cranioplastie of schedelreconstructie met prothese
23-06-2015
Dinsdag - 23/06/2015 - De verhoogde epilepsiemedicatie maakt me wankel op mijn benen. Dat is een zware streep door mijn rekening ! Door de epilepsiesymptomen van 12/06 moet ik nu wat meer Keppra nemen waardoor ik wat onvast op mijn benen sta. Daardoor durf ik bijna niet meer stappen als ik alleen ben. Ik doe nu zo veel mogelijk vanuit de rolstoel en dat valt me dik tegen ! Gelukkig lukt het fietsen nog heel goed.
Zaterdag stond er een fietstocht op het programma waar we met enkele mensen van Join2Bike aan meewerkten. In het kader van toegankelijkheid werkt Toerisme Vlaanderen aan een nieuwe brochure. Met onze verschillende aangepaste fietsen vormden we een mooi voorbeeld voor de brochure die de provinciale dienst wil uitwerken voor volgend jaar.
Zondag werd de fietstraining afgelast voor het voorspelde regenweer. Het koor zong de laatste misviering voor de zomer, voor mij was dat minder erg. Goed dat wij op zaterdag al gefietst hadden ! In de namiddag hield het koor haar jaarlijkse barbecue. De regen viel in de voormiddag en avond. Dat kwam dus goed uit. Alles was al gebakken voor het begon te regenen. Ik heb in de voormiddag forfait moeten geven voor het zingen omwille van die epilepsietoestand. De neuroloog liet op 17/06 onmiddellijk een EEG en een scan nemen om te zien of er iets mis was. Met de bloedverdunner die ik nu neem leek hij geen risico te willen nemen. Na de scan heeft de professor persoonlijk met mij gesproken. De onderzoeken gaven hetzelfde beeld als voorheen, geen reden tot paniek dus. Hij heeft me er wel op gewezen dat ik de medicatie nu heel stipt moet innemen. Spijtig dat hij me niet waarschuwde voor het effect van de bijwerking van de verhoogde dosering. Dat is waarschijnlijk voor iedereen anders en misschien niet te voorspellen. Het is alleen heel vervelend dat ik nu noodgedwongen meer moet blijven zitten. Ik voel me nu nog meer beperkt !
Het fietsen lukt gelukkig nog goed. Over 2 weken vertrekken we naar het Kaunertal in Oostenrijk. Als het weer mee zit kunnen we weer voluit fietsen. Daar kijk ik echt naar uit. Laat ons hopen dat ik dan weer stevig op mijn benen sta.
Vorige week hebben we een traplift en een lift besteld. De traplift, naar de slaapkamer, wordt al in juli geplaatst. De andere lift, van de keuken naar het terras, wordt in september geplaatst. Dan kan ik, met de rolstoel, naar ons terras bij mooi weer. Dat is nog eens een leuk vooruitzicht. Nu voel ik mij soms wat opgesloten als de zon schijnt. Dan zal ik kunnen genieten van de najaarszon, ook als ik alleen thuis ben!
Dinsdag - 16/06/2015 - Mijn optimisme van vorige week vraagt enige nuancering. Mijn kinesisten wijzen mij erop dat de gunstige evolutie voor een groot deel mijn eigen verdienste is. Ik ben er ook al 4,3 jaar heel gedreven mee bezig. Alle goede raad neem ik ter harte en pas ik zo veel mogelijk toe : dagelijks meerdere malen stappen, stimuleren van arm en hand, lenigheidsoefeningen in zit. Er zijn weinig patiënten die dat doen, zeggen ze. Die pluim steek ik graag op mijn hoed. Mijn gedrevenheid ligt waarschijnlijk in mijn natuur en wordt enorm ondersteund door mijn man en zonen, familie en vrienden.
Toen ik in het ziekenhuis belandde (28/02/2011) moest ik eerst herstellen van de schedeloperatie (er werd een stuk bot uit mijn schedel weggenomen om de druk op mijn hersenen te verminderen) : vooral rusten en wachten tot de zwelling weg trok. Toen reeds kwam mijn man dagelijks langs om mijn armen en benen in te smeren en te masseren. Dat deed niet alleen veel deugd maar gaf me ook moed om niet op te geven. Hij deed er ook alles aan om mij zo snel mogelijk te laten beginnen aan de revalidatie. De zwelling trok niet zo snel weg waardoor ik uiteindelijk pas op 05/05/2011 aan een schedelreconstructie (terugplaatsen botluik) toe was. Op 16/05/2011 mocht ik dan naar Pellenberg vertrekken en kon ik aan het grote werk beginnen. De beste raad die me in Gasthuisberg gegeven werd was deze : stimuleer de lamme arm, been en hand zoveel mogelijk. Dat doe ik dus al heel die tijd met alle gevolgen van dien. Daarnaast ben ik intensief beginnen oefenen, ook buiten de kinesessies. Mijn man kwam dagelijks langs en vroeg dan wat ik die dag gedaan had en wou dan ook zien hoe dat ging. Zo begon ik dagelijks met hem extra te oefenen. Dat viel op en we werden door iedereen aangemoedigd. Een betere motivatie bestaat er niet.
