talen. En omdat Europa geen Toren van Babel mag worden, zijn deze allemaal vertegenwoordigd in het Europese parlement met tolken die er voor zorgen dat iedereen begrijpt wat de andere zegt en bedoeld. Een hele klus. Ik heb me dan laten verleiden om klikipedia te doen en kwam zo te weten dat Adam en Eva (?-? vC) waarschijnlijk Hebreeuws maar zeker Soemerisch spraken. Dat is een oude taal die bewaard gebleven is op kleitabletten van zeker 3.200 vC. In Europa gaat men ervan uit dat het Baskisch de oudste taal is, dat in België er 3 oficiële talen zijn, in Zwitserland 4. De meest gesproken taal is het Engels, dan het Duits en Frans dat al veel van zijn pluimen verloren is. Voilà. Door het gemis aan gazet, kan ik wel gebruik maken van het volgende gezegde van Arnold Glagow (1905-1998) "Lachen: kalmeermiddel zonder nevenwerking". Tot morgen
Ieder jaar mag ik zo eens luidop dromen. Het ene jaar kan ik mijn dromen eens bekend maken, het andere jaar wil ik er niet over spreken. Maar er zijn dromen die ik altijd voor mezelf hou, al vele vele jaren en ik denk dat het wensen en dromen zullen blijven. Toch wil ik ze niet voor 'onmogelijk' houden, want een droom moet volgens mij realiseerbaar zijn, anders is het een utopie. In verband met mijn blog droom ik er van, eens 500 woorden te typen die een onvergetelijke indruk op mijn lezers nalaat, een onvergetelijke tekst schrijven, mooie woorden en mooie zinnen neer te zetten, enfin een meesterwerk schrijven dat bij de volgende invulling van de 'Canon van Vlaanderen' zijn plaatsje krijgt als een belangrijke Vlaams schrijfsel van een doordeweeks meisje van 1948 en met haar dagboek en bedenkingen bij de voorvallen van iedere dag. Vandaag staan de kranten en de nieuwsitems vol met lachende gezichten van de ministers van de Vlaamse Regering. Ze hebben eens op een normaal tijdstip en uur hun septemberverklaring kunnen afwerken over het geld en de uitgaven die de Vlaamse Ministers de volgende maanden mogen doen. Voor mij een opluchting dat de dienstencheques, als enige consumentenartikel niet duurder zal worden. Ook goed nieuws vandaag, de melk zakt wat in prijs. Toch al twee dingen die mijn leven en boodschappen niet duurder maken. Want binnenkort beginnen weer de palavers en interne discussies in de partijen over de lijsttrekkers en de kopstemmen en is er voor regeren geen tijd en plaats meer. Ideaal zou natuurlijk zijn dat ze als beleidsmensen in de laatste maanden van hun regering, iedereen zou dwingen de prijzen weer op het niveau van vóór covid te brengen. Mits natuurlijk de gewone indexering toe te pasen. Ik denk dat té veel bedrijven de prijsverhogingen als extra winst blijven zien waar ze niks speciaals voor moeten doen omdat de consumenten ondertussen de prijsaanpassingen en de duurdere producten gewoon zijn. En over het beruchte 'canon' gesproken, vanaf morgen neem 'ik' dat eens onder de loupe om te zien of ik wel een goede Vlaming. Iemand die alles kent en weet wat 'ik' 'verplicht' en ook alle andere 'nieuwe' en 'oude' burgers 'moeten kennen' om in dit landsgedeelte te mogen wonen en genieten van de vele voordelen die dit stukje van de wereldbol ons geeft. Het is een lange zin maar hij kon niet korter. Tot morgen
Eerlijk gezegd, regen is nodig om alles gezond te houden en de zon is nodig om alles te doen groeien en bloeien. Dat laatste is natuurlijk veel plezanter en bezorgt ons de nodige vitamines om gezond en veilig de komende winter te doorstaan. Dat bedoelt het nieuwe woord van Van Daele: leefdieet. Vertaling van 'life diet', een gezonde leefregel op gebied van eten en drinken. Een leefdieet is een leefregel om in leven te blijven op een manier die de aarde zo min mogelijk belast, want ieder organisme dat leeft, heeft voedingstoffen nodig. Vanaf vandaag ga ik dat proberen toepassen, een gezonde voedingsgewoonte er op nahouden. Daarom heb ik gisteren mijn crème glaces dozen leeg gemaakt. Niet weggesmeten natuurlijk, maar de laatste restjes van die calorierijke lekkernij aan mijn lichaam toevertrouwd. Hopelijk moet ik na een volgende bloedcontole geen 'ozempic' innemen omdat mijn bloedsuiker te hoge waarde kent en er gevaar bestaat voor diabetes type 2, de suikerziekte van de overdaad. Ik ga zeker tot volgende zomer wachten om nog ijsjes mee te brengen van het grootwarenhuis, het is toch te koud aan het worden om er veel inwendig plezier aan te beleven. Vanaf nu weer proberen gezonde winterkost tot mij te nemen, die zit meestal boordevol vitaminen en hoef ik geen supplementen in te nemen. Maar het weer van vandaag is uitnodigend genoeg om buiten een boek te lezen in plaats van binnen in de zetel. Ik kan ondertussen kijken of er nog een aardbeitje rijp wordt. Ik heb een ras met rode bloemekes en dat levert me al sinds de maand mei, aardbeitjes. Weliswaar kleintjes, maar met vast vlees en heerlijke smaak. En met dit heldere weer zal ik deze avond ook het ISS zien overvliegen rond 21u39 vanuit het westen naar het oosten. Fascinerend!. Meer is er vandaag niet te beleven, alleen is het de laatste dag van kusttram gekend als de 'BN' en rijdt er vanaf nu alleen nog de nieuwe 'Zeelijner' op de sporen van Knokke naar de Panne en vice versa. Misschien worden die oude stellen bij zware drukte in de zomer nog eens uit de remise gehaald. Ik ga mijn middagmaal nuttigen en dan buiten zitten en lezen. Nog 100 blz in "Oog om Oog" van Alridge. Dat zal vandaag wel moeten lukken om de laatste pagina om te slaan. Tot morgen
