Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
30-03-2007
OVERGAVE.....
Jij opent je armen ik ren naar je toe ik loop door het zand jij staat in de vloed
en de zon en de zee verwarmen mijn hart mijn lijf en mijn leden ik word helemaal zacht
mijn ziel wordt zelfs week ik geef me nu over. Ik weet dat ik droom en toch ...het wordt zomer,
met vonken van kleur in rood , geel en blauw ik droom in die droom, dat ik van je hou.
Als ik er zo over nadenk, ben ik niet erg gefascineerd of gesteld op kevers in allerlei soorten en maten,want je weet maar nooit waartoe die beestjes in staat zijn of waar ze het eerstvolgende moment gaan landen. Toch hebben mijn man en ik er twee gehad, maar dan van het metalen soort! Een betere naam hadden ze voor die grappige auto's niet kunnen vinden en hun vorm was dan ook onmiskenbaar.
Het was een paar maanden voor ons huwelijk. Mijn vriend, die ik op de Bank had leren kennen, had zijn job daar vaarwel gezegd en speelde nu met het geld van een grote multionational. Indien hij niet vertrokken was, was hij overgeplaatst geworden door de Bank zelf, want in één agentschap mocht er geen relatie zijn tussen de bedienden, en dit om veiligheidsredenen. Ik weet niet of dat heden ten dage nog steeds zo is, maar begrijpelijk was dat wel. Ikzelf werkte nog steeds op de Bank. Op zekere dag ging de telefoon en kreeg ik mijn vriend aan de lijn: Of het me wat leek om een kever te kopen! Ik was behoorlijk overdonderd moet ik zeggen, want half de jaren 60 reden er nog niet zoveel auto's en wij hadden het er ook nooit over gehad, om er een aan te schaffen. Eén van zijn collega's had zo'n ding en wilde het kwijt omdat hij samen met zijn verloofde, de dochter van een Amerikaan op het bedrijf, naar Amerika wilde vertrekken. De auto moest dus van de hand gedaan en liefst zo snel mogelijk. Mijn vriend had een gek bod gedaan om zijn collega een beetje te jennen en toen puntje bij paaltje kwam, ging hij erop in en was de koop beklonken! Een grijs-blauwe schoonheid met een zilveren glans erover. Dat was nogal wat anders dan een Lambretta. Geen kou meer lijden in de winter en niet meer nat worden bij regenweer. Voor mijn gevoel een wereld van verschil. Toen we enkele maanden later trouwden waren wij dus ook in het bezit van een autootje. Tijdens de huwelijksplechtigheid stond het geparkeerd in de oprit van mijn oudershuis. 's Avonds ('s nachts!) zouden wij ermee naar ons eigen stekje rijden. Het was 22 Mei en prachtig warm weer. Op maandag 25 Mei zouden wij op huwelijksreis vertrekken naar Italië, met de trein heen en veertien dagen later met het vliegtuig terug. Wij hadden afgesproken, dat een vriend van mijn schoonouders, een beroepsmilitair onze karretje eens heel goed zou nakijken en picobello in orde brengen tijdens onze afwezigheid. Na onze terugkomst zouden wij het beestje bij hem ophalen. Het huwelijksfeest was in mijn oudershuis en een traiteur, die alles zelf meebracht, maakte het feestmaal klaar zodat wij aan tafel konden schuiven, nadat de receptie op een andere locatie afgelopen was. Op een zeker ogenblik in de namiddag kwam een van mijn broers de sleutel vragen van de auto: want die stond toch in de weg en hinderde de traiteur en zijn mensen bij het in en uitladen in hun eigen busje. Wij gaven zonder verpinken de sleutel, en mijn broer zou de auto wel even langs de weg parkeren. Na een lange dag en nog een stuk van de nacht erbij, konden wij eindelijk naar ons huis vertrekken in een dorp ca 15km. verder. Er werden nog wat bloempotten en geschenken op de achterbank van de auto geladen en weg waren wij. Toen we in ons huis aankwamen, rolden onze ogen bijna uit ons hoofd. Alles wat los was in huis stond op de vloer in de living uitgestald. Alle glazen, kopjes, borden, bestek , alles, letterlijk alles stond daar. De emmers waren gevuld met water en waren vergezeld van bezems, schrobbers, dweilen, zemen etc, etc..... Later hoorden wij dat ze de bezems eerst op de deuren gehangen hadden maar dat een van de broertjes of neefjes er zelf een op zijn hoofd had gekregen, en vond dat het toch écht pijn deed!! Daardoor hadden ze van dat plan afgezien. Opruimen??? Geen spraken van, zeker niet op dit uur van de nacht! Dus dan maar rechtsreeks naar boven en de slaapkamer inspecteren. Alle lakens waren uit de kast gehaald en aan elkaar gebonden en zo door het venster naar buiten gehangen. De strijkplank met attributen stond naast het bed en boven op de langharige sprei lag een zak van 50 kg. meststof. Later bleek, dat ze die in de buurt bij een boer weggehaald hadden en daar gelegd hadden om de vruchtbaarheid te bevorderen! Ik bukte mij voorover en leunde op de sprei. Daar kraakte iets onder mijn handen en wat bleek? Ze hadden de pot vermicelli uitgestrooid op de sprei. Dat viel niets eens op want de sprei was licht-geel. Het bleef echter niet bij die vermicelli, want ook het potje peper had eraan moeten geloven en daar kreeg ik prompt het bewijs van, toen ik vreselijk begon te niesten! Later bleek, dat de onverlaten, die dat alles bekokstoofd hadden, toch wel met een ei gezeten hadden. M. mijn man, had een erge neusbloeding gehad in de namiddag en nu waren ze bang, dat de bloeding wel eens opnieuw kon beginnen door die kwistig gestrooide peper. Gelukkig was dat niet het geval. Wij hebben die zak van het bed gesleurd, de lakens, dekens en sprei midden in de nacht door het venster uitgeklopt en zijn midden tussen al de rommel gaan slapen.... 's Anderendaags was het verkiezing en moesten wij elk in ons eigen dorp nog, gaan stemmen. Opruimen was voor later. Toen we veertien dagen later van onze huwelijksreis terugkwamen en de auto gingen ophalen, bleek dat de vriend de afspraak niet had kunnen nakomen en er niets gebeurd was met de wagen. Geen probleem, het karretje bolde goed, dus niet getreurd. Wij gingen even langs bij mijn ouders en wilden dan gelijktijdig nog wat geschenken en materiaal, dat daar was blijven liggen, meenemen. Zo gezegd zo gedaan. Dat hadden we gedacht ja! Wij openden de kofferruimte en een ongelooflijke stank sloeg ons tegen! Die geweldige broertjes en neefjes hadden niet alleen ons huis op stelten gezet maar ook de hele beenderafval van het vlees, dat door de traiteur was klaargemaakt, in de kofferruimte gekieperd en dat had daar bij die lekkere warme temperaturen mooi twee weken liggen te..... Er is heel wat zeep en water aan te pas moeten komen om die kofferruimte zuiver te krijgen en de stank te elimineren! Uiteindelijk nog maar erg gelukkig dat de vriend de wagen niet heeft opgehaald voor nazicht, want die zou dat cadeautje naar alle waarschijnlijkheid niet echt hebben kunnen waarderen!!!
