Maanrock 2023 is weeral succesvol afgesloten. Niet minder dan 100.000 bezoekers op de teller. Bij de eerste edities van dit festival (1996) stond ik te hossen, te springen, te zingen eigenlijk roepen met mijn vriendinnen op de Grote Markt van Mechelen. En wat krijg ik nu toegestuurd via instagram? Mijn kleindochters die met hun vriendinnen staan te hossen, te springen, te zingen eigenlijk roepen met hun vriendinnen op de Grote Markt van Mechelen. Ditmaal op de liedjes van Pommelien en Niels. Ergens op de achtergrond moeten ook nog mijn kinderen en andere kids gelopen hebben. Drie generaties die hetzelfde plezier beleven op dezelfde plaats om eens uit de bol te gaan en er een gezellige namiddag of avond van maken. Meteen rezen de vragen: wanneer zal ik weten dat ik 'oud' ben?, wanneer zal ik me 'oud' voelen?, wanneer zal ik denken dat ik 'oud' ben? en zeker, wanneer zal ik 'oud' zijn? Vast staat in ieder geval dat ik tot de 'derde leeftijd' behoor, daar bestaat geen twijfel over, de cijfers van mijn geboortejaar vertellen me dat. Natuurlijk zijn er ook geen vlotte en wiegende heupbewegingen meer, en de danssteps zijn ook niet meer even elegant als ze vroeger waren. Mijn stem is al wat meer schor en kan nog moeilijker de toon houden. Voor de rest voel ik me nog altijd, soms een snotaap en een meisje dat plezier kan hebben in iets stiekems doen, niettegenstaande er niemand is om me iets te verbieden of op mijn vingers te tikken zoals een extra ijsje of mars eten. Nen grote uitgaander ben ik nooit geweest maar het was altijd leutig om met vriendinnen eens op stap te gaan, een pint te drinken tijdens Parkpop op donderdagavond in de Kruidtuin. Nu blijf ik thuis voor al die evenementen, zelfs hier aan de kust, omdat het lawaai een beetje te oorverdovend is. Ik vind dat niet erg, elk seizoen van mijn leven heeft zijn interesses die primeren. Als jagger zit ik in de herfst en ik vind dat best een aangenaam seizoen met mooie kleuren in de natuur. En van de natuur ga ik nog wat genieten nu de zon ook aanwezig is. Mijn e-reader neem ik mee (wat is dat een prachtig geschenk geweest) en de hond als gezelschap.Tot morgen
Het is een heel rare zomer geweest. Eentje dat niet echt een vakantiegevoel gaf. Het hele jaar is eigenlijk al anders geweest dan gewoonlijk, zodanig zelfs dat ik nog altijd het gevoel krijg dat het jaar 2023 nog moet beginnen en we zijn al duidelijk op weg naar 2024. Maar gisteren was ik vergeten dat het einde van de zomer gevierd werd door de 'redders', die de hele zomer over gans de Belgische kust instonden voor de veiligheid van de strandgangers en badgasten. Alle redders waren hier aanwezig, behalve die van Blankenberge (de bloemenstoet aldaar). Impressionant is dan de fakkeltocht die ze 's avonds doen, lopend met hun toorts in de branding van de zee. Als afsluiter van hun werkzaamheden is er het vuurwerk op het strand van Westende-Bad. Daarna hebben ze nog een feestje natuurlijk. Dat 'redderschap' wordt ook dikwijls doorgegeven binnen de families, van vader op zoon, van moeders op dochters. Het smeed een ijzeren band tussen de leden die hun vakantie opofferen om het veilig te houden voor iedereen. Nog tot half september zijn ze aanwezig om bij eventueel tropisch warme dagen nog paraat te staan voor de zeezwemmers. En dan mag ik terug met woeffie op het strand en daar kijk ik echt wel naar uit. Pootje baden voor bazinneke en over de 'baartjes' springen voor mijn hondje. Voor mij begint dan de vakantie!
Had de 'gedoodverfde winnaar' van de Spaanse Ritten koers 'the first stage' gewonnen, dan had het 'haantje de voorste' nooit gekraaid naar de avondlijke en regenomstandigheden van die ploegentijdrit. Maar slechts als 4e over de streep komen met een ploeg die speciaal voor hem samensgesteld was, was een ongeziene blamage op zijn blazoen. De volgende dagen kijk ik weeral uit naar de volgende woorden van deze winnaar in spe.
Gisteren was er dan ook een donderslag bij heldere hemel: een VRT coryfee die zo maar pardoes van zijn sokkel valt. Er zijn de laatste maanden wel verschillende van die eigenverklaarde VIP's, al dan niet verplicht, van de beeldbuis verdwenen, maar nooit op een dergelijke manier die iedereen met verstomming slaagt. Dat het gerecht maar zijn werk doet en een eigen 'inspecteur' aan het werk zet om deze onverkwikkelijke affaire te onderzoeken. Want volgens Gerrit van de Linde (1808-1858) alias De Schoolmeester: "De wolken worden in 't Westen, hoe langer hoe dikker. Daar is zeker iets, dat ik niet noemen zal, aan de knikker". Tot morgen
Dat spreekwoord 'overdaad schaadt'is zó waar. Ik heb het deze nacht weer eens aan de lijve ondervonden. Ik mag nooit meer ijscreme of koude marsrepen meebrengen uit de grootwarenhuizen! Ik kan er niet vanaf blijven en er is niemand in de omgeving die ooit 'stop' zegt als ik me weer eens volprop met die zoete ijskoude lekkernijen. Ik ken geen maat als het op ijcrème aankomt en ben pas tevreden als de dozen leeg zijn en de repen opgegeten. Ik weet van mezelf dat het gevaarlijk is dat mee te brengen. Ik laat meestal mijn isolatiezak en/of thermisch goed geïsoleerde doos thuis, om niet in de verleiding te komen ze te vullen als ik bij de diepvrieskisten van de winkel kom. Maar ja, de verleiding was te groot en de repen in reklame. En daarmee ben ik helemaal op weg naar Knokke waar de standingvolle chique dames en ook de handhavers van de wet, enorm tevreden zullen zijn dat de oproep op social media een débâcle was. Van de aangekondigde 50.000 deelnemers aan de ludieke protestmars met frigobox en in shorts, zijn er 49.990 thuisgebleven. Dat is verstaanbaar om verschillende redenen: 1) misschien hadden ze geen frigobox, 2) misschien hadden ze geen shorts, 3) té koud, té nat, té winderig om dergelijke verplaatsing te doen, 4) wat zit ge in godsnaam al die uren te slijten op een frigobox op het strand, 5) teveel gratis activiteiten en festivals in het binnenland. Weet ge, al die mensen die op facebook en andere internet kanalen zitten, kunnen zonder problemen mededelen wat ze willen zonder dat hun woorden hen in nauwe schoentjes brengt en zijn hun beloftes van nul en generlei waarde.
