Iemand wenst me een gelukkige dinsdag toe en met dat mmoie weer kan het niet anders dan dat ik van deze dag zal genieten. Natuurlijk op mijn wijze en niveau, want vanaf deze morgen voel ik het hoge luchtdrukgebied op mijn schouders wegen. Geen zware lichaamlijke inspanningen vandaag, zelfs de hond ligt liever neer dan op zijn vier poten te staan. Deze avond krijgt hij, juist zoals mijn planten, een verfrissend waterbad. Worden er weerrecords gebroken? Waarschijnlijk wel en zeker en vast in het binnenland, want hier zal er deze namiddag wel een verfrissende zeebries op steken. Het zou spijtig zijn moest ik smelten van de hitte.
Ligt het aan mijn hersens die afzwakken of aan woorden die ik niet ken? Feit is, dat bij mijn weten het de eerste maal is dat ik het dagelijkse kruiswoordraadsel niet heb kunnen oplossen en dat frustreert me ten zeerste. Dat ik één woord eens niet ken, tot daar aan toe, maar dat ik 90% niet kan invullen noem ik een beetje vernederend. Straks zal ik nog eens proberen of ik geen verlichte ideeën krijg en alsnog alle vakjes kan invullen. Natuurlijk is dat geen ramp van wereldorde, maar die eenvoudige dingen wil ik wel blijven kunnen. Ik kan natuurlijk ook die andere bladzijde met de vakantiepuzzels invullen, maar dat is geen sport voor mij: onderaan de blz staan de oplossingen. Bij 'iets' niet weten dwaalt mijn blik naar de onderste regels en zonder moeite lees ik dan de oplossingen, want ik lees achterste voren en onderste boven ook de woorden en cijfers. Meer heb ik niet te vertellen vandaag, want het wereldnieuws vertelt aktijd maar schrijnende verhalen en toestanden. Tot morgen
"Twee zaken raken het menselijk hart: schoonheid en pijn." Een citaat van Simone Weil (1909-1943). Pijn heb ik niet maar schoonheid heeft me wel beroerd deze morgen: de Noordzee. Een idyllisch beeld was het deze morgen: scheepjes met witte masten op een blauwe zee. Niet het blauw van de Middellandse Zee, maar het blauw dat de weerspiegeling is van het hemelruim en een prachtige dag aankondigt. Zo vredig en kalm, lag ze erbij, echt een schoonheid. Dat zag ik terwijl in naar de winkel reed om boodschappen te doen. En ik zeg het nu al, het zal een ijsjesdag worden. Ik heb bresiliennehoorntjes meegebracht, vanille- en mokka-ijs en bananasplit. Wat het voor de gezonde hap zal worden vandaag, is nog een vraagteken. In ieder geval zal het iets goedkoops moeten zijn want onze burgervader heeft zijn dorpsgenoten zomaar eventjes met een schuld van 4.500€ opgezadeld. Niet dat zijn inwoners gevraagd hebben om al die nieuwbouw maar gewoon omdat Mr Dedecker overal graag zijn naam in plakaten ziet vereeuwigd staan van 'eerste steenlegging' 'openingen' en dergelijke. De hernieuwing van de Dijk was al vastgelegd maar meneer ging met de pluimen strijken, het nieuwe casino gebouw heeft nog een kaartje van dwangbetalingen (vernietiging van de vorige aanbesteding) en de hoge kostprijs van het 'Zilt', nieuw zwembad, nieuw gemeentehuis....Maar volgens de burgemeester zijn dat geen schulden, integendeel, we zijn rijke inwoners want dat negatieve bedrag is een boekhoudkundig gegeven. !!?? Voor alle zekerheid heeft hij toch maar het Kadastraal Inkomen voor de eigenaars verhoogd. Niet zo min, voor mij 200€.
