this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Mrs.Bo and Mr. Silver
06-01-2011
Feesten en shoppen ...
Eén kerstfeest en vier nieuwjaarsfeesten achter de rug, nog slechts twee nieuwjaarsfeestjes te gaan en dan is't gedaan met feesten ... oef !
Mijn kilo's die er in het ziekenhuis afgevlogen waren zijn er al lang terug aangevlogen.
Bovendien was het soldentijd en iedereen die mijne zilveren surfer kent weet dat hij dan niet in te tomen is. Ik ben getrouwd met één van de weinige mannelijke shopaholics.
Toen Schwiegermutti bij ons nieuwjaar vierde, liet ze zich ontvallen dat ze nu heel bang was van haar oude televisie. "Maain televisie knettert und ich wil nieffe veurdat ouwe oemploft !" Ook zij had via het nieuws gehoord dat alle rusthuizen zullen voorzien worden van flatscreens omdat de oude TV's met beeldbuizen kunnen ontploffen. Slechts één nieuwsbericht is er nodig om alle oude mensen meteen de schrik op het lijf te jagen.
Samen gaan winkelen met Schwiegermutti is een ervaring die je liever geen tweede keer meemaakt, dus op de eerste soldendag zoefde mijne zilveren op mijn advies sito presto 'solo' naar de TV groothandel . Hij kocht er voor Schwiegermutti dezelfde TV als die van ons en enkele uren later was haar nieuwe TV geïnstalleerd.
De tweede soldendag trokken Mr. Silver en ik naar het Shopping Center en daar heb ik mij even laten gaan. Hij had net één van mijn mooiste en duurste truitjes gewassen en dat was veranderd van een superzachte wollen trui in een stuk karton.
Omdat gisteren de zon volop scheen overwogen we om ook eens een kijkje te gaan nemen in onze lokale winkelstraat/souk waar ik toch nog één van mijn oude, geliefde winkels vond waar ze degelijke schoentjes en laarzen verkochten. De meeste winkels waar ik vroeger kocht zijn spijtig genoeg verdwenen met de noorderzon.
Van al dat feesten en shoppen word ik nog altijd snel moe, met als gevolg dat ik elke avond ten laatste om negen uur mijn bed induik en onmiddellijk in een diepe slaap val.
Waarschijnlijk is dit nog te wijten aan mijn genezingsproces. Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Ik ben door de gedwongen rust ( een volledige maand binnen blijven omwille van de ijzige ijs en de bakken gevallen sneeuw) goed aangesterkt, maar er is nog altijd iets inwendig dat nog steeds niet kosher aanvoelt. Ik heb weliswaar geen idee hoelang de genezing van een Pancreas (met complicaties) duurt, maar dat zal de chirurg mij volgende week wel zeggen zeker?
Het jaar begint wel met bijzonder slecht nieuws. Tussen de vele kerst- en nieuwjaarskaarten zat er één doodsbrief. Fanny, een heel lieve dame die ik al sinds mijn kindertijd ken, is overleden. Mijn hart gaat uit naar haar kinderen en kleinkinderen.
Aan de andere kant was er dan weer heel goed nieuws van een lieve, goede vriend. Men heeft eindelijk de problemen van zijn slechtwerkende pacemaker kunnen oplossen, zijn tikker tikt weer optimaal en hij voelt zich tot mijn grote vreugde weer gezond en wel.
Neef 1 werd gisteren aan zijn nog vrij nieuw geplaatste heup terug geopereerd en ik ga seffens eens telefoneren om te zien hoe alles verlopen is en hoe het met hem is.
Zo zie je maar... : 't is nog maar Driekoningen en op die paar dagen was er al verdriet, vreugde en kommer en kwel.
Zoals mijn vader zaliger zei :
" waai drinke ne glas, waai pisse ne plas and alles blaaift gelak it was."
De aanloop naar Kerstmis is voorbij, wat zeg ik? Kerstmis is ook al voorbij. Dedju toch wat gaat het toch allemaal snel.
2011 is nu in aantocht. Klinkt dat voor jullie ook zo science-fiction-achtig? Tweeduuzendenellef .... man man man ..... Ik heb amper de overstap naar het jaar 2000 verwerkt.
'k heb geen idee welke dag het is vandaag, ik vermoed maandag, maar ik kan er dik naast zijn. Niet omdat ik veel gedronken heb hoor, oooo neeje, mijne Pancreas (min cyste + vochtzak) laat zulke dingen nog altijd niet toe. Ik kan zelfs niet veel eten, toch niet in ene keer. Ik eet nu kleine hoeveelheden met tussenpozen, dat gaat gemakkelijker.
Ik voel me prima vergeleken van waar ik kom, maar diep inademen is nog steeds moeilijk en pijnlijk. Vorige week ben ik, ondanks het barre weer, wel tevoet tot onze meest dichtbij zijnde winkelstraat/souk gewandeld, hangend aan de arm van mijne zilveren en mijn voeten genesteld in mijn super warme UGG boots die ik vorig jaar in Australië gekocht heb. Wie had er ooit gedacht dat ons een winter te wachten stond waar ik zulke botten elke dag kon dragen?
Vorige week waren we ook uitgenodigd op het kerstfeestje van mijn vorige werknemer en het is altijd heerlijk om terug te komen in die oude, vertrouwde omgeving en daar na zoveel jaren nog steeds bekende gezichten terug te zien. Deze keer nam ik wel een niet-uitgenodigde gast mee, kleinzoon 4: onze Tibo. Zijn vader had die ochtend gebeld : babysit probleem – ge kent dat wel hé?
