Een superverkwikkende nachtrust gehad met een uitgeslapen gevoel als ik wakker werd. Kwam het door de feel good programma's die ik 's avonds bekeek? Ik heb ze in ieder geval voor de volgende keren op opnemen gezet. Ik ben al die discussies over de verkiezingen, de debatten, verwijten en vooruitzichten meer dan hartsgrondig beu. Meer dan 100 zenders op televisie, daar moet buiten "Goed Gespeeld" toch nog wat tussen zitten dat een gezapige avond kan bieden, niet?. Inderdaad: B&B zoekt lief, Masterchef desserts en koken zowel in UK als Australië, Blind Getrouwd Australië. Vooral dat laatste bestempel ik als een 'human interest' programma. Drie psychologen en relatiedeskundigen koppelen 2 wildvreemden op basis van een vooraf gevoerd gesprek, aan elkaar. Vertellen de kandidaten de waarheid aan de deskundigen over hun verleden, wensen en verzuchtingen? Ik denk het niet gezien de misbaksels die er zich voordoen. Maar ja, kijkcijfers vragen niet alleen succes en juiste verbintenissen, anders zou niemand willen kijken naar een huwelijk dat uit het niets tevoorschijn komt en direct in de juiste plooien valt. Emo-tv is er nodig om telkens weer het vervolg te willen kennen: mislukking of triomf? Voor beiden moeten de deskundigen zorgen. En dat soort tv zorgt voor een rustige avond: geen schietpartijen, moorden of welke geweldpleging dan ook. "Ontroerd zijn, dat is ademhalen met zijn hart" schreef Pierre Reverdy (1889-1960). En als ik dan 's morgens de krant uit de brievenbus haal, zijn het weer de debatten die op de frontpagina staan, de ongelukken, mistoestanden, rampen en oorlogen. Gelukkig ook een gelukkige vorst die van King Kev een t-shirt kreeg, en ook zoon Emmanuel kreeg zijn pulleke mee naar huis. Natuurlijk mocht de dubbelpagina over zijn vader niet vergeten worden. Ditmaal over zijn ambtsperiode, overschaduwt door de perikelen met zijn Delphine. Hij regeerde in de tijd van Dutroux, waarin hij aan de ouders van de slachtoffers van deze moordenaar, zijn warm menselijk hart toonde. Maar dat was toch zijn enige wapenfeit waarvoor hij erkenning zal krijgen en in de annalen van de geschiedenis zal terechtkomen. Spijtig voor al die verdwenen en vermoorde kinderen en hun families, maar dankzij deze treurige gebeurtenissen is wel "Child Focus" ontstaan die sindsdien een grote steun voor ouders is, in hun zoektocht naar hun verloren en verdwenen kinderen. Tot morgen
Wat later opstaan, krant lezen, ontbijten en dan naar buiten. Een beetje de tuin fatsoeneren. De tuinman komt wel het zware werk doen, maar zoals eerder al gezegd, er zijn duizenden werkjes te doen die ik nog allemaal kan doen. Bijscheren van de hagen, onkruid verwijderen, uitgebloemde bloemen verwijderen en je kan het geloven of niet, de planten snakken al naar water. De uitdrogende wind aan de kust zorgt er wel voor dat ik al met een grote en kleine gieter moet rondgaan. Dat het zolang duurde vooraleer ik aan de slag ging in de tuin heeft alles met de buitentemperatuur te maken. Mijn handen en vingers werken niet als de thermometer lager is dan 15°. Vanaf deze morgen was dientemperatuur er al en me direct aanzette tot actie en werkzaamheden. Dat heb ik dan ook heel vlijtig gedaan tot mijn rug riep 'pauze'. De rest zal voor morgen zijn en de andere dagen van de week. Is die goede temperatuur nu te wijten aan het verdwijnen van 'el niño', de komst van 'la niña' of de straalstroom die uiteindelijk in de goede baan is terecht gekomen?. Wat er ook van zij, het is zalig om terug de handen eens de uit de mouwen te kunnen steken zonder weggewaaid te worden of zompende nat te worden. De hond is dan ook tevreden om alles van mij en eenieder die passeert in ogenschouw te nemen. Hij wordt daar doodmoe van en is nu aan zijn langverwachte middagdutje bezig. Ik heb eerst mijn extra leeswerk gedaan vooraleer aan mijn blog te beginnen. Door het gebruik van de 'tilde' op de 'n' dacht ik weer even aan mijn lessen Spaans in het 'Centrum voor Levende Talen', CLT in Leuven. Ik had plannen om een uitgebreide roadtour te maken naar het zuiden van Europa en daar was Spaans kennen en wat spreken, onontbeerlijk voor. Dat zijn cursussen aangeboden voor Erasmusstudenten die de taal nodig hebben voor hun studies in de Spaanssprekende landen. Een groot succes is dat niet geweest en daarom dacht ik een paar jaar geleden, ik leer dat verder thuis op mijn gemakske met 'Beter Spaans' en Duolingo. Beter Spaans heb ik toch een 3-tal jaren volgehouden maar bij Duolingo was ik het rap beu. Dit jaar nog eens terug geprobeerd om via die site mijn Frans terug op te krikken, maar vrijwel meteen wist ik weer waarom dat voor mij geen succesformule is. Ik zegde dat terug op en kreeg deze week de mail toegestuurd: je hebt duolingo verdrietig gemaakt. ik ga me dus nooit meer aanmelden om een taalbad bij hen zelfs maar te overwegen. Voor de rest was het in de krant het vervolg op de story van Albert II en zijn dochter van buiten het wettelijke kader. Hij had inderdaad van bij het bekendmaken van de gevolgen van zijn scheve schaats kunnen zeggen "Et alors?" zoals Mitterand (1916-1996) deed en de volledige pers met de mond vol tanden deed zwijgen. Tot morgen
En zo is dat eerste zomerweekend ook weeral gepasseerd in een ijltempo. De vrienden waren langs gekomen om even de staat van de zee en het strand te controleren en alles lag er nog bij zoals ze het wensten. Zo heb ik dan ook weer mijn klap gehad en mijn keel weer wat geolied. De krant bezorgde me weer wat stof om na te denken en bedenkingen. Eerst en vooral is er het faillissement van het 'Weireldploegske' aan de kust. Wat gaat er met de nieuwe tribune van KVO (betaald door de apotheker) gebeuren die echt wel veel geld gekost heeft?. Maar meer rijst de vraag bij mij: wat gaat er met dat interessant gelegen veld, dicht bij de zee, gebeuren? Hoeveel promotoren gaan daar op azen en de stad voorstellen doen om er de zoveelste impossante 20/30/40/60 verdiepingen tellende torens op te mogen placeren? Kan de stadskas weerstaan aan de verleiding van het bod? Of kijkt men al op slinkse wijze richting Bredene of Blankenberge om daar het Weireldploegske aan de zee en de dure tribune te verankeren? Ik denk dat het vragen zijn die antwoorden zullen krijgen na de gemeenteraadsverkiezingen in oktober. Niet alleen Durbuy zal in miljardairshanden komen maar ook Knokke is flink op weg dezelfde richting uit te gaan en een exclusief oord te worden. Misschien volgt dan Blankenberge om daar het meer volkse karakter van de kust te behouden en de gewone man ook zijn geld daar te laten spenderen. Er is al sprake van heropwaardering van de dijk met uniforme terrassen en de oudere en versleten kotjes er tussenuit te halen. En Bredene zal dan plaats bieden voor het sportieve gewone spektakel van voetbal. Er is al een voetbalveld dat kan dienen voor in eerste klasse terecht te komen met de spelers en de bijhorende tribune van