Een gewone dag met de routine van iedere donderdag: poetsmorgen. Als je een poetsdienst nodig hebt is er geen keuze van dagen om te kuisen. Dan zijn het vaste afspraken waar niet onderuit te komen is. Dat heeft zijn voor en zijn nadelen. Zo is er toch iedere week een poetsbeurt in mijn huis. De ene week is dat voor de slaapkamer, badkamer, trap en keuken, de andere week is dat voor keuken, terras (soms), living, bureautje en hal. Zo wordt alles in mijn huis op geregelde tijdstippen toch eens onder handen genomen. Het voordeel van zo'n regeling op vaste dagen is wel, dat ik niet meer aan kuisen hoef te denken voor de rest van de week en ligt er alles spic en span bij als ern onverwacht bezoek komt. Gisteren was het nog goed weer en dan is wat werken in de tuin toch plezant. De tuinman doet dan wel het zware snoeiwerk maar af en toe ga ik toch nog eens met de snoeischaar over de hagen en andere struiken om alles fris, gezond en keurig afgelijnd te houden. Deze namiddag zal ik nog wat verder doen want ik heb gisteren niet alles kunnen doen. Vervolg van de hobby's, ditmaal over 'technische hoby's'. Dat is nu wel iets dat niet aan mij besteed is, maar velen kunnen zich daar uren, dagen en weken mee bezighouden. Het van hét is het 'tiktokken', het photoshoppen, 3D printen. Modelbouw, robots bouwen, drones bouwen en besturen. Een podcast maken wat ook weer zeer gegeerd is en apps ontwikkelen. Natuurlijk ook sleutelen en repareren van fietsen en als men dan moe is eijn eigen gebrouwd sap drinken zoals daar zijn zelf gemaakte wijn of bier of appelsap. Vervelen kan een mens zich nooit doen. Er is zo veel te doen en voor ieders interesse, vaardigheid en kundigheid, wat. tot morgen
Gisteren vielen de 'bakken' met regen nogal mee. Het waren eerder 'flesjes' met hemelwater die leeggegoten werden. Natuurlijk hadden er in het binnenland weeral veel dorpen en hun inwoners te maken met de gutsende regen en de kwalijke gevolgen vandien. En vandaag is het weer een zonnige dag, een buitendag. Droge zonnige dagen zijn niet massaal aanwezig, evenmin de warme temperaturen en dus als de weerwind naar buiten om van die schaarse dagen te profiteren. En juist vandaag, is het 'Werelddrenteldag, World Sauntering Day', die de mensen oproept om alles rustiger aan te doen. Niet gehaast van jot naar jer lopen, maar ondertussen eens een 'break' invoeren en genieten van de omgeving en de mensen die men tegenkomt. Alles langzaam aan doen om zeker te zijn dat men geen straaltje zon onbenut laat. Maar gisteren was het ook een dag dat ik, om het met de woorden van Queen te zeggen uit hun lied "Those are the days of our lives" in "a roller coaster ride" belandde. Terug gecatapulteerd naar mijn 18 jaren. Ik mocht van thuis een taalkamp Frans volgen in Frankrijk. Natuurlijk met een mooie charismatische Fransman als prof die ons de boeken "Le rouge et le noir" van Stendahl (1783-1842) en "Madame Bovary" van Gustave Flaubert (1821-1880) deed lezen. Alzo leerde ik de taal van de liefde, de perikelen ervan en de uitdrukkingen kennen, in de taal van Molière. Beide boeken van toen zitten nog in mijn kast!. Maar dat jaar was er meer. Samen met de prof gingen we ook naar de film "Un Homme et un Femme" kijken. Dé 'must have seen film' in 1966. Een romance en een liefdesfilm met 2 prachtacteurs: Jean-Louis Trintignant (1930-1922) en Anouk Aimée (1932-2024). Jean-Louis overleed op 17 juni op 92 jarige leeftijd, Anouk overleed op 18 juni 2024 op 92 jaar. Toch frappant nietwaar? Ze hebben beiden nog in 2 even poëtische en liefdevolle vervolgfilms gespeeld: "Un Homme et une Femme: vingt ans déjà" in 1986, en "Les Plus Belles Années d'une Vie" in 2019. Dat was even terugspoelen naar mijn jonge jaren. En nu is het weer 'vandaag' met de opsomming van de hobby's voor thuis. Het is niet omdat er vandaag een prachtige zomerdag is en men zich buiten met vanalles kan bezig houden, dat men niet moet weten hoe zich binnenshuis te amuseren want het kan ook snikheet worden dat we moeten binnenblijven of ijzig koud in de winter en dat we achter de stoof ons moeten warm houden. Vanzelfsprekend is er lezen of een taal leren of de computer optimaal leren gebruiken voor thuiszitters. Dan kan je dus leren programmeren, gamen of puzzelen of andere computerspellekes spelen. Voor volgend jaar stekjes nemen en plantjes opkweken, zeep maken, vogelspotten vanachter het venster; Men kan ook leren coctails maken en alle bezoekers verbluffen met de lekkere mix van dranken en ze plezant laten naar huis gaan. Tot morgen
Nog eventjes de benen gestrekt vooraleer de regen met bakken uit de hemel zal vallen. Dat vertelden de weermannen en zie ik op de buienradar. Maar geen nood, er is genoeg te beleven, weliswaar op teevee, maar dat doet er niet toe. Vanaf vandaag is het 'Royal Ascot' dat van start gaat tot zaterdag. Niet alleen de paardenshow of de races zijn belangrijk (wel als je een gokker bent) maar minstens zo belangrijk is 'have you seen my hat?' Dat is hét mode-evenement van het jaar voor de modistes van overal ter wereld. De belangrijkste show voor de hoeden en waar ook ieder jaar een prijs voor het origineelste en mooiste exemplaar voor wordt uitgereikt. Niet alleen koninginnen, prinsessen en andere eerbare dames kunnen eens pronken, maar ook 'Jan met de pet' of liever 'Maria met de sjaaltje op het hoofd'. Dus ja, ik ben weeral zoet deze namiddag met een koffietje, een koekje, teevee en een boek. Wat zeg ik dan? Leve de regen. Maar nog even naar gisterennamiddag. Vanaf 18u werd het stil op straat want de gouden ploeg ging zijn match spelen. En..... het is gans de avond stil gebleven. De miljonairs-sjotters hebben het laten afweten. Wat krijgen ze bij winst? Waarschinlijk te weinig om zich er moe voor te maken en de bal dus maar laten rollen waar hij heen rolde. Weeral staan de kranten vol van gemiste kansen evenals de gesprekken die de analisten voeren vóór en na een match. Koning voetbal regeert dezer dagen meer dan de politici, maar doet het dus even slecht. Ik ga dan maar over naar de volgende hobby's, bij dit regenweer zoeken de mensen toch meer amusement binnenshuis. Ik zal dan maar overgaan tot de 'creatieve hobby's'.De meeste hiervan zijn thuis te beoefenen al moet men voor sommigen eerst buitenshuis gaan om het aan te leren. Als je wat talent hebt voor schilderen en tekenen is wat papier, een schildersezel, doek en verf of potlood, voldoende. Ideaal bij dit natte weer is om te leren met papier-maché aan het werk te gaan. Schrijven is ook plezant en dat weten die duizenden bloggers ook. Kalligrafie vereist dan weer een lessenreeks, maar is wel mooi om een schriftje, een boek of een kaartje een titel te geven. Houtbewerking, beeldhouwen, meubelmaker, dat zijn zeer handige en nuttige bezigheden. Een instrument bespelen en zingen, moet niet noodzakelijk buitenshuis, de huisgenoten maakt men blij met gezang en getingeltangel. Voilà, ik heb geschreven voor vandaag. Tot morgen