Tibo heeft zich tijdens het feestje voorbeeldig gedragen en heeft gewacht tot we terug huiswaarts keerden in de auto om spetterend en stinkend zijn pamper te vullen. Eens terug thuis moest hij van kop tot teen gewassen worden en andere kleertjes aan krijgen, want hij hing bijna tot in zijn haar vol str...t, en stinken Zjérard, amaai mijn voeten. 's Avonds zat de geur nog steeds in mijn reukorgaan. Die geur zouden ze moeten kunnen distilleren, bottellen en verkopen als oorlogswapen!
De dag daarop zijn we 'ons deel' van het kerstmenu gaan kopen, maw : ze kalkoen, en ze *trimmings ... ( *al wat bij een kalkoen hoort volgens de Britse traditie ), zo kon ik op Kerstdag dit deel van het menu in mijn grote oven voorbereiden en meenemen naar het huis van zoon 1, waar het Kerstfeest plaatsvond.
Zoon 1 en zoon 2 hebben gezorgd voor al de rest, met de hulp van hunne padré die tot sous-chèf werd gebombardeerd. Toen schoondochter 1 van haar werk thuiskwam en gedoucht had kon het feest beginnen. Hopelijk ben ik volgend jaar in staat om de honneurs terug waar te nemen bij ons thuis.
'k heb veel leuke geschenken gekregen, maar mijn kleinkinderen waren het meest gefascineerd door het reuzegroot vergrootglas (mèt licht).
“Waarom hebt ge dat nodig nana?” vroegen ze allemaal, nadat ze zichzelf van heel dichtbij hadden bekeken, bewonderd en uitgelachen waren.
Ik antwoordde : “omdat nana nu zowat stekeblind aan het worden is, en bij oude madammekes zoals nana durven er op hun kin sporadisch kleine haartjes groeien. Nana kan die nu niet meer zien in de gewone vergrootspiegel en verwijderen, en dàt gaat nu prima lukken met deze SUPER vergrootspiegel.”
Ik moet bekennen : toen ik voor de eerste keer in die spiegel keek schrok ik toch wel. Misschien is het niet zo slecht dat moeder natuur ervoor gezorgd heeft dat we bij het ouder worden steeds wat minder goed zien .... een beetje 'flou' in een gewone spiegel is zeker niet zo confronterend, wat zeg ik? Het is zelfs flatterend
Wij waren thuis met vier kinderen, twee meisjes en twee jongens. Geen van allen zijn we hetzelfde, integendeel. We zijn alle vier totaal verschillend van karakter. Bizar vermits we alle vier door dezelfde ouders verwekt werden (vermoed ik toch).
Wij hebben zelf twee zonen, alweer twee totaal verschillende karakters met elk hun eigen kwaliteiten en individualiteit.
Nu hebben we vijf kleinkinderen en ook geen van hen is hetzelfde. Ze zijn stuk voor stuk uniek.
Ik zou jullie kunnen vervelen met al hun kwaliteiten hier op te sommen, maar ik ga het in deze drukke kerstweek niet doen.
Toch wil ik vandaag mijn kleinzoon 2 nog eens aan jullie voorstellen.
Hij is de zoon van mijn zoon 1, maar qua karakter lijkt hij helemaal op zijn oom, mijn zoon 2 op diezelfde leeftijd.
Zoon 1 zou zich voor geen goud ter wereld verkleed hebben, zelfs niet thuis om te spelen, maar zoon 2 deed niet liever en als het kon ging hij nog liefst elke dag zo naar school.
Vreemd was dat hij nooit werd uitgelachen, maar wel bewonderd door zijn klasgenootjes.
Twee jaar lang heeft zoon 2 bv. een echte (door zijn papa uit Polen meegebrachte) Russische 'Gorbatchov' hoed gedragen, winter of zomer, die hoed moest op!
Met de oorkleppen omhoog was hij een piloot. Met de oorkleppen naar beneden was hij een hond en moest ik hem vasthouden bij zijn sjaal ( dat was zijn leiband) toen we naar school wandelden. Op de speelkoer kon de hoed dan plots weer dienen als voetbal en zijn vriendjes stonden altijd te bedelen om ook die beroemde hoed ook eens te mogen opzetten.
Wel ... onze kleinzoon 2 lijkt enkele genen van zijn oom overgeërfd te hebben zoals jullie hieronder kunnen zien.
Wat een heerlijke tijd toch hé die onbezorgde kindertijd ?!
Oesje oesje ! Wat vliegt de tijd als je weinig of niets doet en zo veel rust.
Maar kom, geef toe, het is geen weer om een hond door te jagen. Miezerig, grijs, nat... nee dan nog liever ijskoud en een blauwe lucht. Tegen de kou kan je je kleden en een wandeling maken, maar die vieze nattigheid...bwaaaah.
Ik zeg wel dat we weinig of niets doen, maar ondertussen hangt de kerstversiering toch weer en staat de kerstboom en hebben we zelfs al twee cadeautjes gekocht.
Gisteren trokken we naar het Shopping Center, maar na twee winkels kreeg ik het al benauwd en moesten we terug naar huis.
't ja ... nog even doorbijten, elke dag een beetje beter nietwaar?
Mr. Silver is weer helemaal door het lint gegaan, ons huis is één en al bling bling (binnen en buiten), niet te doen!
Meestal heeft hij een goede smaak, maar als het op kerstversiering ( en tuinhuisjes ofte koterijen) aankomt is hij gewoon niet in te tomen.
Onze kinderen vinden het ook altijd helemaal 'over the top' maar toch moest ik glimlachen met een opmerking van zoon 1.
Dit jaar zullen hij en zoon 2 zorgen voor het Kerstfeest, we vieren het allemaal bij zoon 1 thuis omdat ze mij nog wat willen sparen.
Met z'n arm om me heen zei hij : "maar het zal toch niet hetzelfde zijn zoals bij jullie hoor mama, we zullen de vele slingers en de versieringen wel missen dit jaar, dat geeft altijd zo'n speciale kerstsfeer."