Gisteren is dan de 3e grote wielerronde van start gegaan in Barcelona: de Vuelta. Een vóóravondlijke ploegentijdrit als eerste rit. De Barcelonezen waren in de wolken: eindelijk een deugddoende regen na weken van ongekende hitte. Minder tevreden waren natuurlijk de renners. Het wegdek, asfalt, was spekglad geworden en daarbij waren er op dat 14 km lange parcours in de stad, ik dacht wel 18 bochten. Dat zorgde voor een gigantsich spektakel en enorm veel valpartijen. Gelukkig of spijtig, maar met één opgave tot gevolg. Klein chefke kon alzo, tot zijn groot ongenoegen, niet de 'maillot rojo' omdoen en maakte er een oorverdovend verwijt, en buiten zijn zinnen woordenvloed van aan het adres van de organisatie van deze Ronde van Spanje. De nieuwkomer, de Italiaan Lorenzo Milesi, mocht de rode leiderstrui aantrekken. Ik ben weeral nieuwsgierig naar rit 2. Vooraf, zal ik net als mijn goede vrienden, kijken naar de prachtige wolkenformaties die bij dit onstabiele weer te zien zullen zijn vooraleer er het water uit verdwijnt. Tot morgen
Een van de nieuwste woorden, verschenen op de website van den dikke Van Dale', toetsenbordjonkvrouw, is op mijn lijf geschreven. Dat is namelijk een 'jonkvrouw', zoals ik er een ben, die voor haar werk 'veel tekst produceert'. Daar twijfelt toch niemand aan dat ik niet alleen 'jonk/jong/joffer' en 'vrouw' ben die een veelschrijfster is. Geen schrijfster met pen en papier maar een typiste op een toetsenbord. Ik heb wel nog een klein nadeel: ik kan nog niet zo snel typen als ik denk en dus ligt er wel pen en papier naast mijn pc om mijn lumineuze invallen direct te noteren vooraleer ze op mijn klavier uit te werken. Maar vandaag zijn er twee nieuwe woorden die allebei op mij van toepassing zijn. "Huisklever" is het andere woord. Dat geldt voor iemand die in zijn gezinswoning blijft wonen dat eigenlijk geschikt is voor een heel gezin of meerdere personen. Ter verdediging kan ik zeggen, 1) ik wil niet verhuizen en 2) ik heb graag mijnen loop, zelfs binnen voor als het buiten te nat is. Tenslotte moet, medisch gezien, de mens toch een paar duizend stappen per dag kunnen zetten. Ik heb ook een nieuw woord in een verslag van "De Vierdaagse van de IJzer gevonden. Zelfs een zeer mooi woord, waar meningeen zich wel eens schuldig aan kan maken; omgevingsblindheid. Één van de anciens, die de tocht al voor de 50e keer uitstapte en in de omgeving van het parcours woont, was verbaasd hoe mooi de omgeving toch is, en hoeveel nieuwe indrukken hij opdoet telkens als hij er doorstapt. Ja, soms kijken we niet genoeg rond om de schoonheid van onze leefomgeving te zien. Maar mijn kletsmajoor en ik (dat zijn dus 2 kletsmajoren) hebben gisteren onze schade ingehaald door een namiddag onszelf te voorzien van een geslaagde babbel. Beginnen doen we met een alcoholvrije aperitief, daarna drinken we een volle kan koffie leeg en mijn gezelschap heeft er ook suiker en melk bij nodig. Niet te vergeten een keuze uit verschillende soorten koekjes. Ondertussen de belevenissen van de vakantieperiode vertellen, de gebeurtenissen die plaatsvonden in het dorp en gemeente (binnenkort 'stad'?) bespreken, de uitspraken van de burgervader eens onder de loupe nemen, en wie we allemaal zijn tegengekomen tijdens de wandelingen en wat we gezien hebben. We hebben ons roddelhartje weer eens kunnen ophalen. Maar beiden zijn we héél nieuwsgierig of de oproep om in 'shorts en mét frigobox' de stranden van de 'savoir vivre' gemeente Knokke onveilig te maken, veel gevolg zal opleveren. Je suis curieuse. Tot morgen
Deze morgen ben ik gestart met voedingsupplementen die momenteel een onderdeel zijn van wetenschapelijk onderzoek voor behandeling of voorkoming van Alzheimer, dementie, Parkinson en verbeteren van immuunsysteem. In de Oosterse cultuur en meer bepaald in China, is het gebruik van gingko biloba, ginseng, gember, guaramà, geleé royale, al langer onderdeel van hun voeding. Hier is dat minder gebruikelijk al is 'koninginnebrij' al langer gekend voor bescherming tegen verkoudheden. Natuurlijk slaat mijn titel niet op de mobieletelecommunicatiestandaarden maar op de beginletters van de natuurproducten die ik eens ga uitproberen. Gaat me dat helpen om nog verstandiger en slimmer voor de dag te komen dan ik nu al ben? Gingko Biloba is in een apart pilleke samengeperst, de andere 4 G's zitten samen in één comprimé. Alles samen zouden ze me een boost moeten geven van intellectuele werkzaamheid en de vermoeidheid van het opstaan moeten wegwerken. Resultaten zullen er natuurlijk niet direct te zien zijn, dat heb ik ondervonden bij mijn dagelijkse taaloefeningen. Gelukkig scoorde ik wel goed voor mijn Nederlandse spelling en natuurlijk was het weer 100% juist bij mijn kennis van de bijbel. Dat kan ook niet anders, dat is er bij de nonnekes indertijd, jaar en dag ingedramd. Nochthans, de filosoof Frederich Nietszche (1844-1900) zegde: het voordeel van een slecht geheugen is dat men van dezelfde goede dingen méér dan eens kan genieten!. Ik heb deze morgen niet alleen pillekes ingeslikt. Ik heb gekeken naar de 1e blz van de krant. Daar stond met gigantische letters dat de spaarcenten van onze medeburgers (verkregen na aftrek van belastingen, verzekeringen, taksen, gas, electriciteit, voeding....) terug aan