17-06-2013 om 11:57 geschreven door lieveblog2013

13-06-2013 om 09:47 geschreven door lieveblog2013

Maandag - 10/06/2013 -  Het weekend was rijkelijk gevuld en vermoeiend maar we hebben ervan genoten !  Het begon zaterdagmorgen met een lezing over NAH (Niet Aangeboren Hersenletsels).  Deze lezing was al eens uitgesteld wegens ziekte van de spreker en ging dan nu, 2 maanden later toch door in het revalidatiecentrum Pellenberg.  De organisatie ging uit van Verder-Leven vzw.  Deze vereniging richt zich tot mensen met een niet aangeboren hersenletsel (zoals ik en nog een 5-tal andere aanwezigen).  Wij reden er met de tandem naartoe omwille van het mooie weer zodat we nadien nog een ritje konden maken.  De nieuwe spreker vatte de bijeenkomst op als een gespreksronde en stelde zichzelf voor als moderator.  Dat verraste mij wat want ik ben helemaal niet gewoon om over mijn toestand te spreken, maar onder lotgenoten viel dat reuze mee.  Er was ook nog iemand die ik al kende van tijdens mijn verblijf in Pellenberg, Sandra heette ze.  Ik had met haar eens spelletjes gespeeld omdat zij haar spraak wat wou oefenen.  Het viel mij op dat ik weer de enige was met een zware verlamming.  Er waren nog wel mensen die verlamd geweest waren maar die hadden daar niet meer zoveel last van als ik.
Ik had nog pasfoto's nodig voor mijn nieuwe identiteitskaart dus reden we nadien om langs het station van Leuven.  Daar hebben ze zo'n fotoautomaat staan in de tunnel onder de perrons waar we ook gemakkelijk onze fiets konden stallen en waar we gemakkelijk bij konden om de foto's te maken.  Mijn ultrakort kapsel vraagt nog niet veel aandacht, dus was dat gauw gefikst.  We hebben nog wat genoten van het mooie weer en troffen dan onze tweede zoon, Mattias, thuis.  Die had voor Vaderdag al een cadeautje gekocht en maakte wat tijd voor een babbel.  Zo konden we eindelijk eens bijpraten.  Hij is onlangs van functie veranderd op zijn werk en daar heeft hij het nu nog erg druk mee zodat we hem 's avonds nog niet veel zien.  Onze jongste, Robbe, heeft onderhand goed zijn draai gevonden in zijn nieuwe job.  Hij had al een pluim gekregen van zijn diensthoofd voor zijn vlijt en stiptheid.  Dat maakt ons weer tot fiere ouders.  De oudste, Wim, liet dan weer weten dat hij een jobaanbieding gezien had waar hij zijn kans voor wil wagen.  Hij werkt sinds kort voor een Japans bedrijf in Brussel, dat motoronderdelen maakt en verkoopt.  Zijn Japans heeft hij daar heel hard nodig dus zijn taalstudies kan hij daar maar al te goed verzilveren, maar de technische kant ligt hem wat minder.  De nieuwe jobaanbieding zoekt een Belg die goed op de hoogte is van het Belgisch bieraanbod om bier in te voeren in Japan.  Als rechtgeaarde Leuvenaar is dat maar een woord.  Daar kent hij wat van !!!  Wie niet waagt, niet wint.  Ik zal maar weer een bougie aansteken voor succes.  Nu hij nog geen vast contract heeft, is hij nog snel vrij om van werk te veranderen.  De kans dat hij daarvoor een tijdje in Japan moet gaan wonen is heel reëel, maar dat schrikt hem en ons niet af.  Zijn vriendin heeft een Japans paspoort en moet, om dat te behouden, geregeld in Japan verblijven, zij doet dat meestal door haar moeders' familie daar te bezoeken.  