22-06-2012 om 11:48 geschreven door BOJAKO  

18-06-2012 om 11:43 geschreven door BOJAKO  

17-06-2012 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Eén van onze meest memorabele vakanties is nu halfweg…èn we leven nog èn zijn nog niet aan de ‘zware’ pillen.   Bloeddrukken gaan op en neer als jo-jo’s, maar:   ‘we shall overcome!’ – ge zijt Brit of ge zijt het niet.

Vorige week hebben we van ons hart een steen gemaakt en zijn we alleen naar vriend B. geweest en hebben we het aangedurfd om Schwiegermutti een hele dag alleen achter te laten.   
Vriend B., een amateur computer deskundige kreeg na lange tijd onze Mobile Viking (internet everwhere) aan de praat.  Oef … niet simpel hoor mannekes.   Qua prijs en snelheid moet ik toegeven dat het daarom wel aan te bevelen is, maar qua installatie moet ge er wel voor zorgen dat ge ergens in uw omgeving een computer expert hebt rondlopen.

Zoals je waarschijnlijk al hebt gezien op TV hebben we tot nu één van de natste maanden juni sinds mensenheugnis.    Regen, stormwind en een schoonmoeder, wat kan een mens nog meer willen op zijn jaarlijkse vakantie?

Godzijdank was het weekend dat de kinderen en kleinkinderen kwamen redelijk.   Met redelijk bedoel ik: droog.  
Jaja, zover zijn wij al gekomen, wij vinden het weer fantastisch als het gewoon droog is.  
Kleinzoontjes en kleindochter vonden de wind heerlijk om hun vliegers op te laten en stoorden zich helemaal niet aan de kou terwijl ze grote forten bouwden om de opkomende tij te trotseren.    
Schoonma en ik verscholen ons achter het zeil aan onze cabine, maar Molly wou mee met kinderen en baasje naar het water en trok zo hard aan de leiband dat ik vasthield, dat schoonma en ik samen tegen de vlakte gingen.  Gelukkig is zand zachter dan beton en kwamen we er enkel met flink wat blauwe plekken vanaf.

Het was een heerlijk weekend en het eten, afgehaald in onze lokale taverne,  was weer om vingers en duimen af te likken.  
Wanneer de kleinkindjes het lekker vinden, vinden wij het ook lekker.  
Het extra appartement van schoonma kwam dit weekend van pas, want twee slapers konden op haar zetelbed slapen.   
Mr. Silver kreeg de volgende dag wel naar zijn voeten omdat hij haar niet had aangeraden om vers brood te halen de dag ervoor, ze kon haar gasten geen degelijk ontbijt geven. 
De arme man laat alle kritiek gewoon over zich heen glijden, hij is het tenslotte gewoon en wil geen ambras.  
Ik daarentegen ben zo geen doetje en antwoordde nogal nijdig : “ge hadt ze gewoon naar ons moeten sturen voor ontbijt moeder, wij hadden veertig verse pistoleekes.”   Voor dit ongepast antwoord kreeg ik natuurlijk weer een bijna dodelijke oeuil de Moscou.

Enfin, toen de kinderen en kleinkinderen die avond allen huiswaarts keerden namen ze de droogte mee.  

Maar Mr. Silver, Molly en ik laten ons niet kennen.  
De volgende dag vertrokken we,  ondanks de weergekeerde regen en stormwind, via het strand richting Koksijde.    Na een kwartiertje stappen waren we tot op ons vel doorweekt en moesten we het onderspit delven.  
We keerden om richting appartement en stroopten daar onze mestnatte kleding uit.   Onze jassen en lange broeken moesten wel drogen, want we hadden beiden slechts één regenjas mee.   Ge zijt optimist of ge zijt het niet hé!

De volgende dag waren onze jassen en lange broeken vochtig/droog en de lucht buiten was grijs maar ook vochtig/droog. 
Met die nog vochtige jassen en rubberlaarzen deden we nog een poging en we geraakten zowaar tot in het volgend dorp. 
Aangeboren/aangeleerde  schuldgevoelens  welden op in het peperkoekenhartje van Mr. Silver en hij toog bij het thuiskomen naar zijn mutti om te zien of ze nog leefde.  
De wonderen zijn de wereld nog niet uit : Schwiegermutti kan na tien jaren vruchteloze pogingen om haar te leren werken met een GSM eindelijk bellen.  
Schoonbroer zee had nog eens een ulltieme poging gedaan en waarschijnlijk heeft de schrik om volledig telefoonloos afgesloten te zitten van de buitenwereld haar GSM hersenknopke aangefloept, het bewijs dat er nog enkele hersencellen werken!

Ze vertelde vervolgens aan de vrucht van haar lichaam dat schoonbroer en schoonzus de volgende dag op bezoek kwamen en nodige ons ook uit.      
Die dag was een prachtige dag, de zon scheen, er was bijna geen wind en de temperatuur was boven het vriespunt.  

Na hun vertrek profiteerden we van dit beetje goed weer om nog eens naar de cabine op het strand te gaan.   Ik had een goed boek mee ( ‘Onze Vader’ van Marylin French - nog een aanrader! )  
Mr. Silver zette het windzeil op en ik zette me neer om te genieten van mijn boek.    
Mijn voeten Zjérard …. tetter…tetter…tetterdetetter…. 'Zij die wij hier nu niet meer gaan benoemen' zweeg geen seconde.  
Van armoede stak ik mijn boek terug in mijn strandzak en gelukkig had ik nog een handwerkje bij.  
Drie uur non-stop eenzijdig  getetter later dacht ik dat ik gek ging worden.
Mr. Silver zag de verwilderde blik in mijn ogen…de blik die smeekte om een extra straffe Valium en zei kordaat:   “Kom shoeke, ’t is goed geweest voor vandaag,  we gaan naar huis!”

De tweede mooie dag, ook aangekondigd door onze weerman die er niet dikwijls naast zit, kwamen onze lieve vrienden Natoken en haar T. op bezoek en weer kregen we het niet over ons hart om schoonma niet uit te nodigen.  
Ofwel zijn wij gek ofwel masochist, ik weet het niet.  
Waarschijnlijk zou een goede psychiater het kunnen verklaren.   
Maar Natoken en ikzelf zijn – wanneer we samen zijn – niet te kloppen in non-stop conversatie.   Schoonma kreeg er die dag amper een speld tussen.   Na een lekkere maaltijd gingen we op een terrasje nagenieten en een dessertje eten.

De dag vloog om en vandaag zal een schoonmoeder vrije dag worden … oef!
Natoken en T. hebben net zoals onze kinderen de zon terug meegenomen, maar ….het regent niet.   Dat wordt dus een namiddagwandeling bij laag tij.

Morgen is het feest voor Mr. Silver ….
Het hoogtepunt van zijn vakantie!  
Voor hem hoop ik dat het droog blijft:  want het is namelijk de SUPERGROTE rommelmarkt in Koksijde en dat is het hoogtepunt van zijn vakantie ….en neeje …. ook dan gaan we een poging doen om ongemerkt met ons beidjes en de hond  weg te sluipen…. ik weet het, ik weet het ....ik ben een slecht mens

Toedeloekes! 