de schatkist in bruikleen worden gegeven mits een riante vergoeding die niet te krijgen is bij de banken. Zolang die miljarden, geretourneerd aan de Belgische staatskist niet gebruikt worden voor de betaling van bonussen aan ministers, volksvertegenwoordigers, senatoren of het vullen van de partijkassen, moet ik blij zijn met dit gigantische geldelijke succes want dat zou ons dan allemaal ten goede komen dixit onze politieke leiders. Maar ik heb nog wat meer onder ogen gekregen, dat me effenaf nieuwsgierig maakte omdat het een groot gat in mijn 'niet belangrijke geschiedenismomenten' was. De opera "Stomme van Portici" (toondichter Daniel François Esprit Auber 1782-1871, en libretist August Eugène Scribe 1791-1861) is wel bij iedereen gekend als beginpunt van onze Belgische geschiedenis. Maar wat nu juist de oorzaak was op die avond, had ik tot hiertoe het n-raden naar. De opera "La Muette de Portici" was al enkele malen uitgevoerd maar op 25 augustus was er een chiquere uitvoering op touw gezet in aanwezigheid van Koning Willem I (1772-1843) voor diens 58e verjaardag. De opstand brak uit bij de strofe: "Amour sacré de la Patrie, Rends-nous l'audace et la fièrté, À mon pays je dois la vie, Il me devra sa liberté". Einde van de schrijverij, seffens de langverwachte koffieklash. Tot morgen
Deze morgen ben ik gestart met voedingsupplementen die momenteel een onderdeel zijn van wetenschapelijk onderzoek voor behandeling of voorkoming van Alzheimer, dementie, Parkinson. In de Ossterse cultuur en meer bepaald in China, is het gebruik van ginseng, gingko biloba, gember, koninginnebrij, al langer onderdeel van hun voeding. Hier is dat minder gebruikelijk al 'koninginnebrij'
Ik heb me laten vertellen dat er meer dan 25.000 blogs via seniorennet de ether worden ingestuurd. Iedereen met zijn eigen bedoelingen om de wereld kont te doen van zijn belevenissen, ervaringen, vaardigheden, kennis,....Dat zie je ook aan de vele categoriën onder welke noemer een schrijver zijn blog kan catalogeren. Het is zo gemakkelijker voor de willekeurige lezer uit te zoeken wat hem het meest interesseert. Ik sta bij de afdeling: dagboek en bedenkingen. Ik zou natuurlijk ook kunnen kiezen voor literatuur, filosofie, poëzie, actualiteit, politiek, mode, muziek, hobby, huisdieren en nog veel meer. Maar ik wil al schrijvende klappen, een conversatie met sommige ondertussen al bekende toehoorders/lezers. Ik lees hun mijmeringen, hun sportieve prestaties en zij lezen mijn gekeuvel en anderen lezen mijn strapatsen en leven hier aan de kust met mijn huisgenoot. Als ik me onder de noemer herinneringen, ervaringen, kunst, fotografie.....zou zetten zou ik alleen over die onderwerpen inhoud geven aan mijn blog. Maar ik weet van alles een beetje en van 'niks' heel veel. En het is niet omdat ik 500 woorden per dag kan schrijven dat ik een schrijver van literatuur of boeken kan genoemd worden. Ik ben ook geen muzikant, ik hoor alleen bij tijd en wijle graag muziek. Daarom is een dagboek houden en bedenkingen over de gang van zaken hier te lande of in de wereld en dat al eens noteren, ik noem dat bespreken, al meer dan voldoende. Maar bovenal, ik schrijf graag, ik wil nieuwe woorden nog altijd leren en oude woorden nog altijd gebruiken. In gesprekken is dat niet altijd mogelijk, dat zou een beetje blassé overkomen, maar al schrijvende is dat allemaal toegestaan. En omdat mijn woorden en bedenkingen niet altijd over hetzelfde moeten gaan kan ik tussenin al eens een filosofische regel van iemand anders er tussen schrijven. Zoals vandaag: mijn vrouw is op dieet: kokosnoot en bananen. Ze is nog niet afgevallen, maar ze kan wel in een boom klimmen!. Henny Youngman (1906-1998). Die man heeft een paar rake quotes geschreven. Voor vandaag zet ik mijn dieet ook even 'on hold'. Ik moet boodschappen doen en mijn favoriete ijsjes zijn in solden! Mars en avant! Tot morgen
't kan verkeren: een uitdrukking die ik dank aan de 'rederijker' Gerbrand Adriaensz Bredero (1585-1618). En vandaag kan ik ze gebruiken. Het gezegde wil zoveel zeggen als: het kan veranderen, het leven is wisselvallig. Ik kan me de tijd niet herinneren dat ik 's morgens tot na 9u geslapen heb. Meestal ben ik een vroege vogel, maar gisteren was het een vermoeiende dag en blijkbaar vond de hond dat ook. Een bezoek aan de veearts is voor geen van beiden een pretje, maar noodzakelijk. Net zoals ik regelmatig mijn huisdokter eens raadpleeg is dat voor de hond ook een noodzakelijk iets, vnl voor zijn inentingen. Omdat hij tegenspartelt en eventueel zou bijten moet ik hem een muilkorf aandoen. Voor geen van beiden een pretje, niet voor hem omdat zijn muil dichtgesnoerd wordt, niet voor mij omdat ik dat moet doen. Maar veiligheid primeert voor mens en dier. Dat is weer achter de rug, tot volgend jaar. Ondertussen kunnen we weer samen gerust en veilig op stap. Maar niet alleen voor zijn uitdrukking is toneelschrijver Bredero gekend, ook voor zijn blijspelen, treurspelen, gedichten. Zijn kluchten worden nog regelmatig eens opgevoerd, zoals de "Klucht van de koe" en "De klucht van de molenaar". Hij geeft ook een wijze raad: Al siet men de lui, men kent se niet!. Een gezegde dat door de eeuwen heen is blijven standhouden. Zeker nu, in de periode van internet, is van 'sien' zelfs