Het is herfstweekend en tegelijkertijd vandaag 'burendag'. Goed ingeduffeld om geen sneuvering op te doen bij dit gure weer, heb ik mijn burenklapke al gedaan. Iedereen komt buiten om de gazet uit de brievenbus te halen, of is naar de bakker geweest om vers brood en koffiekoeken, of heeft zijn auto moeten verplaatsen. Gasboetes voor fout parkeren wordt hier met de radarauto gedaan. Een flexi-jobber, die voor het parkeerbedrijf een ganse dag rondrijdt in het electrische autootje, om mensen op de bon te zwieren als ze al durven hun niet geregistreerde karretje in onze woonwijk achter te laten. Stilaan weet iedereen dat en zorgt voor serieus minder parkeerdruk en overlast van rondrijdende ééndagstoeristen. Het is gelukkig geen shortjes of korte broeken weer meer. Ook mijn dochter is tegen de vlakte gegaan, maar met haar fiets. Ook zonder kleerscheuren noch gebroken of verstuikte botten. Wel, juist zoals haar moeder, met een gekleurde lichaamshelft als gevolg. Door de friste buiten kunnen we al dat blauw bloed bedekt laten, we zijn toch niet van adel.
Ik wil mijn ogen niet sluiten voor de miserie en ellende of al het negatieve dat de mensen elkaar of onze planeet aandoen, maar ik ben iemand die toch probeert iets te vinden dat de 'zeden verzacht'.Ik lees graag een gedichtje op tijd en stond. 'Loftoejoe' op instagram, schrijft regelmatig wat poëzie op dat platform. Korte gedichtjes met een emotie van de dag. Of ik neem het boekje van Stijn De Paepe (1979-2022) even ter hand. Vandaag vond ik iets nieuws, weliswaar in onze Franse taal, maar met woorden die iedereen wel ooit geleerd heeft, getekend met 'viedesmots': j'aime les personnes simples, celles qui sont heureuses avec peu, qui ne vous demandent pas la lune, mais qui vous offrent des étoiles sans le savoir. Tot morgen
Nog 100 dagen en 2023 is passé. En wie 100 dagen zegt aan de studenten, krijgen als antwoord van al de leerlingen, 'dat vieren we'. Ik ben ook nog een student, gezien mijn voornemen, plicht én daad bij het woord voegend, iedere dag een nieuwigheid te leren of terug op te frissen. Vandaag begon ik bij de bestudering van de kledij van de moslim gemeenschap, omdat Eddy me een foto toestuurde met de veranderende kledij voor vrouwen in sommige landen, voornamelijk daar waar de ayatollah's en imams het hoge woord voeren en heersen over de burgers. Nergens noch in de koran of andere godsdienstige geschriften wordt er melding gemaakt van het verpakken van vrouwenlichamen om het onzichtbaar te maken. Alles is gestoeld op interpretaties van de woorden 'sieraad', 'stampen' in de Koran of de geschriften van de Profeet en overleveringen. Al schrijf ik dat vrij simplistisch want ik ben geen specialist van de Islam, noch van de Koran, noch van de Hadith of overleveringen van de woorden, daden en leven van de profeet Mohammed (571-632). Het aantal overleveringen bedroeg ± 600.000 waar Al Bukhari (810-870), imam en schriftgeleerde, bracht er orde in, door er maar 7000 in zijn verzameling op te nemen. Dit zijn richtlijnen die door de jaren heen altijd maar strenger en strenger worden vooral voor de moslima en haar kledij. Dat gaat van djellabah (lang gewaad voor man en vrouw), hidjab (hoofddoek die haar en nek bedekt), chador (alleen gezicht te zien), khimar (laat het gezicht vrij), nikab (bedekt het lichaam en enkel spleet voor de ogen), boerka (alles bedekken en gaas voor de ogen om door te kijken). Hopelijk ben ik een beetje correct in dit moeilijke godsdiensthoofdstuk. Maar de foto is een werkelijkheid voor vele vrouwen die achterblijven in landen die hen niet alleen beknot in kledij, maar hen ook verbied uit werken te gaan, te studeren en kennis te vergaren. Iedereen weet wat er gaande is, maar die landen zijn rechtsstaten waar buitenlandse mogendheden zich niet mogen mengen in het binnenlandse bestuur. Hopelijk keren de kansen voor deze vrouwen eens terug naar de betere tijden die ze jaren geleden kenden. Misschien kunnen ze dan meewerken aan de universiteit van Tokio, die Artificiële Intelligentie inzet om de 'spraak van de kippen' te verstaan. Aan uniefs worden altijd onderwerpen gezocht die echt een nuttig gebruik maken van de onderzoeksgelden die men toebedeeld krijgt. Aha, dachten Japanse bollebozen, kippen kakelen, tokken en klokken. Wat willen die beesten daar allmaal mee uiten en kunnen we een manier vinden om dat te verstaan? Natuurlijk onze Oosterse vrienden zijn vindingrijk genoeg en gebruiken de computer niet voor blogs te schrijven zoals ik, maar om de taal van het hennetje te verstaan. En waarempel, ze vonden een 30-tal verschillende klanken die de haan en de kip gebruiken om hun wedervaren en emoties aan elkaar mede te delen. Ze vonden zelfs 6 emotionele toestanden waar de 'pok pok' taal voor gebruikt wordt: honger, woede, tevredenheid, opwinding en natuurlijk angst en stress vooraleer ze een kopke kleiner worden gemaakt en gepluimd. Nu ga ik mijn 100 dagen vieren. Tot morgen