Hoe komt het toch dat mensen een onbedaarlijke neiging krijgen om te lachen, als iemand valt of iets anders ongewoon overkomt? De plaats van het gebeuren heeft natuurlijk een niet onbelangrijke impact. Op een Kerstnacht zat ik met enkele broers in de nachtmis. Het was in de tijd dat er nog gepreekt werd van op de preekstoel en de pastoor liet zich meeslepen door het verhaal en wist van geen ophouden. De kerk zat stampvol en we lieten het allemaal maar over ons heen komen. Een van mijn broers was in slaap gesukkeld en we lieten hem maar. Wat de oorzaak is geweest, dat weet ik heden ten dage nog steeds niet, en hij ook niet, maar plots veerde hij recht met zijn 1m90, zegde luid: Amen, keek om zich heen en kreeg toen in de gaten dat iedereen zat en hem met grote ogen aanstaarde. Hij ging nog sneller naar beneden dan hij omhoog was gekomen en zelfs de pastoor was even van zijn apropos. Dat beeld was echter zo potsierlijk, dat wij niet meer bijkwamen van het lachen, en hoe bozer hij keek, hoe erger het werd. De plaats van de hele scene was daar natuurlijk ook niet vreemd aan, want in de kerk werd je verondersteld van devoot te zwijgen en te bidden en niet hillarisch te lachen!
Een ander voorval herinner ik mij nog als de dag van gisteren. Wij waren een jaar of 30 geleden op vakantie in Roemenië en wandelden rustig door de straten van ons vakantieverblijf. Wij waren op weg naar een nabij gelegen pretpark, waar, naar ons verteld was, een groot reuzenrad stond. Mijn man en zoontje wilden dat wel eens uitproberen. Onderweg zagen wij overal soldaten met mitrailletten over de schouder. Zij werden verondersteld de orde te handhaven, maar brachten een bedrukte stemming mee, die absoluut niet thuishoorde op een vakantiebestemming. In het pretpark, was de voornaamste attractie natuurlijk dat reuzenrad. Mensen stonden aan te schuiven om er in plaats te nemen en anderen, zoals ik, die het niet zagen zitten om hoog boven alle hoofden rond te zwieren, namen plaats op de banken, die overal op het pleintje stonden. Alle banken waren goed bezet, tot op de uiterste hoekjes. Plots kreeg ik een bank tegenover mij in de gaten. Nu en dan stond er iemand op en zette zijn weg verder. Op een bepaald ogenblik zaten er nog twee mensen op de bank, ieder op het uiterste tipje. Op het ogenblik dat een van beide opstond, klapte de bank met een slag tegen de grond, aan de kant waar de enig overgebleven persoon zat. Ik voelde de onbedaarlijke lachkriebels omhoog wellen en omdat ik alle moeite deed om dat te onderdrukken werd het alleen nog maar erger. Ik had tenminste zoveel fatsoen om mijn rug naar de gevallen persoon te wenden en mijn lachtranen zo onopvallend mogelijk weg te vegen. Zo'n dingen gebeuren niet in het normale leven maar wel in films van De Dikke en de Dunne! Ik zag dat hij zich zo snel mogelijk uit te voeten maakte, dus was hij ook niet gekwetst.Tegen de tijd dat mijn man en zoon terug met hun voeten op de aarde kwamen, was ik ongeveer uitgelachen. Het akelige gevoel, dat de soldaten bij me opgeroepen hadden, was in elk geval totaal verdwenen.
In de tijd dat mijn man en ik verkering hadden, waren auto's niet zo vanzelfsprekend als dat nu het geval is, en de meeste verplaatsingen werden dan ook te voet, met de fiets of met het openbaar vervoer gedaan. Al naargelang je woonde was dat laatste beter geregeld, frekwenter en gemakkelijker te benutten. Bij ons was dat de lijnbus en om in een treinstation te geraken, moesten wij al kilometers afleggen. Het was wel echt niet de tijd, dat je even een avondje naar Antwerpen of naar zee reed, om daar uit gaan en een etentje mee te pikken. Auostrades waren dun gezaaid en een rit naar een andere provincie via de gewone wegen duurde uren. Daarenboven hadden slechts enkele jongeren van onze ouderdom de beschikking over een auto, die dan nog heel dikwijls eigendom van hun ouders was, en die ze nu en dan mochten gebruiken. Wel zag je in die tijd erg veel Vespa's en Lambretta's en die waren uitstekend om ons een zekere mate van bewegingsvrijdheid te garanderen. Er moesten toen nog niet verplicht helmen gedragen worden, wat onze kapsels ten goede kwam! Het was de tijd van de hoog opgestoken en tegengekamde kapsels, in toom gehouden door kilo's lak en men kan zich al voorstellen, hoe die onder een helm vandaan zouden komen. Mijn lief had ook een Lambretta en ik vond het heerlijk om achterop de duozitting, samen met hem te toeren op zonnige zomerdagen. Ik herinner mij een heerlijke warme zomerzondag. Ik zat achterop en we waren naar het dorp gereden om de mis bij te wonen. Dat was verplicht ritueel in die dagen. Het was prachtig weer en ik droeg een smal wit kleedje, zonder mouwen en wijd uitgesneden hals. Na de mis hadden we wat nagepraat met enkele kennissen en toen ging het terug huiswaarts. Ik zat in amazonezit op de duozitting, hetgeen uiteraard verboden was. Gezien mijn smalle kleedje, bleef mij echter niet veel keus. De afstand van de kerk naar het ouderhuis van mijn vriend is ca 2.5km à 3 km. Ik had mijn armen rond hem heen geslagen en voelde de warme zomerwind langs mijn wangen strijken. Het was heerlijk! Plost kreeg ik in de gaten dat er een politiecombie achter ons reed . Erg op mijn gemak voelde ik mij niet maar hij maakte voorlopig geen aanstalten om ons aan te houden of voorbij te steken. Bleef ons gewoon in gelijk tempo volgen. Toen we echter bijna thuis waren en van de hoofdweg af een zijweg insloegen, zetten ze de sirene op en voerden hun snelheid op, zodat ze ons voorbij staken en ons tot stoppen dwongen. Daar kwam de aap uit de mouw! Of ik wel wist, dat ik niet in amazonezit op de duozitting van de Lambretta of eender welk ander gemotoriseerd voertuig mocht zitten? Ja natuurlijk wist ik dat. Waarom deed ik dat dan toch? Ja euh, euh, mijn rok is te smal om op de voorgeschreven manier te gaan zitten. Daar konden zij geen rekening mee houden. Ofwel terug op de duozitting op de voorgeschreven manier ofwel een procesverbaal! Alhoewel niet van harte,wasdie keuze gauw gemaakt natuurlijk. Grinnikend stonden ze toe te kijken, hoe ik pogingen deed om met gespreide benen te gaan zitten. De enige mogelijkheid was natuurlijk, mijn kleed heel hoog optrekken ! Met de grootste interesse volgden zij mijn pogingen en maakten geen aanstalten om terug in de combi te gaan zitten, totdat wij vertrokken waren, richting thuisbasis. Wat mijn toekomstige schoonouders gedacht hebben, toen ze mij op die manier bij hun zoon achterop zagen zitten, heb ik maar nooit gevraagd. Erg flatterend zal dat wel niet geweest zijn voor mij. Alhoewel, voor mijn benen hoefde ik mij echt niet te schamen!