geen sprake meer en moet men afgaan op woorden of een stemgeluid. Hopelijk trap ik nooit in de val die gewiekste vrouwen of mannen opzetten, om geld af te troggelen. Er valt voor de rest niet veel te vermelden op deze doordeweekse woensdag. Alle nieuw programma's van VRT voor de volgende maanden stonden wel in de krant beschreven, maar het is toch maar afwachten geblazen of ze de moeite van het bekijken waard zijn. Wel las ik dat Vicky Leandros jarig is, met een vraagteken over haar geboortejaar 1949 of 1952. Dat kan me geen moer schelen natuurlijk. Wat belangrijk is zijn haar songs voor het Eurovisiefestival van 1969, "L'amour est bleu" en in 1972 "Après-toi". Daar zal ik eens naar luisteren deze namiddag, ook nog dat liedje van haar "Ich habe die Liebe gesehen". Dat brengt me naar de spreuk van de dag. Ditmaal van Jan Deloof: pijn, de gist die het geluk doet rijzen. Tot morgen
'Als de schaapjes rustig aan de hemel staan, kan men zonder plu uit wand'len gaan'. Ik had wel gedacht dat de bries de wolkjes en wolken rapper zou doen verdwijnen en er dan terug een stralend blauwe hemel tevoorschijn zou komen. Niks is minder waar, integendeel, het wolkendek is weer dikker geworden en de wolken vormen nu één geheel. De blauwe luchten zullen voor later op de dag zijn, denk ik. Dat hoop ik in ieder geval, zodat ik wat buiten kan uitrusten na een paar vervelende uren bij de dierenarts te moeten doorbrengen. Algemene medische controle van woeffie en de nodige spuiten en pilletjes om gezond te blijven en geen last te hebben van ongedierte dat zijn darmen aantast of in zijn huid hun angels zet. Maar hij is een een echte man, een reu. En zoals alle echte mannen heeft hij 'schrik van een prikje' en is het een gevecht in regel om hem op een behandelingstafel te krijgen. Daarna is hij doodmoe van zich te verzetten en ik pompaf van hem vast te houden en pogen te kalmeren. Hij verstaat niet alle mensen woorden. Het heeft dus geen enkele zin hem in zijn oor te fluisteren dat het voor 'zijn eigen goe' is dat hij die seconde van een pijntje moet doorstaan. Nu ligt hij nog braaf aan mijn voeten en hopend en dromend van een volgend balspelletje, dat ik hem vandaag wel in het meervoud zal gunnen. Hij zal ook heel blij zijn voor het ritje met de auto en al kwispelend op de achterbank springen. En dan het grote verdriet, de angst, het geblaf, als ik voor de deur van de veterinair zal stoppen. Want van ver zal de geur van 'angst' van de andere honden in zijn neusgaten terecht komen. Het zijn zowel voor mens als dier enkele moeilijke momenten. Maar ik heb voor deze sombere uren nog een mooi gezegde gevonden dat me moet opbeuren: we moeten de muziek van ons leven horen, de meesten horen alleen de wanklanken!. Tenslotte duurt die wanklank maar een mini-uurtje. Tot morgen
Ik heb zitten prullen deze voormiddag. Dat is hetzelfde als alleen met onbenulligheden bezig zijn die je tijd doen verspillen en geen aarde aan de dijk brengen. Zo'n uren mogen er ook al eens zijn, bezig zijn met niks. Nadien is het moeilijker om terug in gang te schieten, de concentratie te vinden om iets deftigs te doen of te lezen. De vereiste was om iets interessants genoeg te vinden om er een bladje voor om te slaan. Op mijn eeuwigdurende kalender, die weliswaar ieder jaar hetzelfde zal vertellen, stond, dat er in 1911 op deze dag, de "Mona Lisa" van Leonardo Da Vinci (1452-1519) op klaarlichte dag uit het Musée du Louvre werd ontvreemd. De kornuit, een kleine garnaal in het Italiaanse misdaadmilieu, vond zogezegd, dat dit schilderij ten onrechte in Frankrijk tentoongesteld werd. Het was immers 'Dame Lisa' of "Mona Lisa", La Gioconda van Francesco di Bartolomio di Zanobi de Gioconda, een rijke Florentijnse zijdehandelaar. Vincenzio Peruggia (1881-1925), een voormalig werknemer van het museum ontvreemdde dit meesterwerk, een paneel van 77x53 cm. De banale reden die hij opgaf bij zijn arrestatie: dit schilderij hoorde thuis in Florence. Eind goed al goed voor dit kunstwerk dat gemiddeld een 20.000 bezoekers per dag lokt. Het resultaat van deze roof en het terugvinden van dit schilderij, is zeker en vast beter dan de 'stoutmoedige diefte' van de "Rechtvaardige Rechters" van het "Lam Gods" van Jan Van Eyck (1390-1441). Dat is nog altijd spoorloos sinds het in de nacht van 14/15 april 1934 verdween uit de Sint Baafskathedraal in Gent. Ik heb geschreven, gesproken en verteld voor vandaag.Tot morgen
En Pommelientje (betekenis: goddelijk fruit), heeft de 'Zomerhit van 2023' beet. Ze gaat de trofee op de kast van haar 101-jarige oma zetten. Met een vrolijk lied, een lenigheid, een vriendelijke snoet, bracht ze het winnend lied: "Erop of eronder". Het was 'erop'. Ik heb gekeken naar dit Vlaamse liedjesprogramma om op de hoogte blijven van de nieuwe lading zangers/zangeressen, duo's en trio's, de nieuwste songs en er was toch niets anders dat me boeide op teevee. Ik hoor bv graag Metejoor, maar ik gruw van de verkrachting van "Laat me een bloem" van Louis Neefs (1937-1980). Zo zijn er wel meer die geen eigen repertoire kunnen samenstellen en dan maar gebruik maken van onsterfelijke liedjes van iconische zangers/zangeressen. Natuurlijk heeft de jeugd van tegenwoordig zelden het origineel gehoord en zijn dan maar enthousiast van de remake.
