"Hot, hotter, hottest" is de titel van een opzwepend disco-nummer van de Belgische groep olv Stef Kamil Carlens, 'Zita Swoon'. Dezer dagen is dat zeker een toepasselijke titel voor de temperaturen die ik nu in de septembermaand van 2023 meemaak. Alle Belgen tenandere. Geen fysieke inspanningen doen bij deze warmte wordt aangeprezen. Gelukkig is schrijven niet te belastend voor het lichaam. De omgeving voor deze activiteit, kan warm of koud zijn, binnen of buiten, licht of donker. Vandaar ook dat ik dat zo graag doe, het kan ten allen tijde gebeuren en gedaan worden. Of dat de vorige zin correct gespeld wordt weet ik niet, want als ik wat testjes doe is dat nooit feilloos, zeker voor de 'd-t-dt' schrijfwijze. Gisteren had ik bij de test van Radio 2, over deze uitgangen, 7/10. Mijn teksten en woorden zijn dus zeker voor verbetering vatbaar. Ik vroeg me gisteren ook af, omdat er redelijk wat wind stond aan de kust, of dat die luchtverplaatsingen door het veranderende milieu, ook een echte naam gaan krijgen zonder dat ze noodzakelijk een 'storm' zijn. Ik denk dat men dan kan kiezen uit verschillende benamingen die aan bepaalde winden in Europa gegeven worden. Er zijn 7 benamingen, keuze te over, kan ik wel zeggen: Föhn (Alpengebieden), Mistral (Oost-Frankrijk), Bise (Zwitserland), Sirocco (Oosten van Middellandse Zee), Bora (Adriatische Zee), Tramontana (Spanje- Frankrijk) Lombarde (Ialië- Frankrijk). De Passaatwinden, een tropische wind, zal nog niet voor direct zijn, denk ik. Tropische toestanden het hele jaar door zullen we hier nog niet zo snel meemaken. Wat er ook van zij, ik vind het aangenaam weer na de zomer die er geen geweest is, ik kan in de schaduw genieten van de warmte. Ik kan dan ook weer over een weetje lezen, zoals dat het 5 meter hoge 'Carrara' marmeren beeld "David" van Michelangelo (1475-1564) al 519 jaar op zijn sokkel staat (sinds 1504), waarvan de eerste eeuwen buiten en sinds 1873 (= 150j) in de Galleria dell'Academia in Firenze. Ik heb geschreven. Tot morgen
De hitterekords zullen deze septembermaand waarschijnlijk gebroken worden. Zelfs aan zee is het niet fris meer. Alleen 's morgens is er nog wat koelte, maar eens 10u, voelt men de warmte zo aankomen. Dàt tot laat in de avond. Ik dacht gisterenavond een verfrissende wandeling op de dijk te kunnen doen, maar dat was een misrekening. De warmte blijft lang nazinderen en heeft alles (vooral de buildings) zodanig opgewarmt tijdens de dag dat het lang duurt eer er wat afkoeling komt. De terrassen zaten dan ook nog overvol en ook veel wandelaars die profiteerden van die avondlijke warmte. Voor mij is het nu overdag zaak uit de zon te blijven. Mijn hersenen mogen nog niet smelten en mijn grijze celletjes moeten blijven werken, al is het maar op een lager niveau. Toch merk ik aan alles dat de komkommertijd voorbij is. Er verschijnen weer wat langere artikels in de krant en men geeft weeral iets vlugger commentaar op het gewone leven. Ik ben natuurlijk wel blij dat ik niet de enige ben die geen appreciatie heeft voor het programma van de Nederbelg. De kijkcijfers denderen naar beneden. Op de commerciële zender dacht men het rekord aantal kijkcijfers van de laatste dag van Martine en Frank op de beeldbuis te kunnen evenaren, maar dat werd ook een afknapper. Veel aandacht ging en gaat er nog altijd naar het witte shorts- lichtblauw hemdje-witte sneakers (als dresscode) feestje van een minister. Het kreeg de toepasselijke naam 'pipigate'. De uitleg van de 'luchtgitaar' die de minister zogezegd ten beste gaf aan de laatste gast, is belachelijk als je de dag nadien de 80-jarige rockers nog echt gitaar ziet spelen. Wat voor mij echt onverstaanbaar is, is dat er aan het huis van deze maandenlang een politiecombi parkeert die niet bevolkt is!!. Waarschijnlijk en hopelijk, is het een tweedehandse die niet meer kan rijden, anders is het zonde dat men de politie ontgriefd om in te grijpen bij echte misdrijven. Meteen weten ook de snoodaards dat ze hun gang kunnen gaan want dat de politiebewaking 'nep' is. Er was nog een goede omschrijving van deze plasminister: onthoud dat hij onbetrouwbaar is, en je kunt er perfect mee samenwerken. Tot morgen
Om de overlast van het wildparkeren van de automobilisten tegen te gaan, heeft de gemeente een akkoord afgesloten met- en in concessie gegeven aan, een privé-firma om toezicht te houden in de straten. Enkel mensen die er wonen hebben recht, mits betaling van 12€/2jaar, om in hun straat of wijk te parkeren nadat ze bewezen hadden eigenaar of tweede verblijver te zijn van een woning en opgave van de nummerplaat van het voertuig. De andere snoodaards moeten op de betalende parkingtorens of andere betaalparkings gaan staan. De gemeente verdient er ook wat aan natuurlijk, een billijk percentage van de opbrengst van de uitgeschreven boetes. Dat het rendeert voor de firma is nogal duidelijk. Van 9u-19u rijdt er een radarwagen (met chauffeur, natuurlijk) rond in alle straaten van de gemeente die het predikaat 'woonstraat' kreeg en aangeduid wordt met een verkeersbord. Ik moet zeggen, sindsdien is er geen overlast meer van plassende bestuurders als ze hun auto verlaten, die zijn allemaal naar Kortrijk afgezakt. Hoe de boetes van de overtredingen geïnd worden weet ik niet, er wordt geen papierke meer onder de ruitewissers geschoven. Het zal naar de dienst belastingen gaan zeker? En vandaag was het 'Vlaamse Woord van de Dag': voorafbetalingen bij de dienst belastingen. Dat is een term die dikwijls bij de berichten voor of na het nieuws komen. Meestal is dat een oproep naar de zelfstandigen. Maar iedereen doet aan voorafbetalingen in dit land. Vóór dat je het maandelijkse geld in handen krijgt zijn er al belastingen afgegaan en als er té veel is afgehouden, krijg je dat het jaar nadien terug. Hetzelfde geldt voor de voorschotten van gas, electriciteit en water. En als dan alles is afgerekend, is het uitkijken wat je met de rest gaat doen. Misschien dat er volgend jaar weer de mogelijkheid zal zijn om vanaf 100€ een staatsbon te kopen om dan met opbrengst van 2,3€ een lekkernij te kopen. Maar zo lang ga ik niet wachten. Omdat ik onder de noemer 'oudere' val, maoet ik er op toezien dat ik voldoende vocht en eten tot mij neem bij deze exotische september temperaturen. Ik doe dat onder de vorm van een ijskreem. Lekker fris, eten en drinken tegelijkertijd. Geniet van de zon met mate. Tot morgen