Volgens de lessen aardrijkskunde, die ik kreeg in het lager en middelbaar onderwijs, begint vandaag de herfst op het Noordelijk Halfrond. Ik volhard in de boosheid en erken noch 1 septemeber, noch 22 of 23 september als de start van dit voorlaatste seizoen van het jaar. En weet ge wat? Het weer geeft me meteen gelijk: wind, regen, de bladeren die van de bomen vallen en de temperatuur die amper 12°C is. Ik zit hier dus met sokken aan, een pull met lange mouwen en heb een sjaal bij de hand voor als ik buiten ga. Met of zonder paraplu, de hond heeft zijn wandelingske in de tuin nodig en daarbij ben ik van dienst voor het opruimwerk. Er zijn 2 weerspreuken die vandaag gelden. 1) op Matthëus storm en wind, bestaat de kans dat men volgende Pasen (31/03/2024) nog de winter vindt. 2) is Matthëus helder en klaar, vele stormen verwacht u maar. Een verwittigt mens is er velen waard. Ik heb een dak boven mijn hoofd en zit bij manier van spreken, warm en droog. Dit in tegenstelling met een jonge vrouw van 20 jaar, die een protestactie voert tegen de komst van een asielcentrum, dat direct voedsel en onderdak verleent aan migranten. Zij blijft buiten in de kou staan, vindt geen onderdak, geen vast adres en dus ook geen job. Soms is de administratieve mallemolen té streng voor de eigen bevolking. Hopelijk zet haar optreden toch een paar politiekers aan het denken. Mensen uit oorlogsgebieden hier een toekomst bezorgen is mooi, maar de eigen bevolking geraakt soms ook in de modder en hebben echt hulp nodig om eruit getrokken te worden.
Op 21 september is het niet alleen de "Vredesdag" ingesteld door de VN in 2001, maar ook de "Internationale Dag tegen Alzheimer". Het zwarte beest van de gepensioneerde mens. Deze ziekte, een soort dementie, is de schrik van allen die wat ouder aan het worden zijn. Naarstig zijn vele onderzoekscentra en universiteiten op zoek naar medicatie voor deze 'vergeetziekte'. Hopelijk vinden ze voor de mensen die geplaagd zijn met dergelijk ziektebeeld, een behandeling. Maar belangrijk voor de 'gezonde mens', is dat er een middel gevonden wordt ter voorkoming van de 'plakken' in ons brein. Er is een onderzoek aan de gang om de positieve effecten, die het gebruik van 'gingko biloba' zou hebben op de 'memorie' zowel bij studenten als bij ouderen. Ik heb dan maar besloten dit toe te voegen aan mijn dagelijks inname van supplementen. Tot morgen
"Gekken haasten zich, slimmen wachten, wijzen gaan de tuin in", een Chinees gezegde dat ik wil gebruiken bij de opening van de 'Gedenktuin voor de slachtoffers van de kindermoordenaars' in Marcinelle, een buitenwijk van Charleroi. Op de ruines van het huis waar de meisjes, Julie, Melissa, Laetitia, Sabine, An, Eefje, werden opgesloten, vernederd, verminkt, gevangen gehouden, seksueel misbruikt, vermoord, werd, bijna 30 jaar na datum van de feiten, omgetoverd tot een mooie hoektuin met mooie fresco's op de muren van de huizen die het omringd. En toch blijven die gruwelijkheden gebeuren, zelfs gefilmd en verspreid op sommige platformen van het internet. Het is niet alleen gruwelijk dat dergelijke mishandelingen, sadistische zedenfeiten (vooral bij kinderen en jeugd) blijven gebeuren en gefilmd worden maar dat er dan nog mensen zijn die 'kicken/kikken' op het bekijken van de beelden van dergelijke barbariën, ze aanschaffen om ze dikwijls nog door te geven aan ander 'geïnteresseerden'. Zijn deze mensen zogezegd te 'genezen'? Laat het me hopen, al heb ik daar wel sterke twijfels over. Niettegenstaande het vandaag toch een herdenking is van de sprookjesschrijver bij uitstek, Jacob Grimm (1785-1863) die samen metzijn broer Wilhelm zoveel mooie sprookjes schreef die eindigden met "ze leefden nog lang en gelukkig" en waar het "goede" altijd overwon, spreken de recente gebeurtenissen door een resem BV, de sprookjes en de genezing van sommige delinkwenten dat tegen. In de nasleep van de gruwel in 1995, werd door Jean-Denis Lejeune, Child Focus opgericht in 1997. Een Stichting die tot doel heeft 'Vermiste en Seksueel uitgebuite Kinderen' te zoeken en bij te staan. Tel 116.000 zou in ons geheugen en dat van onze kinderen moeten gegrifd staan. Tot morgen