Deze week is het nog een kalme week in mijn huis, maar overal elders zie ik een drukte van jewelste met de aankondiging van het tropische weer. De hittegolf zal hier aan zee wel niet zo hard toeslaan als in het binnenland, laat staan in het zuiden van Europa, maar het is hier toch ook al 26°. Bijna alle rolluiken zijn half af gelaten om de zon wat buiten te houden. Volledig omlaag doe ik ze niet, ik wil nog daglicht hebben in mijn huis ook. Deze namiddag is er gelukkig veel schaduw in de tuin en daar zal ik van profiteren om verder over "Napoleon" te lezen, geschreven door Bart van Loo en op mijn e-reader te lezen. Voilà, mijn nieuwe week is met deze blog begonnen. Tot morgen
Hier zit dus een fiere mama/oma aan de schrijftafel. The Kids hebben het geweldig gedaan, 18 jarige Fleur heeft 75 km gewandeld en 16 jarige Noah geraakte aan 55 km. Maar mijn zoon heeft het klaargespeeld de volle 100 km uit te stappen in 21u22. Terecht een vermeldenswaardige prestatie. De app van de Dodentocht was een prachtig hulpmiddel om hun exploten te volgen. Veel, maar minder sportief volk was er waar te nemen op The Antwerp Pride Parade, zo'n 100.000 mensen. Ook voor Ed Sheeran kwam er veel volk luisteren naar zijn repertoire. 2x 50.000 fans kwamen hem aanmoedigen op Antwerpen Linkeroever. Dat zorgde dan wel voor gigantische files, maar niemand klaagde daarover. Ze hadden hun 'ster' en 'idool' gehoord en gezien. Vandaag is het weer een gewone zondagse zondag, zonovergoten met zéér aangename temperatuur van 20°C en een licht zeebriesje. Straks zal ik wel mijn parasol opendoen om daar te kunnen zitten vooraleer het echt té warm wordt. Ik hou van de warmte en de zon, mits ik in de schaduw kan zitten. Dat is ook het recept voor de hond. Misschien zal ik hem deze avond nog eens extra laten springen naar de watersstraal als ik de bloemekes nat maak en drinken geef. Ook op politiek vlak is het wat te warm om te overleggen. Alleen de allerhoogste hoge omes gaan dan maar Alaska aandoen voor wat frisse lucht te krijgen en veilig te zijn voor de grootse natuurbranden overal ter wereld. Het is wel niet correct dat 2 man gaan beslissen welk stuk land ze nu aan elkaar zullen schenken zonder de leiders van die landen erbij te betrekken. Ze zijn het beu om wapens te verschaffen, bombardementen uit te voeren en niet het beoogde resultaat te bekomen (land, olie, ertsen,...). Ze noemen zichzelf 'the rulers of the world' en eigenen zich het recht toe , vooral in het Westen, te heersen en te verdelen. Wat gaat er nog gebeuren in de wereld als die 2 potentaten, die legaal verkozen zijn, nog langer aan het roer blijven staan? Voor vandaag zijn dat mijn bedenkingen en ga ik nu van de gezonde en warme zeelucht genieten. Tot morgen
Eigenlijk is er voor mij maar één belangrijk item vandaag: overleven mijn zoon, kleindochter en kleinzoon de "Dodentocht"? Aan Thomas twijfel ik niet echt, die heeft 3/4 van het traject afgelegd. De laatste 25 km zal het sowieso wel lukken. Meer twijfels heb ik over het uithoudingsvermogen van Fleur (18j) en Noah (16j). De jongsten zitten nu om 12u aan 60 afgelegde kilometers, wat op zich voor deze jongeren toch al een hele prestatie is. Gaan ze al stappend terug in Bornem geraken? Of moet mama hen aan een checkpoint komen oppikken. Hoe het ook uitdraait, ik ben echt wel fier op mijn familieleden die een gezamelijke sportieve onderneming tot het uiterste willen volhouden. Mijn kleindochter en kleinzoon zullen de stappers van morgen zijn!!!. Voor de rest kan ik me niet concentreren op iets anders. Het zal bij deze 140 woordjes blijven. Tot morgen
Na de garnaalkroketten zijn mijn logés naar het binnenland teruggekeerd. Het is weer stilletjes in huis en de hond heeft er ook last van. Aandacht van mij alleen is niet hetzelfde als van 3 personen extra die dan ook nog eens met hem een balspelletje willen spelen en een wandeling doen. Ik mis dan weer de geprekken bij het ontbijt en de lunch. Eens van gedachten kunnen wisselen over de huidige wereldsituatie vooral dan Oekraïne, maar meer nog het drama in de Gazastreek. Weer eens is het de gewone man van de straat die de dupe is van dit conflict dat eigenlijk al eeuwen aan de gang is. De kanten die normaal Israël steunen en nu luidkeels roepen voor een boycot, hoort men genoeg. Met of zonder voorstellen voor sancties. De Leiders van Gaza, Hamas, zijn stom of doof want reageren nooit op de verdwijning van de voedseltransporten die landen zoals bv België, droppen boven het geteisterde gebied. Gisteren lekte er dan ook nog eens uit via de BBC dat Hamas over miljoenen euro's beschikken om het maandloon van zijn personeel uit te betalen. Dat ziet men natuurlijk niet op de beelden van de hongerige kinderen en vrouwen, die onder een bobardementenregen leven. Krijgen die mensen dan geen hulp van hun moslimbroeders om te overleven? Of is de Gazastrook economisch voor niemand van belang, tenzij voor bewoning? Talrijke pogingen zijn er ondernomen, overeenkomsten, pacten en verdragen zijn er al veel gesloten en telkens flakkert het conflict in alle hevigheid weer los, nadat weer één van de onderhandelaars zijn leven liet in een vuurgevecht. Om een God zijn er al vele oorlogen gestreden!!!