Op 02/12/2011 mocht ik naar huis en viel ik in een gat : weg therapeuten en begeleiding. Mijn eerste kinesist had niet veel kaas gegeten van neuropatiënten en liet mij veel stappen. Ik had ook maar een voorschrift voor 3 x een half uurtje kine per week ! In Pellenberg kreeg ik een uur per dag kine !!! Later kwam ik de praktijk van Annemie Persoons op het spoor en liet ik me 5 beurten per week voorschrijven. Daar werken ze op dezelfde manier als in Pellenberg en voelde ik me beter begrepen en begeleid. Het enthousiasme van de kinesisten gaf me nieuwe moed en de behandelingen waren veel beter afgestemd op wat ik nodig had zodat ik hun raadgevingen ook weer erg ter harte nam, met resultaat. Het zijn dus niet alleen de therapeuten maar ook mijn eigen inzet die mij verder helpen.
Ondertussen was ik ook beginnen fietsen bij Join2Bike, eerst op een tandem, sinds september 2013 op een aangepaste trike : http://hasebikes.com/83-2-Velo-Coucher-Klimax-2K.html Dat fietsen heeft mijn lamme been pas echt geactiveerd ! Sinds ik het zelfstandig doe (september 2014), ben ik veel sterker geworden. Anders zou ik niet zo'n tijd hebben kunnen rijden in Brussel.
Vorige week woensdag moest ik op controle bij de neuroloog voor de opvolging van mijn medicatie tegen epilepsie. Buiten de gevolgen van de zware inspanning in Spa viel er niet veel te melden en kon ik weer verder met de raad : als er iets is, kom je maar terug. Vrijdag was ik zoals gewoonlijk mijn ochtendwandeling in huis aan het doen en daarna voelde mijn linkerbeen plots zwaar aan. Uit angst om te vallen, ging ik gauw zitten en heb het verder rustig aan gedaan die dag. We zouden in de namiddag nog gaan fietsen maar dat heb ik afgezegd. Ook zaterdag deed ik rustig aan. Ik voelde tintelingen in mijn linkerhand, wat meestal wijst op epilepsie en dan nam ik liever geen risico. Sedertdien heb ik, zoals Marcel het zo mooi zegt in de video op de site van Join2Bike, moeten dimmen : geen wandelingen als ik alleen ben, geen stevige fietstochten. Spijtig maar beter geen risico's nemen. Epilepsie is geen pretje !!! Morgen kan ik al bij de neuroloog terecht. Waarschijnlijk verhoogt die de medicatie en dan zou het beter moeten gaan. Op hoop van zegen !
Dinsdag - 09/06/2015 - Sinds vorige week stel ik een evolutie vast in mijn linkervoet. Voorheen voelde ik mijn voetzool niet bij het stappen. Het leek alsof ik op mijn tenen liep zoals ballerina's op spitsen. Jozefien is al een hele tijd die voet aan het stimuleren om beweging in mijn tenen te krijgen. De grote deed het al lang heel goed maar de kleine deden tot voor kort bijna niks. Zo'n dag of 10 geleden kwam er meer reactie op de stimulatie. Bij de volgende sessie deed Lisa me wat langer steunen op de linkervoet en daardoor begon die voet voor het eerst mee te werken : na 4,3 jaar is dat een klein mirakel !
Ik heb het onmiddellijk gesignaleerd en sedertdien voel ik bij het stappen de volledige voetzool, van hiel tot en met alle tenen. Dat is even wennen ! Nu ben ik zeker gemotiveerd om alle dagen mijn rondjes te stappen hier in huis. Het lijkt alsof ik die voet nu terug krijg na al die tijd. Er zit nog niet meer activiteit in maar misschien komt dat nog ? Ik kijk al uit naar mijn volgende sessie met Jozefien.