Alles en iedereen krijgt zijn eigen dag, een dag waarop eens extra aandacht besteed word aan een mens, dier, plant, activiteit. Vandaag is het "Wereld Muggendag". Omdat in 1897 Ronald Ross (1857-1932) het verband legde tussen de mug en de overbrenging van malaria op de mensen. Hij kreeg daar in 1902 de 'Nobelprijs Geneeskunde' voor. Heel beleefd gezegd, muggen zijn k*tbeesten en zou men beter kapot maken, uitroeien of vernietigen en helemaal weg te halen van onze wereld. Dat lukt niet en zal ook nooit lukken want ze zijn een deel van de Schepping en dat doet men zo maar niet verdwijnen. Misschien hebben ze wel een 'onontdekt' nut dat ze blijven bestaan om ons te ambeteren.
Ik kwam deze morgen, bij mijn stilaan erg uitgebreide lectuur van de dag, de naam Josef Strauss (1827-1870) tegen. Geen Johan. Ik was dus een beetje nieuwsgierig welke composities deze telg van die muzikantendynastie gecomponeerd had. Bijna een hele boek aan titels van zijn oeuvre met één in het oog springende titel: "Wallonen Marsch". Gecomponeerd in 1857 naar aanleiding van het tuinfeest gegeven voor het huwelijk van Aartshertog Ferdinand Maximiliaan (1832-1867) en Prinses Charlotte (1840-1927) van België. Zij waren enkele jaren Keizer en Keizerin van Mexico met zéér ongelukkige afloop voor beiden. Hij werd in Mexico gefusilleerd. Na omzwervingen en korte verblijven links en rechts, kwam zij krankzinnig terug naar België. Zij verbleef van 1879 tot haar dood in het Kasteel van Bouchout te Meise. Zij was één van de vele slachtoffers van de huwelijkspolitiek van koningen en keizers van vorige eeuwen. Er is een satirisch liedje over haar dat nog altijd gezongen wordt in Mexico: Adiós mamá Carlotta. Ontzettend veel films zijn er gemaakt en boeken geschreven over deze intrieste figuur. Dit jaar verscheen er nog een prachtig boek over haar, geschreven door Kristien Dieltiens: "Carlota, de vrouw die rozen at". Tot morgen
Ik kan niet beginnen zonder te vermelden dat het jongste lid van de familie vandaag de gezegende leeftijd van 10 gelukzalige jaren bereikt heeft. Hij is fier dat er bij zijn leeftijd ook 'twee' cijfers komen te staan. Dat betekent 'groot worden'. Alzo omspant mijn familie met 15 leden, de volle 65 jaar, en wel 3 generaties.
De hond was in alle staten. Op 5 minuten tijd passeerden hier vóór het hekken, 6 honden die allemaal hun sporen nalieten en waardoor ik de boze blikken van al die bazen moest trotseren. Ik laat mijn hond 's morgens zijn gang gaan en roep hem niet tot de orde. Hij doet niets verkeerd, alleen lawaai maken om al die ongenode gasten te verdrijven. Door zijn lawaai heeft hij ook de laatste schaapjes aan de hemel naar het westen doen vluchten.
Gezegdes, woorden, spreuken en nog veel meer, die ik me voorgenomen had nooit te zeggen of te schrijven, konden niet achterwege blijven. Toen ik op een videofilmke, de 'Tiktok' van de krant zo je wil, 2 deftige, hovaardige dames in hun golfkarreke, de reporter van de 'Telegraaf' een antwoord zag geven op de vraag: waarom shorts en de frigoboxen niet welkom waren op de mondaine plages van Knokke en Het Zoute, laat staan in de Lippenslaan. Ook de vraag wat er nu zo speciaal aan Knokke was dat zo'n klederdracht en voedselattribuut absoluut ongewenst waren op een plaats waar mensen met savoir vivre hun vacances doorbrachten. Maar in Knokke moet je volgens de Knokkenaressen een zekere standaard hoog stellen en houden, ingevoerd door wijlen Burgemeester Leopold Lippens (1941-2021). En de dames zijn de papegaaien van de overleden politieker. Er zijn voldoende restaurants, bistro's, brasserieën te vinden, dat je niet met een frigobox moet rondzeulen met je eigen eten. Dat haalt het niveau en peil van de Knokkenaar naar beneden. Bovendien moet je een voorgeschreven uniform dragen: fel gekleurde pantalon of witte shorts, met witte polo en fel gekleurde bijpassende wollen trui zogenaamd achteloos op de schouders gedrappeerd, blootsvoets in de leren loafers. In het koude seizoen is een soort 'millet' echte donsjas, zéér gewenst. Rondrijden en showen van exclusieve bolides of in een eenvoudig golfkarreke om zich te verplaatsen. Natuurlijk zijn er ook de chique stores te vinden met alle merken die er heden ten dage toe doen. Zelf de 2e handswinkels verpatsen items met een kostprijs waarvan een doorsnee burger een huis of flat kan kopen bv een gebruikte 'Hermès' sachoche voor 200.000€. De met Franse tongval sprekende dames hebben zich een beetje onsterfelijk belachelijk gemaakt al zullen ze wel oreren dat ze het eens 'goed' gezegd hebben dat doodgewone mensen en gepeupel niet gewenst zijn in dit exclusieve Knokke. Mijn reactie was: stront wie heeft er jullie gescheten en drol wie heeft er jullie gedraaid!. Viva de gewone plage, waar je de zee kan zien en ruiken in kledij die je wenselijk acht voor een bezoek aan het strand. Tot morgen
Een warme grijze mistige dag. Geen greintje beweging van de lucht en ook de bladjes van de bomen blijven stil hangen. Aangezien er geen beweging is te zien in de onderste luchtlagen van de hemel, zal de warmte alleen maar erger worden. De warme zuiderlucht verplaatst zich stilaan noordwaaarts. De wolken bougeren niet en de warmte stroomt toe. Die hitte zal onder dat grijze wolkendek wel blijven hangen en de aardbwoners doen puffen en blazen om een beetje verkoeling te krijgen. Het kan niet anders dan dat het zal eindigen met veel lawaai en lichtflitsen waar veel mensen schrik van hebben en ik ook. Spijtig dat dat hemelse licht en klankspel ook 'Middle Church' zal passeren waar vandaag de start wordt gegeven van een 3-daags cowboy & countryfestival. Men kan er dan 'line dance' bekijken van de professionelen en het zelf ook aanleren, snoepen aan de foodtrucks met cowboy-eten, country muziek beluisteren, naar de parade kijken en eens op de molenkes zitten. Mijn schrijverstalenten zitten er op voor vandaag. Deze morgen heb ik een chech-up van mijn haar laten doen bij de kapper, straks bij mevr docteur voor de rest van mezelf. Tot morgen