KVO!!. Ons Marcske zal wel alles haarfijn uittekenen en voorstellen doen om zijn verliezen van Oostende te recupereren. Volgende item dat mijn aandacht trok: er was in de krant een dubbele pagina voorzien voor Albert II, die deze week zijn 90e verjaardag zal vieren. Als God het wil natuurlijk, want deze vorst is een zéér godsdienstig man geworden. Van frivole kwibus en jetset figuur, van vrouwen hield en een minnares met een dochter liet zitten, is hij een godsvruchtige oude man geworden, die bedevaarten doet, weliswaar in het zonnige zuiden. Hij wordt nog altijd met de nodige egards ontvangen door abten, kardinalen, bisschoppen en pausen. Bij andere koningshuizen is hij blijkbaar toch een beetje uit de gratie gevallen. We zien hem en zijn 'reine' niet meer verschijnen bij kroningen, koninklijke verjaardagen of andere jubelea. Zijn kinderen aan hun lot overlaten en het schandaal rond Delphine breekt 'hem' en 'haar' toch een beetje zuur op. Ook zijn godsdienstig aureool dat hij probeert te dragen, is niet overal geliefd. Natuurlijk heeft hij wat 'geld' tekort om met grand jar en grand geste te leven en op te tornen tegen de rijke vorstenhuizen. Hij opteert nu voor een bescheiden leven in luxe en de luwte. Tot morgen
De laatste noot is gespeeld, de uitslag is bekend. De K.E.W. van 2024, ditmaal voor viool, is afgelopen. Het waren 2 vituozen die de laatste avond van het concours opfleurden. Ze waren dan ook nummer 1 en 2 in het eindklassement. Zelfs ik, totale leek in het beoordelen van een violist, kon wel een onderscheid maken tussen deze twee virtuozen en de rest van de kandidaten. Er waren twee valse noten op deze laatste avond: gastcommentator Dirk Brossé en geen handdruk van de winnaar van de wedstrijd, voor het Russisch jurylid. Waarschijnlijk met recht en reden werd dirigent-componist Dirk Brossé uitgenodigd om een beoordeling te geven wat er op de Bühne gebeurde en geschiedde, met name dan een oordeel over de violisten. Naar goede gewoonte, kon Antony Hermus dirigent van het 'belgian National Orchestra, niet op de goedkeuring rekenen van de 'Ridder-dirigent' noch was er enige appreciatie van 'Ridder-componist' voor de componist Thierry Escaich, schrijver van het opgelegde werk. Het steekt hem nogal dat hij voor deze prestigieuze wedstrijd nog nooit gevraagd is als dirigent of/en componist. Maar zijn oordeel over de kandidaten was zoals het hoorde, met kennis van zaken hoe een violist moest spelen in een orkest. De tweede valse noot, is de onwil van de Oekraïnse winnaar, Dmytno Udovychenko, om een hand te geven aan het gastjurylid van Russische herkomst en zelf ooit winnaar van deze prestigieuze wedstrijd. Ik neem aan dat het zeer gevoelig ligt, de Russisch-Oekraïnse oorlog, maar méér dan logisch had geweest dat hij ook geen werk van de Russische Dmitri Sjostakovitsj (1906-1975) zou spelen. Enfin, een terechte winnaar van deze wedstrijd, die bovendien jarig was. Al had ik liever nr 2 als winnaar gezien. Samen met mij, gaven de luisteraars van Canvas en Klara, Joshua Brown, de publieksprijs. Op grandioze wijze speelde deze 'Paganini' het concerto van Johannes Brahms (1833-1897). Katelijne noemde hem zo, niet alleen om zijn virtuositeit op zijn viool, maar ook omwille van sterke fysieke gelijkenissen met de wereldberoemde violist, zoals de vorm van neus en gezicht en de haardracht, weliswaar een beetje korter dan de echte Niccolò Paganini (1782-1840). Dat was het weer voor dit jaar, volgend jaar weer de piano in de belanstelling. Ik kan nu terug weer wat vroeger in bed kruipen, met toch een klein beetje spijt dat ik de mooie muziek mis en de commentaren die erbij horen over allerhande nevenactiviteiten bij zo'n wedstrijd. Zoals over de instrumentenbouwers, het instrument zelf, hoe de ervaring is van de leden van het orkest als ze een begeleiding moeten doen van wedstrijdsolisten. Tot morgen
Een nieuwe dag, een nieuw seizoen, een nieuw geluid. Niks van aan!. De zomer kondigt zich aan met de ingrediënten van de lente, de winter en de herfst: grijs, somber, nat, kil. Alle hoop is nu wel gevestigd op 21 juni, want dan begint volgens mij pas de echte zomer. Natuurlijk is het voor de studenten ideaal weer om te blokken. Geen zon die verleidelijk schijnt om buiten te zitten. Het is een temperatuur die iedere student met plezier op zijn warme kamer doet vertoeven en wat bladjes in te studeren. Het is toch geen weer om op een dekentje in een grasperkje te zitten. Mijn voorspelling: weinig gebuisden dit jaar!. Maar er zijn ook mensen die van een fikse regenbui genieten. Die noemen ze de 'pluviofielen', vernam ik in de krant. Die voelen zich zoals Gene Kelly (1912-1996) in "Singing in the rain", zeer gelukkig en tevreden als ze in de regen kunnen springen en dansen. Rob De Nijs heeft daar een mooi liedje over gezongen : "Ritme van de regen", ....zachtjes tikt de regen op mijn zolderraam, ritme van de eenzaamheid, die regen zegt me, we waren gelukkig saam, maar nu is dat verleden tijd....(hoe zou het met hem zijn?). Zo vindt iedereen wel zijn gading bij elk weertype dat we in ons land kennen. Niet getreurd dus, en blijven genieten zoals ik de laatste maanden al gewoon ben: profiteren van een zonnestraaltje als het tevoorschijn komt en voor de rest genieten van een boek, dvd's, en vanavond, voor de laatste keer, K.E.W. Het jammere is natuurlijk dat de tuin stiefmoederlijk behandeld wordt in koude regentijden. De werkjes blijven liggen, het zgn onkruid groeit als nooit tevoren en allerlei soorten slakken en champignons vieren hoogtij in mijn hofke. Maar deze namiddag ga ik me nog eens verkneukelen met de romantische serie "De Doornvogels". Het boek is net zo mooi als de reeks met Richard Chamberlain, die onlangs 90 jaar werd. "The Thornbirds" werd geschreven door Colleen McCullough (1937-2015), goed geschreven en aangenaam om te lezen. En als ik dan nog niet positief ben, kijk ik naar mijn passe partout filmen "Under the Toscany Sun" of één van de Sissi-films. Deze avond, zoals al gans de week, luister ik weer naar die formidabele solisten violisten maar heb enorm respect voor het orkest dat luistert naar de wensen van, weliswaar, een geniale snotneus. Ik heb toch weeral prachtige uitvoeringen gehoord en ook goede en leerzame commentaren gekregen van de gasten van Katelijne Boon. Nog een laatste maal laat naar bed, want de laatste noot en de laatste commentaar is even belangrijk als de eerste. Tot morgen