Ik kan niet anders dan mijn dag al zingende te beginnen. Het lied van Bart Käell, "Mooi weer vandaag" zal een hele dag blijven hangen en zal ik een hele dag neuriën. Blauwe luchten, bijna windstil, een onontbeerlijke papieren gazet, verse dampende koffie, een braaf hondje. Meer moet een mens niet verlangen op een doordeweekse dinsdag. Maar ik zal "Mooi weer vandaag" regelmatig aflossen met "Living on my own" (but still having fun), "Barcelona" enz., de songs van "The Great Pretender", Freddie Mercury (1946-1991). Vandaag zou hij toch ook al 77 jaar geworden zijn en waarschijnlijk niet meer zo explosief op het podium gestaan hebben. Maar hij is jong gestorven na een ziekte die destijds een ware ravage aanrichtte en nu toch meer controleerbaar is: hiv, aids. Maar door al die moderne technologieën kan ik nog van zijn optredens genieten, van zijn stem en van zijn liedjes. En dan is het nu eens tijd om over al die nieuwe programma's op tv te spreken. Gisteren begon het nieuwe seizoen van Jeroen in zijn nieuwe keuken en begon ook het programma "Masterchef Vlaanderen". Ik kijk naar Masterchef, het originele, dat vind ik heel leuke tv, een aardige kookles, vooral door de vele ongekende ingrediënten van Engeland en Australië. Ik zal volgende keer nog eens naar de uitzending kijken of ten minste te proberen, want ik vond het niks hebben en ook weeral té veel reklame waar ik een hekel aan heb, en weeral dezelfde BV's. Volgend probeersel was het re-enactment programma met interviews van onze koningen: "Interview met de Geschiedenis: Het Belgisch Koningshuis". De interviewer van dienst is dit keer Arnout Hauben. Een pluspunt is zeker dat het ditmaal in een min of meer correct Nederlands is, zonder Antwerpse tongval. Ja, wat moet ik daar van vinden? De alzo geroemde schoonheid van onze eerste koning kwam absoluut niet tot uiting door Bruno, die hem moest uitbeelden. Gelukkig zijn ze naar Engeland geweest om een ander beeld van Leopold I (1790-1865) te kunnen schetsen. Volgende nieuwigheid was het laatavondprogramma: "Amai, zeg wauw", omschreven als ' een verrassende muzikale avondschow'. Zo'n lawaai op een zo'n laat uur van de dag kan ik met de Nederbelg niet appreciëren. Ik heb nooit graag en zelfs maar heel uitzonderlijk, naar de progamma's van Otto-Jan gekeken. Dat overenthousiaste gedoe ligt me helemaal niet, noch in de "Ideale Wereld", noch in "De Campus Cup" noch in "Amai....". Conclusie: veel tv-gekeken, veel gezapt, niets gezien en niets geapprecieerd van al die nieuwigheden. Nieuwsgierig naar wat de nieuwe programmatie vanavond brengt. Ondertussen kan ik wat in de schaduw zitten met mijn technologisch wonder, mijn boek. Tot morgen
Het waren turbulente dagen en mentaal een vermoeiend weekend. Het woord 'hacking' heeft zo'n benauwde uitwerking, een woord waar ik schrik van krijg. Vroeger was er 'hacking' van treinstellen, vliegtuigen, VIP's, banken, allemaal ver van mijn bed. Nu komt dat fenomeen 'in' huis en staat men er soms machteloos tegenover. De 'privacy' wordt zonder dat je het weet te grabbel gegooid. Erger zelfs, men moet het kunnen 'herkennen' als een binnendringen in een computersysteem. Gelukkig kan ik rekenen op slimme mannen om het in eerste instantie 'te zien' en in tweede instantie 'op te lossen'. Een computer is zo'n beetje hetzelfde als een auto: ik kan het vlotjes gebruiken maar kan niets repareren als er een onbekend geluid te horen is of als er een lichtje flikkert op het dashboard. Zo ook met de computer, plezant om te gebruiken maar het mag niet haperen. Doordat het opgelost is had ik een zéér goede nachtrust. Niet alleen door het maken van de pc, maar de hond heeft de 'rozijnenboterham' goed verteerd. Want dat was ook een bekommernis of hij er geen last van zou hebben. Niet alleen ikzelf heb rust, ook buiten is weer alles peis en vree. Het verlof is achter de rug. De jeugd is terug naar school, de ouders terug aan het werk. Alleen de ouderen lopen hier nog rond, met een karreke voor de hond, of met hun steunkarreke waar ze eventueel eens op kunnen zitten of de boodschappen mee vervoeren of als steun bij het lopen. De gewone gang van zaken in stralend en warm najaarsweer. Iedereen tevreden voor een korte tijd, tot alles weer té gewoon is geworden. En door de rust in mijn hoofd kon ik weer al mijn taalvraagjes correct oplossen en ook mijn woordspelletjes. En nu is het tijd om te foerageren, niet alleen de dieren of de scouts moeten in hun mondvoorraad voorzien, ik ook. Tot morgen