Vanavond moet ik toch zó lang mogelijk wakker blijven om mijn jongste zoon, mijn kleindochter en kleinzoon te volgen via de trackinglist van de "Dodentocht" in Bornem. Een etmaal rondlopen met de walkingshoes, zonder ongelukken, val, verstuikingen, bleinen enz is een hele prestaties. Er zijn 14 checkpoints waar hun deelnemersnummer wordt gescand en dan kan ik en de rest van de familie, hen volgen. Zijn ze nog bij de wandelaars of hebben ze tussenin toch de handdoek in de ring moeten werpen? De vorige keer was mijn zoon, 5 minuten vóór sluitingstijd binnen gewandeld. Hij had dan 23u 55min gewandeld. Nu is er ook Fleur bij, 18j en Noah, 16 jaar. Ik ben nieuwsgierig naar hun prestaties. Maar ik ben zó al fier genoeg dat ze die uitdaging aandurven om samen met hun vader en 13.000 andere stappers de 100km aan te vangen en rond te maken. Tot morgen
De hemel zit vol met schaapjes. Eigenlijk is dat best mooi om te zien. Is dat een voorbode voor regen? Misschien een spatje hier en daar. Het is eigenlijk triest om te zien dat ik mijn hortensia's niet van voldoende water kan voorzien. Welk ook het uur van begieting is, alles verdwijnt bliksemsnel en veelal door de wind. Het grondwater staat zo laag dat de wortels van deze plant moeite hebben om erbij te geraken en ik mijn kostbaar drinkwater niet alleen aan hen kan besteden. Ondanks wat iedereen beweert, is het hier een vrij droge en winderige zomer geweest met matige warmte. Natuurlijk is dat best oké voor alle buitenevenementen die er deze zomer aan de kust georganiseerd worden. Niet in het minst 'Theater aan Zee' dat met verschillende voorstellingen per dag uitpakt, zowel binnenshuis als in de duinen en het strand. De voorstellingen buiten krijgen regelmatig bezoek van opdringerige meeuwen, die op het podium neerstrijken en een glimlach ontlokken aan veel toeschouwers maar ook irritaties geven aan de spelers. Tja, de meeuwen zijn van geen kleintje vervaard en bij de toeristen op het strand zijn ze ook niet welkom. Dus ze kunnen niet aan hun eten dat aangespoeld komt met de getijden, en zoeken dan maar de mensen op die misschien een kruimeltje of wat meer in het rond strooien. Maar mijn kinderen geven hun ogen goed de kost en zien bij de verschillende voorstellingen 'Bekende Vlamingen' verschijnen. Het is voor hen plezant dat VIPS dezelfde voorliefde hebben voor het spel en evengoed voor een uur of 2 op een houten bankje willen zitten om het schouwspel te volgen. Meteen rees zo eens de vraag bij mij; met welke BV, ik eens graag kennis zou maken en een gesprekje voeren. Eigenlijk heb ik zo geen naam voor ogen waar ik eens een paar uur zou willen mee kletsen over van alles en nog wat. In ieder geval zou het al iemand moeten zijn die ik met zijn gewone naam kan aanspreken: geen sire, minister, professor, of welke titel dan ook dat die mensen willen gehoord hebben als je met hen een gesprek zou voeren. Zangers, tv-persoonlijkheden, filmsterren stellen zich dikwijls zo hautain op, dat ze in een gouden kooi zitten en met het plebs niets meer van doen willen hebben. Meestal zijn hun interesses ook maar mager te noemen als het niet over een 'rol' of een 'liedje' gaat. Uiteindelijk besloot ik dat ik nog de beste, gezelligste en meest interessantste gesprekken heb met mijn familieleden, vrienden en buren. Nog een dagje genieten van mijn kroost en deze avond afsluiten met een 'garnalenkroket' met versiering en frietjes. Lekkere vettige Vlaamse kost. Tot morgen
Het zal een prachtige woensdag worden. De zon is al volop aanwezig, de wind is gaan liggen en de temperaturen zijn aangenaam te noemen. Straks vertrekken mijn volwassen kinderen weer richting theaterfestival in Oostende en komt een kleinkind den hoop vergroten. De gaanden en de komende man, zoals ze dat noemen en dat vind ik wel plezant aan de vakantiemaanden. Mijn vriend heeft ook fantastisch nieuws gehad en heeft zijn zware behandeling met vrucht afgesloten. Nu is het tijd voor rust en herstel en daar zal de zee en het goede weer veel aan doen. Natuurlijk ook mijn fijne babbels en tof gezelschap!!.