Iedere keer als ik op zaterdag of zondag naar de 'dijk' ga, weet ik weer waarom ik een hekel aan die plaats heb tijdens het weekend. De geur van gebraden worsten, frieten en wafels kruipen in mijn neusgaten. Het lawaai van muziek, het roepen van mensen op elkaar, wandelaars, treuzelaars met of zonder honden, en kinderen die daartussen laveren met gocars. Ik wilde het vliegerfestival zien, het was droog weer en een matige wind. Eerlijk gezegd, het was een teleurstelling, geen kastelen of andere grootse gedrochten, maar halve venten, octopussen en gewone vliegers van de kinderen. Spijtig natuurlijk voor de organisatie die toch met het slechte weer van zaterdag, zijn geïnteresserden zag afhaken en op zondag moest tevreden zijn met een handvol vliegeraars die waarschijnlijk een weekendverblijf hadden geboekt. En mijn principe getrouw, als de zon schijnt is het naar buiten. Dat was gisteren zo en vandaag ook. Ik heb deze morgen mijn krant in het zonnetje gelezen en als er deze namiddag nog zon is, zal de parasol opengaan om eronder een boek te lezen. Ik zie het bij velen, ik hoor het bij velen en ik lees het bij velen, dat het leven als gepensioneerde stilletjes aan en ongewild verandert. Bij het begin van 'gedwongen rust' wil men zoveel mogelijk nog steunen op het leven van een werkende. Vroeg opstaan, nuttige bezigheden zoeken, een zeker ritme aanhouden, hobby's ook vooral 's avonds doen, zoals men het gewoon was. Beetje bij beetje verandert de tijdsbesteding; na de uitgebreide vakantie, het vrije gevoel van weinig verplichtingen, de dringende klussen zijn gedaan. Men voelt dat er een zekere verandering insluipt in het ritme van iedere dag. De tijdsdruk begint te verminderen, men zegt al eens 'dat kan morgen ook gedaan worden', een hobby 's avonds doen is niet meer nodig 'ik heb begot een ganse dag om dat te doen'. Dan is er de vaststelling van de maten van 's avonds die overdag niet beschikbaar en valt er een zeker plezier van die ontmoetingen en van dat hobby, weg. Dan maar op zoek voor hobby's die men overdag kan doen, als koppel of in groep of alleen. En zo verandert dat leven ongewild, ongesproken naar een ander tempo, een andere beleving, een andere bezigheid. Want hobby's heb je nodig, gelijk welke leeftijd men heeft; je wordt er blij van, het is ontspannend, men ontwikkelt nieuwe skills of vaardigheden, men ontmoet andere mensen, het geeft geen stress omdat men nu eenmaal doet wat men graag doet en leuk vindt. In totaal heb ik zo'n 85 hobby's gevonden in 6 verschillende categoriën. Iedere dag deze week laat ik het licht schijnen op een bezigheid. Vandaag de meest voor de handliggende, rustgevende hobby's in groep of alleen: yoga en mediteren, lezen, wandelen, koken en lessen volgen, schaken in club of op pc, puzzelen, tuinieren, sterrenkijken is nuttig als men 's nachts niet kan slapen, muziek beluisteren, naar de cinema gaan in de namiddag of netflixen. Zo, al veel keuze, morgen nog meer! Tot morgen
Alle planten en bloemen zien er kerngezond uit. De planten en bloemen krijgen voldoende vocht en ze verschroeien niet door de zonnestralen. De zon is niet present en dat heeft voor de kleurenpracht in de tuin ook zijn goede kanten. Maar het vliegerenweekend dreigt in het water te vallen. Op zaterdag waren er dus alleen maar 'laagvliegers' te bewonderen op het strand. Met een beetje geluk en wat minder wind, kunnen vandaag de grotere gedrochten de lucht in gaan. Het is spijtig genoeg weer een dag die begonnen is met alle tinten grijs en veel vocht dat uit de hemel kwam, maar misschien zal het iets vlugger 'plein soleil' worden dan gisteren. Pas na 20u was de zon te zien, die dan ook zorgde voor een , 'k heb de zon zien zakken in de zee'. Uiteindelijk vind ik het wel vervelend dat het zo lang licht blijft 's avonds. Ik heb zo het idee dat de dag nooit stopt. Ik voel me schuldig, dat terwijl het nog licht is buiten, ik onder de dekens ga kruipen. Het zomeruur blijft me nog altijd parten spelen omdat ik geen avondmens ben. En op teevee is koning voetbal, baas. Ik heb dan maar van het ene nieuwsprogramma naar het andere gezapt om uiteindelijk stil te staan bij 'Trooping the Colours' in Engeland. Een kleurrijk spektakel dat ieder jaar opgevoerd wordt en waar de 'vorst' eerbied toont voor de wimpels van de garnizoenen. De koning bleef aan de zijlijn staan en zijn gezonde zoon, broer en zus namen de honeurs voor hun rekening. De gades vergezelden hen in de koetsen en bekijken dan het spektakel van achter de vensters in Buckingham Palace. Veel aandacht was er natuurlijk voor het wederoptreden van Kate, die nog in volle kankerbehandeling is. Een graatmagere prinses van Wales, die als een stijve plank in de koets zat en later zich van haar minzaamste kant, op het balkon liet zien. Enfin, iedereen is gerust en de roddels zijn gesust, ze leeft nog!. Bon, voor de rest heb ik niet veel nieuws kunnen rapen waar ik mijn gedacht over wil zeggen. Het is windstil op het vlak van regeringsvorming en partijgesprekken, maar ook buiten. De vliegershow zal deze keer kunnen doorgaan, want wat druppels daar malen ze niet om. Tot morgen