Ondertussen heb ik meer tijd nodig om mijn mails en reacties op Facebook bij te houden. Sedert mijn deelname aan de 20 km door Brussel krijg ik er heel wat meer ! Ik kreeg nog een link doorgestuurd naar TV Brussel waarop de start van de handbikers heel even te zien is : http://www.brusselnieuws.be/fr/video/tvbrussel/les-20-km-de-bruxelles-en-3-minutes Ik stond toevallig helemaal vooraan aan de startlijn dus ik kom maar heel even in beeld. Het was ook een vliegende start : de andere bikers stuiven mij langs alle kanten voorbij !!! Daar schrok ik toen nogal van. Ik heb het dit jaar rustig aan gedaan omdat het mijn eerste keer alleen was. Volgend jaar mag het dus iets meer zijn, eens zien hoeveel ik van die 1:23 af krijg !
Afgelopen zondag was er weer een gewone training met Join2Bike. Daar zag ik mijn supporters weer en ze kwamen me nog feliciteren met mijn prestatie in Brussel. Dat deed me veel deugd. Ik merk nu ook bij het fietsen dat ik meer kracht in mijn benen heb. Daar zit die klimstage op de Rosier in Spa voor iets tussen, denk ik. Na die inspanning heb ik enkele dagen moeten rusten en als ik de sporters mag geloven, groeien je spieren tijdens de rust na een zware inspanning.
Volgende maand gaan we weer met Join2Bike naar Oostenrijk. Op hun website staat meer uitleg hierover : http://j2b.join2bike.be/index.php/nieuwsZe blikken ook terug op de vorige jaren, o.a. met een reportage uit 2013 waarin ze mij en Marcel volgden en Theo, onze crack op de handbike. We gaan nu voor de derde keer naar het Kaunertal. De eerste keer reden wij nog met de tandem, vorig jaar nog met gekoppelde trikes, dit jaar wil ik zien hoe ver/hoog ik geraak op eigen kracht. Als ik het stuwmeer haal ben ik al tevreden. Volgend jaar de top ?
Dinsdag - 02/06/2015 - De 20 km door Brussel gingen als een fluitje van een cent ! Mijn voorbereiding kon niet beter. Mijn tijd : 1u23m. Dit had ik helemaal niet verwacht. Daar had ik minstens een half uur bij gerekend. Maar het ging super vlot en ik had geen problemen. Vorig jaar deed ik er, gekoppeld met Greet, 1u20m over. Nu ik alleen reed moest ik stoppen om te drinken. Dat heb ik 1 keer gedaan. Vandaar misschien die 3 minuten extra.
De tijden van onze groep kan je inkijken via deze link : http://20km.c-e.be/Classements/Classement20km2014.aspx?eventId=1138136268742672&lng=NL&hash=Jze_JSs7ImfFgKkFcdlExN4Zw0kDe andere Join2Bikers waren natuurlijk present langs de kant van de weg om te supporteren. Ze hebben fameus hun best gedaan ! Marcel en Wim hadden elkaar dan toch op tijd gevonden en stonden samen dicht bij het Jubelpark aan de finish. Ik verraste iedereen door zo snel al aan te komen. Ik ben er nog geen klein beetje fier op !
Na de ontnuchtering van de laatste conditietraining kon ik dat wel gebruiken. Die training viel zwaar tegen. Ik was me ervan bewust dat ik de laatste tijd minder stapte. Dat het effect daarvan zo opvallend zou zijn had ik niet verwacht. Bij de opwarming (rondjes in de sportzaal stappen) voelde ik dat mijn linkerbeen het minder goed deed dan normaal. Ik had dat al eerder opgemerkt maar dacht dat dat door de ondergrond kwam. Thuis merkte ik er weinig van. In de sportzaal is de vloer zo vlak dat daar geen hinder van kan komen. Het leek echter alsof er een rem op mijn been stond die een vlotte beweging tegen hield. Na de opwarming heb ik de rest van de training met de rolstoel gedaan, wat een afgang, vond ik van mezelf !
Die avond besefte ik dat ik er iets moet aan doen. Het is nog veel te vroeg om achteruit te gaan. Dat stappen moet ik terug opkrikken. Tijd voor actie !
Ik kwam al gauw op het idee om de timer van mijn gsm in te schakelen. Die gebruik ik ook bij het oefenen met de pedalo, elke middag. Nu laat ik die timer telkens na 30 min. aflopen om mij eraan te herinneren dat het tijd is om te stappen. Ik loop dan in huis door de living, die is 8 m lang, met de keuken erbij kom ik aan 10 meter in totaal. Die afstand loop ik 10 keer op en af zodat ik 200 m per keer afleg. Dit probeer ik minstens 3 keer in de voormiddag te doen. Als ik dan in de namiddag en avond nog 2 keer 200 m doe, kom ik aan 1 km per dag. Dat is mijn streefdoel maar dat lukt niet altijd.