Laatste dag van deze zeer merkwaardige meteorologische lente. De laatste dag zal afgesloten worden zoals het al maanden het geval is, koud, wisselvallig, nat. De weervoorspelling van Sabine: regen of buien?. Mijn weersvoorspelling: wind of storm?. Het miezert buiten, ik kan het zelfs geen regen noemen, maar je wordt er evengoed nat van. Daarbij, er is hier echt wel een heel koude NNW-wind die alles zéér onaangenaam doet aanvoelen. Dat zal wel blijven duren tot we uit het 'dal' van de straalstroom geraken. En dat kan niemand voorspellen. De meteorologen willen ons wel een beetje naar de optimische kant trekken door te voorspellen dat het 'warm' zal worden tijdens de zomermaanden. Of dat het droge maanden zullen zijn, daar hebben ze zelf het raden naar. Maar inventief als de mens is, zal iedereen er wel wat op vinden om de zomertijd aangenaam en gezellig door te brengen en een 'drache national' erbij nemen. Die uitdrukking is er niet voor niks gekomen en gaat al een eeuwigheid mee. Hopelijk geldt de spreuk van vandaag niet: als Petronilla regen heeft gehad, dan blijft haar kloffie nog 40 dagen nat!. De menselijke inventieviteit moet weer op volle toeren draaien om deze sombere, triestige, natte, winderige dagen goedgemutst door te komen. Maar inventief is de menselijke geest wel en dat zal geen problemen opleveren om ook op het einde van deze dag te kunnen zeggen: wat een wonderlijke en leutige dag is dit weer geweest. Meer algemeen kan men zich verbazen waar we sinds Adam en Eva of een ander 'oerkoppel' geraakt zijn. Uitvinden van vuur en wiel en oneindig veel meer waar ik vandaag met verbazing sta naar te kijken, dat er zoiets toch allemaal er niet vanzelf gekomen is. Mijn eeuwigdurende kalender zegt me vandaag, dat in 1831, James Clark Ross (1800-1862), als eerste het magnetische noorden bereikt. Ik heb eerst wat moeten lezen om het belang ervan te onderkennen. Er zijn 2 noordpolen, een geografische zoals het topje op de wereldbol en een magnetische waar de kompasnaald altijd naar verwijst en dat ligt ergens voor de noordwestkust van Groenland. Indertijd was dat van belang voor de scheepvaart, nu voor de GPS in alle voertuigen. Een man uit 1800 en zoveel, zag er de noodzaakt van in om dat te weten. Zo zijn er miljoenen feiten 'ontdekt' waar we nu nooit meer bij stilstaan en die ons leven op aarde vergemakkelijken. Ik ben op mijn ouwe dag weer wat slimmer en wijzer geworden en dat noem ik dan 'leutig' om zo eens een uurtje door te brengen met wissewasjes. Dat brengt me naar het zingen van het vrolijke Nederlands-Surinaamse lied van de groep Trafassi: "kleine wasjes, grote wasjes, doe ze in je wasmasjien........". Ook een grote uitvinding vooral voor de vrouwen en dan nog wel door een man!. Tot morgen
Gisteren dreef de wind met grote snelheid, de witte wolken van de kust weg. Ze vormden tot mijn verbijstering, de rookpluim die ik zag bij de ontploffing van de Space Shuttle Challenger in 1986. Sommige voorvallen blijven op het netvlies geënt omwille van de omstandigheden of de ruchtbaarheid die aan een event werd gegeven. Het moest een doodgewone routinevlucht vanuit Cape Canaveral worden, die speciaal was doordat er voor het eerst een niet-astronaut én vrouw én lerares, mee in de bemanning van 7 zat. Ze zou les geven aan de scholen over de ruimte en wat er allemaal te zien was. Toen waren lanceringen van ruimtetuigen nog iets speciaals en begon de uitzending op tv toen de astronauten in de challenger stapten. Luttele seconden na de 'take off' was er een explosie die zo'n speciefieke wolkenformatie vormde, die me voor de rest van mijn dagen zal bijblijven. En ja, gisteren zag ik die 2 hoorns tevoorschijn komen. Ik moest even aan Christa McAuliffe (1948-1986) denken, die haar passie voor avontuur en lesgeven met de dood bekocht. En eens die grote witte wolkenformaties verdwenen waren, kwam er een helder blauwe lucht te voorschijn waarin de zon een glansrol speelde en ik weer kon 'profiteren' van haar warmte. En vandaag is het weer een kille grijze herfstdag met niet meer dan 14°C. Tegenwoordig leef ik, waarschijnlijk zoals mijn landgenoten, van het minste zonnestraaltje dat er op ons afkomt. Het spreekwoord 'wie het kleine niet geert is het grote niet weert' is deze laatste maanden zeker van toepassing op de weersgesteldheid. Geen nood voor mij. Door de K.E.W. heb ik een heleboel opgenomen programma's en daar kan ik vandaag eens een grote kuis in houden. Ik ben toch meer verslaafd aan die muziekuitvoeringen dan ik dacht en beluister vanavond al voor de 7e en 8e keer het opgelegde werk. Ook is er weer hetzelfde werk te horen van Dmitri Sjostakovitsj (1906-1975) en Pjotr Tsjaikovski (1840-1893). Ik vind dat niet erg, zo'n orkest, dirigent en solist bezig zien is toch altijd nog een stuk aangenamer dan een CD of vinylplaat op te leggen om deze klassiekers te beluisteren. En als het scherm me deze namiddag té veel word is er nog altijd de e-reader. Momenteel ben ik aan de reeks detectieves bezig van Robert Bryndza. Niet slecht en een goeie page-turner op een grijze dag. Voilà, het middaguur is al ver voorbij, een light lunch nemen, de sudoku's uit de krant nog oplossen en dan zal het tijd zijn om met één van voorgenoemde bezigheden te starten. Tot morgen
Ik heb gisteren mijn oproepingsbrief voor de verkiezingen gekregen. Oef! Het is hier een democratie en de uitslag is min of meer bepalend voor een volgende regeringssamenstelling en bestuur van ons land. Is dat democratie? Ja natuurlijk, het is hier niet verplicht om op één partij en één persoon te stemmen. Integendeel, ik kan hier kiezen om mijn stem te geven aan gelijk welke partij en aan gelijk welke persoon. Niettegenstaande het een verplichting is om te gaan stemmen, geeft dat toch de meeste zekerheid voor een parlementaire democratie. Dit in tegenstelling tot landen waar het niet verplicht is te stemmen en waar er dan soms parlementsleden door een minderheid van het volk, aan een job geholpen wordt. Waar heerst de echte democratie? Het is de K.E.W. -week, en in een symphonisch orkest is er echte democratie. Dat telt tussen de 40 en de 100 musici. Van allerlei slag: strijkers, houtblazers, koperblazers, slagwerk. En of je nu uren met een viool moet spelen of af en toe een strijkje op de grote trom geeft met een drumstok of mallet, de verdiensten en het maandloon zijn even groot. Enkel de dirigent, de concertmeester(es) en jaren anciënniteit maken er een verschil. Ieder radertje voor een hemelse uitvoering van een concerto, is even belangrijk in het succes van het geheel. Ik heb gisterenavond naar beide uitvoeringen van het opgelegde werk en van het werk van Brahms, geluisterd. Bij de eerste kandidate heb ik vlug mijn pc genomen en een puzzeltje gemaakt om niet naar de violiste te moeten kijken. De tweede uitvoering van de composities was verslavend om naar te kijken en zeker te luisteren. Ik lag dan ook vrij laat in bed en kon deze morgen met moeite uit mijn bedstee geraken. Maar eens dat ik buiten kwam, zag ik mijn kleine vogeltje weer zitten. Ik denk dat het een winterkoninkje is. Klein en vliegensvlug. Ik schat de grote op 5-6cm, misschien een gram of 6, waarvan dan het grootste gewicht de pluimen zullen zijn. Het is eens wat anders dan de meeuwen, duiven, eksters, kauwen, merels in mijn omgeving te zien. Ik zie ze allemaal graag, maar het kleintje het liefst.