Het zijn toch schatten hé mijn drie mannen?!
Omdat ik over de grootste oven beschik zal ik zorgen voor: The Turkey, the sage and onion stuffing and the Yorkshire puddings. Tot daar mijn taak. Voor de rest zorgen de zonen en hun vrouwtjes.
Elk jaar willen we iets anders doen qua menu, maar elk jaar vallen we terug op de traditionele Engelse Christmas menu die onze jongens al van kleinsaf hebben gekend, toen zelfs ik nog niet moest koken en we het bij mijn ouders thuis vierden.
Heerlijke herinneringen, ik droom er zowaar bij weg .....
Ter info : ik heb al opgemerkt dat je soms op een blog amper een reaktie kan schrijven omdat je maar over één lijntje beschikt. Wanneer ik echter de broncode aanvinkte kreeg ik een schermpje waar ik wel kon reageren. Misschien handig voor anderen die soms hetzelfde probleem hebben?
Gisteren was het grote controle in het ziekenhuis. Rx, bloedonderzoek en afspraak bij de chirurg.
Ik had die nacht uitzonderlijk goed geslapen en voelde me 's morgens toen ik opstond voor de verandering bijzonder goed. Bovendien was buiten de meeste sneeuw verdwenen, er waren grote stukken blauwe lucht te zien inplaats van de grijze sneeuwlucht. Een mens zou van minder gelukkig worden.
Mr. Silver reed om 8.30 u de auto voor en wijle op weg naar het ziekenhuis.
"Hoe voelt ge u?" vroeg mijn chirurg, de man van weinig woorden.
"Awel goed meneer doktoor" antwoordde ik. Ik zei er wel onmiddellijk bij dat het niet elke dag zo was, maar dat ik net die dag precies een heel goede dag had.
Hij bekeek de net genomen RX, hm'de en ha'de en zei kort: "Hmm...een lichte verbetering, goed zo!". Er was nog steeds onder het operatie gebied een redelijk kleine ophoping van wond- of pleuravocht te zien. "Maar dat zal wel in orde komen" verzekerde hij me.
Ik was doodgelukkig dat hij weer niet over drainage met grote holle naalden sprak. Voor ik bij hem kwam had ik nog eens bloed moeten laten afnemen en deze keer had de verpleegster gelukkig van de eerste keer prijs. Ik heb nu meer gaten in mijn lijf dan mijn vergiet.
Ik werd verder door hem beluisterd, beklopt, bevoeld en meneer doktoor zei dat het goed was.
Zijn wreed jonge assistent met een buitengewoon bizar kapsel beantwoordde de telefoon en vroeg aan meneer doktoor of "ze de verdoving al mochten toedienen". Zo zie je maar waarom hij waarschijnlijk een man van zo weinig woorden is. Acht verdiepingen hoger zit men op hem te wachten om te kunnen beginnen met een operatie.
Toch liet ik mij deze keer niet vangen en ik nam mijn lijstje met vragen. De te opereren patiënt moest maar even geduld hebben. Op elke vraag kreeg ik een kort en bondig antwoord.
Ik voelde me zo uitgelaten na al die weken ziekenhuis en thuis op de zetel en in bed, dat het ritje met de auto precies een korte vakantie was.
Wat later belde broer 2 ons om te vragen of we geen zin hadden om 's avonds zijn verjaardag mee te komen vieren met een drankje en een hapje.
Toevallig was één van mijn vragen aan de dokter of mijn gepijnigde Pancreas reeds alcohol kon verdragen, bv. een glaasje Cava. Hij stak vermanend, zonder woorden, één vinger op en ik heb me eraan gehouden en mijn Pancreas heeft niet geprotesteerd: halleluja
Ik schrok me een hoedje toen ik besefte dat ik vandaag al terug een week thuis was. Ik heb de voorbije week precies nog in een soort semi-slapende-rustende-trance toestand doorgebracht. M.a.w. ik heb gene puf meer. Ik moest vandaag spijtig genoeg zelfs forfait geven aan de maandelijkse blogmeeting met mijn lieve blogvrienden en dat vind ik heel heel spijtig.
Ik heb de indruk (en ik schrijf dit heel voorzichtig met mijn vingers en tenen gekruist en mijn kniëen raken tevens hout) dat het met mijn longen weer een ietsiepietsie beter gesteld is. Ademen doet minder pijn en er is nog slechts één plaats waar ik vochtophoping voel wanneer ik in adem, maar dat zou nog wondvocht kunnen zijn en geen pleuravocht, want het bevindt zich op de plaats waar ze de vorige keer wondvocht hebben weggezogen.
Maandag as. moet ik op controle bij mijn cirurg en ik moet dan tevens weer een RX laten nemen en een bloedafname. De RX zal uitwijzen hoe het verder moet. Ik hoop uit de grond van mijn peperkoekenhart dat ze weer niet met een dikke holle naald in mijn lijf moeten zitten. Ik krijg al de bibber wanneer ik er aan denk. Ze doen u niet in slaap ziet ge!
Moest het nu mooi weer zijn dan zou ik eens proberen om buiten een korte wandeling te maken, weliswaar steunend op de zilveren zijnen arm, maar van de dokter moet ik nog binnen blijven omwille van de huidige vrieskou.
Ik denk ook dat het zuurstoftekort mijn hersenen een beetje heeft aangetast, want meestal ben ik een verwoede lezer en nu kan ik me met de beste wil van de wereld niet concentreren. Ik staar dan maar een hele dag (wanneer ik niet slaap natuurlijk) naar de TV en ik begin al vierkante ogen te krijgen.