Op deze manier probeer ik te voorkomen dat mijn stappen verder achteruit gaat. Conditie heb ik genoeg, dat bewijs ik op de fiets, maar dat stappen is minstens even belangrijk. Vorig jaar was me dat niet zo opgevallen. Dit is een goede waarschuwing : alles moet geoefend worden en onderhouden blijven. Ik ben nog maar 56 jaar en dat is nog te jong om een stap terug te zetten. Nog wat werk aan de winkel. Een verwittigde vrouw !!!
Dinsdag - 26/05/2015 - Weer helemaal de oude na de uitputting van vorige week. Ik ben weer een ervaring rijker en ook wat wijzer geworden. Bij het fietsen op lange afstand moet op tijd gegeten worden ! Mijn oprechte excuses aan de groep voor mijn fratsen in Spa. Daar zullen nog wel meer mensen last van gehad hebben.
Voor de conditietraining van dinsdag moest ik nog forfait geven maar woensdag kon ik weer naar de koorrepetitie en daar heb ik van genoten ! Maar goed ook want zondag was het koor van dienst in de viering van Pinksteren. Volgens Magda hebben we het heel goed gedaan. Dat is altijd leuk als de dirigent tevreden is. We zagen het ook aan de mensen in de kerk, ze waren erg enthousiast. Dat compenseert de gemiste fietstraining op een zonnige zondag helemaal !!!
Vrijdag heb ik nog een fietstocht gemaakt en dat ging heel goed. Mijn begeleidster vond mijn tempo beter dan anders, alsof ik extra spieren gekweekt heb in Spa. Dan ben ik klaar voor de 20 km door Brussel van volgende zondag. Als ik er aan denk wordt ik al wat nerveus. Ik hoop dat ik geen pech heb onderweg. Er staat wel volk genoeg aan de kant maar een trike is geen gewone fiets en hulp vragen aan onbekenden is niet mijn sterkte. Het moet maar goed gaan, voilà !
Deze namiddag is de laatste conditietraining voor de zomer, die sla ik dus liever niet over. Er zijn nog plannen voor een afsluitend etentje maar dat moet nog besproken worden. Vorig jaar was dat heel gezellig, op een terras in de zon.
Vorige week waren mijn 2 jongste kinesisten weer op Bobathcursus. Daardoor heb ik maar 2 beurten kine gehad, allebei van Jozefien. Maandag verving ze Lisa en heeft ze mijn voet onder handen genomen en op stappen gewerkt. Donderdag zat mijn schouder vast en heeft ze die los gemaakt. Tijdens de koorrepetitie op woensdag kon ik mijn hoofd moeilijk naar links draaien. Na de kine ging dat veel beter.
Deze zomer zal ik afscheid moeten nemen van Jozefien. Zij start haar eigen praktijk in Aalst. Na 4 jaar pendelen naar Leuven zal dat voor haar veel tijd gewonnen zijn als ze niet meer in de file hoeft te gaan staan voor haar werk. Jasmine zal haar vervangen. De omschakeling zal wat minder plots zijn dan toen Anouk vertrok. Het wordt wel weer wennen natuurlijk.
Dat was een zware tocht maar het ging me goed af tot aan de picknick. Die kwam voor mij wat te laat. Waarschijnlijk door mijn eigen fout : er was gezegd van halt te houden waar de volgwagen stopte en ik ben, stom genoeg, doorgereden ! Het ging me net zo goed op die lange helling van de Rosier en we hadden net een redelijke pauze gehad om te hergroeperen. Daarna duurde het lang eer er weer een plek gevonden werd die ruim genoeg was om met de hele groep te picknicken. Toen zag ik al sterretjes !!! Zo gauw het kon heb ik dan snel iets gegeten en heb wat gerust in de auto. Deze les moet ik goed onthouden voor de volgende keer !!!
Daarna ben ik wijselijk met de volgwagen meegereden. Ik had geen zin om in het laatste stuk een flauwte te krijgen en maar goed ook. Dat was nog een lange klim naar onze eindbestemming in Desnié. Gelukkig gaat het er in Oostenrijk anders aan toe. Daar doen we meestal geen parcours maar een beklimming en is er steeds bevoorrading voorzien. Nu moesten we zelf voor onze bevoorrading zorgen. We konden die wel met de volgwagen meegeven maar dan moet je ook in de buurt blijven als je daar iets van wil eten ! Er waren nog enkelen die nog verder voorop waren geraakt en zo de hele tocht op zichzelf aangewezen waren. Deze 'klimstage' is een uitstekende voorbereiding gebleken. Wat er nu fout liep kan maar beter voorkomen worden in de bergen !!!