15-06-2012 om 12:24 geschreven door BOJAKO  

En zo zijn we dan, ondanks alle pogingen om eraan te ontsnappen en haar te ontmoedigen  een maand aan zee op vakantie met Schwiegermutti,, weliswaar niet in hetzelfde appartement, want dat had ik helemaal niet overleefd.
't Is een braaf mens, maar ik ben waarschijnlijk niet de ideale schoondochter...
Bovendien is het één keer per jaar plezant om eens met je ventje alleen op vakantie te gaan.
Schoonma heeft al héél lang geen ventje meer en op de waardige leeftijd van 89 jaar zijn je vrienden en kenissen ook bijna allemaal naar de eeuwige jachtvelden of een home verhuisd.

Vanuit haar strategisch gelegen appartement op de hoek van de dijk ziet ze ons komen en gaan ... tenzij we stiekem, goed gecamoufleerd proberen weg te sluipen.

Zoon 2 had ons de wijze raad gegeven :  vanaf het begin goede afspraken maken en dan zijn er verder geen zorgen.

Ha!  Afspraken maken met Schwiegermutti ... het is het proberen waard ... maar alles glijdt bij haar als water van een eendenrug.

Zoals ik vorige keer al schreef : zaterdag brachten schoonbroer en schoonzus haar van Antwerpen naar zee, onze auto was tot op het dak volgeladen.
Mr. Silver hielp zijn broer met de uitpak van haar bagage en de installatie van hare goederen en daarna gingen we allen samen een hapje eten.  Pladijs al ge het per sé wilt weten

Het was die zaterdag nog mooi weer en na de middag konden wij ontsnappen door een wandeling te maken 'langs het water' naar Koksijde.   Iets te moeilijk voor schoonma, maar ik ben ervan overtuigd dat ze het toch nog eens zal willen proberen....

Zondag hadden we nog een rustige dag, want schoonbroer en schoonzus kwamen terug met een microgolf oven en een waterkoker, twee zaken die niet voorzien waren in het appartement.  Ik hoop dat schoonma beseft dat ze twee prachtzonen heeft die ongelooflijk veel voor haar doen. (de schoondochters doen wat ze doen voor hun ventjes).

Wij hadden inmiddels een cabine gehuurd in de duinen, zover mogelijk tegen de honden gedoogzone.   Voor de politie is het nog niet in orde, maar misschien doen ze niet te moeilijk tijdens deze rustige maand juni.

We deelden nadien het nieuws mee aan schoonma waarop ze zei : “moh zoevaar kan ich nie loepe deur al da zand” ... oeikes ....

Maandag was het hier windkracht 10 en de regen viel met bakken neer.   Na de middag kreeg ik toch een pieteklein beetje wroeging en stelde ik voor om schoonma op de koffie te vragen.

Rond drie uur werd het terug wat beter weer en we zeiden : “Sorry ma, maar nu moeten we u laten, want wij gaan boodschappen doen”

“Mach ich nicht meegon?”  vroeg schoonma.
Doemme doemme ... dit zat niet in onze planning en we wisten dat schoonbroer en schoonzus de dag ervoor voor haar boodschappen hadden gedaan.
Dus we stamelden ....
“’t ja de auto moet nog in orde gebracht worden, de achterbank ligt nog plat, Molly moet vanachter zitten en we gaan wel grote inkopen doen”.

“Wilst du liever nie da ik meegon?” vroeg ze geërgerd met samengeperste lippen.

“Nee liever niet” dachten we beiden, maar natuurlijk zeiden we ja, ach ja ..we zijn allebei veel te goed voor deze wereld, ik zal het zelf maar zeggen zeker.

We sleften met haar naar onze auto.

“Mag ich inhangen Shaakie, ik kan schlecht loepen.” vroeg schoonma.

“Gaat niet ma, ik kan zelf moeilijk lopen ... slechte rug ziedde!  Ge moet zorgen dat ge uw wandelstok altijd bij hebt.”  antwoordde ik zo assertief mogelijk.

Mr. Silver was ondertussen al de auto aan ’t herinrichten.

Enfin, wijle naar de Colruyt in Nieuwpoort en schoonma bleek natuurlijk niets nodig te hebben.   Uit eerlijke schaamte laadde ze toch een en ander in onze wagen : “veur als bezoek komt “ zei ze.

Thuisgekomen stelde ze voor een gebraden kip te halen met appelmoes.  “dan kunne waai saame eten”.

Eenstemmig en zonder één nanoseconde twijfelen zeiden Mr. Silver en ik : “nee dank u ma, maar we hebben al eten voor vanavond en gij hebt nog de spagetti die schoonzus gisteren voor u heeft klaargemaakt hé.”

Ondanks de nogmaals opeengeklemde lippen sputterde ze niet al te hard tegen, ze wou voorzekers nog geen ambras bij het begin van de vakantie vermoed ik.

Dinsdag was het de verjaardag van Mr. Silver en er was één dag mooi weer voorspeld.

Ik zei : “Die dag gaan we aan onze cabine zitten hé shoeke!   We moeten van dat beetje zon profiteren.” 

Eerst waren we naar de markt op de zeedijk geweest en ja hoor ... iets later, op weg naar ’t strand zien we schoonma ons breed lachend tegemoet komen.  

“Aha...gost doe nor cabine?  Ich wil oek nor cabine, ich gon mee.” ... en de vrouw die anders amper twee stappen alleen kan zetten slefte flink mee door het mul zand naar onze cabine.

Ze keek rond en zei : “Och.... du hast mor twie stoelen”,  terwijl ze onmiddellijk plaatsnam in één ervan.

“Wor gost du zitten?” vroeg ze haar zoon.   Hij zette zich op de grond en toen zei ze : “Moh ocharme ...go nor maain appartement en hol mor maain stoel en bring oek maain parasol.”

Mr. Silver, blij dat hij kon ontsnappen, volgde braaf de bevelen van zijn moeder op.

Een Duitse dame kwam aangelopen met haar kinderen en twee grote, brave,  loslopende honden.

Schoonma, doodsbang van alle honden, (Molly uitgezonderd) sprong recht en gilde : “ oi oi oi ... groete honden en die loepe los... ich bin bang van groete honden” ,  ze riep boos en bevelend naar de Duitse dame : “madam du moest honden on die laaiband doen!”

De dame wou ook geen ambras met mijn schoonmoeder en deed braafjes de honden aan de leiband, ge zoudt van minder bang worden.

Rond vier uur hield ik het voor gezien...schoonma had geen seconde gezwegen en al wat ze vertelde had ik al honderdduizend keer gehoord.

Kom mee baai maai boove koffie trinke” stelde ze voor.

Ik bedankte er feestelijk voor en zei dat ik een dutje ging doen omdat ik de nacht ervoor slecht geslapen had.