Het zweet breekt me ook uit wanneer ik besef dat de feestdagen met rasse schreden naderen. Meestal ben ik nu al met de voorbereidingen bezig, maar zelfs dat lukt me niet. Het zal een jaar zonder kerstkaarten worden vrees ik en onze kinderen en kleinkinderen gaan geen pakjes onder de kerstboom vinden indien ik niet snel een shot EPO of iets dergelijks krijg van meneer doktoor.
Tegen wil en dank knabbel ik nu elke avond met tegenzin ( ik lust het niet) een reepje pure chocolade op, dat zou volgens de dokter veel ijzer bevatten.
Waar zit er nog veel ijzer in? Graag raad astemblieft want ik heb snel energie nodig!
Ik ben sinds vrijdag namiddag terug thuis, maar als ik eerlijk moet zijn, ik voel me nog altijd zoals het wrak van de Titanic na de aanvaring met de ijsberg
In totaal werd er 1,600 liter vocht uit mijn longvliezen en andere holtes gezogen, dus ik kan nu ook al wat beter adem halen. Van complicaties gesproken. amaai mijn voeten Zjérard.
Ik ben ook nog vaal en kleurloos bij gebrek aan euh ... hemaglobine... denk ik dat de dokter zei, maar dat komt volgens hem allemaal nog goed. De vorige keer zei hij dat ook, dus ik neem het deze keer met een serieus korreltje zout.
Maar nee, ik moet en ik wil beter worden! Onkruid vergaat tenslotte niet zei mijn vader zaliger altijd.
Lang kan ik nog niet schrijven met mijn bibberhandjes, maar ik wil bij deze al mijn ongelooflijke blog- en andere vrienden danken voor hun ziekenhuisbezoekjes, bloemen, geschenken, telefoontjes, kaarten en wensen.
Pffft....Het wordt zo stillekesaan tijd dat ik wat beter word, want ik begin het zelf moe te worden en het begint zoals wij in Antwerpen zeggen duchtig mijne frak uit te hangen.
Elke keer ik me wat beter voel gaat het de dag erna weer slecht. Ik zit precies op een achtbaan.
Vorige vrijdag moest ik op controle bij de chirurg en die keek me diep en wijs in de ogen na het aanhoren van mijn klachten en zei : "mevrouw, u hebt van buiten maar zes kleine gaatjes, maar van binnen was het wel een serieuze ingreep dat u ondergaan hebt en dat heeft zijn tijd nodig om te genezen. Nog een beetje geduld en het komt allemaal goed." Vervolgens verwees hij me door om nog maar eens mijn bloed te laten controleren (weer twee gaten bij in mijn arm lijf) en ik moest ook een RX van mijn longen te laten nemen. Om vijf uur 's namiddags mocht ik hem bellen voor de uitslag.
Laat dit verdorie nu toch mijn blogvrienden vrijdag geweest zijn... tch tch tch ... Toen ik na de onderzoeken thuiskwam was ik zo vermoeid dat ik me even in de zetel legde en pas terug wakker werd rond vier uur, veel te laat om nog naar mijn vrienden te gaan en bovendien voelde ik me nog altijd even slecht.
Er zit nog steeds vrij veel opgehoopt vocht ergens aan mijn linkerkant dat mijn linkerlong pijnlijk beperkt bij het inademen, het lopen en ook bij het eten. Het voelt aan alsof ik een maag- en een longverkleining heb laten doen.
Toen ik echter om vijf uur de chirurg opbelde voor de uitslag leek hij zelf heel tevreden. In het bloed waren er geen infecties meer te zien en met nog wat geduld komt de rest ook in orde zei hij. Volgende afspraak binnen drie weken.
Voilà.... het is dus gewoon een kwestie van geduld hebben, niet bepaald een van mijn beste eigenschappen.
Vandaag is het precies weer een van mijn betere dagen. Gelukkig maar, want deze namiddag zijn we uitgenodigd bij zoon 2 voor het verjaardagsfeestje van kleindochtertje. Hopelijk val ik weer niet van mijne sus.
Ach ... binnen korte tijd kan ik eindelijk eens over iets anders schrijven dan over mijn wankele gezondheid, dat zal voor iedereen een herademing zijn, letterlijk en figuurlijk.
Het moet tenslotte niet altijd kommer en kwel zijn nietwaar?
Gelukkig maar hé! Toch denk ik dat ik deze ingreep serieus onderschat heb, kijkoperatie of niet, mijn lichaam heeft lang aangevoeld alsof het in twee gezaagd was en daarna terug aan elkaar gelijmd met superglue.
Maandag late namiddag verliep het ontslag uit het ziekenhuis vrij chaotisch omdat mijn chirurg nog aan het opereren was en zijn handtekening was nodig op het ontslag document.
Na veertien dagen omringd te zijn geweest door de goede zorgen van dokters en verpleegsters was het ook een beetje benauwd om de stap terug naar huis te zetten. Ik had geen belletje meer om op te drukken in geval van nood ziet ge.
Met bibberende kniekes ben ik - mijn poep ondersteund door Mr. Silver - toch de trap opgeraakt naar ons echtelijk bed en hoewel we net een super nieuw bed hadden gekocht miste ik aanvankelijk de vele variaties van standen van mijn hospitaal bed.
Om naar de WC te gaan van de slaapkamer was het dan weer elke keer een halve trap naar beneden naar het tussenverdiep en ik weet niet waarom, maar ik moest er om de haverklap naartoe. Waarschijnlijk nog een gevolg van de blaasontsteking. Maar kom, ik zag het als een goede oefening.
Ik neem nog steeds antibiotica voor de andere infecties die men in het bloed en op de scan had opgemerkt. Omdat ik wegens de pijn (zie hierboven het doorgezaagd gevoel) niet diep genoeg inademde waren mijn longen onderaan wat ontstoken. Verder was er nog een ophoping van vocht rond de milt en onder de pancreas. Daarom mocht ik het ziekenhuis pas verlaten wanneer ik koortsvrij was.