De krant gaf weer nieuws van allerlei slag, van de Kardashians tot het nieuwe boek "Swipen voor een kwarrel: de taal van de dating". De Nederlandse schrijfsters Vivien Waszink en Milou Andree, hebben na het volgen van alle datingprogramma's op tv, een 250-tal nieuwe woorden genoteerd die alleen in het tegenwoordige 'daten' in omloop zijn. Als ik zou willen daten via een app of gelijk welk ander kanaal, zou ik die taal en woorden moeten leren, om aan een man/vrouw/hen, te komen. Ik doe al zó veel taaloefeningen op een dag, ik ben nog altijd met het bestuderen van het West-Vlaams bezig, dat zeer moeilijk vordert. Conclusie: ik leer geen nieuwe taal en uitdrukkingen meer bij. Tot morgen
Voilà, toch weeral gezond opgestaan, dat is toch een hele opluchting en geruststelling om de dag te starten. Ik zie wel een waterzonneke tevoorschijn komen, en iedereen weet wat zoiets weeral zal betekenen voor het verloop van de dag: nat!. Maar gisterenavond was mijn gezicht ook al nat geworden toen ik de triestige en treurige ogen van de violist uit Korea zijn concerto van Elgar zag spelen. Zijn mimiek stond op intens verdriet. Uiteindelijk kon ik bijna niet anders doen dan tranen in zijn plaats plenzen. Ik heb het nog al eens geschreven, de gezichtsuitdrukkingen van de Oosterlingen zijn een studie apart geworden. Ik had niet de indruk dat het concerto iets verdrietig was en toch zat ik te janken bij het spel van deze bekwame violist. Hij was gaan studeren in Duitsland omdat het de plaats was waar de meeste klassieke componisten vandaan kwamen en alzo de roots van hun werk beter zou aanvoelen en begrijpen. Hij was vergeten dat Elgar een Brit was en het opgelegde werk van een Fransman kwam. Zodoende kon hij geen van beiden intens aanvoelen en was het verdriet ervan op zijn gezicht te lezen. Ik doe daar nu een beetje smalend over, maar al die deelnemers zijn krakken en verdienen mijn respect want zelf kan ik nog geen viool vasthouden laat staan, een snaar aan het trillen brengen. Vanavond zal ik maar een halve uitzending bekijken, 2x het opgelegde werk beluisteren doe ik niet en de beide finalisten kozen dan ook nog eens voor hetzelfde werk van Brahms. Straks zal ik eens bekijken wat er op de andere zenders te zien is, buiten de verkiezingsdiscours. Ik weet al heel mijn leven voor wie en aan wie ik mijn stem geef: een partij die voor alle geledingen van de maatschappij haar best doet en daar probeert rekening mee te houden. Jong, oud, zelfstandige, boer, bediende, werkman, kind, man, vrouw. Een land bestaat niet alleen uit rijken, armen of middenstanders, maar uit een heel scala aan mensen waar de bestuurders voor moeten zorgen. Maar de wetgever kan niet voor alles zorgen, daarom komen er ook zo veel boeken uit van VIPS die ons vertellen wat we moeten doen om ons terug goed te voelen, hoe we moeten leven, moeten gedragen, hoe we moeten handelen, hoe we ons kunnen genezen van allerlei kwaaltjes die op een zekere leeftijd zich voordoen. Iedere BV denkt van zichzelf het 'ei van Columbus' te hebben uitgevonden om een postnatale depessie te behandelen, een burnout, hoe het monster van de drank en drugs te bevechten, de behandeling van de klachten van de menopauze, hoe we terug moeten leren lopen, wandelen, stappen, fietsen of zwemmen. Kortom, jij of ik hebben daar de leidraad nodig van een fotograaf, presentatrice, zangeres.... Dat was blijkbaar nog niet voldoende om ons als vrouw door het leven te loodsen. Er verscheen "Het Vrouwenlijf en wat we er nog niet over weten" van Sofie Peeters. Voor 20€ leren we onszelf een beetje beter kennen. Tot morgen
Het was gisteren niet gans de dag, grijs, grauw en nat. De zon kwam er in de namiddag nog in volle glorie door en dus heb ik weeral eens kunnen profiteren van haar warme stralen. Het is nu ook mooi weer en tijd om te gaan winkelen. Niettegenstaande ze vaak zeggen dat vrouwen graag winkelen, etalages bekijken en kopen, is dat voor mij een calvarieberg beklimmen, weliswaar zonder kruis te torsen (behalve het kruisje van mijn plechtige communie). Maar allez, boodschappen moeten er gedaan worden en ik probeer dan vooral me niet te laten verleiden voor alles wat ligt te blinken en te pinken naar mij. Ik heb altijd gezegd dat om mijn ouwe dag te slijten, ik in een omgeving wilde wonen waar op 'voetafstand' alles aanwezig was wat een mens nodig heeft om een rustig, onbezorgd en aangenaam leven te leiden. Voor vakantie te hebben hoef ik maar de straat over te steken en ligt de zee aan mijn voeten. Alle noodzakelijke winkels zijn in de nabijheid alsook de dokters, apotheken en andere gezondheidswerkers. Maar zolang ik met de auto kan rijden, is het gemakkelijk boodschappen te doen. Op 6 km afstand is er een shoppingcenter, even buiten de kern van mijn hoofdgemeente. Alle grote ketens zijn er op een voorschoot groot gelegen, de auto op de ene parking zetten en men kan te voet alle andere winkels bezoeken. Colruyt, Jumbo, Aldi, Lidl, Bonapp, Aronde om alleen maar de voedingswinkels te noemen. Brico, Euroshop, Zeeman, Kruidvat, Action, C&A, nog garages, carwash, fietsenwinkel, decoratie....en een verbuikerszaal voor een koffie met taart of broodje te eten. Is dat nog niet genoeg, dan is er enkele km verder de grote winkelboulevard van Oostende met al de andere grote voeding-dierenspeciaalzaak en -kledingketens. Met één verplaatsing, te voet of met de auto, is er het aanbod voor alles wat ik nodig heb. Wil ik wat exclusievere winkels hebben of een beetje cultuur opsnuiven, dan neem ik de kusttram "Zeelijner" richting de grootste stad aan de kust. Ik heb mijn vaste winkels voor voeding. Colruyt als belangrijkste en Aldi voor mijn potten (500 gr) natuuryughurt. Maar nu komt er wel een grote verleiding bij kijken in de laatst genoemde winkel. Aanpalend heeft men er de 'outlet' van de keten gevestigd, allerlei kleine hebbedingetjes voor een minimumprijsje en van Oosterse makelij. Goed gezien van de eigenaars, men kan er alleen in geraken via de ingang van het warenhuis. Mijn schrik dat ik niet op een uurtje over en weer zal zijn met een karton yughurt, is gegrond.