Mr. Silver zei dat hij met Molly een lange wandeling ging maken.

Omdat schoonma ooit Mr.Silver met ongelooflijk veel pijn en smart op de wereld had gezet konden we natuurlijk niet anders dan haar ’s avonds meevragen om te komen eten in het restaurantje waar wij dikwijls naartoe gaan ter ere van zijn verjaardag.

De commentaar tijdens de maaltijd was zoals altijd weer negatief.

De nieuwe eigenaars waren niet zo vriendelijk als de vorige eigenaars, de fritten van de vorige eigenaars waren beter.   De fritten waren koud.  Ze kreeg niet genoeg mayonnaise.   De vorige eigenaar stond al met verse fritten voor de oude op waren....etc..etc.. soit : we konden niet snel genoeg weg zijn.

Woensdag  ...  niet echt zomerweer, maar regen of wind, we slopen ons appartement uit en gingen  ALLEEN te voet naar Nieuwpoort terwijl we onderweg nog eens flink onze schoonmoeder strategie bespraken.

Vandaag zijn we uitgenodigd bij een vriend van Mr.Silver.   Mr. S. is nu naar zijn moeder om haar te zeggen dat ze weer een dagje alleen aan zee zal moeten doorbrengen.  
Benieuwd hoe het gesprek zal aflopen!   Jullie ook ????  ;-)

PS: de zon schijnt vandaag en het is niet koud en momenteel regent het niet.

Zeegroetjes aan alle lezers.

07-06-2012 om 11:53 geschreven door BOJAKO  

Zoals altijd de eeuwige optimist:  ik  pakte mijn valies op een snikhete dag… badpakken, topjes, shorts, sandalen … één dikke trui, één lange broek, één paar schoenen, één paar warme sokken enz… het moest en zou een snikhete juni maand worden aan ons zeetje.
Huh….de eerste twee dagen viel het nog mee, maar één ervan was voorzien om naar zee te rijden en uitpakken en de tweede was wachten op schoonma en haar helpen uitpakken…
En toen was het mooi liedje uit.  

De hemel werd grijs, een natte motregen viel en verpestte de dag van de rommelmarkt-standhouders op de dijk èn die van de wandelaars langs die rommelmarkt … wijle dus.

Vandaag is het geen motregen, vandaag zijn de wolken donkergrijs en regent het naar goede, oude Belgische gewoonte bakken ouw wijven.
Ik zit hier in m’n enige warme lange broek, met m’n enige warme sokken aan,  te tokkelen aan m’n computer en dit bij gebrek aan iets beter.
Internetverbinding kan ik niet meer krijgen met mijn laatste nieuwe laptop en dit  omdat mijne zilveren vlak voor ons vertrek besloot om er een nieuwe ‘goedkopere’ internet verbinding op te zetten, namelijk Mobile Viking. 
Mobile viking heeft ons al 12 euro gekost plus (dat zeggen ze er niet bij) de speciale USB stick die je moet gaan kopen bij Base die ook nog eens 59 euro kost.  Bovendien moet je nog software downloaden en daar zit waarschijnlijk de oorzaak van de hele miserie.   Na heel wat over en weer getelefoneer zeiden ze dat de fout niet bij hen lag,  maar waarschijnlijk bij mijn laptop.   Bezin eer je begint.    HUH … en nog eens HUH….

Soit, Mobile Viking doet het niet en nu doet Mobistar Everywhere het ook niet meer op deze laptop….gaat er nog iets goed zijn aan deze vakantie vraag ik me ontzettend moedeloos af?   

Godzijdank had Mr. Silver mijn oude laptop ook meegebracht en daar werkt Mobistar Everywhere nog wel op.  Ik vergeef hem daarom hierbij zijn gefoefel aan mijn nieuwe laptop.  
Ik tik dus op de snelle laptop en met wat knip en plakwerk krijg ik deze tekst hopelijk op mijn blog geplakt.

Ik merkte bij de verbindingen wel een verbinding via een Belgacom hotspot, maar dat kost ongeveer veertig euro per week en dan weet ik nog niet of en hoe het werkt of hoeveel GB of MB ik daarvoor krijg.  

Je merkt het … er is heel weinig nieuws, het kan niet anders dan beteren nietwaar?  

Het appartement is nog in dezelfde staat als vorig  jaar, maar er is wel een nieuw ijskast en een nieuw afwasmachine.

Schoonmoeder schrok wel even bij aankomst in haar appartement, want bij de verhuur was haar niet gezegd dat het een niet rokers appartement betrof.   Dit was enkel te lezen bij de inventaris die op tafel lag bij aankomst.  
De eerste dag hing ze te roken uit het keukenvenster, maar met dit weer zal ze dat vast en zeker niet doen anders vliegt haar hoofd eraf en raakt haar permanent in den oorlog (nl: in de war )

Brandt astemblieft allemaal een kaarsje voor mooi weer, want we hebben een cabine gehuurd, maar bij weer zoals vandaag geraken we zelfs daar niet zonder een duikerspak.   ’t Hoeft niet snikheet te zijn, neeje....gewoon droog is al goed genoeg.   Merci en dankuwel voor de moeite.

04-06-2012 om 11:42 geschreven door BOJAKO  

Voilà, de vijftigste editie van onze Vlaamse kermis zit er weer op.  Vier dagen lang waren de weergoden ons weer buitengewoon goed gezind en dat hebben we gemerkt.  Heel veel volk en vooral heel veel kindjes.

Broer 1 en Mr. Silver hebben voor de parochie vier dagen lang massa’s fritten, hamburgers, cervela’s, curryworsten etc.  gebakken en schoonzus en ik verkochten speelkaarten aan de vele gretige kinderhandjes en drankbonnetjes aan de vele dorstigen.  

Luc Steeno en Willy Sommers hebben blijkbaar nog veel fans, want onze speelkoer leek vrijdag avond op een mini schlager festival.  

De laatste dag moesten Mr. Silver en ik om drie uur ’s middags forfait geven, want één van onze lieve vriendinnen en haar tweelingbroer vierden hun overstap naar tram zes.   Jaja mannekes, het feesten houdt gewoon niet op. J

Iets minder plezant was de frontale smak tegen moeder aarde van broer 1.  Een pijnlijke neus, een losstaande tand en wat pijnlijke knoken waren het gevolg.  Natuurlijk was hij verzekerd en zo konden we hem eindelijk het ziekenhuis in krijgen voor een onderzoek.

Eindelijk zeg ik… want al twee jaar lang proberen we broer naar een dokter te krijgen voor een onderzoek.   Hij was in die periode rond de veertig kilo vermagerd, maar beweerde dat er niets aan de hand was…hij at gewoon wat minder zei hij.   

In het ziekenhuis kwam het vermageren nu ‘eindelijk’ ter sprake en er werd op spoed onmiddellijk diabetes vastgesteld, met als gevolg dat hij een hele week opgenomen moet blijven.   Schoonzus Ardennen verblijft bij ons omdat het ziekenhuis in de buurt is.