Ik zie de eerste vliegers al in de lucht zweven, maar het zullen krachtpatsers moeten zijn die de touwtjes van de cerfs-volants in hun handen houden. Er staat een stevig windje en met al die grote gedrochten, om ter grootst, moeten het uit de kluiten gewassen personen zijn die hun voeten op het zand kunnen houden, of ze zijn mee de lucht in met hun magnifiek geschilderde doeken. Ik weet niet in hoeverre de invloed van buien is op een vlieger bij het opstijgen of in de lucht, misschien dat die nattigheid en het extra gewicht er voor zorgt dat de de 'vogel' niet kan gaan vliegen!. Enfin op deze 'Internationale Dag van de Wind' is er natuurlijk geen beter spel om de kracht van de wind te onderstrepen. Natuurlijk zijn er ook de zeilers, die genieten van dit toch onstuimig en winderig weer en kunnen uitvaren met de wind in de zeilen. Maar tegenwoordig wordt het belang en gebruik van de wind meer en meer onderstreept, om ons van schone en groene stroom te voorzien, die ons een milieuvriendelijke energie kan bezorgen. Nochtans staan er aan de kust relatief weinig windmolens, zeker in Oostende en Middelkerke, dat té dicht bij de luchthaven en dus het reguliere vliegverkeer, ligt. Men vraagt vandaag niet alleen aandacht voor de 'wind' maar er wordt ook eens extra aandacht gevraagd om het misbruik en mishandelen van ouderen in the picture te zetten. Het is de 'Internationale Dag tegen Misbruik van Ouderen'. Geregeld lees ik over sommige wantoestanden in de rust- bejaarden- RVT-huizen waar de senioren die er verblijven het slachtoffer van zijn. Gebrek aan hulpmiddelen en personeel uit winstbejag van de eigenaars van de gebouwen en uitbaters. Soms gebeurt het ook door welzijnswerkers die hen thuis verzorgen of verwaarlozing door familie die hen aan hun lot overlaten. Geregeld zijn er ook gevallen van mishandeling van ouderen te lezen. Het respect voor ouderen is in deze, op jongeren gestoelde maatschappij, ook ver te zoeken. Verwijten dat het door de uitbetaling van 'onze' pensioenen is, dat zij een niet zo'n rooskleurige toekomst hebben, dat ze voor ons moeten werken om ons dat geld voor 'niets' te doen, kunnen bezorgen. Hopelijk verdwijnt deze jongeren cultuur, van mooi, jong, slank en hip, ook eens van de voorgrond en komt er een meer natuurlijke maatschappij op gang waar iedereen en elke leeftijd, zijn plaats heeft. De jeugd heeft het voor het zeggen, is na de verkiezingen, niet helemaal waar gebleken. De oude rotten van het politieke spectrum blijven scoren en de jongeren stemmen niet allemaal op de 'groentjes' (niet de partij) van het vak. Désinteresse? In ieder geval weinig nieuw bloed in de pluchen zetels. Tijd om de VW-buskes van weleer eens te gaan bewonderen en naar de vliegers te kijken. Ik ga me ook wat 'molekes' aanschaffen voor op mijn aardbeiplanten te zetten om de vogels af te schrikken. Dan heb ik af en toe toch een 'bees' heb om van te smullen!. Tot morgen
Ik ben naar de kapper en de bakker gegaan, en werd op de dijk bijna omver gecrosst door een bende uitgelaten jongeren die op schoolreis waren. Allemaal met een cuistax om hun energie kwijt te spelen na een lange busreis en vóór de strandwandeling. Ik zag ook hoe blij de kinderen waren zo eens ongehinderd met een plezant vervoermiddel rond te rijden en geen schrik moesten hebben van passerende auto's. Deze keer mocht geen gebruik gemaakt worden van een electrisch exemplaar maar gewoon met de benen en voeten er vaart achter zetten. Spijtig dat ze er morgen niet zullen zijn om de vliegers te bewonderen die in de lucht gaan. Allerlei groottes en figuren zullen de hemel kleuren. Altijd een leuk schouwspel voor groot en klein. Er is ook een tentoonstelling van de legendarische 'buskes' van Volkswagen, die herinneringen oproepen aan de sixties en de flower powerbeweging. Lang vervlogen tijden maar ik liep ook met bloemenspeldjes in mijn haar rond om aan te tonen dat ik vrijgevochten was, allee, toch een beetje. Het was de tijd ook van Che Guevara (1928-1967), een Argentijns marxistisch revolutionair en een Cubaans guerillastrijder. De iconische foto van Ernesto uit 1960, verschijnt nog regelmatig als poster op veel studentenkoten. Deze foto werd genomen door Alberto Diaz Gutiérrez, beter gekend als Korda, die de revolutionairen en de revoluties op fotopapier vastlegde. Een wáár tijdsdocument.
Gisteren heb ik eindelijk wat 'vlijtige liezen' gevonden en gekocht natuurlijk en ook al in de bloempotten geplant. De 'vergeet-mij-nietjes' waren nog niet toegekomen. Ik heb alvast wat zaadjes meegebracht van deze tweejarige plant. want als ik er geen meer vind dit jaar, dan heb ik alvast mijn zaailingen voor volgend jaar klaarstaan. Dat volgende jaar zal er rap zijn aan de snelheid waarmee de dagen nu verdwijnen, reeds 166 voorbij, nog 200 te komen voor 2025. Tot morgen
Het was een frisse start van de dag. Soms denk ik dat ik een meteorologische dienst ben geworden, gesponserd door het KMI. Niks is minder waar natuurlijk, maar sinds maanden beheerst het weer toch al mijn activiteiten. Koud, warm, droog, nat, windluw of storm, al die elementen bepalen toch mijn werkzaamheden en bezigheden tijdens de dag. En het weer wisselt constant, mijn activiteiten dus ook. Geen sprake van eentonigheid in mijn leven. Zelfs het weerbericht van vandaag is al eeuwen aan wisselvalligheid blootgesteld. Op de naamdag van Sint Antonius van Padua (1195-1231) met zijn varken in de armen, zijn 2 weerspreuken, eentje voor een natte en eentje voor een droge dag: 1) als op St Antonius de zonne schijnt, veel zorg voor de boer verdwijnt. 