Ik ben aangekomen in mijn hotel op de Dominikaanse Republiek en wordt door een bediende naar mijn Junior Suite gebracht. Dat gaat zelfs op een plezante manier, want hij rijdt met een geruisloos electrisch wagentje, waarop de valiezen gestapeld zijn, en wij plaats genomen hebben, over de smalle betegelde paadjes naar de suite. Die liggen allemaal, twee aan twee tegen elkaar en lijken meer op kleine huisjes met een terrasje ervoor, omgeven door groen en een weelde aan bloemen. Als ik de suite betreed, ben ik aangenaam verrast door de ruime indeling, van wat eigenlijk een drie-kamer-appartementje is. Een zeer grote koele slaapkamer, een zitkamer met zitmeubelen, en de badkamer. In de slaapkamer staat een bed, waarin men gemakkelijk met vier volwassenen kan slapen, een relax met voetbank en een televisietoestel op een dressoir. Op een klein rond tafeltje in de hoek staat een dienblad met een kan water en een ijsemmer met ijsblokjes. De hele suite is aangekleed in pastelkleurige stoffen, waarvan de kleuren ook in de sprei op het bed terugkomen. Intiem en gezellig, past als omschrijving. In de hoek van de kamer geeft een staanlamp met dimmer een diffuus licht. Hier zal ik wel kunnen aarden, geen twijfel aan! Elke dag ga ik vlakbij het hotel tennissen met inlandse jongens. Ze zijn voortdurend in de buurt van het tennisplein en hebben voor de ingang een hemel gespannen waaronder enkele stoeltjes lekker in de schaduw staan en je in de de pauze iets kunt drinken. Ze zijn allemaal in het wit gekleed. Wit T-shirt en witte short en daarbij behorende witte tennispantoffels, wat allemaal prachtig contrasteert met hun donkere huid. We babbelen in het Spaans en de kleintjes, die als ballenjongens fungeren, laten me zelfs hun schoolschriften zien. Als ik ze dan later wat geld in hun handen stop, omdat ze mijn ballen geraapt hebben, zijn ze de koning te rijk. Het hotel zelf, ligt midden in een golfterrein en wordt omringd door een brede beek. Van het tennisveld voert een mooie brug met prachtige lantaarns naar het terras van het hotel. Vooral 's avonds biedt dit een feeërieke aanblik.
Ik heb weer eens een uur lang in de hitte een balletje geslagen met een van de jonge tennisfanaten en ga terug naar het hotel. Het is vrij rustig op het terras, want de avond valt en de meeste gasten maken zich klaar voor het diner en een avond van vertier en plezier. Ik moet even mijn warmte en transpiratie kwijt, hier op het terras bij een glas koele drank, die mijn vochtpeil terug op moet krikken.De tedere glooiing van het groene golfterrein omarmt het hotel en de geuren van het naderende avondmaal, strelen nu en dan mijn neus. Ik geniet, en met uitgestrekte benen zit ik soezerig te herkomen van de inspanning in de hitte. Mijn blik dwaalt over het wazige groen. In de verte rijdt een golfwagentje, geluidloos. De zon gloeit in een vuurrode bal, groter dan ik ooit gezien heb en is op weg naar het punt, waar hij, voor onze ogen althans, uitdooft. Maar dan vangt plots een verre boom, getooid met duizende rode bloemen, het laatste licht en de bloemen, als duizend vurige robijnen, weerkaatsen een explosie van warmte, gloed en rode hartstocht. Het beneemt me de adem! Ik vlieg op van mijn stoel en leun op het muurtje, dat het terras scheidt van de beek rond het hotel. Alle geluid verstilt en ik hoor en zie alleen nog dit fenomeen. In trance reik ik naar mijn fototoestel, dat ik steeds meesleur en ben vast besloten dit unieke, fantastische beeld vast te leggen voor de eeuwigheid. Ik wil dit vasthouden, nooit meer loslaten, deze ontroering, die alleen maar een boom, alleen maar het licht in mij losmaken.
De foto heeft de magie niet kunnen vangen. Daarom heet het ook magie, zeker??
Hoe klunzig kan een kluns te werk gaan, als er moet gewerkt worden met "Fingerspitzengefühl"??? Ik weet het niet meer maar dat ondergetekende een vreselijke kluns kan zijn, heb ik mezelf deze voormiddag maar weer eens bewezen! Ik heb reeds jaren een leesbrilletje en dat reist de ganse dag van mijn neus naar de tafel, of van mijn neus naar het bureelblad. De laatste maanden gebruik ik er twee, namelijk één om naar het PC-scherm te turen en een ander brilletje, met sterkere glazen om te lezen. Het gevolg daarvan is, dat ik voortdurend naar één van die twee brillen loop te zoeken. Daarbij stel ik vast, dat mijn vèrzicht ook niet meer optimaal is. Na veel vijven en zessen en gezeur van mijn kant, neem ik eindelijk het besluit om een oogarts te raadplegen en mijn ogen te laten testen. Zo gezegd, zo gedaan. Het duurt wéken vooraleer je daar terecht kunt, maar eindelijk is de dag aangebroken en ga ik voor een onderzoek. Wat ik gevreesd heb, blijkt juist: ik heb ook een bril nodig om ver te zien, dus resulteert dat in een bril met multifocale glazen. Als ik er aan denk , word ik al niet goed. Voordurend dat ding op mijn neus! Ik word al geïrriteerd door die leesbril, laat staan een bril voor de ganse dag, waarbij de aanpassing aan de glazen niet zo vanzelfsprekend verloopt, als ik dat zo hoor.Ik vraag dus aan de oogarts naar multifocale lenzen en ja hoor, die bestaan wel degelijk en zij wil mij die wel bezorgen om die uit te testen. Ze vertelt er gelijk bij, dat veel mensen die dingen niet verdragen of er niet mee geholpen zijn (o.a. zij zelf!) maar dat ik het best kan uitproberen en na één maand zullen wij de hele zaak evalueren. Zij leert mij in een korte sessie, hoe ik die lenzen moet aanbrengen en uitnemen, en dan maar oefenen hé, en vooral zien dat je ze niet kwijt speelt! Elke morgen en avond is het dezelfde ceremonie! Ik leg een grote stapel boeken op de keukentafel en daarop deponeer ik een kantelbare vergrootspiegel. En dan kan de leute beginnen. Ik zucht en proest, brom en zweet elke morgen opnieuw, vooraleer ik die dingen eindelijk op hun plaats heb. Maar als ze er inzitten, vind ik het heerlijk, want dan zie ik weer alles klaar en duidelijk zonder bril op mijn neus. 's Avonds moeten die dingen uitgenomen en mooi in een potje met de daarbij behorende vloeistof bewaard worden. Ook dat gaat niet één, twee, drie maar toch wel wat makkelijker dan ze erin plaatsen. Deze morgen sta ik weer volle goede moed voor de spiegel, en hoop dat het ditmaal vlotter gaat, want gisteren heb ik niet zo lang nodig gehad als de vorige dagen! De linkse lens gaat er relatief vlot in, vind ik. Nu de rechtse nog en dat blijkt weer maar eens een karwei zonder einde! Wat doe ik in godsnaam verkeerd dat dat ding voortdurend ergens in mijn wimpers terecht komt om daar als een waterdruppel te blijven hangen of voor mij op de tafel valt, waar ik ze dan maar weer moet opvissen en even in de daartoe behorende vloeistof dop, vooraleer ik de volgende poging waag. Af en toe moet ik stoppen, om de transpiratie van mijn voorhoofd te vegen en op den duur geef ik het op. Ik stop er mee, want blijkbaar lukt het niet, en binnen een uur zal ik nog maar eens een poging wagen. Mijn ogen raken geïrriteerd en de huid rondom is rood en verfrommeld van de ogen zover mogelijk open te trekken. Ik leg de rechtse lens in het daartoe behorende doosje en begin aan de poging om de linkse lens dan ook maar even uit te nemen. Het lukt gewoon niet!! Ik ben ondertussen behoorlijk zenuwachtig en blijf proberen om de linkerlens te verwijderen. Geen lens maar wel een bloedblaartje langs mijn iris. Waarschijnlijk geknepen en een "pitsblaar" veroorzaakt. Sta ik daar mooi te kijken en nog steeds geen lens. Dan wordt het blaartje platter en vult het wit van mijn oog zich met bloed. Hoe krijg ik het toch in godsnaam klaar allemaal. Mijn man kijkt nog eens of hij nergens een lens vindt. Niet in mijn oog en niet op de tafel of op de grond. Wie weet waar die terecht is gekomen. Zal morgenvroeg maar de oogarts bellen en vragen wat ik moet doen. Ik trek naar de badkamer om wat verzachtende crème op mijn oogleden te smeren, want de huid ziet eruit alsof er gewichtjes aan gehangen hebben en dan krijg ik opeens een ingeving. Ik loop snel naar beneden en open het lensdoosje terug. Dat ding is verdeeld in twee ronde houdertjes, waar in elk houdertje een lens dient te liggen. Ik steek mijn vingers in het vakje voor de rechterlens en haal ze naar boven Wrijf de lens tussen mijn duim en wijsvinger en verrukt roep ik naar mijn man: ik heb ze!!! Hij komt verbaasd toegelopen, en vraagt: waar lag ze dan? Ja, ja, mooi samen in een hokje van het doosje en vraag me niet hoe die daar samen gekomen zijn, ik kan het echt niet vertellen. Voorlopig heb ik ze niet nodig, want mijn bloeddoorlopen oog heeft een beetje rust nodig. Maar deze kluns is toch héél erg blij dat ze dat ding teruggevonden heeft, al blijft het een misterie voor mij, hoe die beiden in één vakje van dat doosje terecht gekomen zijn.