De meteorologische diensten van het KMI voorspellen warme dagen. Het is nu zelfs al 20°C wat toch al een aangename temperatuur is in de voormiddag. Weliswaar met een noordoostenwind die voor de rest van de dag de warmte wat zal temperen. Maar maandag jl heb ik boodschappen gedaan en een paar liter ijskreem meegebracht die met deze hitte geen lang leven zal beschoren zijn. Ik kan er maar deugd van hebben gehad. Vasten en op de inname van suiker letten, is voor een ander tijdstip gepland. Een volle bladzijde in de krant is gewijd aan malcontente coryfeeën van de VRT. Zij werden 'meedogenloos' op hun 65e verjaardag aan de kant gezet om alzo plaats te maken voor een jongere generatie journalisten, met een andere stijl zowel van uitzicht, taal, accenten, voorkomen. Michel, Linda, Frank en Frank vinden van zichzelf dat ze best nog wat jaren konden meedraaien in de nieuwscarrousel, uniek waren in hun taal en verslaggeving, dat ze fit genoeg zijn, nog bij hun volle verstand en nog genoeg pijlen op hun boog hadden om de VRT grootse diensten te bewijzen. Ook zeggen ze dat het publiek op hun verslageving zit/zat te wachten. Hun ongenoegen kwam er omdat een collega van de wetstraatjournalistiek mag meedraaien in 2024, als flexi-jobber, ondanks het feit dat die ook 65+ zal zijn. Verklaring van Openbare Omroep; alle verkiezingen in dat jaar van de nodige info te voorzien, de jongeren bij te staan omdat ze niet zó vlug ingewerkt kunnen zijn en hun de knepen van het vak leren kennen. Dus de tabellen leren hanteren, interviews, kennis van personen en belang onderschrijven van elke verkiezing. Ze kunnen best onder de beschermende vleugels van een oude rot in het vak, kennis van verkiezingsverslaggeving opdoen. Tenandere, ik heb bij de koers Michel nog niet gemist, evenmin Linda bij de verslageving op woensdag en donderdag bij het parlementaire vragenuurtje, noch Frank bij de voetbalanalyse op maandag, noch Frank voor het weerbericht. Het waren allemaal dure vogels voor het gesubsidieerde televisiestation. De goedkopere jeugd mag en moet de fakkel overnemen, niet alleen in de journalistiek maar voor alle openbare ambten. In de 'privé' ligt dat natuurlijk anders, die werken meestal niet met overheidsgeld afkomstig van de belastingbetaler, die voeren hun eigen beleid. Het is voor niemand een schande om gepensioneerd te worden. De meeste mensen hebben het daar moeilijk mee en duurt het even vooraleer men vrede neemt met de nieuwe invulling voor het dagelijkse leven. Maar 'onmisbaar' is men nooit, dat ziet men op de overvolle kerkhoven. Maar 'gemist' wordt men wel bij collega's als eenmaal het kaske is leeggemaakt en de stoel onbezet. Terug een nieuw leven opbouwen, alleen of met partner, jezelf terug ontdekken. Dat is de boodschap voor alle 65 plussers. Enfin, het is bijna middag en tijd voor een sobere maaltijd met een uitgebreid koud dessert. Tot morgen
Ik voel de stilte rondom mij. Veel vakantiegangers zijn al huiswaarts gekeerd. Spijtig voor de toeristen dat nu het prachtige zomerweer er zit aan te komen. Voor mij maakt dat geen verschil, verlof is sowieso een tijdspanne die ik niet meer ken en ook niet meer hoef mee te maken. En dus zal ik maar aan het plezierige deel van mijn dagtaak beginnen: schrijven. Natuurlijk heb ik iedere dag wat huishoudelijke besognes te doen en taken te verrichten. Wat stof afdoen, wat kuisen, wat wassen en plassen, trappen op en af lopen, in de tuin wat bezig zijn, met de hond spelen en wandelen, boodschappen doen, wat koken. Maar eens ik die taken niet allemaal meer kan vervullen is het tijd voor een rusthuis. Dan laat ik me op mijn wenken bedienen en gebruik daar dan mijn speciaal bedieningsbelleke voor. Een koperen meisje, met een klepel onder haar koperen rokken en dat is niet voor te lachen, geen mop, of iets dat ik uit mijn duim zuig. Dat is wat charmanter in gebruik dan op een knopke duwen als ik iets zou nodig hebben. In ieder geval hoop ik nog zéér lang zelfstandig mijn plan te kunnen trekken. Er bestaan hulpgroepen en organisaties genoeg om me zo lang mogelijk in mijn huis vredevol, gezond en gelukkig te laten leven. Als je alleen bent is het toch anders aankijken tegen de oude dag en zelfredzaamheid dan als koppel, waar toch veel zaken evident zijn zoals elkaar helpen. Als alleenstaande moeten er oplossingen voor gezocht worden. Zolang als het koppeke gezond blijft is alles mogelijk. Tot daar deze beschouwing nu mijn familie naar een flat gaat verhuizen en huis en tuin vaarwel zegt. Maar het is niet voor niets een moppendag en daar wil ik toch wel eentje of 2 neerpennen. "Klein Mieke schreef een brief aan oma. Ze schreef: lieve oma, ik schrijf héél langzaam omdat ik weet dat je niet snel kan lezen". Een verkeersbericht meldt het volgende: op de E19 tussen Brussel en Antwerpen is een tankwagen met 'zoutzuur' gekanteld. De file is ondertussen 'opgelost'. Voilà. Nu wat andere titels. "It's now or never", "Can't help falling in love", "Suspicious Mind", "Always on my mind" .......en nog 161 andere titelsongs van Elvis Presley (1935-1977), die ik vandaag wel in gedachten zal hebben. Weeral 46 jaar geleden dat hij van de aardbodem verdween. Ook een kleinzoon en zijn enige dochter zitten al als een stofje in het heelal. Afsluiten doe ik met de bekendste zin uit de poëzie-wereld: "t'Is goed in t'eigen herte te kijken, nog even voor het slapengaan, of ik van dageraad tot avond, geen enkel hert heb zeer gedaan...". Een zin uit het gedicht "Avondliedeke" van Alice Nahon (1896-1933). Tot morgen