2) is het op St Antonius nat, de boer drinkt zich van verdriet zat. Voorlopig alles nog met zon, en tijd om toch nog eens naar een tuincentrum te gaan. Er staan nog een paar bloempotten leeg omdat ik nog geen 'vlijtig liesjes' ben tegen gekomen. Verder mis ik al jaren de 'vergeet-mij-nietjes' in de tuin. Ik denk altijd aan dat bloemeke als het té laat is om te zaaien of een plantje mee te brengen. Ik heb zo nog een plekje in de tuin voor dat blauwe bloemeke dat symbool staat voor tedere herinneringen. Myosotis krijgt zijn stekje en als ik daar dan passeer zal ik altijd eens stilstaan en al mijn geliefden herinneren en aan het afscheid van de liefde. Ik moet niet wachten tot 1 november om al mijn liefdes die er nog zijn of verdwenen zijn, eens te denken. Een vergeet-mij-niet plantje is toch mooier dan een chrysant op een kouwe steen te zetten. De legendes over dat plantje vertellen hoe het zijn naam heeft gekregen. Een oude Griekse legende zegt dat de Heer dacht dat hij alles en iedereen een naam gegeven had, tot hij een klein blauw bloemeke hoorde zeggen,'Heer vergeet mij niet' en die antwoordde; "zo zul je voortaan heten". Een Middeleeuwse legende vertelt dat een ridder met zijn zware harnas aan, langs een rivier wandelde en aan de oever een blauw bloemeke zag staan dat hij wilde plukken om aan zijn geliefde te schenken die hem vergezelde tijdens zijn wandeling. Hij gleed uit en kon zich niet redden omwille van al het ijzer rond zijn lijf maar had nog de kracht de geplukte bloemekes naar zijn beminde te gooien met de woorden "vergeet me niet". Toch mooie verhalen over dat bloemeke. Awel, ik hoop dat ik het straks kan vinden en breng er zo veel mee als geliefden, levenden of verdwenen in de eeuwigheid, die ik moet missen. Die krijgen dan een plaatsje in mijn tuin. Tot morgen
Zonder er een pyjamadag van te willen maken, blijf ik nog even in mijn nachtkledij rondlopen. Omdat mijn armen nog stram en stijf zijn van zondag, wil ik mijn armspieren niet forceren om mijn slaapvestje uit te doen en dagkledij aan te doen. Ik wil eerst weten of ik herfst- of winterkledij moet aantrekken. Van lentekledij met shorts is er geen sprake, laat staan de 'bain de soleil' als zomertenue. Dus nog even knus met een 'damartke' blijven zitten. Jullie trekken misschien de wenkbrauwen hoog op dat ik stijve armen krijg van naar een 'stemkotje' te gaan. Maar zondag ben ik als een soldaat die marcheert naar de school gegaan waar ik een bolleke moest rood maken. De hond was er niet bij en dan is het zwieren en zwaaien met de armen op de tonen van het staplied: één, twee, drie, vier, vijf, zes, zééééééééven, zo gaat het goed, zo gaat het beter, alweer een kilometer. En omdat ik op die manier zelden stap, worden die spieren zelden gebruikt en zijn een beetje geforceerd. Om geen spierscheur van mijn biceps op te lopen, ben ik voorzichtig in het gebruik van mijn armen. Bon, ik ben al wat gekalmeerd na die verkiezingsuitslag en mijn gedachten staan nu stil bij een wel heel opvallend feit: Paul Gheysens die stopt met het proberen half Knokke en omstreken in zijn bezit te krijgen voor de aanleg van een gigantsiche 'greene' met 27 holes voor zijn exclusieve golfterrein. Dàt na alle processen en inspanningen die hij gedaan om dat gebied in handen te krijgen. Hij zou op die manier iets meer dan 700 miljoen euro uitsparen. Dat komt er wel héél snel na de bekendmaking van het failliet van KVO en de verschillende voorstellen om dan maar te fuseren met een mindere voetbalploeg. Ging de interesse in eerste instantie uit naar het voetbalveld van Bredene is er een omslag gemaakt naar Diksmuide, op voorstel van journalist Karl Van Nieuwkerken die daar wat in de pap te brokken heeft. Goed gezien, want meer naar de Oostkust gaan betekent in het supporters vaarwater te zitten van Brugge, terwijl in Diksmuide er fans bij hopen kunnen zijn uit de Westhoek. Voor de fans uit de grote kuststad zelf, is het hoop en al een kwartiertje rijden naar dàt voetbalveld. Resultaat: er ligt een gigantisch plein, dicht bij zee, zomaar te liggen en te verkommeren. Opportuniteit voor een rijke ondernemer, bouwheer, investeerder, altijd op zoek naar bouwgronden, die met een gigantische cheque voor de neus kan wapperen van het gemeentebstuur om hen te verleiden tot verkoop van die stadsgronden (héél dicht bij zee). Dan krijgt Oostende de kans zich schuldenvrij te maken en andere projecten op te starten. Een ietsie pietsie klein probleempje: er staat een dure tribune van aartsvijand Coucke, die al een voetbalploeg heeft en ook een gewezen sportjournalist als copain heeft. Afwachten.
Françoise Hardy, overleed op 80 jarige leeftijd en vandaag zing ik dan maar: "Tous les garçons et les filles de mon âge, se promènent deux par deux...". Tot morgen
Ik heb door de verkiezingsuitslag toch wat zitten piekeren vooraleer in slaap te vallen. Niet dat ik er iets kan aan doen, maar de uitslag van de stembusgang kan toch zware gevolgen hebben voor velen. Natuurlijk niet van dag één, maar zeker nà de gemeenteraadsverkiezingen zullen stilaan de ware bedoelingen naar voren komen. Nu zijn de beschaafde gesprekken begonnen, geen verwijten die naar elkaars hoofd geslingerd worden over de leden en beleid van Vivaldi door de toenmalige oppositie. Ze zijn nu allemaal zelf aan zet om het beter te doen. Dat is wat ze toch altijd beweren. Natuurlijk zijn er grote verschuivingen en zeker bij de liberale families. Decennia lang is de partij geregeerd door een 3 tal pater familias, die nu allemaal veel van hun pluimen en inspraak in hun beleid verliezen. 'Deconfiture van de dynastie' wat een prachtig woord hebben ze in de krant gebruikt om de 'tijdelijke'(?) afgang van een familie van de blauwen te omschrijven. Het zal wennen worden aan andere kleuren, andere ministers vooral federaal. De Vlaamse ministers, toch degene van de gele kleur zullen allemaal opgewaardeerd worden naar een federaal ministerie. Per slot van rekening blijven de Vlaams verkozen ministers maar als tweede rangs beleidvoerders gezien. Ze hebben zich te plooien naar de wetten en richtlijnen van het Europese Parlement, dan moeten ze luisteren de Federale Ministers en hun beslissingen en dan pas hebben ze het allemaal te zeggen binnen het kader van het Belgische Wetboek. Wie zal er zeker een of ander ministerpostje opeisen: Jean Marie. Hij heeft in West-Vlaanderen de NVA de broodnodige stemmen van winst voor elkaar gekregen om de CD&V, zoveel als mogelijk, uit het zadel te wippen. Nu zijn er kennismakingsgesprekken met de koning begonnen. Alle overwinnaars mogen een jatteke kaffe met melk, suiker en koekske, bij de vorst gaan drinken en eens uitleg geven over hun programma en tot welk soort beleid dat zal leiden. Op hun paasbest komen ze niet voor dat bezoek. Er stond een foto in de gazet van Filip en Bart. Eenstemmig blauw voor beide heren, maar echt niet van biezondere kwaliteit en makelij: verrimpeld, te korte broekspijpen, slecht ingezette mouwkoppen, en blijkbaar ook niet de juiste maat. Misschien dat ik vandaag toch al eens een nieuwsuitzending zal bekijken, anders doe ik verder zoals ik bezig was, VRTnews via pc en gsm volgen en me tevreden stellen met de uitgebreide reportages in het dagblad. Deze namiddag zal 'hier ten huize pijltje' wel een discours, overzicht, bedenkingen en eventueel wat roddel te horen zijn. Buurvrouw komt hier haar jatteke kaffie met alles derop en deraan opslurpen. Mijn keel zal gesmeerd zijn voor de rest van de week. Tot morgen