Moet je jong zijn om van alles te beleven of mee te maken? Ik denk het niet. Ik ben ternauwernood aan een internet ramp ontsnapt!!!. Zoals eerder gemeld waren er wat probleempjes, vooral met de e-mail. Vanalles geprobeerd, zoals alle would-be experten van de pc's doen, maar niks lukte. Gelukkig kwamen mijn altijd reddende engelen dit weekend naar zee. Na veel gezwoeg, geprobeer en zoeken, werd gevonden wat er gebeurd was: mijn e-mail adres was gehackt. Gelukkig heeft mijn vriend, samen met de internetprovider, alles in orde kunnen maken. Het heeft toch wel een paar uur van hun vrij weekend gekost om mij te helpen en dat verdiende wat lekkere 'manon' pralines. Zelfs een middle aged woman moet bij de pinken blijven en leren wat te doen bij grote of kleine rampen: zonder schroom specialisten raadplegen of hulp inroepen. Ik moet zeggen dat ik toch eventjes van mijn melk was toen het woord 'gehackt' uitgesproken werd. Een ander accident gebeurde dan deze morgen, dat me ook weeral van mijn melk bracht. Ik verheugde me zeer om de laatste sneetjes rozijnenbrood met boerenbrood op te eten, toen er buiten een vreselijk lawaai was. Ik stond zonder na te denken op om te kijken wat er gebeurde maar besefte plots, dat dàt de uitgelezen gelegenheid was voor de hond om de eerste te zijn om het ontbijt te verorberen. Geen erg, zal je zeggen, maar rozijnen kunnen wel dodelijk zijn voor mijn viervoeter. Nu moet ik hem wel gans de dag goed in het oog houden of er geen tekenen van vergiftiging of ziek zijn, te zien zijn. Ik heb voor alle zekerheid maar zijn paperassen al klaargelegd moest ik de veearts moeten bellen. Het is goed weer, ik kan met hem buiten zitten en zo in het oog houden, en ondertussen boeken lezen uit mijn alsmaar uitbreidende bibliotheek, ook dank zij mijn vrienden. Een spannend weekend is het ondertussen wel al geweest. Tot morgen
Een ochtend verloopt bij mij zo'n beetje in een vast stramien. Opstaan, mezelf fatsoeneren na een nachtje goed slapen, naar beneden gaan waar de hond al ongeduldig op mij zit te wachten om naar buiten te crossen. Ik volg hem dan schoorvoetend om de krant uit de brievenbus te halen. Ik kijk dan eens naar omhoog om de richting van de wind en de wolken te voelen en te zien en dan op mijn gemaksken naar binnen om een goei tas straffe koffie te drinken vooraleer de krant open te slaan. Geen koffie gedronken, noch krant gelezen want de buurvrouw stond mij op te wachten. Het dekzeil van haar moto was gestolen! en 'en plus' was er een bezichtiging van haar appartement dat ze huurt en nu te koop staat. Ze was een beetje in alle staten. Al mijn gewoonten werden op een hoopje gegooid om te luisteren. Zo gaat dat nu eenmaal in het leven, mensen moeten voorrang krijgen. De discours worden altijd buiten gevoerd en gelukkig is er nu een "Été Indien", zo mooi bezongen door Joe Dassin (1938-1980), in aantocht. Zo'n 'été indien' krijgt verschillende namen afhankelijk van het tijdstip in de herfst dat het er aan zit te komen. Nu is het gewoon een nazomertje, eind september is het een sint-michielszomer en begin oktober is het een 'oudewijvenzomer'. Dat is dan de vertaling van het Duitse 'altweibersommer'. Volgens Elmar Seebold (Duits filoloog) zou dat verwijzen naar de 2e jeugd van vrouwen van middelbare leeftijd die 'als voorbarig en kortstondig' werd beschouwd. Ga ik dat geloven? Bijlange niet, in beleef al een eeuwigheid mijn tweede jeugd, en mijn middelbare leeftijd is verre van eindig en is niet kortstondig te noemen. Maar terug naar mijn routine van de morgen, ontbijten na mijn klapke met de buurvrouw. Het is wel zo, als ik iets lekkers vind, is het voor mij moeilijk om 'gematigd' te blijven of het nu voor ijskreem is of iets anders. Dat iets anders was deze morgen 'rozijnenbrood met boerenboter'. Tja, moeilijk te stoppen met smeren en eten zeker als er veel rozijnen in zitten! Ik denk niet dat ik buiten mijn dagelijkse portie yoghurt vandaag niets anders zal moeten nuttigen!. Het spreekwoord 'overdaad schaadt' moet ik toch eens proberen uit mijn gewoontes en woordenschat te schrappen en gematigdheid voor 'alles' in mijn vaandel te voeren. Mijn krant heb ik dus nog niet gelezen, dat zullen dan alleen de tv programma's bekijken zijn en morgen de andere lektuur. Ik heb gisteren weer iets verkeerds gedaan bij 'outlook' zodat ik geen e-mails meer kan krijgen, openen of lezen. Ik moet weer mijn eigen speurder van mijn eigen fouten zijn om alles weer conform de regels van microsoft te krijgen. Ik klik veel te graag op de toetsen en zo klik ik nogal licht eens verkeerd. Tot morgen
Ik geloof nu echt dat de herfst op 1 september begint. Zeker als ik 's morgens om 8 u mijn licht moet aansteken om de krant te lezen. De zomer heeft zijn valies gepakt en is naar elders vertrokken. Niet alleen de zon pakte zijn biezen, ik zag deze morgen ook ontelbare toeristen hun auto's vullen met de vakantiespullen en plastiek zakken met vuil goed en plastiek zakken gevuld met de overschotjes van het vakantie-eten. Windstil is het en bijgevolg zal de regen wel voor een hele tijd blijven hangen boven ons land. Gelukkig kon ik tussen twee regenvlagen door met mijn vers gekrulde haren huiswaarts keren. De rest van de dag zal binnenblijven zijn, zelfs de hond maakt geen aanstalten om buiten te spelen. Dat zal duren tot zijn vrienden hier toekomen. Dan kan hij niet vlug genoeg zijn aaitje in ontvangst gaan nemen. Ik haast me dan ook wel naar buiten om mijn klapke te doen. Maar als het blijft regenen is dat een activiteit voor morgen. Ondertussen lees ik wel in mijn readertje. Ik heb een tijdje geleden besloten de boeken volgens het alfabet te lezen, met name van de schrijvers. Zo heb ik Aspe (1953-2021) gelezen en dat beviel me niet erg. Dan van Robert Bryndza, Jo Claes en nu van Julian Barnes. Van die laatste schrijver ben ik nu "Alsof het voorbij is", aan het lezen. Heel goed geschreven, maar ofwel moet ik terug naar school toe gaan om te verstaan wat hij schrijft op blz 10 ofwel een verklarend woordenboek naast mij leggen, ofwel wikipedia aanzetten. Ik ben nog niet slim genoeg