Nee, niet panikeren, ik ben niet kinds geworden noch een fan van K3 sinds vandaag. Het is alleen dat de titel van dat kinderliedje goed beschrijft hoe mijn armen en benen ogen, enkele dagen na mijn aanbidding van het zand op het strand. Het was geen gewilde knieval, dat heb ik al geschreven, het was een forse plof op het harde gedeelte van het strand. Ondanks het zonnige weer kan ik me niet echt in shorts vertonen noch met korte mouwkes rondlopen. Alles is aan het genezen en ziet dus bont en blauw, gaande van paars, geel, groen, geel, rood en nog een streep wit en blauw. Alle kleuren van een wondermooie regenboog, die er vandaag aan de hemelkoepel niet zal op te merken zijn. 'Haast en spoed, zijn zelden goed', is een spreekwoord dat ik meer indachtig moet zijn en zo leer ik zelfs op een gezegende leeftijd dat gezegdes een waarheid kunnen bevatten. Dus ja, ik voel aan mijn botten en knoken dat ze tegen iets hards gebotst zijn en dat zoiets ook goed te zien is. Rondlopen is voor het moment alleen geschikt in de tuin. Voor de hond is dat toch voldoende, als die maar kan springen en zoeken naar zijn bal, speelt de plaats waar dat gebeurt geen rol. Deze middag zal ik wel kijken naar de Nederlandse modeshow van hun koningshuis, althans wat de dames betreft. de heren komen sowieso in zwarte pitteleer of pandjesjas. Die mode bestaat al eeuwen. Naar Maxima, Amalia, Alexia en Laurentien ga ik kijken. Ariane studeert in Italië kunstgeschiedenis, dat is toch de bedoeling. De miljoenennota van Rutte wordt er gepresenteerd door de koning in vol ornaat. Of hij met de Gouden Koets komt aangereden of met een ander vehikel zich verplaatst naar de Koninklijke Schouwburg in Den Haag, zal ik straks wel merken. Enfin, ik zal in ieder geval vier haute couture jurken kunnen bekijken. Daarna ga ik wat naar opgenomen programma's kijken, vooral dan de thrillers en de detectieves, die te laat op de avond uitgezonden worden. Van al hetgeen er zogezegd als 'nieuw' op tv wordt getoond, is er niks naar mijn gading bij. Ik kijk regelmatig naar de duidingsprogramma's op Canvas, maar té veel ernst, gezaag en gezever, rampenverslaggeving en ongelukkenn, is ook niet goed voor de nachtrust. Ik heb even gekeken naar de afkooksels van de goede buitenlandse topics zoals 'Married at First Sight' en 'Masterchef', maar dat is droefheid op een hoopje. Eergisteren ontdekte ik dan de Amerikaanse remake van "The Office", maar ik moet het nog verder bekijken of ik dat even grappig ga vinden als de oorspronkelijke Britse reeks met Ricky Gervais. Ik kijk wel met gemengde gevoelens naar 'Interview met de Geschiedenis" gepresenteerd door Arnout Hauben, omdat er op dat moment niks beters te bekijken valt. Enfin, een boek lezen is nog altijd het beste om zonder ergernis aan de slaap te beginnen. Tot morgen
Ik ben wakker geworden met een lied van Luk Bral (1949-2020): "Hallo hier ben ik dan, dag mensen op het plein, .....dag dorp van mij, dag mensen allemaal....". Het is een mooie Vlaamse song die nogal dikwijls over het hoofd gezien worden. Zoals steeds te beluisteren op het internet. En ik ben wakker geworden met minder stijfheid, in armen, benen, knieën, schouders enz. Vandaar dat het vrolijke deuntje door mijn hoofd galmde dat over 'een blonde varkenshoeder' gaat, een 'dronken kastelein' en een 'pierlala'. En er is weer een nieuwe week van start gegaan. Hoe ik dat als op 'rust gestelde' weet? Gisteren zat er een gazetje in mijn brievenbus dat er door een buur was gedeponeerd, en daar stond in koeien van letters op dat het "Zondag" was. En van hetgeen ik nog geleerd heb, komt na mijn nachtrust van die dag, een volgende week, die begint met een maandag. En zo weet ik wat ik iedere dag na de nacht, moet doen op de volgende dag. Vandaag bv moet ik papier, karton en plastiek buitenzetten . Maandag is ook kliekjesdag en andere restanten als ze bijna vervallen zijn, uit de de koelkast halen en opeten of anders op dinsdag met de groene camion meegeven. Na een verkwikkend slaapje komt dan de woensdag, dikwijls voorbehouden voor boodschappen te doen of een klapke links of rechts. Op donderdag is het dan poetsdag, op vrijdag om de veertien dagen naar de kapper, op zaterdag komt er dan een heel dikke gazet en is het veel lezen en spellekes oplossen en op zondag is het rustdag van al mijn drukke weekactiviteiten en zit er weer een nieuw gazetje van "De zondag" in de brievenbus en is er terug 'rust' voor de 'op rust gestelde' mens. Ik draag ook geen uurwerk meer, dan voel ik me teveel gekluisterd en "I want to break free" zoals Queen zingt. Ik leer de zon te lezen, waar ze zich bevindt aan het hemelfirmament. Ik luister naar het af en aan rijden van de buren, omdat die meestal op een bepaald uur vertrekken voor hun werkzaamheden te beginnen of te beëindigen. De tram passeert om 5' vóór het uur, 15' na en 35'na het uur. Het nieuws op tv is er om 13u, 18u05, 19u en rond 22u. Als mijn maag knort ga ik eten en de hond doet hetzelfde. En 's morgens is er om 6u de krant die de facteur dan in de brievenbus steekt en op zaterdag om 7u. Ik heb al zeker om mijn pols geen horloge meer nodig. Toch niet voor mijn dagdagelijkse leven. Ik zing dan maar vol overtuiging het lied van Bram Vermeulen (1949-2004), "Rode Wijn", "Wat een bestaan, wat een luizenleven, het kan niet stuk, wat een geluk......". Tot morgen