Op gezette tijden moet een mens de machine, die zijn lichaam toch is, laten nakijken en op defecten laten controleren. Ik had dus een oproep gekregen van het ziekenhuis in Genk om mij daar aan te bieden op Valentijndag om 15u50. De oproep had ik reeds een hele tijd op voorhand gekregen en mooi op het prikbord gespeld, zodat ik die afspraak zeker niet zou vergeten. Trouwens, ik vergeet niet gemakkelijk iets, en dat is wel zo gemakkelijk. Genoemde dag, vertrek ik met een ruime tijdsmarge naar Genk. Ik kom aan het ziekenhuis en weet niet wat ik zie. Mijn ogen rollen bijna uit hun kassen! Heel de omgeving van het ziekenhuis is herschapen in één grote bouwput! Het regent oude wijven (sorry dames, maar zo is de uitdrukking!) en heeft de hele bouwput in een grote modderstroom en viezigheid veranderd. Hoe kom ik in godsnaam ter plaatse?? Plots zie ik een bord met daarop een grote pijl en de woorden: parking. Ik slaak al een zucht van opluchting, ofschoon het wegje , dat ik naar mijn mening moet inslaan, er niet erg aanlokkelijk uitziet. Het voert door een stukje bos en de ondergrond is door de voortdurende regenval, herschapen in een zwarte brei. Toch rijd ik er in en hoop maar dat ik niet vast kom zitten in die modderpoel. Ik heb af en toe de neiging om instinctief mijn voeten op te heffen in de auto, zo'n smurrie strekt zich voor mij uit. Totaal gespannen en voorovergebogen over het stuur rijd ik langzaam vooruit en aan het einde van de weg zie ik een beetje meer licht. Daar moet de parking zijn. Na nog enkele bedenkelijke draaien en diepe kuilen vol water en modder geraak ik dan toch op een parking. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat je ook een parkeerplaats vindt! Drie maal maak ik de ronde van de parkeerplaats en dat is op zich al een hele onderneming, omdat vele auto's gewoon op de draai geparkeerd staan en je er maar omheen moet zien te komen. Ik verzeker jullie, dat je geen verwarmming nodig hebt in de auto hoor! Pffff, eindelijk sta ik stil op een plaats, die ook breed genoeg is , zodat je nog uit en in de auto kunt. Ik stap uit en sta gelijk met mijn laarsjes in de bruine modder. Erg proper ziet er dat niet uit, maar een andere mogelijkheid zie ik niet om er te geraken. Ik laveer tussen de geparkeerde auto's richting ziekenhuis, en ondertussen blijven de oude wijven uit de hemel vallen! In de hal neem ik een volgnummer en ga netjes op een stoel zitten wachten tot mijn nummertje verschijnt boven een van de loketten, bemand door vrouwen. Mijn druipende paraplu heb ik naast mij op de grond gelegd. Niet vergeten seffens. Ja het is mijn beurt, en ik stap naar het loket waarboven mijn nummer flikkert. Ik geef mijn Siskaart en de oproepbrief en de dame print een hele rij etiketten en geeft ze mij, met de nodige instructies, hoe ik naar boven moet gaan en waar ik mij moet aanmelden. Ik volg haar instructies gedwee op en kom op de eerste verdieping weer aan een balie met twee loketten. Ik meld mij aan en geef mijn oproepbrief af. De dame in kwestie bekijkt me weewarig en zegt dan: Mevrouw dat onderzoek kan niet doorgaan, want de machine is kapot van deze morgen 10u00. Het zijn grote stukken en we weten nog niet wanneer het gemaakt zal zijn. En of ik maar een nieuwe datum wou vastlegegn voor een nieuwe afspraak! Ik ben even perplex, en de dame voor mij kan er waarschijnlijk ook niets aan doen, maar boos ben ik ook. Ik zwijg in alle talen maar het liefst zou ik hen eens duchtig mijn gedacht gezegd. Is het nu zo'n opgave, mensen bij een panne even een telefoontje te geven met de vermelding dat ze niet moeten komen. Want ik ben natuurlijk echt niet de enige patiënte die zo is aangekomen die dag en heel wat onder hen zullen ook nog een vrije dag op het werk hebben moeten nemen! Ik maak geen nieuwe afspraak, ik ga wel naar een ander ziekenhuis voor dat onderzoek. Ik neem mijn spullen bijeen, jas, papieren en druipende paraplu en ga terug de trap af om naar huis te gaan. Dan zie ik aan de betaalautomaten van de parkeertickets allemaal mensen staan, die geld in de machines steken! Ik heb helemaal geen ticket en ik heb ook geen automaat gezien om er een te nemen. Ik wend mij tot de dame aan de balie en zeg haar dat. Ze kijkt me aan en zegt: dan bent u via een sluipweg op de parking geraakt. Geen wonder dat die in zo'n erbarmelijke staat verkeerde, want daar reden de vrachtwagens door. En ik dacht al dat het een geste was van de zieknhuisdirectie om de bezoekers en patiënten een beetje voor alle ellende te vergoeden. Ze geeft me een betaalkaartje, dat ik kan gebruiken om de slagbomen te openen. Ik begeef me op weg naar de parking en kan niet vlug genoeg die hele ellende achter mij laten! Zeg nu eerlijk, dit is toch echt niet wat je van een Valentijndag verwacht, of wel???