om 'pseudozelotische enthousiaste bulderen', 'responsarium', cryptofascistische', hedonistische chaos', 'meritocratisch'.... zomaar te weten wat ze betekenen. Het is een beetje zoals het gebruik van de nieuwe woorden van Van Dale, ik heb er extra uitleg bij nodig want uit de zinnen vóór of na, waarin die geleerde filosofische woorden staan, kan ik niet altijd opmaken wat ze betekenen. Eens daar doorgeworsteld is het een aangenaam leesboek over een ouder wordende man die geteisterd wordt door 'melancholie, spijt en rouw' dixit een recensie van De Morgen. En gisteren leerde ik bij Switch ook een nieuw woord: eversellers. Tijdloze boeken zoals de "Bijbel" er een is of "Alice in Wonderland" van Lewis Caroll (1832-1898). In de muziek spreekt men dan van een "evergreens" en zo zijn er wel meer dan duizend. Elvis Presley (1935-1977) heeft er verschillende, Vera Lynn (1917-2020) met "We'll meet again". Maar omdat het de verjaardag is van Barry Gibb vermeld ik ook het onsterfelijke lied uit mijn jeugd van The BeeGee's, "Massachusetts" en zeker "Saturday Night Fever". Tot morgen
Ik had me geprepareerd om een paar uur naar de wondermooie blauwe maan te kunnen kijken ttz ik had me al een warme pyjama aangetrokken en mijn dikste peignoir aangedaan, om buiten de grote maan en saturnus te kunnen bewonderen. Helaas, een zwaar onweer trok over mijn dorp en het was binnen en achter het glas dat ik naar de bliksemschikten keek. Het zal voor een andere keer zijn dat ik een reuzengroot janneke maan kan bewonderen. Ik ben dan maar vroeg in bed gekropen want donderdag is het poetsdag en dan moet ik paraat zijn. Ik wil dan ook vroeg genoeg op zijn om eerst nog een stukje van de krant lezen vooraleer de hulp hier is. En warempel, door een overlijdensbericht moest ik aan mijn moeder denken. Ik had niet geweten wie Nina Watripont (1935-2023) was, moest er onder die naam niet 'Rina Pia' gestaan hebben. Mijn moeder was een fan van deze zangeres die voornamelijk optrad met het orkest van Francis Bay van de BRT. Ik heb haar liedjes wel opgezocht want zomaar voor de vuist weg haar belangrijkste successen van de jaren 1950-1960 te kunnen opnoemen lukte natuurlijk niet. Ik heb wel een glimlach gehad toen ik luisterde en keek op youtube naar de houding en gebaren bij het liedje "Er speelt een orgel" en een lach bij "De Jodelende Koe". Verdrijft direct het sombere van de dag.
Meteen is het vandaag ook weeral de laatste vakantiedag voor de schoolgaande jeugd. De meeste kinderen volgen het gewone gemeentelijke-, stads- of vrij onderwijs, maar een deel zal toch ook wel het Freinet of Montessori onderwijs volgen. Célestin Freinet (1896-1966) was een onderwijzer uit Nice, die zag dat de kinderen dikwijls ongemotiveerd in de klas zaten. Hij ging met de kinderen van de lagere school op pad, liet hen verslagjes maken van hetgeen er gebeurd en te zien was en zo werd de school niet alleen een plaats waar leerstof werd aangeboden in boeken maar een plaats waar op een creatieve manier en praktisch gericht onderwijs werd gegeven. Maria Montessori (1870-1952), een arts en pedagoge lanceerde de slogan, "help mij het zelf te doen". Zij begon bij het kind zelf, dat zijn natuurlijke drang tot zelfontplooiing aangaf. Volgens haar, moeten opvoeding en onderwijs inspelen op de behoeften van het kind op een bepaald moment. Daar moet de opvoeding en onderwijs op inspelen en op die momenten de juiste omgeving creëren en de juiste materialen daarvoor aanbieden. Welk onderwijs zou ik voor mezelf nu kiezen? Waarschijnlijk Montessori, mijn interesse gaat op dit moment gezien mijn leeftijd, uit naar het correcte gebruik van mijn portable en ik ben 'rijp' voor een diepgaande studie van de pc. Die zal ik deze winter wel proberen volgen. Tot morgen
Een gelukkige verjaardag voor mijn jongste zoon. Maar wat is 'jong' nietwaar? Ondertussen is dat ook 44 jaar geleden dat ik in het moederhuis lag met een borelingske van ocharme 2,100 kg. Daardoor mocht hij wat langer op de pediatrie blijven. Nu schat ik dat dàt manneke 1,8 meter groot is en een goeie 70 kg weegt!. De dag heeft hij, naar ik vernam, met koffiekoeken ingezet. De ijskreem zal voor deze namiddag zijn, daar is hij even verzot op als zijn moeder.
En kijk eens naar de cijfers van mijn titel: 123. Nog zoveel dagen te gaan in 2023 en ik zit nog altijd op de zomer te wachten en te snakken naar wat warme en droge dagen. Rondom België gebeurt er van alles op weergebied en hier maken we echt de Belgische zomer mee, pure frisse wisselvalligheid. De uitersten die de ons omringende landen meemaken hoeven we hier natuurlijk niet te hebben, maar een betere temperatuur dan de huidige 16°C zou toch plezant zijn. Ik heb gisteren wel de bloedmaan kunnen zien, maar er was een beetje nevel rond. Volgende ochtend (31/08) is er nog eens een supermaan te zien, dit maal noemt dan, blue moon. Dat is zo mooi bezongen door 'The Marcels' in 1961 met "Blue Moon". Nog altijd heerlijk om te horen.
Van Dale is ook weer uit verlof gekomen en noteert 'medeschepsellijkheid'. Dit woord om aan te geven dat men niet alleen 'medemenselijk' moet zijn maar dat men rekening moet houden met alle schepselen van de wereld. Niet alleen de 'mensen' zijn belangrijk, maar zeker en vast ook de dieren. Het Vlaamse woordenboek zette dan weer 'leer' in the picture. Niet de leer van een religie of het bewerkt vel van een dier, wel de 'ladder' of 'trapladder'. Sinds mijn schoonzusje bij het peren plukken van de 'ladder' gevallen is en daardoor met een 'plaat' in haar bovenbeen zit opgezadeld, wil ze van dit klimmiddel niet meer horen en laat ze de peren gewoon in de boom hangen als voedsel voor de vogels.