Somber is mijn humeur door het weer en de uitslag van de stemming. Na enkele goede en aangename dagen is er weer een lage drukgebied dat regen en forse windvlagen naar ons land stuurt. Het gevolg is natuurlijk een natte gazet. Niet dat het me ergert deze keer, de foto's en titels op de frontpagina doen me toch verdriet. Ik probeer alleen de bladzijde met tv-gids en spellekes droog te krijgen. De rest wil ik toch niet lezen. Het doet me pijn dat bijna de helft van de Vlamingen rechts en extreem-rechts de kans geeft hun slogans in daden om te zetten en dat beangstigd me behoorlijk. Maar ik moet me met deze uitslag tevreden stellen, want dat is ook democratie, de meerderheid zijn programma en visie op het Vlaamse leven te laten uitwerken. Tenminste als ze hun verantwoordelijkheid willen opnemen en daar zal dan weer genoeg over gepalaverd worden. Ik ben een beetje té down om nog meer te noteren en te schrijven. Zelfs de tv zal niet op een 'nieuwsprogramma' gezet worden. De triomfantelijke gezichten kan ik niet bekijken, noch horen spreken. Tot morgen
Wat een stralende zomerse zondag om mijn democratische stem uit te brengen. En zoals alle stemmen van mijn landgenoten is ook mijn stem belangrijk. Ik hou wel mijn hart vast voor het resultaat van deze 'keuze' en hopelijk brengt het geen rampspoed over ons land. Geen verdraaiingen van feiten, geen kazakken meer keren tijdens een regering, en hopelijk een regering op minder dan 500 dagen. Een minister voor beter onderwijs, een minister die het wat ernstiger meent met het milieu, een minister die er tenminste voor zal zorgen dat er voldoende energie en electriciteit in ons land aanwezig blijft en in ieder geval al een betere minister-president die er niks van bakte en regeerde met sloganeske speeches. Ik wil met Hilde, Annelies, Nathalie, Nicole en alle andere bekwame vrouwen van de CD&V en andere democratische partijen, eens een vrouwelijker regering krijgen die regeert met gezond verstand. Ministers die echt eens rekening houden met de mensen, jong en oud en alles daar tussenin als even belangrijk beschouwen en noodzakelijk in een goed functionerende de maatschappij, dat taksen en belastingen evenredig verdeeld worden naar draagkracht, dat er niemand uitgesloten wordt voor opvang en hulp. Ik ga me nu op mijn paasbest uitdossen om mijn belangrijke stem te gaan uitbrengen. Daarna zal ik van mijn tuin genieten, die er al redelijk goed bijligt. De parasol openen om me te beschermen tegen al te hevige zonnestralen tewijl ik mijn boek zit te lezen. Ik ben sowieso goed gemutst als ik buiten kom want mijn drie kabouters in de tuin verwelkomen me steeds al lachende en zorgen er telkens voor dat mijn mondhoeken naar boven krullen. Hopelijk blijf ik zo goed gezind als nu als ik later op de dag de verkiezingsuitslagen hoor. Tot morgen
Er is weinig beweging te merken. De meesten verblijven dit weekend in hun hoofdverblijfplaats want morgen is het stemming. Niet gaan stemmen geeft een forse boete ofwel had men een volmacht moeten geven aan een familielid, vriend of bekende. Wat er van aan is weet ik niet, er gaan gerichten dat een Vlaams Blokker speciaal naar Spanje is afgeresid om er volmachten te gaan ronselen. In ieder geval zou dat een malafide praktijk zijn en zeker te laken. Als al de Spaanse stemmen naar het Vlaams Blok zouden gaan is dat het nader en van dichtbij bekijken toch eens waard. Enfin, ik heb vandaag voor de eerste keer in mijn leven, de eerte katern van de weekendkrant al bij het oud papier gelegd. Bladzijden vol over verkiezingen van nú en toen. Als ik dan bedenk, dat het volgende week nog zo zal zijn krijg ik al de wubbes op voorhand. Natuurlijk zijn verkiezingen belangrijk maar tegenwoordig worden al de feiten maar uitvergroot en nog groter gemaakt dan ze zijn. Ik heb dus wat ander nieuws uitgeplozen. Feiten die op mij indruk maken. Van onze planeet bestaan er twee iconische foto's. De eerste mooie foto waar ik nog immer van onder de indruk blijf is : "A Pale Blue Dot", genomen vanuit de Voyager 1, op 14 februari 1990. Dit op instignatie van Carl Sagan (1934-1996) die de camera van het ruimteveer draaide richting aarde, vooraleer de ruimtesonde ons zonnestelsel ging verlaten. De tweede foto was ik al bijna vergeten en kwam terug in de aandacht door het overlijden van de fotograaf, William Anders (1933-2024). De astronaut maakte deel uit van het Nasa Apollo Maanprogramma. De Apollo 8, was de 2e bemande ruimtemissie, op verkenningstocht kan men zeggen. Het nam 3 dagen in beslag om tot daar te geraken en dan nog eens drie dagen om naar de heimat terug te keren. Geen echt biezondere vlucht, ware het niet dat William vanuit de capsule de aarde vanachter de maan zag opkomen en daar vliegensvlug een kleurfoto van nam op 24 december 1968, de zogenaamde "Earthrise" foto. We zien een blauwe knikkerbol in een volstrekt, desolaat, zwart geheel met een verlaten maan op de voorgrond. Een kwetsbare en geïsoleerde planeet zoals de astronauten het omschreven, waar allerlei atoomproeven, oorlogen,....worden uitgevoerd. Het vliegen en in de lucht vertoeven bleef hem fascineren en zelfs op 90 jarige leeftijd kon hij het niet laten de knuppel van zijn vliegtuigje vast te houden om van bovenaf alles te bekijken. Hoe het kon gebeuren dat hij crashte en neerstortte, weet niemand en verbaasd iedereen, waarschijnlijk een verkeerd knopke ingedrukt. Wat er ook van zij, hij zal nu ter eeuwigen dage blijven vliegen zonder vliegtuig, V.I.V = vlieg in vrede, F.I.P =fly in peace. Het is tijd om nu mijnen fricandon met kriekskes te eten. Tot morgen