Dinsdag en woensdag ging alles beter maar donderdag en vrijdag kreeg ik weer precies een klop van de hamer en heb ik bijna de ganse dag geslapen.
Ik heb me voorgenomen om te luisteren naar mijn lichaam: wanneer die me zegt: " SLAPEN! " wel dan doe ik dat. Ik ga niet de flinke uithangen wanneer het niet nodig is. Langzaam maar zeker komt alles terug goed als je maar wat geduld hebt.
Mr. Silver zorgt nu voor het huishouden, maar omdat hij nog geen ei kan koken hebben we vanuit het ziekenhuis via de sociale dienst een regeling getroffen met het Dienstencentrum achter onze hoek. Daar mag hij elke middag voor ons beiden een warme maaltijd afhalen. Weer een zorg minder.
Vandaag is hij alleen naar zee vertrokken om onze caravan terug te halen. Zoon 1 en familie vertrokken vanmorgen ook naar zee voor een weekje herfstvakantie en zij gingen hem helpen met het versjorren van de caravan, want dat zag ik mezelf nog niet doen.
Aangezien ik me vandaag weer een beetje beter voelde vond ik het hoog tijd om even aan de computer te komen, dat was me tot nu nog niet gelukt.
Ik sta heel wat achter en moet veel mails lezen en ik ga nu ook even langs de blogjes om te kijken hoe het met mijn lieve blogvrienden gesteld is. Hopelijk is daar ook alles goed en aan de beterhand.
Jaja....eindelijk heb ik zin om iets meer te doen dan in mijn hospitaal bed te liggen en te slapen!
Voor de eerste keer was ik vanmorgen koortsvrij, slechts 36.9°C ! Fantastische voorutitgang, want door de koorts voel je je nog precies zieker.
Wat mijn arme body betreft: ik heb precies de Mount Everest beklommen en terug afgedaald sinds ik hier opgenomen werd en dat allemaal voor een klein stukje ongewenste inwendige rommel dat er niet had mogen zijn, maar gelukkig per ongeluk werd vastgesteld.
Mijn op George Clooney lijkende chirurg (vraag maar aan ons Paz'ke - ik lieg niet! ) kwam gisteren met stralende ogen zeggen dat hij eindelijk de uitslag van de biopsie had. De verwijderde mucineuze cyste was goedaardig en dan is het voor mij nu enkel nog genezen zonder verder te moeten piekeren over eventuele chemo en zo. Zo krijgt ge terug moed nietwaar?
Aangezien de koorts nu pas aan het afnemen is raadt de dokter me aan om nog het weekend uit te zingen in het ziekenhuis en dan kan ik waarschijnlijk, indien alles zo goed blijft evolueren, maandag naar huis.
Vanmorgen lag ik ook voor de eerste keer te dromen over iets lekker om te eten : bv. een zacht gekookt tikkeneike. Wat brengt de lieve dame van de room service vanmorgen binnen denkt ge? Just ! een zachtgekookt tikkeneike. 't is hier verdromme precies een luxe hotel. Vriend Ollie kan ook nog bevestigen dat alle verpleegsters hier precies beauty queens zijn! Zelf kijk ik natuurlijk naar de mannen hé?!
Ik ga het vandaag niet al te lang trekken, want spijtig genoeg heeft de operatie mijn arme rug weer een fameuze oplawaai gegeven en zit ik weer aan de zware pijnstillers, maar kom ... dat overwinnen we daarna ook wel weer.
Ik bedank hierbij al mijn lieve vriendinnen en vrienden voor hun veelvuldige wensen, bloemen, telefoontjes en bezoekjes.
De warmte en liefde van jullie allemaal helpt enorm bij een genezingsproces, geloof me!
Van mij aan jullie allemaal : een heel heel warme knuffel en drie dikke zoenen.
Morgen na de middag vertrek ik naar het ziekenhuis en dinsdag na de middag wordt er geopereerd.
Hoe het zal gebeuren weet ik nog niet, want de dokter ging me dat pas morgen laten weten.
Hij moest zelf nog bestuderen of de cyste via een kijkoperatie kan verwijderd worden of via een traditionele incisie.
De voorbije week hebben kinderen, familie en vrienden er alles aan gedaan om mijn gedachten wat te verzetten.
Woensdag waren alle kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen hier bij ons voor het laatste avondmaal.
Donderdag hadden broer 2 en schoonzus ons en onze beste vrienden uitgenodigd voor een laatste avondmaal.
Vrijdag zijn we met broer 1 en schoonzus bij de Chinees een laatste avondmaal gaan eten en nu is mijn pijp uit.
Enfin, mijn pijp was al uit de vorige avonden en ik ben elke avond als een blok in't slaap gevallen.
Eén ding staat vast: ik zal zeker niet vermagerd zijn!
Donderdag namiddag ben ik met Mr. Silver enkele nieuwe nachtjaponnetjes gaan kopen en een nieuwe kamerjas. (kwestie van een beetje deftig en proper te zijn, want ge weet nooit wie ge tegenkomt nietwaar?)
Sloefjes neem ik niet mee, geef mij maar mijn oude vertrouwde Crockskes!
Gisterenavond kwam een heel lieve vriendin ook nog even op bezoek om mij een zilveren klavertje vier te brengen. "Een beetje extra geluk kan nooit kwaad" zei ze. en gelijk heeft ze.
Mr. Silver verdrijft de tijd door in de tuin te werken en vandaag is hij ons zwembad winterklaar aan het maken.
Bezige handen zetten zijn verstand op nul.
Ik heb altijd maar zin om te slapen.... misschien dat ik mijn overijverige bezorgde hersenen slechts op die manier onder bedwang kan houden want ik zit wel een beetje met de 'poepers'... vooral omdat ik totaal geen idee heb wat me te wachten staat. Misschien gelukkig maar nietwaar?!