Ik was erg vroeg en stond aan de gesloten deur van de bank, waar ik mijn eerste werkdag zou aanvangen. Geen ontvangstcommité of iets dergelijks. Het was koud voor het begin van november en ik stond diep weggedoken in mijn rode jas met opstaande kraag, en wachtte op de rest van det personeel, die zo wel zouden arriveren. De bank, die op de markt lag, werd niet geopend door de directeur omdat de diensten voorlopig ondergebracht waren in een grote ruimte van een privé-woonst. De originele gebouwen werden gerenoveerd en we moesten het voorlopig stellen met een eerder enge behuizing. Ik had nog met niemand van de anderen kennisgemaakt en wist dus ook niet wie ik mocht verwachten. Het enige, dat ik zeker wist, was dat ik het enige en eerste meisje was, dat hier zou komen werken. Ik voelde me tamelijk onzeker en het wachten in de koude bracht daar geen verbetering in. Ik keek peinzend naar mijn rood-zwarte rijglaarsjes en stelde vast, dat die ook niet erg geschikt waren om mijn voeten warm te houden. Daar, daar waren ze zeker! Er kwamen enkele jonge mannen op fietsen aangereden en op het marktplein stopte een auto waaruit een oudere man stapte, die later een vervanger van een van de bedienden bleek te zijn. Met een zwierige zwaai kwamen de fietsers voor mij tot stilstand en de jonge man vooraan, keek mij met grote ogen aan. Hij had blonde krulharen, die in toom gehouden werden door een kortere snit en zijn gezicht bloosde van de koude en de rit. De vrolijke openheid van dat gezicht trof mij op een ongewone wijze. Misschien ook wel omdat hij zonder zich daarvoor te generen met directe bewondering naar me opkeek. Ik werd er verlegen van en was blij toen hij en de andere mannen zich voorstelden en de blonde man die zich voorgesteld had als M., de deur opende om iedereen binnen te laten. Diezelfde jonge man was diegene, die mij bij mijn opleiding begeleidde en alle oplossingen als het ware uit zijn mouw schudde, als ik het weer eens niet zag zitten. Ik had op dat ogenblik een vriend, maar gans ongemerkt en op kousevoeten sloop M. mijn hart binnen, ofschoon we geen van beiden er ook maar met een woord over repten. Hij wist ook dat ik een vriend had, en ik stelde het erg op prijs dat hij niets forceerde of de regels van het fatsoen aan zijn laars lapte. Maar wat moet gebeuren, gebeurt. Zo ook hier. Het bleek dat wij allebei avondlessen Duits volgden en na het werk bleven we dan ook even kletsen vooraleer naar de lessen te vertrekken. Op een van die avonden is het dan gebeurd. Wij liepen samen richting busstation na de cursus. Ik liep, zoals dat toen betaamde op hoge naadhakken en het onvermijdelijke gebeurde. Op de slecht onderhouden stoepen van de stad gleed ik weg en M. kon me met een snelle greep behoeden voor een fikse valpartij. Inplaats van die valpartij werd het een zoenpartij en de beslissing om een eind te maken aan de relatie met mijn vriend, was niet eens moeilijk en voelde totaal logisch aan. M. is mijn man, reeds vele, vele jaren, die soms turbulent en moeilijk waren, maar vooral gelukkig en steeds rustiger werden. Als ik het liedje hoor : The first time ever I saw your face......, zie ik steeds het gezicht van mijn M. die daar voor mij van zijn fiets afsprong en mij open en vol bewondering aanstaarde.
Afbeelding : schilderij Adoratie van Letitia Oprisan
Sommigen houden ze voor de lol en anderen krijgen compleet een hartinfarct als ze nog maar een spoor van de diertjes opmerken: muizen! Eigenlijk is dat iets merkwaardigs, dat vooral vrouwen, zo bang zijn voor muizen! Het zijn echt geen dieren met aanvallerscapaciteiten en groot zijn ze ook niet dus.... En eigenlijk zien ze er best lief uit. Zodra ze ook maar een beweging zien van een mens, schieten ze razendsnel weg en om ze te vangen heb je wel andere attributen nodig dan je blote handen. Alhoewel soms.... Het was op een zomernamiddag ergens in het midden van de week. De sfeer in het grote bureel was rustig, bijna slaperig te noemen. Nochtans werkten er op dat ogenblik maar liefst zo'n 100 bedienden, maar daar was weinig of niets van te merken. Hier en daar hoorde men het gesmoorde geluid, veroorzaakt door de toetsen van een schrijfmachine. Het getik werd als het ware opgezogen door de verplaatsbare wanden,bekleed met stof in bordeau en grijs, die overal tussen de bureau's stonden. De vloerbekleding dempte ook veel geluiden en hier en daar rinkelde heel zwakjes een telefoon, waarvan de toonhoogte zo zacht mogelijk gezet was, om een kakofonie van geluiden te voorkomen. Dat lukte uitstekend, toch zeker deze namiddag. Iedereen was heel rustig een het werk met schrijf- en leesarbeid, en het feit dat er geen verkoopafdeling op ons bedrijf was, scheelde een hele hoop lawaai. Misschien doezelde er hier of daar ook wel iemand, gebogen over zijn blad,wie weet??? Opeens verscheurde een snerpende gil de stilte en het mag een wonder heten, dat niemand van zijn stoel viel! Gegild wordt er natuurlijk door vrouwen en niet door mannen. Mijn baas hief met een ruk zijn hoofd en keek me aan. Dat is een muis, beantwoordde ik zijn onuitgesproken vraag. Hoe kun je dat nu weten, vroeg hij verbaasd. Ik antwoordde: Een vrouw gilt alleen maar op deze manier als ze een muis ziet! Ik draaide mij opzij en en keek naar de hoek, waaruit de gil geklonken had. Daar zat de vrouwelijke bediende, tamelijk klein van stuk, boven op haar bureel, de benen hoog opgetrokken en compleet hysterisch. Ze verwachtte blijkbaar elk moment dat haar voeten eraf gebeten zouden worden. Hoe ze op dat bureel gekomen was, had ik gemist, maar het moet de moeite waard geweest zijn, om dat te zien gebeuren! En inderdaad: het was een muisJE! Piepklein, dat als een razende onder de verwarmingselementen langs de muur heen en weer rende en niet eens in de gaten had, dat het gewoon het bureel in kon rennen en ons allemaal achter zich kon laten! We hebben dat petiterige beestje gevangen met een soort van schoendoos (?) die iemandte voorschijn getoverd had, en het gewoon buiten op het gazon neergezet, waar het in eerste instantie, totaal beduusd en buiten adem bleef zitten en toen de benen nam. We hadden heel wat overredingskracht nodig om de vrouwelijke bediende van haar bureel terug op haar stoel te krijgen, en wij waren toch echt wel zeker dat die muis niet terugkwam hé???
De eerste maand van 2007 behoort alweer tot het verleden en die is in een flits voorbij gevlogen! Ik ben een Steenbok en verjaar in januari en wel op de 14de. Dat is nu zo, maar ook toen ik nog op internaat was. Ik heb al verteld dat wij veel weken daar moesten blijven zonder dat we naar huis mochten gaan, omdat de reisweg en -duur veel te lang was. Na nieuwjaar begon de tweede trimester en wij mochten eerst met carnaval voor enkele dagen naar huis. Mijn ouders hadden mij beloofd, dat ik een feestje mocht geven voor mijn 18de verjaardag. Zoiets was bij ons helemaal niet vanzelfsprekend, maar hier werd een uitzondering gemaakt, omdat ik geen feest gekregen had bij mijn Eerste Communie en ook geen ter gelegenheid van mijn Plechtige Communie, omdat beide keren mijn mama in bed lag. De eerste maal was net een van mijn broertjes geboren (het muisje!!!)en de tweede maal was zij erg ziek, en was er geen sprake van feest, hoe dan ook. Om dat allemaal een beetje te compenseren mocht ik voor mijn 18de verjaardag dan een feestje houden voor een paar vriendinnen en vrienden, onder het waakzaam toezicht van mijn ouders. Daar ik in januari verjaar, zou die feestelijkheid dus ook in die maand doorgaan, dachten wij toch! Ik had reeds aan mijn ouders gezegd, dat zij mij daar schriftelijke toestemming voor moesten geven, zodat ik naar huis mocht voor dat bepaalde weekend. Mijn ouders hadden een brief geschreven naar school, waarin zij meedeelden, dat ik van hen de toelating had om tussendoor naar huis tekomen voor mijn verjaardag. Dat was echter buiten de waard gerekend. Eerst liep T, die non die mij al die jaren gepest heeft, dagen met die brief in haar handen klas in klas uit zonder hem aan mij te geven. Toen ik hem dan eindelijk kreeg, zegde ze langs haar neus weg: Daar komt niets van in huis, jij gaat niet naar huis dat weekend! Ik was totaal van de kaart, maar sputterde tegen: Het is mijn verjaardagsfeest en daar moet ik toch bij zijn! Ze antwoordde: Je geeft je verjaardagsfeest maar in de vakantie, dan is er vrije tijd genoeg! Ik was zodanig gepakt door deze gemene manier van handelen, dat ik niet eens meer tegenwerpingen maakte, maar hoe meer dagen er overheen gingen , hoe bozer en vastberadener ik werd! Ik vond dat zij mij echt niet