De viering van 80 jaar bevrijding van het Nazi-juk is plechtig gevierd in Normandië, aan de belangrijkste landingsplaatsen van de geallieerden op 6juni 1944. Dat betekende geenszins het einde van de oorlog, maar toonde een samenwerking tussen de verschillende staten en continenten om gezamelijk voor een 'vrije' wereld te vechten. Iedereen van de 'geallieerde landen van toen' (behalve Rusland) was present met hun hoogste en huidige gezagsdragers, om een bloemenkrans neer te leggen bij het oorlogsmonument van de 'onbekende' soldaat, een moment van stilte te houden en daarna een speechke. Gelukkig is er al meer dan 80 jaar 'peis en vree' voor de meeste landen op ons continent, maar het zou er voor alle landen moeten zijn. Wat begon als een geldige verkiezing in 1932, stortte een heel continent, andere delen van de wereld en bepaalde bevolkingsgroepen, in de vernieling. De gezagsdragers van toen viseerden de mensen die niet tot het 'Arische Ras' behoorden en stuurden ze naar de vernietigingskampen. Tijdens deze kiescampagne hoor ik ook links en rechts dat er mensengroepen genoemd worden die niet welkom zijn in ons Vlaanderen, zelfs als ze echte Vlamingen zijn. Mensen, binnen bepaalde partijen, die blijkbaar hun leer en doctrines halen uit het Duitsland van 1933-1945. Zowel België als Vlaanderen, Brussel en Wallonië hebben als kenmerk tolerant te zijn voor beleving van godsdienst, seksueel leven, politieke gezindte. Dat mag niet op de helling komen te staan. Vrijheid van meninguiting, van het soort leven dat men wil leiden,... is een belangrijk onderdeel van onze vredelievende maatschappij, dat compomissen kan maken als het nodig is. Leven en laten leven. Al die belangrijke Dames en Heren waren gisteren op uitstap naar Frankrijk, ieder met zijn eigen vliegtuig, trein of voiture. Vandaag zijn het de schoolreizen van de kinderen die in de belangstelling staan. Ik hoor de kinderen kraaien van pret nu ze in de speeltuin mogen spelen, straks op het strand kastelen kunnen bouwen en eens pootje baden in het frisse zeewater. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit naar zee op schoolreis kwam. Meestal was het eerst een historische plaats bezoeken zoals Bastogne, Breendonk,...afhankelijk van de lessen geschiedenis dat schooljaar en daarna wat vrije tijd in een speeltuin. En omdat het repertoire van Urbanus van Anus, die vandaag zijn 75e verjaardag viert, kan ik voor alle items in mijn blog wel een liedje vinden dat toepasselijk is. "De wereld is om zeep" als men het over oorlog heeft. En als men buiten is en goed luistert is er "Quand les zosiaux chantent dans le bois". En vandaag met die mooie blauwe lucht en een stralende zon kunnen de kinderen zich aan de "Kodazur" wanen. Tot morgen
Na de poetstijd is het schrijftijd. Dan komt er rusttijd, etenstijd, wandeltijd, speeltijd, leestijd en slaaptijd. Zoals jullie merken zijn dat een hele hoop bezigheden en niet te verwonderen dus dat ik altijd doodop ben 's avonds en meestal een goede nachtrust heb. Gelukkig hebben we al een paar dagen dat er een heilige smoezelig en een beetje goor rondloopt want de spreuk van Sint Norbertus (1080-1134) luidt als volgt: "de baden die Sint Norbertus geniet, zorgen dat het op aarde giet". En zoals gezegd, doordat er minder regen valt en er een uitdrogend windje is, moet ik mijn gieter met water vullen en rondgaan om de planten en de bloemen, die grote dorst hebben, van water te voorzien. Die zien me in de avonduren graag komen. Hopelijk is er geen schaapsscheerderskou (ts 5-20 juni) in aantocht, want de nachten zijn terug wat frisjes aan het worden. Naast de lange regenperiode hebben we nu wel wat recht op aangenamere temperaturen, maar 'recht hebben op warmte' is geen evidentie. Smeekbeden kunnen we niet richten aan de natuurgoden en eieren brengen naar de 'Arme Klaren' kan ook al niet meer, want er zijn er geen meer in onze contreien. Dus maar hopen dat de straalstroom en al die andere weerfenomenen in een warme plooi vallen en ons aangename dagen bezorgen. En uitgerekend op de verjaardag van Koning Albert II, is er maar één enkel regeltje gewijd aan de 90 jarige man. Geen pagina's vol geschreven zoals de vorige dagen. Alles is tenslotte al gezegd en geschreven over deze, tot nu toe, oudste vorst(ex) die ons land kent. Een beetje volks heeft hij zijn laatse dag van 89 zijn, gevierd in een Antwerps sushi restaurant, samen met vrouw en dochter-lief die 62 jaar werd. Van de waard kreeg hij als toetje een verjaardagstaart en als geschenk de fameuze Antwerpse handjes. En zonder ongelukken, kan deze ex-koning vandaag zij 90 kaarsjes uitblazen en feest vieren met familie, vrienden en consoorten (Vlaams woord van de dag = gelijkgestemden) in hun Belgische thuisbasis, Kasteel Belvédère in Laken. Of Delphine een 'faire part'of een 'invitation' (ze spreekt alleen maar Engels) heeft gekregen, denk ik niet. Ik denk niet dat Paola een storende factor op het feest wil hebben. Tot zover mijn 'small talks' voor vandaag. Maar de meeste aandacht zal vandaag naar de 80e verjaardag van D-Day gaan. Per slot van rekening, is vrede in West Europa belangrijker om gevierd te worden dan een verjaardag van een royalty. Tot morgen
Een superverkwikkende nachtrust gehad met een uitgeslapen gevoel als ik wakker werd. Kwam het door de feel good programma's die ik 's avonds bekeek? Ik heb ze in ieder geval voor de volgende keren op opnemen gezet. Ik ben al die discussies over de verkiezingen, de debatten, verwijten en vooruitzichten meer dan hartsgrondig beu. Meer dan 100 zenders op televisie, daar moet buiten "Goed Gespeeld" toch nog wat tussen zitten dat een gezapige avond kan bieden, niet?. Inderdaad: B&B zoekt lief, Masterchef desserts en koken zowel in UK als Australië, Blind Getrouwd Australië. Vooral dat laatste bestempel ik als een 'human interest' programma. Drie psychologen en relatiedeskundigen koppelen 2 wildvreemden op basis van een vooraf gevoerd gesprek, aan elkaar. Vertellen de kandidaten de waarheid aan de deskundigen over hun verleden, wensen en verzuchtingen? Ik denk het niet gezien de misbaksels die er zich voordoen. Maar ja, kijkcijfers vragen niet alleen succes en juiste verbintenissen, anders zou niemand willen