Ik wou toch hier op mijn blogje ook nog even afscheid nemen van mijn lieve lezers, want morgen zal er weinig tijd zijn om te schrijven vrees ik. Bedankt voor al jullie lieve wensen en bemoedigende woorden.
Zodra mogelijk zal ik terug op mijn blogje proberen te schrijven. Ik neem mijn laptop mee naar het ziekenhuis want daar is Internet verbinding.
En nu: nu ga ik een lekker warm badje nemen en mijn spannend boek van Dagliesh verder lezen. Buiten schijnt er wel een mooi zonnetje, maar ik vind het toch maar aan de frisse kant en zo'n warm bad werkt ook heel relaxerend.
Hopelijk tot binnenkort!
Zij die weldra een stukje van haar interieur gaat missen groet u ....
Mr. Silver en ik hebben welgeteld vijfendertig euro nettowinst verdiend voor twee dagen intensief werken, enfin ik werkte en Mr. Silver hing aan de toog
We hebben nog veel meer uitgegeven aan frietjes, broodjes, koffies en Duveltjes en jaja ook een Triple of twee voor mij natuurlijk.
Op een stil moment bezocht ik zelf de kraampjes en heb ik ook wat gekocht, wat al bij al onze financiële winst uiteindelijk op min-nul komma nul brengt.
Maarrrrrr (franse rrrrr) ...zoals afgesproken werd de rest van onze rommel NIET terug naar huis gebracht, maar op het einde van de rommelmarkt weggeschonken aan de professionele rommelmarkters die naast ons stonden en dolgelukkig waren met onze geschonkel rommel. Als dankbetuiging kreeg ik van hen een beetje van hun rommel terug. Jaja, professionele rommelmarkters zijn lieve, gulle mensen!
Tussen de twee dagen rommelmarkt was er een ongelooflijke rommelnacht : vijf kleinkindjes kwamen slapen.
Mr. Silver en ik hadden alles netjes uitgekiend: hij zou in ons nieuw supersize bed slapen met de twee grootste kleinzoontjes en ik zou in ons logeerbed slapen met kleindochtertje en Seppe en Tibo in het babybedje naast me.
Maar dat was buiten ons kleindochtertje gerekend. Nee...zij wou per sé in ons groot bed met kleinzoon 2.
Seppe was de eerste om te gaan slapen. We hadden beslist om ze niet allemaal tegelijk in bed te leggen omdat we uit ondervinding weten dat er dan van slapen niets in huis komt.
Seppe sliep en toen was het de beurt aan Tibo. Tibo sliep en toen was het de beurt aan kleinzoon 2 en kleindochter. Kleinzoon 2 sliep vrij snel, maar kleindochter besloot dat ik bij haar in het groot bed zou slapen, grootvader moest in de logeerkamer dan maar bij de kleintjes.
What kleindochter wants, kleindochter gets! Die gaat het nog ver brengen.
Omdat we allebei bekaf waren en omdat we de volgende dag vroeg terug achter onze rommelkraam moesten staan besloten Mr. Silver en ik om samen met kleinzoon 1 te gaan slapen. Het zal toen ongeveer negen uur dertig geweest zijn.
De rollen waren nu omgekeerd. Mr. Silver met kleinzoon 1, Seppe en Tibo ernaast in het babybedje.
Fluisterend gaf ik een gevulde papfles aan mijne zilveren en ik zei hem : "indien de kleine 's nachts wakker wordt, geef hem dan een papje en dan slaapt hij verder".
Met rode piepoogjes ( hij had die namiddag al enkele Duveltjes binnen) knikte hij me toe en ik dacht dat hij het begrepen had.
Mijn voeten Zjérard.
Om twaalf uur hoorde ik Tibo pruttelen. Ik hoopte vurig dat mijne zilveren snurker dit ook gehoord had, want eens Tibo zijn keel openzet worden alle vier kinderen terug wakker.
Jaja... ik hoorde wat geschuifel en het werd terug stil.
Een uurtje later idem dito. Weer geschuifel en weer alles stil.
En zo ging het verder tot vier uur. Tibo zachtjes wenend, geschuifel gevolgd door stiltes.
Ik had nog geen oog dichtgedaan.
Kleindochter was mede schuldig aan mijn slapeloze nacht. Ik kan zelf een stukje woelen, maar dat verdwijnt in het niets bij het woelen van haar. Zij draait rond en rond in het bed als een molenwiek bij stormweer. De ene minuut had ik haar voeten naast mijn gezicht, dan weer een knie en kort daarna haar lange blonde lokken.
Kleinzoon 2 was zich van niets bewust, maar ik zag dat hij zich slapend vastklampte aan zijn kant van het grote bed. Op regelmatige tijdstippen probeerde ik hem weer toe te dekken nadat kleindochter tijdens één van haar rondes hem weer blootgewoeld had.
Om vier uur dertig liep de spreekwoordelijke druppel over. De decibels van Tibo maakten nu Seppe en kleinzoon 1 wakker. Grootvader lag nog lustig te snurken naast hen.
Tot mijn grote verbazing zag ik de nog volle papfles staan.
Ik dekte de twee kleintjes toe, zei dat het zeker geen tijd was om op te staan, nam Tibo uit zijn babybedje en trok naar beneden.
Daar slurptje hij gretig in één lange teug zijn flesje leeg en viel in mijn armen in slaap met een gelukzalige blik op zijn gezichtje.
Daar lagen we nu om vijf uur 's morgens beiden op de zetel. Ik legde me heel voorzichtig plat en Tibo lag op mijn buik rustig verder te slapen.
Gelukkig had ik nog verschillende programma's op de digirecorder staan en heb ik TV gekeken tot de eerste kindjes om zeven uur naar beneden kwamen.