Schwiegermutti sukkelt nog steeds met de overstap van analoge TV naar digitale TV en belt om de haverklap omdat haar TV niet werkt…. (diepe,diepe zucht…..)

Eergisteren ben ik zelf naar een ander ziekenhuis geweest voor een tweede opinie omdat ik nog steeds sukkel met mijn vertering.   Ik had het natuurlijk verwacht : deze dokter wil alle tests opnieuw doen, dus na onze vakantie zal ik deze moedig ondergaan.   J

Gisteren namiddag gingen we een terrasje doen aan de golf voor we broer gingen bezoeken in het ziekenhuis.   L’oeil de Moscou van Mr.Silver had ze onmiddellijk opgemerkt … Myette en haar ventje waren er druk aan het sporten!   Mij had ze niet herkend, ze weet het aan haar ogen, maar ’t was waarschijnlijk omdat ik nu krulletjes heb.   ‘k heb een heel gemakkelijk kapsel voor mijn vakantie gekozen!    Vind ik het daarna niet goed kan ik terug naar super kort.

Voilà, dat waren de laatste nieuwtjes.   Seffens komt kleinzoon 2 en waarschijnlijk zullen we van het mooi weer nog even genieten om een wandeling te maken met hem en Molly.    Tot één uur is ze rustig, maar dan wil ze naar buiten, weer of geen weer.   Hopelijk blijft het voorspelde onweer nog even weg, maar voor  alle veiligheid zal ik toch maar een paraplu meenemen. ;-)

23-05-2012 om 11:53 geschreven door BOJAKO  

Dit gaat gepaard met vaak veel bier en andere versnaperingen zoals rijstpap, gebakken worsten en wafels.

17-05-2012 om 11:59 geschreven door BOJAKO  

Vorige week is weer eens voorbijgevlogen. 
Maandag nog op kleinzoon 4 gepast die nog een beetje moest convalesceren.

Dinsdag samen met Mr. Silver snel snel naar de koekenstad om nog iets te kopen voor de aanstaande communie van kleindochter.  
Zoals bijna elke vrouw vond ik niets convenabel in mijn kleerkast voor DIE dag.    Omdat het ‘zijn’ dinsdag was,  mocht ik voor ene keer daarna met hem en zijn maatjes nog een terrasje doen in hun stamcafé op de Groenplaats.

Woensdag was er dan weer de zorg voor Schwiegermutti.   Ze kon via haar analoge TV haar geliefde sportkanaal niet meer ontvangen en moest daarom overschakelen naar digitale TV.

Op 89 jarige leeftijd is overschakelen van analoog naar digitaal niet zo simpel hoor. 
Mr. Silver, de trouwe zoon, was de hele voormiddag paraat om haar bij te staan tijdens dit groots evenement.  
Hij diende ook als vertaler/tolk te fungeren tussen de twee partijen.  Het Russisch/Duits/Vlaams van Schwiegermutti en het redelijk verstaanbaar vlaams/en een ander exotische taal van de technieker.

Donderdag namiddag trokken we naar Gent om nichtje/petekind van Mr. Silver te bezoeken in het ziekenhuis.   Spijtig genoeg verloopt haar tweede zwangerschap niet probleemloos.  Het kindje kondigt zich veel te vroeg aan.
Hoewel nichtje zich buitengewoon gezond voelt moet ze tot laat in de zwangerschap rusten in het ziekenhuis. 
Héél erg als je thuis nog een baby van één jaar hebt dat je zo mist.   Gelukkig kan de papa tijdelijk van thuis uit werken en verzetten schoonbroer en schoonzus zee bergen om hun dochter en schoonzoon te helpen, ook omdat de verhuis van hun dochter nèt nu plaatsvond.

Vrijdag gingen we naar de beste viswinkel van ’t stad een zalm bestellen, want ik had zoon 2 aangeboden om een zalmschotel te maken voor het buffet op de aanstaande eerste communie.

Zaterdag vloog voorbij en zondag was het eindelijk de grote dag van de communie.

De weergoden waren ons ongelooflijk goed gezind!  

Eerst moest Schwiegermutti thuis opgehaald worden en dan vond Mr. Silver een parkeerplaats vlakbij de kerk … hoerenchance heeft die man toch altijd!    
Om elf uur was de tweede mis.   Ja u leest goed.   Er waren zoveel communicanten dat ze in twee missen zijn moeten opgesplitst worden.   Ik schrok er zelf van.   Ik dacht dat men tegenwoordig communicantjes onder de straatstenen moest gaan zoeken.

Kleindochter straalde, haar ouders straalden, haar broertjes straalden, de grootouders, peter, meter, nichtjes en neefjes, vrienden en buren straalden.  
De stralende zon zal er zeker iets mee te maken gehad hebben.  
Eindelijk zon, dit na weken aan een stuk pokkeregen.

Kleindochter kwam me trots na de mis zeggen dat ze nu ‘vriend van Jezus’ was.   Ongelooflijk schattig.   Benieuwd hoelang ze vriend zal blijven. 
 

Het feest dat erop volgde was ook geweldig.  
Midden in een enorme groene ZONNIGE wei,  met een speeltuintje,  een voetbalveld en een springkasteel  en een weg om te fietsen … wat wil je nog meer?  
De feestgangers moesten niet binnen in de zaal zitten, niet onder de tent, nee we konden begot buiten in de zon zitten en wel de hele namiddag.  

Het gekozen menu van kleindochter was : fritjes met gefrituurde hapjes met daarna alle soorten ijs en heel veel slagroom en dat was voorzien - gezond of niet gezond ... het was haar dag en zij mocht kiezen

Voor ons was er een koud buffet, kaas en voor iedereen daarna ook ijsroom in elke smaak en zoveel je maar wou.

Ik ben benieuwd hoeveel kindjes er vannacht hebben overgegeven en hoeveel er totaal uitgeput zijn.   Geen enkel kind heeft één minuut stilgezeten ?  

Veiligheidshalve zou ik toch naast veel bedjes een emmer hebben klaargezet.

Omdat het zo lekker warm was en omdat de kleinkinderen het ongelooflijk plezant vonden om de gasten veelvuldig van drank te bedienen,  was Mr. Silver duidelijk boven zijn theewater èn de toegelaten alcohol grens om naar huis te rijden.

Ik nam die taak natuurlijk met liefde over om tijdens de rit voortdurend uit de mond van mijne zilveren te vernemen : “ ‘tish lang geleden da gij nog gereden hebt hé shoeke…”  waarop ik elke keer braaf antwoordde : “ ja shoeke ...van de laatste keer dat ge zat waart hé shoeke” ….

Vanop de achterbank klonk dan de stem van Schwiegermutti :
“ zeg Shaakie … duurt nie lank mier veur onze congé eh?   Bist du al ingepakt? “

Ik zweeg als een graf en deed alsof ik het niet gehoord had.   Radio Minerva speelde toevallig net een leuk oud liedje op de radio.