Dus, op zich, is dat ook geen probleem.  Alleen moet ze dan haar studieplannen herbekijken.  Ze zou volgend academiejaar aan een doctoraat beginnen in Louvain-La-Neuve.  Misschien kan ze in Japan nog iets gaan studeren, als ze dat zou willen.  We zien nog wel als het zover is.  Wij vinden dit geen probleem.  Onze reis naar Japan is in 2011 in het water gevallen door mijn CVA.  We wilden die later alleszins nog gaan doen.  Dus wat zou er ons nog tegenhouden als Wim en Noëlle daar zouden verblijven ?  Niets toch!  Dan gaan we zeker !  In de late namiddag zijn we dan nog kort gaan shoppen want ik had iets nieuws nodig voor het verjaardagsfeestje van mijn meter.  Zij is vorige week 90 jaar geworden en haar zoon nodigde ons en mijn moeder uit voor een etentje.  Zij nodigden ons uit in hun favoriete restaurant in Zaventem.  De keuken is Joegoslavisch.  Heel lekker, met vooral grote porties vlees of gevogelte.  Wij hadden in de voormiddag nog een fietstraining met Join 2 Bike waardoor we, mede door wegenwerken pas tegen 13u30 ter plaatse waren.  Het restaurant is op zondag altijd goed bezet (zonder reservatie lukt het soms niet) en dat was nu ook het geval.  Het viel ons direct op dat het er tamelijk rumoerig was.  Er waren enkele luidruchtige families, waarvan eentje een 93ste verjaardag te vieren had (wij kenden de dochter van die krasse man, anders hadden we dat niet geweten).  Wel heel toevallig dat zij daar ook waren !  Onze jarige kreeg nog een heuse verjaardagstaart, met gelukkig maar 4 kaarsjes op, anders had ze misschien haar laatste adem nodig gehad om die allemaal uit te blazen.  Zij vertelde dat haar nicht 99 jaar oud is.  Het lijkt alsof zij dat ook nog wil halen ook ziet ze niet goed meer en is de laatste tijd niet meer zo kwiek.  Ik lijk wel een beetje op haar, misschien wel meer dan ik denk (zo'n doorzetter ! )  Daardoor werd het 17u eer we klaar waren.  Omwille van Vaderdag hadden we nog met onze oudste zoon afgesproken.  Hij had gevraagd wanneer we thuis zouden zijn.  Omdat we daar, gezien het etentje, geen uur konden op plakken, hadden we aangeboden hem te komen opzoeken nadien.  Door het late uur is dat een kort bezoekje geworden.  Ik was bekaf.  Ik had mijn siësta nog niet gehad en was dringend aan rust toe.  Het valt mij, door mijn verlamming, nog steeds heel zwaar om een hele dag op te blijven.  Mijn romp valt tegen de middag zwaar om dragen.  Op de fiets merk ik dat minder omdat daar een armsteun op staat waardoor ik mijn romp gemakkelijk overeind kan houden.  Die heb ik gemist aan tafel.  Na enkele uren voel ik de vermoeidheid in de spieren van mijn goede kant doorwegen en moet ik wel gaan liggen om geen kramp te krijgen.  In de rolstoel heb ik dat minder omdat ik dan kan steunen op de armleuningen maar in op restaurant is dat niet altijd zo praktisch (trappen, smalle doorgangen) en ik stap toch te goed om dat niet te doen, dus deden we het zonder.  We hebben mijn meter en haar zoon nog een lift gegeven naar huis en zijn dan doorgereden.  Daarmee was het 18u door voor ik kon gaan liggen.  Gelukkig was er geen file op de snelweg of het was nog later geworden.  Door het overvloedige middagmaal konden we het avondeten overslaan wegens geen honger of zin in eten.  Dank u tante Denise en Robert !