Ik sta dan wel bij de categorie dagboek/bedenkingen maar deze week is het meer 'journal' (zie 12/09) dan bedenkingen. Er zijn wel een paar grote rampen geweest in Marokko (aardbeving) en in Libië (watersnood) maar wat voor conclusies en bedenkingen kan ik daar over maken? Dat er door de plaats van de rampen een chaotische communicatie is, dat er geen verslaggeving kan komen en er geen hulpverlening onderweg is. Maar ook dat de hulp die de gewone mensen moeten krijgen veel afhangt van de heersers van het land. Een koning die te koppig is om veel buitenlandse hulp te vragen tenzij het afkomstig is van het Midden Oosten (met de oliedollars). En Libië dat een verdeeld land is sinds 2011 en waar twee rivaliserende overheden aanspraak maken op de macht: in het Westen is er in Tripoli een ander bevelhebber dan in het Oosten, Derna, waar de ramp plaatsgevonden heeft. Er is in dat land geen eensgezindheid om elkaar bij te staan, en geen vraag voor hulp aan het buitenland. Mijn gevolgtrekking is: een gewone mens heeft maar baat bij een eensgezind bestuur, een stabiele regering en een staatshoofd dat zijn bevolking wil steunen, helpen, en durft andere landen om bijstand te vragen. Wie gaat in beide landen de bevolking aan voedsel, onderdak helpen? Wie gaat om hygiënische redenen de doden bergen en begraven? Bij een bevolking die aan zijn lot overgelaten is, zal het lang duren vooraleer alles weer genormaliseerd is. Deze zomer zijn er al verschillende natuurfenomenen geweest die een enorme impact hadden op landen zoals Griekenland met verzengende hitte, bosbranden en storm met watersnood. Warmte heeft een alom bepalende weerfactor geweest in het zuiden van Europa. De Belgen hebben gelukkig een normale zomer gehad. Met in september een serieuze nazomer met ongekende temperaturen voor deze tijd van het jaar. En nu is het de laatste dag van l'été Indien. De temperatuur met 19°C is nog wel oké, maar het is buiten toch een grijze bedoening. Dat neemt niet weg dat alle ongewenste insecten aanwezig zijn om de mensen te ambeteren. Ik ben deze morgen al gebeten door een spin en dat doet verrekte zeer. Voor de rest beweeg ik me voort zoals een plank, of zoals mijn sterrenbeeld kreeft, stokstijf en schuin ga weg. Tot morgen
Een belletje op een zaterdagmorgen aan mijn poortje!!!! Mijn vrienden kwamen eens kijken of ik al terug te been was na mijn tuimelperte op het strand richting zee! Ja, dat was me gisteren wel de belevenis van de dag, moet ik zeggen. Met opgestroopte broekspijpen, crocs aan mijn voeten en een hond aan de leiband zou en moest ik die eerste dag dat woeffie op het strand mocht, pootje gaan baden. Een onvoorzichtigheid of verkeerde schoenen of een putje in het harde zand, deed me plompverloren voorovervallen. De vrienden waren juist op het strand en een behulpzaam koppel wandelaars, kwamen zien of het allemaal in orde was. Gelukkig was dat zo, nadat ik van het eerste verschieten bekomen was. We zijn toch nog pootje gaan baden in het warme strandwater en dat deed deugd voor mens en dier. En dus kwamen ze deze morgen, in de veronderstelling dat ik nog niet te poot was, me een bezoekje brengen met een kramiekske in de hand. Het was in hun geheugen blijven hangen dat ik dat 'briochebrood met krenten' wel lekker vind en dat de hond er de laatste keer mee gaan lopen was en me een paar angstige uren had bezorgd (krenten en rozijnen kunnen evenals chocolade dodelijk zijn voor honden). Het rozijnenbrood smaakte in ieder geval en daarmee had ik mijn ochtendbabbel ook gehad. Ik zit wel met 2 blauwe knieën, dat is dus assorti met mijn kledij, maar deze avond zal ik terug wel op stap gaan. Vooral ook omdat het zaak is dat ik blijf bewegen om geen stijve benen te krijgen. Ook omdat het zeewater een aangename 20°C heeft, het een mooie dag is en ik graag op het strand loop om van dichtbij, de zee te zien bewegen. Maar vandaag denk ik ook aan mijn vriendin Maike die 74 kaarsjes mag uitblazen. Altijd prettig om iemand een verjaardag te kunnen wensen. Voor de rest zal het een rustige zaterdag worden, met veel buiten zijn en genieten van deze aangename temperaturen. Dat terwijl ik verder zal lezen in mijn thriller van meer dan 500 blz "Oog om oog" van Matthew Arlidge. Spannend! Tot morgen