daar zouden kunnen houden, als ik toestemming van mijn ouders had, om naar huis te gaan! Nu zouden wij eens zien, wie de slimste was! Het welbepaalde weekend naderde en toen was het dan zaterdag. Voormiddag hadden wij nog les en na het eten vertrokken de internen, die elke week of alle veertien dagen naar huis gingen. Ik was mij bewust van het feit dat ik nauwkeurig in de gaten gehouden werd en probeerde mij zo argeloos mogelijk op te stellen. Ik had stiekem een valies met kleren gepakt en een van de andere internen, die wel naar huis mocht, had die van de slaapzaal naar beneden gebracht. Ze had de valies, samen met mijn mantel en tasje in het halletje naast de hoofdingang gezet en ik gokte er maar op, dat niemand langs daar naar buiten zou gaan en dat zou rapporteren. Zelf liep ik gewoon in mijn uniform met schort rond en babbelde met de andere achterblijvers. Toen T, die mij voortdurend observeerde, mij zo ongedwongen met iedereen zag babbelen en zag dat ik mij niet ophield in de buurt van de ingang, ging ze gerust eten. Dat was mijn moment. Als een haas schoot ik ,naar de zijingang, ontdeed mij van mijn schort,die ik op een hoopje rolde en die naderhand door een medeleerling opgehaald werd, greep mijn valies en verdween snel langs de zijdeur naar buiten. Ik keek niet meer op of om en begon aan mijn reis naar huis, die de nodige uren in beslag zou nemen. Ik wist heel goed, dat ik hiervoor een prijs moest betalen, maar ik voelde me de koning te rijk, dat ik eindelijk die ellendige non eens te slim af was geweest en gedaan had waarvoor ik de toestemming van mijn ouders gekregen had, namelijk naar huis gaan en mijn verjaardag vieren. Verder wilde ik helemaal niet denken. Toen ik thuis kwam 's avonds, na uren reizen met trein en bus, was er thuis reeds een telegram afgeleverd met de boodschap, dat ik de eerste week niet hoefde terug te komen naar school! Mijn verjaardagsfeest was voor mij niet echt, wat ik ervan gehoopt had, omdat ik voortdurend moest denken aan die week die voor me lag. Ik wist met grote zekerheid, dat ze enorm veel stof van Grieks en Latijn zouden zien, om mij zo achterop te zetten, met het doel mij te buizen. Ik heb in die week van 's morgens tot 's avonds in mijn eentje Grieks en Latijn vertaald en geblokt en hoopte haar zo voor te zijn en haar bedoelingen te kelderen. Toen ik terugging, de week nadien, en ik de klas binnekwam, kon men een speld horen vallen, alsof iederen de adem inhield. Niemand roerde een vin, want ik had T. durven tarten, en dat deed men niet ongestraft. Ik mocht gaan zitten en moest mijn boeken openslaan. Zij noemde de bladzijden, die ik moets bijstuderen op eigen houtje maar dat was voor mij geen verrassing, want die had ik al doorgenomen. Toen keek ze mij triomfantelijk aan en zei: En deze keer buis ik je! Ik heb haar alleen maar aangekeken en geantwoord: Maar U echt niet! Ze was zo perplex, dat ik het lef had om dat te antwoorden, dat ze verdere discussies uit de weg ging. En ze is niet in haar opzet geslaagd, ofschoon ze erg haar best daarvoor gedaan heeft. Er werden echter heel veel examens mondeling afgenomen en daarbij zaten er andere leraressen en die bepaalden mee, welke punten er gegeven werden. Dat was het jaar dat ik de beste punten haalde van heel mijn hunamiora en mijn triomf had niet mooier kunnen zijn!
Het was zomer en de wereld had de kleuren van licht en zon. Bovendien was het grote vakantie en het leven zag er voor de komende maanden heerlijk uit! Hoe graag ik ook naar school ging, vakantie was ook niet te versmaden en ik genoot met volle teugen. Toch hadden wij niets bijzonders om naar uit te kijken, want geld voor reizen was er niet en thuis moest, zoals steeds, aangepakt worden! Ik stond dan ook te strijken en niettemin genoot ik met volle teugen van de dag en het leven. Mijn broer N., die een jaar jonger was dan ik, liep voorbij en vroeg: heb je mijn hemd al gestreken? Ja, dat had ik inderdaad en het hing netjes op een kleerhanger te wachten, totdat ik het in de kast zou hangen. Dat heb ik namelijk straks nodig, zegde hij. Toen vertelde hij mij, dat hij te voet naar Scherpenheuvel zou gaan en diezelfde avond aan de tocht zou beginnen. Hij had namelijk beloofd, dat hij dit zou doen, als hij zonder kleerscheuren of herexamens zijn jaar zou afsluiten. Alles was in kannen en kruiken en dus diende hij zijn belofte na te komen! In onze kinderjaren werden zulke beloften nog gedaan en we hielden ons dan ook strikt aan de afspraak. Eigenlijk leek het een beetje op handeltje drijven met de hemel! Het idee sprak mij wel aan en ik beloofde prompt dat ik hem zou vergezellen op zijn tocht. Het zullen zo om en bij de 55 à 60 kilometers enkele reis zijn en dat was en is een behoorlijke afstand om in je ééntje te lopen. Mijn grootmoedige belofte deed ik terloops en ging gewoon door met mijn strijkwerk, in plaats van even wat te rusten, vooraleer die tocht aan te vatten. Zo nonchalant kan natuurlijk alleen maar jeugd omspringen met het vooruitzicht om een ganse nacht te lopen. Wij zouden rond 21u00 vetrekken in de hoop om de volgende morgen veilig en wel aan te komen in Scherpenheuvel. Zo gezegd, zo gedaan. Wij hadden beiden een rugzak met drinken, boterhammetjes en wat fruit bij en daarmee moesten wij het doen. Zelfs geen deken of plaid om onderweg eens uit te rusten, zat er in die rugzak. Wie denkt er nu aan rusten als je 17 en 18 jaar oud bent! Vol goede moed vetrokken wij en aan gespreksstof hadden wij nooit gebrek. We hadden een erg goede band met elkaar en konden uren met elkaar babbelen over vanalles en nog wat. We liepen gestadig door en langzaam haalde de duisternis ons in. We hadden ondertussen al lang in de gaten dat het geen sinecure zou worden en dat wij eigenlijk véél te weinig drank meegenomen hadden. We besloten dan ook op een bepaald moment om maar ergens iets warms te gaan drinken, zolang er nog kans was dat er een of ander café open was, en zo ons meegeebrachte drinken te bewaren voor de uren en kilometers, die nog voor ons lagen. Het was een gewone avond in de week en in de meeste café's brandde er al geen licht meer tegen middernacht. Maar plots zagen wij een gelegenheid, die iets verder van de weg lag en waar nog licht brandde.Weliswaar een gedempt licht maar het was ook al middernacht, dus vonden wij dat niet echt vreemd. Het gebouw leek op een paviljoentje en had iets romantisch! Wij gingen naar binnen en keken een beetje ongemakkelijk rond, want we waren er allesbehalve aan gewend om naar café's of andere horecazaken te gaan. Er zaten enkele mannen aan de toog en achter de toog stond een fel opgemaakte mevrouw, die ons nogal verwonderd bekeek. Wij lieten ons echter niet uit ons lood slaan en namen plaats aan een rond tafeltje en deponeerden onze rugzakjes naast onze stoelen. Ondertussen hadden ook de mannen op de barkrukken zich naar ons omgedraaid en bestudeerden ons, alsof we wezens van een andere planeet waren. De dame kwam naar ons tafeltje en noteerde onze bestelling: twee warme chocomel, die wij genietend uitdronken en nadien nog eens aanvulden met hete koffie. Zo, nu waren we weer klaar voor het vervolg van onze tocht. We rekenden af, zegden vriendelijk goedenavond, hetgeen op wat gebrom werd onthaald, en vertrokken voor het vervolg van onze bedevaart. We hebben de ganse nacht doorgelopen en op een bepaald ogenblik loop je als in trance of op automatische piloot. Maar we wisten niet van opgeven en we vertikten het om autostop te doen. Te voet was te voet en belofte maakt schuld, zo eenvoudig was dat. Wij zijn, na een bezoek aan de basiliek, wel per autostop terug naar huis gekomen, want de terugreis ook nog eens lopend af te leggen, dat zagen we niet meer tot een goed einde te brengen. Wij hadden het er onder elkaar wel nog over gehad, dat die mensen in dat café ons toch maar raar bekeken hadden, en wat daar wel de reden voor geweest kon zijn! Wij konden er geen verzinnen. Jaren later gingen mijn man en ik na onze huwelijksreis in het dorp van dat cafeetje wonen, en begreep ik eindelijk de oorzaak van die rare blikken. Het café bleek namelijk een gelegenheid te zijn voor dames van lichte zeden, die hun diensten te koop aanboden aan de bezoekende mannen. Dus die gingen daar echt niet alleen naar toe om iets te drinken. Geen wonder dat hun ogen bijna uit hun kassen rolden, toen ze die twee snotneuzen met hun rugzakje daar zagen binnenstappen om een choco te drinken! Mijn broer en ik kwamen niet meer bij, toen de waarheid tot ons doordrong. Op bedevaart gaan en de eerste stop, die we inlasten was een hoerenkot!