“euh ...mama ….kleinzoon 4 is naar school maar hij voelt zich niet goed…. kunnen jullie hem deze namiddag opvangen, ik denk dat hij wat oververmoeid is!”  

Helderziendheid is één van mijn kleine gaven!

14-05-2012 om 11:44 geschreven door BOJAKO  

Er is iets serieus mis met mijn schrijfknobbel.   Hiermee bedoel ik niet de knobbel die je aan je vinger krijgt door veelvuldig schrijven, maar de inspiratieknobbel in je hersenen.

Die hersenknobbel laat me tegenwoordig in de steek.  Niks inspiratie, nada, rien, nul komma nul.

Als je niets te zeggen hebt kan je beter zwijgen werd me vroeger aangeleerd.  Daarom is het hier tegenwoordig ook al eens stil.

Echt eens flink een boom doorzagen wil ik hier ook niet doen, dat heb ik vorige vrijdag bij mijn blogmaatjes gedaan en daar kreeg ik de broodnodige steun en troost die me er weer bovenop hielp.  Mijn blogmaatjes zijn ook flink wat goedkoper dan een therapeut.

Ik zou kunnen schrijven dat ik uitkijk naar onze vakantie aan zee in juni, maar dan zou ik liegen…vrienden weten waarom

Maar kom… de zon schijnt vandaag en vanmiddag komt kleinzoon 4 en dan gaan we van het mooi weer genieten door een lange wandeling te maken.

Kleinzoon kan dan zijn middagdutje doen in de buggy en ik kan op de buggy steunen om mijn pijnlijke rug en knie wat te helpen.  

Wat er plots mis is met mijn knie is ook weer een raadsel.  
Met Herniaretta heb ik al leren leven en ik kijk al reikhalzend uit naar de facet infiltratie in de pijnkliniek in juli, maar ik denk dat mijn knie me gewoon even wil laten weten dat zij er ook nog is.

Madam knie stuurde signalen naar mijn hersenen alwaar mijn werkloze schrijfknobbel zich bevindt en zei daar : “laat dat mens nu eens ophouden met zagen over maag en darmen en rug, vermeld mij eens … ik ben er ook nog!”  waarop mijn gehoorzame neuronen onmiddellijk van de gelegenheid gebruik maakten om nog wat extra pijnscheuten naar mijn rechterknie te zenden.

Ligt het aan mijn kniekussen,  die ik ’s nachts tussen mijn benen gekneld hou omdat Herniaretta zich zou koest houden terwijl ik slaap?  
Ik denk het niet, want ik slaap al heel lang met dat kussen.  
Vroeger, in betere tijden,  lag dat been over Mr. Silver gedrapeerd, maar ze is er niet meer zo welkom sinds ze meer en meer gebruikt wordt om te stampen wanneer hij voor de zoveelste keer een vreselijk decibel-overschrijdend snurkconcert geeft.

Soit, een tube zalf en dezelfde pijnstiller die ervoor zorgt dat Herniaretta zich koest houdt maakt het lopen ietwat draaglijk.

Ik vertel het zelfs niet meer aan mijn dokter, want ik haar ogen lees ik : “ge wordt een dagje ouder madammeke en wat vermageren zou ook goed zijn voor uw kniekes.”   
Praise Buddha dat ik ook graatmagere mensen ken die rug- en knielijder zijn.

Voilà, dit is nogmaals het bewijs dat senioren enkel nog kunnen praten en schrijven over hun pijntjes en kwaaltjes.

Ik zou jullie nogmaals en tot treurens toe kunnen vertellen dat ik kapot was van emotie na het lezen van ‘Sprakeloos’ van Tom Lanoye, maar dat heb ik al twee keer gedaan en ik wil niet dat jullie denken dat ik ook nog mijn marbollen (*knikkers) begin kwijt te geraken.   Ik wil enkel en alleen dat iedereen het boek leest.

Seffens komt onze jongste schattebol, dus ik ga ons huis even wat kindvriendelijker maken.   (zijn autootjes en garage klaarzetten).

Zelf is hij nog het meest verliefd op de Dinky toy autootjes van zijn grootvader, die veiligheidshalve achter glas bewaard worden en de twee gebronsde tutters (*fopspenen) van zijn vader en oom die achter hetzelfde glas bewaard worden.  Mijn moederhart kon en kan er nog steeds geen afstand van doen.

07-05-2012 om 11:08 geschreven door BOJAKO  

Zaterdag namiddag mocht kleinzoon 4 naar huis, maar pas nadat de dokter had gezien dat hij ’s morgens en ’s middags een beetje kon eten en drinken en zijn medicamentjes langs de mond innemen. 
Hij kon dat, de flinke kerel, en mocht dus naar huis.

Vandaag op de eerste warme zonnige dag van april vieren we straks de verjaardag van kleinzoon 2.

Later op de maand komen er nog een communiefeest en een lentefeest …

Feesten wordt er veel gedaan in de familie Bojako, geen enkele gelegenheid wordt overgeslagen. J

Kleinzoon 2 belde me vanmorgen om te vragen of ik ook deze keer een taart gebakken had, kwestie van er niet met teveel taarten te staan.  Zijn mama bakt ook.

Ik moest hem tot mijn grote spijt zeggen dat ik er geen gebakken had.

Sinds mijn pancreas operatie lijd ik aan een vorm van blijvende, klijvende zwangerschapsmisselijkheid.  Ik kan geen eten meer zien en dat voor iemand van wie koken en bakken èn eten één van de vele hobby’s was.

Ik eet tegenwoordig omdat ik moet eten en ik kook omdat Mr. Silver niet kan koken.  

Elke keer hij met zijn hongerige ree-ogen vraagt : ‘shoeke wat gaan we eten?’ stijgt mijn maag in mijn keel omhoog en voel ik me verplicht om te zeggen … “ zoek maar iets, leg het klaar en ik zal het klaarmaken”.

Iemand die niet kan koken en er ook geen interesse in heeft, heeft soms ook geen idee wat klaarmaken, dat heb ik al ondervonden.

“Ik zal maar al patatten schillen” is gewoonlijk zijn eerste opmerking.   Dat er buiten patatten ook nog pasta en rijst en brood is, staat niet in zijn mini-kookboekje.   We eten dus veel patatten.

Vervolgens duikt hij de diepvriezer in en komt hij met eender welk soort vlees af.   Dat kan gaan van een rosbief  tot boulli voor de soep – hij kent het verschil niet.

De diepgevroren tuingroenten van vorig jaar zijn nu bijna op en er resten enkel nog wat princessebonen.  
De nieuwe oogst groenten is aan het groeien, er moet enkel nog wat meer zon komen.  
Buiten zijn zelf geplante tuingroenten is zijn kennis ook beperkt.  
Champignons, paprika’s, courgetten, aubergines etc etc … staan niet in zijn culinaire woordenboek, hoewel het vroeger allemaal lekker binnenging.