Nu is het nog afwachten tot vanavond, want de finale van de Koningin Elisabethconcour voor viool, gaat van start. Twee kandidaten, de een met een werk van Pjotr Tsjaikovski (1840-1893) en de ander van Edward Elgar (1857-1934). Vanavond wordt ook het nieuwe onbekende werk van de Franse organist en componist,Thierry Escaich, "Variations Litaniques", gespeeld. Ben eens benieuwd naar de klanken en de commentaren van de kenners. Tot morgen
Ik heb nog nooit zoveel 'geprofiteerd' als de andere jaren in mijn leven. Iedere keer als de zon schijnt 'profiteer' ik ervan om buiten te komen. Gewoonlijk is dat om de 2 à 3 dagen, dat ik volop van haar stralen kan genieten en profiteer ik van haar vit A & D en de warmte die ze geeft. Gisteren heb ik geprofiteerd van 'het' buiten zijn, en genieten van mijn propere tuin. Vandaag belet de regen me weer om wat buiten te zitten lezen. De straalstroom van Armand ligt nog altijd aan de verkeerde kant, en zolang die 'lucht E40' verkeerde bochten maakt zal er van schoon, helder en standvastig weer geen sprake zijn. Het voordeel van zo'n weer is, dat alles fris en groen blijft en niet verschrompelt, verkleurd of vervaald door de hitte van de zon. Ik heb ook nog geen parasol nodig gehad alhoewel ik hem wel al buiten geïnstalleerd heb, voor het geval er van 's morgens tot 's avonds zon zou zijn. Nog een voordeel is dat het hier aan de kust vrij rustig is, geen overrompeling van toeristen of dagjesmensen. Geen vuiligheid of afval op de straten, all peace and quiet on the western front. Natuurlijk zou ik liever zonnige dagen hebben en terug eens wat ambiance op den dijk. Maar de studenten zullen wát blij zijn met dergelijk weertype om het hoofdje koel te kunnen houden bij de blok en de daaropvolgende examens. Omdat de zon niet zoveel schijnt valt er ook niets nieuws te rapen. De mensen blijven liever binnen dan buiten van hun oren te maken en te protesteren tegen alles en nog wat. En zo zal deze zondag verder kabbelen zoals de rustige zee, grijs en onopvallend. Tot morgen
Toch wel een speciale dag vandaag, die me ook een beetje fier en trots doet voelen: dit is de eerste zin van blog nr 1600. Nooit gedacht natuurlijk dat een idee om mijn stem te laten horen en mijn ideeën aan het internet toe te vertrouwen, me zo'n goed gevoel zouden geven. Er zijn ondertussen ook al meer dan 39.000 pageviews geweest, dat wil dus ook wel zeggen dat ik regelmatig gelezen word door vaste en losse abonnees, lezers en lezeressen. Door dat schrijven krijg je ook wat internetvrienden erbij van over het hele land en ver daarbuiten. Wat mezelf betreft, heb ik al die jaren veel gebruik leren maken van internet meer bepaald wikipedia, google en diverse sites die me veel antwoorden gaven en geven op de vragen die ik me soms stelde. Verder was het voor mij een goede oefening van mijn eigen taal. Nieuwe woorden ontdekken en oude woorden weer leren gebruiken, zegswijzen, spreekwoorden, citaten, schrijvers leren kennen. Op die jaren (sinds 06/01/2020) vind ik dat ik mezelf verrijkt heb met een kennis die in geen enkele school of onderricht te leren valt. Het stemt mezelf best wel zeer tevreden.
De tuinman is hier om mijn hagen en gras te fatsoeneren. Na de regenbuien en schaarse zonnestralen maar toch redelijk zachte temperaturen was al het groen in de tuin, uit zijn voegen gegroeid. Mijn leeftijd brengt ook met zich mee, dat er voor dergelijk werk al wat hulp nodig is. Eigenaardig genoeg moest hij me vandaag ook helpen om een vogeltje te vangen dat mee binnengevlogen was. Geen 5 cm groot was het, en moeilijk te vangen. Met een hond die alles ruikt wat er anders is in huis, was de hulp welkom vooraleer woeffie het beestje zou vangen en vermorzelen uit nieuwsgierigheid. Dat is zowat een korte versie van een normale blog van 'pijltje' maar ik ga wel van de zon genieten in mijn opgekuiste hofke. Wat ik met dat vogeltje moet gaan aanvangen weet ik niet, want het blijft maar in de nabijheid van mijn huis wat fladderen. Misschien als ik wat graantjes in mijn handpalm zou leggen dat het bij mij wel zou komen zitten en voor de rest van zijn leven in mijn tuin zou willen doorbrengen. Tot morgen
Eindelijk was het vandaag zover: mijn bicky-burger buiten op een bank op de dijk kunnen binnenspelen. Niet alleen dat, het was nog rustig, weinig volk, en een prachtig uitzicht op een rustige staalblauwe zee. Ik heb heel lang daar zitten kijken en genieten van deze lentedag aan de kust. In de verte zag ik nog een paar schepen die richting Oostende zeilden om deel te nemen aan "Oostende voor Anker". Ook zag ik een roeibootje met twee roeiers erin. Was dat al een oefening voor de Olympische Spelen deze zomer of was dat gewoon een ludiek duo dat wilde aanmeren tussen al die drie- en viermasters?. Gewoon wat kijken op het strand of een bank, er is altijd wel een groot of klein spektakel te zien aan en op zee. Het is hier nog altijd droog, maar er komen al wat meer wolken opzetten, waarschijnlijk de voorbode van de regen die eerst de andere regio's in België van water voorzien heeft en de restanten dan maar over onze hoofden aan de kust komt leeggieten.