Sinds ik ooit in een ver verleden de trilogie films "Sissi" gezien heb, ben ik gebiologeerd door de geschiedenis van alles wat met de Habsburgers, de Wittelsbachers, de 'Van' Beieren en de 'In' Beieren te maken heeft. Vandaag kwam ik de naam tegen van Ludovika van Beieren (1808-1892). Wie is dat nu weer hoor ik jullie vragen? Wel zij is de moeder van "Sissi- Elisabeth" (1837-1898) maar tevens de grootmoeder van onze Koningin Elisabeth (1876-1965) vrouw van Koning Albert I (1875-1934). Onze koningin was een dochter van Karel Theodoor von Wittelsbach, Hertog 'in' Beieren(1839-1909), Gäckl (haantje), een zoon van Ludovika. Hij werd doctor honoris causa in de ooggeneeskunde. Zijn kliniek Augenklinik Herzog Carl Theodor bestaat nog steeds en is in München gevestigd. Hij was liberaal gezind en tegen ceremonieel protocol. Dat zijn toch wel gegevens die hij op zijn kinderen heeft overgebracht. Zie de koningin tijdens de WO I, als verpleegster haar steentje trachtte bij te dragen. Voilà, dat was de geschiedenisles vandaag. Tot morgen
Maanrock 2023 is weeral succesvol afgesloten. Niet minder dan 100.000 bezoekers op de teller. Bij de eerste edities van dit festival (1996) stond ik te hossen, te springen, te zingen eigenlijk roepen met mijn vriendinnen op de Grote Markt van Mechelen. En wat krijg ik nu toegestuurd via instagram? Mijn kleindochters die met hun vriendinnen staan te hossen, te springen, te zingen eigenlijk roepen met hun vriendinnen op de Grote Markt van Mechelen. Ditmaal op de liedjes van Pommelien en Niels. Ergens op de achtergrond moeten ook nog mijn kinderen en andere kids gelopen hebben. Drie generaties die hetzelfde plezier beleven op dezelfde plaats om eens uit de bol te gaan en er een gezellige namiddag of avond van maken. Meteen rezen de vragen: wanneer zal ik weten dat ik 'oud' ben?, wanneer zal ik me 'oud' voelen?, wanneer zal ik denken dat ik 'oud' ben? en zeker, wanneer zal ik 'oud' zijn? Vast staat in ieder geval dat ik tot de 'derde leeftijd' behoor, daar bestaat geen twijfel over, de cijfers van mijn geboortejaar vertellen me dat. Natuurlijk zijn er ook geen vlotte en wiegende heupbewegingen meer, en de danssteps zijn ook niet meer even elegant als ze vroeger waren. Mijn stem is al wat meer schor en kan nog moeilijker de toon houden. Voor de rest voel ik me nog altijd, soms een snotaap en een meisje dat plezier kan hebben in iets stiekems doen, niettegenstaande er niemand is om me iets te verbieden of op mijn vingers te tikken zoals een extra ijsje of mars eten. Nen grote uitgaander ben ik nooit geweest maar het was altijd leutig om met vriendinnen eens op stap te gaan, een pint te drinken tijdens Parkpop op donderdagavond in de Kruidtuin. Nu blijf ik thuis voor al die evenementen, zelfs hier aan de kust, omdat het lawaai een beetje te oorverdovend is. Ik vind dat niet erg, elk seizoen van mijn leven heeft zijn interesses die primeren. Als jagger zit ik in de herfst en ik vind dat best een aangenaam seizoen met mooie kleuren in de natuur. En van de natuur ga ik nog wat genieten nu de zon ook aanwezig is. Mijn e-reader neem ik mee (wat is dat een prachtig geschenk geweest) en de hond als gezelschap.Tot morgen
Het is een heel rare zomer geweest. Eentje dat niet echt een vakantiegevoel gaf. Het hele jaar is eigenlijk al anders geweest dan gewoonlijk, zodanig zelfs dat ik nog altijd het gevoel krijg dat het jaar 2023 nog moet beginnen en we zijn al duidelijk op weg naar 2024. Maar gisteren was ik vergeten dat het einde van de zomer gevierd werd door de 'redders', die de hele zomer over gans de Belgische kust instonden voor de veiligheid van de strandgangers en badgasten. Alle redders waren hier aanwezig, behalve die van Blankenberge (de bloemenstoet aldaar). Impressionant is dan de fakkeltocht die ze 's avonds doen, lopend met hun toorts in de branding van de zee. Als afsluiter van hun werkzaamheden is er het vuurwerk op het strand van Westende-Bad. Daarna hebben ze nog een feestje natuurlijk. Dat 'redderschap' wordt ook dikwijls doorgegeven binnen de families, van vader op zoon, van moeders op dochters. Het smeed een ijzeren band tussen de leden die hun vakantie opofferen om het veilig te houden voor iedereen. Nog tot half september zijn ze aanwezig om bij eventueel tropisch warme dagen nog paraat te staan voor de zeezwemmers. En dan mag ik terug met woeffie op het strand en daar kijk ik echt wel naar uit. Pootje baden voor bazinneke en over de 'baartjes' springen voor mijn hondje. Voor mij begint dan de vakantie!
Had de 'gedoodverfde winnaar' van de Spaanse Ritten koers 'the first stage' gewonnen, dan had het 'haantje de voorste' nooit gekraaid naar de avondlijke en regenomstandigheden van die ploegentijdrit. Maar slechts als 4e over de streep komen met een ploeg die speciaal voor hem samensgesteld was, was een ongeziene blamage op zijn blazoen. De volgende dagen kijk ik weeral uit naar de volgende woorden van deze winnaar in spe.