kijken naar een huwelijk dat uit het niets tevoorschijn komt en direct in de juiste plooien valt. Emo-tv is er nodig om telkens weer het vervolg te willen kennen: mislukking of triomf? Voor beiden moeten de deskundigen zorgen. En dat soort tv zorgt voor een rustige avond: geen schietpartijen, moorden of welke geweldpleging dan ook. "Ontroerd zijn, dat is ademhalen met zijn hart" schreef Pierre Reverdy (1889-1960). En als ik dan 's morgens de krant uit de brievenbus haal, zijn het weer de debatten die op de frontpagina staan, de ongelukken, mistoestanden, rampen en oorlogen. Gelukkig ook een gelukkige vorst die van King Kev een t-shirt kreeg, en ook zoon Emmanuel kreeg zijn pulleke mee naar huis. Natuurlijk mocht de dubbelpagina over zijn vader niet vergeten worden. Ditmaal over zijn ambtsperiode, overschaduwt door de perikelen met zijn Delphine. Hij regeerde in de tijd van Dutroux, waarin hij aan de ouders van de slachtoffers van deze moordenaar, zijn warm menselijk hart toonde. Maar dat was toch zijn enige wapenfeit waarvoor hij erkenning zal krijgen en in de annalen van de geschiedenis zal terechtkomen. Spijtig voor al die verdwenen en vermoorde kinderen en hun families, maar dankzij deze treurige gebeurtenissen is wel "Child Focus" ontstaan die sindsdien een grote steun voor ouders is, in hun zoektocht naar hun verloren en verdwenen kinderen. Tot morgen
Wat later opstaan, krant lezen, ontbijten en dan naar buiten. Een beetje de tuin fatsoeneren. De tuinman komt wel het zware werk doen, maar zoals eerder al gezegd, er zijn duizenden werkjes te doen die ik nog allemaal kan doen. Bijscheren van de hagen, onkruid verwijderen, uitgebloemde bloemen verwijderen en je kan het geloven of niet, de planten snakken al naar water. De uitdrogende wind aan de kust zorgt er wel voor dat ik al met een grote en kleine gieter moet rondgaan. Dat het zolang duurde vooraleer ik aan de slag ging in de tuin heeft alles met de buitentemperatuur te maken. Mijn handen en vingers werken niet als de thermometer lager is dan 15°. Vanaf deze morgen was dientemperatuur er al en me direct aanzette tot actie en werkzaamheden. Dat heb ik dan ook heel vlijtig gedaan tot mijn rug riep 'pauze'. De rest zal voor morgen zijn en de andere dagen van de week. Is die goede temperatuur nu te wijten aan het verdwijnen van 'el niño', de komst van 'la niña' of de straalstroom die uiteindelijk in de goede baan is terecht gekomen?. Wat er ook van zij, het is zalig om terug de handen eens de uit de mouwen te kunnen steken zonder weggewaaid te worden of zompende nat te worden. De hond is dan ook tevreden om alles van mij en eenieder die passeert in ogenschouw te nemen. Hij wordt daar doodmoe van en is nu aan zijn langverwachte middagdutje bezig. Ik heb eerst mijn extra leeswerk gedaan vooraleer aan mijn blog te beginnen. Door het gebruik van de 'tilde' op de 'n' dacht ik weer even aan mijn lessen Spaans in het 'Centrum voor Levende Talen', CLT in Leuven. Ik had plannen om een uitgebreide roadtour te maken naar het zuiden van Europa en daar was Spaans kennen en wat spreken, onontbeerlijk voor. Dat zijn cursussen aangeboden voor Erasmusstudenten die de taal nodig hebben voor hun studies in de Spaanssprekende landen. Een groot succes is dat niet geweest en daarom dacht ik een paar jaar geleden, ik leer dat verder thuis op mijn gemakske met 'Beter Spaans' en Duolingo. Beter Spaans heb ik toch een 3-tal jaren volgehouden maar bij Duolingo was ik het rap beu. Dit jaar nog eens terug geprobeerd om via die site mijn Frans terug op te krikken, maar vrijwel meteen wist ik weer waarom dat voor mij geen succesformule is. Ik zegde dat terug op en kreeg deze week de mail toegestuurd: je hebt duolingo verdrietig gemaakt. ik ga me dus nooit meer aanmelden om een taalbad bij hen zelfs maar te overwegen. Voor de rest was het in de krant het vervolg op de story van Albert II en zijn dochter van buiten het wettelijke kader. Hij had inderdaad van bij het bekendmaken van de gevolgen van zijn scheve schaats kunnen zeggen "Et alors?" zoals Mitterand (1916-1996) deed en de volledige pers met de mond vol tanden deed zwijgen. Tot morgen
En zo is dat eerste zomerweekend ook weeral gepasseerd in een ijltempo. De vrienden waren langs gekomen om even de staat van de zee en het strand te controleren en alles lag er nog bij zoals ze het wensten. Zo heb ik dan ook weer mijn klap gehad en mijn keel weer wat geolied. De krant bezorgde me weer wat stof om na te denken en bedenkingen. Eerst en vooral is er het faillissement van het 'Weireldploegske' aan de kust. Wat gaat er met de nieuwe tribune van KVO (betaald door de apotheker) gebeuren die echt wel veel geld gekost heeft?. Maar meer rijst de vraag bij mij: wat gaat er met dat interessant gelegen veld, dicht bij de zee, gebeuren? Hoeveel promotoren gaan daar op azen en de stad voorstellen doen om er de zoveelste impossante 20/30/40/60 verdiepingen tellende torens op te mogen placeren? Kan de stadskas weerstaan aan de verleiding van het bod? Of kijkt men al op slinkse wijze richting Bredene of Blankenberge om daar het Weireldploegske aan de zee en de dure tribune te verankeren? Ik denk dat het vragen zijn die antwoorden zullen krijgen na de gemeenteraadsverkiezingen in oktober. Niet alleen Durbuy zal in miljardairshanden komen maar ook Knokke is flink op weg dezelfde richting uit te gaan en een exclusief oord te worden. Misschien volgt dan Blankenberge om daar het meer volkse karakter van de kust te behouden en de gewone man ook zijn geld daar te laten spenderen. Er is al sprake van heropwaardering van de dijk met uniforme terrassen en de oudere en versleten kotjes er tussenuit te halen. En Bredene zal dan plaats bieden voor het sportieve gewone spektakel van voetbal. Er is al een voetbalveld dat kan dienen voor in eerste klasse terecht te komen met de spelers en de bijhorende tribune van KVO!!. Ons Marcske zal wel alles haarfijn uittekenen en voorstellen doen om zijn verliezen van Oostende te recupereren. Volgende item dat mijn aandacht trok: er was in de krant een dubbele pagina voorzien voor Albert II, die deze week zijn 90e verjaardag zal vieren. Als God