Bij het nieuws dat de NASA een kernreactor wil plaatsen op de maan, moet ik toch wel eventjes de wenkbrauwen fronsen. Het lijkt er op dat ze een permanente basis willen installeren op ons Janneke en geleidelijk aan het ISS afbouwen. Het probleem voor dergelijke bewoning is dat er té weinig natuurlijk zonnelicht is, te weinig zonne-energie, want de nacht duurt op ons Manneke Maan ongeveer 2 weken. Geen zonne-energie zoals nu op het ISS, geen leven. Dan moet alles maar via een andere bron aangeboord worden. Een kleine kernreactor zou een ideaal instrument zijn, aldus de wetenschappers. De reactoren zouden zelfs veel kleiner zijn dan die van Doel, om aan de behoeften van bewoning op de maan te voldoen. Ik stel mij daarbij toch heel veel vragen. Wat als die reactor ontploft zoals in Tsjernobil of in Fukushima na een aardbeving? Stel dat op die manier de maan zou beschadigd worden of ontploffen? Einde van de romantische nachten met rozengeur en manenschijn!!! Ocharme onze toekomstige geliefden die die wondermooie setting voor liefdesbetuigingen zouden kwijtspelen. De ambities van de mensen en vooral dan de onderzoekers en wetenschappers lijken torenhoog te zijn, alles kan, alles mag, alles moet kunnen zonder betwisting. Men vergeet soms dat, zoals W.F. Hermans (1921-1995) zegt "De mens is een chemisch proces als een ander" en dat er veel onbekende invloeden zijn die daar een effect kunnen op hebben, vooral in een donkere omgeving in de ruimte leven, met enkel maar kunstmatig opgewekt onnatuurlijk licht en leefomgeving. Hoe gaat de gemoedstoestand van de ruimtemens evolueren, zijn brein, zijn uithoudingsvermogen. Volgens mij allemaal onbekende factoren want de mens is en blijft een moeilijk te voorspellen wezen. Ik hou toch mijn hart vast voor veel experimenten die wetenschappers willen uitvoeren, met alleen een theoretische uitslag in het achterhoofd. tot morgen
Kortste dag van het jaar, en dat is nu eens niet in de winter maar in volle zomertijd. De aarde draait vandaag sneller om haar as, om wat voor reden dan ook en dat levert een verlies van 1,25 milliseconde 'dag' op. Waarschijnlijk zal ik dat niet voelen, want eerlijk gezegd heeft 'tijd' niet veel vat meer op mij. Ik sta op, ik leef en ga terug slapen, wat maakt die 'milliseconde' in mijn leven uit? Natuurlijk is dat voor de wetenschap een belangrijk gegeven en ook nog voor andere onderzoeken, maar voor een doorsnee mens maakt dat niet zo heel veel uit. Ga ik dat merken aan mijn tijdsweergave op de PC? Geen idee. Het hoeft voor mij ook allemaal niet meer zo stipt te zijn tenzij ik een taart bak of eten bereid. Maar vandaag maakt ik gerechten warm, en dat kan bijna à la minute: aardappelpuree en ballekes in tomatensaus. Mijn gasten gaan terug naar Oostende voor de namiddag- en avondvoorstellingen, en hun inwendige mens moet zeker en vast versterkt worden om de verplaatsing van hier naar de theaterpodia te doen. Ze doen dat per fiets en in het er naar toe rijden zijn ze er vliegensvlug omdat ze wind mee hebben. 's Nachts terugkeren is andere koek. Wind tegen! Gelukkig kunnen ze gebruik maken van hun electrische ondersteuning op de fiets. De temperaturen zijn nog altijd aan de karige kant, 17°C, maar het is de wind die het weerbeeld bepaald. De wolken waaien hier weg met een snelheid van meer dan 60 km/u richting binnenland en bezorgen ons wel de mooie blauwe luchten, maar ook het optornen tegen de windvlagen als men op wandel is en het opstuivende zand brengt soms veel ongemak. Maar voor de rest brengt de westnoordwestenwind, veel gezonde zeelucht aan. Het loopt hier allemaal gesmeerd met mijn dochter en schone zoon. Het is gezellig aan tafel. Alleen is er de verdeling en oplossen van de puzzels in de krant dat ik moet afbakenen. Gelukkig zijn er 2 extra blz puzzels en woordspelletjes die ik mijn logés laat oplossen. Die zijn aan mij niet besteed omdat de oplossingen onderaan de pagina's staan en ik dan altijd de neiging heb te kijken naar de oplossingen in plaats van zelf eens een beetje te zoeken. Voor de rest heb ik niet veel te melden, het is nog altijd komkommertijd behalve in Gaza en Oekraïne. De oplossingen zijn nog niet in zicht, dat is toch een smet op de mensheid, zoals ook onze Vorst op 21/07 te kennen gaf. Tot morgen