10-06-2013 om 10:51 geschreven door lieveblog2013

Maandag - 03/06/2013 - We zijn zaterdagnamiddag terug thuis gekomen van de Côte d'azur.  We zijn daar, in Menton, gaan kennismaken met de ouders van Noëlle, de vriendin van onze oudste zoon.  Zij hebben 3 dochters, wij 3 zonen.  De parallel is gauw te trekken.  Noëlle lijkt sprekend op haar moeder hoewel ze er minder uitgesproken Japans uitziet.  zij is dan ook maar half Japans.  Haar vader is Fransman.  Deze combinatie maakt van hun dochters 'Frangipannekes' (grapje waar ze gelukkig zelf goed om konden lachen).  Menton is een klein kuststadje dat gelegen is tussen Monaco en de grens met Italië.  Het is gebouwd in de 18de eeuw door de beau monde van Engelsen en Fransen die het aangename klimaat waardeerden en het inrichten als kuuroord.  Spijtig genoeg is de lucht daar veel te vochtig en dus niet geschikt voor longaandoeningen met als gevolg dat er veel buitenlanders begraven liggen op het kerkhof.  De alpen lopen daar uit in de zee waardoor de wolken tegen de bergen blijven hangen en de lucht dus beduidend vochtiger is.  Het stadje raakte na een tijd zijn goede naam van kuuroord kwijt en de grote hotels kwamen leeg te staan.  Deze werden geleidelijk heringericht tot appartementen en zo weer verkocht aan particulieren.  Het klimaat is echter uitermate geschikt voor het kweken van citrusvruchten.  Er wonen dus ook heel wat arbeiders die daarmee hun kost verdienen.  Nu komen er vooral gepensioneerden en ouderen op vakantie omwille van het aangename klimaat.  Vorige week was het er 18 à 20° C en dat vinden ze daar 'fris'.  We hebben daar een heerlijke week gehad.  Slechts 1 dag stond er veel wind en 1 avond heeft het geregend.  De weerberichten voor deze week geven voor hier hetzelfde weer.  Wij zijn dus al geacclimatiseerd en zijn blij dat we niet weer onze warme spullen moeten aandoen.  We hebben de lange reis (1 200 km) met de auto gedaan, in 2 dagen.  Dat was ineens ook een test om te zien of zulke verplaatsingen haalbaar zijn.  Wel, de test is geslaagd !  Marcel hield om het uur een pauze om even onze benen te strekken, iets te eten of te drinken.  Daardoor zijn we wel telkens 7 uur onderweg geweest maar hebben we ondervonden dat onze Renault Kangoo zeer goede zetels heeft en echt wel geschikt is voor lange ritten.  Met de Cruisecontrol, ofte Regelaar, heeft Marcel nu ook goed leren werken.  Dat maakte het voor hem minder inspannend omdat hij zijn voet niet constant op het gaspedaal moest houden.  Vroeger nam ik af en toe het stuur over maar nu moet ik eerst een nieuw rijbewijs halen en onze auto laten aanpassen zodat ik hem met 1 hand kan besturen voor ik ermee kan/mag rijden.  Noëlles' ouders hebben ons zeer goed ontvangen.  Zij wonen in zo'n appartement in een voormalig hotel.  De gevel en de traphal zijn imposant mooi.  De exotische tuin is mooi onderhouden door een tuinman die bijgestaan wordt door de bewoners.  Overal zie je daar palmbomen staan en citrusboomgaarden.  Verspreid in de stad zijn er mooie tuinen te bezoeken.  In ons hotel was er de tweede avond een diaporama (diavoorstelling) waarbij deze tuinen getoond en besproken werden en de geschiedenis van de stad verteld werd.  Daar hebben we veel van opgestoken.  Noëlles' moeder, Takako, heeft ons vergezeld op een rondrit door de stad met een toeristisch treintje.  Dat zou onder ons moeilijk geweest zijn met de rolstoel.  Voor haar was het jaren geleden, van toen haar kinderen nog klein waren, zodoende kwam ze graag met ons mee.  Wij waren erin geslaagd om de vertrekplaats steeds te mislopen door altijd ons hotel te verlaten langs de voordeur.  Die gaf uit op een gezellige winkelwandelstraat.  Dat treintje vertrok op de promenade (zeedijk die zich achter de tuin van het hotel doorloopt) en daar liepen wij altijd in de andere richting waardoor wij de borden niet konden zien.  De ontmoeting tussen Noëlles' ouders en die van onze kinderen vertoont veel toevallige overeenkomsten.  Haar vader (klassieke humaniorastudent) had voor zijn burgerdienst een post gevraagd in een bibliotheek in het buitenland.  Hij dacht daarbij aan Noord-Afrika maar, tot zijn verbazing werd hem Japan voorgesteld.  Daar werd zijn hulp gevraagd voor een Japanse studente, Noëlles' moeder.  Zij heeft een jaar in Brussel gestudeerd en heeft daar Frans geleerd.  Zijn verbazing was dus groot toen hij haar Belgisch accent hoorde.  Van het één kwam het ander en ondertussen wonen zij al geruime tijd in Frankrijk.  In onze oren klinkt zij nu al behoorlijk Frans.  Toen ze van hun dochter hoorden dat zij een Belg had leren kennen die ook klassieke humaniora had gedaan en bovendien Japans sprak, waren zij gauw voor hem gewonnen.  Nu we hen ontmoet hebben, zijn wij heel blij met de keuze van onze kinderen en weten wij dat onze zoon in een goede, hartelijke familie terecht gekomen is waar wij heel blij om zijn.  Wij hopen hen beiden gauw op tegenbezoek te krijgen en hun te mogen rondleiden in Leuven.  We hebben ons deze keer beperkt tot Menton zelf om veel tijd te hebben voor Noelles' familie.  Een volgende maal hopen we meer tijd te hebben om de omgeving te verkennen.  Monaco en Cannes zijn zeker de moeite van een bezoek waard.  Op de terugweg (we overnachten telkens in Macon) zijn we door Solutré gereden waar we destijds op huwelijksreis geweest waren.  Het was er even koud als toen, hoewel het nu een maand later was.  We hebben het hotelletje van toen niet meer teruggevonden maar de streek is nog even mooi (wijngaarden van Beaujolais en Bourgogne). 

03-06-2013 om 12:08 geschreven door lieveblog2013

20-05-2013 om 11:41 geschreven door lieveblog2013