Ons volgend exploot is de 20 km door Brussel op 31/05. Dan gaan we met de bus in groep naar het vertrekpunt in het Jubelpark. Daar mogen de handbikers, en andere aangepaste fietsen, een kwartier voor de lopers vertrekken. Vorig jaar deed ik dat in een gekoppelde trike, 2 trikes aan mekaar vastgekoppeld. Voorin zat mijn trainingsmaatje Greet aan het stuur. Ik zat comfortabel achteraan en leverde het nodige benenwerk om in 1u20min de eindmeet te halen. Dat was vlot gegaan, al zeg ik het zelf ! Deze keer doe ik weer mee maar in mijn eentje. Ik acht mij sterk genoeg om die 20 km, in een redelijke tijd te doen. Uiteindelijk is die tijd niet het doel maar de finish.
Zondagmorgen voelde ik al gauw dat ik nog niet fris was. Na het ontbijt en de douche was mijn energie al weer op. Die namiddag stond er nog een communiefeest op onze agenda. Daar ben ik wel mee naartoe geweest maar we zijn niet lang gebleven. Ook hier had ik energie tekort, ondanks de lekkere barbecue, hapjes en drankjes.
Leven met een hersenletsel is meer belastend dan de fysieke, zichtbare handicap. De drukke gezelligheid vreet duidelijk mijn energie op en, hoe gezellig ook, lang houd ik het niet vol.
In het koor is dat net hetzelfde. Daar moet ik ook altijd goed doseren en kan ik niet meer alles meedoen en voluit gaan zoals vroeger. Het belangrijkste is dat ik er nog bij ben en nog kleine stukjes kan meedoen. Dat is al heel wat en daar ben ik blij mee !!!
Dinsdag - 12/05/2015 - De werken in onze badkamer schieten goed op. Op vrijdag kwam Wim, onze oudste, een hele dag helpen. Dan zie je het werk goed vooruit gaan !
Vorige week zijn we een douchestoel gaan kopen. Die hadden we dringend nodig. Nu gaat het douchen eens zo vlot. Marcel en de thuisverpleging zijn er heel tevreden over. Nu hebben we de rolstoel niet meer nodig bij het ochtendtoilet. Dat geeft veel meer vrije ruimte en dat is aangenamer voor iedereen.
Vrijdag ben ik nog gaan fietsen met Dominique (van Join2Bike). We waren 1,5 u onderweg : richting Holsbeek langs rustige wegen/fietspaden. De Chartreuse hebben we deze keer niet gedaan en maar goed ook want op zondag stond hij wel op het programma van de groep waar Dominique mee fietst. De trainingen van Join2Bike worden opgesplitst in verschillende groepen. Zo blijft niemand op zijn honger zitten en kan iedereen op zijn niveau meedoen. Bij de bevoorrading komen alle groepen samen en dat is altijd een gezellige bedoening !
Zaterdag hielden we het rustig. We hadden ons ingeschreven om 's avonds spaghetti te gaan eten voor een goed doel. We kwamen aan tafel terecht bij een koppel dat we al lang kennen van in de tijd dat we nog in de kookploeg van de Chiro zaten, minstens 20 jaar geleden. We komen hen af en toe wel eens tegen maar tijd voor een babbel is er dan niet altijd. Dat was dus een geslaagd etentje in goed gezelschap.
Zondagmorgen gingen we weer trainen met Join2Bike. We vertrokken van thuis uit met de fiets waardoor we wat extra kilometers en een extra helling (de Heiberg) te doen hadden. In voorbereiding op de 20 km door Brussel mag dat wel. Het viel mij op dat mijn fietsbroek weer beter past rond mijn linkerbeen. Dat evenwicht is dus weer in orde. Bij thuiskomst zei Marcel dat we 30 km gedaan hadden : een goede training dus !
Bij thuiskomst bleek Mattias op bezoek geweest te zijn. Hij weet nochtans dat we elke zondag gaan fietsen. Hij had een attentie voor Moederdag achtergelaten en een berichtje gestuurd. Dat was een leuke verrassing ! In de namiddag waren we uitgenodigd door Wim. Robbe, de jongste, reed met ons mee. Wim is een paar maanden geleden van Elsene naar Etterbeek verhuisd. Hij blijft in het Brusselse wonen omwille van zijn werk en zijn Franstalige vriendin. Ik had het nieuwe appartement nog niet gezien maar door de verhalen van de verhuis kon ik me er wel iets van voorstellen. Het is gelegen op de tweede verdieping en er is enkel een wenteltrap. Ik liet me daar niet door afschrikken en raakte toch tamelijk vlot boven met Wim, Robbe en Marcel voor en achter mij. Mijn sterke fietsbenen lieten me niet in de steek en zo kon ik eindelijk zien waar Wim en Noëlle nu wonen. Het is een zonnig appartementje met een klein terras op het zuiden. Na het kille kelderappartement in Elsene lijkt dit eerder op een vakantiebestemming. Het is een rustige buurt, dat hebben ze goed gekozen. Noëlle had flink wat lekkere hapjes klaargemaakt. Er was ook een feestmarkt aan de gang in de buurt. Na de hapjes gingen we daar een kijkje nemen en genieten van de zuiderse sfeer en een drankje in de zon.