De verkiezingen komen naderbij, maar van een oproeping om mijn demcratische plicht te gaan vervullen is er nog niks in de brievenbus gevallen. De administratie heeft nog 2 weken de tijd om me mee te delen in welk gebouw ik mijn bollekes mag gaan rood maken. Ondertussen zijn de evaluaties van de Regering Vivaldi volop aan de gang. De debatten tussen de kopstukken van de partijen zijn op alle zenders te horen en te zien. De beste schippers staan zoals gewoonlijk aan de wal en hebben toogpraat. De eerste opmerking dat ik met vraagstekens stel: de koopkracht zou met 1,4% gestegen zijn tijdens deze regeerperiode!!!!. Vele producenten van voeding en andere consumptiegoederen hebben van de corona-epidemie gebruik gemaakt om de prijzen te doen stijgen. Nu dat alles terug weer 'normaal' zou moeten zijn, is er geen enkel bedrijf bereid zijn prijzen terug te zetten zoals ze waren vóór de crisis. Natuurlijk is het zo dat onze beleidsmakers geen invloed hebben op al die grote buitenlandse concerns die voor alles en nog wat onze markt beheersen. We moeten in ons landje alles invoeren want grondstoffen hebben we niet. Belangrijke bedrijven zijn in buitenlandse handen waar we de vraagprijs moeten voor betalen (water, electriciteit, gas, afvalverwerking, rusthuizen, zelfs granen, groenten, fruit). In feite is het zo dat we niet langer 'selfsupported'zijn. Het enige wat we wel hebben en waar we overal voor gewaardeerd werden zijn onze grijze cellen gekoppeld aan een oerdegelijk en hoogstaand onderwijssysteem. Maar zelfs dàt is al aan het aftakelen. We zakken maar steeds dieper op de internationale ranglijst voor wiskundekennis enz door een falend en gebrekkig onderwijsplan. Ingenieurs, leraars en andere wetenschappers komen er niet door een "Vlaamse Canon" als belangrijkste verplichte wetenswaardigheid in het onderwijs in te voeren. Er was deze week een opmerkelijke mededeling van de RUG en Keytrade Bank, dat ons land 15% miljonairs telt (± 500.000 Belgen). Waarschijnlijk allemaal gelieerd aan een politieke functies. Tot morgen
Het ziet er naar uit dat er een zonnige droge dag op komst is en dat de wind niet al te fel aanwezig is. Tijd dus om eindelijk de parasol buiten te zetten, want de zonnestralen geven al aardig van jetje en een zonnehoed is niet meer voldoende om mijn tere hoofdje te beschermen tegen de warmte. Eerst is er natuurlijk de kuisploeg gepasseerd, dan een luncheke tot mij genomen, krant lezen, schrijven en dan buiten. Ik ben natuurlijk geen diplomaat en kan moeilijk inschatten wat het betekent een 'erkenning' van de Staat Palestina en wat een 'erkenning' allemaal inhoudt. Blijkbaar is dat allemaal niet zo simpel aangezien het grondgebied nog niet begrensd is en dus de grenzen niet bekend. Onze toppolitici zijn een beetje bang voor de consequenties die een erkenning zou inhouden en wachten geduldig af wat de rest van de wereld en de landen overwegen te doen. Het zou van de 'staten' die Palestina erkennen eerder een symbolische actie zijn dan een daadwerkelijke erkenning als een evenwaardige staat als Israël. Gelijk wat er ook van is, een oorlog moet stoppen. Er zijn er al té veel oorlogen, conflicten en gewapende invallen die het de gewone mens moeilijk maakt zijn gewone leven te leven zonder angst of schrik te hebben. Maar zoals de geschiedenis leert, oorlogen zijn van alle tijden en gewapende conflicten ook. Een mens leert blijkbaar niet van zijn fouten sinds de 'val' van Adam en Eva in het Paradijs. Hebzucht, macht, rijkdom zijn dikwijls de redenen onder de dekmantel van de 'ware religie' verspreiden onder de mensen. "Droevig is deze wereld" zingt de echte koning van het authentieke levenslied: Guido Belcanto. Ik luister liever naar zijn "Plastic rozen verwelken niet" of "Zijn vlammetjes". Maar als ik zijn lied hoor over "Het zeildoek van de botsauto's" wenste ik nog zelf eens in een botsautootje op de kermis te zitten. Maar dat durf ik niet meer omdat ik schrik heb voor mijn botten bij dat botsen. Ik heb ook geen liefje dat ik mee zou kunnen nemen in de 'slang' en onder het zeildoek met mij zou kunnen zitten om wat te friemelen en kusjes te geven en "Op zoek naar romantiek" is. "Afscheid is de deur van de toekomst" schreef Manfred Hinrich (1926-2015). Mijn toekomst is wat rustiger geworden, met andere charmes, andere bezigheden die me even gelukkig kunnen maken.Tot morgen
Toen ik gisteren in de striemende regen op de tram wachtte om mijn geschoren hondje op te halen, scheen plots de zon heel fel in mijn ogen. Een onbekende man, met vrouw en gehandicapte dochter, vroeg me welke kant hij van de rails moest staan om richting Nieuwpoort op te stappen. Behulpzaam als altijd, zegde ik welke kant hij op de tram moest wachten. Op mijn antwoord aan hem volgende meteen een bedankje maar ook een mooi compliment: ik had zeer mooie ogen, vertelde hij. Ik antwoordde dan maar onbeholpen dat door de regen zijn brillenglazen waarschijnlijk een onscherp beeld geven!. Waar of niet, ik voelde me er wel door gecharmeerd. Zelfs een meisje van 1948 kan nog blozen door een complimentje te krijgen al was het niet door een jonge snaak, maar veeleer iemand van mijn leeftijdscategorie en die er zich niet aan stoorde om wat pluimstrijkerij te doen bij een andere vrouw dan de eega. Dat was gisteren en ik kwam zoals gewoonlijk met een spierwit en kortgeschoren hondje naar huis. Vandaag is het eerste nieuws op radio en internet, zeer goed nieuws, althans dat hoop ik toch. Misschien kan door de erkenning van de Staat Palestina door verschillende landen, een einde gemaakt worden aan de oorlog en gekibbel over grondgebieden in het Midden-Oosten. De slachtingen en wederzijdse verwijten hebben al veel te lang geduurd en té veel onnodige slachtoffers geëist. Eén van de weinige overlevende van de holocaust transporten naar Auschwitz tijdens Wereldoorlog II, de 92 jarige Brusselse advocaat, Simon Gronowski, blijft geloven in een vrede tussen Israël en Palestina, want de 'vriendschap zal de haat overwinnen'. Laat me hopen dat de aanzet daartoe gegeven is door een erkenning van Palestina door verschillende Europese staten en hopelijk ook door ons land. Simon was een overlever van een genocide maar Betty is een overlever van een mediahype. Iedereen leerde Betty Owczarek kennen bij de eerste Big Brother op het kleine scherm. De beenhouwersvrouw trok alle aandacht naar zich toe met haar wulpse rondingen en vrijgevochten gedrag. Ze teerde best nog een aantal jaren op dat avontuur door een zangcarrière uit te bouwen, optredens in shows aan de kust en overal te lande te geven. En dan, van een beroepenswitch gesproken ging ze verpleegkunde studeren: ons Betty is nu een eerbiedwaardige verpleegster geworden en met haar lach en woorden zal ze de zieken wel kunnen opbeuren tijdens een verblijf in de kliniek. Il faut le faire, zeg ik dan, want ze had voornamelijk een Franstalige playlist. Tot morgen