Maria Ten Hemel Opneming, de katholieke feestdag in verschillende landen die een vrije dag opleveren. In de Kerk al gevierd sinds de 5-6 eeuw na Christus maar ingesteld als feestdag op 15 augustus door Paus Sergius I (650-701). Hij was verzot of idolaat van Moeder Maria want stelde ook Maria Lichtmis (02/02) als feestdag in, Maria Geboorte (08/09), Maria Boodschap (25/03). Het is moederkensdag in de provincie Antwerpen, in Antwerpen Stad en verschillende steden, stadjes, dorpjes en gemeentes rondom die wereldstad. Ik woon wel aan de kust waar dat niet gevierd wordt, maar mijn roots zijn in het gebied waar er bloemen, pralines en reukwaren aan de 'mama' werd overhandigd op 'halfoogst'. Vandaag was er als geschenk 'hemelwater'. Iedereen intens blij, plant, dier, mens, dat het 's morgens vroeg gebeurde zodat de rest van de dag droog en zonnig kan verlopen. En als ik nu door het venster kijk, zie ik zowaar het blauwe licht aan het einde van de regentunnel verschijnen. De hond is ook tevreden want die ligt aan mijn voeten te snurken van contentementen. Doordat hij in de regen buiten moest na zijn nachtrust, heb ik hem héél goed drooggewreven en een bijhorende massage gegeven. Het is precies of hij het feestvarken is op mijn feestdag. Maar alle gekheid op een stokje, het is toch plezant als de kinderen eens een extra belletje doen of berichtje sturen op deze dag. Verder is het een dag die toch wel belangrijk zal zijn voor de meisjes die op deze dag in 1996 levend uit het huis van de kindermoordenaar zijn gehaald. Het gruwelhuis is afgebroken en er is een herdenkingsplekske van gemaakt. Een gelukkige dag was het toen voor de ouders van Sabinne en Laetitia. Maar An en Eefje, Julie en Melissa konden spijtig genoeg niet aan de gruwel ontsnappen van de seriemoordenaars. Een andere gruwel kwam op deze dag ook tot een einde toen de Japanse Keizer eindelijk capituleerde. Ondanks de onvoorwaardelijke overgave, die hij overigens al op 8 mei 1945 had ondertekent, waren er nog twee atoombommen nodig, opdat Hirohito zich volledig aan de wil van de geallieerden zou onderwierpen. Tot morgen
Een buitenissige verjaardagstaart is hier, vandaag, terdege op zijn plaats. Het is niet zomaar iemand die verjaart: (één van)* de allerbeste van mijn beste maats!. *mijn toevoeging bij dit verjaardagsgedichtje van Stijn De Paepe (1979-2022), want ik heb 2 beste maats.
Er was euforie in het kamp van de Belgische wielrensters in Glasgow. Het mag gezegd worden, Lotte is een wereldkampioene die terecht het goud van de piste, de baan en de weg om haar hals kreeg gehangen. Enkele weken geleden haalde ze nog een podiumplaats in de Tour Femmes in Frankrijk. Straffe prestaties en chapeau voor deze 27 jarige dame.
De vorige alinea's behoorden natuurlijk niet bij het komkommernieuws. Wel hoor ik niks meer uit de Wetstraat en laat me er maar eventjes van uitgaan, dat geen nieuws goed nieuws. En komkommer lust ik toch niet zo graag. Maar hopelijk wordt er wel eens rap iets gedaan aan die prijsstijgingen in de supermarkten en andere winkels waar voeding verkocht wordt. Mijn coupe brésiliene die ik enkele weken geleden bestelde als dessert, wilde ik thuis ook namaken. Omdat ik geen ijs in huis heb, geen brésiliene nootjes, geen caramelsaus, geen crème glace wafeltjes en geen crème fraîche in huis had, was ik genootzaakt deze morgen dringend op pad te gaan en de voorraad lekkers in te slaan. De komkommers liet ik links liggen, in feite is dat toch maar alleen wat gekleurd water. Ik had beter dat meegebracht want dat kost maar 86ct, terwijl de benodigdheden voor mijn coupe wel duur uitvielen. Natuurlijk zijn mijn dozen ijs (2soorten), mijn nootjes, de saus, de koekjes en de slagroom niet in één keer opgegeten, maar het is toch een duurder nagerechtje dan ik gedacht had. Vooral omdat ik eens 'bio'vanille-ijs van Fairtrade meebracht en ook echte slagroom van een gekend botermerk in mijn opbergzak stak. Eens een eenmalige extra uitgave die me toch wel gesmaakt heeft en waar ik vanavond nog wel een grote schaal van zal eten. Dat is het zowat, dat is dus komkommernieuws, héél licht verteerbaar. Tot morgen
Sinds 1976 is dit dé dag waar eens aandacht besteed wordt aan de mensen die links zijn. Niet van gedachtengoed maar van handelingen en daden. Links zijn is soms heel vervelend als je als 'linkse' aan tafel zit met enkel rechtsen. Je stoot ongewild, voortdurend tegen elkaar. Het is ook moeilijk om de juiste attributen te vinden om te werken, zoals bv scharen. En door ons schrift van links naar rechts was het vroeger oppassen geblazen om niet té veel vlekken te maken als ik aan het schrijven was. Tafel dekken is ook nog zo'n eikel probleem, het bestek leg ik altijd verkeerd voor mijn gasten. Alleen als mijn kinderen er zijn, met hun drieën wel te verstaan, gaat alles vanzelf. Dan zijn we met 4 linkshandigen. Dat gebeurt niet meer natuurlijk, ieder heeft een rechtse partner gevonden en van de 9 kleinkinderen heeft geen enkele die eigenschap geërfd. Dus ja, zo eens een dag waarop men aangeeft dat er niet alleen rechtshandigen zijn die alles in orde maken, is welkom. Ik heb natuurlijk geen figuurlijke '2 linkerhanden'. Ik ben alleen en moet niet alles maar wel veel kunnen, om vooruit te gaan in het leven.