Wat is er leuker dan 's morgens, in de zon te flaneren op den dijk? Wat is er leuker dan te kijken naar een klein eenzaam bootje met witte zeilen op een vlakke, kalme zee? En wat is er nu leuker dan terug op het strand mogen lopen met de hond en voetjes baden en pootjes nat maken? Niks. Daarom is 15 september zo'n belangrijke dag, met z'n tweeën weer volop genieten van zand, strand en water. Ik ben altijd al gefascineerd geweest door de zee en door de kleine pleziertjes die onze Noordzee, zonder het zelf te weten, geeft. Iedere dag weer opnieuw, beleef ik de schoonheid van onze zee, in al zijn vormen, van kalm tot woest, van het bruine en zanderige water bij slecht weer, naar zijn staalgrijze kleur bij blauwe luchten. Het blijft een dagdagelijks plezier om hier te kunnen wonen en liefst nog ontzettend veel jaren. Maar eerst weer even back to business. Onlangs schreef ik, dat enkele BV's ons weer wilden aanzetten om papier te gebruiken om onze zieleroerselen op neer te pennen. Maar de officiële verdelers, water-electriciteit-telefoon.... hun rekeningen niet meer aan papier toevertrouwen, geen papier meer verspillen voor hetgeen ik hen verschuldigd ben. Ze drukken wel 2 papieren af om me mee te delen dat ze geen papieren afrekeningen meer gaan doorzenden. In heel kleine lettertjes, onderaan het schrijven, staat wel vermeld dat ik nog altijd de optie krijg om toch alle rekeningen op papier afgedrukt te krijgen. Ik moet dat dan wel speciaal aangeven en aanvragen. Nu sta ik werkelijk in dubio. Mijn mail is al eens gehackt geweest, er kan al eens een grote electriciteitspanne voorvallen en ik geef niet graag zomaar alles uit handen van betalingen. Ik wil nog altijd graag zien waaraan ik mijn geld besteed heb en via domiciliëring, wat gemakkelijk zou zijn, vind ik dat ook al moeilijker. Op de pc de facturen, dus electronisch, vind ik moeilijk om te controleren en na te kijken. Of men moet ze afprinten en dan doe ik ook aan papierverspilling en bladvervuiling met toners. Alleen is dan het probleem naar mij verschoven. Ik zal me vandaag onder een appelboom zetten en goed nadenken. En misschien krijg ik dan inspiratie zoals bij Isaac Newton (1642-1727) voorviel toen hij een appel op zijn kopke kreeg. Enfin, ik zal voor alle zekerheid mijn reader maar meenemen. Het is zalig weer om in de schaduw wat te lezen. Tot morgen
Hoe plezant is dàt niet? Een tweede nazomertje met zéér aangename temperaturen. Dat wil zeggen, warmte op mensenmaat. Daarbij zijn dan de nachten koel en de ochtenden nog fris, maar dat deert niet. De zomermaanden waren dan wel niet fantastisch te noemen maar dat wordt nu ruimschoots vergoed in de eerste herfstmaand. Alles groeit en bloeit nog welig, zelfs kan ik nog aardbeien oogsten. Weliswaar maar 2 kleintjes per dag maar ze hebben een volle smaak en zijn stevige vruchten. Voor de rest heb ik vandaag niet zo veel te vermelden. Na de poetshulp kwamen er vrienden langs en we hebben dan samen maar boterhammekes gegeten. Het is altijd plezant niet alleen aan tafel te zitten, vooral omdat ik deze week verwent was door gezelschap van mijn familie.
Ik vond vandaag wel een mooi citaat van Aldo Cammarota (1930-2002), een Argentijns schrijver, humorist die ook verschillend goede citaten heeft geschreven. Is het volgende op mij van toepassing? "Bescheidenheid: de hoop dat anderen zullen ontdekken hoe geweldig ik ben/we zijn/bloggers zijn". Tot morgen
Ik heb mijn metekind aan het station van Oostende (ttz, in de nabijheid) afgezet. Na een paar verrukkelijke dagen met ons twee + hond, waar we geproefd hebben van al het lekkers hier aan de kust. Gaande van de natuur zijnde het strand, de zee en het overmijdelijke bootjesbaden in een zee van 20°C, naar de voeding zijnde Bickyburger, garnaalkroketten en een ijsje toe. Voor de rest is er weer veel gebabbeld en er samen eens op uit getrokken en gerust op de nieuwe banken op de dijk. Hij is goed gezelschap en nu is het weer wachten tot het volgende verlof vooraleer dat hij weer eens langskomt. het is weer leven op ons eigen tempo en ondanks hij niet lang gebleven is, is het toch weer wennen voor de hond en mezelf, dat we weer op elkaar zijn aangewezen. De zee was ook wat grijzer en minder rustig dan gisteren met grote schuimkoppen. Gelukkig en hopelijk maken we hier niet mee wat de landen rond de Middellandse Zee meemaken: hitte, branden, overvloedige regenval, aardbeving en een "medicane". De Engels samentrekking van de woorden 'mediterranean + hurricane (orkaan). Met duizenden slachtoffers, met duizenden mensen die geen onderkomen of voedsel hebben, met ontelbare gewonden die wachten op verzoging. Wereldsolidariteit blijft nodig om aan iedereen een menswaardig bestaan te kunnen geven. Tot morgen
Op de 'Internationale Dag van de Migraine' heb ik gelukkig vandaag geen last van dit soort hoofdpijn. Het is een kwaal die veel mensen tergt en hun leven overhoop haalt. Er mag speciaal aandacht voor gevraagd worden en hopelijk vinden ze eens echt de oorzaak van dit soort pijnen. Nu is het behelpen met een straffe pil, in bed kruipen en hopelijk, in een kamer gespeend van licht, in slaap vallen.