Het schaapachtig gezicht van Mr. Silver toen ik hem confronteerde met de 'vergeten papfles' was geld waard.
Gelukkig waren alle ouders op tijd om hun kroost op te halen zodat wij konden vertrekken.
Kent ge dat gevoel dat uw gezicht voos voelt van de vaak? Wel zo voel ik me nog steeds, want gisteren nacht heb ik ook geen oog dichtgedaan.
Waarom ?
Wel ik zal het u even zeggen :
Vandaag was het D-Day (De Dag Der Afspraak met De Chirurg)
Negen uur klokslag riep hij me bij hem binnen.
Punctueel, dat was al één goed punt.
Hij droeg een groen pak en zag eruit als een chirurg: nog een goed punt.
Hij was nog niet al te oud, ik schat midden veertig en vrij knap : twee goede punten!
Hij volgde helemaal de lijn van mijn lieve vriend Dr. Milo : drie goede punten !
Volgende week maandag namiddag moet ik binnen en dinsdag word ik geopereerd.
Hij ging wel alles nog eens goed bestuderen, want hoe hij gaat opereren is nog niet evident. Hij noemde de pro's maar ook de contra's van een kijkoperatie op en de pro's en contra's van een gewone operatie.
Blijkbaar heeft een pancreas de consistentie van een banaan en daar moet heel voorzichtig mee omgesprongen worden.
Nu ben ik hem vergeten te vragen of het een banaan met of zonder pel was, dedju toch!
Indien het om een mucineuze cyste gaat (wat volgens de scan vermoed wordt) dan moet er heel voorzichtig mee omgesprongen worden.
De milt zou ook kunnen sneuvelen, maar dat vond hij niet zo'n groot probleem.
Ik moet deze week dringend nieuwe nachtjaponnen kopen. Schoonzus 2 raadde me aan om geen al te dure te kopen, want er wordt na een operatie blijkbaar nogal kwistig omgesprongen met ontsmettingsmiddelen en andere vloeistoffen die vlekken na laten.
Deze week stond mijn agenda zo vol dat ik amper tijd heb gehad om iets te schrijven op mijn blogje.
Aangezien de volgende dagen zeker even druk zullen zijn schrijf ik nu maar snel iets zodat jullie niet denken dat ik de pijp nu al aan Maarten heb gegeven.
Op de dag van ons trouwverjaardag had ik 's middags afgesproken met twee vriendinnen om iets te gaan drinken en nuttigen in de Dikke Mee. We zijn alle drie grootmoeder en senior en we hadden er écht deze dag moeten tussen pitsen. We hadden verdorie meer tijd toen we alle drie nog werkten en zelf kinderen hadden. (of wij worden gewoon trager, dat kan ook natuurlijk)
's Avonds gingen we samen met broer 2 en schoonzus en onze lieve vrienden M en L eten in een leuk restaurantje ter gelegenheid van ons trouwverjaardag.
Woensdag namiddag kwamen onze twee oudste kleinzoontjes na de middag op bezoek, maar hun nana had die dag bitter weinig fut en het werd een namiddag film kijken op TV. Knutselen en vertellen zal op een latere datum moeten plaatsvinden vrees ik.
Ik kan ons uitstapje van gisteren zelf zeker niet beter beschrijven. Het was een prachtige dag en ook ik bedank Paz voor het gidsen. Ze liet me terug hoeken en kantjes zien van Antwerpen die ik al lang niet meer gezien had. Ik heb er ongelooflijk van genoten.
Vanmiddag is het onze maandelijkse blogmeeting, spijtig genoeg zonder Ludovicus, en ik zal me nog moeten haasten om dit op mijn blogje te krijgen vooraleer ik vertrek want het klokje tikt weer.
De volgende dagen zal ik zeker geen tijd over hebben om te schrijven, want Mr. Silver wil beslist twee dagen nu eens zelf een rommelmarktje doen. Goed! zo geraak ik eindelijk van onze rommel vanaf, want ik sta erop dat al wat hij niet verkocht krijgt daarna rechtstreeks naar de Kringloopwinkel gaat.
Zo te zien hebben we zaterdag avond vijf kleinkindjes die komen slapen als een tussendoortje, dus we gaan ons zeker niet vervelen.
Maandag om negen uur moet ik naar de chirurg en dan ... welja ... dan horen jullie het wel zeker.
Ziezo : de kogel is ook door deze kerk (sic) met dit verschil : bij mij zal het potentieel kanker bommetje definitief worden verwijderd en niet verbannen worden naar West Vleteren.
Mijn specialiste, zelf niet echt voorstander voor een al te snelle verwijdering, had echter op een studiedag beraadslaagd met collega's en de meerderheid onder hen zou geopteerd hebben voor verwijdering. Zij heeft zich dan vervolgens bij die beslissing neergelegd, temeer daar ik het het zelf ook prefereerde.
Ik ben daarstraks nog eens bij haar op consultatie geweest en ik heb een afspraak met een chirurg in het Middelheimziekenhuis op 4 oktober as. Daar en dan zal beslist worden wanneer ik geopereerd word.
Hopelijk gebeurt het allemaal vrij snel, want nu ik weet wat me te wachten staat zou ik het liefst allemaal zo snel mogelijk achter de rug hebben.
Waarschijnlijk zal ik na de operatie wel flink anders piepen en tijdens het daaropvolgend genezingsproces wensen dat ik het nooit had laten doen, maar 'at this moment in time' voel ik me prima en ik hoop dat ik me daarna ook terug zo zal mogen voelen.
Ik heb wel besloten om momenteel niet mee te doen het het GIE (Gewicht in Evenwicht) programma dat deze week gestart is.