Gisteren was er dan ook een donderslag bij heldere hemel: een VRT coryfee die zo maar pardoes van zijn sokkel valt. Er zijn de laatste maanden wel verschillende van die eigenverklaarde VIP's, al dan niet verplicht, van de beeldbuis verdwenen, maar nooit op een dergelijke manier die iedereen met verstomming slaagt. Dat het gerecht maar zijn werk doet en een eigen 'inspecteur' aan het werk zet om deze onverkwikkelijke affaire te onderzoeken. Want volgens Gerrit van de Linde (1808-1858) alias De Schoolmeester: "De wolken worden in 't Westen, hoe langer hoe dikker. Daar is zeker iets, dat ik niet noemen zal, aan de knikker". Tot morgen
Dat spreekwoord 'overdaad schaadt'is zó waar. Ik heb het deze nacht weer eens aan de lijve ondervonden. Ik mag nooit meer ijscreme of koude marsrepen meebrengen uit de grootwarenhuizen! Ik kan er niet vanaf blijven en er is niemand in de omgeving die ooit 'stop' zegt als ik me weer eens volprop met die zoete ijskoude lekkernijen. Ik ken geen maat als het op ijcrème aankomt en ben pas tevreden als de dozen leeg zijn en de repen opgegeten. Ik weet van mezelf dat het gevaarlijk is dat mee te brengen. Ik laat meestal mijn isolatiezak en/of thermisch goed geïsoleerde doos thuis, om niet in de verleiding te komen ze te vullen als ik bij de diepvrieskisten van de winkel kom. Maar ja, de verleiding was te groot en de repen in reklame. En daarmee ben ik helemaal op weg naar Knokke waar de standingvolle chique dames en ook de handhavers van de wet, enorm tevreden zullen zijn dat de oproep op social media een débâcle was. Van de aangekondigde 50.000 deelnemers aan de ludieke protestmars met frigobox en in shorts, zijn er 49.990 thuisgebleven. Dat is verstaanbaar om verschillende redenen: 1) misschien hadden ze geen frigobox, 2) misschien hadden ze geen shorts, 3) té koud, té nat, té winderig om dergelijke verplaatsing te doen, 4) wat zit ge in godsnaam al die uren te slijten op een frigobox op het strand, 5) teveel gratis activiteiten en festivals in het binnenland. Weet ge, al die mensen die op facebook en andere internet kanalen zitten, kunnen zonder problemen mededelen wat ze willen zonder dat hun woorden hen in nauwe schoentjes brengt en zijn hun beloftes van nul en generlei waarde.
Gisteren is dan de 3e grote wielerronde van start gegaan in Barcelona: de Vuelta. Een vóóravondlijke ploegentijdrit als eerste rit. De Barcelonezen waren in de wolken: eindelijk een deugddoende regen na weken van ongekende hitte. Minder tevreden waren natuurlijk de renners. Het wegdek, asfalt, was spekglad geworden en daarbij waren er op dat 14 km lange parcours in de stad, ik dacht wel 18 bochten. Dat zorgde voor een gigantsich spektakel en enorm veel valpartijen. Gelukkig of spijtig, maar met één opgave tot gevolg. Klein chefke kon alzo, tot zijn groot ongenoegen, niet de 'maillot rojo' omdoen en maakte er een oorverdovend verwijt, en buiten zijn zinnen woordenvloed van aan het adres van de organisatie van deze Ronde van Spanje. De nieuwkomer, de Italiaan Lorenzo Milesi, mocht de rode leiderstrui aantrekken. Ik ben weeral nieuwsgierig naar rit 2. Vooraf, zal ik net als mijn goede vrienden, kijken naar de prachtige wolkenformaties die bij dit onstabiele weer te zien zullen zijn vooraleer er het water uit verdwijnt. Tot morgen
Een van de nieuwste woorden, verschenen op de website van den dikke Van Dale', toetsenbordjonkvrouw, is op mijn lijf geschreven. Dat is namelijk een 'jonkvrouw', zoals ik er een ben, die voor haar werk 'veel tekst produceert'. Daar twijfelt toch niemand aan dat ik niet alleen 'jonk/jong/joffer' en 'vrouw' ben die een veelschrijfster is. Geen schrijfster met pen en papier maar een typiste op een toetsenbord. Ik heb wel nog een klein nadeel: ik kan nog niet zo snel typen als ik denk en dus ligt er wel pen en papier naast mijn pc om mijn lumineuze invallen direct te noteren vooraleer ze op mijn klavier uit te werken. Maar vandaag zijn er twee nieuwe woorden die allebei op mij van toepassing zijn. "Huisklever" is het andere woord. Dat geldt voor iemand die in zijn gezinswoning blijft wonen dat eigenlijk geschikt is voor een heel gezin of meerdere personen. Ter verdediging kan ik zeggen, 1) ik wil niet verhuizen en 2) ik heb graag mijnen loop, zelfs binnen voor als het buiten te nat is. Tenslotte moet, medisch gezien, de mens toch een paar duizend stappen per dag kunnen zetten. Ik heb ook een nieuw woord in een verslag van "De Vierdaagse van de IJzer gevonden. Zelfs een zeer mooi woord, waar meningeen zich wel eens schuldig aan kan maken; omgevingsblindheid. Één van de anciens, die de tocht al voor de 50e keer uitstapte en in de omgeving van het parcours woont, was verbaasd hoe mooi de omgeving toch is, en hoeveel nieuwe indrukken hij opdoet telkens als hij er doorstapt. Ja, soms kijken we niet genoeg rond om de schoonheid van onze leefomgeving te zien. Maar mijn kletsmajoor en ik (dat zijn dus 2 kletsmajoren) hebben gisteren onze schade ingehaald door een namiddag onszelf te voorzien van een geslaagde babbel. Beginnen doen we met een alcoholvrije aperitief, daarna drinken we een volle kan koffie leeg en mijn gezelschap heeft er ook suiker en melk bij nodig. Niet te vergeten een keuze uit verschillende soorten koekjes. Ondertussen de belevenissen van de vakantieperiode vertellen, de gebeurtenissen die plaatsvonden in het dorp en gemeente (binnenkort 'stad'?) bespreken, de uitspraken van de burgervader eens onder de loupe nemen, en wie we allemaal zijn tegengekomen tijdens de wandelingen en wat we gezien hebben. We hebben ons roddelhartje weer eens kunnen ophalen. Maar beiden zijn we héél nieuwsgierig of de oproep om in 'shorts en mét frigobox' de stranden van de 'savoir vivre' gemeente Knokke onveilig te maken, veel gevolg zal opleveren. Je suis curieuse. Tot morgen