Hij is tegenwoordig ook de man van de aankopen – ik moet hem bezighouden nietwaar – maar ik heb hem nog nooit spontaan met iets naar huis weten komen buiten een bloemkool.

Als het dan toch echt te erg wordt en mijn maag staat het toe, dan ga ik mee inkopen doen en kopen we andere groenten en vlees als voorraad voor de week.   Maar…indien mijn zwangerschapsmisselijkheidsgevoel niet onderdrukt wordt door de medicatie dan kan ik, raar maar waar, ook geen eten kiezen.   Alles steekt me dan tegen.

Je zou denken dat ik dan ook flink afval, maar niets is minder waar … er gaat geen gram af!

Ik eet omdat ik moet leven en ook om een basis op de bodem van mijn maag te leggen voor mijn resem pillen.

Soms smaakt het, soms niet.   Erruug !!!

Mijn maag-darm specialiste zit met de handen in het haar en weet niet meer wat doen. 
Wel ik ook niet, maar ik zou nondepippel willen dat het over was.

Enfin… het spijtigste vind ik dat ik gisteren langs geen kanten kon beginnen aan een taart voor mijn lieve kleinzoon.   

Gelukkig weet ik dat zijn mama nog beter kan bakken dan ik, maar ik had haar graag het werk bespaard.

Misschien volgend jaar ....

30-04-2012 om 13:18 geschreven door BOJAKO  

Kleinzoon 4, bij wie eergisteren de amandelen verwijderd werden,  werd gisteren, in de armen van zijn papa,  afgehaald in het ziekenhuis door Mr. Silver.  
Ze kwamen beiden naar ons tot zijn mama thuis was.

Hij was voor alle veiligheid een nachtje in het ziekenhuis gebleven omdat dezelfde operatie bij zijn broertje niet zo vlot verlopen was.

Er was maar één plaatsje goed gisteren en dat was in de armen van zijn papa.

Normaal gezien zou hij vandaag naar ons komen, dus vanmorgen de wekker gezet op zeven uur…

Maar ….om kwart voor acht ging de telefoon :  kleinzoontje 4 had die nacht heel veel gehoest en hele hoge koorts gemaakt.   Hij kwam dus niet naar ons, maar naar spoed.

’t Was te mooi om waar te zijn.

Daarnet belde schoondochter.

In het ziekenhuis hebben ze vastgesteld dat hij wat vuil in de longen heeft en de koorts moet bedwongen worden en hij moet antibiotica nemen.   Omdat hij nog niet kan slikken moet dit per infuus, daarom moet hij nog in het ziekenhuis blijven.

Helemaal hetzelfde verhaal als bij zijn broertje, kleinzoon 3.

Goed dat we heel flexibel zijn … seffens gaan we nogmaals kleindochter en kleinzoon 3 afhalen op school en dan blijven ze hier tot hun mama hen komt halen.

Pffft ….nooit een vervelend moment tenhuize Bojako!

26-04-2012 om 14:10 geschreven door BOJAKO  

Ik ben vandaag een ietsiepietsie minder blue, want ik moet eerlijk zijn:  de zon heeft de voorbije dagen af en toe haar best gedaan om te schijnen.  

Vaak werd ze verduisterd door donkere wolken en de koude wind voelde ook niet zo goed aan, maar kom, ik ga niet moeilijk doen, ’t is tenslotte nog maar april nietwaar.

Vandaag worden bij ons jongste schatje, kleinzoon 4, de amandelen verwijderd.

’t Begon al slecht.

Hij moest vanmorgen goed op tijd in het ziekenhuis zijn, want de operatie zou rond negen à tien uur gebeuren.  Het ventje moest dus ook al een hele tijd nuchter zijn.

Bij de aankomst kregen ze echter te horen dat hij pas geopereerd zou worden rond 13 uur en dat manneke maar wenen van honger en dorst.   Leg maar eens uit aan een ventje van 2 ½ jaar waarom hij niet mag drinken of eten.

Mijn grootmoeder hart bloedt alweer.

Straks gaan we zijn broer en zusje afhalen na school en zij blijven hier tot mama hen komt halen.  

Zoon 2 neemt vannacht de wacht over in het ziekenhuis.

Ze hebben ervoor gekozen om hem nog een nachtje daar te houden omdat hun eerste zoontje (kleinzoon 3) na diezelfde operatie enkele jaren terug, een flinke bloeding heeft gehad.

Voilà, veel tijd om te schrijven is er niet, want ik ga nu mijn jagerschotel bereiden zodat ik straks tijd vrij voor hen heb.

Ik lees nu : 'SPRAKELOOS' van Tom Lanoye – een heerlijk boek waar je echt sprakeloos van wordt.  
Een echte aanrader voor al wie het nog niet gelezen heeft.  
Je voelt de haat/liefde verhouding die hij had met zijn moeder en de liefde en bewondering voor zijn vader druipt van elk blad af.

Veel scènes die hij beschrijft zouden ook zo uit het leven van mijn schoonmoeder kunnen geplukt zijn, zeker alles wat drama en theatraal gedrag betreft.

24-04-2012 om 11:27 geschreven door BOJAKO  

20-04-2012 om 12:52 geschreven door BOJAKO  

Ik merk tot mijn ontzetting dat mijn dagboek meer een weekboek aan het worden is.  Hoe wil ik later,  wanneer ik oud en versleten ben ( hier wordt niet gelachen aub !!! ) nog iets kunnen terugvinden?

Ik weet het, ik weet het… ik ben oud en ook versleten.  

Met gemeende spijt deelde mijn specialiste me eergisteren mee dat er volgens haar nog weinig, of liever ..niets meer te doen is aan alle restproblemen van mijn Pancreas operatie.  Ik zal ermee moeten leren leven vrees ik.

Het slecht weer fleurt me ook niet op, maar ik ben ervan overtuigd dat niemand zich goed voelt bij zo’n pokkeweer. 

Nochtans hebben zoon 2 en zijn gezin toch genoten van een lang Paasweekend in de al even natte Ardennen.

Zoon 1 en zijn gezin hebben het de eerste week van hun Paasvakantie nog getroffen met het weer.   Bij hen bleef het tenminste droog.

Op Paasmaandag werden we bij hen uitgenodigd voor een brunch.   Mooi -door de kleinzonen gekleurde tikkeneikes- voor ontbijt met verse pistoleekes en koffiekoeken en een chocolade eitje als dessert.  Wat kan een mens nog meer willen?

Kleinzoon 2, weldra 9 jaar oud,  toonde ons met gepaste fierheid en in primeur zijn eerste zelfgeschreven boek en zijn eerste zelfgetekende stripboek.    Tom Lanoye eat your heart out!

Gisteren was kleinzoon 1 bij ons en hij leert me dan weer werken met onze I-Pad.   Wie het hem ooit geleerd heeft, dàt vraag ik me af!   Ik denk dat die generatie kinderen op een of andere manier genetisch gemanipuleerd is …misschien zijn ze geboren met een ingeplante microchip.