Als je naar het weeknummer kijkt, zie je hoe rap de tijd vliegt, zeker als men weet dat de er af en toe een milliseconde minder dag is. Maar dat is eigenlijk nieuws voor morgen. Vandaag draai ik mijn lesjes, oefeningen eens om en doe dat straks na de middag. Seffens komen mijn logés toe, die van zon, zee, strand komen genieten maar vooral voor het TAZ, Theater Aan Zee, in Oostende. Hoe hun agenda en het aantal voorstellingen dat ze gaan bekijken eruit ziet, zal ik straks wel horen. Eerst zal ik wel horen hoe hun uitstap naar Wenen geweest is, vooral of ze evenzeer bekoord zijn door het "Sissi-verhaal" als ik. Natuurlijk was haar leven geen roman zoals de Sissi-filmtrilogie met Romy Schneider (1938-1982), wiens leven ook niet over rozen verlopen is. Maar door die romantische films heb ik wel goede zinnetjes en woorden geleerd om toch vlot de Duitse taal te begrijpen en soms te spreken. Het is al tijd om de boterhammentafel te dekken want ze zijn hier bijna. Tot morgen
Een beetje bezinning daarvoor kan een zondagochtend ook al eens dienen. Gisteren zou César 16 jaar geworden zijn, maar het heeft niet mogen zijn. Niettegenstaande het 3jaar geleden is dat de zoon van de tuinman Carl, plots overleed, blijft het verdriet en gemis intens. Ook de vraag 'waar ben je' blijven de ouders eens regelmatig stellen of de zin 'waar je ook bent'. Waar zijn stoffelijke resten zijn, weet iedereen. Maar César was méér dan lichaam alleen en waar kan men dat vinden? Zo is het voor elkeen die een dierbare uit zijn omgeving ziet verdwijnen. Jaren geleden heb ik voor mezelf een antwoord gevonden en dat geef ik dan ook soms door. Sommige tv-programma's hebben gasten die iets extra's geven aan datgene waarvoor ze uitgenodigd zijn, bv Michael Van Peel in het tv-programma van Thomas Vanderveecken in "Alleen Elvis blijft bestaan". Ik denk dat het stand-upcomedian, cabaretier Michael Van Peel was, die danig onder de indruk was van een foto in de ruimte genomen. Carl Sagan (1934-1996), met 5 specialiteiten in de ruimtevaart, was verbonden aan het Voyager 1 programma. Na 6 miljard km in de ruimte en op het punt om ons zonnestelsel te verlaten, had Carl het lumineuze idee de cameralens van de ruimtesonde eens te draaien naar de aarde. Op 14 februari 1990 werd alzo de enige en unieke foto van onze planeet gefotografeerd tussen al de miljarden en miljarden stofjes en de grote donkere uitgestrektheid en oneindigheid van het heelal. We zien een 'blauwe stip' tevoorschijn komen: onze thuisbasis moeder aarde, The Pale Blue Dot. Even later hoorde ik iemand vertellen, dat al die stofjes die in het donkere hemelruim zweven, de zieltjes van onze overledenen zijn. Ik geloofde dat meteen en vind dat een geruststellende gedachte dat niet alles van een persoon teloor is gegaan maar dat zijn geest, wijsheid, ziel, blijft bestaan in het oneindige. Maar er is ook het gezegde, men is nooit 'dood zolang er iemand je denkt, vernoemt, citeert'. Ik heb tenandere al dikwijls over onze 'blauwe aarde' verteld. Omdat nu eenmaal het 'onvermijdelijke' er voor iedereen op aarde is en niemand zomaar van deze aardbol zo maar weg wil en in het ongewisse verdwijnen. In ieder geval hoop ik hier nog lang rond te lopen vooraleer ik een stofje in het heelal zal worden. Tot morgen