Deze morgen ben ik gestart met voedingsupplementen die momenteel een onderdeel zijn van wetenschapelijk onderzoek voor behandeling of voorkoming van Alzheimer, dementie, Parkinson en verbeteren van immuunsysteem. In de Oosterse cultuur en meer bepaald in China, is het gebruik van gingko biloba, ginseng, gember, guaramà, geleé royale, al langer onderdeel van hun voeding. Hier is dat minder gebruikelijk al is 'koninginnebrij' al langer gekend voor bescherming tegen verkoudheden. Natuurlijk slaat mijn titel niet op de mobieletelecommunicatiestandaarden maar op de beginletters van de natuurproducten die ik eens ga uitproberen. Gaat me dat helpen om nog verstandiger en slimmer voor de dag te komen dan ik nu al ben? Gingko Biloba is in een apart pilleke samengeperst, de andere 4 G's zitten samen in één comprimé. Alles samen zouden ze me een boost moeten geven van intellectuele werkzaamheid en de vermoeidheid van het opstaan moeten wegwerken. Resultaten zullen er natuurlijk niet direct te zien zijn, dat heb ik ondervonden bij mijn dagelijkse taaloefeningen. Gelukkig scoorde ik wel goed voor mijn Nederlandse spelling en natuurlijk was het weer 100% juist bij mijn kennis van de bijbel. Dat kan ook niet anders, dat is er bij de nonnekes indertijd, jaar en dag ingedramd. Nochthans, de filosoof Frederich Nietszche (1844-1900) zegde: het voordeel van een slecht geheugen is dat men van dezelfde goede dingen méér dan eens kan genieten!. Ik heb deze morgen niet alleen pillekes ingeslikt. Ik heb gekeken naar de 1e blz van de krant. Daar stond met gigantische letters dat de spaarcenten van onze medeburgers (verkregen na aftrek van belastingen, verzekeringen, taksen, gas, electriciteit, voeding....) terug aan de schatkist in bruikleen worden gegeven mits een riante vergoeding die niet te krijgen is bij de banken. Zolang die miljarden, geretourneerd aan de Belgische staatskist niet gebruikt worden voor de betaling van bonussen aan ministers, volksvertegenwoordigers, senatoren of het vullen van de partijkassen, moet ik blij zijn met dit gigantische geldelijke succes want dat zou ons dan allemaal ten goede komen dixit onze politieke leiders. Maar ik heb nog wat meer onder ogen gekregen, dat me effenaf nieuwsgierig maakte omdat het een groot gat in mijn 'niet belangrijke geschiedenismomenten' was. De opera "Stomme van Portici" (toondichter Daniel François Esprit Auber 1782-1871, en libretist August Eugène Scribe 1791-1861) is wel bij iedereen gekend als beginpunt van onze Belgische geschiedenis. Maar wat nu juist de oorzaak was op die avond, had ik tot hiertoe het n-raden naar. De opera "La Muette de Portici" was al enkele malen uitgevoerd maar op 25 augustus was er een chiquere uitvoering op touw gezet in aanwezigheid van Koning Willem I (1772-1843) voor diens 58e verjaardag. De opstand brak uit bij de strofe: "Amour sacré de la Patrie, Rends-nous l'audace et la fièrté, À mon pays je dois la vie, Il me devra sa liberté". Einde van de schrijverij, seffens de langverwachte koffieklash. Tot morgen
Deze morgen ben ik gestart met voedingsupplementen die momenteel een onderdeel zijn van wetenschapelijk onderzoek voor behandeling of voorkoming van Alzheimer, dementie, Parkinson. In de Ossterse cultuur en meer bepaald in China, is het gebruik van ginseng, gingko biloba, gember, koninginnebrij, al langer onderdeel van hun voeding. Hier is dat minder gebruikelijk al 'koninginnebrij'
Ik heb me laten vertellen dat er meer dan 25.000 blogs via seniorennet de ether worden ingestuurd. Iedereen met zijn eigen bedoelingen om de wereld kont te doen van zijn belevenissen, ervaringen, vaardigheden, kennis,....Dat zie je ook aan de vele categoriën onder welke noemer een schrijver zijn blog kan catalogeren. Het is zo gemakkelijker voor de willekeurige lezer uit te zoeken wat hem het meest interesseert. Ik sta bij de afdeling: dagboek en bedenkingen. Ik zou natuurlijk ook kunnen kiezen voor literatuur, filosofie, poëzie, actualiteit, politiek, mode, muziek, hobby, huisdieren en nog veel meer. Maar ik wil al schrijvende klappen, een conversatie met sommige ondertussen al bekende toehoorders/lezers. Ik lees hun mijmeringen, hun sportieve prestaties en zij lezen mijn gekeuvel en anderen lezen mijn strapatsen en leven hier aan de kust met mijn huisgenoot. Als ik me onder de noemer herinneringen, ervaringen, kunst, fotografie.....zou zetten zou ik alleen over die onderwerpen inhoud geven aan mijn blog. Maar ik weet van alles een beetje en van 'niks' heel veel. En het is niet omdat ik 500 woorden per dag kan schrijven dat ik een schrijver van literatuur of boeken kan genoemd worden. Ik ben ook geen muzikant, ik hoor alleen bij tijd en wijle graag muziek. Daarom is een dagboek houden en bedenkingen over de gang van zaken hier te lande of in de wereld en dat al eens noteren, ik noem dat bespreken, al meer dan voldoende. Maar bovenal, ik schrijf graag, ik wil nieuwe woorden nog altijd leren en oude woorden nog altijd gebruiken. In gesprekken is dat niet altijd mogelijk, dat zou een beetje blassé overkomen, maar al schrijvende is dat allemaal toegestaan. En omdat mijn woorden en bedenkingen niet altijd over hetzelfde moeten gaan kan ik tussenin al eens een filosofische regel van iemand anders er tussen schrijven. Zoals vandaag: mijn vrouw is op dieet: kokosnoot en bananen. Ze is nog niet afgevallen, maar ze kan wel in een boom klimmen!. Henny Youngman (1906-1998). Die man heeft een paar rake quotes geschreven. Voor vandaag zet ik mijn dieet ook even 'on hold'. Ik moet boodschappen doen en mijn favoriete ijsjes zijn in solden! Mars en avant! Tot morgen