Na de middag trok Mr. Silver ons beiden mee naar een tuinbouwcentrum.   Hij wou per sé een fruitboom, nog liefst een perenboom en dan nog liefst Dobbele Fluppen, of om de peer bij zijn meer elitaire naam te noemen : Beurré de Mérode, Double Philippe, jawadde zeg !!

Vraag me niet waarom hij deze soort peren wil, ik vraag me zo’n zaken al lang niet meer af.     We kochten dan ook maar een Olijfboompje (omdat ik dat mooi vind) en plantjes voor de bloembakken voor het raam en wat kruiden.

Daarna trokken we richting hondenwei om Molly wat energie te laten kwijtspelen.   Een felle regenbui joeg ons snel terug naar huis.

Molly was blijkbaar niet genoeg energie kwijtgespeeld, want toen ik ’s avonds terug thuis kwam ontdekte ik dat ze een flink stuk uit de onlangs nieuw geplamuurde keukenmuur gekrabd had.

Was ze eenzaam en hoorde ze de buren en wilde ze bij hen zijn?   Enkel Joost zal het weten en wij kennen Joost spijtig genoeg niet.

Een hond is net hetzelfde als een heel klein kind.   Ze hebben een kort geheugen en moeten naar hun voeten krijgen terwijl ze stout zijn en geen uren nadien, want dan weten ze niet meer waarom we boos zijn.   Hoewel … ze keek vanmorgen toch héél schuldig toen Mr. Silver zich bukte om de schade op te nemen.  Zou ze het wel nog weten denk je?

Enfin, moest Mr. Silver zich ooit vervelen:  er staat weer iets nieuw op zijn TO DO lijst.

12-04-2012 om 11:52 geschreven door BOJAKO  

Ik kom net van het blog van 'Myette' en ach, hoe erg ik het voor hen vind dat ze loodgieters kosten hebben,  roept dit beeld van zich wassen in een teiltje  pure nostalgie bij me op.  

Tot m’n  dertiende wasten wij ons op die manier.  We hadden het thuis niet breed,  om niet te zeggen dat we straatarm waren.

Heel de week kregen we enkel een teiltje KOUD water om ons te wassen en ’s zaterdags:  ‘de grote wasdag’ werd het zinken bad van de tuinmuur gehaald en in de warme keuken neergezet. 

Met een moor (waterketel ) ging  eerst het kokend water in het bad en daarna volgde voldoende koud water voor een bodempje dat amper je poep (vlaamse versie) bedekte.

Aangezien we met vier kinderen waren, twee jongens en twee meisjes, werd dit badwater dan nog eens verdeeld per twee kinderen.

Zolang we klein waren gingen eerst de twee oudsten erin, ik en mijn broer en daarna in het tweede badwater de twee jongsten, mijn zus en mijn jongste broer.

Tijdens deze periode - toen we nog naar elkaar mochten kijken whoehaaa...-  herinner ik me dat mijn oudste broer eens niet kon wachten op voldoende koud water en snel in het bad sprong om er een nano-seconde later gillend weer uit te springen met een vuurrood achterwerk.

Ik veronderstel dat de grote afzondering er kwam toen een van ons vragen begon te stellen over ‘het onuitsprekelijke’- namelijk waarom de jongens een piemel hadden en wij niet.

Van toen af werden we gesegregeerd : de meisjes werden apart gewassen en de jongens moesten achter de gesloten deuren in de voorplaats plaatsnemen en daarna kwam de wissel.

Zaterdag was de dag van het haar wassen, nagels knippen en  proper ondergoed.

God wat moeten we toen gestonken hebben vergeleken met de kinderen van nu,  die elke dag twee keer een douche nemen en elke dag proper onder- en bovenkleding aan krijgen.

Nu ik er wat dieper over nadenk besef ik dat dit ritueel voornamelijk door mijn vader werd gedaan, want mijn moeder werkte ’s zaterdags.  

Vader was klaarblijkelijk een ‘nieuwe man’ avant la lettre.

Hij was ook de man die ons voorlas uit boekjes voor we gingen slapen en hij was ook de man die ons in bed èn stil kreeg.

Bovendien was hij ook de man die ons kon doen lachen met zijn grapjes en aan tafel grappige verhalen en weetjes vertelde.    Dikwijls gingen die verhalen over de oorlog, die toen nog vers in het geheugen lag.  Hij vertelde bv. hoe men snel onder de tafel kroop wanneer er een vliegtuig overvloog.   Plagen deed hij ook, want toen er eens een vliegtuig over ons huis vloog riep hij : "Pas op!  Daar zijn de Duitsers met hun bommen!' waarop mijn jongste broertje van schrik van zijn stoel sprong en bibberend en bang onder de tafel ging zitten ....

pure nostalgie

En moeder? Moeder was de stille, steeds werkende kracht op de achtergrond.

Zij keek altijd toe, zag dat alles goed was en glimlachte.

04-04-2012 om 11:46 geschreven door BOJAKO  

Hupsakee … weer een verjaardagsfeest achter de rug en weer een kilootje bij ... diepe diepe zucht!

Schwiegermutti werd 89 en dit werd gisteren uitvoerig gevierd met kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen.

Kleindochter ( 8 jaar oud) nam plaats naast mij in het restaurant en fluisterde in mijn oor : “amaai zenne nana … onze papa heeft thuis een half uur bezig geweest met hoe we ons moeten gedragen op restaurant pffff... : we mogen geen scheetjes laten, ook geen boertjes, we moeten stil blijven zitten op onze stoel, geen grote stukken in onze mond proppen en met onze mond toe eten …dat is wel veel om te onthouden hé!” 

Kleinzoon 3 wou weten waarom Molly er niet bij was en nadat ik dit uitgelegd had vroeg hij me weer hoe honden kleine hondjes maken.   Dit was voordien al eens ter sprake gekomen tijdens ons familie weekend in de Ardennen.

Ik vind het niet echt mijn taak om aan een vijfjarige uitleg  te geven over de bloemen en de bijtjes en verwees hem hiervoor door naar zijn mama en papa, die vast en zeker thuis wel een kinderboekje met prentjes zouden hebben.

“Hebt gij dan geen boek met prentjes hoe hondjes puppy’s maken?” vroeg kleinzoon verwonderd en ik moest bekennen dat ik die boeken niet meer in mijn kinderbibliotheek had.

Hoewel koud,  was het toch mooi zonnig weer en na het eten zijn we nog samen met Schwiegermutti en enkele vrienden  buiten een terrasje gaan doen.

Buiten omdat het haar verjaardag was en omdat zij nog steeds graag rookt.   Ze is het levend bewijs dat gerookt vlees bijzonder goed bewaart.   Ze is samen met Mr. Silver de gezondste van ons allemaal. 

Uiteindelijk werd het buiten op het terras toch te koud voor de niet rokers en trokken wij huiswaarts.

Molly had voor de eerste keer bijna een hele dag alleen thuisgezeten en haar vandalenstreken hadden zich beperkt tot het vermorzelen van een rekenmachine en het knabbelen op de afstandsbediening van de TV.   Over de nieuwe reusachtige putten in onze tuin en de slijksporen in de keuken zullen we maar zwijgen.