Om vlot thuis te geraken vertrokken we liever niet te laat weer naar Leuven. We moesten nog bij Mattias langs want die had zijn iPod bij ons laten liggen. Op deze manier heb ik toch mijn 3 zonen gezien op Moederdag. Meer moest dat niet zijn !
Dinsdag - 05/05/2015 - Vandaag wordt onze Mattias 29 jaar jong ! Hij heeft weer een dipje maar ik hoop dat hij zich gauw beter voelt. We gaan hem straks even opzoeken om hem geluk te wensen.
Mijn medicatielijst wordt weer wat kleiner. Ik mag de bloeddrukverlager laten. Uit de laatste controle bleek dat ik die niet nodig heb. Nu moet die bloeddruk weer 7 dagen opgevolgd worden. Hopelijk houdt die zich goed dan blijven er nog slechts 3 over : een bloedverdunner, iets tegen epilepsie en een spierontspanner. Deze 3 zal ik wel moeten blijven nemen. De spasmen in mijn lamme arm en been gaan er met de jaren niet op verminderen naar het schijnt. De gevoeligheid voor epilepsie is eigen aan mijn hersenletsel en het risico op bloedklonters sluit ik liever uit.
Vorige zaterdag heb ik de groep revalidanten de kortste en veiligste weg kunnen wijzen naar de Buurthuis Classic in Korbeek-Lo. Het weer was zalig die voormiddag ! We schreven ons in voor de kortste afstand : 25 km en konden eraan beginnen. Wij rijden liefst in groep en wachten elkaar vaak op. Daardoor doen we er wat langer over maar is het ook gezelliger omdat iedereen kan volgen. We hebben er 4u over gedaan, met een ruime pauze bij de bevoorrading. Daar kwam nog een J2Ber langs die de 75 km aan het doen was. Hij was alleen op gang en was heel blij om ons tegen te komen. Er waren nog enkelen die 40 en zelfs 100 km deden maar die laatsten hebben we niet gezien. Het was een mooie tocht, over verharde wegen, door Korbeek-Lo, Boutersem en omstreken, meestal door velden en bossen. We hebben er weer van genoten !
Zondagmorgen kon ik voor het eerst een douche nemen in onze badkamer. Ze is nog niet helemaal af maar de douche moest uitgetest worden en ik was graag proefkonijn !
Vorige week kregen we eindelijk bericht van de sociale woningmaatschappij van Leuven. Wij staan al 3 jaar op de lijst voor een sociale kavel. Daarop zouden we een aangepaste woning kunnen bouwen met de opbrengst van de verkoop van ons huis waar we nu wonen. De prijs van de grond kon ons niet op voorhand niet meegedeeld worden want 'die stond nog niet vast'. Nu blijkt die op 285 € per vierkante meter te staan en dat kunnen we niet aan. We gaan dus gauw verder met de aanpassing van ons huis en besparen ons de rompslomp van een nieuwbouw en een verhuis. Alles bijeen is dit een opluchting voor allebei. We hebben gemerkt dat ons huis, mits nog wat aanpassingen, ruim en gerieflijk genoeg is. We blijven dus hier wonen.
Dinsdag - 28/04/2015 - Er staat een nieuw toilet in onze badkamer ! Nu moet ik niet meer telkens een trap naar beneden om naar het toilet te gaan. Dat heb ik een 3 tal weken moeten doen. Mijn kinesisten vonden dat goed : een extra oefening. Ik heb ze niet tegengesproken of er over gejammerd. Marcel deed zijn best.
Er waait een nieuwe wind door Join2Bike. Ze proberen wat meer variatie in de trainingen te brengen. Zo vertrokken we zondag niet vanuit Pellenberg maar vanuit het Fietslab in Kessel-Lo. http://fietslableuven.be/nl
Ik had bij de aankondiging van dit agendapunt gereageerd dat dat voor ons een thuismatch zou worden omdat wij hier geboren en getogen zijn. Bij aankomst werd mij vrij snel gevraagd of ik de groep revalidanten kon gidsen. Spijtig dat ze me dat niet op voorhand vroegen. Nu moest ik improviseren. Ik loodste ze over fietspaden richting Holsbeek. Als voorbereiding op Oostenrijk is de beklimming van de Chartreuse niet slecht. Nu vind ik dit op internet terug voor Mountainbikers !