Zoals iedereen weeral eens kan vaststellen, een stralende warme zomer zit er niet meer aan te komen in dit gezegende jaar '23. Maar daarom naar het Zuiden rijden om warmte op te doen en de zon te zien schijnen is net wat overdreven voor mij. Urenlang in de verzengende hitte onderweg zijn, files (+1100km) te trotseren, in de rij staan tussen de uitlaatgassen van de auto's van de duizenden toeristen, de broeierige zon op de carrosserie, de stank van het verhit asfalt en de payages om te mogen aanschuiven.... lekker in ons landje blijven en in mijn eigen bedje slapen, is nog altijd het aangenaamste tijdsverdrijf. Daarbij, ik wil ook geen valiezen meer klaarmaken, dat heb ik genoeg gedaan in mijn leven. Hopelijk blijft een nodig 'pakken' nog zéééér lang achterwege.
De 'Dodentocht' in Bornem is weer eens uitgestapt en iedereen kan weer uitkijken naar de editie van volgend jaar. Iets meer dan 8.000 wandelaars, in bar slechte en natte omstandigheden, hebben de 100 km binnen de tijdslimiet gelopen. Spijtig voor Hendrik, die zijn 34e tocht niet helemaal kon volbrengen. Deze 94 jarige krak kreeg onderweg te veel oponthoud door de journalisten en anderen die van alles over deze kranige stapper wilde weten. Hij moest 'afstappen' van het parcours na 60km. Samen, met de 96 jarige Jo Leemans zal hij zingen "Que sera, sera, wat zijn moet zal zo zijn...". Tot morgen
Velen zullen me tegenspreken, maar ik heb geen enkel blij gevoel, noch enige euforie bij de eerste Belgische tijdrit wereldkampioen. Het is nen rappe, dat valt niet te ontkennen, hij heeft dat trouwens al voldoende bewezen, maar zijn valse bescheidenheid ligt me niet zo goed. Ik heb de tv afgezet toen het duidelijk werd dat hij deze 48 km lange tijdrit ging winnen. Alle blz met verslag over de prestatie in de krant sla ik over. Ik wil die superlatieven niet lezen, en begin dan maar aan mijn schrijfwerk. Op mijn zelfgemaakte bureau staat een eeuwigdurende agenda. Niet het jaartal is belangrijk, wel de dag. Zo vertellen de makers (Goossenaerts, Goyvaerts, Poschet) elke dag een verhaal, une petite histoire, dat op deze dag belangrijk was in de geschiedenis van de mensheid. In het jaar 30 vóór de geboorte van ons Heer, pleegde de schoonheid, schoonste vrouw van die tijd, Koningin van het Oude Egypte, Cleopatra (69vC-30vC) op 12 augustus, zelfmoord. Ze vernam dat haar geliefde en vader van 3 van haar 4 kinderen, Marcus Antonius (89vC-30vC) medeconsul in het 'triumviraat' dat de Romeinse Republiek (509vC-27vC) bestuurde, in ongenade was gevallen bij de andere machthebbers in Rome. Toen Marcus dacht dat zijn liefste al dood was, spiesde hij zich op zijn eigen zwaard. Hij hoorde in zijn laatste uren, dat ze nog gezond en levend was, en kroop met zijn laatste krachten naar haar toe. Hij stierf uiteindelijk nog in haar armen op 1 augustus. De meest beroemde minnares van de 2 belangrijkste heersers van die tijd, Marcus en Julius Caesar (100vC-44vC) vreesde voor haar leven en nam zelf initiatief voor haar dood. Niet zoals algemeen gedacht door een beet van een Egyptische cobra maar wel door een zeer giftig goedje en gekend pijnloos mengsel van opium, gevlekte scheerling en monnikskap, te drinken. Zo zou haar alom geroemde schoonheid na haar dood niet verdwijnen. Men zegt van haar, dat ze uitgeprobeerd heeft op haar bedienden en slaven welk de minst pijnlijke dood zou zijn. Méér dan 150 films zijn er over deze erotische, gepassioneerde, sommige zeggen zelfs 'loeder', gemaakt. Dat sinds de eerste pogingen voor films in 1899. Over het aantal boeken dat over haar en haar liefdesgeschiedenis geschreven is, heb ik het raden naar. Verschillende songs zijn er ook over haar gemaakt met het meest recentste en bekendste van de Azerbeidzjaanse Samira Efendi "Cleopatra". Dit lied zou te gehore gebracht worden en had ze voor haar land gezongen op het Eurovisiesongfestival in 2020. Helaas werd dat afgelast omwille van de corona-epidemie. Maar op youtube en spotify kan men alles beluisteren. De middag is ondertussen al een eindje voorbij, de zon schijnt, ik ga dus wat buiten lezen. Tot morgen
Weinig nieuws onder de zon, maar ze schijnt ook niet. Het is wel een aangename temperatuur vandaag, 21°C. Deze morgen dacht ik nochtans een stralende dag tegemoet te treden, maar na een paar uur zag ik dat ik verkeerd gedacht had en werd alles weer doodgewoon 'grijs'. Ik heb toch buiten de krant kunnen lezen en de spellekes kunnen doen. Dat vind ik altijd wel plezant. De hond is dan ook tevreden terwijl hij alles en iedereen in de gaten kan houden en me verwittigt als er een andere viervoeter te dicht bij zijn domein komt. Dan naar binnen om de raadseltjes op de pc op te lossen. Er waren geen 'nevelen' rond mijn hoofd blijven hangen en ik heb dus alles goed en zonder fouten kunnen oplossen, wat ook niet zo heel dikwijls voorvalt. Boudewijn de Groot zingt dan wel "Als de rook om je hoofd is verdwenen" maar ik rook al jaren niet meer vandaar dat ik 'nevel' gebruik, terwijl ik dat lied zing. Vandaag moet ik toch ook wat supporteren voor onze Belgische coureur Wout, die de 48 km lange tijdrit gaat betwisten samen met talloze anderen. Het zijn allemaal straffe atleten. Even straf zijn de wandelaars van de "Dodentocht" in Bornem. Op volle sterkte terug deze avond. 13.000 sportievelingen gaan een strijd aan met zichzelf en de rest van de deelnemers om binnen de gestelde 24 uren terug aan het vertrekpunt te komen, na verschillende checkpoints te zijn gepasseerd. Deze keer geen familielid dat de wandeling gaat ondernemen. Eén prestatie tot een goed einde gebracht is voorlopig genoeg. Voorgaande jaar heeft hij ook de Belgische Kust afgestapt met enkele kameraden, toch ongeveer 65 km. Het ziet er een rustig dagje uit, wat eten, wat lezen, wat schrijven, wat kijken. Zo zeg ik dan maar weer......Tot morgen