Geen politiek, geen oorlogen meer op de frontpagina van de kranten. Wel de rampen met het regenweer in ons land. Overstromingen en wateroverlast zijn voor bijna ieder van ons 'dagelijkse kost' aan het worden. Die woorden scheppen normaal gezien veel lekkers op het bord, nu is het een titel van ellende, miserie en moedeloosheid. Ik had mijn 'uitje van de maand' voorzien, terwijl dat woeffie in het trimsalon zit, maar dat zal letterlijk in het water vallen. Ik kan natuurlijk ook de wachttijd, tot men van hem een mooi wit hondje heeft gemaakt, in een brasserie, patisserie of cremerie doorbrengen, maar zelfs dat is geen aanlokkelijk vooruitzicht bij dit weer. Ik zou het liefst eens slenteren langs de kledingwinkels, schoenwinkels, interieurzaken, parfumeriën, de promenade rond het nieuwe casino eens aflopen, en ondanks ik mijn e-reader heb, toch eens in de boekenwinkel snuffelen en de geur van papier opsnuiven. Bij 15°C en al die nattigheid erbij, zit dat er vandaag niet echt in. Waarschijnlijk zal ik hem bij Audrey afzetten en terug huiswaarts keren en daar wachten op een belleke dat ik mijn proper schatje mag komen halen. Al hetgeen ik vandaag niet kan bezoeken is echt geen ramp, dat zijn gebouwen die niet rap zullen verdwijnen en die ik een volgende keer wel eens kan bezichtigen en/of binnenstappen. We zijn al lange tijd niet meer gezegend geweest met zonnig en standvastig weer. Dat is ook te zien aan de tuin. Het enige dat werkelijk welig tiert is het zogenaamde onkruid. 'Maai mei niet' zal dit keer zonder moeite gebeuren. Het gras staat wel hoog en zou nodig moeten gemaaid worden, maar met al die nattigheid is dat bijna niet te doen. Dus kijk ik maar liefdevol naar de boterbloemen, de paardenbloemen en de kamillebloemekens of madeliefkes die nu fier staan te pronken tussen de grassprieten. Dat heeft ook zijn charme. En kan ik deze namiddag geen pateeke gaan verorberen, dan zal ik thuis wel een cakeje opeten die mijn kleindochter voor mij gebakken heeft. Wat er wel nog op pag 4-5 aan bod komt zijn de verkiezingen van juni. Een beetje gelaten beschrijft men de uitstappen van de eerste-rangs politici op de markten, kermissen of van degene die, zoals de kwajongens, bellekentrek gaan doen. De verkiezingen wekken blijkbaar niet zoveel interesse op bij de mensen. Men is de verkiezingsbeloftes moe, die altijd de herhalingen zijn van de vorige beloftes omdat men er gedurende 4 of 6jaar het bij beloftes is gebleven. Herhalen en herhalen, beloven en beloven, zonder gêne of schaamte kunnen de politici dat met een pokerface doen. Bert Dewilde (1925-2020) beschrijft het mooi: "Een politicus mag gezichtsverlies lijden! Hij heeft er toch meerdere". Tot morgen
Sinksenmaandag, een verlofdag en daar geniet mijn jongste zoon en co van, om even gedag te komen zeggen en een 'stuutje' mee te eten. Het is altijd gezellig om niet alleen te moeten eten en van het gesnater en getater aan tafel te genieten. Nu zal het wel weer duren tot de grote vakantie vooraleer ze terug langskomen want de examens voor de kinderen gaan eraan komen. Raziel vindt bezoek wel fijn, maar wil toch de meeste aandacht hebben en doet er dan ook alles aan, om zeker met hem rekening te houden. Ik wil wel babbelen met mijn gasten en hen op de eerste plek zetten voor de tijd dat ze hier zijn, maar daar heeft hij het moeilijk mee. Hij heeft geen notie noch begrip van het woord 'familie'. Een beetje jaloersheid steekt dan de kop op, omdat ik zijn noden een beetje aan kant schuif. Nu is iedereen nog eens een wandeling gaan doen om de gezonde zeelucht nog in te ademen vooraleer huiswaarts te keren. Daar wacht hen een waterverzadigde lemenondergrond en veel slakken met of zonder huisje. Hier valt het momenteel nogal mee, maar ik kreeg toch weer een waarschuwing "Stormschade Vlaanderen" vanaf morgenvroeg. En zo blijft dit mooie lenteseizoen verstoken van een echt lentegevoel. Alles relativeren is de boodschap en "relativeren = de veren die zorgen voor de balans in je leven". Ik wil nog wel de verjaardag vermelden van twee muzikale grootheden. Boudewijn De Groot in de Nederlandstalige gebieden,die 80 kaarsjes zal uitblazen en de eeuwig 'er jong willen uitzien', de internationale superstar 'Cher'. Die wil natuurlijk niet weten dat ze ook al 78 lontjes op haar taart heeft staan. Tot morgen
Sinksen of Pinksteren? Het maakt geen verschil, het een is een afgeleide van de Griekse taal, het andere van de Latijnse en betekenen allebei 50 dagen na Pasen. Meteen ook het einde van de christelijke liturgische cyclus. Nu komen we tot aan de 'advent' in 'de grote groene tijd'. In ieder geval vieren we vandaag het 'neerdalen van de Heilige Geest' onder de vorm van grote vurige tongen op het hoofd van de apostelen, de leerlingen van Jezus. Het wonder van die dag is dat elkeen de preek van de 12 discipelen verstond, van welke windstreek ze ook kwamen en welke taal ze ook spraken. Ik reken vooral, bij het neerdalen van de 'Geest' op veel inspiratie voor mijn blog en misschien spreek ik vandaag, wie weet, de zéér moeilijke taal, West-Vlaams. Dat zou pas een wonder zijn!. Er zijn op deze dag ook veel feesten, niet alleen 'Lentefeesten' of 'Communiefeesten' voor de kinderen, maar ook de 'grote kermissen komen eraan. De bekendste is natuurlijk de 'Sinksenfoor' in Antwerpen, die net geen 50 dagen leut en plezier brengt voor groot en klein. Minder plezant vond ik de uitslag van het 'Grande' muziekconcours in de Flagey: onze Belgische Pauline valt uit de boot om mee te dingen naar de "1e prijs" van dit prestigieuse evenement. Ze is niet bij de 12 geslecteerde eindlaureaten. Ik schenk haar toch het lied "Paulien" van Johan Vernimmen als troost. "Pauline" van Bram Vermeulen (1946-2004) kan ik natuurlijk ook als geschenk geven en is minstens even mooi. Een weekje geduld en het is weer klassieke muziek geblazen. Naast de expressie van de violisten kijk ik ook hoe ze het oplossen als er snaren breken. Erg is dat wel als dat bij de viool gebeurd van een kandidaat en vereist een koelbloedigheid van de muzikant maar ook de alertheid van de orkestmeester. Deze week geen snaar zien vliegen wel verschillende kapotte haren bij de strijkstok. Men ziet dan tijdens een stil moment de violist met enig geweld het gebroken haar uit die 'beharing' trekken. Ik heb geleerd dat bv de strijkstok één van de weinige hulpmiddelen in de muziek is waar geen 'plastiek' aan te pas komt. Alles is nog naturel. De beharing van de strijkstok zijn haren van staart en manen van paarden. Liefst van hengsten, die blijken wat steviger te zijn. De kleur of het ras van het paard speelt geen rol: een moor, een lipizaner of de haren van een boerenknol, als ze maar stevig genoeg zijn. In feite zitten er zo'n 150 tot 175 haren op een strijksstok, dus als er eentje breekt is dat niet zo'n ramp. Wel moet de violist zijn 'haren' goed harsen zodat die, als ze over de snaren strijken en samen met de vingerzetting, de trillingen veroorzaken en het instrument als muziek in de oren doen klinken. Het klinkt zo'n beetje als de pomerans blauw krijten bij het biljarten, het verhoogt de hechting bij het spelen. Tot slot: alle leden van het begeleidende orkest, Orchestre Royal de Chambre de Wallonie, kregen een persoonlijk bedankje van onze vorstin. Tot morgen