'Liefste journal, ik lees vandaag een geweldig krantenartikel'. De BV's hebben weer 'het ei van Columbus' uitgevonden of zo je wil 'het warm water' of nog 'het wiel'. Darwin (1809-1882)schreef zijn dagboek, Anne Frank (1929-1945) schreef het hare en alle scheepskapiteins moeten een 'reisdagboek' bijhouden, de koks een 'voedseldagboek', de zorgverstrekkers een 'gezondheids-welzijnsdagboek', voor de school een 'leerdagboek', de verse mama's houden een 'babyboek' bij. Een 'bulletdagboek' gebruiken de meeste bloggers, een samenraapsel van een agenda, zelfreflectie, dagelijks logboek, talenten tonen en dromen noteren. Maar de BV's waarvan sprake, Tine Priem en hoe kan het ook anders, Pascale Naessens, zien heil en een centje te verdienen in iedereen diets te maken, terug pen of potlood en papier te nemen en alle zieleroerselen van de dag te noteren in een schriftje dat ze op de markt zullen brengen nadat iedereen hun exemplaar gelezen heeft hoe je moet schrijven in zo'n cahierke. Het wordt dan 'journaling' genoemd. Pascale noemt haar boek na de 'pure keuken' nu "Go pure journal" en het boek van Tine noemt "Van geluk gesproken". De trend is weer gezet, na de ontzettende aantallen kookboeken die er op de markt kwamen, de handwerkboeken is nu "het leren schrijven" een hot item geworden. Genoeg daarover, bloggen is veel plezanter, we zijn met veel bloggers die stuk voor stuk wat te zeggen en te tonen hebben dat de moeite loont voor de anderen.
Wat heb ik geleerd op deze naamdag van Maria, de moeder van Jezus? In de geschiedenis van de vroomheid is er blijkbaar veel gemediteerd geweest over de mystieke betekenis van de naam 'Maria'; Mater Alma Redemptoris Incentivum Amoris = Zoete Moeder van de Verlosser, Aanstekelijk in de Liefde. In de Middeleeuwen gaf men aan elke letter van haar naam, een edelsteen. De M = magarita = parel, A = adamas = diamant, R = rubinus = robijn, I = iaspis = jaspis, A = anesthistus = ametist. Weer een weetje erbij dat er eigenlijk niet toe doet.
Mijn metekind is voor een paar dagen bij mij. Wat maakt het zo gezellig? We leven een beetje op hetzelfde ritme, met de zelfde goestingen voor de maaltijden, met gewoon genieten van de dag samen. Een beetje zelfde interesses van tv-kijken, naar programma's waar we eens duchtig commentaar op kunnen geven o.a. naar de originele "Masterchef" (Engeland of Australië) of naar de originele "Maried at First Sight" Australië. Dubbel plezier voor mij, gezelschap dat meekijkt naar deze speciale uitzendingen. Deze avond nog 'garanaalkroketten' gaan eten en thuis nog een gigantische crème. Tot morgen
Een mens is een straf beest. Van 31°C gisteren noteer ik nu 21°C. Bij de echte dieren is dat wel even anders, een ijsbeer heeft ijs en koude nodig en hebben ze hier in het wild nooit opgemerkt en een kameel blijft in de hitte van de woestijn rondlopen. Wij zijn als mens altijd aanpasbaar, zonder meer. Van koude naar warme omgeving en vice versa op een paar uur tijd. Ik wilde er bij voegen 'zonder' morren, maar ik denk niet dat zoiets zal lukken bij de Belgen. Vandaag is het met een giletke aan rondlopen want de overgang van zéér warm naar een normale temperatuur vraagt van ons lichaam toch een beetje aanpassingswerk. Morgen ben ik weer de 20°C gewoon en is het gewoon met korte mouwen rondlopen. Vandaag voorspellen de weermannen ook nog wat bluswater. Dat zal voor iedereen wel eens deugd doen, als het niet te lang zal duren anders spannen de Belgen weeral een zaag. Gelijk welk weertype er zich voordoet, in dit land is nooit niemand tevreden met het 'weer'. Enfin, vandaag ben ik al naar de dokter geweest voor nazicht en alles was tiptop in orde, dan boodschappen gedaan want ik krijg voor een paar dagen bezoek. Mijn oudste kleinzoon bezoekt de bomma nog eens voor de klassiekers op culinair gebied samen met zijn oudje te verorberen: een bickyburger en de volgende dag garnaalkroketten. Altijd feest als er dan ook nog een grote ijskreem op volgt. "Omgaan met de kinderen is gezond voor de ziel", zei en schreef Fjodor Dostojewski (1821-1881). Tot morgen