Ik neem aan dat die eerder over bospaden rijden en niet op de weg zoals wij. We werden wel vlot voorbij gereden door andere fietsers. Wij doen dat aan 4 à 5 km/u. Met een gewone fiets kan je dat niet, dan moet je afstappen. Op zo'n hellingen voel ik mijn been goed werken en dat geeft mij altijd een goed gevoel. Toen we de top bereikten waren we nog maar een uur onderweg. Ik moest er dus nog een uur bij fantaseren. Improviseren ligt me duidelijk niet goed want in plaats van wat vlakkere wegen op te zoeken besloot ik om te rijden langs Linden. Niemand kloeg, ik kreeg zelfs complimenten voor de mooie rit op de top van Hoog-Linden ! Achteraf bekloeg ik het mezelf wel. Voor de rest van de dag had ik geen energie meer over. Dat zullen de anderen ook wel gemerkt hebben neem ik aan. Als afsluiter voor het weekend van Join2Bike kon dat wel tellen. De dagen ervoor mochten we met Join2Bike als 'ervaringsdeskundigen' de stand van Ottobock aanvullen op de Revabeurs in Gent. http://www.handicap.fgov.be/nl
Deze beurs wordt tweejaarlijks gehouden en richt zich op mensen met een beperking. Je vind er vele nuttige en handige hulpmiddelen voor het dagelijks leven. Vele leden van Join2Bike zijn daar in de loop van de beurs die stand mee gaan bemannen als steun voor het bestuur en om te zien of we nog mensen op de fiets konden krijgen. Wij zijn echter een plaatselijk initiatief en velen vonden dat spijtig. We hebben toch wel enkelen kunnen overtuigen dat een trike nog een haalbare manier van fietsen is ! Marcel vond het zelfs leuk om mensen aan te spreken. Hij zou nog een goede verkoper geweest zijn (in een ander leven) !
Maandag - 20/04/2015 - Na een zonovergoten weekend met uiteraard een mooie fietstocht volgt een drukke week.
Vorige donderdag was de kine met Jozefien heel interessant. Jasmine, de nieuwe collega was er ook weer bij en de uitwisseling tussen beiden vind ik altijd boeiend. Na een kwartiertje nam Jasmine het van Jozefien over. Jozefien begon dan met een andere patiënt te werken. Die had ook een verlamming maar aan de rechterkant en zijn arm en been zijn minder slap dan de mijne. Het was boeiend om dat verschil eens te zien en de uitleg erbij te krijgen. Dat geeft je meer inzicht in je toestand. Mijn arm hangt altijd heel slap naar beneden terwijl de zijne nog enige spierspanning had. Hij kon ook nog op blote voeten lopen terwijl ik dat met mijn slappe voet helemaal niet kan. Zonder die zware beugel aan mijn schoen is stappen heel moeilijk heb ik enkele maanden geleden ondervonden. Het voordeel van die beugel is daarbij ook dat die mijn magere kuit camoufleert. Met die beugel hoeft mijn kuit niet meer te werken en wordt die spier steeds magerder. Dat heeft Jozefien mij een hele tijd geleden al eens uitgelegd. Met extra ondersteuning vergroot je je mogelijkheden maar verlies je ook altijd iets.
Vorige week heb ik mijn broer en zijn gezin toch nog 3 keer gezien, dat was meer dan verwacht met hun drukke agenda. Dinsdag kwamen zij op bezoek, donderdag zijn we naar hun logeeradres gaan kijken. Zo kunnen we dit zeker aanbevelen voor wie Leuven wil bezoeken zonder midden in de stad op hotel te moeten gaan.
Het moet om een verbouwde bedrijfsruimte gaan aan de rand van de stad. Het is ingedeeld in heel wat gemeubelde appartementen die enkel voor kortere perioden verhuurd worden. De binnenkoer maakt het daar zeker heel gezellig op warme zomeravonden ! Vrijdagnamiddag kwamen ze nog afscheid nemen. Ze werden die avond verwacht bij mijn zus op de repetitie van Toeterdonk. Daar stond een generale repetitie voor een concert op het programma :
Dat zal wel weer een mooi concert geweest zijn. We kennen Toeterdonk : altijd mooie concerten !