Ik ben op wandel door de blogs, bij mijn geliefde blogvriendin Bojako gestuit op haar beschrijving van de lange spieren haar op het hoofd van haar vader! En floep, alles kwam terug!
Blijkbaar was dat kapsel erg "in" tijdens onze jeugdjaren, dat wil zeggen voor vaders dan toch. Ook mijn pa had de haren opgeknipt maar bovenop moesten ze lang zijn en werden ze met veel zorg netjes in de plooi gekamd. Hij gebruikte geen spul om ze op hun plaats te houden, omdat dit alleen maar in zijn kepi zou blijven hangen, van zodra hij die opzette. Met die lange haren bovenop zijn hoofd, daar kon je vanalles mee! En of we dat uitgeprobeerd hebben! Als mijn pa al eens thuis was omdat hij eerst later moest gaan werken of gewoon omdat hij een vrije dag had, dan deed hij na het middageten een tukje. En het rumoer van 8 kinderen en een spelende radio boven zijn hoofd, konden hem niet uit het land der dromen halen. Hij was in no time vertrokken en sliep de slaap der rechtvaardigen, diep en geruisloos! Dan namen mijn zus of een van mijn broers en ik een kam en een borstel en begonnen zijn haar te kammen, van links naar rechts en van rechts naar links . We kamden niet altijd in dezelfde richtig wat hem af en toe een ah!! ontlokte maar niet in staat was om hem uit het rijk der dromen terug te halen. Blijkbaar had dat kammen een rustgevende invloed op hem. Op mij heeft dat hetzelfde effect. Van die lange slierten maakten wij gevlochten staartjes en gewone staartjes met een kleurig elastiekje rond. Deze laatsten stonden dan rechtop zijn hoofd te prijken als mini-palmboompjes. Na een tijdje werden wij, kinderen, het spelletje moe en vertrokken om ons met wat anders bezig te houden. Onze attributen lieten we achter en mijn pa sliep zalig verder, zonder zich ergens van bewust te zijn. Op een bepaald ogenblik schoot hij natuurlijk wakker, rekte zich eens uit en bekeek de kammen en borstels naast hem op het tafeltje. Hij stond op om zich een beetje te verfrissen en zijn lange dierbare slierten in de plooi te leggen. Ik vergeet nooit zijn gezicht, toen hij zichzelf die eerste keer in de spiegel bekeek, met onze prachtige kunstgewrochten op zijn hoofd. Eigenlijk was het zonde, dat hij die zomaar verwijderde, maar hij was zelf blijkbaar een andere mening toegedaan. Prachtig was het, en ik heb maar van één ding spijt, en dat is dat er nooit iemand op het idee gekomen is hier een foto van te maken!!
Schilderij: Pavia collection Middagdutje 1890 naar van Gogh
Een jaar is voorbij en het nieuwe is gestart. Ik vind het een prachtig getal 2007, want ik heb duidelijk iets met 7 en 3. Zelfs mijn geboortedatum heeft alles te maken met deze twee cijfers, en misschien is dat dan wel de oorzaak van mijn voorkeur! Ik ben een winterkind en in januari geboren, maar bij winter stel ik mij echt iets anders voor dat het druilerige weer, waarmee wij nu verwend worden. Terwijl ik deze woorden tokkel, tokkelt buiten de regen tegen de ramen en het liefst van al neem ik daar helemaal geen nota van. Ofschoon ik midden in de winter geboren ben, ben ik echt een zonnekind en kom ik pas echt tot leven als Laura staat te stralen in de lucht en de hele wereld zich wentelt in bonte kleuren en geuren. Deze tijd van het jaar is uitermate geschikt om onder te duiken in herinneringen?. Oude foto's en tijdschriften opdiepen, die ik weet niet hoe lang al, ergens in een la vergeten liggen te wezen. Zo ontdekte ik verleden week enkel oude boekjes in een heel grote la. Daar ga ik dan echt bij op de grond zitten en ben ik de eerste uren niet meer weg te slaan uit het verleden. Ben ik echt al zo oud???? Ik ontdekte een oud banjoboekje, dat ik ergens in 1950 gekregen heb. Ik heb een oude banjo geerfd van mijn pa. Hij heeft hem mij gegeven, nog tijdens zijn leven, omdat ik de enige ben van de kinderen , die erop kan spelen. Het ding hangt tegen de grote schouw aan de open haard en is wel speciaal. Ik kan echt niet zeggen hoe oud het is, maar bestaat uit glanzend metaal, en helemaal rondom mooie metalen clipsen erop. Het heeft geen bodem, zoals de meeste banjo's wel hebben, hetgeen resulteert in een helder mooi geluid. De kop aan het uiteinde van de hals is uitgesneden als een bloem. Het model van deze banjo staat in het boekje beschreven als een amerikaanse banjo, en eigenlijk zou ik heel graag weten, hoe bejaard het ding werkelijk is! In elk geval ouder dan ik! Buiten dit boekje, vond ik nog verschillende personeelstijdschriften van firma's, waar ik gewerkt hebt. Eén van die firma's was Siemens A.G. en terwijl ik rustig in de boekjes zat te bladeren kwam ik tot de ontdekking dat het allereerste nummer ook erbij was. In dat nummer staat een intervieuw van een redacteur met mijzelf en dat ter gelegenheid van het feit dat ik de wedstrijd gewonnen had, die uitgeschreven was voor het kiezen van een naam voor het splinternieuwe tijdschrift. De naam moest bruikbaar zijn voor het nederlandstalig en franstalig gedeelte van België. Ik had aan de wedstrijd deelgenomen, gewoon omdat ik graag met taal en woorden speel. Er waren maanden overeen gegaan en plots kreeg ik op mijn bureel een telefoontje met de mededeling: Proficiat, u heeft gewonnen. Gewonnen???? Wat had ik gewonnen?? Ik wist niet eens meer dat ik aan de wedstrijd had deelgenomen, omdat er zoveel maanden overeen gegaan waren, en ik wel meer dingen invulde en opstuurde. Ik moest dus vragen, waar en wat ik gewonnen had. De naam die ik voorgesteld had, was uitgekozen voor het tijdschrift : SIEM-phonie. De stem van Siemens en de samenklank in harmonie van alle personeelsleden van het bedrijf. Vandaar de allusie op symfonie. Ik was natuurlijk behoorlijk blij en ook trots dat mijn inzending bekroond werd. Er volgde een prijsuitreiking, genoemd intervieuw en een foto, die in het eerste nummer gepubliceerd werd. Ik kijk naar die foto en zie een jonge vrouw met lange haren, die gelukgewenst wordt door de beide directeuren en de personeelschef. En dan kijk ik naar de omslag van het boekje en dit eerste nummer werd uitgegeven in december 1975: 31 jaar geleden en nog steeds draagt het blad die naam. Ik ben al een beetje oud, maar nog niet vergeten!