Zelfs aan zee kan men van een heuse hittegolf spreken. Het is windstil, zelfs het espenblad trilt niet. Dat heeft dan ook zijn gevolgen voor het slapen, want zó goed koelt het 's avonds en 's nachts ook niet af. Het is in eva's kostuum slapen en ik zou bij benadering niet meer kunnen zeggen sinds wanneer dat geleden is. Zelfs een vijgen- of druivenblad was al te warm voor me toe te dekken. Puur natuur is dezer dagen het beste voor een beetje nachtrust te hebben. En toch ben ik blij met deze temperaturen, de herfst en de winter duren lang genoeg en wat extra vitaminen inslaan, door de zon gegeven, is mooi meegenomen. Maar ik heb al onverwacht bezoek gehad van schoondochter en jongste kleinkind die toch voor een paar uur verfrissing aan zee komen zoeken en willen vertrekken vóór de grote sloef toeristen huiswaarts keren. Van middag zal ik eventjes wat liedjes beluisteren van Paul Van Vliet (1935-2023). Hij schreef toch wel een paar steengoede nummers. Zoals " De Zee", "Vlaanderen", "Meisjes van Dertien", "Veilig achterop bij vader op de fiets" en zeker en vast "Pappa is blijven hangen in de sixties" dat ik soms ook van mezelf denk. Iot morgen
"Sammy loopt niet zo gebogen, denk je dat ze je niet mogen, waarom loop je zo gebogen, Sammy met je ogen, Sammy op de vlucht. Hoog Sammy, kijk omhoog Sammy, want daar is de blauwe lucht......". Lied van Ramses Shaffy (1933-2009). Ik moest aan dat lied denken toen de oplossing gegeven werd voor dit eenmalige spektakel op de commerciële zender. Gisterenavond kon ik het laatste stukje, de ontknoping dus, van het VTM programma 'Make up your Mind' meemaken. Natuurlijk was het een gigantische verrassing om er in een oranje outfit en op 20cm hoge hakken de voorzitter van (rap uitspreken) Cindy Envy te zien zitten. Puike prestatie zou ik echt wel willen zeggen en hopelijk doet hij dat evengoed bij de verkiezingen in juni 2024. De boodschap die al de Drag Queens wilden uitstrooien is naast het enorme talent van de schminksters niet mis te verstaan: we leven in een land waar voor iedereen alles mogelijk is, ongeacht gender of afkomst. Laat ons hopen dat het zo kan blijven voor iedereen, en dan moet niemand gebogen lopen of met zijn blik naar de grond gewend. Natuurlijk was er op sportief vlak ook een verrassing van jewelste. De zelf-verklaarde winnaar van de Vuelta 2023, heeft zichzelf een nederlaag bezorgd die kan tellen. Op voorhand grootspraak doen over zichzelf en minachtend spreken over de concurrenten, kan soms als een boemerang in je eigen gezicht terecht komen. Toch blijft deze Ronde van Spanje spannend om te zien. Alleen al om de mooie grove natuur van het Spaanse binnenland en de Pyrenneën te zien. Ideaal om te kijken op de warmste momenten van de dag. Want bij de minste inspanning bij deze 1e hittegolf in september, gutst het water uit mijn poriën. Dat is al een paar dagen zo. Ik weet wel, geen fysieke arbeid doen, maar in de tuin zie ik altijd wel iets dat moet gebeuren, een beetje bloemekes en struiken verzorgen, verwelkte bloemen verwijderen, onkruid uittrekken enz. Nochtans doe ik dat vóór 11u 's morgens of na 17u. Maar dat helpt geen knijt. Het blijft puffen en blazen.Tot morgen
"Hot, hotter, hottest" is de titel van een opzwepend disco-nummer van de Belgische groep olv Stef Kamil Carlens, 'Zita Swoon'. Dezer dagen is dat zeker een toepasselijke titel voor de temperaturen die ik nu in de septembermaand van 2023 meemaak. Alle Belgen tenandere. Geen fysieke inspanningen doen bij deze warmte wordt aangeprezen. Gelukkig is schrijven niet te belastend voor het lichaam. De omgeving voor deze activiteit, kan warm of koud zijn, binnen of buiten, licht of donker. Vandaar ook dat ik dat zo graag doe, het kan ten allen tijde gebeuren en gedaan worden. Of dat de vorige zin correct gespeld wordt weet ik niet, want als ik wat testjes doe is dat nooit feilloos, zeker voor de 'd-t-dt' schrijfwijze. Gisteren had ik bij de test van Radio 2, over deze uitgangen, 7/10. Mijn teksten en woorden zijn dus zeker voor verbetering vatbaar. Ik vroeg me gisteren ook af, omdat er redelijk wat wind stond aan de kust, of dat die luchtverplaatsingen door het veranderende milieu, ook een echte naam gaan krijgen zonder dat ze noodzakelijk een 'storm' zijn. Ik denk dat men dan kan kiezen uit verschillende benamingen die aan bepaalde winden in Europa gegeven worden. Er zijn 7 benamingen, keuze te over, kan ik wel zeggen: Föhn (Alpengebieden), Mistral (Oost-Frankrijk), Bise (Zwitserland), Sirocco (Oosten van Middellandse Zee), Bora (Adriatische Zee), Tramontana (Spanje- Frankrijk) Lombarde (Ialië- Frankrijk). De Passaatwinden, een tropische wind, zal nog niet voor direct zijn, denk ik. Tropische toestanden het hele jaar door zullen we hier nog niet zo snel meemaken. Wat er ook van zij, ik vind het aangenaam weer na de zomer die er geen geweest is, ik kan in de schaduw genieten van de warmte. Ik kan dan ook weer over een weetje lezen, zoals dat het 5 meter hoge 'Carrara' marmeren beeld "David" van Michelangelo (1475-1564) al 519 jaar op zijn sokkel staat (sinds 1504), waarvan de eerste eeuwen buiten en sinds 1873 (= 150j) in de Galleria dell'Academia in Firenze. Ik heb geschreven. Tot morgen