Deze week en volgend weekend hebben we zelf een volle agenda. Marcel hoopt de badkamer verder afgewerkt te krijgen. Ik zal al heel blij zijn als er weer een toilet in staat. Nu moet ik 4/5 keer per dag naar beneden. Een extra inspanning maar ik ben al blij dat het me lukt ! Nog een paar dagen volhouden en dan zal die klus wel geklaard zijn en hoef ik die extra trappen niet meer te doen. Ik krijg de laatste tijd nogal eens de vraag of ik vermagerd ben. Mijn gezicht schijnt wat scherper te staan. Ik heb me nog eens gewogen maar ben mijn gewicht van de vorige keer vergeten. Dat moet ik beter bijhouden voortaan. Zolang ik me goed voel en snel genoeg kan fietsen is er geen probleem, zullen we maar denken.
Gisteren ben ik er achter gekomen waarom ik vorige zondag de groep niet kon bijhouden. Ook op vlakke weg moet ik me beter concentreren op mijn linkerbeen ! Als ik dat niet genoeg inzet kom ik minder snel vooruit. Dat betekent constant concentreren op de fiets !
Dinsdag - 14/04/2015 - Het mooie weer is er gekomen sedert Pasen. Nu moeten we wat schade inhalen ! Vorige week ben ik met Marcel toch nog enkele keren kunnen gaan fietsen. De zon lokte ons naar buiten ! Marcel had ook nood aan wat frisse lucht en beweging. Het slechte weer van einde maart heeft niemand deugd gedaan, denk ik dan.
Sedert zaterdag is mijn broer met gezin in België. Zij wonen in het verre Brest : le Finistère, 'het einde van de wereld' wordt dat daar genoemd. Zij gingen graag in op mijn voorstel om zondag naar het bevoorradingspunt van Join2Bike te komen. Sinds kort is dat bij taverne De Miester in Bierbeek : http://www.demiester.be/
D' Store heeft de samenwerking stopgezet en dus moesten we op zoek naar een andere plek waar we op zondagvoormiddag met een 30tal fietsers mogen samenkomen. Dat vonden we al snel bij De Miester. Die heeft een parking achter zijn zaak waar we plaats genoeg hebben om met de volgwagen even te groeperen voor een drankje en een versnapering. Mijn broer was, met vrouw en kinderen, goed op tijd ! Ze stonden als echte supporters bij de koers aan de aankomst en gingen uit hun dak toen ze mij zagen toekomen. HEERLIJK !!!
Die middag gingen we met mijn familie samen eten om mijn broer welkom te heten. Ze gaan deze week op prospectie voor de opleiding kine van hun zoon. Hij zou daar in september aan willen beginnen, dat komt al dichtbij.
De vriendin van onze oudste is ook een Franse. Zij studeert al 4 jaar in België en kan hen veel tips geven. Zij leerde onze zoon kennen op de campus van Osaka (Japan) waar ze allebei studeerden in 2011. Na de tsunami in maart werden alle Europese studenten terug geroepen. Zo kwam zij met Wim mee naar België en sindsdien wonen zij samen. Van een vliegende start gesproken ! Ze doen het goed, het is een mooi koppel.
Ik weet hoe het kwam maar ik had zondag moeite om de anderen bij te houden. Ze reden sneller dan gewoonlijk, of zouden die een speciaal ontbijt gehad hebben ? Bij het fietsen heb ik al een hele tijd last van een pijnlijke plek in de lage rugspieren. Ik ben er onlangs pas achter gekomen wat de oorzaak is. Dat ligt aan de rand van het kussen dat achter mijn rug zit. Ik plaats het nu anders maar die plek moet eerst genezen. Mijn kinesisten maken er tijd voor om dat te behandelen. Ik hoop dat het snel betert want nu is het nog vrij pijnlijk. De schokken van de putten in het wegdek bezorgen mij flink wat pijn. Nieuwe asfalt heb ik nu het liefst. Macadam is vreselijk : de naden tussen de betonplaten geven telkens schokken en daar heb ik veel last van.
Zondag reden we over een onverharde weg terug naar Pellenberg. Dat was even erg als over kasseien rijden. Parijs-Roubaix in het klein ! Gisteren kwam Dominique van Join2Bike langs om met mij wat te fietsen. Nu onze badkamer een werf is wil ik Marcel niet teveel in beslag nemen. Zij had laten weten dat zij tijd had voor mij en dat komt nu dus goed uit. We zijn toch een dik uur gaan fietsen. Ik zoek dan graag de hellingen op om mijn linkerbeen aan het werk te zetten. Op vlakke weg kan dat gewoon meedraaien maar op een helling moet ik het wel bewust aansturen anders raak ik er niet op ! Het was een gezellige tocht. Zeker voor herhaling vatbaar !!!