Misschien zou mijn toekomstige chirurg ermee gebaat zijn dat er iets minder vetweefsel rond mijn middel hangt, maar ik wil de resterende weken nog wel lekker genieten van al het lekkers in de culinaire wereld.
Tot daar mijn gezondheidsinfo: ( wordt op een latere datum vervolgd)
Gisteren hadden wij onze twee jongste kleinzoontjes op bezoek van 8 tot 9u en vandaag zijn Mr. Silver en ik er nog van aan't bekomen.
Seppe was nog steeds ziek en moest nog regelmatig aërosollen (nieuw woord, want toen onze kinderen klein waren bestond dit fenomeen nog niet) en hij verdroeg ook heel manmoedig de neusspray.
Zijn voorste tandjes hebben zich allemaal mooi terug vastgezet na het ongeluk met de schommel. Slechts één voorste tandje hangt iets lager dan de ander. Moest er een tandarts van wacht geweest zijn op de spoedafdeling van het ziekenhuis, dan had ook dit tandje mooi terug rechtgezet kunnen worden.
Onbegrijpelijk toch dat er op spoed tijdens het weekend geen tandarts van wacht is! Precies of je gebit is van geen tel.
Tibo was bij ons omdat dit al een tijdje zo afgesproken was. Hij gaat nu naar een andere kribbe, veel verder weg en komt nu nog enkel bij ons logeren 'op afspraak' of wanneer ziek.
We zijn met hen beiden na de middag naar het Nachtegalenpark geweest en we hebben daar op een terras aan de speeltuin genoten van een heerlijke Indian Summer.
's avonds, na hun badje, toen wij dachten dat ze het zouden begeven en in de zetel in slaap zouden vallen, kregen ze beiden een fameuze opflakkering die duurde tot hun papa arriveerde.
Ze waren nog niet goed de deur uit toen Mr. Silver en ik ons met een plof in de zetel lieten vallen en binnen de vijf minuten buiten westen waren.
Heb ik jullie trouwens al verteld dat ik nu 's nachts slaap met oordopjes?
Heerlijk die stilte!
Wel spijtig dat ik onze wekker of telefoon nu ook niet meer hoor
Na enkele dagen lekker uitwaaien aan zee waren we net op tijd terug thuis voor de vijfjaarlijkse Geitestoet van Wilrijk.
Heel veel vrienden en kennissen van ons stapten of reden mee in de stoet en de weergoden waren hen goedgezind, want het bleef droog ondanks alle weervoorspellingen.
Gisteren was't voor mij weer een dagje ziekenhuis waar ik na het drinken van twee liter jakkes jakkes vloeistof, plus een extra twee liter water ‘volledig leeg' mijn specialiste nogmaals ontmoet heb voor een inwendig darmonderzoek.
Gelukkig gebeurde het onderzoek onder een lichte narcose en de uitslag was deze keer goed: in die zin ... er is niets mis met mijn darmen, dus de buikpijn moet van ergens anders komen.
Momenteel kan het me geen barst schelen waar die buikpuin vandaan komt, ik kan geen ziekenhuis meer zien en ik wil even niet meer dienen als speldenkussen. Daarom heb ik ook een mammografie dat voorzien was voor vandaag afgebeld. Dat kon er écht niet meer bij.
Toen ik in het ziekenhuis aan de specialiste zei dat ik heel lang en diep had nagedacht over de toevallig gevonden pancreas cyste en die liefst zou laten verwijderen, kreeg het arm mens het ter plekke benauwd en ze zei: "Maar nee mevrouw, dat moet u zeker niet laten doen, dat is nog veel te vroeg! Al uw kanker testen zijn negatief en we zullen binnen drie maanden nog een scan nemen, maar u moet beseffen dat een operatie aan de pancreas absoluut geen sinecure is."
(Dit gesprek vond plaats waar ik lag , op de onderzoekstafel, in de operatiekamer, niet bepaald de geschikte plaats voor een diepgaand gesprek met uw dokter.)
Toch vond ik nog de tijd om haar te zeggen dat ik het geen prettig gedacht vond om met een tikkende tijdbom in mijn lichaam rond te lopen en verkoos om dit te laten verwijderen voor mijn gemoedsrust.
Toen de anesthesist aanstalten maakte om mij naar het land der dromen te zenden zei ik nog snel : " weet ge dokter, ik ga met u nog een afspraak maken en we gaan dit nog eens serieus bespreken. Ik wil graag de pro's en contra's afwegen en indien nodig zou ik ook graag een tweede opinie hebben".
Ze was het er volledig mee eens en zei dat ze ook zou informeren bij een chirurg.
Ik denk dat mijn beslissing om de cyste te laten verwijderen ook ingegeven wordt omdat ik momenteel twee heel goede vriendinnen zie lijden aan de gevolgen van chemotherapie en indien ik dit kan vermijden door een tijdig ingrijpen, dan wordt me dat misschien bespaard.
Maar zoals ik al zei : "what will be will be..." het lijkt alsof iedereen die ik ken op dit ogenblik ziek is of onder het mes moet.
Misschien zit het ook een beetje tussen de oren. Had ik geen scan laten nemen van mijn darmen, dan zou ik zelfs niet geweten hebben dat ik een cyste had aan de pancreas. Misschien zit het ding er al sinds jaren, wie weet.
Piekeren zal ik elk geval niet veel helpen, integendeel!
Dus .... nu iets helemaal anders.
School is amper twintig dagen bezig en Seppe is weer ziek! Ongelooflijk hé?
Hoge koorts en pseudo kroep, maar hij is al aan de beterhand en zit nu met de autootjes te spelen mijn zijn grootvader, die even terug kind mag worden, huisjes mag bouwen en garages...
't ja dat is mannenwerk nietwaar?
Wanneer ons enige kleindochter komt speel ik mee met de poppen.
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
amaai mijn voeten Zjérard.