Lieve bezoeker van mijn blog. Ik wil jou een vredige Kerst wensen en een héérlijk Nieuw Jaar, vol vreugde, goede gezondheid en liefde, voor jou en allen die je lief zijn. En ik wil je bedanken voor je interesse in mijn schrijfsels. Ik hoop je nog heel dikwijls hier welkom te mogen heten. Michelly
Het gaat nu wel heel snel naar het einde van het jaar. Kerstmis en Nieuwjaar komen met rasse schreden dichterbij. En steeds méér valt het me op, hoe alles veranderd is in minder dan 50 jaren. In mijn jeugd, was er geen sprake van pakjes onder de kerstboom en al helemaal niet van overdadig eten en uitgaan tot in de vroege morgenuren of vuurwerk afsteken. Er waren wel andere gebruiken, die even, zoniet gezelliger waren. Familie en vienden deden echt de ronde bij elkaar om een gelukkig nieuw jaar te wensen. Zo ook de collega's van mijn pa. Ze maakten een stop bij elk van de douaniers thuis. Er werd een flinke borrel ingeschonken en er waren natuurlijk mannen bij, die er wel méér dan één lusten. Ik herinner me nog haarfijn zo'n dag, waarop de collega's van mijn pa allemaal in ons kleine huisje, kort bij de Maas, bijeen waren om hun nieuwjaarsborrel te halen. We waren duidelijk niet de eerste plaats, waar ze halt hielden en er werd luidruchtig verteld en gezongen. Wij, de kinderen, stonden van op enige afstand alles met grote ogen te bekijken. Eén van de douaniers, was een grote, forse man, met een behoorlijke buik en een héél dikke, grote donkere snor. Mijn tweede broertje stond hem zonder ophouden aan te staren. Hij was werkelijk gefascineerd door de man. De persoon in kwestie had een zware bromstem en als hij praatte, humde hij na elke paar woorden. Plots kreeg hij in de gaten dat mijn broertje hem met grote ogen aankeek. Hij draaide zich naar hem toe en zei: Kom eens hum, hum... bij nonkel hum, hum.... en geef mij hum, hum.... eens een kus hum, hum... Mijn broertje zegde zonder verpinken : Neen! Waarom hum, hum... dan niet, vroeg de man. Mijn broertje antwoordde prompt: Jij hebt een "moes" (muis) onder je neus! We begrepen meteen zijn fascinatie, maar hij begreep niets van de enorme hilariteit, die zijn antwoord had uitgelokt!
.jpg/180px-VW_Kever_%22Ovaaltje%22_(foto-Mo).jpg)
Als ik er zo over nadenk, ben ik niet erg gefascineerd of gesteld op kevers in allerlei soorten en maten,want je weet maar nooit waartoe die beestjes in staat zijn of waar ze het eerstvolgende moment gaan landen. Toch hebben mijn man en ik er twee gehad, maar dan van het metalen soort! Een betere naam hadden ze voor die grappige auto's niet kunnen vinden en hun vorm was dan ook onmiskenbaar. 
Hoe komt het toch dat mensen een onbedaarlijke neiging krijgen om te lachen, als iemand valt of iets anders ongewoon overkomt? De plaats van het gebeuren heeft natuurlijk een niet onbelangrijke impact.
Ik ben aangekomen in mijn hotel op de Dominikaanse Republiek en wordt door een bediende naar mijn Junior Suite gebracht. Dat gaat zelfs op een plezante manier, want hij rijdt met een geruisloos electrisch wagentje, waarop de valiezen gestapeld zijn, en wij plaats genomen hebben, over de smalle betegelde paadjes naar de suite. Die liggen allemaal, twee aan twee tegen elkaar en lijken meer op kleine huisjes met een terrasje ervoor, omgeven door groen en een weelde aan bloemen. Als ik de suite betreed, ben ik aangenaam verrast door de ruime indeling, van wat eigenlijk een drie-kamer-appartementje is. Een zeer grote koele slaapkamer, een zitkamer met zitmeubelen, en de badkamer. In de slaapkamer staat een bed, waarin men gemakkelijk met vier volwassenen kan slapen, een relax met voetbank en een televisietoestel op een dressoir. Op een klein rond tafeltje in de hoek staat een dienblad met een kan water en een ijsemmer met ijsblokjes. De hele suite is aangekleed in pastelkleurige stoffen, waarvan de kleuren ook in de sprei op het bed terugkomen. Intiem en gezellig, past als omschrijving. In de hoek van de kamer geeft een staanlamp met dimmer een diffuus licht.
Hoe klunzig kan een kluns te werk gaan, als er moet gewerkt worden met "Fingerspitzengefühl"???
Op gezette tijden moet een mens de machine, die zijn lichaam toch is, laten nakijken en op defecten laten controleren. Ik had dus een oproep gekregen van het ziekenhuis in Genk om mij daar aan te bieden op Valentijndag om 15u50. 
Ik was erg vroeg en stond aan de gesloten deur van de bank, waar ik mijn eerste werkdag zou aanvangen. Geen ontvangstcommité of iets dergelijks. Het was koud voor het begin van november en ik stond diep weggedoken in mijn rode jas met opstaande kraag, en wachtte op de rest van det personeel, die zo wel zouden arriveren. De bank, die op de markt lag, werd niet geopend door de directeur omdat de diensten voorlopig ondergebracht waren in een grote ruimte van een privé-woonst. De originele gebouwen werden gerenoveerd en we moesten het voorlopig stellen met een eerder enge behuizing. 
Sommigen houden ze voor de lol en anderen krijgen compleet een hartinfarct als ze nog maar een spoor van de diertjes opmerken: muizen!
De eerste maand van 2007 behoort alweer tot het verleden en die is in een flits voorbij gevlogen! Ik ben een Steenbok en verjaar in januari en wel op de 14de. Dat is nu zo, maar ook toen ik nog op internaat was. 
Want jij laat alle
Ik ben op wandel door de blogs, bij mijn geliefde blogvriendin Bojako gestuit op haar beschrijving van de lange spieren haar op het hoofd van haar vader! En floep, alles kwam terug! 
Waar was jij,
Het gaat nu wel heel snel naar het einde van het jaar. Kerstmis en Nieuwjaar komen met rasse schreden dichterbij. En steeds méér valt het me op, hoe alles veranderd is in minder dan 50 jaren. In mijn jeugd, was er geen sprake van pakjes onder de kerstboom en al helemaal niet van overdadig eten en uitgaan tot in de vroege morgenuren of vuurwerk afsteken. Er waren wel andere gebruiken, die even, zoniet gezelliger waren. Familie en vienden deden echt de ronde bij elkaar om een gelukkig nieuw jaar te wensen. Zo ook de collega's van mijn pa. Ze maakten een stop bij elk van de douaniers thuis. Er werd een flinke borrel ingeschonken en er waren natuurlijk mannen bij, die er wel méér dan één lusten. Ik herinner me nog haarfijn zo'n dag, waarop de collega's van mijn pa allemaal in ons kleine huisje, kort bij de Maas, bijeen waren om hun nieuwjaarsborrel te halen. We waren duidelijk niet de eerste plaats, waar ze halt hielden en er werd luidruchtig verteld en gezongen. Wij, de kinderen, stonden van op enige afstand alles met grote ogen te bekijken. Eén van de douaniers, was een grote, forse man, met een behoorlijke buik en een héél dikke, grote donkere snor. Mijn tweede broertje stond hem zonder ophouden aan te staren. Hij was werkelijk gefascineerd door de man. 