De vraag kan wel al eens gesteld worden: leven we in het seizoen van de herfst of de winter? Feit is, dat ik terug wollen sokken aangedaan heb en een dikke pull met lange mowen. Daarmee heb ik mijn weerbericht vervolledigd en is alles gezegd wat er moet gezegd worden over deze lente, die maar niet uit de startblokken wil schieten. Tijd zat om volop te genieten van de klassieke muziek. De beste van de beste violisten laten ons kennismaken met bekende (Mozart....) maar ook minder bekende componisten. Ik ben vooral dan eens blij werk te horen van Eugène Ysaÿe (1858-1931). Koningin Elisabeth (1876-1965) richtte in 1937 een vioolconcours met zijn naam op, dat driejaarlijks bestreden werd. Zij was een grote fan van zijn muzikaliteit, virtuositeit en wilde de componist op deze manier eren. Sinds 1951 kreeg dit befaamd en hoogstaand concours de naam van de koningin en werd ook uitgebreid naar wedstrijden voor piano, cello, zang. Eugène is dan wel een bekende componist, violist en dirigent, maar nu is er ook werk te horen, van voor mij, onbekende muzikale talenten zoals Fritz Kreisler, Alfred Schnittke, Lili Boulanger, Ernest Chausson, Efrem Zimbalist, Lera Auerbach... recente en minder recente klassieke componisten. De uitvoerders van deze werken zijn zoals gewoonlijk de virtuozen van het Aziatische type, al of niet wonend of inwoner van dat werelddeel. Maar hun vingervlugheid en interpretatie van muzieknoten is fenomenaal alleen hun mimiek laat té wensen over. Ze studeren niet alleen de noten en de gevoelens die de muziek zou moeten opwekken, maar dan ook de bijhorende gezichtsuitdrukkingen die daarmee zouden moeten gepaard gaan. En daar wringt het schoentje!. Hun natuurlijk gezichtuitdrukking is altijd stoïcijns, onpartijdig, neutraal en vertoond normaal gezien weinig emotie. Om één of andere reden werd hun ooit gezegd dat ze in hun vioolspel, niet alleen emotie moesten spelen maar tegelijkertijd uiten en vertonen via hun mimiek. Er werd hen aangeleerd welke gezichtsuitdrukking bij welke emotie past. Deze week waren er verschillende, vooral violistes, waar ik het niet van kon aanzien en ben elders in mijn huis gaan zitten om alleen maar klank te horen en geen beeld te zien. Het is soms hilarisch en daardoor word ik nog al dikwijls eens afgeleid van de muziek en hun prachtige uitvoeringen van vioolwerken. Dat is mijn ervaren bij deze vioolwedstrijd. Voor de rest heb ik ook eens genoten van het prachtige pianospel van Liebrecht Vanbeckevoort, ooit zelf finalist tijdens de Koningin Elisabethwedstrijd voor piano in 2007. Enfin, ondanks mijn minieme kritiek die eigenlijk niets terzake doet, blijven het grootse muzikanten, topatleten en hoop ik dat onze Pauline, bij de 12 finalisten zal zijn. Tot morgen
Ik ben wat later begonnen met schrijven, want ik moest dringend ijcobars halen zolang de promatie in de winkel nog geldig is. Ik eet eens graag marsrepen uit de diepvries, maar ik koop ze alleen maar als ze in promatie zijn. Niet alleen die korting was belangrijk maar ook de 3% op de andere aankopen omdat maandag de winkel gesloten is. Ik heb dus 36 marsfrisco's meegebracht, 3 dozen met 12 stuks. Door de korting die werd toegestaan, zijn er 12 stuks gratis. Natuurlijk is het nu de kunst om me te beperken tot één reep per dag om zo lang als mogelijk van 'dat gratis in huis halen', plezier te hebben. Het zal wel moeilijk zijn daarom heb ik nog wat ander ijs meegebracht: vanille-ijs en bananasplit. En zoals het weer er hier uitziet, zal het een zonnige dag worden met temperaturen waarop een lekkere crème glace zal smaken. Ik ben ook naar de zee gaan kijken. Een rustige zee, die tevreden is met haar lot : 2x / dag 'en avant' en 2 x / dag 'de retour'.Een klein beetje golfjes aan de branding zag ik wel, waar dan schuimpjes op kwamen. Een liefelijk tafereel om te zien. Kortom, ik heb een goede voormiddag gehad. En hier zet ik het citaat van een onbekende neer: briefkaart aan psychiater; "Heb het hier heerlijk. Waarom?". Maar ik vis weer achter het net om mijn 'vlijtige liezen' te vinden. Het is echt zoeken geblazen om mijn zomerbloemen in huis te halen. Primula's heb ik niet gevonden in begin februari. Ik heb vorige week moeten rondrijden, wat niet slecht is voor de motor van mijn auto, om witte pelargoniums te vinden. En deze morgen kwam ik dus ook van een kale reis terug. Enfin, ik zal ze wel vinden. Ik neem de hond dan eens mee op uitstap, die zit graag in de auto.
Het Vlaamse woord van de dag is, 'notenleer'. Dat komt goed van pas in de week van het wereldberoemde concours van de klassieke muziek. Ik hoor weer diverse stukken van Mozart, Brahms, Schubert.... sommige stukken klinken me bekend in de oren, andere hoor ik voor het eerst. Mijn namiddagen verlopen rustig en mijn avonden ook. Notenleer, beter gekend als 'solfège' of de lessen in muziekschrift leren lezen en zingen, een training van het muzikale gehoor door een zangoefening. Ik denk dat er vroeger in de scholen nog een les was in 'muzikale opvoeding' naast de 'lichaamlijke opvoeding'. Die bestond dan voornamelijk uit het leren van psalmen, Marialiederen en andere kerkelijke gezangen. Notenleer is een woord dat onvertaalbaar is naar de Nederlandse/Hollandse taal. Daar spreekt men van 'muziekschrift'. Het is vaak, dat we ondanks dezelfde taal, toch veel verschillen hebben om iets te benoemen, uit te drukken, te bedoelen. "De geest van een taal openbaart zich het duidelijkst in haar onvertaalbare woorden" zei de schrijfster van psychologisch getinte romans en vertellingen, Maria von Ebner-Eschenbach (1830-1916). Ik heb nu wel een 'mars' en avant, verdiend. Tot morgen