Mr. Silver heeft vorige week al een afrastering gekocht en is nu weg om de bevestigings paaltjes te kopen.   Het plan is dat we een deel van de tuin voor haar zullen voorbehouden en daar mag ze naar hartelust blijven putten graven.   We hopen dat ons deel van de tuin daarna mooi en groen blijft en niet meer zal lijken op een maanlandschap. ;-)

02-04-2012 om 12:03 geschreven door BOJAKO  

Schoonzuster Ardennen had zaterdag voor broer 1 een surprise party geregeld omdat hij verjaarde en met pensioen ging. We hebben heerlijk genoten van het feest èn het bijzonder goed weer.

Broer 2 en schoonzus hadden in de regio een huisje gehuurd en wij mochten daar na het feest overnachten en blijven indien we dat wilden.

Omdat we Molly naar een nieuwe kennel hadden gedaan voor één nacht konden we spijtig genoeg niet samen met hen blijven genieten van het prachtig zomerweer,  maar moesten we na het ontbijt vertrekken, want de kennel sloot op de middag.

Molly had haar nachtje op hondenhotel ongestresseerd doorgebracht,  maar was toch blij ons terug te zien en wij haar ook natuurlijk

Terug thuis moesten er weer oordruppels gedrupt worden en zoals jullie kunnen zien had ik deze keer de camera bij de hand ...

26-03-2012 om 12:55 geschreven door BOJAKO  

Onze vorige hond was een volbloed vuilbakkenras, het aantal voorouders was niet te tellen.   Hij is zestien jaar oud geworden en nooit ziek geweest.

Molly is practisch van adel : ‘bijna’ een rashond, ze is half Bouvier en half Beagle.   De arme Beagle was haar mama en baarde moedig zeven pups van papa Bouvier.

Molly heeft de looks van haar vader.   Een goede lezer begrijpt hieruit dat ze niet echt een beauty is, maar kom … ze ontpopt zich hoe langer hoe meer tot een zachte, lieve schat.

Vorige week hield ze ons enkel nachten wakker met haar geblaf,  tot het eindelijk tot me doordrong dat er misschien iets fout was.   Ze heeft tenslotte een beetje pedigree en zulke honden zijn gevoeliger dan honden zonder pedigree nietwaar? ;-)

Maar hoe onderzoek je een hond?   

Ik voelde aan haar neus, want ik heb ooit ergens gelezen dat een zieke hond een warme, droge neus heeft, maar haar neus was koel en vochtig. Noppes.

Ik keek vervolgens in één oor, dat zag eruit als een normaal hondenoor, toen keek ik in het ander en dat zat vol vuil en de huid was beduidend roder dan het ander oor.  

Besluit : misschien heeft ze een oorontsteking.

Vorige vrijdag gingen we dan maar veiligheidshalve bij de apotheek druppeltjes halen voor een honden-oorontsteking.   Honden zijn net als kinderen, ze worden altijd ziek voor een weekend.

Maar wat bleek ….  Molly heeft niet graag dat er aan haar oren gefrutseld wordt.   Molly heeft ook niet graag dat er druppels in haar oor moeten.

Malheur de Malheur!

Wanneer Molly me met de baby wipes en het druppelflesje ziet afkomen, dan kruipt Molly vliegensvlug in haar bench en maakt ze zich zo klein mogelijk tegen de achterkant.

Herniaretta laat me niet toe om mee in de bench te kruipen om aldaar te wipen en te druppelen, maar Mr. Silver is nog lenig genoeg om dat wel te doen.

Maandag gingen we voor alle veiligheid de oren van Molly toch maar laten controleren door onze dierenarts en die bevestigde mijn diagnose en behandeling. (ervaring verkregen na twee kinderen en vijf kleinkinderen)

Terwijl ik dit schrijf ligt Mr. Silver alweer op z’n buik in de bench samen met Molly en ik wou jullie dit beeld niet onthouden … volgende keer neem ik een foto!

23-03-2012 om 11:59 geschreven door BOJAKO  

Hmmmm….oud en op pensioen zijn  heeft toch z’n voordelen, zeg nu zelf. 

Vorige week hebben we van elke mooie dag genoten.   Wandelingen gemaakt met Molly en daarna lekker op een terrasje in de zon gezeten met een drankje en een hapje, wat moet een mens nog meer hebben?

Vrijdag zaten we op een terrasje aan de boord van de Schelde met broer 2 en schoonzus en onze goede vrienden,  en ’s avonds gingen we allen bij ‘den Italiaan’ in de buurt een hapje eten.

Wie kwamen we daar onverwacht tegen?   Zoon 2 met zijn gezin èn Schwiegermutti.  Zij werd door hen getrakteerd omdat ze niet op haar verjaardagsfeest kunnen aanwezig zijn en omdat zij niet op het verjaardagsfeest van schoondochter zal kunnen aanwezig zijn.

We zijn nu eenmaal een familie van feestvierders.  Geen wonder dat ik niet kan vermageren!

Zondag namiddag … de enige regendag in de week natuurlijk … vierden we hier thuis mijn verjaardag.   Ik heb het dit jaar heel simpel gehouden : afhaal chinees en geen zelfgebakken biscuit., maar taarten van de supermarkt.   

Ons huis begint echt te klein te worden voor indoor activiteiten: met achttien gasten en een grote hond was het soms wel een beetje wringen.

Kleindochter heeft een diploma gekregen omdat ze eindelijk - bijna -  praktisch - niet meer bang is van Molly.   We gaan er echt op vooruit, ze durft Molly al aaien en strelen.   Flinke meid die kleindochter van ons, ze heeft het doorzettingsvermogen geërfd van haar grootmoeder denk ik.

Schwiegermutti was ook heel gelukkig en deelde iedereen het goede nieuws mee : ze heeft ook een appartementje gehuurd aan zee tijdens de maand juni.   Wij zijn die maand op dezelfde plaats op vakantie, en zo kunnen we samen genieten van onze vakantie, maar toch apart als jullie begrijpen wat ik bedoel …(sic)

Haar enige angst is  dat ze daar geen alarm heeft zoals hier thuis.   Ze probeert nu weer haar GSM te leren gebruiken, maar ik vrees ervoor.   We hebben het allemaal al jarenlang met handen en tanden proberen uit te leggen maar wanneer je 89 bent wordt zo iets ontzettend moeilijk.

Ik zeg dit natuurlijk met alle respect voor andere 89 jarigen die het wèl snappen, niet iedereen heeft hetzelfde IQ.     

Tiens … IQ...dit doet me aan een poewezieken denken …

Mijn lieve vriend dichter Ronald Milo zal me wel vergeven dat ik jullie hier laat meegenieten van een van zijn kunstwerkjes :

Emotioneel IQ

 Ik heb u  lief

IQ ook

20-03-2012 om 11:56 geschreven door BOJAKO