het wil natuurlijk, want deze vorst is een zéér godsdienstig man geworden. Van frivole kwibus en jetset figuur, van vrouwen hield en een minnares met een dochter liet zitten, is hij een godsvruchtige oude man geworden, die bedevaarten doet, weliswaar in het zonnige zuiden. Hij wordt nog altijd met de nodige egards ontvangen door abten, kardinalen, bisschoppen en pausen. Bij andere koningshuizen is hij blijkbaar toch een beetje uit de gratie gevallen. We zien hem en zijn 'reine' niet meer verschijnen bij kroningen, koninklijke verjaardagen of andere jubelea. Zijn kinderen aan hun lot overlaten en het schandaal rond Delphine breekt 'hem' en 'haar' toch een beetje zuur op. Ook zijn godsdienstig aureool dat hij probeert te dragen, is niet overal geliefd. Natuurlijk heeft hij wat 'geld' tekort om met grand jar en grand geste te leven en op te tornen tegen de rijke vorstenhuizen. Hij opteert nu voor een bescheiden leven in luxe en de luwte. Tot morgen
De laatste noot is gespeeld, de uitslag is bekend. De K.E.W. van 2024, ditmaal voor viool, is afgelopen. Het waren 2 vituozen die de laatste avond van het concours opfleurden. Ze waren dan ook nummer 1 en 2 in het eindklassement. Zelfs ik, totale leek in het beoordelen van een violist, kon wel een onderscheid maken tussen deze twee virtuozen en de rest van de kandidaten. Er waren twee valse noten op deze laatste avond: gastcommentator Dirk Brossé en geen handdruk van de winnaar van de wedstrijd, voor het Russisch jurylid. Waarschijnlijk met recht en reden werd dirigent-componist Dirk Brossé uitgenodigd om een beoordeling te geven wat er op de Bühne gebeurde en geschiedde, met name dan een oordeel over de violisten. Naar goede gewoonte, kon Antony Hermus dirigent van het 'belgian National Orchestra, niet op de goedkeuring rekenen van de 'Ridder-dirigent' noch was er enige appreciatie van 'Ridder-componist' voor de componist Thierry Escaich, schrijver van het opgelegde werk. Het steekt hem nogal dat hij voor deze prestigieuze wedstrijd nog nooit gevraagd is als dirigent of/en componist. Maar zijn oordeel over de kandidaten was zoals het hoorde, met kennis van zaken hoe een violist moest spelen in een orkest. De tweede valse noot, is de onwil van de Oekraïnse winnaar, Dmytno Udovychenko, om een hand te geven aan het gastjurylid van Russische herkomst en zelf ooit winnaar van deze prestigieuze wedstrijd. Ik neem aan dat het zeer gevoelig ligt, de Russisch-Oekraïnse oorlog, maar méér dan logisch had geweest dat hij ook geen werk van de Russische Dmitri Sjostakovitsj (1906-1975) zou spelen. Enfin, een terechte winnaar van deze wedstrijd, die bovendien jarig was. Al had ik liever nr 2 als winnaar gezien. Samen met mij, gaven de luisteraars van Canvas en Klara, Joshua Brown, de publieksprijs. Op grandioze wijze speelde deze 'Paganini' het concerto van Johannes Brahms (1833-1897). Katelijne noemde hem zo, niet alleen om zijn virtuositeit op zijn viool, maar ook omwille van sterke fysieke gelijkenissen met de wereldberoemde violist, zoals de vorm van neus en gezicht en de haardracht, weliswaar een beetje korter dan de echte Niccolò Paganini (1782-1840). Dat was het weer voor dit jaar, volgend jaar weer de piano in de belanstelling. Ik kan nu terug weer wat vroeger in bed kruipen, met toch een klein beetje spijt dat ik de mooie muziek mis en de commentaren die erbij horen over allerhande nevenactiviteiten bij zo'n wedstrijd. Zoals over de instrumentenbouwers, het instrument zelf, hoe de ervaring is van de leden van het orkest als ze een begeleiding moeten doen van wedstrijdsolisten. Tot morgen
Een nieuwe dag, een nieuw seizoen, een nieuw geluid. Niks van aan!. De zomer kondigt zich aan met de ingrediënten van de lente, de winter en de herfst: grijs, somber, nat, kil. Alle hoop is nu wel gevestigd op 21 juni, want dan begint volgens mij pas de echte zomer. Natuurlijk is het voor de studenten ideaal weer om te blokken. Geen zon die verleidelijk schijnt om buiten te zitten. Het is een temperatuur die iedere student met plezier op zijn warme kamer doet vertoeven en wat bladjes in te studeren. Het is toch geen weer om op een dekentje in een grasperkje te zitten. Mijn voorspelling: weinig gebuisden dit jaar!. Maar er zijn ook mensen die van een fikse regenbui genieten. Die noemen ze de 'pluviofielen', vernam ik in de krant. Die voelen zich zoals Gene Kelly (1912-1996) in "Singing in the rain", zeer gelukkig en tevreden als ze in de regen kunnen springen en dansen. Rob De Nijs heeft daar een mooi liedje over gezongen : "Ritme van de regen", ....zachtjes tikt de regen op mijn zolderraam, ritme van de eenzaamheid, die regen zegt me, we waren gelukkig saam, maar nu is dat verleden tijd....(hoe zou het met hem zijn?). Zo vindt iedereen wel zijn gading bij elk weertype dat we in ons land kennen. Niet getreurd dus, en blijven genieten zoals ik de laatste maanden al gewoon ben: profiteren van een zonnestraaltje als het tevoorschijn komt en voor de rest genieten van een boek, dvd's, en vanavond, voor de laatste keer, K.E.W. Het jammere is natuurlijk dat de tuin stiefmoederlijk behandeld wordt in koude regentijden. De werkjes blijven liggen, het zgn onkruid groeit als nooit tevoren en allerlei soorten slakken en champignons vieren hoogtij in mijn hofke. Maar deze namiddag ga ik me nog eens verkneukelen met de romantische serie "De Doornvogels". Het boek is net zo mooi als de reeks met Richard Chamberlain, die onlangs 90 jaar werd. "The Thornbirds" werd geschreven door Colleen McCullough (1937-2015), goed geschreven en aangenaam om te lezen. En als ik dan nog niet positief ben, kijk ik naar mijn passe partout filmen "Under the Toscany Sun" of één van de Sissi-films. Deze avond, zoals al gans de week, luister ik weer naar die formidabele solisten violisten maar heb enorm respect voor het orkest dat luistert naar de wensen van, weliswaar, een geniale snotneus. Ik heb toch weeral prachtige uitvoeringen gehoord en ook goede en leerzame commentaren gekregen van de gasten van Katelijne Boon. Nog een laatste maal laat naar bed, want de laatste noot en de laatste commentaar is even belangrijk als de eerste. Tot morgen