't kan verkeren: een uitdrukking die ik dank aan de 'rederijker' Gerbrand Adriaensz Bredero (1585-1618). En vandaag kan ik ze gebruiken. Het gezegde wil zoveel zeggen als: het kan veranderen, het leven is wisselvallig. Ik kan me de tijd niet herinneren dat ik 's morgens tot na 9u geslapen heb. Meestal ben ik een vroege vogel, maar gisteren was het een vermoeiende dag en blijkbaar vond de hond dat ook. Een bezoek aan de veearts is voor geen van beiden een pretje, maar noodzakelijk. Net zoals ik regelmatig mijn huisdokter eens raadpleeg is dat voor de hond ook een noodzakelijk iets, vnl voor zijn inentingen. Omdat hij tegenspartelt en eventueel zou bijten moet ik hem een muilkorf aandoen. Voor geen van beiden een pretje, niet voor hem omdat zijn muil dichtgesnoerd wordt, niet voor mij omdat ik dat moet doen. Maar veiligheid primeert voor mens en dier. Dat is weer achter de rug, tot volgend jaar. Ondertussen kunnen we weer samen gerust en veilig op stap. Maar niet alleen voor zijn uitdrukking is toneelschrijver Bredero gekend, ook voor zijn blijspelen, treurspelen, gedichten. Zijn kluchten worden nog regelmatig eens opgevoerd, zoals de "Klucht van de koe" en "De klucht van de molenaar". Hij geeft ook een wijze raad: Al siet men de lui, men kent se niet!. Een gezegde dat door de eeuwen heen is blijven standhouden. Zeker nu, in de periode van internet, is van 'sien' zelfs geen sprake meer en moet men afgaan op woorden of een stemgeluid. Hopelijk trap ik nooit in de val die gewiekste vrouwen of mannen opzetten, om geld af te troggelen. Er valt voor de rest niet veel te vermelden op deze doordeweekse woensdag. Alle nieuw programma's van VRT voor de volgende maanden stonden wel in de krant beschreven, maar het is toch maar afwachten geblazen of ze de moeite van het bekijken waard zijn. Wel las ik dat Vicky Leandros jarig is, met een vraagteken over haar geboortejaar 1949 of 1952. Dat kan me geen moer schelen natuurlijk. Wat belangrijk is zijn haar songs voor het Eurovisiefestival van 1969, "L'amour est bleu" en in 1972 "Après-toi". Daar zal ik eens naar luisteren deze namiddag, ook nog dat liedje van haar "Ich habe die Liebe gesehen". Dat brengt me naar de spreuk van de dag. Ditmaal van Jan Deloof: pijn, de gist die het geluk doet rijzen. Tot morgen
'Als de schaapjes rustig aan de hemel staan, kan men zonder plu uit wand'len gaan'. Ik had wel gedacht dat de bries de wolkjes en wolken rapper zou doen verdwijnen en er dan terug een stralend blauwe hemel tevoorschijn zou komen. Niks is minder waar, integendeel, het wolkendek is weer dikker geworden en de wolken vormen nu één geheel. De blauwe luchten zullen voor later op de dag zijn, denk ik. Dat hoop ik in ieder geval, zodat ik wat buiten kan uitrusten na een paar vervelende uren bij de dierenarts te moeten doorbrengen. Algemene medische controle van woeffie en de nodige spuiten en pilletjes om gezond te blijven en geen last te hebben van ongedierte dat zijn darmen aantast of in zijn huid hun angels zet. Maar hij is een een echte man, een reu. En zoals alle echte mannen heeft hij 'schrik van een prikje' en is het een gevecht in regel om hem op een behandelingstafel te krijgen. Daarna is hij doodmoe van zich te verzetten en ik pompaf van hem vast te houden en pogen te kalmeren. Hij verstaat niet alle mensen woorden. Het heeft dus geen enkele zin hem in zijn oor te fluisteren dat het voor 'zijn eigen goe' is dat hij die seconde van een pijntje moet doorstaan. Nu ligt hij nog braaf aan mijn voeten en hopend en dromend van een volgend balspelletje, dat ik hem vandaag wel in het meervoud zal gunnen. Hij zal ook heel blij zijn voor het ritje met de auto en al kwispelend op de achterbank springen. En dan het grote verdriet, de angst, het geblaf, als ik voor de deur van de veterinair zal stoppen. Want van ver zal de geur van 'angst' van de andere honden in zijn neusgaten terecht komen. Het zijn zowel voor mens als dier enkele moeilijke momenten. Maar ik heb voor deze sombere uren nog een mooi gezegde gevonden dat me moet opbeuren: we moeten de muziek van ons leven horen, de meesten horen alleen de wanklanken!. Tenslotte duurt die wanklank maar een mini-uurtje. Tot morgen
Ik heb zitten prullen deze voormiddag. Dat is hetzelfde als alleen met onbenulligheden bezig zijn die je tijd doen verspillen en geen aarde aan de dijk brengen. Zo'n uren mogen er ook al eens zijn, bezig zijn met niks. Nadien is het moeilijker om terug in gang te schieten, de concentratie te vinden om iets deftigs te doen of te lezen. De vereiste was om iets interessants genoeg te vinden om er een bladje voor om te slaan. Op mijn eeuwigdurende kalender, die weliswaar ieder jaar hetzelfde zal vertellen, stond, dat er in 1911 op deze dag, de "Mona Lisa" van Leonardo Da Vinci (1452-1519) op klaarlichte dag uit het Musée du Louvre werd ontvreemd. De kornuit, een kleine garnaal in het Italiaanse misdaadmilieu, vond zogezegd, dat dit schilderij ten onrechte in Frankrijk tentoongesteld werd. Het was immers 'Dame Lisa' of "Mona Lisa", La Gioconda van Francesco di Bartolomio di Zanobi de Gioconda, een rijke Florentijnse zijdehandelaar. Vincenzio Peruggia (1881-1925), een voormalig werknemer van het museum ontvreemdde dit meesterwerk, een paneel van 77x53 cm. De banale reden die hij opgaf bij zijn arrestatie: dit schilderij hoorde thuis in Florence. Eind goed al goed voor dit kunstwerk dat gemiddeld een 20.000 bezoekers per dag lokt. Het resultaat van deze roof en het terugvinden van dit schilderij, is zeker en vast beter dan de 'stoutmoedige diefte' van de "Rechtvaardige Rechters" van het "Lam Gods" van Jan Van Eyck (1390-1441). Dat is nog altijd spoorloos sinds het in de nacht van 14/15 april 1934 verdween uit de Sint Baafskathedraal in Gent. Ik heb geschreven, gesproken en verteld voor vandaag.Tot morgen
